Soms heb je zo'n dag, zo'n dag waarop alles mis gaat en je helemaal gek wordt van ellende. Zo'n dag waarvan je hoopt dat hij snel voorbij is, maar helaas, hij duurt langer dan andere dagen. En weet je wat de ellende was voor mij? Normale mensen hebben 1 zo'n dag in de zoveel tijd, ik heb er nu 4 achter elkaar gehad.
Het gebeurde vrijdag, ik had een moeilijk gesprek met iemand en ik was bijzonder zenuwachtig. Het gesprek zou plaatsvinden in de zaal van het gebouw waar mijn ouders beheerder van zijn (en waar wij dus boven wonen) Ik pakte de sleutel van de voordeur met de waarschuwing op de sleutelhanger "Mastersleutel, mag niet weg." Ik opende de deur beneden en liep van de zenuwen, voor het gesprek, het hele huis rond, de keuken in, mijn kamer in, het gebouw weer in, noem het maar op. Het gesprek was goed en meteen daarna moest ik mij omkleden omdat Ron en ik naar een bruiloft moesten.
De bruiloft was geweldig mooi, de bruid was prachtig en de kerkdienst was speciaal. Ron werd ziek en dus ging ik alleen naar het feest, was ook gezellig. Maar goed, daar lees je dit stukje niet voor.
De volgende dag was een dag waarop alles dus misging. Ron en ik hadden ruzie (komt natuurlijk bijna nooit voor ahum) en ik liet alles uit mijn handen vallen. De tijd van de maand komt er weer aan dus mijn histerische buien komen ook niet uit de lucht vallen. Kortom: het gaat dus een keer goed fout.
Zondag was de verjaardag van Ron, ik was zo een beetje aan het voorbereiden, en een kwartier voor iedereen er zou zijn moest ik de deur open doen, want we vierden het in dezelfde zaal als het gesprek. Dus ik op zoek naar de "Mastersleutel" geen "Mastersleutel" te vinden. Ik een beetje gestresst, want het is niet voor niets de "Mastersleute'l." In 10 minuten iedereen tegen me in het harnas gejaagd met mijn gestress,maar de sleutel niet kunnen vinden. Toen kwamen de eerste gasten, einde zoektocht.
Vandaag, maandag, de hele dag kneiterhard gewerkt. Pijn in mijn rug en schouders, want ik ben weer 2 dagen aan het tellen bij de bollenboer. Kom helemaal gesloopt thuis en denk dat ik de sleutel wel even zal vinden. Beneden zoeken, boven zoeken, in de bank, onder de bank, naast de bank, door de bank (wacht ff, dat heeft toch een speciale naam in de grammatica? In het kooitje, door het kooitje, naja laat maar)
In ieder geval, ik doorzocht het hele huis en kon geen sleutel vinden.
Begon steeds gestrester te raken, helemaal toen ik al een uur aan het zoeken was naar de sleutel met de witte sleutelhanger. Ik raakte helemaal in paniek, belde Ron op, schold hem uit en hing weer op.Schold mijn moeder uit toen zij zei dat ik verder moest zoeken tot ik hem had (daar gaat mijn christelijke levensstijl) Ik tilde de bank op, liep een rondje om het huis, zocht in de kelder, mijn kledinglades, mijn bed, het bed van mijn broertje, onder de kasten, onder mijn bureau....OVERAL.....geen "Mastersleutel."
Op dit moment bereikte ik het dieptepunt. Als ik de sleutel niet zou vinden, dan zou ik de sleutelmaker moeten bellen en alle 100 mensen die een sleutel hebben een nieuwe sleutel moeten geven: "Hallo, u spreekt met Laura, ja de dochter van de beheerder, ik ben de "Mastersleutel" kwijtgeraakt en nu moet ik u een nieuwe sleutel geven, kan ik deze even komen brengen? Schaam schaam?
Net toen ik mijn leven in een grote zoekramp op zag gaan kwam mijn moeder boven. Ik had voor de 3e keer mijn kledingkast leeggeruimd en zat erdoorheen. Mijn moeder hield een sleutel omhoog, de sleutel droeg de tekst "Mastersleutel, mag niet weg." (Hoe doet ze het toch iedere keer)Ik hikte in tranen de vraag waar ze hem vandaan had: "uit het sleutelkastje." Ik had het niet meer, daar had ik al 3 keer gekeken. Maar de hanger was geel en niet wit, dus ik had eroverheen gekeken. Punt is echter dat hij op de plek lag waar hij vandaan kwam.....en Ron maar zeggen dat ik nooit wat achter mijn kont opruim.
maandag 22 december 2008
donderdag 18 december 2008
Telloholic
Als vrouwen dromen, dan dromen zij over knappe mannen met heerlijke lichamen en geweldige ogen, een zwoele stem en een bijzondere aanbidding voor alleen de vrouw die droomt. Als vrouwen hun ogen dicht doen zien zij het gezicht van de man waar ze heimelijk verliefd op zijn en als vrouwen dagdromen dan dromen zij over de romantische uitjes met hun vriend. Vroeger had ik dit soort dromen ook, tot 3 dagen geleden, toen ging ik namelijk aan het werk...
Ik ben bij een bollenboer geweest, samen met nog een vrouw, we stonden aan een tafel en plakte stickers op kleine plastic zakjes, daarna tilden we een krat bollen, die keerden we om op de tafel en deden 25 bollen per zakje. Ik denk dat we 4 pallats hadden met ieder 30 kratten en vandaag hebben we zand uit bollen geschud, dat waren ook 31 dozen.
En lieve vrienden, als ik mijn ogen dicht doe dan zie ik geen Ron, geen romantische uitjes, nee, ik zie bollen, bollen en nog eens bollen, grote bollen, kleine bollen, bollen met veel wortels, bollen met weinig wortels, bollen die op knoflook lijken, bollen die op kleine levende kwallen lijken en noem het maar op.
Daarnaast heb ik nog eens oneindig veel spierpijn, auw in mijn rug, nek en pols en tot overmaat van ramp tel ik alles tot het doodgetelde aantal: 25. Ik tel windmolens, lantarenpalen, kerstbomen, stoeptegels, colaflesjes, theezakjes en noem het maar op. Alles maar dan ook alles tel ik.
Gelukkig heb ik drie super dagen gehad, ik had een geweldige tijd, veel plezier en een leuke collega. Jammer dat het voorbij is...ik hoop alleen wel dat het afkicken van het tellen niet te moeilijk is.
"Hallo, ik ben Laura en ik ben een telloholic."
Ik ben bij een bollenboer geweest, samen met nog een vrouw, we stonden aan een tafel en plakte stickers op kleine plastic zakjes, daarna tilden we een krat bollen, die keerden we om op de tafel en deden 25 bollen per zakje. Ik denk dat we 4 pallats hadden met ieder 30 kratten en vandaag hebben we zand uit bollen geschud, dat waren ook 31 dozen.
En lieve vrienden, als ik mijn ogen dicht doe dan zie ik geen Ron, geen romantische uitjes, nee, ik zie bollen, bollen en nog eens bollen, grote bollen, kleine bollen, bollen met veel wortels, bollen met weinig wortels, bollen die op knoflook lijken, bollen die op kleine levende kwallen lijken en noem het maar op.
Daarnaast heb ik nog eens oneindig veel spierpijn, auw in mijn rug, nek en pols en tot overmaat van ramp tel ik alles tot het doodgetelde aantal: 25. Ik tel windmolens, lantarenpalen, kerstbomen, stoeptegels, colaflesjes, theezakjes en noem het maar op. Alles maar dan ook alles tel ik.
Gelukkig heb ik drie super dagen gehad, ik had een geweldige tijd, veel plezier en een leuke collega. Jammer dat het voorbij is...ik hoop alleen wel dat het afkicken van het tellen niet te moeilijk is.
"Hallo, ik ben Laura en ik ben een telloholic."
maandag 15 december 2008
Gesprekken met mijn kat
Terwijl ik hard werk aan mijn scriptie, solliciteer tot ik erbij neerval, mijn beesten verzorg, afspraken maak en nakom,ligt onze kat opgekruld op mijn bed. Hij snurkt een beetje want hij is verkouden en af en toe beweegt zijn pootje omdat hij in zijn dromen een muis heeft gevangen. Ik kijk jaloers naar hem, hij merkt dat ik naar hem kijk en vraagt, met slaperige oogjes, wat er aan de hand is. En voor ik het merk, ben ik verwikkeld in een gesprek, met onze kat Gideon.
Ik vertel hem over de moeilijke dingen die ik meemaak. Zoals de scriptiehoofdstukken die iedere keer teruggestuurd worden en de sollicitatiegesprekken waar ik me afvraag of ze me wel aardig zullen vinden. Ik vertel hem over mijn zorgen over geld en over de onzekerheden die alle dingen met zich meebrengen. Hij luistert naar me, terwijl zijn oogjes zich soms langszaam samenknijpen, legt zijn pootje tegen mijn gezicht terwijl hij mijn relaas aanhoort en aan als de frustratie me soms even teveel wordt, duwt hij zijn kopje tegen mijn gezicht aan.
Als ik klaar ben begint hij te praten: "Laura, ik ben maar een kat, ik weet niet veel van het leven dat jij leeft, ik heb nooit een scriptie hoeven maken of moeten werken, maar ik zal je vertellen hoe ik leef."
Hij gaat zitten met een rechte rug en kijkt me aan met zijn groene ogen. Dan begint hij te praten:"'s nachts slaap ik heerlijk op de bank, het plekje waar ik lig wordt heerlijk warm, voor het slapen gaan praat ik nog even met de hond over hoe bijzonder het is dat we een huis hebben en mensen die ons af en toe eens een knuffel of een kopje geven. Joel is wat dommer, dus die begrijpt niet alles wat ik zeg, maar hij is lief en weet dat hij een goed huis heeft. Daarna dommelen we allebei in en als ik wakker wordt zie ik de baas in de kamer.Ik klim op zijn buik, terwijl hij zijn kopje koffie drinkt, knuffel ik hem wakker.
Als de baas naar zijn werk gaat komt de vrouw meestal uit bed. Ik loop, samen met Joel naar haar toe en terwijl Joel met haar gaat eten, kruip ik op haar bed om nog even te genieten van het warme bed. Als het bed opgemaakt wordt en de vrouw gaat met de hond naar haar kamer om tijd met de Grote Baas te besteden, dan ben ik soms ontdeugend, ik krabbel tegen de deur en ren snel weg.
Jij bent ook vaak beneden, ik vind je lief want je bent zo slaperig. Ik weet precies hoe ik iets gedaan moet krijgen van jou. Als ik eten wil, dan sla ik gewoon met mijn poot tegen je been en kijk je boos aan, je geeft me dan eten, maar als je dat niet doet, dan kom ik je gewoon net zo lang afleiden tot je doet wat ik wil.
De rest van de dag breng ik lekker bij jou op de kamer door, slapend op de kachel of het bed, soms ga ik op de kamer van Wendy liggen op zo'n heerlijk kussen of ik eet eens rustig uit mijn bakje. Overdag plaag ik Joel ook wel, ik daag hem net zo lang uit tot hij achter me aanrent. Soms knuffelen we ook, maar dat mag niemand zien hoor. Dan is het alweer avond, ik kijk lekker tv met de baas en de vrouw en als zij naar bed gaan, nou dan ga ik lekker met Joel kletsen.
Ik weet niet waarom je het leven zo druk maakt, ik weet niet waarom je zo onzeker bent, of waarom je zo hard moet werken dat je nooit eens even lekker kan liggen op de kachel. Maar ik denk dat je misschien wat meer op mij moet gaan lijken, want ik weet zeker dat je dan veel meer zult genieten van het warme huis en je volle maag. Misschien, als het wat beter met je gaat,kom je 's avonds eens bij Joel en mij liggen, dan praten we samen over de warme kachel en de lekkere bank en het kleed waar we op kunnen liggen.Ik raad je alleen niet aan om de vrouw te slaan als je eten wilt, er zijn dingen die alleen een kat mag doen."
Ik vertel hem over de moeilijke dingen die ik meemaak. Zoals de scriptiehoofdstukken die iedere keer teruggestuurd worden en de sollicitatiegesprekken waar ik me afvraag of ze me wel aardig zullen vinden. Ik vertel hem over mijn zorgen over geld en over de onzekerheden die alle dingen met zich meebrengen. Hij luistert naar me, terwijl zijn oogjes zich soms langszaam samenknijpen, legt zijn pootje tegen mijn gezicht terwijl hij mijn relaas aanhoort en aan als de frustratie me soms even teveel wordt, duwt hij zijn kopje tegen mijn gezicht aan.
Als ik klaar ben begint hij te praten: "Laura, ik ben maar een kat, ik weet niet veel van het leven dat jij leeft, ik heb nooit een scriptie hoeven maken of moeten werken, maar ik zal je vertellen hoe ik leef."
Hij gaat zitten met een rechte rug en kijkt me aan met zijn groene ogen. Dan begint hij te praten:"'s nachts slaap ik heerlijk op de bank, het plekje waar ik lig wordt heerlijk warm, voor het slapen gaan praat ik nog even met de hond over hoe bijzonder het is dat we een huis hebben en mensen die ons af en toe eens een knuffel of een kopje geven. Joel is wat dommer, dus die begrijpt niet alles wat ik zeg, maar hij is lief en weet dat hij een goed huis heeft. Daarna dommelen we allebei in en als ik wakker wordt zie ik de baas in de kamer.Ik klim op zijn buik, terwijl hij zijn kopje koffie drinkt, knuffel ik hem wakker.
Als de baas naar zijn werk gaat komt de vrouw meestal uit bed. Ik loop, samen met Joel naar haar toe en terwijl Joel met haar gaat eten, kruip ik op haar bed om nog even te genieten van het warme bed. Als het bed opgemaakt wordt en de vrouw gaat met de hond naar haar kamer om tijd met de Grote Baas te besteden, dan ben ik soms ontdeugend, ik krabbel tegen de deur en ren snel weg.
Jij bent ook vaak beneden, ik vind je lief want je bent zo slaperig. Ik weet precies hoe ik iets gedaan moet krijgen van jou. Als ik eten wil, dan sla ik gewoon met mijn poot tegen je been en kijk je boos aan, je geeft me dan eten, maar als je dat niet doet, dan kom ik je gewoon net zo lang afleiden tot je doet wat ik wil.
De rest van de dag breng ik lekker bij jou op de kamer door, slapend op de kachel of het bed, soms ga ik op de kamer van Wendy liggen op zo'n heerlijk kussen of ik eet eens rustig uit mijn bakje. Overdag plaag ik Joel ook wel, ik daag hem net zo lang uit tot hij achter me aanrent. Soms knuffelen we ook, maar dat mag niemand zien hoor. Dan is het alweer avond, ik kijk lekker tv met de baas en de vrouw en als zij naar bed gaan, nou dan ga ik lekker met Joel kletsen.
Ik weet niet waarom je het leven zo druk maakt, ik weet niet waarom je zo onzeker bent, of waarom je zo hard moet werken dat je nooit eens even lekker kan liggen op de kachel. Maar ik denk dat je misschien wat meer op mij moet gaan lijken, want ik weet zeker dat je dan veel meer zult genieten van het warme huis en je volle maag. Misschien, als het wat beter met je gaat,kom je 's avonds eens bij Joel en mij liggen, dan praten we samen over de warme kachel en de lekkere bank en het kleed waar we op kunnen liggen.Ik raad je alleen niet aan om de vrouw te slaan als je eten wilt, er zijn dingen die alleen een kat mag doen."
Kerst in aantocht
Jaja het is alweer midden in december (bijna) en dat betekend dat de kerst heel erg vlakbij is. Dit is geloof ik de 24ste kerst die ik mee zal maken en dat is wel een beetje bijzonder. Het feit dat je iets zovaak mee hebt gemaakt betekend dat je er iets over kunt zeggen lijkt mij, en dat ga ik dan ook doen.
De kerstspellen schieten het eerst in mijn gedachten, ik was Elisabeth, ben nooit Maria geweest en dat was altijd wel triest, maar ja, je kunt niet alles hebben he. Het meest bijzondere aan de bevalling van Elisabeth was altijd dat het kindje Johannes binnen 3 seconden onder de jurk vandaan getrokken was, ik vraag me af of dit ook echt het geval was?
Dan hadden we natuurlijk ook het kerstballen kerstspel, over al die kerstboom-figuren die niet wisten wat kerst was. Met hoe langer hoe meer mensen ik praat kan ik deze ervaring delen, want volgens mij zijn er geen jongeren van mijn leeftijd die dit spel niet in hun nachtmerries terug zien...Ik was een kerstklokje, dat was wel speciaal hoor, want daar waren er minder van dan van de kerstballen. Tot op de dag van vandaag ken ik de versjes nog uit mijn hoofd. Argg.
Gelukkig behoor ik nu tot de oude garde die mag kijken naar de kerstspellen van kinderen. Waar ik voorheen zelf de teksten moest leren en vergat, kan ik nu kijken naar kinderen die vol zenuwen de tekst brabbelen. Dit brengt me meteen naar advent, zie je jezelf nog staan als je het kaarsje aan mocht steken en na 100 pogingen de kaars aanhad en weer uitblies samen met het lucifertje? Ach ja, het leven is geen krentenbol.
Ik heb nu bijzonder veel zin in de kerst. Vanaf augustus zingen de grote sterren de kerstwijsjes alweer en de eerste kerstkaarten zijn mijn kant al opgekomen! Eerste kerstdag kijken we naar de kinderen die een stukje doen onder de kerstboom. We krijgen warme chocolademelk en kerstklokjes en daarna gaan we naar huis om vervolgens samen heerlijk kerstbrood te eten, een wandeling te maken en te gourmetten. Dit allemaal in de geweldige wetenschap dat Jezus voor ons naar de aarde kwam. Voor mij geen X-mas, ik vier lekker Christmas.
De kerstspellen schieten het eerst in mijn gedachten, ik was Elisabeth, ben nooit Maria geweest en dat was altijd wel triest, maar ja, je kunt niet alles hebben he. Het meest bijzondere aan de bevalling van Elisabeth was altijd dat het kindje Johannes binnen 3 seconden onder de jurk vandaan getrokken was, ik vraag me af of dit ook echt het geval was?
Dan hadden we natuurlijk ook het kerstballen kerstspel, over al die kerstboom-figuren die niet wisten wat kerst was. Met hoe langer hoe meer mensen ik praat kan ik deze ervaring delen, want volgens mij zijn er geen jongeren van mijn leeftijd die dit spel niet in hun nachtmerries terug zien...Ik was een kerstklokje, dat was wel speciaal hoor, want daar waren er minder van dan van de kerstballen. Tot op de dag van vandaag ken ik de versjes nog uit mijn hoofd. Argg.
Gelukkig behoor ik nu tot de oude garde die mag kijken naar de kerstspellen van kinderen. Waar ik voorheen zelf de teksten moest leren en vergat, kan ik nu kijken naar kinderen die vol zenuwen de tekst brabbelen. Dit brengt me meteen naar advent, zie je jezelf nog staan als je het kaarsje aan mocht steken en na 100 pogingen de kaars aanhad en weer uitblies samen met het lucifertje? Ach ja, het leven is geen krentenbol.
