Ik word altijd wakker met een wijsje in mijn hoofd
loop de hele dag te zingen en te fluiten.
Elke morgen wakker met een wijsje in mijn hoofd,
als ik binnenkom dan rinkelen de ruiten.
Het is gewoon een wonder, het is gewoon geluk:
wakker met een wijsje
en mijn dag kan niet meer stuk!
Dit was het couplet van een liedje van Kinderen voor Kinderen uit mijn tijd. Toen de liedjes nog gingen over kerstezels, faalangst en wijsjes in je hoofd. Waarschijnlijk vond ik dit liedje zo vreselijk dat ik hem ergens in mijn hersenlades heb opgeslagen. Waaarom ik het zo vreselijk vond: wie vind het nou leuk om met een liedje in het hoofd wakker te worden? De meeste liedjes waar je mee wakker wordt zijn van die irritante liedjes, het meest vreselijke liedje dat je de vorige dag op de radio hebt gehoord en daarom hebt uigezet!
Tja en lieve mensen, daar zit hem nou juist de kneep. Wakker worden met een wijsje is volgens onderzoekers vaak helemaal je eigen schuld.....ai...waarom vraag je me. Nou daar komt de wetenschappelijke verklaring:
Liedjes die in je hoofd bblijven hangen zijn doorgaans de liedjes die je maar voor een stukje hebt geluisterd of gezongen. De melodie blijft hangen in je hersenen en je hersenen proberen constant het liedje af te maken, te zoeken naar het juiste vakje in het gebied dat door de hersenen gebruikt wordt om liedjes op te slaan. Constant komt het liedje boven als een ritueel dat onderbroken is en afgemaakt moet worden.
Maar lieve mensen, als jullie ook zo´n probleem hebben als dat kind uit het liedje van kinderen voor kinderen, de wetenschappers hebben een oplossing bedacht als je het liedje uit je gedachten wil hebben: zing het zo hard als je kunt helemaal uit en dan is het verdwenen als een puzzel die je hebt afgemaakt en in een doos stopt.
Tja, dan heb ik het wat dit betreft leuk op mijn werk, hoe vaak ik Frans Bauer of K-3 niet voorbij hoor komen voor de helft!!! En dan zit ik de hele dag met het liedje, te proberen het af te maken, maar aangezien ik nooit naar Bauer of K-3 luister lukt dat me nooit, ik heb namelijk nog nooit een liedje van hen afgeluisterd! Natuurlijk komt het ook geregeld voor dat ik naar 100% NL luister, daar hebben we leuke muziek, maar helaas ook vreselijke muziek! En die zet ik dan uit, dus denk maar niet dat ik een leuk liedje onthou, welnee, ik onthoud van die liedjes over een ´tuintje in je hart´.
Dus als je mij eens hoort rondlopen met iedere keer hetzelfde melodietje, help me dan even en zing het helemaal voor me af!
woensdag 9 december 2009
zondag 6 december 2009
WC papier issues
Als je gaat winkelen als er ergens uitverkoop is, kom je er ineens achter dat er zoveel dingen te koop zijn waarvan je het bestaan niet wist maar die je echt nodig hebt en nu toevallig ook nog in de uitverkoop zijn! Zo kwam ik er op een verjaardag toevallig achter dat er een groot probleem in de wereld is, waar ik echt last van heb, zonder dat ik het me beseft heb. En nu ik het besef zie ik dat het echt een probleem is!!!
We waren op die bewuste verjaardag met familieleden aan het praten over bloggen. Zo kwamen we op het idee dat mijn aangetrouwde neef (jaja) een woord zou bedenken en dat ik daar dan een blog over zou schrijven (we hadden er eigenlijk een wedje bij moeten maken) En zo kwam hij op mensen die de rol wc-papier verkeerd om ophangen! Nog voor hij uitgesproken was borrelde het onderwerp in mijn gedachten. Frustraties betreffende dit onderwerp kwamen boven en ik begon me kwaad te maken. Het komt zo ontzettend vaak voor (van de keren dat ik op de wc zit dan)dat mensen de wc-rol verkeerd om hebben opgehangen. Je weet wel met het papiertje waar je aan moet trekken tegen de muur. Je trekt aan het papiertje en dan ben je het beginstuk weer kwijt en dan moet je weer zoeken. Plus dat je hand iedere keer tegen de muur komt en....nou de wc-rol is ook helemaal niet gemaakt om hem verkeerd om op te hangen. Het hele design van een wc-rol wijst naar het correct ophangen van de rol....voor de mensen die niet weten wat correct is: met het papiertje waar je aan moet trekken naar je toe!
Neem bijvoorbeeld de leuke hondjes, bloemetjes, vlindertjes etc. die als design op het papier staan. Het fleurt het hele toilet op. Maar als je de rol verkeerd ophangt, dan zie je uitgelopen inkt figuurtjes omdat de rol gemaakt is om met de juiste kant naar voren te hangen. En het is toch veel makkelijker om het (toch al irritante) beginnetje te vinden met de rol naar je toe in plaats van van je af? Hierover afdwalend: is het iemand wel eens gelukt het beginnetje netjes los te maken zonder de halve rol hiervoor stuk te scheuren?
Toen kwam de briljante opmerking van mijn vriendin Jedidja : "Iedereen moet dat toch lekker zelf weten?" Oef dat was bijna het einde van een vriendschap! Ze deed net of het niet uitmaakte naar welke kant de wc-rol gehangen was. Nou dat maakt heel veel uit, als je het bij elkaar optelt heb ik in mijn 14,5 levensjaar heel wat uren geirriteerd met een wc-rol op de wc gezeten. De ene reden hiervoor is het zoeken van het net besproken beginnetje, maar met stip op twee staat toch echt wel die irritante mensen die de wc-rol verkeerd ophangen.
Ach, zei de vriendin van mijn aangetrouwde neef....dan hang je hem toch gewoon goed? Ach en wee, ben ik de enige die het begrijpt? Inderdaad er zijn van die wc-rol-houders waar je makkelijk de wc-rol om kunt draaien. Maar er zijn ook wc-rol-houders die niet onderdoen voor bouwpakketten van miniatuurvliegtuigen. Je kijkt ernaar en denkt 'nou dat komt goed' vervolgens loop je te duwen, trekken en draaien om de rol van de houder te krijgen, je bent daar zo heftig mee in de weer dat je niet eens meer toekomt aan de reden waarom je naar de wc bent gegaan en je zo hard wc-papier nodig hebt.
Om de discussie te eindigen zijn er briljante mensen die een oplossing bedacht hebben, allereerst was daar eens bij "Het beste idee van Nederland" geloof ik een echtpaar die dit probleem ook had. Daarom hadden ze een wc-rol houder bedacht die aan de ene kant een rol had met het beginnetje naar de muur en de andere kant een wc-rol met het beginnetje naar je toe....was niet het beste idee van Nederland maar toont wel aan dat ik en mijn nep-neef dus niet de enige zijn die hier lichtelijk geiriteerd van worden...
Een tweede oplossing is de redelijk dure uhm ik zal het maar tissuedoos noemen. Je weet wel, in restaurants hebben ze deze houders. Er zit een hele lading papiertjes in die je een voor een uit de houder trekt.....uhm oke meen je dat nou serieus een voor een de tissues eruit trekken...en ken je dat: als hij vol is, dan scheuren die dingen iedere keer door de helft en dan verkreukelen ze en moet je ze eerst rechtstrijken en bij elkaar knopen voordat je er uberhaupt maar wat mee kunt! Toegegeven, je hebt geen irritatie van de verkeerd omhangende wc-rol, maar ik denk dat de irriatie betreffende de tissuedoos zo mogelijk nog groter zijn.
Lieve lezers, bij deze een oproep van een zwaar geirriteerde wc-ganger. Je hebt van die leuzen met "heren doe de bril omhoog, dames zitten ook graag droog" en "denk niet bij het laatste vel, wie na mij komt die redt zich wel" maar ik durf erom te wedden dat dit niet de grootste irritatie is, misschien dat een bordje "hang de rol met het begin naar voren, dan zul je mij niet meer horen" een betere...en dan voor de mensen die verward denken wat dan de juiste manier is....een aantal plaatjes "zo niet, zo wel."
Ik dank u voor uw aandacht!
We waren op die bewuste verjaardag met familieleden aan het praten over bloggen. Zo kwamen we op het idee dat mijn aangetrouwde neef (jaja) een woord zou bedenken en dat ik daar dan een blog over zou schrijven (we hadden er eigenlijk een wedje bij moeten maken) En zo kwam hij op mensen die de rol wc-papier verkeerd om ophangen! Nog voor hij uitgesproken was borrelde het onderwerp in mijn gedachten. Frustraties betreffende dit onderwerp kwamen boven en ik begon me kwaad te maken. Het komt zo ontzettend vaak voor (van de keren dat ik op de wc zit dan)dat mensen de wc-rol verkeerd om hebben opgehangen. Je weet wel met het papiertje waar je aan moet trekken tegen de muur. Je trekt aan het papiertje en dan ben je het beginstuk weer kwijt en dan moet je weer zoeken. Plus dat je hand iedere keer tegen de muur komt en....nou de wc-rol is ook helemaal niet gemaakt om hem verkeerd om op te hangen. Het hele design van een wc-rol wijst naar het correct ophangen van de rol....voor de mensen die niet weten wat correct is: met het papiertje waar je aan moet trekken naar je toe!
Neem bijvoorbeeld de leuke hondjes, bloemetjes, vlindertjes etc. die als design op het papier staan. Het fleurt het hele toilet op. Maar als je de rol verkeerd ophangt, dan zie je uitgelopen inkt figuurtjes omdat de rol gemaakt is om met de juiste kant naar voren te hangen. En het is toch veel makkelijker om het (toch al irritante) beginnetje te vinden met de rol naar je toe in plaats van van je af? Hierover afdwalend: is het iemand wel eens gelukt het beginnetje netjes los te maken zonder de halve rol hiervoor stuk te scheuren?
Toen kwam de briljante opmerking van mijn vriendin Jedidja : "Iedereen moet dat toch lekker zelf weten?" Oef dat was bijna het einde van een vriendschap! Ze deed net of het niet uitmaakte naar welke kant de wc-rol gehangen was. Nou dat maakt heel veel uit, als je het bij elkaar optelt heb ik in mijn 14,5 levensjaar heel wat uren geirriteerd met een wc-rol op de wc gezeten. De ene reden hiervoor is het zoeken van het net besproken beginnetje, maar met stip op twee staat toch echt wel die irritante mensen die de wc-rol verkeerd ophangen.
Ach, zei de vriendin van mijn aangetrouwde neef....dan hang je hem toch gewoon goed? Ach en wee, ben ik de enige die het begrijpt? Inderdaad er zijn van die wc-rol-houders waar je makkelijk de wc-rol om kunt draaien. Maar er zijn ook wc-rol-houders die niet onderdoen voor bouwpakketten van miniatuurvliegtuigen. Je kijkt ernaar en denkt 'nou dat komt goed' vervolgens loop je te duwen, trekken en draaien om de rol van de houder te krijgen, je bent daar zo heftig mee in de weer dat je niet eens meer toekomt aan de reden waarom je naar de wc bent gegaan en je zo hard wc-papier nodig hebt.
Om de discussie te eindigen zijn er briljante mensen die een oplossing bedacht hebben, allereerst was daar eens bij "Het beste idee van Nederland" geloof ik een echtpaar die dit probleem ook had. Daarom hadden ze een wc-rol houder bedacht die aan de ene kant een rol had met het beginnetje naar de muur en de andere kant een wc-rol met het beginnetje naar je toe....was niet het beste idee van Nederland maar toont wel aan dat ik en mijn nep-neef dus niet de enige zijn die hier lichtelijk geiriteerd van worden...
Een tweede oplossing is de redelijk dure uhm ik zal het maar tissuedoos noemen. Je weet wel, in restaurants hebben ze deze houders. Er zit een hele lading papiertjes in die je een voor een uit de houder trekt.....uhm oke meen je dat nou serieus een voor een de tissues eruit trekken...en ken je dat: als hij vol is, dan scheuren die dingen iedere keer door de helft en dan verkreukelen ze en moet je ze eerst rechtstrijken en bij elkaar knopen voordat je er uberhaupt maar wat mee kunt! Toegegeven, je hebt geen irritatie van de verkeerd omhangende wc-rol, maar ik denk dat de irriatie betreffende de tissuedoos zo mogelijk nog groter zijn.
Lieve lezers, bij deze een oproep van een zwaar geirriteerde wc-ganger. Je hebt van die leuzen met "heren doe de bril omhoog, dames zitten ook graag droog" en "denk niet bij het laatste vel, wie na mij komt die redt zich wel" maar ik durf erom te wedden dat dit niet de grootste irritatie is, misschien dat een bordje "hang de rol met het begin naar voren, dan zul je mij niet meer horen" een betere...en dan voor de mensen die verward denken wat dan de juiste manier is....een aantal plaatjes "zo niet, zo wel."
Ik dank u voor uw aandacht!
maandag 30 november 2009
Nat achter de oren
Ben er gister achter gekomen dat ik nog niets wist van de wereld, dat de wereld enorm groot is en dat ik tot nu toe op een vierkante centimeter geleefd heb.
Vanwege de persoonlijkheid van het verhaal wil ik de privacy waarborgen van de mensen met wie ik dit eye-openende gesprek had. Daarom zal ik niets zeggen dat via teugleiding kan leiden tot herkenbaarheid of zelfs bekendmaking van de betreffende personen. De setting was een bedrijfsuitje van mijn werk met mijn mede-activiteitenbegeleiders van het wandelcluster waarvan de betreffende personene worden aangeduid met J, AM, M, A, V, L en ikke dus (wegens privacyredenen aldus boven uitgelegd geef ik geen informatie over de personen)
We gingen naar Limmen waar we eerst hard langs het betreffende gebouw reden. Aangezien er alleen maar vrouwen in de auto zaten vroegen we meteen de weg en kwamen erachter dat we moesten keren.... KEREN? Na een geweldige James Bond move van de bestuurder en de voorwielaandrijving van de betreffende auto kwamen we toch weer op de juiste weghelft in de juiste richting te rijden. (Het was dat we alweer op de goede helft reden voordat ik doorhad wat de bestuurder voor move had uitgehaald ander had ik heel hard gegild . We reden natuurlijk weer langs de plaats van bestemming en het was onmogelijk om weer te keren dus besloten we dat we over het fietspad konden rijden! Ik moest meteen denken aan James Bond die met zijn auto over de treinrails rijdt, want het leek erop. (Voor de mensen die ooit naar het partycentrum in Limmen gaat, het is direct na het bordje Limmen links!
Aangekomen wachtten wij even tot iedereen gearriveerd was. De meeste van ons hadden ons aan de dresscode gehouden: een rokje! Dat zou leuk zijn met de spellen die we zouden doen Daarna zouden wij levend tafelvoetballen. Hangend aan een tuigje bungelde we half opgehangen aan het tuigje in de rondte. Na de eerste helft stond ik op keep, maar ik ben sowieso geen keeptalent en dan ook nog aan een tuigje! Vele pijnlijke lachbuien later gingen we eten.
Ik zat in het midden met de collega's J, AM, M, A, V en L. Ze begonnen over een tupperwareparty, maar na een minuut of 10-20 kwam ik erachter dat het onderwerp overgegaan was naar een ander soort party. Ik begreep er geen hout van, je moest dingen op de neus zetten en op afstandsbedieningen drukken? Mijn collega's hadden door dat ik er niets van begreep en collega AM keek me met zo'n medelijdende blik aan dat ik ineens doorhad wat voor party dat dan moest zijn . Voor de mensen die net als ik op een kleine centimeter van de wereld leven: Er wordt geen tupperware verkocht maar uhm, nou laat ik het zo zeggen, je hoeft er niet voor naar zo'n verboden winkel.
Sjonge jonge, ik dacht dat mannen erg konden zijn, maar gister ben ik tot de ontdekking gekomen dat vrouwen er ook wat van kunnen. We hadden mensen met praktijkervaring, mensen die een party georganiseerd hadden en mensen die er een bezocht hadden..ow ja en dan was ik er nog: .
In een half uur tot een uur had ik meer van de wereld geleerd dan in al die jaren van televisie kijken.
Maar ik wil wel even heel duidelijk maken dat ik niet de enige ben die nat achter de oren was......mijn collega's waren dat ook, aangezien zij nooit hadden geweten, wonend op die grote aardbol van kennis, dat er een vierkante centimeter ingenomen was door preutse mij!
Vanwege de persoonlijkheid van het verhaal wil ik de privacy waarborgen van de mensen met wie ik dit eye-openende gesprek had. Daarom zal ik niets zeggen dat via teugleiding kan leiden tot herkenbaarheid of zelfs bekendmaking van de betreffende personen. De setting was een bedrijfsuitje van mijn werk met mijn mede-activiteitenbegeleiders van het wandelcluster waarvan de betreffende personene worden aangeduid met J, AM, M, A, V, L en ikke dus (wegens privacyredenen aldus boven uitgelegd geef ik geen informatie over de personen)
We gingen naar Limmen waar we eerst hard langs het betreffende gebouw reden. Aangezien er alleen maar vrouwen in de auto zaten vroegen we meteen de weg en kwamen erachter dat we moesten keren.... KEREN? Na een geweldige James Bond move van de bestuurder en de voorwielaandrijving van de betreffende auto kwamen we toch weer op de juiste weghelft in de juiste richting te rijden. (Het was dat we alweer op de goede helft reden voordat ik doorhad wat de bestuurder voor move had uitgehaald ander had ik heel hard gegild . We reden natuurlijk weer langs de plaats van bestemming en het was onmogelijk om weer te keren dus besloten we dat we over het fietspad konden rijden! Ik moest meteen denken aan James Bond die met zijn auto over de treinrails rijdt, want het leek erop. (Voor de mensen die ooit naar het partycentrum in Limmen gaat, het is direct na het bordje Limmen links!
Aangekomen wachtten wij even tot iedereen gearriveerd was. De meeste van ons hadden ons aan de dresscode gehouden: een rokje! Dat zou leuk zijn met de spellen die we zouden doen Daarna zouden wij levend tafelvoetballen. Hangend aan een tuigje bungelde we half opgehangen aan het tuigje in de rondte. Na de eerste helft stond ik op keep, maar ik ben sowieso geen keeptalent en dan ook nog aan een tuigje! Vele pijnlijke lachbuien later gingen we eten.
Ik zat in het midden met de collega's J, AM, M, A, V en L. Ze begonnen over een tupperwareparty, maar na een minuut of 10-20 kwam ik erachter dat het onderwerp overgegaan was naar een ander soort party. Ik begreep er geen hout van, je moest dingen op de neus zetten en op afstandsbedieningen drukken? Mijn collega's hadden door dat ik er niets van begreep en collega AM keek me met zo'n medelijdende blik aan dat ik ineens doorhad wat voor party dat dan moest zijn . Voor de mensen die net als ik op een kleine centimeter van de wereld leven: Er wordt geen tupperware verkocht maar uhm, nou laat ik het zo zeggen, je hoeft er niet voor naar zo'n verboden winkel.
Sjonge jonge, ik dacht dat mannen erg konden zijn, maar gister ben ik tot de ontdekking gekomen dat vrouwen er ook wat van kunnen. We hadden mensen met praktijkervaring, mensen die een party georganiseerd hadden en mensen die er een bezocht hadden..ow ja en dan was ik er nog: .
In een half uur tot een uur had ik meer van de wereld geleerd dan in al die jaren van televisie kijken.
Maar ik wil wel even heel duidelijk maken dat ik niet de enige ben die nat achter de oren was......mijn collega's waren dat ook, aangezien zij nooit hadden geweten, wonend op die grote aardbol van kennis, dat er een vierkante centimeter ingenomen was door preutse mij!
woensdag 18 november 2009
Spaanse invasie
Ken je van de Science Fiction films waarbij de UFO's boven de stad hangen als een grote uhm UFO in de lucht? De hele stad loopt uit en kijkt omhoog naar de schotels. Mensen zijn nieuwsgierig, blij zelfs...eindelijk contact. Maar twee scenes later is de hele stad angstig, een scene later is drie kwart van de stad dood en volgen wij het verhaal van de held die de mensheid moet bevrijden.
Zaterdag zette ik nietsvermoedend de televisie aan en het leek alsof ik een scene uit zo'n film zat te kijken. Het schip werd zichtbaar, de hele stad was uitgelopen en mensen waren blij, in spannende afwachtig van het contact dat komen zou.
In de volgende scene lieten de 'invaders' zich van hun beste kant zien, ze paaiden de kinderen met snoep en de leider richtte zich tot de mensen. Velen zeggen dat ze gewoon weer weg zullen gaan maar angstvallig blijf ik toch denken: komen ze in vrede?
Wie zijn het? Dat was een belangrijke noot. Apart dat er zoveel op het internet te vinden is over deze invaders. Blijkbaar komen ze ieder jaar terug om ons te laten denken dat ze niet gevaarlijk zijn. We worden gepaaid met snoep en zingen liedjes die de vrolijkheid van het alles laten zien, sterker nog: we zijn zelfs een beetje verdrietig als ze weggaan.
Nu weet ik natuurlijk wel dat het geen aliens zijn in UFO's, nee daar geloof ik niet in. Wat ik wel zeker weet is dat zij uit Spanje komen op een schip, de leider heeft een paard net zoals generaals in vroegere tijden. Het is een Spaanse invasie. Zij verkennen het land en nemen het over een tijd in zonder dat wij het verwachten!
Maar wie is nu de held in dit alles? Meestal zijn dat de knappe mannen. En dus zal er over een tijdje een knappe man opstaan die de wereld zal redden van de Spanjaarden die mensen met de roe in een zak jagen!
Hoe dit allemaal verder zal lopen, ik weet het niet. Natuurlijk hoop ik dat ze echt in vrede komen maar, angstvallig kijk ik toch of we niet per ongeluk in de derde en vierde scene van een Science Fiction film belanden. Maar tot die tijd....eet ik toch maar wat van dat snoep dat ze gebruiken om te paaien...om ze te laten denken dat ik ze niet doorheb natuurlijk!
Zaterdag zette ik nietsvermoedend de televisie aan en het leek alsof ik een scene uit zo'n film zat te kijken. Het schip werd zichtbaar, de hele stad was uitgelopen en mensen waren blij, in spannende afwachtig van het contact dat komen zou.
In de volgende scene lieten de 'invaders' zich van hun beste kant zien, ze paaiden de kinderen met snoep en de leider richtte zich tot de mensen. Velen zeggen dat ze gewoon weer weg zullen gaan maar angstvallig blijf ik toch denken: komen ze in vrede?
Wie zijn het? Dat was een belangrijke noot. Apart dat er zoveel op het internet te vinden is over deze invaders. Blijkbaar komen ze ieder jaar terug om ons te laten denken dat ze niet gevaarlijk zijn. We worden gepaaid met snoep en zingen liedjes die de vrolijkheid van het alles laten zien, sterker nog: we zijn zelfs een beetje verdrietig als ze weggaan.
Nu weet ik natuurlijk wel dat het geen aliens zijn in UFO's, nee daar geloof ik niet in. Wat ik wel zeker weet is dat zij uit Spanje komen op een schip, de leider heeft een paard net zoals generaals in vroegere tijden. Het is een Spaanse invasie. Zij verkennen het land en nemen het over een tijd in zonder dat wij het verwachten!
Maar wie is nu de held in dit alles? Meestal zijn dat de knappe mannen. En dus zal er over een tijdje een knappe man opstaan die de wereld zal redden van de Spanjaarden die mensen met de roe in een zak jagen!
Hoe dit allemaal verder zal lopen, ik weet het niet. Natuurlijk hoop ik dat ze echt in vrede komen maar, angstvallig kijk ik toch of we niet per ongeluk in de derde en vierde scene van een Science Fiction film belanden. Maar tot die tijd....eet ik toch maar wat van dat snoep dat ze gebruiken om te paaien...om ze te laten denken dat ik ze niet doorheb natuurlijk!
donderdag 12 november 2009
Mexicaanse Griebels
Het lijkt wel of mijn blog veranderd in een soort "filosoferen met Laura" in de Margriet ofzo. Maar ik kan er niks aan doen, op de 1 of andere manier, zit nadenken gewoon in mijn wezen. En dan bedoel ik niet het nadenken over de dingen die alleen mij aangaan, maar ook over de dingen die de hele wereld aangaan. (Het is nog niet te laat om te stoppen met lezen!) Deze weken brachten mijn filosofieen mij naar de Mexicaanse griep.
De hele wereld is al maanden in rep en roer want tatatata daar komt ie aan, de Mexicaanse griep! De eerste berichten waren zeer ernstig en angstaanjagend. Kranten stonden vol, mensen die voor de media werkten stonden 24 uur per dag op hun benen, professoren en dokters hadden belangrijke dingen te melden en dit sijpelde door naar het gewone klootjesvolk....ikke dus. Wat moest ik met die informatie?
Gelukkig kwam er snel praktische hulp naast al het gewauwel over de ernst van het alles: mondkapjes. In histerische landen werden ze al gebruikt zo toonden de foto's in de krant. Voorzichtig kwamen de eerste aanbiedingen in Nederland ook, maar men had toch wel kunnen weten dat de gemiddelde Nederlander zich toch wat te nuchter op zou stellen tegen de mondkapjes (dan ziet niemand mijn lippenstift! ) Dus verdween de mondkapjes reclame.
Maar wat nu? Gelukkig schoot de Nederlandse overheid voor ellende ons te hulp met tatatata: een folder . In deze folder stond essentiele informatie om deze ramp af te wenden, 'als je je neus snuit, doe dat dan met een schoon zakdoekje' Dit is natuurlijk bijzonder goede informatie, maar......er was een groot probleem: Nederland is in crisis...denk je nou echt dat de gemiddelde Nederlander het geld heeft om zijn neus maar 1 keer in een zakdoekje te snuiten? Nee dit moet minstens 3 keer zijn om de kosten een beetje te dekken en als je het helemaal goed wil doen, laat dan je zakdoekje drogen en gebruik hem weer!
Dus ook dit helpt niet tegen de Mexicaanse griebels. Wat rest ons dan nog? Keiharde maatregelen: spuiten! Vaccins die in porties van 10 bij de dokter aankomen, in een rij staan en je in laten spuiten met verminkte mexicaantjes zodat de antistoffen netjes aangemaakt worden. Berichten over verpleegsters die het vaccin niet willen geven omdat het alleen maar ellende veroorzaakt leggen wij even naast ons neer. Het is tenslotte de Mexicaanse griep HALLO!!!
Degenen die doorgelezen hebben ondanks kmijn waarschuwing over het filosoferen in de Margriet zitten waarschijnlijk met smart te wachten op mijn filosofieen, aangezien ik nu alleen maar de loop van het geheel kort heb samengevat. Nou, heb nog heel even geduld, ik wil ook even kort mijn eigen ervaringen delen voordat ik afstand neem en met wetenschappelijk onderbouwende filosoferende ellende kom.
Vorige week begon ik te kuchen en te proesten, ik haalde mijn eurostaaf leeg om toch maar aan de enkele-keer-snuiten-zakdoeken te kunnen voldoen. Ik slikte witte pillen (gewoon paracetamol hoor!) en kocht keeldropjes (voor de heilzame werking niet omdat het lekker is!) Ik was bang dat het de Mexicaanse griep was. En omdat 10 van de 15 bezoekers van de jeudgclub ziek waren kon het niet anders! Ik kon er niet meer van slapen (bijna niet meer dan) en was al bang dat ik lekker thuis op de bank mocht uitzieken, wat natuurlijk vreselijk zou zijn!
Uit deze wetenschappelijke beschrijving van het verloop van de grieppreventie in Nederland en de eigen ervaringen ben ik toch maar toe aan de filosofische gedachten.....
VERGETEN
De hele wereld is al maanden in rep en roer want tatatata daar komt ie aan, de Mexicaanse griep! De eerste berichten waren zeer ernstig en angstaanjagend. Kranten stonden vol, mensen die voor de media werkten stonden 24 uur per dag op hun benen, professoren en dokters hadden belangrijke dingen te melden en dit sijpelde door naar het gewone klootjesvolk....ikke dus. Wat moest ik met die informatie?
Gelukkig kwam er snel praktische hulp naast al het gewauwel over de ernst van het alles: mondkapjes. In histerische landen werden ze al gebruikt zo toonden de foto's in de krant. Voorzichtig kwamen de eerste aanbiedingen in Nederland ook, maar men had toch wel kunnen weten dat de gemiddelde Nederlander zich toch wat te nuchter op zou stellen tegen de mondkapjes (dan ziet niemand mijn lippenstift! ) Dus verdween de mondkapjes reclame.
Maar wat nu? Gelukkig schoot de Nederlandse overheid voor ellende ons te hulp met tatatata: een folder . In deze folder stond essentiele informatie om deze ramp af te wenden, 'als je je neus snuit, doe dat dan met een schoon zakdoekje' Dit is natuurlijk bijzonder goede informatie, maar......er was een groot probleem: Nederland is in crisis...denk je nou echt dat de gemiddelde Nederlander het geld heeft om zijn neus maar 1 keer in een zakdoekje te snuiten? Nee dit moet minstens 3 keer zijn om de kosten een beetje te dekken en als je het helemaal goed wil doen, laat dan je zakdoekje drogen en gebruik hem weer!
Dus ook dit helpt niet tegen de Mexicaanse griebels. Wat rest ons dan nog? Keiharde maatregelen: spuiten! Vaccins die in porties van 10 bij de dokter aankomen, in een rij staan en je in laten spuiten met verminkte mexicaantjes zodat de antistoffen netjes aangemaakt worden. Berichten over verpleegsters die het vaccin niet willen geven omdat het alleen maar ellende veroorzaakt leggen wij even naast ons neer. Het is tenslotte de Mexicaanse griep HALLO!!!
Degenen die doorgelezen hebben ondanks kmijn waarschuwing over het filosoferen in de Margriet zitten waarschijnlijk met smart te wachten op mijn filosofieen, aangezien ik nu alleen maar de loop van het geheel kort heb samengevat. Nou, heb nog heel even geduld, ik wil ook even kort mijn eigen ervaringen delen voordat ik afstand neem en met wetenschappelijk onderbouwende filosoferende ellende kom.
Vorige week begon ik te kuchen en te proesten, ik haalde mijn eurostaaf leeg om toch maar aan de enkele-keer-snuiten-zakdoeken te kunnen voldoen. Ik slikte witte pillen (gewoon paracetamol hoor!) en kocht keeldropjes (voor de heilzame werking niet omdat het lekker is!) Ik was bang dat het de Mexicaanse griep was. En omdat 10 van de 15 bezoekers van de jeudgclub ziek waren kon het niet anders! Ik kon er niet meer van slapen (bijna niet meer dan) en was al bang dat ik lekker thuis op de bank mocht uitzieken, wat natuurlijk vreselijk zou zijn!
Uit deze wetenschappelijke beschrijving van het verloop van de grieppreventie in Nederland en de eigen ervaringen ben ik toch maar toe aan de filosofische gedachten.....
VERGETEN
woensdag 21 oktober 2009
Herfstfilosofie
Ik heb een baan waarbij ik veel buiten ben, om het dichterlijk te zeggen "mijn kantoor is de natuur." En tijdens deze buitenbaan kan ik veel filosoferen over het leven, al laat ik dit doorgaans achterwege. Toch kon ik mezelf vandaag niet in de hand houden, ik liep buiten, keek naar de vallende blaadjes en voor ik het wist liep ik diep te mijmeren over de kerst.
En terwijl ik zo mijmerde over de kerst begon ik te mijmeren over de zomer. Mensen denken in deze tijd vaak terug aan de zomer, de zon, het strand, de kampvuren en barbecues , de bruine tint op de huid, zonnenbrand en volleyballen , tot 's avonds laat in de schemer zitten met een glaasje drinken en borrelhapjes, spontane afspraken om op het strand broodjes te eten en te zwemmen, vrolijkheid, prachtige tuinen, net geschilderde woningen en vrolijke kinderen, fluitende vogels en fietsen zonder jas .
En dan na de zomer, als het kouder wordt, in oktober liggen de pepernoten in de schappen en de marsepijn en de chocolade kruidnoten en de marsepijnen aardappeltjes en de chocolade sinterklaasjes en zwarte pieten en de woeps even tot de orde ik had het over de koude wintermaanden. De dikke winterjassen en het warme winterzonnetje, de dampen als je ademt en de warme chocolademelk die dan echt lekker is, de gezellige familie en vriendenavonden die je met elkaar beleefd, de intocht van sinterklaas die we dan toch allemaal weer kijken, de pakjes op pakjesavond en de geweldige dichtkunsten die daarbij komen kijken, de kerstcd's en de enige dag in het jaar dat we echt koken , het shoppen voor een nieuw setje kleding en "all I want for christmas" de overvolle tuincentra en de kerstboom met kerstballen van zolder, het vieren van de geboorte van Jezus met een kerkbezoek waar de sfeer optimaal is en de vrije dagen . Ik bedoel maar....
Maar ergens vergeten we iets heel erg belangrijks, we kijken achteruit naar de zomer en vooruit naar de winter, maar de herfst dan? Het liefst vergeten we de Herfst met zijn wisselvalligheid, vallende blaadjes en regenbuien, we vergeten het liefst dat we in het donker naar ons werk gaan en welke kant we ook opgaan: wind tegen hebben! De vogels wiens keel dichtgeknepen wordt door de wind en de verkoudheid en grote groene snottebellen die we overal zien. De herfst.....