Ik heb nu bijzonder veel zin in de kerst. Vanaf augustus zingen de grote sterren de kerstwijsjes alweer en de eerste kerstkaarten zijn mijn kant al opgekomen! Eerste kerstdag kijken we naar de kinderen die een stukje doen onder de kerstboom. We krijgen warme chocolademelk en kerstklokjes en daarna gaan we naar huis om vervolgens samen heerlijk kerstbrood te eten, een wandeling te maken en te gourmetten. Dit allemaal in de geweldige wetenschap dat Jezus voor ons naar de aarde kwam. Voor mij geen X-mas, ik vier lekker Christmas.
vrijdag 12 december 2008
donderdag 11 december 2008
Over pipo de Clown en mijn baan
Geen nare dromen vanacht, geen bizarre manier van wakker worden en geen vreemde gedachten, ik had heerlijk geslapen en stond op zo van "dat varkentje gaan we eens even wassen." Ik sprong even onder de douche en kleedde me aan.
Ook deed ik mijn make-up volgens de Tyra Banks methode. Eindelijk eens iets wat ik begreep. Ken je die beschrijvingen waaruit je maar moet halen hoe je iets moet doen? Er staan dan van die vage plaatjes bij van een oog en dan moet jij het maar nadoen, door de "simpele stappen" te volgen. Ken je de beschrijvingen niet? Nou hier is er een..:
Breng vervolgens een donkere kleur oogschaduw aan op het vervaagde oogpotloodlijntje, bijvoorbeeld met grijs, zwart of de kleur die jij mooi vindt en vervaag het vanaf de wimperinplant van donker naar bijna niets op het bewegende ooglid tot aan de arcadeboog. Over het gehele bewegende ooglid tot de arcade boog en onder het oog kun je een lichtere kleur aanbrengen.
Einde van het verhaal is altijd dat ik eruit zie als Pipo de Clown en hoe het resultaat ook is, het lijkt in de verste verte niet op het plaatje.
Maar niet meer sinds ik fan van Tyra Banks ben geworden. Eindelijk snap ik ook eens wat het verschil is tussen oogschaduw en mascara (jeej) En voor de vrouwen onder ons, ik deel deze kennis graag met jullie:
Dus na mijn oogschaduw en mascara opgedaan te hebben (de rest heb ik allemaal niet in huis hoor) zag ik er uit als Pipo, hoewel ik nog wel wat moet oefenen. En met mijn nieuwe zelfvertrouwende look liep ik de deur uit, op weg naar mijn sollicitatiegesprek, biddend op de fiets. En ik ben aangenomen, dus dat is helemaal super. Ik ben nu de trotse eigenaar van een 0-uren contract bij de Flexpool van 's Heerenloo. Nu maar kijken hoeveel werk ik ga krijgen!
Ook deed ik mijn make-up volgens de Tyra Banks methode. Eindelijk eens iets wat ik begreep. Ken je die beschrijvingen waaruit je maar moet halen hoe je iets moet doen? Er staan dan van die vage plaatjes bij van een oog en dan moet jij het maar nadoen, door de "simpele stappen" te volgen. Ken je de beschrijvingen niet? Nou hier is er een..:
Breng vervolgens een donkere kleur oogschaduw aan op het vervaagde oogpotloodlijntje, bijvoorbeeld met grijs, zwart of de kleur die jij mooi vindt en vervaag het vanaf de wimperinplant van donker naar bijna niets op het bewegende ooglid tot aan de arcadeboog. Over het gehele bewegende ooglid tot de arcade boog en onder het oog kun je een lichtere kleur aanbrengen.
Einde van het verhaal is altijd dat ik eruit zie als Pipo de Clown en hoe het resultaat ook is, het lijkt in de verste verte niet op het plaatje.
Maar niet meer sinds ik fan van Tyra Banks ben geworden. Eindelijk snap ik ook eens wat het verschil is tussen oogschaduw en mascara (jeej) En voor de vrouwen onder ons, ik deel deze kennis graag met jullie:
Dus na mijn oogschaduw en mascara opgedaan te hebben (de rest heb ik allemaal niet in huis hoor) zag ik er uit als Pipo, hoewel ik nog wel wat moet oefenen. En met mijn nieuwe zelfvertrouwende look liep ik de deur uit, op weg naar mijn sollicitatiegesprek, biddend op de fiets. En ik ben aangenomen, dus dat is helemaal super. Ik ben nu de trotse eigenaar van een 0-uren contract bij de Flexpool van 's Heerenloo. Nu maar kijken hoeveel werk ik ga krijgen!
dinsdag 9 december 2008
De trouwjurk vinden
Ik was gister na het bloggen naar mijn bedje gegaan en na in een heerlijke slaap gedommeld te zijn begon de ellende. Ik droomde namelijk over het zoeken van een trouwjurk. Mijn droom ging als volgt:
Mijn ouders zaten in een restaurant koffie te drinken en ik stond buiten omdat de dag aangebroken was dat ik een jurk zou gaan zoeken. Ineens stopte er een gele auto voor de deur met een koffer op het dak. Een vrouw stapte uit en stelde zich voor als degene van de bruidswinkel. Ze kwam bij mij langs als service van de zaak omdat het toch wel een heel eind weg was van Den Helder naar Alkmaar. Ik was blij dat ze er was en bereidde me voor op het aanpassen van jurken.
Maar het bizarre was dat de vrouw de koffer open maakte en er een afgrijselijke kanariegele jurk uithaalde, ze trok hem aan en liep naar de overkant waar zij poseerde als een model uit zo'n trouwboek. Daarna kwam ze terug en trok de volgende ellendige jurk aan. De bedoeling was dat ik dan koos welke ik wilde. De laatste jurk was geen jurk maar een heel groot stuk karton met trouwfoto's van Ron en mij, die kon ik de hele dag voor me houden. Ik weet nog dat ik me afvroeg hoe ze aan die foto's kwam.
Ik liep naar mijn moeder en probeerde haar over te halen er wat aan te doen, maar mijn moeder reageerde niet op mij. Ik werd wakker en kon amper beseffen dat ik gedroomd had, de dag begon al goed.
Gelukkig ging het vandaag een stuk beter. Mijn moeder en ik stapte om 9.00u in de trein naar Alkmaar en kwamen op tijd aan, na een tijdje verdwaald te zijn in de regen. We kwamen bij van Os aan en maakten kennis met de verkoopster, ze leek niet op de vrouw uit mijn droom, gelukkig.
We kregen thee en ik liet een paar plaatjes zien. Ik zal niet in detail treden, maar de eerste jurk die ik aantrok leek niet direct op de jurk die ik in gedachten had, maar hij was geweldig.
Ik stond mezelf in de spiegel te bekijken en de realiteit drong niet echt door. Ik heb er daarna nog 5 gepast en ze haalden het allemaal niet bij de eerste. De vrouw zij dat ik een van de weinigen was die het op deze manier trof. Ze vond mijn schouders en taille geweldig en de jurk brengt alles eruit wat eruit moet komen.
Ik vond het geweldig om de jurk aan te hebben en zie mezelf er helemaal mee door het middenpad lopen in de kerk.
Ik zou graag een plaatje willen laten zien, maar omdat Ron dit ook nog wel eens kan lezen is het enige dat ik vertel: hij is rood met heeeeeeel veeeeel parels, daar houdt Ron namelijk van (ahum)
Mijn ouders zaten in een restaurant koffie te drinken en ik stond buiten omdat de dag aangebroken was dat ik een jurk zou gaan zoeken. Ineens stopte er een gele auto voor de deur met een koffer op het dak. Een vrouw stapte uit en stelde zich voor als degene van de bruidswinkel. Ze kwam bij mij langs als service van de zaak omdat het toch wel een heel eind weg was van Den Helder naar Alkmaar. Ik was blij dat ze er was en bereidde me voor op het aanpassen van jurken.
Maar het bizarre was dat de vrouw de koffer open maakte en er een afgrijselijke kanariegele jurk uithaalde, ze trok hem aan en liep naar de overkant waar zij poseerde als een model uit zo'n trouwboek. Daarna kwam ze terug en trok de volgende ellendige jurk aan. De bedoeling was dat ik dan koos welke ik wilde. De laatste jurk was geen jurk maar een heel groot stuk karton met trouwfoto's van Ron en mij, die kon ik de hele dag voor me houden. Ik weet nog dat ik me afvroeg hoe ze aan die foto's kwam.
Ik liep naar mijn moeder en probeerde haar over te halen er wat aan te doen, maar mijn moeder reageerde niet op mij. Ik werd wakker en kon amper beseffen dat ik gedroomd had, de dag begon al goed.
Gelukkig ging het vandaag een stuk beter. Mijn moeder en ik stapte om 9.00u in de trein naar Alkmaar en kwamen op tijd aan, na een tijdje verdwaald te zijn in de regen. We kwamen bij van Os aan en maakten kennis met de verkoopster, ze leek niet op de vrouw uit mijn droom, gelukkig.
We kregen thee en ik liet een paar plaatjes zien. Ik zal niet in detail treden, maar de eerste jurk die ik aantrok leek niet direct op de jurk die ik in gedachten had, maar hij was geweldig.
Ik stond mezelf in de spiegel te bekijken en de realiteit drong niet echt door. Ik heb er daarna nog 5 gepast en ze haalden het allemaal niet bij de eerste. De vrouw zij dat ik een van de weinigen was die het op deze manier trof. Ze vond mijn schouders en taille geweldig en de jurk brengt alles eruit wat eruit moet komen.
Ik vond het geweldig om de jurk aan te hebben en zie mezelf er helemaal mee door het middenpad lopen in de kerk.
Ik zou graag een plaatje willen laten zien, maar omdat Ron dit ook nog wel eens kan lezen is het enige dat ik vertel: hij is rood met heeeeeeel veeeeel parels, daar houdt Ron namelijk van (ahum)
maandag 8 december 2008
Een trouwjurk zoeken
Morgen is het zover, over 10 uur sta ik in een winkel een trouwjurk te passen. Ongelovelijk hoe dit gegeven mij al een week plaagt.
Ik vind het natuurlijk geweldig om eindelijk eens zo'n jurk aan te hebben, te passen, een volgende te passen en te denken aan de geweldigde dag die me te wachten staat. Maar het is ook een angst en beven moment, ik kan er niets aan doen, maar iedere keer denk ik aan hoe het fout zou kunnen gaan...
Wat nou als de mevrouw in de winkel net ruzie met haar man heeft gehad en gaat scheiden, het laatste wat je dan wilt doen is een ander helpen aan een trouwjurk toch? Misschien gooit ze al haar frustratie wel op mij en verteld ze me over hoe ik niet moet trouwen, terwijl ze de onhebbelijkheden van haar aanstaande ex over me uitgiet.
Wat nou als ik geen enkele jurk pas, ik me buk en de rits gaat stuk of mijn hand door de jurk steek in plaats van er doorheen? Sorry mevrouw, dat is dan €1000,- schadevergoeding.
Wat nou als ik met de plaatjes die ik heb uitgeknipt van droomjurken aankomt en de vrouw me uitlacht wegens de belachelijke smaak die ik heb? Hoe haal ik het in mijn hoofd om haar zo te beledigen, zulke jurken heeft zij niet.
Wat nou als ik thee drink, me verslik en alles uitproest over de kleding van de mevrouw die mij moet helpen?
Wat nou als ik morgen opsta en de kilo's die ik er met zwaar ontzien af heb gekregen zitten er allemaal weer aan omdat ik vandaag chinees heb gegeten?
Ik weet dat het misschien wel een beetje ver gaat, maar wees eens eerlijk...het kan toch? Nou en ik weet zeker dat het bij mij gaat gebeuren. Gelukkig heb ik mijn moeder mee, mijn rots in de branding, ik weet zeker dat als de mevrouw me uitlacht om de plaatjes, zij haar wel eens even een lesje zal leren.
Het is natuurlijk niet zo dat ik niet wil trouwen, ik wil heel graag trouwen, met Ron bedoel ik dan, duh.
Maar het is ook zo dat ik bijzonder zenuwachtig ben en waarschijnlijk niet kan slapen, het is toch een spannende aangelegenheid om zo maar naar een winkel te gaan en echt koningin te zijn als klant(inclusief de jurk)
Ach, ik ga toch maar proberen te slapen, misschien komt het allemaal wel goed. Als ik de hele gebeurtenis overleef horen jullie van me hoe het allemaal is gegaan, hetgeen gaat gebeuren over 10 uur en 10 minuten bedoel ik dan. Zie je wel ik ben zenuwachtig, hellepie.
Ik vind het natuurlijk geweldig om eindelijk eens zo'n jurk aan te hebben, te passen, een volgende te passen en te denken aan de geweldigde dag die me te wachten staat. Maar het is ook een angst en beven moment, ik kan er niets aan doen, maar iedere keer denk ik aan hoe het fout zou kunnen gaan...
Wat nou als de mevrouw in de winkel net ruzie met haar man heeft gehad en gaat scheiden, het laatste wat je dan wilt doen is een ander helpen aan een trouwjurk toch? Misschien gooit ze al haar frustratie wel op mij en verteld ze me over hoe ik niet moet trouwen, terwijl ze de onhebbelijkheden van haar aanstaande ex over me uitgiet.
Wat nou als ik geen enkele jurk pas, ik me buk en de rits gaat stuk of mijn hand door de jurk steek in plaats van er doorheen? Sorry mevrouw, dat is dan €1000,- schadevergoeding.
Wat nou als ik met de plaatjes die ik heb uitgeknipt van droomjurken aankomt en de vrouw me uitlacht wegens de belachelijke smaak die ik heb? Hoe haal ik het in mijn hoofd om haar zo te beledigen, zulke jurken heeft zij niet.
Wat nou als ik thee drink, me verslik en alles uitproest over de kleding van de mevrouw die mij moet helpen?
Wat nou als ik morgen opsta en de kilo's die ik er met zwaar ontzien af heb gekregen zitten er allemaal weer aan omdat ik vandaag chinees heb gegeten?
Ik weet dat het misschien wel een beetje ver gaat, maar wees eens eerlijk...het kan toch? Nou en ik weet zeker dat het bij mij gaat gebeuren. Gelukkig heb ik mijn moeder mee, mijn rots in de branding, ik weet zeker dat als de mevrouw me uitlacht om de plaatjes, zij haar wel eens even een lesje zal leren.
Het is natuurlijk niet zo dat ik niet wil trouwen, ik wil heel graag trouwen, met Ron bedoel ik dan, duh.
Maar het is ook zo dat ik bijzonder zenuwachtig ben en waarschijnlijk niet kan slapen, het is toch een spannende aangelegenheid om zo maar naar een winkel te gaan en echt koningin te zijn als klant(inclusief de jurk)
Ach, ik ga toch maar proberen te slapen, misschien komt het allemaal wel goed. Als ik de hele gebeurtenis overleef horen jullie van me hoe het allemaal is gegaan, hetgeen gaat gebeuren over 10 uur en 10 minuten bedoel ik dan. Zie je wel ik ben zenuwachtig, hellepie.
Prachtige woorden en perfecte volzinnen
Daar zit ik dan, mijn scriptie bijna helemaal af.
Nog een klein stukje, de aanbevelingen aan het slot van mijn conclusie. Ik heb er zo'n zin in het eindelijk eens af te maken. Van mijn super ex-stagebegeleider geweldige tips gehad en ik zie het weer helemaal zitten. Ik ga met een rechte rug achter mijn computer zitten om alle geweldige gedachten die ik heb eens prachtig in mijn verslag te zetten, zodat iedereen die het leest denkt: "wow die aanbevelingen kan ik gebruiken, dit gaan we doen!"
Ik begin dan wel met een rechte rug maar zodra ik begin te typen begint die rug een beetje te hangen en te bollen, en tegen de tijd dat ik alles 4 keer op verschillende manieren getypt heb ben ik net de klokkenluider van de Notre Dame. Het valt niet mee om af te studeren.
Het probleem is dat alles zo logisch klinkt in mijn hoofd. Het klopt allemaal, maar zodra ik het op papier wil zetten klinken de zinnen op de een of andere manier leeg en klungelig. Het zijn helemaal geen goede ideeen meer en de passie is ook ver te zoeken. En nu ik inmiddels toe ben aan poging 5 begint het me aardig te vervelen. De onzekerheid slaat toe en ik twijfel aan mezelf.
Licht aan het einde van de tunnel, nou dat niet direct, maar het geweldige aan een scriptie is wel dat hij af moet, anders heb je alleen jezelf er maar mee. Weet je waarom? ZOlang mijn scriptie niet af is betaal ik €185,- in de maand. En als ik het binnen 6 jaar niet haal dan moet ik de studiefinanciering alles terug betalen, en aangezien dat een redelijk groot (Ow shit) bedrag is, denk ik dat ik toch maar weer aan de gang moet. Daar gaat hij dan, poging 5, wie weet komen hier de prachtige woorden en perfecte volzinnen ineens mijn gedachten uit stromen, want ik weet dat ze er zitten.....ergens....zucht. Straks maar poging 6.
Nog een klein stukje, de aanbevelingen aan het slot van mijn conclusie. Ik heb er zo'n zin in het eindelijk eens af te maken. Van mijn super ex-stagebegeleider geweldige tips gehad en ik zie het weer helemaal zitten. Ik ga met een rechte rug achter mijn computer zitten om alle geweldige gedachten die ik heb eens prachtig in mijn verslag te zetten, zodat iedereen die het leest denkt: "wow die aanbevelingen kan ik gebruiken, dit gaan we doen!"
Ik begin dan wel met een rechte rug maar zodra ik begin te typen begint die rug een beetje te hangen en te bollen, en tegen de tijd dat ik alles 4 keer op verschillende manieren getypt heb ben ik net de klokkenluider van de Notre Dame. Het valt niet mee om af te studeren.
Het probleem is dat alles zo logisch klinkt in mijn hoofd. Het klopt allemaal, maar zodra ik het op papier wil zetten klinken de zinnen op de een of andere manier leeg en klungelig. Het zijn helemaal geen goede ideeen meer en de passie is ook ver te zoeken. En nu ik inmiddels toe ben aan poging 5 begint het me aardig te vervelen. De onzekerheid slaat toe en ik twijfel aan mezelf.
Licht aan het einde van de tunnel, nou dat niet direct, maar het geweldige aan een scriptie is wel dat hij af moet, anders heb je alleen jezelf er maar mee. Weet je waarom? ZOlang mijn scriptie niet af is betaal ik €185,- in de maand. En als ik het binnen 6 jaar niet haal dan moet ik de studiefinanciering alles terug betalen, en aangezien dat een redelijk groot (Ow shit) bedrag is, denk ik dat ik toch maar weer aan de gang moet. Daar gaat hij dan, poging 5, wie weet komen hier de prachtige woorden en perfecte volzinnen ineens mijn gedachten uit stromen, want ik weet dat ze er zitten.....ergens....zucht. Straks maar poging 6.
donderdag 4 december 2008
De burgelijke stand
Daar gaan we dan, Ron en ik, naar het gemeentehuis. We verwachten een hele lange rij omdat het donderdagavond is, de enige avond dat het gemeentehuis open is. We komen binnen en toetsen onze wens in op een digitaal aanraakscherm (er is vast een mooi woord voor)en krijgen een briefje uitgeprint met een of andere code (het lijkt wel een wachtwoord van een ondringbare computer) Onze code verschijnt op het scherm zodra onze billen de stoelen raken, we staan weer op en lopen naar loket 5.
De vrouw kijkt ons aan, ik besef dat ze verwacht dat we zeggen wat we willen. Ik kijk naar Ron, hij zegt niets, dus ik zeg "we willen trouwen" de vrouw vraagt meteen onze ID-kaart en begint te typen. Jammer, ik had wel 3 dikke zoenen en een gratis bruidstaart met kaarsjes verwacht van de vrouw achter het loket, wegens dit heugelijke feit namens alle inwoners van Den Helder. Helaas, peanutbutter, dat zit er niet in.
Ze vraagt naar de dag waarop we willen trouwen: 5 juni...is dat 5-6? Ik reken: januari, februari,maart, april, mei,juni, ja! Ze typt weer allerlei zaken in. Dan stelt ze de bewuste vraag: Hoe laat? Ron en ik kijken elkaar verschrikt aan, ja uhm hoe laat eigenlijk.....De vrouw achter de balie glimlacht alsof ze dit al 100 keer meegemaakt heeft. Ron en ik denken: wat hadden we ookal weer in gedachten? Hulpsmekende blik naar de baliemevrouw.... Ze krijgt medelijden met ons en zegt dat "om 14.00u en 15.00u zijn de meest gebruikelijke tijden" alsof ze ons halve antwoord bij Party en Co goedkeurd.
Ze begint te typen en praat tegen haar collega over hoe irritant het nieuwe systeem is, waar de agenda digitaal is. Ow,oeps "5 juni is een populaire datum, we hebben om 14.00u al iemand staan. Maar goed dat we daar nu achter komen." Ze lacht, wij lachen terug. Uhm wat nu? "Ik kijk naar Ron, 12 juni?" Die kan nog wel, dus 12 juni it is....
"Wanneer willen jullie in ondertrouw?" We krijgen het gevoel dat we bij een examen zitten waar we niet voor geleerd hebben. Maar nu doe ik net of ik er verstand van heb en blader door mijn agenda met een "ik-had-het-ergens-opgeschreven-blik." De mevrouw doorziet de truc wel, maar zegt er niets van. Ik kijk naar Ron..."is eind maart wat?" Ron kijkt me aan "ik dacht eerder aan eind januari."
We krijgen een papiertje mee met alles erop en die steken we in de "trouwmap" alles netjes bij elkaar. Wat zijn we weer georganiseerd.
De vrouw kijkt ons aan, ik besef dat ze verwacht dat we zeggen wat we willen. Ik kijk naar Ron, hij zegt niets, dus ik zeg "we willen trouwen" de vrouw vraagt meteen onze ID-kaart en begint te typen. Jammer, ik had wel 3 dikke zoenen en een gratis bruidstaart met kaarsjes verwacht van de vrouw achter het loket, wegens dit heugelijke feit namens alle inwoners van Den Helder. Helaas, peanutbutter, dat zit er niet in.
Ze vraagt naar de dag waarop we willen trouwen: 5 juni...is dat 5-6? Ik reken: januari, februari,maart, april, mei,juni, ja! Ze typt weer allerlei zaken in. Dan stelt ze de bewuste vraag: Hoe laat? Ron en ik kijken elkaar verschrikt aan, ja uhm hoe laat eigenlijk.....De vrouw achter de balie glimlacht alsof ze dit al 100 keer meegemaakt heeft. Ron en ik denken: wat hadden we ookal weer in gedachten? Hulpsmekende blik naar de baliemevrouw.... Ze krijgt medelijden met ons en zegt dat "om 14.00u en 15.00u zijn de meest gebruikelijke tijden" alsof ze ons halve antwoord bij Party en Co goedkeurd.
Ze begint te typen en praat tegen haar collega over hoe irritant het nieuwe systeem is, waar de agenda digitaal is. Ow,oeps "5 juni is een populaire datum, we hebben om 14.00u al iemand staan. Maar goed dat we daar nu achter komen." Ze lacht, wij lachen terug. Uhm wat nu? "Ik kijk naar Ron, 12 juni?" Die kan nog wel, dus 12 juni it is....
"Wanneer willen jullie in ondertrouw?" We krijgen het gevoel dat we bij een examen zitten waar we niet voor geleerd hebben. Maar nu doe ik net of ik er verstand van heb en blader door mijn agenda met een "ik-had-het-ergens-opgeschreven-blik." De mevrouw doorziet de truc wel, maar zegt er niets van. Ik kijk naar Ron..."is eind maart wat?" Ron kijkt me aan "ik dacht eerder aan eind januari."
We krijgen een papiertje mee met alles erop en die steken we in de "trouwmap" alles netjes bij elkaar. Wat zijn we weer georganiseerd.
woensdag 3 december 2008
Spanning en sensatie
Mijn leven is zo spannend dat ik de spanning bijna niet meer aankan. Het is bijna spannender dan Tom Cruise bungelend aan een touw, wengens de hypergevoelige sensorvloer, terwijl een druppeltje zweet aan zijn bril blijft hangen. Al lijk ik dan misschien meer op Fozzie Bear:
Nu vraag je je misschien af wat mijn leven zo spannend maakt? Ik twijfel of ik het je zal vertellen, wat je kunt de spanning misschien niet aan. Misschien krijg je dan net zoveel zenuwachtige kriebels als ik, serieus, mijn rijexamen was er niks bij. Maar goed, dit stuk tekst slaat nergens op als ik je niets vertel en dus zal ik het maar vertellen (hebben we tenminste samen de kriebels en ben ik niet meer zo alleen)
1. Ik ga trouwen.
En als je gaat trouwen, dan moet je een trouwjurk hebben. Wat een logica.
Dus ik bel naar de bruidsmodewinkel in Schagen, neemt niet op. Ik opgelucht, later nog een keer bellen, neemt niet op, nog een keer bellen, neemt niet op. Ik mail sturen, stuurt niet terug. Mmmm nou dan toch maar een andere bellen.
Ik bellen naar Alkmaar, met de stotterende mededeling dat ik een trouwjurk wil zoeken omdat ik ga trouwen. Wanneer ik kan? Uhm, nou, wanneer kunt u? Ik de verwachting dat ik in januari terecht kan... "zaterdag?" ZATERDAG????!!!!! What the.... Nou is het dinsdag geworden, nog 6 dagen. Het is niet te geloven, ik krijg er een zenuwaanval van, nu kan ik niet meer terug (niet dat ik dat wil, maar het is wel definitief vind je niet?)
2. Mijn scriptie loopt ten einde.
Ik moest bij mijn begeleider op kantoor komen. Ik denk 'ow jee' dit is niet goed, hij zal wel zeggen dat ik een heel nieuw onderwerp moet verzinnen. De professor kijkt naar mij en zegt "zo Laura, wanneer wil je klaar zijn?" Ik dacht "daar heb je het..." Blijk ik heel goed bezig te zijn, alleen mijn lay-out ff te moeten veranderen. Dat geloof je toch niet?
Dus nu ben ik bezig met mijn aanbevelingen voor een ieder die daar in geinteresseerd is. Nieuwjaar is mijn einddatum, dan hoop ik hem netjes in te leveren en dan is het 'dag dag Laura, klaar met school!' ow yeah.
3. Ik zoek werk.
LAst but not least, als Ron en ik willen trouwen, dan zullen we moeten sparen, als we een beetje bruiloft willen zal ik moeten werken. Bij de thuiszorg willen ze me niet en de Blokker reageert niet (snif) Maar nu wil het geval dat een vriendin die ik eens in het jaar zie bij me langskwam, ze gaf me een telefoonnummer en een naam. Ik heb het bellen een dag uitgesteld en toen ik besloten had te bellen heb ik een half uur onder de douche geoefend wat ik zou zeggen. Ik bel de beste persoon op, deze is erg geinteresseerd en ik moest mijn motivatie sturen (oefenen onder de douche is aan te raden). Nu zit ik in spanning, hoop dat ik wordt aangenomen, want thuiszitten vind ik ook niks.
Voel je de kriebels al? Had niet overdreven he met Mission Impossible. Nou in ieder geval genoeg om over te bloggen dacht ik zo ;-)
Tot kriebels...
maandag 1 december 2008
Mijn verslaving
Ik schaam me dat ik er nooit eerder over geblogt heb, dit terwijl ik het zo vaak gebruik, nou ja, tot me neem, is het eerder. Het staat altijd op mijn bureau, of op de tafel of op het aanrecht of naast mijn bed of waar ik dan ook ben. De enige restrictie is dat ik het niet met mij naar buiten neem, maar wat niet is, dat kan nog komen. Nee, het is niet mijn telefoon, want dat neem ik niet tot me, nee het is ook niet Josh Groban, want die neem ik ook niet tot me (ik heb een vriend hoor!) Wat het dan wel is? Die heerlijke 4 letters: THEE.
Waar ik ga en waar ik sta heb ik een grote mok thee bij me, liters drink ik op een dag. Het begon allemaal toen de smaakjesthee geboren werd, daarvoor had je van die vieze engelse thee waarvan, als het zakje iets te lang in het kopje bleef hangen, je meteen zo'n schrapende keel had en je hele mond vertrok van de bitterheid. Je dronk dan netjes je kopje (bijna) leeg en hoopte dat die enorme plons suiker de smaak iets aangenamer zou maken, niet dus. Maar dan kwam de laatste slok, je zag de kleine theeneerslagstukjes (Is dat een woord?) drijven en bad stilletjes om hulp terwijl je oma vroeg of je nog een slokje wilde. De echt stoere persoon zei dan 'nee dank u'en liet het laatste slokje staan. Ik ben niet stoer en nam dan de laatste slok, terwijl mijn ogen samenknepen en mijn mond zich naar binnen drong'lekker oma.'
Ik werd op gegeven moment zwaarder en zwaarder vanwege alle koekjes en omdat ik geen kilo's aan wilde komen door de frisdrank besloot ik over te gaan op Cola Light, maar na een tijdje kwam ik erachter dat als je hier iedere dag een liter van drinkt je wel eens een behoefte naar de caffaine kan krijgen en toen ik een dag geen cola had was de koppijn niet te verdragen,aiaiai. Ik moest dus iets anders zoeken: water. Nu heb ik geen probleem met water, maar op een gegeven moment komt water je neus uit, ten slotte smaakt het maar naar water.
God heeft de smaakjesthee uitgevonden, ik weet het zeker. Die heerlijke bosvruchtenthee, meloenthee, winter glow thee, sinaasappelthee en noem het maar op. Ik kocht op Texel een grote mok waar bijna een halve liter in kan en die vulde ik zo'n 10 keer per dag met dit heerlijke goedje. Maar toen ik bij de schoonheidsspecialiste kwam (na je 20e heb je dat nodig)zei ze 'drink je veel thee of koffie?' mijn ogen begonnen te glansen en ik knikte heftig ja 'dat verklaart je droge huid'.....Ze zei het alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, maar mijn leven stortte in. Ik zag mezelf 50 kilo zwaarder worden of weer aan de colafles hangen en begon te huilen.
Ik vertelde haar over mijn liefde voor thee en toen zei ze, alsof ze niets bijzonders zei: "je kunt groene thee nemen." Ik omhelsde haar en rende naar buiten, met mijn gezichtsmasker nog op, stormde de Vomar binnen en haalde mijn eerste kopje Groene Thee en sindsdien is mijn liefde voor thee alleen nog maar gegroeid. Ongeveer 6 mokken vul ik met groene thee, afgewisseld met een heerlijk kopje winter glow.
Ik ga er nu maar eens even een halen, heb er nog maar 1 op en het is al 9.00u!!
Waar ik ga en waar ik sta heb ik een grote mok thee bij me, liters drink ik op een dag. Het begon allemaal toen de smaakjesthee geboren werd, daarvoor had je van die vieze engelse thee waarvan, als het zakje iets te lang in het kopje bleef hangen, je meteen zo'n schrapende keel had en je hele mond vertrok van de bitterheid. Je dronk dan netjes je kopje (bijna) leeg en hoopte dat die enorme plons suiker de smaak iets aangenamer zou maken, niet dus. Maar dan kwam de laatste slok, je zag de kleine theeneerslagstukjes (Is dat een woord?) drijven en bad stilletjes om hulp terwijl je oma vroeg of je nog een slokje wilde. De echt stoere persoon zei dan 'nee dank u'en liet het laatste slokje staan. Ik ben niet stoer en nam dan de laatste slok, terwijl mijn ogen samenknepen en mijn mond zich naar binnen drong'lekker oma.'
Ik werd op gegeven moment zwaarder en zwaarder vanwege alle koekjes en omdat ik geen kilo's aan wilde komen door de frisdrank besloot ik over te gaan op Cola Light, maar na een tijdje kwam ik erachter dat als je hier iedere dag een liter van drinkt je wel eens een behoefte naar de caffaine kan krijgen en toen ik een dag geen cola had was de koppijn niet te verdragen,aiaiai. Ik moest dus iets anders zoeken: water. Nu heb ik geen probleem met water, maar op een gegeven moment komt water je neus uit, ten slotte smaakt het maar naar water.
God heeft de smaakjesthee uitgevonden, ik weet het zeker. Die heerlijke bosvruchtenthee, meloenthee, winter glow thee, sinaasappelthee en noem het maar op. Ik kocht op Texel een grote mok waar bijna een halve liter in kan en die vulde ik zo'n 10 keer per dag met dit heerlijke goedje. Maar toen ik bij de schoonheidsspecialiste kwam (na je 20e heb je dat nodig)zei ze 'drink je veel thee of koffie?' mijn ogen begonnen te glansen en ik knikte heftig ja 'dat verklaart je droge huid'.....Ze zei het alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, maar mijn leven stortte in. Ik zag mezelf 50 kilo zwaarder worden of weer aan de colafles hangen en begon te huilen.
Ik vertelde haar over mijn liefde voor thee en toen zei ze, alsof ze niets bijzonders zei: "je kunt groene thee nemen." Ik omhelsde haar en rende naar buiten, met mijn gezichtsmasker nog op, stormde de Vomar binnen en haalde mijn eerste kopje Groene Thee en sindsdien is mijn liefde voor thee alleen nog maar gegroeid. Ongeveer 6 mokken vul ik met groene thee, afgewisseld met een heerlijk kopje winter glow.
Ik ga er nu maar eens even een halen, heb er nog maar 1 op en het is al 9.00u!!
Het spookbos
Na de kerkdienst besloten Ron en ik dat we eens een gezellige middag met elkaar door zouden brengen, we brengen heel veel middagen met elkaar door, maar het gaat hier met name om een 'gezellige middag' vrij van verplichtingen, opruimen, afstoffen en 'je moet die en die even terugbellen.'
We besloten lekker een filmpje te huren, maar toen we langs de videotheek reden was deze nog dicht, we konden kiezen, een half uur in de kou of een DVD halen uit de automaat, blijken ze net alle films die wij willen zien niet te hebben, balen dus.
Verder fietsen, we stopten, stapten af en liepen ineens in een bos, overal stonden dennenbomen, ik hoorde de vogeltjes tjirpen, er stonden vogelhuisjes en planten. We genoten van de prachtige natuur en de heerlijke geuren. Ineens zagen we een hert, Ron en ik kropen in de bosjes en slopen zonder geluid te maken op het dier af, maar we waren geschokt toen we vlakbij kwamen, het dier was opgezet!
In schok doken we de bosjes weer in, we wisten niet hoe snel we weg moesten kruipen, de stroper kon namelijk ieder moment verschijnen. We kropen verder en kwamen bij een meer, daar zagen we opgezette pinguins en een opgezette ijsbeer. Ik barste in tranen uit, hoe kon iemand zulke prachtige beesten nou doden en opzetten? We kropen verder en kwamen bij de hut van de stroper aan, het was een houten hutje en er stond een haardvuur voor, we wachten een hele tijd, tot we zeker wisten dat de stroper niet in de buurt was. Toen renden we de bosjes uit, over de open vlakte waar het hutje stond.
We renden en renden en renden en net toen we stemmen horen schoten we in de varens die netjes opgesteld in rijen stonden. Daar kregen we de ratten en konijnen in het oog. De stroper had ze al gevangen en in kooien gedaan, maar hij had nog niet de kans gehad om ze te doden en op te zetten. We kropen tot vlakbij de kooien en maakten ze open, de ratten en konijnen zetten het op een lopen. Ze waren vrij.
We praatten zachtjes over de stoper, hij leek ons erg gevaarlijk, hij had ten slotte een ijsbeer weten te doden. We besloten dat we wapens moesten verzamelen, we hadden sneeuw gezien bij het hutje van de stoper, dus we slopen weer terug. Er lag een hele stapel sneeuwballen die we snel pakten en meenamen de bosjes in. Daar wachten we tot de stroper terug zou komen, maar hij kwam maar niet. We wachten en wachten en wachten, tot onze knieeen koud werden en onze tenen sliepen. Toen hielden we het niet meer, we slopen naar de hut en begonnen het dak eraf te slopen, zo zachtjes als we maar konden, we hoopten namelijk op deze manier zijn stroperige gewoonte te vertragen.
Ineens stond er een agent bij ons, we waren blij hem te zien en begonnen te vertellen over de stroper en over de ijsbeer. Maar hij wilde niet naar ons luisteren, hij pakte ons vast, sleurde ons langs de kassa en gooide ons naar buiten. Daar pakte we onze fiets die onder het Life&Garden bord stond en fietsen naar huis.
maandag 24 november 2008
Grote gebeurtenissen en 178.000 hits
Soms is er gewoon te veel informatie over 1 onderwerp en dit kan voor leuke en verwarrende tafarelen zorgen. Maar voordat ik hierover uit ga wijden zal ik even inleiden waar mijn bloggen met een zekere regelmaat over een zelfde onderwerp zullen gaan, tot en met ongeveer begin juni. Ik ga namelijk trouwen..jaja het is echt heel serieus, ik ga trouwen en voor degenen die zich afvragen met wie ik ga trouwen: nou met degene die me gevraagd heeft, Ron natuurlijk!
Het begon allemaal in Center Parks, we waren op vakantie met Jedidja en JW en we hadden een leuke tijd. Ron vertelde me dat hij een cadeautje voor me had, maar gaf hem nog niet. Ik wachtte en wachtte heel geduldig natuurlijk (ahum) tot de woensdag kwam. Iedereen liep met een enorme grijns rond en toen ik wilde gaan koken werd het me uitermate verboden. Ron vroeg of ik even mee wilde wandelen ik kleedde me om (had namelijk iets aan waar je niet mee naar buiten durfde, inderdaad, mijn vakantieoutfit) en zei 'gaan we uit eten?' Dat was inderdaad het geval, maar dat was voor mij zo onwaarschijnlijk dat ik er een grapje van maakte.
We wandelden en ik kreeg een beetje pijn in mijn maag, we gingen even naar binnen op zoek naar de gamehall en die konden we niet vinden, toen liep Ron het restaurant in en daar stonden waxinelichtjes in de vorm van een hart en 2 heerlijke drankjes. We bestelden heerlijk eten en waren allebei zenuwachtig, want ik had nu wel wat door. En toen vroeg Ron me, terwijl de ober tussendoor nog even kwam vragen of we een toetje wilde. En ik zei 'ja' natuurlijk! Dus toen waren we verloofd zeg maar.
Jedid en JW natuurlijk meteen gevraagd of zij ceremoniemeesters wilden worden en dat wilde ze wel, whoepie!