Maar heb je je ooit afgevraagd hoe de Herfst zich voelt bij deze gedachten? Heb je je ooit afgevraagd waarom het in de Herfst steeds meer regent? Waarom de Herfst zo'n depressief gevoel geeft? Omdat de Herfst diep gekwetst is door ons mijmeren over zomer en winter. Regen huilend en treurend de bladeren laten vallen omdat hij niet gewenst is. Er is een oplossing, wij moeten eens gaan denken wat er zo geweldig is aan de Herfst en het hier met iedereen over hebben, dan zal hij zich snel beter voelen en minder huilen en treuren, dan zal onze Herfst niet vervelend in het midden hangen, maar vrolijk en blij de overgang naar het volgende seizoen verkondigen en dat is toch voor iedereen beter???
En terwijl ik zo mijmerde over de kerst begon ik te mijmeren over de zomer. Mensen denken in deze tijd vaak terug aan de zomer, de zon, het strand, de kampvuren en barbecues , de bruine tint op de huid, zonnenbrand en volleyballen , tot 's avonds laat in de schemer zitten met een glaasje drinken en borrelhapjes, spontane afspraken om op het strand broodjes te eten en te zwemmen, vrolijkheid, prachtige tuinen, net geschilderde woningen en vrolijke kinderen, fluitende vogels en fietsen zonder jas .
En dan na de zomer, als het kouder wordt, in oktober liggen de pepernoten in de schappen en de marsepijn en de chocolade kruidnoten en de marsepijnen aardappeltjes en de chocolade sinterklaasjes en zwarte pieten en de woeps even tot de orde ik had het over de koude wintermaanden. De dikke winterjassen en het warme winterzonnetje, de dampen als je ademt en de warme chocolademelk die dan echt lekker is, de gezellige familie en vriendenavonden die je met elkaar beleefd, de intocht van sinterklaas die we dan toch allemaal weer kijken, de pakjes op pakjesavond en de geweldige dichtkunsten die daarbij komen kijken, de kerstcd's en de enige dag in het jaar dat we echt koken , het shoppen voor een nieuw setje kleding en "all I want for christmas" de overvolle tuincentra en de kerstboom met kerstballen van zolder, het vieren van de geboorte van Jezus met een kerkbezoek waar de sfeer optimaal is en de vrije dagen . Ik bedoel maar....
Maar ergens vergeten we iets heel erg belangrijks, we kijken achteruit naar de zomer en vooruit naar de winter, maar de herfst dan? Het liefst vergeten we de Herfst met zijn wisselvalligheid, vallende blaadjes en regenbuien, we vergeten het liefst dat we in het donker naar ons werk gaan en welke kant we ook opgaan: wind tegen hebben! De vogels wiens keel dichtgeknepen wordt door de wind en de verkoudheid en grote groene snottebellen die we overal zien. De herfst.....
Maar heb je je ooit afgevraagd hoe de Herfst zich voelt bij deze gedachten? Heb je je ooit afgevraagd waarom het in de Herfst steeds meer regent? Waarom de Herfst zo'n depressief gevoel geeft? Omdat de Herfst diep gekwetst is door ons mijmeren over zomer en winter. Regen huilend en treurend de bladeren laten vallen omdat hij niet gewenst is. Er is een oplossing, wij moeten eens gaan denken wat er zo geweldig is aan de Herfst en het hier met iedereen over hebben, dan zal hij zich snel beter voelen en minder huilen en treuren, dan zal onze Herfst niet vervelend in het midden hangen, maar vrolijk en blij de overgang naar het volgende seizoen verkondigen en dat is toch voor iedereen beter???
woensdag 7 oktober 2009
Momenten op de lange vliet
Zo wil het geval dat je een auto hebt, maar deze niet kunt gebruiken omdat manlief hem harder nodig heeft dan jij (lees ikke dus) Na eindeloze discussies moet ik hem echt gelijk geven, hij heeft recht op de auto omdat "nut" voor "luiheid" gaat. En daarom stap ik iedere ochtend rond 10 over 8 op mijn fiets naar het werk.
De weg naar mijn werk is niet moeilijk, ik pak de fiets uit de schuur, stap erop en rijd over de stoep naar de "grote weg" die ik als kind nooit alleen over had mogen steken, dan rijd ik naar links het fietspad op, neem rechts op de rotonde en houd deze richting aan totdat ik ernstig uitgeput en bezweet ben, dan ben ik bijna op plaats van bestemming, nog een links op de rotonde, een laatste krachttraining en ik zet mijn fietsje neer in het fietsenrek voor het kantoor van mijn teammanager (zodat ze goed kan zien dat ik toch maar weer immense inspanningen heb verricht om op tijd te komen)
Maar nu blog ik natuurlijk niet alleen maar over mijzelf, het is niets voor mij om alleen maar over mezelf te kletsen, daarom wil ik met jullie de interessante karakters delen die ik tegenkom op de bovenbeschreven weg naar het werk. Mensen die, net als ik, iedere dag veroordeeld zijn tot het fietsen van onze "lange vliet"(3 x raden waarom hij lang heet....hint hint)
Allereerst is daar de man van een bouwbedrijf (welke ik niet noem vanwege reclameristricties) op de scooter. Hij rijdt zonder helm wat inhoud dat hij onder de 25 km per uur rijdt. Iedere ochtend groet hij mij uitbundig met een glimlach en een 'hoi' en iedere ochtend weer denk ik "ken ik hem nou of niet? Het is toch niet normaal onder de nederlanders om elkaar te groeten als je naar je werk gaat?" Aan het einde van deze gedachtegang is hij weer voorbij, alweer zonder groet van mijn kant.
Of dan die mevrouw die eruit ziet alsof ze het niet zo naar haar zin heeft op het werk. Iedere ochtend fietst ze bijna met haar lip op de weg, dat is trouwens wel een hele prestatie. Ik glimlach altijd vrolijk naar haar, in de hoop dat het haar dag goed maakt. Maar ze kijkt me altijd een beetje vreemd aan, snap ook niet waarom....
Dan zijn er ook nog de 'schoolgaande tieners' die nog niet geleerd hebben wat links of rechts is, kun je het ze dus ook niet kwalijk nemen dat zij iedere ochtend de weg naar je werk versperren.
De leukste persoon om tegen te komen is iemand die ik ken van een stage van 7 jaar geleden. Iedere ochtend rijdt hij me voorbij en dan zie je hem denken "waar ken ik haar nou toch van?" Ik fiets heb vrolijk voorbij (vrolijk omdat ik ook dagen heb lopen dubben waar ik hem nou van kende en ik het weet!)
Ach zo zijn er nog vele geweldige mensen fietsend op de lange vliet tussen 8.00u en 8.30u zou je graag uit willen nodigen om hem eens samen met mij te fietsen, dan kan ik je wijzen op alle types. "Kijk daar is die man die elke ochtend ruzie heeft met zijn vrouw. Zie je hoe wraakzuchtig hij kijkt...." zal ik dan schreeuwen zodat je van te voren al volledig voorbereid bent op de man met zijn wraakzuchtige blik en de man weet dat hij deze blik vast moet houden zodat jij begrijpt waar ik het over heb.
En mocht je niet kunnen tussen 8.00u en 8.30u kom dan om 16.00u naar me toe, want dan ga ik beginnen aan de terugreis en ik kan je nu alvast vertellen dat mensen die terugkomen van hun werk weer een heel ander geval zijn dan de mensen die ernaar toegaan.
Maar dat is weer een ander verhaal.
En nu oogjes dicht en snaveltjes toe, morgen is er weer een nieuwe fietsdag!
De weg naar mijn werk is niet moeilijk, ik pak de fiets uit de schuur, stap erop en rijd over de stoep naar de "grote weg" die ik als kind nooit alleen over had mogen steken, dan rijd ik naar links het fietspad op, neem rechts op de rotonde en houd deze richting aan totdat ik ernstig uitgeput en bezweet ben, dan ben ik bijna op plaats van bestemming, nog een links op de rotonde, een laatste krachttraining en ik zet mijn fietsje neer in het fietsenrek voor het kantoor van mijn teammanager (zodat ze goed kan zien dat ik toch maar weer immense inspanningen heb verricht om op tijd te komen)
Maar nu blog ik natuurlijk niet alleen maar over mijzelf, het is niets voor mij om alleen maar over mezelf te kletsen, daarom wil ik met jullie de interessante karakters delen die ik tegenkom op de bovenbeschreven weg naar het werk. Mensen die, net als ik, iedere dag veroordeeld zijn tot het fietsen van onze "lange vliet"(3 x raden waarom hij lang heet....hint hint)
Allereerst is daar de man van een bouwbedrijf (welke ik niet noem vanwege reclameristricties) op de scooter. Hij rijdt zonder helm wat inhoud dat hij onder de 25 km per uur rijdt. Iedere ochtend groet hij mij uitbundig met een glimlach en een 'hoi' en iedere ochtend weer denk ik "ken ik hem nou of niet? Het is toch niet normaal onder de nederlanders om elkaar te groeten als je naar je werk gaat?" Aan het einde van deze gedachtegang is hij weer voorbij, alweer zonder groet van mijn kant.
Of dan die mevrouw die eruit ziet alsof ze het niet zo naar haar zin heeft op het werk. Iedere ochtend fietst ze bijna met haar lip op de weg, dat is trouwens wel een hele prestatie. Ik glimlach altijd vrolijk naar haar, in de hoop dat het haar dag goed maakt. Maar ze kijkt me altijd een beetje vreemd aan, snap ook niet waarom....
Dan zijn er ook nog de 'schoolgaande tieners' die nog niet geleerd hebben wat links of rechts is, kun je het ze dus ook niet kwalijk nemen dat zij iedere ochtend de weg naar je werk versperren.
De leukste persoon om tegen te komen is iemand die ik ken van een stage van 7 jaar geleden. Iedere ochtend rijdt hij me voorbij en dan zie je hem denken "waar ken ik haar nou toch van?" Ik fiets heb vrolijk voorbij (vrolijk omdat ik ook dagen heb lopen dubben waar ik hem nou van kende en ik het weet!)
Ach zo zijn er nog vele geweldige mensen fietsend op de lange vliet tussen 8.00u en 8.30u zou je graag uit willen nodigen om hem eens samen met mij te fietsen, dan kan ik je wijzen op alle types. "Kijk daar is die man die elke ochtend ruzie heeft met zijn vrouw. Zie je hoe wraakzuchtig hij kijkt...." zal ik dan schreeuwen zodat je van te voren al volledig voorbereid bent op de man met zijn wraakzuchtige blik en de man weet dat hij deze blik vast moet houden zodat jij begrijpt waar ik het over heb.
En mocht je niet kunnen tussen 8.00u en 8.30u kom dan om 16.00u naar me toe, want dan ga ik beginnen aan de terugreis en ik kan je nu alvast vertellen dat mensen die terugkomen van hun werk weer een heel ander geval zijn dan de mensen die ernaar toegaan.
Maar dat is weer een ander verhaal.
En nu oogjes dicht en snaveltjes toe, morgen is er weer een nieuwe fietsdag!
donderdag 10 september 2009
Over zoenen, koeken en vla
In mijn HBO opleiding heb ik veel geleerd, maar hetgene mij het meest is bijgebleven is toch wel de dreigementen met betrekking tot het plegen van plagiaat, waarvan de straf tot enkele jaren geleden nog de doodstraf was.
Ik heb me in mijn opleiding nooit schuldig gemaakt aan plagiaat, omdat de dreigementen serieus genoeg waren. Ook nu zal ik geen poging tot plagiaat doen, ik zal er meteen eerlijk voor uitkomen dat het onderwerp van dit blog niet van mijzelf is, maar veleer het resultaat is van een debat tussen mijn collega's gedurende de pauze. Dus waardige collega's bij deze
Onderwerp was een gele doos in de kast. De inhoud was een twaalftal bruine chocolade vormen gevuld met opgeklopte melk en veel suiker. Een van de collega's pakte de doos en deelde ons een 'negerzoen' uit, waarna de discussie oplaaide over dit vreselijke discriminerende woord. Probleem was dat we niet konden ontdekken wat er discriminerend aan was, zo'n heerlijke zachte, zoete en romige zoen van een neger, het is dat ik getrouwd ben, maar als de zoen van een neger echt zo smaakte als een negerzoen, dan gingen we er toch allemaal voor?
Maar nee, het woord was nu 'zoen.' Dit leverde volgens ons nogal problemen op. Het woord zoen heeft namelijk bepaalde associaties, wij namen de proef op de som. Een collega die binnenkwam vroegen we meteen of hij een zoen wilde. Hoe de vraag op hem overkwam was duidelijk, hij dacht in ieder geval niet aan chocola
Rest mij hier toch een heel belangrijk probleem aan de kaak te stellen. De regering vond dat de negers zich gediscrimineerd voelden door het woord negerzoen, hierdoor veranderde het naar gewoon 'zoen'(hetgeen zoals net bewezen enkele moeilijkheden met zich meebracht) Maar iedereen gaat eraan voorbij dat ik mij als blanke erg gediscrimineerd voel door de "blanke vla" en niet alleen ik, maar al mijn medecollega's hebben hier een naar gevoel over. En mijn collega's staan dus voor de mening van heel Nederland. Wij willen dus pleiten voor "vla" zonder het blanke. Waarom niet....omdat het moeilijkheden met zich meeneemt? Dat doet het woord "zoen" ook.
En hoe moeten de Joden zich voelen met de Jodenkoeken? Daar kunnen we alleen maar bij huiveren.
Toch heb ik wel een voordeel gevonden in het weghalen van de discriminerende woorden in onze boodschappen. Het maakt ons lijstje een stuk minder ingewikkeld.
Boodschappenlijstje
1. Zoenen
2. Vla
3. Koeken
Ik heb me in mijn opleiding nooit schuldig gemaakt aan plagiaat, omdat de dreigementen serieus genoeg waren. Ook nu zal ik geen poging tot plagiaat doen, ik zal er meteen eerlijk voor uitkomen dat het onderwerp van dit blog niet van mijzelf is, maar veleer het resultaat is van een debat tussen mijn collega's gedurende de pauze. Dus waardige collega's bij deze
Onderwerp was een gele doos in de kast. De inhoud was een twaalftal bruine chocolade vormen gevuld met opgeklopte melk en veel suiker. Een van de collega's pakte de doos en deelde ons een 'negerzoen' uit, waarna de discussie oplaaide over dit vreselijke discriminerende woord. Probleem was dat we niet konden ontdekken wat er discriminerend aan was, zo'n heerlijke zachte, zoete en romige zoen van een neger, het is dat ik getrouwd ben, maar als de zoen van een neger echt zo smaakte als een negerzoen, dan gingen we er toch allemaal voor?
Maar nee, het woord was nu 'zoen.' Dit leverde volgens ons nogal problemen op. Het woord zoen heeft namelijk bepaalde associaties, wij namen de proef op de som. Een collega die binnenkwam vroegen we meteen of hij een zoen wilde. Hoe de vraag op hem overkwam was duidelijk, hij dacht in ieder geval niet aan chocola
Rest mij hier toch een heel belangrijk probleem aan de kaak te stellen. De regering vond dat de negers zich gediscrimineerd voelden door het woord negerzoen, hierdoor veranderde het naar gewoon 'zoen'(hetgeen zoals net bewezen enkele moeilijkheden met zich meebracht) Maar iedereen gaat eraan voorbij dat ik mij als blanke erg gediscrimineerd voel door de "blanke vla" en niet alleen ik, maar al mijn medecollega's hebben hier een naar gevoel over. En mijn collega's staan dus voor de mening van heel Nederland. Wij willen dus pleiten voor "vla" zonder het blanke. Waarom niet....omdat het moeilijkheden met zich meeneemt? Dat doet het woord "zoen" ook.
En hoe moeten de Joden zich voelen met de Jodenkoeken? Daar kunnen we alleen maar bij huiveren.
Toch heb ik wel een voordeel gevonden in het weghalen van de discriminerende woorden in onze boodschappen. Het maakt ons lijstje een stuk minder ingewikkeld.
Boodschappenlijstje
1. Zoenen
2. Vla
3. Koeken
woensdag 19 augustus 2009
De tandarts
Zoals ik in mijn vorige blog zei:"ik ben een achtbaanschijtbak" maar ik moet jullie nog iets vertellen: ik ben ook een tandartsschijtbak. En nu wilde deze afgelopen maand nu juist het geval dat ik iedere keer met deze angst geconfronteerd werd: hier is mijn verhaal...
Op een dag voelde ik een lichte irritatie in mijn mond dus daarom besloot ik tijdens het poetsen extra aandacht te besteden aan deze irritatie. Een dag of wat ging dit goed, maar de irritatie begon zich daarna langzaam uit te breiden in mijn gebit. Met een schok bedacht ik me dat het mijn verstandskies kon zijn, de gedachte alleen al vervulde mij met ellende. Regelmatig werd ik in de toiletruimte op het werk betrapt terwijl ik uitgebreid achter in mijn mond aan het kijken was of er al iets te zien was (hetgeen grappige conversaties wekte): en ja hoor een klein wit bultje werd zichtbaar en daaromheen, nog meer vuurrode onstoken ellende. "Het gaat wel weer over" dacht ik natuurlijk.