Maar goed, hier ging het natuurlijk niet over, het ging over de enorme vloed aan informatie, een aanstaande bruid moet zich namelijk wel enigszins voorbereiden, en ook samen moet het aanstaande bruidspaar wel een en ander weten. Dus ik ging op zoek naar een website met tips over het zoeken van een trouwjurk en daarbij had ik circa 178.000 hits. Tja, het valt allemaal niet mee, weet je wat, ik zie het allemaal wel, maar ondertussen weet jij waar ik een half jaar over ga bloggen ;-)
Het begon allemaal in Center Parks, we waren op vakantie met Jedidja en JW en we hadden een leuke tijd. Ron vertelde me dat hij een cadeautje voor me had, maar gaf hem nog niet. Ik wachtte en wachtte heel geduldig natuurlijk (ahum) tot de woensdag kwam. Iedereen liep met een enorme grijns rond en toen ik wilde gaan koken werd het me uitermate verboden. Ron vroeg of ik even mee wilde wandelen ik kleedde me om (had namelijk iets aan waar je niet mee naar buiten durfde, inderdaad, mijn vakantieoutfit) en zei 'gaan we uit eten?' Dat was inderdaad het geval, maar dat was voor mij zo onwaarschijnlijk dat ik er een grapje van maakte.
We wandelden en ik kreeg een beetje pijn in mijn maag, we gingen even naar binnen op zoek naar de gamehall en die konden we niet vinden, toen liep Ron het restaurant in en daar stonden waxinelichtjes in de vorm van een hart en 2 heerlijke drankjes. We bestelden heerlijk eten en waren allebei zenuwachtig, want ik had nu wel wat door. En toen vroeg Ron me, terwijl de ober tussendoor nog even kwam vragen of we een toetje wilde. En ik zei 'ja' natuurlijk! Dus toen waren we verloofd zeg maar.
Jedid en JW natuurlijk meteen gevraagd of zij ceremoniemeesters wilden worden en dat wilde ze wel, whoepie!
Maar goed, hier ging het natuurlijk niet over, het ging over de enorme vloed aan informatie, een aanstaande bruid moet zich namelijk wel enigszins voorbereiden, en ook samen moet het aanstaande bruidspaar wel een en ander weten. Dus ik ging op zoek naar een website met tips over het zoeken van een trouwjurk en daarbij had ik circa 178.000 hits. Tja, het valt allemaal niet mee, weet je wat, ik zie het allemaal wel, maar ondertussen weet jij waar ik een half jaar over ga bloggen ;-)
zaterdag 22 november 2008
Wereldnieuws
Daar ben ik dan weer, terug van vakantie. Ik ben heerlijk uitgerust, ben honderd keer door de wildwaterbaan heen geroetshed en ik heb heel veel spelletjes gedaan. Maar dit is op zich voor jullie niet heel interessant, wat wel interessant is, is dat mijn ontwikkeling en kennis niet heeft stilgestaan de afgelopen midweek. Deze kennis kwam vooral tot mij in tijden van het spelen van bordspelletjes. Het is zo ontzettend veel info, dat ik besloten heb er een "wist je dat..." van te maken, zodat niets van hetgeen ik geleerd heb jullie zal ontgaan en het ook jullie zal stimuleren tot kennisvergroting.
Wist je dat:
- de eifeltoren in Duitsland gesignaleerd is?
- het de Big Ben is die in Parijs staat?
- de stad Rome in mijn bezit is en ik hem makkelijk kon betalen?
- Helsinki erg in trek is onder grondbezitters?
- ik nu in Warschau woon?
- Schiphol met hypotheek bezwaard is?
- parkeren in Dublin €40,- kost?
- mijn genade (en €200,- genoeg is)
- Bern op de grond ligt?
Hier kwam ik allemaal achter tijdens een spelletje 'Europa-monopoly.' Maar dat is nog niet alles:
Wist je dat:
- ik goed kan liplezen en Jedidja goed kan articuleren?
- de eerste omschrijving van Elvis is dat hij dik is?
- 3 strepen een bed vormen?
- 'ontmantelen' niet uitgebeeld kan worden?
- als je het niet weet je altijd 'Ghandi' kunt zeggen?
Dit leerde ik allemaal tijdens Party en Co. Ik hoop dat ik je met mijn kennis geholpen heb en jij deze kennis kunt delen met anderen, bijvoorbeeld op een verjaardag. Het is namelijk kennis die bijna niemand anders bezit...
Wist je dat:
- de eifeltoren in Duitsland gesignaleerd is?
- het de Big Ben is die in Parijs staat?
- de stad Rome in mijn bezit is en ik hem makkelijk kon betalen?
- Helsinki erg in trek is onder grondbezitters?
- ik nu in Warschau woon?
- Schiphol met hypotheek bezwaard is?
- parkeren in Dublin €40,- kost?
- mijn genade (en €200,- genoeg is)
- Bern op de grond ligt?
Hier kwam ik allemaal achter tijdens een spelletje 'Europa-monopoly.' Maar dat is nog niet alles:
Wist je dat:
- ik goed kan liplezen en Jedidja goed kan articuleren?
- de eerste omschrijving van Elvis is dat hij dik is?
- 3 strepen een bed vormen?
- 'ontmantelen' niet uitgebeeld kan worden?
- als je het niet weet je altijd 'Ghandi' kunt zeggen?
Dit leerde ik allemaal tijdens Party en Co. Ik hoop dat ik je met mijn kennis geholpen heb en jij deze kennis kunt delen met anderen, bijvoorbeeld op een verjaardag. Het is namelijk kennis die bijna niemand anders bezit...
vrijdag 14 november 2008
Ik de aansteller
Sommige mensen kunnen het leed dat hen in deze wereld toebedeeld wordt bijzonder goed dragen. Zij dragen het leed van bijna de hele wereld in hun lijf, overwinnen de ene naar de andere ziekte en gedragen zich als helden.
Helaas, ik behoor niet tot de bovenstaande catagorie. Ik ben namelijk een enorme aansteller. Geloof je me niet? Nou, ik zal het bewijzen. Op dit moment heb ik een verkoudheid en een beetje rood keeltje. Nu zul je denken: "het typen van dit gegeven is geen aanstellen, het is een mededeling." Maar wacht, het aanstellen komt nog: ik wijd namelijk een heel blog aan mijn verkoudheid....
Ik heb een loopneus en dat is heel erg vervelend en heel erg naar, want ik moet iedere keer mijn neus snuiten en daar wordt mijn neus heel schraal van en dan loop ik met een rode neus en dan denkt iedereen 'wat een rode neus.'
Mijn keel doet pijn en is een beetje rood, ik heb een stem als van een man en'ik moet steeds hoesten en van die vieze keelsnoepjes eten, deze mag ik maar eens in de twee uur, dus ik moet iedere keer de klok in de gaten houden en op tijd mijn snoepje nemen anders doet mijn keel alleen maar veel meer pijn.
Ik kan 's nachts niet slapen omdat ik een hele droge keel heb en iedere keer moet hoesten en daarom ben ik totaal uitgeput en heel erg moe en heel erg chagerijnig. Daardoor staat mijn relatie weer op het spel en is er een grote kans dat ik helemaal alleen op de wereld achterblijf.
Daarbij is er nog een hele grote angst, ik ga maandag namelijk naar Center Parcs en misschien wordt ik wel heel erg ziek omdat de verkoudheid doorzet in griep en dan krijg ik 43 graden koorts en dan ga ik bijna dood en dan moet de dokter komen en dan kan ik helemaal niet genieten van mijn vakantie.
Ik ben echt heel erg zielig....
(Zie je wel dat ik me heel erg aan kan stellen ;-)
Lieve vrienden, dit is mijn manier van zeggen: ik ga op vakantie. Wees gerust mijn verkoudheid is niet zo erg als boven beschreven, dus als je een week niet van me hoort, dan is het omdat ik in het zwembad lig en niet omdat ik bijna dood ben)
Helaas, ik behoor niet tot de bovenstaande catagorie. Ik ben namelijk een enorme aansteller. Geloof je me niet? Nou, ik zal het bewijzen. Op dit moment heb ik een verkoudheid en een beetje rood keeltje. Nu zul je denken: "het typen van dit gegeven is geen aanstellen, het is een mededeling." Maar wacht, het aanstellen komt nog: ik wijd namelijk een heel blog aan mijn verkoudheid....
Ik heb een loopneus en dat is heel erg vervelend en heel erg naar, want ik moet iedere keer mijn neus snuiten en daar wordt mijn neus heel schraal van en dan loop ik met een rode neus en dan denkt iedereen 'wat een rode neus.'
Mijn keel doet pijn en is een beetje rood, ik heb een stem als van een man en'ik moet steeds hoesten en van die vieze keelsnoepjes eten, deze mag ik maar eens in de twee uur, dus ik moet iedere keer de klok in de gaten houden en op tijd mijn snoepje nemen anders doet mijn keel alleen maar veel meer pijn.
Ik kan 's nachts niet slapen omdat ik een hele droge keel heb en iedere keer moet hoesten en daarom ben ik totaal uitgeput en heel erg moe en heel erg chagerijnig. Daardoor staat mijn relatie weer op het spel en is er een grote kans dat ik helemaal alleen op de wereld achterblijf.
Daarbij is er nog een hele grote angst, ik ga maandag namelijk naar Center Parcs en misschien wordt ik wel heel erg ziek omdat de verkoudheid doorzet in griep en dan krijg ik 43 graden koorts en dan ga ik bijna dood en dan moet de dokter komen en dan kan ik helemaal niet genieten van mijn vakantie.
Ik ben echt heel erg zielig....
(Zie je wel dat ik me heel erg aan kan stellen ;-)
Lieve vrienden, dit is mijn manier van zeggen: ik ga op vakantie. Wees gerust mijn verkoudheid is niet zo erg als boven beschreven, dus als je een week niet van me hoort, dan is het omdat ik in het zwembad lig en niet omdat ik bijna dood ben)
donderdag 13 november 2008
dinsdag 11 november 2008
Levenswijsheid
De meeste mensen zeggen pas levenswijsheid te hebben als zij dik in de 60 zijn. Ze hebben zware tijden, strubbelingen en problemen meegemaakt. Ze hebben kinderen opgevoed, hard gewerkt voor het pensioen, centen bij elkaar geschraapt en nog meer van dit soort levens-tekenende zaken meegemaakt.
Nu ben ik nog geen 60, ik ben er niet eens in de buurt, ik heb nog geen kinderen opgevoed, denk nog niet aan mijn pensioen en het enige waar ik tot nu toe centen voor bij elkaar heb hoeven schrapen is om die leuke film te kopen die ik al zo lang wil. Maar toch beschik ik over levenswijsheid.
Levenswijsheid is een wijsheid die niet zomaar alleen maar wijs is, het is een wijsheid die alle wijsheid te boven gaat en daarom de wijsheid der wijsheden genoemd wordt. Iemand die over wijsheid beschikt is wijs, maar iemand die over levenswijsheid beschikt is levenswijs. Dit is een wijselijk (ehm, ik bedoel wezenlijk) verschil. En ik beschik hier dus over, over levenswijsheid dus.
Deze levenswijsheid heeft mij door momenten heengesleept, moeilijke momenten, zoals de dag dat mijn hamster overleed. Deze wijsheid heeft mij door tijden van zware tekortkomingen heengesleept, zoals de keer dat ik de DVD die ik wilde niet kon kopen omdat ik al een cd had gekocht. En deze wijsheid heeft mij behoed voor het maken van ernstige fouten, zoals het kopen van die broek die net even te duur was.
En nu, sta ik op het punt om deze wijsheid met jullie te delen. Vergis je niet, als je niet toe bent aan een levensveranderende ervaring raad ik je aan niet verder te lezen, want op het moment dat je de wijsheid leest zul je niet meer terug kunnen naar de oude staat waarin je tot nu toe geleefd hebt.
Hoe deze wijsheid toe te passen? Herhaal het voor jezelf, keer op keer. Als je bijvoorbeeld niet meer in de spijkerbroek past die je laatst gekocht hebt, blijf het herhalen. Of als je goudvis verdronken is, geef de moed niet op, maar filosofeer over deze wijsheid. Ik garandeer je, je zult opkrabbelen uit je misere en je zult het leven lachend tegemoet zien!
Nu is het dan eindelijk zover, ik zal je de wijsheid verkondigen. Ik voel dat ik je genoeg heb voorbereid, je hart is rijp om de wijsheid te ontvangen en toe te passen. Daar gaat hij dan, hou je vast, lees het herhaaldelijk om het goed in je op te nemen en het meest belangrijk van alles: Leer het uit je hoofd!
Dan nu, bij deze, mijn levenswijsheid:
"Het leven is geen krentenbol"
Nu ben ik nog geen 60, ik ben er niet eens in de buurt, ik heb nog geen kinderen opgevoed, denk nog niet aan mijn pensioen en het enige waar ik tot nu toe centen voor bij elkaar heb hoeven schrapen is om die leuke film te kopen die ik al zo lang wil. Maar toch beschik ik over levenswijsheid.
Levenswijsheid is een wijsheid die niet zomaar alleen maar wijs is, het is een wijsheid die alle wijsheid te boven gaat en daarom de wijsheid der wijsheden genoemd wordt. Iemand die over wijsheid beschikt is wijs, maar iemand die over levenswijsheid beschikt is levenswijs. Dit is een wijselijk (ehm, ik bedoel wezenlijk) verschil. En ik beschik hier dus over, over levenswijsheid dus.
Deze levenswijsheid heeft mij door momenten heengesleept, moeilijke momenten, zoals de dag dat mijn hamster overleed. Deze wijsheid heeft mij door tijden van zware tekortkomingen heengesleept, zoals de keer dat ik de DVD die ik wilde niet kon kopen omdat ik al een cd had gekocht. En deze wijsheid heeft mij behoed voor het maken van ernstige fouten, zoals het kopen van die broek die net even te duur was.
En nu, sta ik op het punt om deze wijsheid met jullie te delen. Vergis je niet, als je niet toe bent aan een levensveranderende ervaring raad ik je aan niet verder te lezen, want op het moment dat je de wijsheid leest zul je niet meer terug kunnen naar de oude staat waarin je tot nu toe geleefd hebt.
Hoe deze wijsheid toe te passen? Herhaal het voor jezelf, keer op keer. Als je bijvoorbeeld niet meer in de spijkerbroek past die je laatst gekocht hebt, blijf het herhalen. Of als je goudvis verdronken is, geef de moed niet op, maar filosofeer over deze wijsheid. Ik garandeer je, je zult opkrabbelen uit je misere en je zult het leven lachend tegemoet zien!
Nu is het dan eindelijk zover, ik zal je de wijsheid verkondigen. Ik voel dat ik je genoeg heb voorbereid, je hart is rijp om de wijsheid te ontvangen en toe te passen. Daar gaat hij dan, hou je vast, lees het herhaaldelijk om het goed in je op te nemen en het meest belangrijk van alles: Leer het uit je hoofd!
Dan nu, bij deze, mijn levenswijsheid:
"Het leven is geen krentenbol"
zondag 9 november 2008
Mijn avonturen met sneeuwwitje
Voor de mensen die het nog niet wisten...ik ben een enorme filmliefhebber. Ik doe niets liever dan mijn avonden vullen met het kijken van films en miniseries. Maar het probleem was dat ik niet zoveel geld heb en daardoor geen leuke films kan kopen of huren en de films die ik wel bezit heb ik al zo vaak gezien.
Dus toen de moeder van Ron met een film aankwam die "The 10th kingdom" heet en 8 uur duurt was ik helemaal verkocht.
Het verhaal gaat over een meisje en haar vader die via een spiegel vanuit New York naar de moderne sprookjeswereld gaan om de prins, die van gedaante verwisseld is met een hond, te redden van de boze koningin (jawel, de opvolger van de stiefmoeder die sneeuwwitje vergiftigd had) Onder begeleiding van een half mens/half wolf die stapelverliefd is op het New Yorkse meisje en onder bescherming van Sneeuwwitje zelf, trekken ze door deze 9 werelden op zoek naar een manier om weer thuis te komen. De film zit vol humor, is briljant en ik heb me geen moment verveeld.
Maar ik denk dat mijn liefde voor deze film iets te ver is doorgeschoten. Ik vond mijzelf zaterdagavond namelijk met Sneeuwwitje en nog een grote groep andere meiden door de stad lopend.Sneeuwwitje ging deur aan deur om de mensen vragen te stellen. Zo vroeg zij bijvoorbeeld om tips voor een goed huwelijk. Ik vond dit een beetje vreemd, want alle sprookjes eindigen met 'en ze leefden nog lang en gelukkig' nooit heb ik geweten dat de prinsessen daarvoor nog aan de halve wereld huwelijkstips moesten vragen!
We eindigden in de pizzaria (dit vond ik sowieso al vreemd, een pizzaria in sprookjesland) waar een tafel vol mannen ons 'de dwergen van sneeuwwitje" noemde. Ik was helemaal is shock, wist dat ik droomde maar kon niet wakker worden. Ik, een dwerg? Ik had toch minstens gehoopt dat ik een prinses zou zijn. Maar het mocht niet zo wezen.
Gelukkig kwam ik aan het einde van de avond tot een opluchtende conclusie. Ik was niet gek, ik was niet in sprookjesland en ik was geen dwerg! Het was een vrijgezellenfeestje. Ik hoop dat ze me nooit meer zo laten schrikken.
Dus toen de moeder van Ron met een film aankwam die "The 10th kingdom" heet en 8 uur duurt was ik helemaal verkocht.
Het verhaal gaat over een meisje en haar vader die via een spiegel vanuit New York naar de moderne sprookjeswereld gaan om de prins, die van gedaante verwisseld is met een hond, te redden van de boze koningin (jawel, de opvolger van de stiefmoeder die sneeuwwitje vergiftigd had) Onder begeleiding van een half mens/half wolf die stapelverliefd is op het New Yorkse meisje en onder bescherming van Sneeuwwitje zelf, trekken ze door deze 9 werelden op zoek naar een manier om weer thuis te komen. De film zit vol humor, is briljant en ik heb me geen moment verveeld.
Maar ik denk dat mijn liefde voor deze film iets te ver is doorgeschoten. Ik vond mijzelf zaterdagavond namelijk met Sneeuwwitje en nog een grote groep andere meiden door de stad lopend.Sneeuwwitje ging deur aan deur om de mensen vragen te stellen. Zo vroeg zij bijvoorbeeld om tips voor een goed huwelijk. Ik vond dit een beetje vreemd, want alle sprookjes eindigen met 'en ze leefden nog lang en gelukkig' nooit heb ik geweten dat de prinsessen daarvoor nog aan de halve wereld huwelijkstips moesten vragen!
We eindigden in de pizzaria (dit vond ik sowieso al vreemd, een pizzaria in sprookjesland) waar een tafel vol mannen ons 'de dwergen van sneeuwwitje" noemde. Ik was helemaal is shock, wist dat ik droomde maar kon niet wakker worden. Ik, een dwerg? Ik had toch minstens gehoopt dat ik een prinses zou zijn. Maar het mocht niet zo wezen.
Gelukkig kwam ik aan het einde van de avond tot een opluchtende conclusie. Ik was niet gek, ik was niet in sprookjesland en ik was geen dwerg! Het was een vrijgezellenfeestje. Ik hoop dat ze me nooit meer zo laten schrikken.
woensdag 5 november 2008
Gideon is eenzaam en ik ben hem zat
Mijn moeder is een weekje in haar uppie naar Drenthe om even lekker bij te komen met een goed boek. Ze heeft bossen om zich heen en geen telefoon, dus niemand uit de echte wereld kan haar storen. Ik zei nu wel dat ze in haar uppie in Drenthe is, maar dat is niet helemaal waar, mijn moeder is daar met onze Duitse Herder Joel. Dat is wel een beetje vreemd voor ons, want als je nu naar boven loopt kom je niet direct met je gezicht tegen een natte zwarte neus aan. Maar goed, we wennen er allemaal wel aan, allemaal, behalve een lid van ons gezin.