Maar het ging niet over, de ellende werd alleen maar erger. Ik leende de "waterpik"(ja lezer u leest het goed P.I.K. kan er ook niks beters van maken) het ding straalde met een kracht van 6 op de schaal van richter een klein straaltje water op de ontstoken plekken in mijn gebid. De pijn was hels en mijn humeur werd er natuurlijk niet beter op, maar ik naar de tandarts.....? JA uiteindelijk had ik dan de moed gepakt, ik trok het niet meer, bibberend van ellende in mijn bed. Ik besloot in een heldhaftige seconde dat ik de beste man zou vereren met mijn bezoek.
Dus ik het nummer opzoeken (nee, natuurlijk ken ik de tandarts niet uit mijn hoofd, lijk wel gek!) "wij zijn op vakantie tot.... voor afspraak op maandag en dinsdag kunt u bellen met nummmer..... voor afsspraak op woensdag en donderdag met ......(ander nummer) en voor vrijdag met nummer.....(weer een ander nummer) Dus ik belde de beste tandarts van maandag op. De telefoon ging over en ik hoorde "wij zijn op vakantie...." Ik dacht dat ik doof was geworden door de ontsteking, maar nee hoor, na nog 2 pogingen leek het toch echt waar te zijn. Het tweede nummer weigerde ik te bellen, deze tandarts had er zomaar kiezen uit willen trekken zonder reden, dus zelfs als ik mijn tenen zou verliezen en mijn gebid weg zou rotten zou ik niet heengaan. De derde kregen we niet te pakken, dat ging lekker!
Tja en toen was de heldhaftige bui voorbij, het zou allemaal vanzelf wel overgaan. Ondertussen leefde ik op brufen en die verschrikkelijk vieze zuigparacetamol. PIJN PIJN PIJN. Uiteindelijk Ron de tandarts maar laten bellen, vond het niet langer eng om naar de tandarts te gaan aangezien de ellende te groot werd voor 1 mens om te dragen. Afspraak gemaakt. Dag erna afspraak vervroegd "naar de volgende dag!!!!"
Red allert red allert, nou ja het moest maar he, want je kon die man moeilijk bellen met "Laura durft niet." Hele avond besteed aan het opzoeken van horrorverhalen op internet, wortelkanaalbehandelingen, rottende verstandskiezen, schimmelende kaakbeenderen en verterende zenuwen. Het was allemaal te vinden. Vind je het gek dat 40% van de Nederlanders bang is voor de tandarts!!!
De ochtend gewerkt, de middag een uurtje, toen was het zover. Samen met Ron liep ik de wachtruimte in er kwam een vrouw naar buiten "Laura?" Ik mocht naar binnen. In geuren en kleuren vertelde ik de tandarts van de ellende waar ik in verkeerde. Ik mocht gaan liggen en opende mijn mond. De woorden "trekken, wortelkanaal, verstandskies" schoten door mijn hoofd terwijl ik lag te shaken als een martini. "Ontstoken tandvlees" zei de tandarts...tja dat had ik hem ook kunnen vertellen. "Gaatje" zei hij weer, hij pakte een boor en begon. Viel best mee. "Ow er zit nog een randje" zei hij weer "how bad can it be?" dacht ik.
Toen de tandarts met zijn boor bij mijn tenen aangekomen was kreeg ik een straal koude lucht mijn mond in gespoten. "Wedden dat ik kan jodelen!" Hij plakte het gaatje dicht en zei een of ander vreemd woord tegen de assistente. "Nu komt het dacht ik, zegt ie tussen neus en lippen door dat ik aan een kunstgebit moet." Hij hees de stoel overeind en zei iets over het tandvlees goed verzorgen en niets ernstigs kunnen vinden. Pijn kon toch niet zo erg geweest zijn?
Ik had minstens verwacht dat mijn kies eruit moest, had minstens verwacht met een verdoving uit de kamer te komen of dan ten minste met een kaartje waarop de dag stond dat er iets ergs zou gebeuren....niks van dat alles, slecht een briefje met dat ene vreemde woord van de tandarts aan zijn assistente "een receptje tegen de ontsteking" Ik had die man zijn tijd verspild met mijn gaatje en rode plekjes, niks geen dramatisch verhaal! Maar toch zwijg ik hier niet, er moet me toch een erkennende gedachte van het hart:
Ik ben toch maar wel mooi een dappere tandartsschijtbak!
Op een dag voelde ik een lichte irritatie in mijn mond dus daarom besloot ik tijdens het poetsen extra aandacht te besteden aan deze irritatie. Een dag of wat ging dit goed, maar de irritatie begon zich daarna langzaam uit te breiden in mijn gebit. Met een schok bedacht ik me dat het mijn verstandskies kon zijn, de gedachte alleen al vervulde mij met ellende. Regelmatig werd ik in de toiletruimte op het werk betrapt terwijl ik uitgebreid achter in mijn mond aan het kijken was of er al iets te zien was (hetgeen grappige conversaties wekte): en ja hoor een klein wit bultje werd zichtbaar en daaromheen, nog meer vuurrode onstoken ellende. "Het gaat wel weer over" dacht ik natuurlijk.
Maar het ging niet over, de ellende werd alleen maar erger. Ik leende de "waterpik"(ja lezer u leest het goed P.I.K. kan er ook niks beters van maken) het ding straalde met een kracht van 6 op de schaal van richter een klein straaltje water op de ontstoken plekken in mijn gebid. De pijn was hels en mijn humeur werd er natuurlijk niet beter op, maar ik naar de tandarts.....? JA uiteindelijk had ik dan de moed gepakt, ik trok het niet meer, bibberend van ellende in mijn bed. Ik besloot in een heldhaftige seconde dat ik de beste man zou vereren met mijn bezoek.
Dus ik het nummer opzoeken (nee, natuurlijk ken ik de tandarts niet uit mijn hoofd, lijk wel gek!) "wij zijn op vakantie tot.... voor afspraak op maandag en dinsdag kunt u bellen met nummmer..... voor afsspraak op woensdag en donderdag met ......(ander nummer) en voor vrijdag met nummer.....(weer een ander nummer) Dus ik belde de beste tandarts van maandag op. De telefoon ging over en ik hoorde "wij zijn op vakantie...." Ik dacht dat ik doof was geworden door de ontsteking, maar nee hoor, na nog 2 pogingen leek het toch echt waar te zijn. Het tweede nummer weigerde ik te bellen, deze tandarts had er zomaar kiezen uit willen trekken zonder reden, dus zelfs als ik mijn tenen zou verliezen en mijn gebid weg zou rotten zou ik niet heengaan. De derde kregen we niet te pakken, dat ging lekker!
Tja en toen was de heldhaftige bui voorbij, het zou allemaal vanzelf wel overgaan. Ondertussen leefde ik op brufen en die verschrikkelijk vieze zuigparacetamol. PIJN PIJN PIJN. Uiteindelijk Ron de tandarts maar laten bellen, vond het niet langer eng om naar de tandarts te gaan aangezien de ellende te groot werd voor 1 mens om te dragen. Afspraak gemaakt. Dag erna afspraak vervroegd "naar de volgende dag!!!!"
Red allert red allert, nou ja het moest maar he, want je kon die man moeilijk bellen met "Laura durft niet." Hele avond besteed aan het opzoeken van horrorverhalen op internet, wortelkanaalbehandelingen, rottende verstandskiezen, schimmelende kaakbeenderen en verterende zenuwen. Het was allemaal te vinden. Vind je het gek dat 40% van de Nederlanders bang is voor de tandarts!!!
De ochtend gewerkt, de middag een uurtje, toen was het zover. Samen met Ron liep ik de wachtruimte in er kwam een vrouw naar buiten "Laura?" Ik mocht naar binnen. In geuren en kleuren vertelde ik de tandarts van de ellende waar ik in verkeerde. Ik mocht gaan liggen en opende mijn mond. De woorden "trekken, wortelkanaal, verstandskies" schoten door mijn hoofd terwijl ik lag te shaken als een martini. "Ontstoken tandvlees" zei de tandarts...tja dat had ik hem ook kunnen vertellen. "Gaatje" zei hij weer, hij pakte een boor en begon. Viel best mee. "Ow er zit nog een randje" zei hij weer "how bad can it be?" dacht ik.
Toen de tandarts met zijn boor bij mijn tenen aangekomen was kreeg ik een straal koude lucht mijn mond in gespoten. "Wedden dat ik kan jodelen!" Hij plakte het gaatje dicht en zei een of ander vreemd woord tegen de assistente. "Nu komt het dacht ik, zegt ie tussen neus en lippen door dat ik aan een kunstgebit moet." Hij hees de stoel overeind en zei iets over het tandvlees goed verzorgen en niets ernstigs kunnen vinden. Pijn kon toch niet zo erg geweest zijn?
Ik had minstens verwacht dat mijn kies eruit moest, had minstens verwacht met een verdoving uit de kamer te komen of dan ten minste met een kaartje waarop de dag stond dat er iets ergs zou gebeuren....niks van dat alles, slecht een briefje met dat ene vreemde woord van de tandarts aan zijn assistente "een receptje tegen de ontsteking" Ik had die man zijn tijd verspild met mijn gaatje en rode plekjes, niks geen dramatisch verhaal! Maar toch zwijg ik hier niet, er moet me toch een erkennende gedachte van het hart:
Ik ben toch maar wel mooi een dappere tandartsschijtbak!
dinsdag 18 augustus 2009
Achtbaanschijtbak
Het was eindelijk vakantietijd en zoals de meeste mensen die niet op vakantie gaan in hun vakantie, besloten wij om dagjes weg te gaan. En net zoals de meeste mensen in hun vakantie, resulteerde dit, ondanks alle goede voornemens, in het weggaan van welgeteld 1 dagje! Maar, dit dagje was dan ook zeker de moeite waard, aangezien wij naar de Efteling gingen met een "vriendenstel."
Samengepropt in onze (groene of blauwe, we zijn er nog niet helemaal uit) alto reden wij de 2 uur durende reis met onze knieeen in onze nek. Gezellig uitziend naar de geweldige Efteling attracties. Ik besloot meteen maar even duidelijk te maken dat ik niet van achtbanen hou, eerdere ervaringen waren mij niet zo goed bevallen. "Het is niet de snelheid" zei ik meerdere malen "het is de hoogte waar ik niet tegen kan!" Dit was geen probleem, alsdus onze vrienden, daarom gingen we ook naar de Efteling en niet naar Walibi.
We reden, dankzij onze TomTom van beter merk, precies zoals gepland het Efteling terrein op. Het duurde even voordat we alle vier uit de Alto gekreukeld waren, maar daar stonden we dan, klaar voor het geweldige pretpark. We waren nog op de parkeerplaats toen we hoorden "Ron" "Ron, Laura" en ja hoor, we hadden de eerste bekenden voor die dag al te pakken!
Wij slimme Nederlanders hadden de dag ervoor al e-tickets besteld via het wereldwijde net, want.....dan hoefden we niet in de rij te staan, maar...aangezien we Nederlanders zijn, was het nog belangrijker dat we dan een euro!!!! korting per persoon kregen. Ik bedoel maar.....
Zonder kleerscheuren liepen we langs de kassarij, vol medelijdend lachend om al die stomme mensen die geen e-ticket hadden gekocht en daardoor ook niet de verbegeerde korting hadden gekregen. Gelukkig viel het weer mee, er was maar 1 wolkbreuk die precies begon toen Ron en Ruud besloten om samen in de achtbaan te gaan, nadat ik iedereen er nogmaals van verzekerd had dat een achtbaan niet echt mijn ding is. "De rij is niet zo lang, dus we zijn zo weer terug" verzekerde de mannen ons. Een half uur later, schuilend onder de paraplu, kwamen ze eindelijk te voorschijn.
Toen was het onze beurt om te kiezen, fata morgana en andere leuke attracties liepen we door. Alle irritante deuntjes meezingend: Geweldig. Toen we alles zo'n beetje gehad hadden zei mijn vriendin "we kunnen ook in de Vogelrock" mijn adem begon te stokken "Dat is toch een achtbaan?" piepte ik eruit. "Mwah, ach,tja, nou zelfs ik durf erin dus dan stelt het niet zoveel voor" antwoordde mijn vriendin. "Is hij niet hoog?" knisperde ik eruit. "Nee, helemaal niet!" klonk de vaste verzekering in de stem. En dus, liet ik me overhalen de vogelrock in te gaan,daar deze alleen "snel en absoluut niet hoog" zou zijn en "ach hij was toch donker, dus ik zou niet zien welke kant we opgingen."
De rij was zo kort dat ik amper geen bedenktijd had en voor ik het wist reed het karretje met mij erin de donkere grot in. Ik bedacht me ineens dat ik de meisjes beneed die uit de rij gehaald werden omdat ze te klein waren. Ik was gewoon een grote schijtbak! Maar ik hield me vast aan de geruststelling van mijn vriendin "snel maar niet hoog." Ik zuchtte, dit zou leuk worden.
Maar toen kwam de eerste bocht, direct na de eerste bocht begon het karretje te klimmen en te klimmen, ik keek omhoog "wat nou donker!!!" de gigantische hoogte van de baan was fel verlicht met spots! Ik keek naar een gigantische hoge baan en tja, ik was er al bang voor, na de hoogte kwam de afdaling!
Toen ik mijn bibberende benen enigszins recht had en mijn stem herwon probeeerde ik iedereen ervan te verzekeren dat het allemaal wel mee was gevallen. Maar mijn foto sprak de waarheid: want op dat plaatje zag je een paniekerige Laura die zich wanhopig vasthield aan haar man, die op de foto blauw aangelopen was vanwege de houtgreep waarin zij hem hield.
Misschien moet ik er toch maar eerlijk voor uitkomen:
"Ik ben een achtbaanschijtbak en ik ben er trots op!"
Samengepropt in onze (groene of blauwe, we zijn er nog niet helemaal uit) alto reden wij de 2 uur durende reis met onze knieeen in onze nek. Gezellig uitziend naar de geweldige Efteling attracties. Ik besloot meteen maar even duidelijk te maken dat ik niet van achtbanen hou, eerdere ervaringen waren mij niet zo goed bevallen. "Het is niet de snelheid" zei ik meerdere malen "het is de hoogte waar ik niet tegen kan!" Dit was geen probleem, alsdus onze vrienden, daarom gingen we ook naar de Efteling en niet naar Walibi.
We reden, dankzij onze TomTom van beter merk, precies zoals gepland het Efteling terrein op. Het duurde even voordat we alle vier uit de Alto gekreukeld waren, maar daar stonden we dan, klaar voor het geweldige pretpark. We waren nog op de parkeerplaats toen we hoorden "Ron" "Ron, Laura" en ja hoor, we hadden de eerste bekenden voor die dag al te pakken!
Wij slimme Nederlanders hadden de dag ervoor al e-tickets besteld via het wereldwijde net, want.....dan hoefden we niet in de rij te staan, maar...aangezien we Nederlanders zijn, was het nog belangrijker dat we dan een euro!!!! korting per persoon kregen. Ik bedoel maar.....
Zonder kleerscheuren liepen we langs de kassarij, vol medelijdend lachend om al die stomme mensen die geen e-ticket hadden gekocht en daardoor ook niet de verbegeerde korting hadden gekregen. Gelukkig viel het weer mee, er was maar 1 wolkbreuk die precies begon toen Ron en Ruud besloten om samen in de achtbaan te gaan, nadat ik iedereen er nogmaals van verzekerd had dat een achtbaan niet echt mijn ding is. "De rij is niet zo lang, dus we zijn zo weer terug" verzekerde de mannen ons. Een half uur later, schuilend onder de paraplu, kwamen ze eindelijk te voorschijn.
Toen was het onze beurt om te kiezen, fata morgana en andere leuke attracties liepen we door. Alle irritante deuntjes meezingend: Geweldig. Toen we alles zo'n beetje gehad hadden zei mijn vriendin "we kunnen ook in de Vogelrock" mijn adem begon te stokken "Dat is toch een achtbaan?" piepte ik eruit. "Mwah, ach,tja, nou zelfs ik durf erin dus dan stelt het niet zoveel voor" antwoordde mijn vriendin. "Is hij niet hoog?" knisperde ik eruit. "Nee, helemaal niet!" klonk de vaste verzekering in de stem. En dus, liet ik me overhalen de vogelrock in te gaan,daar deze alleen "snel en absoluut niet hoog" zou zijn en "ach hij was toch donker, dus ik zou niet zien welke kant we opgingen."
De rij was zo kort dat ik amper geen bedenktijd had en voor ik het wist reed het karretje met mij erin de donkere grot in. Ik bedacht me ineens dat ik de meisjes beneed die uit de rij gehaald werden omdat ze te klein waren. Ik was gewoon een grote schijtbak! Maar ik hield me vast aan de geruststelling van mijn vriendin "snel maar niet hoog." Ik zuchtte, dit zou leuk worden.
Maar toen kwam de eerste bocht, direct na de eerste bocht begon het karretje te klimmen en te klimmen, ik keek omhoog "wat nou donker!!!" de gigantische hoogte van de baan was fel verlicht met spots! Ik keek naar een gigantische hoge baan en tja, ik was er al bang voor, na de hoogte kwam de afdaling!