Gideon (onze kater) is helemaal van de rel. Hij en Joel hebben een verstandhouding, soms laten ze elkaar met rust en op andere momenten spelen ze samen. Gideon doet zijn poot tegen Joel aan en de hond vliegt dan achter hem aan. Maar nu Joel er niet is, mist Gideon hem. Hij rent nu door de kamer in de hoop dat de hond achter hem aanvliegt, maar helaas....het blijft stil.
De rest van het huis is ook leeg, de vader kostwinner van het huis is naar zijn werk, mijn broertje en zusje naar school en ik, o ja, ik ben wel thuis en dat heeft Gideon ook ontdekt.
Normaal verkiest hij iedereen boven mij, hij ligt 's ochtends bij mijn vader, overdag bij mijn zusje, 's avonds bij mijn moeder en tijdens het eten bij mijn broertje. Ik weet niet wat ik hem gedaan heb, maar hij ligt nooit bij mij. Behalve als ik op de plek van mijn vader zit, dan klimt hij op mijn schouder en vervolgens kijk hij me aan, om tot de ontdekking te komen dat ik mijn vader niet ben en er snel vandoor te gaan.
Maar nu, ik wordt horenddol van die kat. Hij mauwt voor mijn deur,gaat op mijn papieren zitten en springt op mijn bureau om vervolgens op het toetsenbord te gaan zitten. Als ik langsloop mept hij me tegen mijn voet om duidelijk te maken dat ik hem op moet pakken. Hij knuffelt en spint en ik heb geen moment rust. Natuurlijk gooi ik hem mijn kamer uit,maar dit heeft niet heel veel zin, binnen de kortste keren is hij er weer.
Gelukkig is mijn vader nu ziek thuis, dan is er tenminste iemand anders die last van hem heeft.
Gideon (onze kater) is helemaal van de rel. Hij en Joel hebben een verstandhouding, soms laten ze elkaar met rust en op andere momenten spelen ze samen. Gideon doet zijn poot tegen Joel aan en de hond vliegt dan achter hem aan. Maar nu Joel er niet is, mist Gideon hem. Hij rent nu door de kamer in de hoop dat de hond achter hem aanvliegt, maar helaas....het blijft stil.
De rest van het huis is ook leeg, de vader kostwinner van het huis is naar zijn werk, mijn broertje en zusje naar school en ik, o ja, ik ben wel thuis en dat heeft Gideon ook ontdekt.
Normaal verkiest hij iedereen boven mij, hij ligt 's ochtends bij mijn vader, overdag bij mijn zusje, 's avonds bij mijn moeder en tijdens het eten bij mijn broertje. Ik weet niet wat ik hem gedaan heb, maar hij ligt nooit bij mij. Behalve als ik op de plek van mijn vader zit, dan klimt hij op mijn schouder en vervolgens kijk hij me aan, om tot de ontdekking te komen dat ik mijn vader niet ben en er snel vandoor te gaan.
Maar nu, ik wordt horenddol van die kat. Hij mauwt voor mijn deur,gaat op mijn papieren zitten en springt op mijn bureau om vervolgens op het toetsenbord te gaan zitten. Als ik langsloop mept hij me tegen mijn voet om duidelijk te maken dat ik hem op moet pakken. Hij knuffelt en spint en ik heb geen moment rust. Natuurlijk gooi ik hem mijn kamer uit,maar dit heeft niet heel veel zin, binnen de kortste keren is hij er weer.
Gelukkig is mijn vader nu ziek thuis, dan is er tenminste iemand anders die last van hem heeft.
maandag 3 november 2008
Mijn hart veroverd
Soms gebeurt het voor je er erg in hebt. Je bent verkocht....
Hoewel ik dacht dat ik er immuun voor was, het is toch gebeurt. In de eerste instantie leek de liefde niet over te komen, ik zag hem maar hij deed me niet zoveel. Tot ik hem voor de tweede keer zag, ik had het totaal niet aan zien komen, maar de liefde sprong over. Ik denk nu de hele dag aan niets anders en draai alleen maar 'onze liedjes' ik ben dolgelukkig, al moet ik zeggen dat het me wel afleid, maar goed, als je verliefd bent dan is dat nu eenmaal zo en het voelt heerlijk...
Wie het is? Nou het is nu niet direct een wie, maar eerder een het, nee het is niets omgebouwds, het is gewoon een het, namelijk een briljante en geweldige film, zo maken ze ze niet meer. Hieronder mijn favoriete fragmenten! Ik hoop dat je net zo verliefd wordt als ik, want het is geweldig om liefde te delen:
Ow ja ik bedacht me net dat ik me niet meer uit zou spreken over enig fan zijn van mijn kant....mmm.....technisch gezien doorbreek ik die regel ook niet, omdat dit geen fan zijn meer is, dit is pure liefde...
Hoewel ik dacht dat ik er immuun voor was, het is toch gebeurt. In de eerste instantie leek de liefde niet over te komen, ik zag hem maar hij deed me niet zoveel. Tot ik hem voor de tweede keer zag, ik had het totaal niet aan zien komen, maar de liefde sprong over. Ik denk nu de hele dag aan niets anders en draai alleen maar 'onze liedjes' ik ben dolgelukkig, al moet ik zeggen dat het me wel afleid, maar goed, als je verliefd bent dan is dat nu eenmaal zo en het voelt heerlijk...
Wie het is? Nou het is nu niet direct een wie, maar eerder een het, nee het is niets omgebouwds, het is gewoon een het, namelijk een briljante en geweldige film, zo maken ze ze niet meer. Hieronder mijn favoriete fragmenten! Ik hoop dat je net zo verliefd wordt als ik, want het is geweldig om liefde te delen:
Ow ja ik bedacht me net dat ik me niet meer uit zou spreken over enig fan zijn van mijn kant....mmm.....technisch gezien doorbreek ik die regel ook niet, omdat dit geen fan zijn meer is, dit is pure liefde...
vrijdag 31 oktober 2008
Ode aan papieren zakdoeken
Er zijn veel dingen uitgevonden die ons leven makkelijker maken, zo zijn er bijvoorbeeld computers die denken zodat jij niet hoeft te denken, er zijn ruimteschepen die satellieten in het heelal plaatsen zodat je overal kunt zijn zonder ergens naar toe te hoeven, er zijn mobiele telefoons zodat je nooit meer met je kleingeld hoeft te prutsen in een stinkende telefooncel of je hoeft te vervelen als je wacht op de trein. Dit zijn natuurlijk geweldige uitvindingen en ik begrijp niet hoe de oermens ooit blij kon zijn met de uitvinding van alleen maar een wiel...(whahaha)
Maar er zijn ook uitvindingen waar we aan voorbij gaan.Uitvindingen die ons leven makkelijker maken zonder dat we er ooit bij stil staan. Ik kijk mijn bureau rond en zie bijvoorbeeld: een papieren zakdoekje. Besteed jij net zoveel tijd aan het uitzoeken van je papieren zakdoek als je besteed aan het uitzoeken van een nieuwe telefoon?
Stel je het leven eens voor zonder papieren zakdoekjes, er zijn een heel aantal situaties mogelijk waarin de behoefte aan een papieren zakdoekje groot is en je baalt als je er geen hebt. Je gelooft me niet? Oke, ik zal er een voor je schetsen, misschien dat je het dan inziet. Doe je ogen dicht (in gedachten dan, want anders kun je het niet lezen) en verplaats je in de volgende schoenen...mannen moeten hiervoor iets meer hun best doen dan vrouwen.
Je hebt net de meest heerlijke, geweldige, stoere, bijzondere, speciale prins op het witte paard gevonden en je bent helemaal gek van hem. Het leven bloeit op om je heen en je bent in de wolken, je lacht de hele dag en alles gaat goed. Het bijzondere is dat deze liefde wederzijds is: amazing. En op een dag is het zover hij vraagt je.... of je met zijn ouders wilt ontmoeten, je denkt "dit is echte liefde, het is zover, de bruiloft zit eraan te komen."En je zegt "ja graag." Dan is de dag daar en je wordt wakker, je opent je ogen en voelt je voor de allereerste keer sinds je hem ontmoet hebt absoluut verrot, je hoofd zit vol, je ogen zijn rood doorlopen en je ziet eruit als een dode vis. Maar je laat je niet uit het veld slaan, deze man is van jou.
Make-up doet wonderen en als je prins je komt halen zie je er beter uit dan ooit, maar: je hebt een enorme loopneus. Je bent zo zenuwachtig dat je zakdoekjes vergeten bent en je denkt "dat komt wel goed." Blijkt dat zijn ouders net zo rijk zijn als meneer Windows himself, ze hebben designer kleding aan en moeder lacht als iemand die net bij de plastisch chirurg is geweest. Jullie drinken thee en de damp zorgt ervoor dat je neus, zo nodig, nog meer gaat lopen. Jullie gaan aan tafel zitten en er liggen 6 vorken en allerlei andere martelwerktuigen, bestek genaamd, dat je nog nooit gezien hebt. Maar je doet je vriend na en het gaat best aardig.
Dan voel je ineens een druppel lopen. Je kijkt de tafel rond, niemand kijkt en je veegt de druppel af aan de mouw van je zwarte H&M jurkje, ow jee, dat had je beter niet kunnen doen, een heel slijmspoor vormt zich op de mouw van je jurk. Maar daar komt de tweede druppel. Je pakt je servet en doet of je je mond afveegt, maar beseft, net te laat dat de butler die vieze doek straks op moet ruimen, dat kun je dus niet maken, want een butler verteld alles tegen zijn baas, de pa van je prins dus....
Je kucht en probeert je neus op te halen, je denkt zelfs even aan de rand van het tafelkleed. Dan heb je het "wc-papier!" Je loopt naar de wc en snuit je neus, hehe dat lucht op. Maar je bent de gang nog niet door of daar bliebelt weer een druppel...en met een wc-rol door het huis lopen, dat lukt ook niet erg....Dan gebeurt het allerergste. De moeder van je prins kijkt naar je mouw en zegt: 'wat is dat voor viezigs?' Je verzint snel 'de hond heeft tegen mijn mouw aangelo........' en bedenkt dan dat de mensen helemaal geen hond hebben. Zeg je prins maar gedag.
Wat ik probeer duidelijk te maken is dat de aanwezigheid van een zakdoek de toekomst van je leven kan bepalen en als ik je dit voorbeeld niet had gegeven had je waarschijnlijk gedacht dat ik overdreven had.Nou, mooi niet dus. Daarom mijn tip lieve persoontjes, zorg dat je met zoveel respect met jouw pakje papieren zakdoekjes omgaat, als je doet met je mobiele telefoon. Want de zakdoek is een van de beste uitvindingen ooit!
donderdag 30 oktober 2008
Zo'n middernachtervaring
Soms heb ik zo'n dag waarop alles ineens helder wordt en meestal is dat om 00.00u als ik eigenlijk in bed moet liggen, maar niet in bed lig. Ik heb dan wat filmpjes gekeken op de computer en wordt slaperig: tijd om naar bed te gaan. Al het geluid gaat uit en ik ga naar de startbalk om de computer (die ongeveer 12 uur van mijn dagen uitmaakt) uit te doen. Dan is het ineens (bijna) stil. Dit zijn bijzondere momenten, momenten waarop je even alleen bent met jezelf. Nu kan een mens twee dingen doen:
1. de computer uizetten en naar bed gaan, proberen deze gedachten uit te schakelen en te slapen
2. genieten van dit heldere moment, want morgen is het waarschijnlijk weer weg
Vandaag heb ik gekozen voor de tweede optie.
Het is niet zo dat ik denk aan al mijn ernstige fouten, nare dingen of blunders, dat is juist het bijzondere van zo'n middernachtervaring. Ik denk aan de momenten dat ik als jong ambitieus meisje een boek wilde schrijven, ik schreef en schreef en schreef, met een vulpen, want ik vond dat schrijvers met een vulpen schreven, niet typten, maar schreven. Ik verzon een karakter voor de hoofdrol van mijn boek, een jongen natuurlijk, want jongens mogen veel stoerdere dingen doen dan vrouwen, deze jongen was de prins op het witte paard (in mijn boeken dan) Ik zie mezelf vanaf een afstandje zitten aan mijn bureau met een A-4 schrift voor me en een vulpen in mijn hand, ik wilde zo graag schrijver worden...
En nu, wat is er overgebleven van die ambitie? Ik denk met een liefdevolle herinnering terug aan deze tijd waarin ik dacht dat fantasie genoeg was, ik denk terug aan de tijd waarin spelen met woorden mijn passie was en ik me terug kon trekken in een wereld die ik zelf gemaakt had, een wereld die zorgeloos en prachtig was, waar geen echte problemen speelde en kattekwaad nog geen criminaliteit werd. Wat is er gebeurt met dat gepasioneerde meisje?
Ik denk dat andere zaken voorrang kregen, de strijd tegen mijn karakter, de studies, de ambities in de echte wereld maakte dat mijn fantasie verdween naar een plek ver in mijn gedachten, maar ergens, ergens leeft mijn hoofdrolspeler nog, ergens sluimert hij nog op de achtergrond en wacht tot ik de vulpen weer pak. Is hij dan nog de prins op het witte paard? Ik denk dat niet, hij zal gewoon een mens zijn in een wereld die problemen kent, maar hij zal sterk genoeg zijn om deze door te komen, net zoals ik dat ben.
Misschien dat mijn blog mij op den duur zal helpen mijn passie voor schrijven aan te wakkeren, misschien dat ik ooit mijn liefde voor woorden weer op zal pakken en mijn fantasie weer de vrije loop zal laten, misschien wordt ik ooit een echte schrijver, misschien wordt ik ooit weer dat gepassioneerde meisje, misschien vind ik ooit die weg weer waarin ik wist dat ik het kon.
1. de computer uizetten en naar bed gaan, proberen deze gedachten uit te schakelen en te slapen
2. genieten van dit heldere moment, want morgen is het waarschijnlijk weer weg
Vandaag heb ik gekozen voor de tweede optie.
Het is niet zo dat ik denk aan al mijn ernstige fouten, nare dingen of blunders, dat is juist het bijzondere van zo'n middernachtervaring. Ik denk aan de momenten dat ik als jong ambitieus meisje een boek wilde schrijven, ik schreef en schreef en schreef, met een vulpen, want ik vond dat schrijvers met een vulpen schreven, niet typten, maar schreven. Ik verzon een karakter voor de hoofdrol van mijn boek, een jongen natuurlijk, want jongens mogen veel stoerdere dingen doen dan vrouwen, deze jongen was de prins op het witte paard (in mijn boeken dan) Ik zie mezelf vanaf een afstandje zitten aan mijn bureau met een A-4 schrift voor me en een vulpen in mijn hand, ik wilde zo graag schrijver worden...
En nu, wat is er overgebleven van die ambitie? Ik denk met een liefdevolle herinnering terug aan deze tijd waarin ik dacht dat fantasie genoeg was, ik denk terug aan de tijd waarin spelen met woorden mijn passie was en ik me terug kon trekken in een wereld die ik zelf gemaakt had, een wereld die zorgeloos en prachtig was, waar geen echte problemen speelde en kattekwaad nog geen criminaliteit werd. Wat is er gebeurt met dat gepasioneerde meisje?
Ik denk dat andere zaken voorrang kregen, de strijd tegen mijn karakter, de studies, de ambities in de echte wereld maakte dat mijn fantasie verdween naar een plek ver in mijn gedachten, maar ergens, ergens leeft mijn hoofdrolspeler nog, ergens sluimert hij nog op de achtergrond en wacht tot ik de vulpen weer pak. Is hij dan nog de prins op het witte paard? Ik denk dat niet, hij zal gewoon een mens zijn in een wereld die problemen kent, maar hij zal sterk genoeg zijn om deze door te komen, net zoals ik dat ben.
Misschien dat mijn blog mij op den duur zal helpen mijn passie voor schrijven aan te wakkeren, misschien dat ik ooit mijn liefde voor woorden weer op zal pakken en mijn fantasie weer de vrije loop zal laten, misschien wordt ik ooit een echte schrijver, misschien wordt ik ooit weer dat gepassioneerde meisje, misschien vind ik ooit die weg weer waarin ik wist dat ik het kon.
woensdag 29 oktober 2008
Meneer Winter (Seizoenen deel 2)
Trots ligt meneer Herfst in bed, hij voelt zich zo ontzettend goed. Waar hij lange tijd moeite had om te laten zien dat hij nog steeds een krachtige man is, is het hem nu gelukt om door te breken. Hij had de kasten met alle Herfstspullen uit de kast gehaald, hij had de wind om de huizen laten gieren, hagel laten vallen en mensen bang gemaakt met bliksem. Hij had zelfs iemand horen zeggen "het is toch wel echt herfst" en de andere mensen beaamde dat. Als klap op de vuurpijl belde zelfs meneer Winter op om te zeggen dat hij gezien had dat de Herfst doorgebroken was. Hij was zo trots dat hij er bijna niet van kon slapen, maar uiteindelijk dommelde hij in en sliep een heerlijke slaap.
Maar toen hij de volgende dag wakker werd schrok hij, de mensen liepen met hun winterjas, sjawls en handschoenen aan. Had hij dan toch teveel wind gegeven, hadden de mensen het zo koud? In paniek keek hij verder het land over en hij wist niet wat hem overkwam, op bepaalde plekken in het land waren de straten wit, de bomen waren kaal en de wind was guur. Dit was niet zijn weer, dit was niet het weer van meneer Herfst. Als meneer Herfst het weer regelde waren de straten nat (niet wit) waren de bomen bedekt met enkele oranje en gele blaadjes (niet kaal) en was de wind hard (niet guur.) Had hij een fout gemaakt, was hij te hard van stapel gelopen?
Meneer Herfst belde meneer Winter op, maar deze nam niet op. Hij belde nog een keer en nog een keer en nog een keer en vervolgens kreeg hij meneer Winter aan de lijn. Maar nog voordat hij kon beginnen met praten was meneer Winter hem voor. "Is het niet geweldig" riep hij uit. "Ik heb zo lang in een hoekje gezeten, bang dat ik de winter niet meer in de vingers had, maar nu, nu heb ik iedereen laten zien dat ik er nog steeds ben!" Meneer Herfst stamelde "je nam niet op..." "Nee, ik heb het zo ontzettend druk, op het moment dat jij belde was ik net aan het kijken hoeveel ijs ik nog heb om op de sloten te leggen, ik ben van plan de kinderen een heerlijk schaatsweekend te geven!" Meneer Herfst zakte in zijn stoel en zei niets, kon niets uitbrengen.
"Meneer Herfst....? Meneer Herfst....? Ik wil u bedanken voor de moed die u me in hebt gesproken gisteren. Ik was zo enthousiast dat ik meteen aan de slag ben gegaan vanacht."
Meneer Herfst wist piepend uit te brengen: "Ik ben eerst." "Wat zei u?" "Ik ben eerst, ik bedoel, na de Zomer komt de Herfst en eindelijk was ik er. Ik ga even in bed liggen en het is meteen Winter....dat kan toch niet. Alle kinderen leren op school dat na de Zomer eerst een tijdje de Herfst komt, niet maar 1 dag."
Meneer Winter was stil. "Maar, maar ik dacht...nou ja, u had het gisteren over een deadline en ik was zo enthousiast en zag dat mijn kou-kast uitpuilde en toen, nou ja, ik dacht eerst alleen een beetje kou, maar toen vond ik het ook leuk om de straten wit te maken. En toen dacht ik, ach Sinterklaas komt er zo aan en Laura en Jedidja draaien al kerstmuziek, ik wist het echt niet meer." Meneer Herfst haalde diep adem en zei "meneer Winter, ik weet het goed gemaakt, als u nu gewoon doorgaat met het inspecteren van uw kasten, maar de inhoud nog niet gebruikt, dan maak ik eerst mijn regen en storm en bliksem op, want als u nu al begint met het legen van uw kasten, dan heeft u niets meer over in Januari en dan moet de Lente dan al komen en dan, nou ja, u snapt wel, dat gaat niet. Meneer Winter huilde excuses en zei dat hij het echt niet expres gedaan had. Meneer Herfst zei dat het wel goed zat, hij kon het ook wel begrijpen, hij had ook zo lang gewacht voor hij eens door kon breken. Misschien zouden zij en de vrouwen Lente en Zomer eens werkoverleg moeten houden.
Meneer Winter deed zijn kasten dicht en meneer Herfst haalde zijn 'herfstzon' uit de kast, de witte straten waren zo weer nat, zoals het hoorde. Hij liet een aantal blaadjes vallen en draaide de termostaat in zijn kamer naar 11 graden (meneer Winter had hem op 2 graden gezet die nacht, kon je je voorstellen!) Hij zag de mensen hun sjawls afdoen en hun jassen open. Kwam alles toch nog goed. Hij glimlachte en dacht aan zijn goede vriend de Winter, wat een enthousiaste man was dat toch.
dinsdag 28 oktober 2008
Meneer Herfst (Seizoenen deel 1)
Het was al bijna november toen de herfst het zat was, hij was het zat om in zijn luie stoel te moeten zitten met de donder, de bliksem en de hagel netjes in de kast. Hij was het zat om thee te drinken en dr Phil te kijken zonder ook maar enige vorm van actie. Hij belde de winter op om te vragen of deze wel eens het probleem had dat de tijd nog niet aangebroken was om winter te worden terwijl het volgens de seizoenkalender al winter was. De winter barste bij die vraag in tranen uit, ook hij kende het probleem.Meneer winter haalde aan de telefoon allerlei herinneringen op over de tijd dat hij nog kon vriezen uit volle kracht, de tijd dat zelfs Willem Alexander zijn ijs niet kon weerstaan en zelfs onder een andere naam de elfstedentocht meedeed, de tijd dat kleine Laura leerde schaatsen, de tijd van de liedjes over de witte kerst. Maar zijn kracht nam af, hij kon het niet meer zo laten vriezen, hij wilde zo graag een witte kerst, maar door zijn enorme ouderdom kreeg hij het vaak niet witter dan een paar vlokjes en niet op kerst maar een paar weken na die tijd. En voor meneer Herfst en meneer winter het wisten waren ze beide aan het huilen.
Meneer Herfst besloot dat het genoeg was geweest, hij wilde weten of mevrouw Lente en mevrouw Zomer hetzelfde probleem hadden, hij belde eerst mevrouw Zomer op, haar zonnige stem antwoordde toen zij het probleem gehoord had, "ach meneer Herfst, wat naar toch dat u nog steeds niet de mogelijkheid heeft om iets te doen. Hoe kan dit toch, wat houdt u tegen?" Meneer Herfst wist het niet, hij zou bijna weer in tranen uitbarsten, maar dat deed hij niet, hij is natuurlijk een man, en mannen huilen niet als zij een vrouw aan de telefoon hebben. "Dus u kent het probleem niet?" De Zomer was even stil, "nee" antwoordde zij toen, "ik kom gewoon als het mijn tijd is, eerst langzaam, mevrouw Lente en ik spreken altijd goed af wanneer zij gaat en wanneer ik kom. Misschien moet u mevrouw Lente eens bellen om raad, zij is een wijze vrouw."
En dus belde meneer Herfst mevrouw Lente op. Hij legde haar uit dat hij nog steeds met zijn pantoffels aan zat en dat hij inmiddels klaar was om op te staan, maar dat hij op de een of andere manier maar niet door kon breken. De Lente lachte een zonnige lach "ach meneer Herfst" zei ze "meneer Winter is voor mij, voor een vrouw is het makkelijk om een man weg te dringen, ik kom altijd op tijd. Mensen zien mij zoveel liever dan meneer Winter en meneer Winter is lang zo sterk niet meer als voorheen. Ik kom gewoon met al mijn zonlicht en nieuwe blaadjes en meneer Winter is zo verdwenen, hoe graag ik hem op persoonlijk vlak ook mag, professioneel is hij niet zo sterk." Meneer Herfst knikte en bleef stil. "Ach, meneer Herfst, u heeft het ook niet makkelijk, u moet een vrouw wegdrukken en mevrouw Zomer is toch wel sterk en daarbij zien de mensen haar liever dan u. Misschien moet u gewoon proberen alles uit de kast te halen en de mensen laten zien dat u er nog bent."
Gesterkt door de opmerking van mevrouw Lente en de gedachte te willen bewijzen dat mannen sterker zijn dan vrouwen begon meneer Herfst rondjes door zijn kamer te wandelen. Hij inspecteerde de donder en de bliksem, inspecteerde de hagel en de wind en zag dat hij van alles meer dan genoeg had. Hij prikte een datum en kwam op de dag dat de mensen de klok van 3.00 naar 2.00 zetten. Hij lachte, dat was de ideale datum omdat de mensen dan blij zijn dat ze langer mogen slapen. Nou hij zou ze laten zien.
En toen de dag aan was gebroken begon hij het op te bouwen, een beetje wind, een beetje regen een beetje kou en steeds meer en meer en meer. Tot hij vond dat de tijd gekomen was, hij zette de deuren kou, donder, bliksem en hagel open en de hele omgeving sidderde.
Meneer Winter belde op "ik heb gezien dat u er bent" riep hij uit. Meneer Herfst vertelde hem het hele verhaal, hoe het stellen van een deadline hem had geholpen. Meneer Winter was geinspireerd, hij zei "ik hang snel op, ik ga mijn kasten inspecteren en een datum prikken."
En nu genieten we van meneer Herfst en ik denk dat we ook wel een en ander van Meneer Winter zullen zien. Toch hoop ik stiekem dat de vrouwen Lente en Zomer toch sterker blijken te zijn.
Een blije monteur
Het is inmiddels alweer een hele tijd geleden dat ik verteld heb dat de MV (luchtafvoer in de badkamer) stuk was en de man van de woningstichting was geweest om het allemaal eens te bekijken. De halve badkamer lag open omdat de MV helemaal ingebouwd was achter een muur. De beste woningstichtingmeneer heeft hem toen open gesloopt en toen we het kabaal zat waren hebben we de stekker eruit getrokken. Maar deze geluidsbewoner was nog niet weg of we hadden een nieuwe bewoner: schimmel. Jaja en deze was nog bijna hardnekkiger dan de piep die we daarvoor ervaren hadden.
Ron had de woningstichting maar weer eens gebeld, want de man kwam maar niet terug. Gisteren stond hij om 8 uur voor de deur. Ik deed open en hij begon meteen "ik ben zo blij dat u gebeld heeft, het briefje was kwijt en ik wist niet meer waar het nou was, ik ben zo blij dat u gebeld heeft." Ik vond het wel leuk dat ik iemand om 8 uur blij gemaakt heb met iets dat ik niet gedaan heb aangezien Ron gebeld had, maar ik zei niets, laat de beste man maar blij wezen....
Hij was koud in de badkamer of ik bood hem, zoals een goede gastvrouw, een kopje koffie aan, die hij (weer blij) aannam. Hij ging op de stoel zitten en dronk zijn koffie terwijl hij mij vertelde over alle moeilijke dingen die hij als monteur moest doen, kachels die niet doorliepen, maar het probleem lag niet in de kachel, MV's die er niet inzaten maar wel in moesten komen, dat waren de klusjes waar hij niet blij van werd, maar hij was wel blij dat hij het mij even kon vertellen en daar was ik ook weer blij mee.
De hele ochtend hoorde ik de man aan het werk, hij liep heen en weer, praatte in zichzelf, mompelde, zong (weliswaar vals) mee met de radio en praatte nog wat. Het was wel een gezellig aanwezig gezelschap. Na een tijdje verdween hij het dak op (want de MV werd verplaatst) en ik moest zooo nodig naar de wc (had liters thee op) en dacht 'mooi nu kan ik even' maar ik zag dat hij vanaf het dak recht de wc inkeek, laat dus maar weer. Ik telde de minuten af naar half 1 want toen had de beste man pauze. Hij ging naar huis en ik kon eindelijk naar de wc.
Om 13.00u was hij weer terug en begon weer met mompelen, zingen en knoeien, het was gezellig. We dronken nog een bakkie, waarbij hij mij weer zijn verhalen vertelde en daarna ging hij weer aan het werk. Om 14.00u kwam de tegelzetter, de MV-monteur had namelijk een aantal tegeltjes gebroken en die moesten vervangen worden. Toen had ik er 2 in de badkamer!
Ik bood ze beide een bakkie aan en luisterde hoe de tegelzetter diep onder de indruk was van de bijzonder grote verhalen van de MV-monteur en de MV-monteur was op zijn beurt weer blij dat hij zo erkent werd in zijn wijsheid. Om 14.30u was ik ze kwijt, ik deed een spel en was bang dat ik gemist had dat ze gedag hadden gezegd, maar nee hoor, ze stonden voor de deur te wachten tot het anti-schimmelspul ingetrokken was. En de grote verhalen kwamen niet uit de lucht vallen.
Om 15.30u werd ik bedankt voor de enorme gastvrijheid, hij vertelde me dat de schimmel hardnekkig was, maar hij spoot er nog wat spul op en dan moest het goedkomen. Daarna ging hij er vandoor, hij was toch een hele dag bezig geweest!
Ik keek een uur later naar het plafond van de badkamer, maar onze schimmel is gelukkig hardnekkig, hier ben ik blij om omdat ik anders zo alleen in huis zou zijn, nu heb ik allemaal schimmel om me gezelschap te houden.
Om 21.00u belde de onderbuurvrouw aan. Ze vroeg "wat hebben ze bij jullie gedaan want ik doe mijn MV uit en er komt toch een zooitje herrie uit!"
Ik ben bang dat ik de beste man nog eens een tijdje over de vloer krijg, ach, als hij er maar blij van wordt.....
Ron had de woningstichting maar weer eens gebeld, want de man kwam maar niet terug. Gisteren stond hij om 8 uur voor de deur. Ik deed open en hij begon meteen "ik ben zo blij dat u gebeld heeft, het briefje was kwijt en ik wist niet meer waar het nou was, ik ben zo blij dat u gebeld heeft." Ik vond het wel leuk dat ik iemand om 8 uur blij gemaakt heb met iets dat ik niet gedaan heb aangezien Ron gebeld had, maar ik zei niets, laat de beste man maar blij wezen....
Hij was koud in de badkamer of ik bood hem, zoals een goede gastvrouw, een kopje koffie aan, die hij (weer blij) aannam. Hij ging op de stoel zitten en dronk zijn koffie terwijl hij mij vertelde over alle moeilijke dingen die hij als monteur moest doen, kachels die niet doorliepen, maar het probleem lag niet in de kachel, MV's die er niet inzaten maar wel in moesten komen, dat waren de klusjes waar hij niet blij van werd, maar hij was wel blij dat hij het mij even kon vertellen en daar was ik ook weer blij mee.
De hele ochtend hoorde ik de man aan het werk, hij liep heen en weer, praatte in zichzelf, mompelde, zong (weliswaar vals) mee met de radio en praatte nog wat. Het was wel een gezellig aanwezig gezelschap. Na een tijdje verdween hij het dak op (want de MV werd verplaatst) en ik moest zooo nodig naar de wc (had liters thee op) en dacht 'mooi nu kan ik even' maar ik zag dat hij vanaf het dak recht de wc inkeek, laat dus maar weer. Ik telde de minuten af naar half 1 want toen had de beste man pauze. Hij ging naar huis en ik kon eindelijk naar de wc.
Om 13.00u was hij weer terug en begon weer met mompelen, zingen en knoeien, het was gezellig. We dronken nog een bakkie, waarbij hij mij weer zijn verhalen vertelde en daarna ging hij weer aan het werk. Om 14.00u kwam de tegelzetter, de MV-monteur had namelijk een aantal tegeltjes gebroken en die moesten vervangen worden. Toen had ik er 2 in de badkamer!
Ik bood ze beide een bakkie aan en luisterde hoe de tegelzetter diep onder de indruk was van de bijzonder grote verhalen van de MV-monteur en de MV-monteur was op zijn beurt weer blij dat hij zo erkent werd in zijn wijsheid. Om 14.30u was ik ze kwijt, ik deed een spel en was bang dat ik gemist had dat ze gedag hadden gezegd, maar nee hoor, ze stonden voor de deur te wachten tot het anti-schimmelspul ingetrokken was. En de grote verhalen kwamen niet uit de lucht vallen.
Om 15.30u werd ik bedankt voor de enorme gastvrijheid, hij vertelde me dat de schimmel hardnekkig was, maar hij spoot er nog wat spul op en dan moest het goedkomen. Daarna ging hij er vandoor, hij was toch een hele dag bezig geweest!
Ik keek een uur later naar het plafond van de badkamer, maar onze schimmel is gelukkig hardnekkig, hier ben ik blij om omdat ik anders zo alleen in huis zou zijn, nu heb ik allemaal schimmel om me gezelschap te houden.
Om 21.00u belde de onderbuurvrouw aan. Ze vroeg "wat hebben ze bij jullie gedaan want ik doe mijn MV uit en er komt toch een zooitje herrie uit!"
Ik ben bang dat ik de beste man nog eens een tijdje over de vloer krijg, ach, als hij er maar blij van wordt.....
woensdag 22 oktober 2008
Van het warretje
Ik ben helemaal van het warretje, ik weet het gewoon echt niet meer en het wordt alleen maar erger, iedere keer als ik televisie kijk, buiten loop, boodschappen doe of bij iemand anders thuis kom...
In mijn beleving is het herfst, de blaadjes vallen van de boom, een heerlijk zonnetje onder een gure wind, de gedachte dat ik vorige maand nog ging barbecueen en nog meer van dat soort zaken, we leven zelfs nog in de zomertijd!
Ik raakte in een shock toen ik begin september de eerste pepernoten zag, de eerste marsepijn volgde iets later en ja hoor, daar kwamen de kerstballen ook al en natuurlijk, de oliebollenkraam kan ook niet ontbreken. En ik raak er helemaal van in de war. In het begin probeerde ik al die heerlijkheden nog te weerstaan, maar laatst heb ik pepernoten gehaald zodat ik binnenkort op vrijdag, zaterdag en zondag de 'club van Sinterklaas' in stijl kan kijken op televisie.
Maar tijdens mijn scriptie, als ik een lekker muziekje op heb staan, kom ik ineens midden in de kerstsfeer, want de kerstcd van Josh Groban staat heerlijk verspreid door mijn lijst. Mijn moeder wist niet wat haar overkwam toen ze mij ineens 'Stille Nacht, Heilige Nacht' mee hoorde blerren, naast de gebruikelijke nummers. En ik wist het ineens ook niet meer is het nou "Stille Nacht, Heilige nacht, Sinterklaas wordt verwacht?"
Dit weekend ga ik de folders van de speelgoedwinkels maar eens doorlopen, misschien zie ik een barby of een spel dat ik wil voor Sinterklaas, dan kan ik het lijstje meegeven aan mijn moeder die eens in het jaar het lijstje persoonlijk aan hem overhandigd. Dan hoef ik alleen nog maar te wachten tot 5 december! Maar in de tussentijd kan ik al lekker in de sfeer blijven......al weet ik niet precies welke sfeer het nou is....
maandag 13 oktober 2008
De reis door mijn kamer
Deze maandag begon zoals iedere andere maandag. Ik werd wakker van mijn wekker om 8.00u en verzette hem vervolgens naar 8.30u, ik ging me wegen, gister uit eten geweest, dus wegen was niet zo'n succes. Daarna eten, yogurt en 3 droge crackers, computer aan, msn aan, met Jedidja kletsen etc. Maar toen gebeurde er iets wat anders nooit gebeurt, ik keek mijn kamer rond en dacht "wat een zooi" en begon, jawel echt waar, met opruimen! (Ik zei toch dat dit anders nooit gebeurde, het opruimen bedoel ik dan)
Ik begon met mijn laatjes in het bureau, sjonge jonge ik wist niet dat ik al die prachtige dingen nog had! Maar nu ik weer weet dat ik ze heb kan ik ze natuurlijk niet weggooien, stel je voor dat ik het ooit nog een keer nodig heb! Toen de laatjes klaar waren (bijna alles zat er nog in maar dan netter opgestapeld) ging ik verder met de zooi onder mijn bureau, oke, hier woonde dus een grote stofwolk, dat wist ik niet, hoewel ik wel iedere dag mijn voeten hierin plant (ahum)
Vervolgens de rest van mijn kamer een beetje gezogen, achter de prullenbak (was nodig, meer zeg ik niet) en toen, jawel, het moest echt gebeuren, onder mijn bed. Aiaiai, ik wilde het liefst mijn bed weer terugschuiven, niemand die het ziet, maar dat kon ook niet meer, dus ik pakte de stofzuiger en zoog, met mijn ogen dicht, het ergste weg. Stof, haar, papiertjes en sokken. Ineens hoorde ik gepiep, ik dacht dat dit mijn sok was die net niet door de slang paste, dus ik deed de turbo aan, maar het gepiep hield aan. Ik opende mijn ogen en keek onder het bed. Daar zat een moeder muis met haar 12 babymuisjes, de kleintjes zaten in de hoek gedrukt en moeder stond er beschermend voor, ze hield de kleinste baby in haar armen en keek me angstig aan. Ik mompelde excuses, haalde mijn sok uit de stofzuigerslang en gaf deze aan haar. Vervolgens duwde ik voorzichtig het bed terug en legde nog wat kaas neer. Tja ik heb echt geprobeerd om onder mijn bed op te ruimen, maar je wilt zo'n gezinnetje toch niet dakloos maken! Helaas.
Ik maakte mijn bed op en kwam tot een prettige ontdekking. Ik lag niet iedere nacht alleen in mijn bed, ik ontmoette bij mijn hoofdeind: meneer spin. Ik praatte even met hem, het is een bijzondere man die het ziet als zijn taak om te zorgen dat ik 's nachts niet lastig gevallen wordt door muggen of vliegen. Het is een al wat oudere heer, maar hij doet zijn werk goed, geen last van muggen (niemand denk ik in dit jaargetijde) Meneer Spin en ik hebben een verstandhouding opgebouwd tijdens onze korte ontmoeting, hij is dood en ik leef nog en dat accepteren we allebei.
Na deze ontmoetingen en bijzondere ontdekkingen ben ik gestopt met opruimen. Hoeveel verrassingen kan een persoon hebben he op een dag. Nu zit ik achter mijn laptop en verdoe mijn tijd weer met MSN net als iedere maandafg trouwens.