Toen ik mijn bibberende benen enigszins recht had en mijn stem herwon probeeerde ik iedereen ervan te verzekeren dat het allemaal wel mee was gevallen. Maar mijn foto sprak de waarheid: want op dat plaatje zag je een paniekerige Laura die zich wanhopig vasthield aan haar man, die op de foto blauw aangelopen was vanwege de houtgreep waarin zij hem hield.
Misschien moet ik er toch maar eerlijk voor uitkomen:
"Ik ben een achtbaanschijtbak en ik ben er trots op!"
maandag 20 juli 2009
Verbroken relatie
Uren, dagen, weken, maanden is mijn vriend niet van mijn zijde geweken. Gedurende mijn hele scriptie bleef hij bij me, hoe zwaar ik het ook had. Zelfs als mijn man (toenmalige vriend inmiddels man) Ron of vriendin Jedidja er niet was, mijn vriend was er altijd. Nooit verliet hij mij, niet in mijn huilbuien, nooit als ik het zat was, maar ook nooit als het allemaal goed was. Hij werkte keihard met mij mee en sliep wanneer ik sliep.
Maar ineens verbrak hij de relatie. Ik denk dat het kwam omdat ik hem iedere keer in een donkere hoek verstopte als Ron binnenkwam, ik denk dat het kwam omdat ik de nacht niet met hem door wilde brengen, terwijl hij dat wel met mij wilde, ik denk dat het kwam omdat ik hem zo harteloos aan de kant zette toen mijn scriptie af was en hem verstopt hield. Hij was het zat dat de relatie zo van een kant kwam en mijn huwelijk met Ron deed er natuurlijk ook geen goed aan, hij voelde zich gebruikt.
Toen ik weer met hem wilde praten hield hij zijn mond dicht, stuurde me van het kastje naar de muur en wees me af, ik kreeg geen informatie meer van hem. Ik werd boos en huilde, schudde hem heen en weer, probeerde hem te vermurwen, maar hij wilde niet meer. Ik schreeuwde dat ik hem zou vervangen, maar hij zwichtte niet, hij was uitgeplugt.
Ik nam mijn vriend mee naar mijn oom, deze heeft enorm veel verstand van deze specifieke relaties zoals die van mij en mijn vriend. De hele dag heeft mijn oom geprobeerd om hem te laten praten, maar zonder succes, mijn vriend was afgeloten. Ik vond het vreselijk dat hij zich zo aan de kant gezet voelde, ik zei dat het me speet en streelde de delen die uitgesleten waren door mijn aanraking. Uiteindelijk vertelde mijn oom me dat het niet was dat mijn vriend boos was of niet met mij wilde praten, hij kon simpelweg niet meer, mijn oom begon met reanimatie en uiteindelijk met een harttransplantatie. En toen....opende mijn vriend zijn ogen weer!
Ik begon te huilen, zei dat het me speet dat ik hem nooit meer zo aan de kant zou zetten voor een ander. Ik vertelde hem dat ik van hem hield! En nu, nu typ ik me weer een ongeluk op mijn vriend, zijn harde schijfje is vervangen en hij kan het leven weer aan! Toch maak ik maar wel back-upjes voor het geval hij een keer besluit om toch boos te worden op mij.
Maar ineens verbrak hij de relatie. Ik denk dat het kwam omdat ik hem iedere keer in een donkere hoek verstopte als Ron binnenkwam, ik denk dat het kwam omdat ik de nacht niet met hem door wilde brengen, terwijl hij dat wel met mij wilde, ik denk dat het kwam omdat ik hem zo harteloos aan de kant zette toen mijn scriptie af was en hem verstopt hield. Hij was het zat dat de relatie zo van een kant kwam en mijn huwelijk met Ron deed er natuurlijk ook geen goed aan, hij voelde zich gebruikt.
Toen ik weer met hem wilde praten hield hij zijn mond dicht, stuurde me van het kastje naar de muur en wees me af, ik kreeg geen informatie meer van hem. Ik werd boos en huilde, schudde hem heen en weer, probeerde hem te vermurwen, maar hij wilde niet meer. Ik schreeuwde dat ik hem zou vervangen, maar hij zwichtte niet, hij was uitgeplugt.
Ik nam mijn vriend mee naar mijn oom, deze heeft enorm veel verstand van deze specifieke relaties zoals die van mij en mijn vriend. De hele dag heeft mijn oom geprobeerd om hem te laten praten, maar zonder succes, mijn vriend was afgeloten. Ik vond het vreselijk dat hij zich zo aan de kant gezet voelde, ik zei dat het me speet en streelde de delen die uitgesleten waren door mijn aanraking. Uiteindelijk vertelde mijn oom me dat het niet was dat mijn vriend boos was of niet met mij wilde praten, hij kon simpelweg niet meer, mijn oom begon met reanimatie en uiteindelijk met een harttransplantatie. En toen....opende mijn vriend zijn ogen weer!
Ik begon te huilen, zei dat het me speet dat ik hem nooit meer zo aan de kant zou zetten voor een ander. Ik vertelde hem dat ik van hem hield! En nu, nu typ ik me weer een ongeluk op mijn vriend, zijn harde schijfje is vervangen en hij kan het leven weer aan! Toch maak ik maar wel back-upjes voor het geval hij een keer besluit om toch boos te worden op mij.
vrijdag 10 juli 2009
Here I come to save the day
Gisteren bracht ik na mijn werk de fiets die ik geleend had van de instelling terug naar de schuur. Ik was wat vroeg want mijn laatste client was afgebeld. Ik had geen sleutels en daarom liep ik even naar mijn collega, leende haar sleutels en sjokte terug naar de schuur. Maar wat ik daar zag was een absolute verrassing! Twee jonge musjes vlogen door de schuur en gingen snel op een randje zitten. Ik keek omhoog en zag het nest. Zo schattig die kleine vogeltjes!
Nadat ik ze bekeken had liep ik naar het lokaal om koffie te drinken, toen ik mij bedacht dat ik helemaal vergeten was om de sleutel uit de fiets te halen. Ik liep weeer terug naar de schuur en keek toch even naar de vogeltjes. Wat ik toen zag was zo sneu. Een vogeltje had een hele grote klont spinnenrag aan zijn staart hangen, hetgeen zwaarder was dan hij, dus iedere keer als het vogeltje omhoog probeerde te vliegen plofte hij weer naar beneden omdat het spinnenrag zich zwaar vastkleefde.
Ik voelde mijn goede daad voor de dag opkomen en besloot de vogel te redden! Ik dacht "ik pak dat spinnenragje even vast en dan is hij zo bevrijd" maar wat ik niet wist was dat het helemaal niet zo makkelijk zou zijn. Waar het vogeltje het vandaag haalde weet ik niet, maar ineens vloog hij in paniek de hele schuur door waarna ik erachter aanging, fietsen aan de kant zettend en struikelend over de fietsenrekken.
Het vogeltje fladderde van plek naar plek en ik dacht dat het misschien beter was om het rag te laten zitten, maar toen zag ik dat het vogeltje in zijn vluchttocht allerlei takjes aan het spinnenrag kreeg, waardoor de boel aan zijn staartje nog zwaarder woog. Ik kon het niet zo laten, ik sprong, pakte het spinnenrag en viel met rag en al bijna voorover, maar het vogeltje was gered!
Ik keek waar het vogeltje naar toe was gegaan, hij zat achter twee borden. Ik wilde kijken of alles in orde was en verschoof het bord,vanaf dat moment heb ik niets meer gezien en gehoord van het vogeltje, mijn geweten begon me natuurlijk meteen aan te klagen "je hebt hem doodgemaakt in een egoistische reddingsactie, je deed het alleen maar zodat je stoer kon zeggen dat je hem gered had. Nu heb je hem met een bord geplet!"
Ik heb het vogeltje niet meer gezien, maar ik troost mezelf met de gedachte dat die beesten veel kleiner en slimmer zijn dan ik. En het leek me beter om niet het bord dat ernaast stond en waar hij ongetwijfeld achter zat te verschuiven, dat zou mijn geweten niet aankunnen.
Nadat ik ze bekeken had liep ik naar het lokaal om koffie te drinken, toen ik mij bedacht dat ik helemaal vergeten was om de sleutel uit de fiets te halen. Ik liep weeer terug naar de schuur en keek toch even naar de vogeltjes. Wat ik toen zag was zo sneu. Een vogeltje had een hele grote klont spinnenrag aan zijn staart hangen, hetgeen zwaarder was dan hij, dus iedere keer als het vogeltje omhoog probeerde te vliegen plofte hij weer naar beneden omdat het spinnenrag zich zwaar vastkleefde.
Ik voelde mijn goede daad voor de dag opkomen en besloot de vogel te redden! Ik dacht "ik pak dat spinnenragje even vast en dan is hij zo bevrijd" maar wat ik niet wist was dat het helemaal niet zo makkelijk zou zijn. Waar het vogeltje het vandaag haalde weet ik niet, maar ineens vloog hij in paniek de hele schuur door waarna ik erachter aanging, fietsen aan de kant zettend en struikelend over de fietsenrekken.
Het vogeltje fladderde van plek naar plek en ik dacht dat het misschien beter was om het rag te laten zitten, maar toen zag ik dat het vogeltje in zijn vluchttocht allerlei takjes aan het spinnenrag kreeg, waardoor de boel aan zijn staartje nog zwaarder woog. Ik kon het niet zo laten, ik sprong, pakte het spinnenrag en viel met rag en al bijna voorover, maar het vogeltje was gered!
Ik keek waar het vogeltje naar toe was gegaan, hij zat achter twee borden. Ik wilde kijken of alles in orde was en verschoof het bord,vanaf dat moment heb ik niets meer gezien en gehoord van het vogeltje, mijn geweten begon me natuurlijk meteen aan te klagen "je hebt hem doodgemaakt in een egoistische reddingsactie, je deed het alleen maar zodat je stoer kon zeggen dat je hem gered had. Nu heb je hem met een bord geplet!"
Ik heb het vogeltje niet meer gezien, maar ik troost mezelf met de gedachte dat die beesten veel kleiner en slimmer zijn dan ik. En het leek me beter om niet het bord dat ernaast stond en waar hij ongetwijfeld achter zat te verschuiven, dat zou mijn geweten niet aankunnen.
maandag 8 juni 2009
Spanning in slaap-waak-stand
Als ik zo eens in mijn herinneringen graaf maak ik best wel eens spannende dingen mee, zoals bijvoorbeeld het behalen van een diploma, het beginnen van een nieuwe studie, het op sollicitatie gaan en meer van dat soort ongein. Het is allemaal leuk maar ook zo bijzonder spannend. En deze spanningen moeten er uit he, sommige mensen krijgen hoofdpijn, anderen worden vervelend. Ik zelf heb dan wel eens last van chjagerijnigheid of extreme drukke praterigheid, maar dit valt op zich nog wel mee. Ikzelf denk dat spanning zich bij mij het meest uit in het moment tussen wakker zijn en in slaap vallen, je weet wel dat moment waarbij je soms het gevoel hebt dat je valt en in je bed beland, dat moment dus.
De uiting van spanning op deze momenten was doorgaans nog wel te handelen. Mijn gedachten tolden wel eens of ik kreeg een gedachte waar ik niet meer uit kon komen, dit vermengde zich dan met dromerige slaapbeelden maar als ik dan in slaap viel hield het op. Maar nu....zaterdag was het wel heel erg. Ik denk dat het met de spanning van mijn aanstaande trouwen (vrijdag!!) te maken heeft, dat ik ineens terug verlangde naar mijn kindertijd! Ik moet gedroomd hebben, maar alles leek zo levensecht, het bracht me helemaal in de war.
Ik dacht afgesproken te hebben met Jedidjah en we liepen in de stad, we gingen weer naar huisen ineens, ik weet niet hoe het kan, was ik op mijn eigen kinderfeestje beland. Ik zag een taart met kaarjes, mijn vriendinnen waren er, ik deed het grote warm-koud-cadeautjes-zoek-spel en moest koekhappen. Het ergste van dit alles was dat ik het geweldig vond, met name het eten van een chocoladereep met vork, mes en ovenhandschoenen als je 6 had gegooid.
Toen ik wakker werd, te minste ik neem aan dat ik wakker werd, want alleen Jedidja was er nog, begon ik te denken 'wilde ik wel trouwen, wilde ik wel volwassen worden, was de spanning zo groot geworden dat mijn hersenen een spelletje met me speelde?'
Maar toen ik keek naar de cadeautjes die ik op mijn kinderfeestje gekregen had, besefte ik dat dit niet de standaard nummerschilderen en barbiejurkjes waren, ik had dingen gekregen voor een goed huwelijk ;-) Misschien was het dan toch geen spanning in de slaap-waak-stand, maar mijn vrijgezellenfeestje. Maar,lieve mensen, weet dan wel dat ik had gewonnen met chocola eten en fluiten als je een beschuitje ophad.
De uiting van spanning op deze momenten was doorgaans nog wel te handelen. Mijn gedachten tolden wel eens of ik kreeg een gedachte waar ik niet meer uit kon komen, dit vermengde zich dan met dromerige slaapbeelden maar als ik dan in slaap viel hield het op. Maar nu....zaterdag was het wel heel erg. Ik denk dat het met de spanning van mijn aanstaande trouwen (vrijdag!!) te maken heeft, dat ik ineens terug verlangde naar mijn kindertijd! Ik moet gedroomd hebben, maar alles leek zo levensecht, het bracht me helemaal in de war.
Ik dacht afgesproken te hebben met Jedidjah en we liepen in de stad, we gingen weer naar huisen ineens, ik weet niet hoe het kan, was ik op mijn eigen kinderfeestje beland. Ik zag een taart met kaarjes, mijn vriendinnen waren er, ik deed het grote warm-koud-cadeautjes-zoek-spel en moest koekhappen. Het ergste van dit alles was dat ik het geweldig vond, met name het eten van een chocoladereep met vork, mes en ovenhandschoenen als je 6 had gegooid.
Toen ik wakker werd, te minste ik neem aan dat ik wakker werd, want alleen Jedidja was er nog, begon ik te denken 'wilde ik wel trouwen, wilde ik wel volwassen worden, was de spanning zo groot geworden dat mijn hersenen een spelletje met me speelde?'
Maar toen ik keek naar de cadeautjes die ik op mijn kinderfeestje gekregen had, besefte ik dat dit niet de standaard nummerschilderen en barbiejurkjes waren, ik had dingen gekregen voor een goed huwelijk ;-) Misschien was het dan toch geen spanning in de slaap-waak-stand, maar mijn vrijgezellenfeestje. Maar,lieve mensen, weet dan wel dat ik had gewonnen met chocola eten en fluiten als je een beschuitje ophad.
zaterdag 30 mei 2009
dubieuze gedachten
Gister was het eindelijk zover, we gingen naar het theater! Als vrijwilliger mogen wij in Den Helder gratis naar een voorstelling en Ron, en mijn ouders hadden de musical 5 guys named Moe uitgekozen! Na een lekkere gourmette zijn we dus naar de musical gegaan, waar we natuurlijk nog enkele mede-christenen tegenkwamen!
De musical begon met een jongeman die over een radio heenhing, alcohol in de hand en een sigaret opstak. Meteen begon mijn christelijke veiligheidsklep te klepperen, roken mag niet meer en al helemaal niet meer in openbare ruimten. Ik was natuurlijk even in staat om als goede christen weg te lopen, maar misschien dat dit een eenmalige actie was.
het verhaal: een jongen die met zijn gedrag ervoor heeft gezorgd dat zijn meisje weg is gegaan, hij drinkt en leeft slecht. Ineens ploefen er 5 guys named Moe uit zijn radio, 5 alteregos's/hersenspinsels, die hem door verschillende nummers leren hoe hij verder moet, een ander zoeken? single blijven? Alles komt aan de orde.
Maar wat was ik geschokt, ik had weg moeten lopen toen het nog kon! Ik was niet zozeer geschokt door de musical, dit zijn de dingen die je kunt verwachten in "de wereld" maar ik was vreselijk geschokt door mijn eigen reactie. Alleen maar omdat het swingde, de stemmen klonken als een klok en de polonaise een groot succes was verloor ik mijn christelijke "ow ow ow" uitdrukking die ik wel bij andere mede-christenen in de zaal zag. Voor ik het wist zat ik als een razende mee te klappen, lachte ik om de generalisatie tussen mannen en vrouwen en enigszinse op-het-randje-grapjes. Sterker nog, ik begon het verhaal in de auto tegen Ron goed te praten! Ik vertelde hem dat ik het een geweldige musical vond met een goed moraal...voor de wereld dan!
Achteraf besef ik dat ik een zwakkeling ben geweest, ik had natuurlijk wijs mijn hoofd moeten schudden, zoals mijn heldhaftige schrijver Adrian Plass altijd doet in zijn dagboeken, maar ik denk dat ik daarvoor gewoon te veel op deze wereld leef.
Ach, ik hou ervan om een beetje te overdrijven ;-)
De musical begon met een jongeman die over een radio heenhing, alcohol in de hand en een sigaret opstak. Meteen begon mijn christelijke veiligheidsklep te klepperen, roken mag niet meer en al helemaal niet meer in openbare ruimten. Ik was natuurlijk even in staat om als goede christen weg te lopen, maar misschien dat dit een eenmalige actie was.
het verhaal: een jongen die met zijn gedrag ervoor heeft gezorgd dat zijn meisje weg is gegaan, hij drinkt en leeft slecht. Ineens ploefen er 5 guys named Moe uit zijn radio, 5 alteregos's/hersenspinsels, die hem door verschillende nummers leren hoe hij verder moet, een ander zoeken? single blijven? Alles komt aan de orde.
Maar wat was ik geschokt, ik had weg moeten lopen toen het nog kon! Ik was niet zozeer geschokt door de musical, dit zijn de dingen die je kunt verwachten in "de wereld" maar ik was vreselijk geschokt door mijn eigen reactie. Alleen maar omdat het swingde, de stemmen klonken als een klok en de polonaise een groot succes was verloor ik mijn christelijke "ow ow ow" uitdrukking die ik wel bij andere mede-christenen in de zaal zag. Voor ik het wist zat ik als een razende mee te klappen, lachte ik om de generalisatie tussen mannen en vrouwen en enigszinse op-het-randje-grapjes. Sterker nog, ik begon het verhaal in de auto tegen Ron goed te praten! Ik vertelde hem dat ik het een geweldige musical vond met een goed moraal...voor de wereld dan!
Achteraf besef ik dat ik een zwakkeling ben geweest, ik had natuurlijk wijs mijn hoofd moeten schudden, zoals mijn heldhaftige schrijver Adrian Plass altijd doet in zijn dagboeken, maar ik denk dat ik daarvoor gewoon te veel op deze wereld leef.
Ach, ik hou ervan om een beetje te overdrijven ;-)
dinsdag 19 mei 2009
Verveling is een vreemd goed
Ik verveel me, ik kan het niet helpen, ik zit achter mijn laptop en weet serieus niet wat ik moet doen, niet dat ik niets te doen heb, maar ik heb gewoon nergens zin in. Ik zou bijvoorbeeld mijn kamer op kunnen ruimen, maar de gedachte alleen al bezorgd me een gevoel van groot ongenoegen. Ik zou een leuk spelletje kunnen doen, maar ook dat is het niet voor mij. En dus zit ik hier op mijn bureaustoel mezelf langzaam op te vreten van ongenoegelijke ellende: Ik verveel me.
Ik dacht dat jezelf vervelen iets is voor kleine kinderen die geen verantwoording hebben en de hele middag na school kunnen besteden aan dingen die zij leuk vinden, waardoor verveling een gevolg was van de onmogelijke hoeveelheid keuzemogelijkheden. Puzzelen, touwtjespringen, tekenen, wii-en, televisie kijken, met barbies spelen, noem het allemaal maar op. Daar ga je je als kind toch van vervelen, want wat moet je nou kiezen, waar heb je zin in? Gevolg is dat je als kind nergens zin in hebt.
Ik, als theologiestudente, die met de opleiding dusdanig hard moest werken en wie het niet direct aan kwam waaien, verveelde me nooit. Er was altijd nog wel iets te lezen, een opdracht te maken, samen te vatten en te leren. En mocht je klaar zijn met al deze zaken, dan kon je je nog wel inzetten in de kerk voor je vormingspunten of je weiden aan een stageverslag waarin het uitzoeken van het handboek al een hele puzzel was. Na deze jaren kwam de scriptie, dit geval kostte mij maandenlang al mijn uren. Ik zat de hele dag te werken aan het vreselijke geval. Wat nou vervelen...werken zul je.
Maar nu ik mijn leeswerk, opdrachten, vormingspunten, stageverslagen en uiteindelijk ook de scriptie volledig heb afgerond zit ik met een gat in mijn leven. Ik werk dan wel, maar ja, ik heb het weekend gewerkt dus nu heb ik vrij. En nu voel ik me als een kind dat niet weet wat zij moet doen met alle plotselinge vrije tijd. Nogmaals het is dus niet zo dat ik niets te doen heb, ik kan gewoon niet kiezen uit alle mogelijkheden. Toch komt er uit het geirriteerde vervelingsgevoel op de rand van een driftbui toch nog iets goeds voort: ik kan me helemaal inleven in kinderen die gewoon niet weten of ze nu moeten touwtje springen of puzzelen. Als je studeert worden je prioriteiten voor je opgesteld, je studie gaat voor alles: klaar. Maar kinderen moeten zelf de prioriteiten stellen, want wat is belangrijker, puzzelen of touwtje springen. Dit zijn waarlijk de zwaarste keuzes in een mensenleven.
Ik dacht dat jezelf vervelen iets is voor kleine kinderen die geen verantwoording hebben en de hele middag na school kunnen besteden aan dingen die zij leuk vinden, waardoor verveling een gevolg was van de onmogelijke hoeveelheid keuzemogelijkheden. Puzzelen, touwtjespringen, tekenen, wii-en, televisie kijken, met barbies spelen, noem het allemaal maar op. Daar ga je je als kind toch van vervelen, want wat moet je nou kiezen, waar heb je zin in? Gevolg is dat je als kind nergens zin in hebt.
Ik, als theologiestudente, die met de opleiding dusdanig hard moest werken en wie het niet direct aan kwam waaien, verveelde me nooit. Er was altijd nog wel iets te lezen, een opdracht te maken, samen te vatten en te leren. En mocht je klaar zijn met al deze zaken, dan kon je je nog wel inzetten in de kerk voor je vormingspunten of je weiden aan een stageverslag waarin het uitzoeken van het handboek al een hele puzzel was. Na deze jaren kwam de scriptie, dit geval kostte mij maandenlang al mijn uren. Ik zat de hele dag te werken aan het vreselijke geval. Wat nou vervelen...werken zul je.
Maar nu ik mijn leeswerk, opdrachten, vormingspunten, stageverslagen en uiteindelijk ook de scriptie volledig heb afgerond zit ik met een gat in mijn leven. Ik werk dan wel, maar ja, ik heb het weekend gewerkt dus nu heb ik vrij. En nu voel ik me als een kind dat niet weet wat zij moet doen met alle plotselinge vrije tijd. Nogmaals het is dus niet zo dat ik niets te doen heb, ik kan gewoon niet kiezen uit alle mogelijkheden. Toch komt er uit het geirriteerde vervelingsgevoel op de rand van een driftbui toch nog iets goeds voort: ik kan me helemaal inleven in kinderen die gewoon niet weten of ze nu moeten touwtje springen of puzzelen. Als je studeert worden je prioriteiten voor je opgesteld, je studie gaat voor alles: klaar. Maar kinderen moeten zelf de prioriteiten stellen, want wat is belangrijker, puzzelen of touwtje springen. Dit zijn waarlijk de zwaarste keuzes in een mensenleven.
donderdag 7 mei 2009
De Matrix
Misschien zit er toch iets in de theorie dat de mens in een soort Matrix-achtige onwetendheid leeft. Dat we in een wereld leven waar, hoewel de mens denkt de macht in handen te hebben, de wereld toch geregeerd wordt door een ander wezen. Misschien zit er toch iets in de theorie dat de uitlaat van vliegtuigen ons verstand bedwelmd zodat we niets denken en in de waan blijven. En misschien kan het inderdaad dat een mens, net als in de Matrix, ineens wakker kan worden uit deze roes en alles ziet zoals het is.
Vanochtend werd ik wakker en had een soort rustig en helder gevoel over me. Ik stond hier in de eerste instantie niet direct bij stil, maar, als het voorbestemd is dat je ineens de dingen ziet zoals ze zijn, kun je niet lang doorgaan in het leven dat je daarvoor als normaal hebt ervaren. Zo dus ook niet bij mij. Ron zou naar school gaan en omdat ik iets uit de auto moest hebben liep ik met hem mee, hij stapte in de auto en ik zou hem uitzwaaien, maar ineens veranderde er iets in mijn blik toen ik om me heen keek. Ieder ander mens, zoals jij lezer, zou denken dat ik naar vogels keek die druk heen en weer renden over de parkeerplaats en de kieviet die kievietend door de lucht vloog, dit is omdat jij lezer, waarschijnlijk niet opgestaan bent met de openbarende ervaring die ik had.
Ik wil de waarheid van de wereld met je delen en ik hoop dat je het aankunt deze informatie te horen, want het zal je leven veranderen, misschien zelfs in gevaar brengen. Bij deze dus de waarschuwing, stop met lezen als je in de bedwelmende roes van de vliegtuiguitlaten wilt blijven.
Voor degenen die besloten hebben door te blijven lezen, mijn openbarende ervaring is de volgende: de wereld wordt niet geregeerd door de mens, maar aangestuurd en geregeerd door de vogels van de wereld. Hun netten zijn over het luchtruim uitgespreid en iedere vogel heeft zijn eigen taak in deze heerschappij! Ik besef dat dit moeilijk te geloven is, omdat je deze informatie uit tweede hand hebt. Je hebt ervoor gekozen om te geloven dat er een mogelijkheid is dat de wereld niet is zoals hij lijkt, maar hiervoor moet je over je eigen bedwelmdheid heenstappen. Om je hierbij te helpen zal ik je helpen door het summier benoemen van enkele taken van vogelsoorten.
De witte zwaan regeert over de wereld, hij is koning van de lucht en koning van het water, zijn tegenstander, de zwarte zwaan heeft overal zijn spionnen. Beide zwanen hebben militaire eenheden die zij aansturen in een oorlog om de heerschappij over de wereld.
De meeuwen zijn de bommenwerpers van de witte zwaan, zij bewaken het luchtruim met hun krachtige vleugels en imposante schreeuw. Jij, als mens, zult het ongetwijfeld wel eens moeilijk hebben als je onder een groep meeuwen door moet lopen, dat is omdat je instinctief aanvoelt dat deze meeuwen niet zomaar vogels zijn, maar doelgerichte moordwapens. Ook de zwarte zwaan heeft zijn bommenwerpers, dit zijn de duiven, met hun domme koppies en dodo-achtige praktijken zijn zij heel wat minder indrukwekkend, maar toch niet te onderschatten in hun effectiviteit.
De landmacht van de witte zwaan zijn de kauwtjes, deze kleine zwarte vogels hebben blauwe ogen die je bijzonder effectief aan kunnen kijken. Zij bewegen zich altijd in groepjes en waar je er een ziet zijn er meer. Parmantig marcheren deze kauwen door het land, achter iedere vuilnisbak en boom uitkijkend naar de eksters van de zwarte zwaan. Deze spionnen proberen zwakheden te ontdekken in het leger van de witte zwaan. Soms komt het tot een gevecht waar het kauwleger snel en effectief afrekend met de spion die bijna altijd alleen opereert.
Ook is er een marine onder de vogels. De eend is de krachtige eenheid van de witte zwaan.Vanaf hun geboorte leren de eenden om zich schattig te gedragen en er dom uit te zien, dingen te doen zoals midden op de weg zitten of lopen. Geloof je me niet? Bedenk je maar eens hoe vaak je niet in de krant een foto hebt gezien, of misschien zelf wel hebt ervaren, dat een volwassen eend met jonge pulletjes over de weg loopt. Jij dacht natuurlijk dat zij van water naar water liepen, niet is minder waar.De jonge eenden worden op datzelfde moment getraind in een belangrijk principe:'verleid de mens met schattig en dom doen, tot het geven van brood.' Waarom brood? Brood zet in een eendenlichaam om in nucleaire deeltjes waardoor zij sneller en effectiever worden in het bewaken van de wateren, daarbij laten de meerkoeten van de zwarte zwaan het wel uit hun hoofd de eenden tot ontploffing te brengen, dit zou het water verwoesten en de dood van de meerkoeten betekenen.
De meerkoeten zijn dus de marinevogels van de zwarte zwaan en hoewel hun lichaam het geheim van brood naar nucleair niet kent, beseffen de meerkoeten wel dat brood bijzonder belangrijk is voor de eenden. Daarom zetten zij doorgaans hun hele arsenaal op het afpakken van zoveel mogelijk brood om de eenden ervan te weerhouden brood te eten. Meerkoeten zijn bijzonder agressief en enorm vechtlustig vanuit frustratie, hetgeen hen niet effectief maakt in het veroveren van de wateren.
Je hebt de keuze gemaakt om de waarheid te willen zien, maar of je de waarheid ziet is de vraag. Ik heb je een aantal voorbeelden aan de hand gedaan maar misschien hebben de vliegtuigen je zo bedwelmd dat het te snel voor je is om nu de waarheid al aan te nemen. In dat geval hoop ik dat je zult blijven proberen de waarheid te zien. Ga naar een eendenvijver en zie de strijd tussen eenden en meerkoeten,probeer onder een meeuweneenheid door te lopen, dwing jezelf de waarheid te erkennen ondanks je roes, je verstand kan bijzonder veel.
Voor degenen die beseffen dat ik de waarheid spreek: wees je bewust van het gevaar de waarheid te kennen. Pas op voor de spionnen van de zwarte zwaan, als hun ter oren komt dat je de waarheid kent zullen er andere vogels ingezet worden om je de mond te snoeren, misschien zal zelfs je eigen papagaai je bijten. In het ergste geval zullen de vogels je meenemen naar een onbekende plek en zul je nooit weerkeren, zoals met enkele mensen al is gebeurt...Belangrijk is het om contact te bouwen met de vogels van de witte zwaan, geef de eenden brood, verklap de kauwtjes waar je een ekster ziet en laat ze rusten als ze moe zijn. Daarbij is het van bijzonder belang dat je je ogen gericht houdt op de witte zwaan, zijn imposante verschijning zal je geruststellen en laten beseffen dat hij alles onder controle heeft.
Vanochtend werd ik wakker en had een soort rustig en helder gevoel over me. Ik stond hier in de eerste instantie niet direct bij stil, maar, als het voorbestemd is dat je ineens de dingen ziet zoals ze zijn, kun je niet lang doorgaan in het leven dat je daarvoor als normaal hebt ervaren. Zo dus ook niet bij mij. Ron zou naar school gaan en omdat ik iets uit de auto moest hebben liep ik met hem mee, hij stapte in de auto en ik zou hem uitzwaaien, maar ineens veranderde er iets in mijn blik toen ik om me heen keek. Ieder ander mens, zoals jij lezer, zou denken dat ik naar vogels keek die druk heen en weer renden over de parkeerplaats en de kieviet die kievietend door de lucht vloog, dit is omdat jij lezer, waarschijnlijk niet opgestaan bent met de openbarende ervaring die ik had.
Ik wil de waarheid van de wereld met je delen en ik hoop dat je het aankunt deze informatie te horen, want het zal je leven veranderen, misschien zelfs in gevaar brengen. Bij deze dus de waarschuwing, stop met lezen als je in de bedwelmende roes van de vliegtuiguitlaten wilt blijven.
Voor degenen die besloten hebben door te blijven lezen, mijn openbarende ervaring is de volgende: de wereld wordt niet geregeerd door de mens, maar aangestuurd en geregeerd door de vogels van de wereld. Hun netten zijn over het luchtruim uitgespreid en iedere vogel heeft zijn eigen taak in deze heerschappij! Ik besef dat dit moeilijk te geloven is, omdat je deze informatie uit tweede hand hebt. Je hebt ervoor gekozen om te geloven dat er een mogelijkheid is dat de wereld niet is zoals hij lijkt, maar hiervoor moet je over je eigen bedwelmdheid heenstappen. Om je hierbij te helpen zal ik je helpen door het summier benoemen van enkele taken van vogelsoorten.
De witte zwaan regeert over de wereld, hij is koning van de lucht en koning van het water, zijn tegenstander, de zwarte zwaan heeft overal zijn spionnen. Beide zwanen hebben militaire eenheden die zij aansturen in een oorlog om de heerschappij over de wereld.
De meeuwen zijn de bommenwerpers van de witte zwaan, zij bewaken het luchtruim met hun krachtige vleugels en imposante schreeuw. Jij, als mens, zult het ongetwijfeld wel eens moeilijk hebben als je onder een groep meeuwen door moet lopen, dat is omdat je instinctief aanvoelt dat deze meeuwen niet zomaar vogels zijn, maar doelgerichte moordwapens. Ook de zwarte zwaan heeft zijn bommenwerpers, dit zijn de duiven, met hun domme koppies en dodo-achtige praktijken zijn zij heel wat minder indrukwekkend, maar toch niet te onderschatten in hun effectiviteit.
De landmacht van de witte zwaan zijn de kauwtjes, deze kleine zwarte vogels hebben blauwe ogen die je bijzonder effectief aan kunnen kijken. Zij bewegen zich altijd in groepjes en waar je er een ziet zijn er meer. Parmantig marcheren deze kauwen door het land, achter iedere vuilnisbak en boom uitkijkend naar de eksters van de zwarte zwaan. Deze spionnen proberen zwakheden te ontdekken in het leger van de witte zwaan. Soms komt het tot een gevecht waar het kauwleger snel en effectief afrekend met de spion die bijna altijd alleen opereert.