Ik begon met mijn laatjes in het bureau, sjonge jonge ik wist niet dat ik al die prachtige dingen nog had! Maar nu ik weer weet dat ik ze heb kan ik ze natuurlijk niet weggooien, stel je voor dat ik het ooit nog een keer nodig heb! Toen de laatjes klaar waren (bijna alles zat er nog in maar dan netter opgestapeld) ging ik verder met de zooi onder mijn bureau, oke, hier woonde dus een grote stofwolk, dat wist ik niet, hoewel ik wel iedere dag mijn voeten hierin plant (ahum)
Vervolgens de rest van mijn kamer een beetje gezogen, achter de prullenbak (was nodig, meer zeg ik niet) en toen, jawel, het moest echt gebeuren, onder mijn bed. Aiaiai, ik wilde het liefst mijn bed weer terugschuiven, niemand die het ziet, maar dat kon ook niet meer, dus ik pakte de stofzuiger en zoog, met mijn ogen dicht, het ergste weg. Stof, haar, papiertjes en sokken. Ineens hoorde ik gepiep, ik dacht dat dit mijn sok was die net niet door de slang paste, dus ik deed de turbo aan, maar het gepiep hield aan. Ik opende mijn ogen en keek onder het bed. Daar zat een moeder muis met haar 12 babymuisjes, de kleintjes zaten in de hoek gedrukt en moeder stond er beschermend voor, ze hield de kleinste baby in haar armen en keek me angstig aan. Ik mompelde excuses, haalde mijn sok uit de stofzuigerslang en gaf deze aan haar. Vervolgens duwde ik voorzichtig het bed terug en legde nog wat kaas neer. Tja ik heb echt geprobeerd om onder mijn bed op te ruimen, maar je wilt zo'n gezinnetje toch niet dakloos maken! Helaas.
Ik maakte mijn bed op en kwam tot een prettige ontdekking. Ik lag niet iedere nacht alleen in mijn bed, ik ontmoette bij mijn hoofdeind: meneer spin. Ik praatte even met hem, het is een bijzondere man die het ziet als zijn taak om te zorgen dat ik 's nachts niet lastig gevallen wordt door muggen of vliegen. Het is een al wat oudere heer, maar hij doet zijn werk goed, geen last van muggen (niemand denk ik in dit jaargetijde) Meneer Spin en ik hebben een verstandhouding opgebouwd tijdens onze korte ontmoeting, hij is dood en ik leef nog en dat accepteren we allebei.
Na deze ontmoetingen en bijzondere ontdekkingen ben ik gestopt met opruimen. Hoeveel verrassingen kan een persoon hebben he op een dag. Nu zit ik achter mijn laptop en verdoe mijn tijd weer met MSN net als iedere maandafg trouwens.
donderdag 9 oktober 2008
Johannes en Jacobus
Als er twee mensen in de Bijbel zijn die ik niet begrijp, dan zijn het Johannes en Jacobus in hun wij-wandelen-drie-jaar-met-Jezus-tijd. Daarom wijdt ik een blog aan hen.
Twee stoere rauwdouwers zijn het, twee stoere jongens, op de basisschool waren alle meisjes al verliefd op ze, ze weten wat ze willen en ze gaan ervoor. Daarom kiest Jezus hen ook uit, al die nerdjes zoals Petrus en Levi, kon Jezus wel twee echte kerels gebruiken en daarom koos hij de twee gebroeders Johannes en Jacobus.
Sprong Petrus uit de boot Jezus tegemoed, dan bleven deze mannen koelbloedig in de boot zitten, stel je voor. Stelde Petrus allerlei domme vragen, Johannes en Jacobus bleven zwijgzaam zitten en schudde hun wijze en stoere hoofd.
En hoe denk je dat Jezus die tocht door Samaria kon ondernemen? Omdat hij deze twee sterke beren bij zich had.
Ik vind het dan ook niet meer dan normaal dat deze twee broers ervan uitgingen dat zij beide aan een zijde van Jezus zouden zitten, zij hadden zeker meer recht dan de andere 10 nerdjes met wie zij optrokken, ik bedoel, natuurlijk zou Petrus niet naast Jezus mogen zitten in het paradijs, duh.
Alleen was het probleem wel of links aan de zijde van Jezus van voren of van achteren gezien was, want links van voren gezien is rechts en rechts van voren gezien is links. En over dit lastige wiskundige vraagstuk bogen onze nieuw-testamentische Ezau's zich.
Tot ze het niet meer hielden, ze wilden het weten, maar ze wilden natuurlijk niet zo dom overkomen als Petrus, met al die domme vragen van hem iedere keer en dus, ja, ze bedachten een idee: ze stuurden hun mama erop af!
Tot ze het niet meer hielden, ze wilden het weten, maar ze wilden natuurlijk niet zo dom overkomen als Petrus, met al die domme vragen van hem iedere keer en dus, ja, ze bedachten een idee: ze stuurden hun mama erop af!
Aiaiai ze hadden het misschien beter zelf kunnen vragen, want toen ik las dat zij hun moeder erop af stuurden, slonk mijn beeld van hen opeens, deze 'zonen van de donder' werden in mijn ogen opeens een stelletje mietjes. Zelfs Petrus was in mijn ogen stoerder, die stelde zijn domme vragen in ieder geval zelf!
Op het moment dat ik zo eens nadacht over deze twee mannen, kreeg ik mijn twee degoes
en toen stond ik voor de lastige taak hen een naam te geven. Ik hield ze vast, maar ze zijn zo snel en druk, ik moest meteen denken aan de 'zonen van de donder' en zo heten ze dan ook "Johannes en Jacobus." Maar eerlijk gezegd heten ze niet alleen maar zo omdat zij zo wild zijn en mij herinneren aan de donder, zoals Johannes en Jacobus Jezus herinnerde aan de donder. Nee, mijn degoes zijn ook nog eens ontzettend schattig en iedere keer als ik naar ze kijk moet ik lachen, net zoals ik moet lachen om het verhaal van Johannes, Jacobus en hun mama.
vrijdag 26 september 2008
Fan
Net toen het schrijven van mijn scriptie mij allemaal wat te serieus werd en ik het niet meer op kon brengen om in al die serieusiteit (ik weet niet of dat wel een woord is, maar het klinkt leuk) mijzelf staande te houden, kwam dit filmpje zomaar om de hoek zetten.
Ik bekeek het, lachte, bekeek het nog eens, lachte harder en uiteindelijk kon ik de moed weer opbrengen om te genieten van deze stralende dag.
Josh you raise me up :-D
Ow my ik klink nu als een echte stalkerfan, okeej, aan mijn bloglezers, dit zal maar een keer gebeuren, hierna zal ik mij nooit meer uitspreken over enig fan-zijn van mijn kant.
En trouwens, voordat iemand ook maar het verkeerde idee krijgt, toevallig ben ik heel erg verliefd op mijn vriend, hij is knap en stoer en geweldig, terwijl Josh eigenlijk alleen maar kan zingen, tja....ik help graag roddels de wereld uit voordat ze ook maar bestaan.....;-)
Ik bekeek het, lachte, bekeek het nog eens, lachte harder en uiteindelijk kon ik de moed weer opbrengen om te genieten van deze stralende dag.
Josh you raise me up :-D
Ow my ik klink nu als een echte stalkerfan, okeej, aan mijn bloglezers, dit zal maar een keer gebeuren, hierna zal ik mij nooit meer uitspreken over enig fan-zijn van mijn kant.
En trouwens, voordat iemand ook maar het verkeerde idee krijgt, toevallig ben ik heel erg verliefd op mijn vriend, hij is knap en stoer en geweldig, terwijl Josh eigenlijk alleen maar kan zingen, tja....ik help graag roddels de wereld uit voordat ze ook maar bestaan.....;-)
donderdag 25 september 2008
Over mijn scriptie
Ik ben al een tijdje bezig met mijn scriptie. Eerst de worsteling van het verzinnen van een onderwerp en dan het verzonnen onderwerp in een theoretisch (en grammaticaal) kloppende, zinnige zin met een afgebakende vraagstelling, een hoofdstukindeling, een bronvermelding etc. Natuurlijk moest ik me eerst inlezen. Ik plunderde mijn ouders' boekenkast, alle boeken die ook maar enigszins met mijn briljante onderwerp (de kloof tussen jongeren en volwassenen) te maken kon hebben lagen op mijn kamer. Ik onderstreepte, vouwde de blaadjes om en schreef dingen over. Daarnaast hebben we natuurlijk het meest bijzondere netwerksysteem van de wereld The World Wide Web, amazing! Ik bekeek iedere pagina, worstelde me door alle onzin heen en probeerde nuttige informatie te vinden die ik kon gebruiken.
Vervolgens maakte ik een enquete, een voor jongeren tussen de 12-18 en een voor volwassenen vanaf 30. Ik ging naar Amsterdam, legde de enquete voor aan een beruchte psycholoog die met veel universitaire krabbels wat verbeteringen aanbracht, maar het was een nuttige trip (4 uur reizen voor een kwartier bij de beste man op zijn kantoor.) Thuis polijste ik mijn vragen bij en printte ze. Het was de 6e versie die eindelijk goed was.
Van mijn stagebegeleider kreeg ik 6 telefoonnummers van mensen in kerken in Haarlem (het onderzoeksgebied voor mijn scriptie) met trillende ledematen en een bibberstem belde ik de mensen op om ze te vragen mij een gunst te bewijzen, of ze tijden van hun ontzettend druk bezette tijd op wilden offeren en moeite wilde doen om mij te helpen met verspreiden van de enquetes terwijl ik nooit iets terug zou kunnen doen voor ze.
Na tijden kreeg ik de eerste enquetes terug en gelukkig 'er kwam een nuttig punt uit!' mijn vreugde was ontzettend groot en ik dansde met het stapeltje papieren door de kamer.
Nu ben ik bezig met het verwerken van de enquetes, hoeveel jongeren zeggen 'A' hoeveel zeggen 'B' en hoe verhouden deze antwoorden zich tot de jongeren van andere kerken. Deze gegevens uittellen, verrekenen en vervolgens in een tabel zetten.
Gelukkig heb ik een zelfdenkende computer die me hierbij kan helpen. Ik had een word-document waar ik de vraag die ik de jongeren gesteld had uitschreef, vervolgens maakte ik in excel een tabel, deze plakte ik in word onder de vraag. Hierna wiste ik de tabel en maakte de volgende tabel welke ik ook in word plakte. Simpel toch?
Mja, maar mijn computer besloot mij een handje te helpen en bij vraag 13! kwam ik erachter dat het programma aan elkaar gelinkt was en alle 13 tabellen gelijk had gemaakt aan mijn laatst ingevoegde tabel!
Natuurlijk had Jedidja me dit wel verteld, om precies te zijn 'dit is een slim programma, als het goed is linkt hij de veranderingen in excel meteen naar word, maar dit gaat bijna nooit goed'
Helaas ging het bij mij dus een keer wel goed, het slimme programma bleek echt slim te zijn, maar deed helaas niet wat ik de bedoeling vond. Resulaat: Laura mocht alle 13 tabellen! weer overnieuw maken.
Ik ben na deze gebeurtenis van mening dat de computer zo slim is dat de mens al die slimmigheid niet kan bijhouden en dus gedoemd is te proberen de slimmigheid van de computer te doorbreken door slim te zijn om te bereiken wat bereikt moet worden.....uhm nou ja, laat ik het zo zeggen, na een hoop gescheld en geschreeuw, de dreiging het ding uit het raam te gooien en iedereen op te bellen om te zeggen hoe dom een computer is, kon ik overnieuw beginnen, maar dit keer verhinderde ik de computer om zelf te denken. Moest toch niet gekker worden!
Vervolgens maakte ik een enquete, een voor jongeren tussen de 12-18 en een voor volwassenen vanaf 30. Ik ging naar Amsterdam, legde de enquete voor aan een beruchte psycholoog die met veel universitaire krabbels wat verbeteringen aanbracht, maar het was een nuttige trip (4 uur reizen voor een kwartier bij de beste man op zijn kantoor.) Thuis polijste ik mijn vragen bij en printte ze. Het was de 6e versie die eindelijk goed was.
Van mijn stagebegeleider kreeg ik 6 telefoonnummers van mensen in kerken in Haarlem (het onderzoeksgebied voor mijn scriptie) met trillende ledematen en een bibberstem belde ik de mensen op om ze te vragen mij een gunst te bewijzen, of ze tijden van hun ontzettend druk bezette tijd op wilden offeren en moeite wilde doen om mij te helpen met verspreiden van de enquetes terwijl ik nooit iets terug zou kunnen doen voor ze.
Na tijden kreeg ik de eerste enquetes terug en gelukkig 'er kwam een nuttig punt uit!' mijn vreugde was ontzettend groot en ik dansde met het stapeltje papieren door de kamer.
Nu ben ik bezig met het verwerken van de enquetes, hoeveel jongeren zeggen 'A' hoeveel zeggen 'B' en hoe verhouden deze antwoorden zich tot de jongeren van andere kerken. Deze gegevens uittellen, verrekenen en vervolgens in een tabel zetten.
Gelukkig heb ik een zelfdenkende computer die me hierbij kan helpen. Ik had een word-document waar ik de vraag die ik de jongeren gesteld had uitschreef, vervolgens maakte ik in excel een tabel, deze plakte ik in word onder de vraag. Hierna wiste ik de tabel en maakte de volgende tabel welke ik ook in word plakte. Simpel toch?
Mja, maar mijn computer besloot mij een handje te helpen en bij vraag 13! kwam ik erachter dat het programma aan elkaar gelinkt was en alle 13 tabellen gelijk had gemaakt aan mijn laatst ingevoegde tabel!
Natuurlijk had Jedidja me dit wel verteld, om precies te zijn 'dit is een slim programma, als het goed is linkt hij de veranderingen in excel meteen naar word, maar dit gaat bijna nooit goed'
Helaas ging het bij mij dus een keer wel goed, het slimme programma bleek echt slim te zijn, maar deed helaas niet wat ik de bedoeling vond. Resulaat: Laura mocht alle 13 tabellen! weer overnieuw maken.
Ik ben na deze gebeurtenis van mening dat de computer zo slim is dat de mens al die slimmigheid niet kan bijhouden en dus gedoemd is te proberen de slimmigheid van de computer te doorbreken door slim te zijn om te bereiken wat bereikt moet worden.....uhm nou ja, laat ik het zo zeggen, na een hoop gescheld en geschreeuw, de dreiging het ding uit het raam te gooien en iedereen op te bellen om te zeggen hoe dom een computer is, kon ik overnieuw beginnen, maar dit keer verhinderde ik de computer om zelf te denken. Moest toch niet gekker worden!
maandag 15 september 2008
Hoe mijn geoefende glimlach werkte
Het is dan toch echt gebeurt, ik heb het voor elkaar. Ik dacht dat het alleen in verhaaltjes en zeldzame anekdotes voorkwam, maar nee hoor, het is mij ook overkomen.
Het begon allemaal toen ik naar een willekeurige kerk in een willekeurige plaats moest. Een grote gereformeerde kerk met veel mensen (tot dusver mijn beschrijvingen.) Ik ging samen met mijn stoere vriend Ron en we kwamen natuurlijk ruim op tijd aan in de willekeurige kerk. Het was kiezen, of om 4 over 10 te laat binnen komen rennen, of om 4 over half 10 te vroeg te zijn en proberen onopvallend te mengen met de 3 aanwezige mensen en te zorgen dat niet op zou vallen dat je 'nieuw' bent. Wij kozen, als rasechte-altijd-op-tijd-zijnde-Nederlanders voor de laatste optie. We hingen onze jas op, brachten beide op onze eigen toilet zoveel mogelijk tijd door, ik met het lezen van de luchtverfrisserspuit en de instructies over de prullenbak, leunend tegen de deur, hopend dat er meer mensen kwamen. Toen ik het echt niet meer kon maken om binnen te blijven, zonder de gedachte bij mensen te verwekken dat ik een 'grote boodschap' deed tijdens mijn eerster keer in een nieuwe kerk, stapte ik naar buiten en deed tijden over het wassen en afdrogen van mijn handen.
Ik werd aangesproken door een mevrouw die wees op mijn witte rok (op de hagelslagvlek na) en blauwe shirtje, zij had ook zo'n combinatie aan. Ze vertelde me dat ze nog niet klaar was voor de herfst en daarom de keuze maakte om er fleurig bij te lopen. "Of ik er vanmiddag ook bij was" vroeg de beste dame na een praatje van 5 minuten. "Nee ik was er niet bij" toen zei ze dat ze me eigenlijk ook helemaal niet herkende (heeft mijn ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach toch 5 minuten gewerkt) Ik legde uit wat ik kwam doen en we liepen de gang op. Het was al drukker.
Ron en ik zochten een plaatsje. Wat wil je, plaats voor 600 mensen en niemand die zit. Niet te ver vooraan, niet helemaal achteraan en bij het gangpad, net als ieder ander persoon die voor het eerst in een kerk is zou doen. Daar zaten we en we zetten beide onze ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach op, en het werkte want niemand kwam ons begroeten.
En toen gebeurde het, de reden voor dit verhaal op mijn blog, ik kan het niet achterhouden, moet het vertellen. Tijden geleden heb ik eens een comicstrip van Dokus (ofzo) gezien. Daar was een hele lege kerk te zien met een nieuw persoon die daar zat, een oud mannetje of vrouwtje boog over hem heen en zei "pardon u zit op mijn plaats." Ik lag altijd in een scheur om dat stripje, de burgelijkheid van de gedachte alleen al dat je in de kerk een vaste plek hebt. Natuurlijk heb je wel je voorkeur, maar om een nieuw iemand van je plaats te sturen leek mij het toppunt. Mijn opa had eens verteld dat hij zo'n situatie mee had gemaakt en ook daar moest ik enorm om lachen. Het zou je gebeuren.
En het is me gebeurt, ja, echt waar. We zaten in de kerk met inmiddels voor ons een rij oude mensen, naast ons een rij oude mensen en in de hele kerk veel oude mensen, dus de ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach was niet zo overtuigend als hij was geweest tussen leeftijdgenoten. Deze oude mensen zou het wel opvallen als er een jong stel in de kerk zat.
Ineens begon de vrouw naast Ron te praten, niet tegen ons, maar tegen de vrouw in de bank voor me "waarom kom je niet hier zitten?" de vrouw antwoordde dat daar geen plaats was "ja, mijn plaats is bezet" zei de vrouw weer doelend op ons en vervolgens verder pratend over de nare situatie die onstaan was omdat ze nu op een andere plek dan normaal moest zitten.
Ik was geschokt, het kon dus echt gebeuren, dat komische plaatje was helemaal niet komisch, maar zo reeel al maar kon, het gebeurde hier, nu en ik was de persoon die durfde om in de kerk te komen en op de plaats van de vrouw te zitten. Ik keek naar Ron en Ron keek naar mij, onze monden waren open gevallen. Ik voelde allerlei niet-christelijke-gedachten in mij opkomen en de ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach verdween als sneeuw voor de zon.
Ik wilde zeggen "hallo, we kunnen u horen en omdat u er moeite mee heeft dat wij als nieuwe bezoekers op uw plaats zitten, dan staan we wel op en lopen de deur uit zodat u uw kont op uw plek neder kan vleien, dan hebben wij een vrije zondag." Maar ik deed het niet, samen met Ron praatte ik over de asocialiteit van het geheel en hoe het zou zijn als iemand voor het eerst in een kerk kwam, geen christen was en dit te horen zou krijgen, die zou nooit meer terugkomen.
Ahcteraf gezien had ik me niet zo verbijsterd moeten voelen, het was mijn eigen schuld, had ik maar niet mijn ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach op moeten zetten, blijkbaar dachten deze mense dat wij vaak kwamen. En als je vaak komt moet je van alle 600 mensen nou eenmaal weten waar ze zitten.
Het begon allemaal toen ik naar een willekeurige kerk in een willekeurige plaats moest. Een grote gereformeerde kerk met veel mensen (tot dusver mijn beschrijvingen.) Ik ging samen met mijn stoere vriend Ron en we kwamen natuurlijk ruim op tijd aan in de willekeurige kerk. Het was kiezen, of om 4 over 10 te laat binnen komen rennen, of om 4 over half 10 te vroeg te zijn en proberen onopvallend te mengen met de 3 aanwezige mensen en te zorgen dat niet op zou vallen dat je 'nieuw' bent. Wij kozen, als rasechte-altijd-op-tijd-zijnde-Nederlanders voor de laatste optie. We hingen onze jas op, brachten beide op onze eigen toilet zoveel mogelijk tijd door, ik met het lezen van de luchtverfrisserspuit en de instructies over de prullenbak, leunend tegen de deur, hopend dat er meer mensen kwamen. Toen ik het echt niet meer kon maken om binnen te blijven, zonder de gedachte bij mensen te verwekken dat ik een 'grote boodschap' deed tijdens mijn eerster keer in een nieuwe kerk, stapte ik naar buiten en deed tijden over het wassen en afdrogen van mijn handen.
Ik werd aangesproken door een mevrouw die wees op mijn witte rok (op de hagelslagvlek na) en blauwe shirtje, zij had ook zo'n combinatie aan. Ze vertelde me dat ze nog niet klaar was voor de herfst en daarom de keuze maakte om er fleurig bij te lopen. "Of ik er vanmiddag ook bij was" vroeg de beste dame na een praatje van 5 minuten. "Nee ik was er niet bij" toen zei ze dat ze me eigenlijk ook helemaal niet herkende (heeft mijn ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach toch 5 minuten gewerkt) Ik legde uit wat ik kwam doen en we liepen de gang op. Het was al drukker.
Ron en ik zochten een plaatsje. Wat wil je, plaats voor 600 mensen en niemand die zit. Niet te ver vooraan, niet helemaal achteraan en bij het gangpad, net als ieder ander persoon die voor het eerst in een kerk is zou doen. Daar zaten we en we zetten beide onze ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach op, en het werkte want niemand kwam ons begroeten.
En toen gebeurde het, de reden voor dit verhaal op mijn blog, ik kan het niet achterhouden, moet het vertellen. Tijden geleden heb ik eens een comicstrip van Dokus (ofzo) gezien. Daar was een hele lege kerk te zien met een nieuw persoon die daar zat, een oud mannetje of vrouwtje boog over hem heen en zei "pardon u zit op mijn plaats." Ik lag altijd in een scheur om dat stripje, de burgelijkheid van de gedachte alleen al dat je in de kerk een vaste plek hebt. Natuurlijk heb je wel je voorkeur, maar om een nieuw iemand van je plaats te sturen leek mij het toppunt. Mijn opa had eens verteld dat hij zo'n situatie mee had gemaakt en ook daar moest ik enorm om lachen. Het zou je gebeuren.
En het is me gebeurt, ja, echt waar. We zaten in de kerk met inmiddels voor ons een rij oude mensen, naast ons een rij oude mensen en in de hele kerk veel oude mensen, dus de ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach was niet zo overtuigend als hij was geweest tussen leeftijdgenoten. Deze oude mensen zou het wel opvallen als er een jong stel in de kerk zat.
Ineens begon de vrouw naast Ron te praten, niet tegen ons, maar tegen de vrouw in de bank voor me "waarom kom je niet hier zitten?" de vrouw antwoordde dat daar geen plaats was "ja, mijn plaats is bezet" zei de vrouw weer doelend op ons en vervolgens verder pratend over de nare situatie die onstaan was omdat ze nu op een andere plek dan normaal moest zitten.
Ik was geschokt, het kon dus echt gebeuren, dat komische plaatje was helemaal niet komisch, maar zo reeel al maar kon, het gebeurde hier, nu en ik was de persoon die durfde om in de kerk te komen en op de plaats van de vrouw te zitten. Ik keek naar Ron en Ron keek naar mij, onze monden waren open gevallen. Ik voelde allerlei niet-christelijke-gedachten in mij opkomen en de ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach verdween als sneeuw voor de zon.
Ik wilde zeggen "hallo, we kunnen u horen en omdat u er moeite mee heeft dat wij als nieuwe bezoekers op uw plaats zitten, dan staan we wel op en lopen de deur uit zodat u uw kont op uw plek neder kan vleien, dan hebben wij een vrije zondag." Maar ik deed het niet, samen met Ron praatte ik over de asocialiteit van het geheel en hoe het zou zijn als iemand voor het eerst in een kerk kwam, geen christen was en dit te horen zou krijgen, die zou nooit meer terugkomen.
Ahcteraf gezien had ik me niet zo verbijsterd moeten voelen, het was mijn eigen schuld, had ik maar niet mijn ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach op moeten zetten, blijkbaar dachten deze mense dat wij vaak kwamen. En als je vaak komt moet je van alle 600 mensen nou eenmaal weten waar ze zitten.
woensdag 10 september 2008
Een nieuwe roeping
De mensen die dachten dat ik me in wilde zetten in het interkerkelijk werk in Den Helder are in for a surprise....ik heb een nieuwe roeping. Nou ja eigenlijk oefen ik al tijden, maar nooit had ik durven dromen dat het mijn roeping zou kunnen worden.
Het begon allemaal toen ik de geweldige vertaling hoorde van het lied Beautiful one van Tim Hughes, briljant vertaald met Prachtige God de melodie en de Nederlandse tekst bezorgde me tranen (van ellende wel te verstaan)
Steeds meer vertalingen vielen me op en toen ik met Jedidja naar school liep begonnen wij de liedjes die wij luisterden op onze mp-3's te vertalen, niet zomaar vertalen, maar op de Opwekking manier.
Inmiddels ben ik zo goed geworden dat ik jullie even deelgenoot wil maken van mijn laatste briljante opwekkingvertaling. Als ik door blijf oefenen krijg ik misschien wel een baan aangeboden bij deze geweldige vertaalorganisatie:
Laat ons geliefde zijn, dan trouwen we samen met ons fortuin
Let us be lovers, we'll marry our fortunes together
Ik heb een huisje hier in mijn tas
I've got some real estate here in my bag
Dus we kochten een pakje sigaretten en een mevrouw Bakker taart
So we bought a pack of cigarettes and Mrs. Wagner pies
en we wandelde af naar Amerika
And walked off to look for America
Cathy, zei ik en we leenden een grijze hond in Pittsburgh
Cathy, I said as we boarded a Greyhound in Pittsburgh
Michigan lijkt wel een droom voor mij nu
Michigan seems like a dream to me now
en het duurde vier dagen om te liften uit Siginaw
And it took me four days to hitchhike from Saginaw
Ik ben gekomen om Amerika te zoeken
I've come to look for America
Lachend in de bus, spelletjes spelen met de gezichten
Laughing on the bus, playing games with the faces
Ze zei dat de man in de rare jas een spion was
She said the man in the gabardine suit was a spy
Ik zei voorzichtig want zijn strikje is een camera
I said be careful his bowtie is really a camera
Gooi me een sigaret, ik denk dat er een in mijn regenjas zit
Toss me a cigarette, I think there's one in my raincoat
we rookten de laatste een uur geleden
We smoked the last one an hour ago
Dus ik keek naar het uizicht zij las haar blaadje
So I looked at the scenery, she read her magazine
en de maan rees over een open veld
And the moon rose over an open field
Cathy, ik ben kwijt, zei ik, maar ik wist dat ze sliep
Cathy, I'm lost, I said, though I knew she was sleeping
Ik ben leeg en ik ben pijn en ik weet niet waarom
I'm empty and I'm aching and I don't know why
Auto’s tellen op de New Jersey Turnpike
Counting the cars on the New Jersey Turnpike
Ze zijn allemaal gekomen om Amerika te zoeken
They've all come to look for America
Allemaal gekomen om Amerika te zoeken
All come to look for America
Allemaal gekomen om Amerika te zoeken
All come to look for America
Een briljante vertaling met gevoel voor de poezie, al zeg ik het zelf!
Het begon allemaal toen ik de geweldige vertaling hoorde van het lied Beautiful one van Tim Hughes, briljant vertaald met Prachtige God de melodie en de Nederlandse tekst bezorgde me tranen (van ellende wel te verstaan)
Steeds meer vertalingen vielen me op en toen ik met Jedidja naar school liep begonnen wij de liedjes die wij luisterden op onze mp-3's te vertalen, niet zomaar vertalen, maar op de Opwekking manier.
Inmiddels ben ik zo goed geworden dat ik jullie even deelgenoot wil maken van mijn laatste briljante opwekkingvertaling. Als ik door blijf oefenen krijg ik misschien wel een baan aangeboden bij deze geweldige vertaalorganisatie:
Laat ons geliefde zijn, dan trouwen we samen met ons fortuin
Let us be lovers, we'll marry our fortunes together
Ik heb een huisje hier in mijn tas
I've got some real estate here in my bag
Dus we kochten een pakje sigaretten en een mevrouw Bakker taart
So we bought a pack of cigarettes and Mrs. Wagner pies
en we wandelde af naar Amerika
And walked off to look for America
Cathy, zei ik en we leenden een grijze hond in Pittsburgh
Cathy, I said as we boarded a Greyhound in Pittsburgh
Michigan lijkt wel een droom voor mij nu
Michigan seems like a dream to me now
en het duurde vier dagen om te liften uit Siginaw
And it took me four days to hitchhike from Saginaw
Ik ben gekomen om Amerika te zoeken
I've come to look for America
Lachend in de bus, spelletjes spelen met de gezichten
Laughing on the bus, playing games with the faces
Ze zei dat de man in de rare jas een spion was
She said the man in the gabardine suit was a spy
Ik zei voorzichtig want zijn strikje is een camera
I said be careful his bowtie is really a camera
Gooi me een sigaret, ik denk dat er een in mijn regenjas zit
Toss me a cigarette, I think there's one in my raincoat
we rookten de laatste een uur geleden
We smoked the last one an hour ago
Dus ik keek naar het uizicht zij las haar blaadje
So I looked at the scenery, she read her magazine
en de maan rees over een open veld
And the moon rose over an open field
Cathy, ik ben kwijt, zei ik, maar ik wist dat ze sliep
Cathy, I'm lost, I said, though I knew she was sleeping
Ik ben leeg en ik ben pijn en ik weet niet waarom
I'm empty and I'm aching and I don't know why
Auto’s tellen op de New Jersey Turnpike
Counting the cars on the New Jersey Turnpike
Ze zijn allemaal gekomen om Amerika te zoeken
They've all come to look for America
Allemaal gekomen om Amerika te zoeken
All come to look for America
Allemaal gekomen om Amerika te zoeken
All come to look for America
Een briljante vertaling met gevoel voor de poezie, al zeg ik het zelf!
dinsdag 9 september 2008
Als de piep in huis is vieren de bouwvakkers feest
Ron en ik hebben een geweldig huisje, oke hij heeft het huisje ik ga er volgend jaar bijwonen. We hebben het samen ingericht, heerlijk zoals we het allebei leuk vinden, heerlijk onze eigen kasten, een prachtige vloer, bijzonder behang.
Het duurde dan ook niet lang of we zaten lekker op onze stoel met een bakje koffie rustgevend te genieten van............ een bewoner in huis.
In de eerste instantie viel hij niet op met al dat geboor, behanggescheur en muziek uit de bouwradio was het ook te verwaarlozen, maar zodra alles stil was en alleen het geruis van de blaadjes ons huis binnendrong, tja, toen begon onze bewoner op te vallen.
Wie deze bewoner is......in ieder geval is hij er langer dan wij, vaker dan wij en was hij degene die ons opwachtte toen we de sleutel hadden gekregen. Hij is in de keuken en in de badkamer en daarom in het hele huis. Je bent nooit alleen, want altijd is hij er.......de piep.
Jaja we hebben een heuse piep in huis, niet zo'n schattige zacht piepje als van een babymuisje, nee zo'n piep die overal doordringt, zo een waar je horenddol van wordt als je er te lang naar luistert, zo een die in je oren gaat zitten en die je nog hoort als je het huis al lang en breed verlaten hebt. Zo een dus.
De mevrouw van woningstichting kwam om alles met ons door te nemen voor ons huisje, we meldde onze bewoner en de vrouw zei dat ze de piep inderdaad hoorde, lastig. Maar we zouden gebeld worden voor een afspraak en dan zouden ze komen.
Inmiddels zijn we doorgegaan met de inrichting van ons huis, wennend aan onze bewoner, die ieder stil moment doordrong met zijn gedachten, tot we er gek van werden. Maar daar was hij dan, de woningstichtingmeneer die er verstand van heeft. Hij belde aan op de afgesproken tijd (tussen 13.00-17.00) en laat zijn spullen buiten staan. "Tja, ik kan er in dit huis niets aan doen, want ze hebben me een kwartier ingeroosterd en dit is een klus van 2 uur.'
Ik glimlach naar de beste man (zo'n glimlach die ik mezelf heb aangeleerd voor mensen die ergens niets aan kunnen doen, terwijl het wel heel erg irritant is) en zeg "daar kunt u niets aan doen." De beste man belooft me volgende week terug te komen. En dus blijft onze bewoner nog een weekje slapen, uhm ik bedoel piepen.
Na drie weken krijgen we een briefje, de beste man zal weer komen (tussen 13.00 en 17.00) ik ruim het huis op en ja hoor daar wordt gebeld, een andere man. Hij komt binnen en begint als een razende door het huis te lopen. Hij zet de tv uit zodat hij de stroom overal af kan halen en luistert dan of de piep nog doorgaat, tja, de motor van het afvoersysteem in de douche (want daar woont onze bewoner) gaat zelfs door zonder stroom, dat is best wel stoer en zeker milieubewust, maar niet helemaal zoals het hoort.
Ik bied de beste man koffie aan, hij komt zitten en verteld over de nare dingen die hij in huizen tegenkomt en beschrijft aan mij hoe zwaar zijn werk is, de plaat voor de afvoer moet eraf, maar dat is moeilijk werk, en de afvoer van de buurvrouw zit ook bij ons. Als er ook maar iets stuk is zal hij alles eruit halen en op het dak zetten, dat kost een dag (langer dan van 13.00-17.00)
Hij verzekert mij, zonder de minste aanmoediging, dat hij de beste is op dit gebied en zijn collega er, ook op dit gebied, niet veel van bakt, hoewel die collega wel heel goed gehandeld had en niets heeft gedaan de eerste keer, dat dan wel weer.
De man gaat nog even aan het werk, nadat ik hem verteld heb dat ik het allemaal maar knap vind en dat ik blij ben dat hij er verstand van heeft (de dame-in-nood-truc werkt altijd als je wilt dat ze opschieten) Dan zegt hij dat hij alles gaat regelen, hij komt nog een dag met een collega en dan zullen ze samen de hele bende op het dak opbouwen. Na een tweede bakkie en nog wat technische verhalen over dingen die ik niet begrijp, ruimt hij op en verzekert mij dat er weer een afspraak gemaakt wordt als hij de spullen heeft. Hij is zeker bekwamer dan zijn collega, want hij geeft mij geen tijdsbestek over wanneer dit dan zal zijn, hoewel ik de 'week' van de eerste woningstichtingmeneer wel schattig vond.
Daar ging hij dan, de plaat is eraf en de afvoer is open en bloot in de muur van ons huisje te zien, en onze bewoner......die blijft nog even logeren.
Het duurde dan ook niet lang of we zaten lekker op onze stoel met een bakje koffie rustgevend te genieten van............ een bewoner in huis.
In de eerste instantie viel hij niet op met al dat geboor, behanggescheur en muziek uit de bouwradio was het ook te verwaarlozen, maar zodra alles stil was en alleen het geruis van de blaadjes ons huis binnendrong, tja, toen begon onze bewoner op te vallen.
Wie deze bewoner is......in ieder geval is hij er langer dan wij, vaker dan wij en was hij degene die ons opwachtte toen we de sleutel hadden gekregen. Hij is in de keuken en in de badkamer en daarom in het hele huis. Je bent nooit alleen, want altijd is hij er.......de piep.
Jaja we hebben een heuse piep in huis, niet zo'n schattige zacht piepje als van een babymuisje, nee zo'n piep die overal doordringt, zo een waar je horenddol van wordt als je er te lang naar luistert, zo een die in je oren gaat zitten en die je nog hoort als je het huis al lang en breed verlaten hebt. Zo een dus.
De mevrouw van woningstichting kwam om alles met ons door te nemen voor ons huisje, we meldde onze bewoner en de vrouw zei dat ze de piep inderdaad hoorde, lastig. Maar we zouden gebeld worden voor een afspraak en dan zouden ze komen.
Inmiddels zijn we doorgegaan met de inrichting van ons huis, wennend aan onze bewoner, die ieder stil moment doordrong met zijn gedachten, tot we er gek van werden. Maar daar was hij dan, de woningstichtingmeneer die er verstand van heeft. Hij belde aan op de afgesproken tijd (tussen 13.00-17.00) en laat zijn spullen buiten staan. "Tja, ik kan er in dit huis niets aan doen, want ze hebben me een kwartier ingeroosterd en dit is een klus van 2 uur.'
Ik glimlach naar de beste man (zo'n glimlach die ik mezelf heb aangeleerd voor mensen die ergens niets aan kunnen doen, terwijl het wel heel erg irritant is) en zeg "daar kunt u niets aan doen." De beste man belooft me volgende week terug te komen. En dus blijft onze bewoner nog een weekje slapen, uhm ik bedoel piepen.
Na drie weken krijgen we een briefje, de beste man zal weer komen (tussen 13.00 en 17.00) ik ruim het huis op en ja hoor daar wordt gebeld, een andere man. Hij komt binnen en begint als een razende door het huis te lopen. Hij zet de tv uit zodat hij de stroom overal af kan halen en luistert dan of de piep nog doorgaat, tja, de motor van het afvoersysteem in de douche (want daar woont onze bewoner) gaat zelfs door zonder stroom, dat is best wel stoer en zeker milieubewust, maar niet helemaal zoals het hoort.
Ik bied de beste man koffie aan, hij komt zitten en verteld over de nare dingen die hij in huizen tegenkomt en beschrijft aan mij hoe zwaar zijn werk is, de plaat voor de afvoer moet eraf, maar dat is moeilijk werk, en de afvoer van de buurvrouw zit ook bij ons. Als er ook maar iets stuk is zal hij alles eruit halen en op het dak zetten, dat kost een dag (langer dan van 13.00-17.00)
Hij verzekert mij, zonder de minste aanmoediging, dat hij de beste is op dit gebied en zijn collega er, ook op dit gebied, niet veel van bakt, hoewel die collega wel heel goed gehandeld had en niets heeft gedaan de eerste keer, dat dan wel weer.
De man gaat nog even aan het werk, nadat ik hem verteld heb dat ik het allemaal maar knap vind en dat ik blij ben dat hij er verstand van heeft (de dame-in-nood-truc werkt altijd als je wilt dat ze opschieten) Dan zegt hij dat hij alles gaat regelen, hij komt nog een dag met een collega en dan zullen ze samen de hele bende op het dak opbouwen. Na een tweede bakkie en nog wat technische verhalen over dingen die ik niet begrijp, ruimt hij op en verzekert mij dat er weer een afspraak gemaakt wordt als hij de spullen heeft. Hij is zeker bekwamer dan zijn collega, want hij geeft mij geen tijdsbestek over wanneer dit dan zal zijn, hoewel ik de 'week' van de eerste woningstichtingmeneer wel schattig vond.
Daar ging hij dan, de plaat is eraf en de afvoer is open en bloot in de muur van ons huisje te zien, en onze bewoner......die blijft nog even logeren.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