Ook is er een marine onder de vogels. De eend is de krachtige eenheid van de witte zwaan.Vanaf hun geboorte leren de eenden om zich schattig te gedragen en er dom uit te zien, dingen te doen zoals midden op de weg zitten of lopen. Geloof je me niet? Bedenk je maar eens hoe vaak je niet in de krant een foto hebt gezien, of misschien zelf wel hebt ervaren, dat een volwassen eend met jonge pulletjes over de weg loopt. Jij dacht natuurlijk dat zij van water naar water liepen, niet is minder waar.De jonge eenden worden op datzelfde moment getraind in een belangrijk principe:'verleid de mens met schattig en dom doen, tot het geven van brood.' Waarom brood? Brood zet in een eendenlichaam om in nucleaire deeltjes waardoor zij sneller en effectiever worden in het bewaken van de wateren, daarbij laten de meerkoeten van de zwarte zwaan het wel uit hun hoofd de eenden tot ontploffing te brengen, dit zou het water verwoesten en de dood van de meerkoeten betekenen.
De meerkoeten zijn dus de marinevogels van de zwarte zwaan en hoewel hun lichaam het geheim van brood naar nucleair niet kent, beseffen de meerkoeten wel dat brood bijzonder belangrijk is voor de eenden. Daarom zetten zij doorgaans hun hele arsenaal op het afpakken van zoveel mogelijk brood om de eenden ervan te weerhouden brood te eten. Meerkoeten zijn bijzonder agressief en enorm vechtlustig vanuit frustratie, hetgeen hen niet effectief maakt in het veroveren van de wateren.
Je hebt de keuze gemaakt om de waarheid te willen zien, maar of je de waarheid ziet is de vraag. Ik heb je een aantal voorbeelden aan de hand gedaan maar misschien hebben de vliegtuigen je zo bedwelmd dat het te snel voor je is om nu de waarheid al aan te nemen. In dat geval hoop ik dat je zult blijven proberen de waarheid te zien. Ga naar een eendenvijver en zie de strijd tussen eenden en meerkoeten,probeer onder een meeuweneenheid door te lopen, dwing jezelf de waarheid te erkennen ondanks je roes, je verstand kan bijzonder veel.
Voor degenen die beseffen dat ik de waarheid spreek: wees je bewust van het gevaar de waarheid te kennen. Pas op voor de spionnen van de zwarte zwaan, als hun ter oren komt dat je de waarheid kent zullen er andere vogels ingezet worden om je de mond te snoeren, misschien zal zelfs je eigen papagaai je bijten. In het ergste geval zullen de vogels je meenemen naar een onbekende plek en zul je nooit weerkeren, zoals met enkele mensen al is gebeurt...Belangrijk is het om contact te bouwen met de vogels van de witte zwaan, geef de eenden brood, verklap de kauwtjes waar je een ekster ziet en laat ze rusten als ze moe zijn. Daarbij is het van bijzonder belang dat je je ogen gericht houdt op de witte zwaan, zijn imposante verschijning zal je geruststellen en laten beseffen dat hij alles onder controle heeft.
zaterdag 2 mei 2009
Een moeilijke maar snelle adoptie
We hadden het helemaal gehad met het openbaar vervoer, het duurde te lang, was te duur en we moesten te vaak overstappen. Daarom begon in onze gedachten een klein zaadje te ontkiemen, stiekem begonnen we na te denken over een kleine auto. Maar overgaan tot de koop van een auto is natuurlijk niet zomaar iets, het is een duur en ingewikkeld object waar een hoop bij komt kijken en, niet geheel onbelangrijk, we trouwen over 6 weken, hetgeen ook geld kost! Met ons verstand herhaalden wij alle argumenten die wij konden verzinnen om ons verstand over ons gevoel te laten regeren, maar na iedere treinreis werd dit lastiger! Na een kort gesprek tussen Laura en haar moeder werden enkele 'ja maars....' opgelost en barstte de bom 'wij zouden overgaan tot de koop van een auto.'
Ron had al heel wat uurtjes in gesprek met wandelende auto-encyclopedieën doorgebracht en versleten aan de zoektocht op internet. En toen de kogel eenmaal door de kerk was kreeg ik dan ook direct enkele leuke auto-opties te zien, waaronder een Suzuki Swift in een stoere kleur niet zo gek ver van Den Helder. We besloten een bod te doen en te bellen, maar de man nam niet op, hoe vaak Ron ook probeerde te bellen. De vader van Ron had ook een leuke auto gezien op internet en toen Ron de eigenaar van deze auto belden konden we direct dezelfde middag komen kijken. In optocht, de ouders van Ron en auto-encyclopedie en auto-waakhond collega Terence gingen mee, kwamen we aan bij de bewuste auto.
In het kort, de auto was niets voor ons, het was een petjes-auto (voor jongens met petjes) met te grote boxen achterin. Daarbij vertoonde het leuke ding teveel mankementen naar onze smaak. Terence speurde ze allemaal op, rook aan het motorblok, stond vanaf een afstandje te turen naar het gevaarte en heeft de auto van top tot bodem betast, waarbij hij constant herhaalde dat dit toch niks was. De vader van Ron besprong de auto dan wel niet als een Rottweiler, maar had meer dan genoeg kennis om de auto toch niet aan te raden. Toen de jonge eigenaar naar buiten stapte en Terence hem een aantal directe vragen stelde vond ik de zaak dreigend worden aangezien de pa van de jongen er ook bij kwam staan en de jongen zei dat we het bedrag al toegezegd hadden. Om een lang verhaal kort te maken "we namen de auto maar niet."
Teleurgesteld gingen we terug naar huis, Terence at bij ons en terwijl ik de afwas er even doorjaste bekeken de mannen nog een aantal auto's en laat er nou een hele leuke auto tussen staan. Voorzover we op de foto's konden zien had de auto geen schade geleden en het had de vorm, de kleur en alles wat we graag wilden. We belden de ouders van Ron op dat we de volgende dag vroeg kwamen en 's ochtends om 8 uur zaten we in de trein, we dronken een bakkie bij de ouders van Ron, waarbij de pa van Ron zei dat de auto wel ver weg was, hij liet zien hoe hij auto's zocht en kwam op een Suzuki Alto in Zaandam, maar de auto in verweggistan sprak toch het meest aan en dus gingen wij op de lange reis naar Flevoland. Weer het lange verhaal kort, "we namen de auto maar niet." Het ding was beschadigd, de voorbanden waren raar versleten en de man die de auto kwijt wilde praatte met ons mee op een te makkelijke manier, vertrouwen in de garage daar kreeg ik er ook niet echt van.
De rit naar huis was gevuld met een teleurgesteld gevoel, toch maar even in Zaandam kijken...en laten we daar ons perfecte autootje toch vinden! En....we willen het niet graag toegeven, maar de pa van Ron had toch wel een beetje gelijk :-)We hebben dus een autootje geadopteerd, het is al een oud autootje en de weg ernaartoe was lang en hobbelig, maar....we zijn wel enorm blij en gelukkig met onze Bobo :-)
Ron had al heel wat uurtjes in gesprek met wandelende auto-encyclopedieën doorgebracht en versleten aan de zoektocht op internet. En toen de kogel eenmaal door de kerk was kreeg ik dan ook direct enkele leuke auto-opties te zien, waaronder een Suzuki Swift in een stoere kleur niet zo gek ver van Den Helder. We besloten een bod te doen en te bellen, maar de man nam niet op, hoe vaak Ron ook probeerde te bellen. De vader van Ron had ook een leuke auto gezien op internet en toen Ron de eigenaar van deze auto belden konden we direct dezelfde middag komen kijken. In optocht, de ouders van Ron en auto-encyclopedie en auto-waakhond collega Terence gingen mee, kwamen we aan bij de bewuste auto.
In het kort, de auto was niets voor ons, het was een petjes-auto (voor jongens met petjes) met te grote boxen achterin. Daarbij vertoonde het leuke ding teveel mankementen naar onze smaak. Terence speurde ze allemaal op, rook aan het motorblok, stond vanaf een afstandje te turen naar het gevaarte en heeft de auto van top tot bodem betast, waarbij hij constant herhaalde dat dit toch niks was. De vader van Ron besprong de auto dan wel niet als een Rottweiler, maar had meer dan genoeg kennis om de auto toch niet aan te raden. Toen de jonge eigenaar naar buiten stapte en Terence hem een aantal directe vragen stelde vond ik de zaak dreigend worden aangezien de pa van de jongen er ook bij kwam staan en de jongen zei dat we het bedrag al toegezegd hadden. Om een lang verhaal kort te maken "we namen de auto maar niet."
Teleurgesteld gingen we terug naar huis, Terence at bij ons en terwijl ik de afwas er even doorjaste bekeken de mannen nog een aantal auto's en laat er nou een hele leuke auto tussen staan. Voorzover we op de foto's konden zien had de auto geen schade geleden en het had de vorm, de kleur en alles wat we graag wilden. We belden de ouders van Ron op dat we de volgende dag vroeg kwamen en 's ochtends om 8 uur zaten we in de trein, we dronken een bakkie bij de ouders van Ron, waarbij de pa van Ron zei dat de auto wel ver weg was, hij liet zien hoe hij auto's zocht en kwam op een Suzuki Alto in Zaandam, maar de auto in verweggistan sprak toch het meest aan en dus gingen wij op de lange reis naar Flevoland. Weer het lange verhaal kort, "we namen de auto maar niet." Het ding was beschadigd, de voorbanden waren raar versleten en de man die de auto kwijt wilde praatte met ons mee op een te makkelijke manier, vertrouwen in de garage daar kreeg ik er ook niet echt van.
De rit naar huis was gevuld met een teleurgesteld gevoel, toch maar even in Zaandam kijken...en laten we daar ons perfecte autootje toch vinden! En....we willen het niet graag toegeven, maar de pa van Ron had toch wel een beetje gelijk :-)We hebben dus een autootje geadopteerd, het is al een oud autootje en de weg ernaartoe was lang en hobbelig, maar....we zijn wel enorm blij en gelukkig met onze Bobo :-)
maandag 20 april 2009
De algemene mening
Nu ik hier aan het typen ben besef ik dat het maandagavond is, stormen mijn gedachten door mijn hersenpan van menselijke grootte. Ik koppel de gebeurtenissen van vandaag ineens aan een groot gedachtegoed van de Nederlanders. Nederlanders, zoals ik hen heb leren kennen, houden van discussieren, gaan elkaars mening niet uit de weg, provoceren, lokken de meningen van anderen zelfs uit tot een emotionele hoogte. Onder de pet ‘vrijheid van meningsuiting’ staat ieder persoon met een mening vrij om deze mening te uiten ook als het de mening van de ander onderuithaalt. Dit kan tot ingewikkelde tavarelen leiden, maar goed daar zijn we dan ook Nederlander voor.
Maar in al deze verschillende meningen heb ik een mening kunnen ontdekken die door iedere Nederlander gedeeld wordt (behalve door de Nederlander die zegt het er niet mee eens te zijn gewoon om het er niet mee eens te zijn omdat hij een Nederlander is) Over de formulering van deze mening moet ik wel goed nadenken, omdat iedere Nederlander het misschien wel eens is met de gedachtegang van deze mening, maar niet iedere Nederlander zal dezelfde formulering geven voor deze mening. En als ik de verkeerde formulering geef zijn Nederlanders meer geneigd te discussieren over de formulering dan dat zij zullen erkennen dat de gedachtegang in het straatje van iedere Nederlander past.
Daarom, na een aantal slapeloze nachten waarin ik alle mogelijke formuleringen en discussiepunten rondom de formuleringen in mijn gedachten heb rond laten gaan ben ik tot een formulering gekomen die alle Nederlanders tevreden zal stellen (behalve de Nederlanders die zeggen het er niet mee eens te zijn gewoon om het er niet mee eens te zijn omdat het Nederlanders zijn) Het is een formulering die de gedachte weergeeft maar de grote van het gevoel van de betrokkenen open laat voor een eigen invulling. Bij deze kom ik dus met de formulering van de mening die wij Nederlanders gemeenschappelijk hebben: “Maandag is niet de beste dag van de week.”
Nu is het niet zo dat ik alleen maar de gedachten, uitspraken en visies van de Nederlanders rondom mij verwoord. Ik zelf, persooonlijk, heb ondervonden in mijn 23 levenjaren, dat deze mening van de Nederlanders niet slechts een mening is, onderhevig aan de gedachte dat iets klopt tot het tegendeel bewezen is. Deze mening klopt, het tegendeel kan niet bewezen worden, omdat iedere Nederlander deze mening niet alleen is toegedaan vanwege de mening, maar vanwege persoonlijke ondervinding, net als ik.
Neem nu de dag van vandaag, maandag, zoals ik gezegd heb: de meesten van jullie weten dat ik binnenkort met Ron trouw. In de voorbereiding van deze dag komen natuurlijk verschillende activiteiten aan de orde. Zo moet men bijvoorbeeld denken aan het bezoek aan de zonnebank welke ik dan ook met de grootste trouw bezoek. Het gaat er namelijk om dat ik een mooie egale bruine kleur krijg. Ik doe er alles aan om egaal onder de zonnebank vandaan te komen en tot deze maandag ging dat prima. Maar nu moest ik naar mijn werk fietsen, hetgeen geresulteerd heeft in een lichtroodverbrand gezicht met….twee witte streepjes rond mijn neus……maandag dus.
Of ik denk aan het briefje met opgaven voor het voorgangersontbijt dat ik kwijt was. Het moest ergens liggen in de schade die de tornado in mijn kamer achtergelaten had. Het kwijt-zijn van dit briefje resulteerde in het doorzoeken van al mijn mailtjes naar de namen van mensen die zich opgegeven hadden. En, tja wat gebeurt er op maandag als je het briefje kwijt bent en eindelijk al de mailtjes doorgeworsteld hebt…? Inderdaad, op het moment dat je net klaar bent, kijk je om je heen en…ziet het briefje liggen….maandag dus.
Ik persoonlijk, heb dus, net als iedere andere Nederlander (behalve de Nederlander waar ik al twee keer over gesproken heb), geen twijfel bij de mening dat maandag, niet de beste dag van de week is.
Maar in al deze verschillende meningen heb ik een mening kunnen ontdekken die door iedere Nederlander gedeeld wordt (behalve door de Nederlander die zegt het er niet mee eens te zijn gewoon om het er niet mee eens te zijn omdat hij een Nederlander is) Over de formulering van deze mening moet ik wel goed nadenken, omdat iedere Nederlander het misschien wel eens is met de gedachtegang van deze mening, maar niet iedere Nederlander zal dezelfde formulering geven voor deze mening. En als ik de verkeerde formulering geef zijn Nederlanders meer geneigd te discussieren over de formulering dan dat zij zullen erkennen dat de gedachtegang in het straatje van iedere Nederlander past.
Daarom, na een aantal slapeloze nachten waarin ik alle mogelijke formuleringen en discussiepunten rondom de formuleringen in mijn gedachten heb rond laten gaan ben ik tot een formulering gekomen die alle Nederlanders tevreden zal stellen (behalve de Nederlanders die zeggen het er niet mee eens te zijn gewoon om het er niet mee eens te zijn omdat het Nederlanders zijn) Het is een formulering die de gedachte weergeeft maar de grote van het gevoel van de betrokkenen open laat voor een eigen invulling. Bij deze kom ik dus met de formulering van de mening die wij Nederlanders gemeenschappelijk hebben: “Maandag is niet de beste dag van de week.”
Nu is het niet zo dat ik alleen maar de gedachten, uitspraken en visies van de Nederlanders rondom mij verwoord. Ik zelf, persooonlijk, heb ondervonden in mijn 23 levenjaren, dat deze mening van de Nederlanders niet slechts een mening is, onderhevig aan de gedachte dat iets klopt tot het tegendeel bewezen is. Deze mening klopt, het tegendeel kan niet bewezen worden, omdat iedere Nederlander deze mening niet alleen is toegedaan vanwege de mening, maar vanwege persoonlijke ondervinding, net als ik.
Neem nu de dag van vandaag, maandag, zoals ik gezegd heb: de meesten van jullie weten dat ik binnenkort met Ron trouw. In de voorbereiding van deze dag komen natuurlijk verschillende activiteiten aan de orde. Zo moet men bijvoorbeeld denken aan het bezoek aan de zonnebank welke ik dan ook met de grootste trouw bezoek. Het gaat er namelijk om dat ik een mooie egale bruine kleur krijg. Ik doe er alles aan om egaal onder de zonnebank vandaan te komen en tot deze maandag ging dat prima. Maar nu moest ik naar mijn werk fietsen, hetgeen geresulteerd heeft in een lichtroodverbrand gezicht met….twee witte streepjes rond mijn neus……maandag dus.
Of ik denk aan het briefje met opgaven voor het voorgangersontbijt dat ik kwijt was. Het moest ergens liggen in de schade die de tornado in mijn kamer achtergelaten had. Het kwijt-zijn van dit briefje resulteerde in het doorzoeken van al mijn mailtjes naar de namen van mensen die zich opgegeven hadden. En, tja wat gebeurt er op maandag als je het briefje kwijt bent en eindelijk al de mailtjes doorgeworsteld hebt…? Inderdaad, op het moment dat je net klaar bent, kijk je om je heen en…ziet het briefje liggen….maandag dus.
Ik persoonlijk, heb dus, net als iedere andere Nederlander (behalve de Nederlander waar ik al twee keer over gesproken heb), geen twijfel bij de mening dat maandag, niet de beste dag van de week is.
woensdag 8 april 2009
Schoenen en schoenmakers
Danny en Tineke gaan trouwen en dat betekend dat ik een leuke outfit moest kopen voor deze geweldige dag. Met moeite vond ik een leuke blouse met blazer, met nog meer moeite vond ik een rok die eronder kon, maar het meeste moeite koste met: de laarzen voor onder de rok.
Toen ik besefte dat ik laarzen moest zoeken voor onder de rok, begon het zweet me een beetje uit te breken, we hebben namelijk onze eerste zomerse dag al achter de rug en dat betekend dat alle winkels de laarzen uit het assortiment gooien. Nu ben ik moeilijk als het op laarzen aankomt, ik heb namelijk wat bredere kuiten dan de gemiddelde tiener en daarom heb ik ook wat bredere laarzen nodig, die zijn vaak niet te vinden bij de Schoenenreus en aangezien ik geen geld heb voor dure laarzenwinkels waar ze de maat van de schacht van je laars aanpassen aan de dikte van je kuiten, moet ik het toch echt van de schoenenreus hebben.
Maar ik heb niet alleen noten op mijn zang voor de maat van mijn schacht, ik wil ook een mooie punt aan de voorkant en ik wil absoluut geen grote platte blokhak. En om het allemaal nog moeilijker te maken......de laarzen moesten zwart zijn om bij de rok te passen. Dames en heren, hier stonden wij voor een onmogelijke opgave.
Scappino had helemaal geen laarzen meer en dat maakte mij enigszins verontrust, ik stormde naar de overkant waar de Schoenenreus uitkomst bood, hele rij met laarzen, waarvan paarse, blauwe, witte maar ook zwarte. De zwarte die leuk waren, waren helaas maatje 37 (ow ja, nog een opgave, laarzen in je maat, hoeveel moeilijker moet het worden) grote blokhakken of een grote ronde punt waarbij het lijkt alsof je platvoeten hebt (niet dat ik iets tegen platvoeten heb, maar als je ze niet hebt moet je niet doen alsof je ze hebt, uit respect voor de mensen die ze wel hebben)
Uiteindelijk vond ik hem, de zwarte laars met punt en dunne hak en.....ook nog in mijn maat. Ik paste de maat 41 aan, maar de schacht zat krap, daarna pakte ik een maat 42 uit de rij, in de hoop dat de schacht iets breder zou zijn dan de maat 41. Hij paste wel, hoewel krap en dus kocht ik ze, met al mijn eisen mag je niet te kieskeurig zijn.
Daar stonden ze dan, mijn laarzen, vandaag besloot ik ze nog eens aan te passen en kwam erachter dat de schoen zelf eigenlijk te groot was, hoewel de schacht was krap zat. Ik ging terug naar de schoenenwinkel en paste de 41 weer aan, haalde de 42 uit mijn tas en vergeleek de comfortabiliteit (wat een mooi galgje-woord)Uiteindelijk naar de kassa gegaan om ze om te ruilen en daar stond ik buiten met mijn zwarte, puntige hakkige laars met iets te kleine schacht.
Mijn moeder begon over het oprekken van je laars bij de schoenmaker, ik wist dat ik het moest doen want het zou de comfortabiliteit (is ie weer) tijdens de trouwdag zeker vergroten. Maar hier komen we bij mijn fobie, ik ben echt heel erg bang voor schoenmakers.
Ik heb bij schoenmakers altijd het idee dat ik een domme schoenenmishandelaar ben die zijn eigen sleutels wel kan maken, of het nu is in Den Helder of in Haarlem, waar ik in beide steden zeker met 3 schoenmakers te maken heb gehad (jaja een geroutineerde schoenmakerbezoeker), allen hebben ze bijgedragen aan mijn schoenmakerfobie.
Ik moet bijvoorbeeld denken aan mijn bezoek om 3 sleutels 3 keer bij te laten maken. Ik werd de eerste 5 minuten genegeerd in de winkel, vervolgens liet ik de sleutels zien 'kunt u deze bijmaken?' De man keek naar mij, toen naar de sleutels en toen weer naar mij...'nee' was zijn enige antwoord, op een toon die mij vertelde dat mijn vraag gelijk stond aan 'is een cirkel rond?' Of die keer dat ik naar de schoenmaker ging om en rubber dopje onder mijn laars te laten zetten. De man griste de laars uit mijn handen alsof ik ze mishandeld had, schreef zonder me nog een blik waardig te gunnen het ophaalbriefje en draaide zich om: 'over een uur terugkomen.'
Kun je je voorstellen dat ik er niet echt naar uitzag om naar de schoenmaker te gaan met mijn te kleine schachten? Wat zou de schoenmaker zeggen, zou hij me uitlachen omdat goedkope schoenen niet opgerekt kunnen worden? Ik durfde echt niet.
Om de boel nog erger te maken begreep Jedidja mij niet, ze verteld over de schoenmaker bij haar in het dorp die zo geweldig was, dat hij wel eens gratis schoenen oprekte. Ik werd er weemoedig van.
Uiteindelijk raadde mijn moeder een andere schoenenmaker aan, ik kon daar toch zeker wel even vragen? Ik bedacht dat ik niets te verliezen had, behalve mijn ego en dus ging ik met tegenzin heen. Ik liep binnen, de bel ging en een jongeman stapte naar de balie toe. Ik stelde mijn vooraf geoefende vraag "kkkkkaaaannn de schacht misschien...uhm wwwwijder gemaakt worden van dit soort laarzen?' en hij zei "dat kan." Hij schreef een briefje, keek me aan terwijl hij vertelde dat ik ze vrijdag kon ophalen en toen ik het lef opbracht om te vragen 'hoeveel kost dat?' kreeg ik een normaal antwoord.
Mijn dag kan niet meer stuk en vrijdag, is mijn outfit helemaal compleet. Met alle pijn en moeite die ik ervoor gedaan heb, moet ik toch bijna zeker wel zo gelukkig zijn als de bruid op die dag.
Toen ik besefte dat ik laarzen moest zoeken voor onder de rok, begon het zweet me een beetje uit te breken, we hebben namelijk onze eerste zomerse dag al achter de rug en dat betekend dat alle winkels de laarzen uit het assortiment gooien. Nu ben ik moeilijk als het op laarzen aankomt, ik heb namelijk wat bredere kuiten dan de gemiddelde tiener en daarom heb ik ook wat bredere laarzen nodig, die zijn vaak niet te vinden bij de Schoenenreus en aangezien ik geen geld heb voor dure laarzenwinkels waar ze de maat van de schacht van je laars aanpassen aan de dikte van je kuiten, moet ik het toch echt van de schoenenreus hebben.
Maar ik heb niet alleen noten op mijn zang voor de maat van mijn schacht, ik wil ook een mooie punt aan de voorkant en ik wil absoluut geen grote platte blokhak. En om het allemaal nog moeilijker te maken......de laarzen moesten zwart zijn om bij de rok te passen. Dames en heren, hier stonden wij voor een onmogelijke opgave.
Scappino had helemaal geen laarzen meer en dat maakte mij enigszins verontrust, ik stormde naar de overkant waar de Schoenenreus uitkomst bood, hele rij met laarzen, waarvan paarse, blauwe, witte maar ook zwarte. De zwarte die leuk waren, waren helaas maatje 37 (ow ja, nog een opgave, laarzen in je maat, hoeveel moeilijker moet het worden) grote blokhakken of een grote ronde punt waarbij het lijkt alsof je platvoeten hebt (niet dat ik iets tegen platvoeten heb, maar als je ze niet hebt moet je niet doen alsof je ze hebt, uit respect voor de mensen die ze wel hebben)
Uiteindelijk vond ik hem, de zwarte laars met punt en dunne hak en.....ook nog in mijn maat. Ik paste de maat 41 aan, maar de schacht zat krap, daarna pakte ik een maat 42 uit de rij, in de hoop dat de schacht iets breder zou zijn dan de maat 41. Hij paste wel, hoewel krap en dus kocht ik ze, met al mijn eisen mag je niet te kieskeurig zijn.
Daar stonden ze dan, mijn laarzen, vandaag besloot ik ze nog eens aan te passen en kwam erachter dat de schoen zelf eigenlijk te groot was, hoewel de schacht was krap zat. Ik ging terug naar de schoenenwinkel en paste de 41 weer aan, haalde de 42 uit mijn tas en vergeleek de comfortabiliteit (wat een mooi galgje-woord)Uiteindelijk naar de kassa gegaan om ze om te ruilen en daar stond ik buiten met mijn zwarte, puntige hakkige laars met iets te kleine schacht.
Mijn moeder begon over het oprekken van je laars bij de schoenmaker, ik wist dat ik het moest doen want het zou de comfortabiliteit (is ie weer) tijdens de trouwdag zeker vergroten. Maar hier komen we bij mijn fobie, ik ben echt heel erg bang voor schoenmakers.
Ik heb bij schoenmakers altijd het idee dat ik een domme schoenenmishandelaar ben die zijn eigen sleutels wel kan maken, of het nu is in Den Helder of in Haarlem, waar ik in beide steden zeker met 3 schoenmakers te maken heb gehad (jaja een geroutineerde schoenmakerbezoeker), allen hebben ze bijgedragen aan mijn schoenmakerfobie.
Ik moet bijvoorbeeld denken aan mijn bezoek om 3 sleutels 3 keer bij te laten maken. Ik werd de eerste 5 minuten genegeerd in de winkel, vervolgens liet ik de sleutels zien 'kunt u deze bijmaken?' De man keek naar mij, toen naar de sleutels en toen weer naar mij...'nee' was zijn enige antwoord, op een toon die mij vertelde dat mijn vraag gelijk stond aan 'is een cirkel rond?' Of die keer dat ik naar de schoenmaker ging om en rubber dopje onder mijn laars te laten zetten. De man griste de laars uit mijn handen alsof ik ze mishandeld had, schreef zonder me nog een blik waardig te gunnen het ophaalbriefje en draaide zich om: 'over een uur terugkomen.'
Kun je je voorstellen dat ik er niet echt naar uitzag om naar de schoenmaker te gaan met mijn te kleine schachten? Wat zou de schoenmaker zeggen, zou hij me uitlachen omdat goedkope schoenen niet opgerekt kunnen worden? Ik durfde echt niet.
Om de boel nog erger te maken begreep Jedidja mij niet, ze verteld over de schoenmaker bij haar in het dorp die zo geweldig was, dat hij wel eens gratis schoenen oprekte. Ik werd er weemoedig van.
Uiteindelijk raadde mijn moeder een andere schoenenmaker aan, ik kon daar toch zeker wel even vragen? Ik bedacht dat ik niets te verliezen had, behalve mijn ego en dus ging ik met tegenzin heen. Ik liep binnen, de bel ging en een jongeman stapte naar de balie toe. Ik stelde mijn vooraf geoefende vraag "kkkkkaaaannn de schacht misschien...uhm wwwwijder gemaakt worden van dit soort laarzen?' en hij zei "dat kan." Hij schreef een briefje, keek me aan terwijl hij vertelde dat ik ze vrijdag kon ophalen en toen ik het lef opbracht om te vragen 'hoeveel kost dat?' kreeg ik een normaal antwoord.
Mijn dag kan niet meer stuk en vrijdag, is mijn outfit helemaal compleet. Met alle pijn en moeite die ik ervoor gedaan heb, moet ik toch bijna zeker wel zo gelukkig zijn als de bruid op die dag.
vrijdag 3 april 2009
Ode aan de voet
Terwijl ik gister in bed lag en niet kon slapen, begon ik na te denken over de zin van het leven, mijn afspraken, mijn to-do-list en mijn dagelijkse ellende en genot en middenin deze stroom van gedachten kwam ik erachter dat er een zeer groot onrecht is in de wereld, hiermee doel ik niet op de rassenscheiding, het hongerprobleem en de crisis, maar op de onderwaardering van de voet. Daar lag ik dan in bed, een kussen onder mijn hoofd, een matras voor mijn lichaam, maar mijn pijnlijke voeten lagen daar maar zo'n beetje te liggen.
Vanaf het moment dat iemand wakker wordt weten de voeten dat zij de eerste zullen zijn die de koude vloer naast het bed zullen raken, de tenen bereiden zich hier mentaal op voor, maar iedere keer is er weer een schok. De voeten zijn ook degene die de mens met zijn slaapdronken hoofd veilig naar het toilet brengen en terug de kamer inleiden, terwijl zij hopeloos proberen te wennen aan de koude.
Dan gebeurt misschien nog wel het ergste, er wordt iets over ze heen getrokken, een sok, een kous, een panty, noem het maar op, maar ditgene beperkt de ademruimte en het zicht, de hele verdere dag worden zij geacht blind door het leven te gaan.
Alsof dat nog niet erg genoeg is komt daar vaak nog een schoen overheen, deze schoen verstikt hen tot het moment dat ze niet meer kunnen ademen en het zweet ze uitbreekt, waar ze vervolgens de hele dag in moeten zwemmen terwijl de sok aan ze vastkleeft en hun laatste restje vrijheid afneemt.
Sommige mensen hebben een prettige baan voor de voet, zij zitten veel en lopen soms, maar andere mensen, zoals ik, worden geacht de hele dag te lopen, waardoor de voet blaren en kramp ontwikkelt. Dan na een lange dag, wordt er als ze mazzel hebben een koud straaltje water over de voeten heen gespoten, waarna ze afgedroogd worden en schone sokken over zich heenkrijgen. Maar de meeste voeten zijn niet zo gelukkig, zij worden gewoon in een ander paar schoenen gehezen of moeten verder met de klevende sok om zich heen.
Ik heb het hier nog niet eens over de voeten die de avondvierdaagse moeten lopen, de voeten waarbij het eelt weggehaald moet worden, de voeten waar iemand iets zwaars op laat vallen of tussen de deur komen of de voeten die zich voor feestjes in schoenen met hakken of houten zolen moeten wringen.
Na een nacht filosoferen over de voet ben ik tot de conclusie gekomen dat we een speciale dag voor de voeten moeten hebben. We hebben tenslotte ook koninginnendag en secretaressendag, en zelfs de koningin en de secretaressen hebben voeten!!!
Vanaf het moment dat iemand wakker wordt weten de voeten dat zij de eerste zullen zijn die de koude vloer naast het bed zullen raken, de tenen bereiden zich hier mentaal op voor, maar iedere keer is er weer een schok. De voeten zijn ook degene die de mens met zijn slaapdronken hoofd veilig naar het toilet brengen en terug de kamer inleiden, terwijl zij hopeloos proberen te wennen aan de koude.
Dan gebeurt misschien nog wel het ergste, er wordt iets over ze heen getrokken, een sok, een kous, een panty, noem het maar op, maar ditgene beperkt de ademruimte en het zicht, de hele verdere dag worden zij geacht blind door het leven te gaan.
Alsof dat nog niet erg genoeg is komt daar vaak nog een schoen overheen, deze schoen verstikt hen tot het moment dat ze niet meer kunnen ademen en het zweet ze uitbreekt, waar ze vervolgens de hele dag in moeten zwemmen terwijl de sok aan ze vastkleeft en hun laatste restje vrijheid afneemt.
Sommige mensen hebben een prettige baan voor de voet, zij zitten veel en lopen soms, maar andere mensen, zoals ik, worden geacht de hele dag te lopen, waardoor de voet blaren en kramp ontwikkelt. Dan na een lange dag, wordt er als ze mazzel hebben een koud straaltje water over de voeten heen gespoten, waarna ze afgedroogd worden en schone sokken over zich heenkrijgen. Maar de meeste voeten zijn niet zo gelukkig, zij worden gewoon in een ander paar schoenen gehezen of moeten verder met de klevende sok om zich heen.
Ik heb het hier nog niet eens over de voeten die de avondvierdaagse moeten lopen, de voeten waarbij het eelt weggehaald moet worden, de voeten waar iemand iets zwaars op laat vallen of tussen de deur komen of de voeten die zich voor feestjes in schoenen met hakken of houten zolen moeten wringen.
Na een nacht filosoferen over de voet ben ik tot de conclusie gekomen dat we een speciale dag voor de voeten moeten hebben. We hebben tenslotte ook koninginnendag en secretaressendag, en zelfs de koningin en de secretaressen hebben voeten!!!
woensdag 1 april 2009
Shop till you drop
Afgelopen dinsdag ben ik in Alkmaar gaan shoppen met mijn moeder. En ik kan je vertellen, niets kan je zo goed laten zien wat er in de wereld gaande is, als een middagje winkelen.
Ik heb de middag besteed, niet alleen aan het zoeken van een LEUKE outfit, hetgeen toch onmogelijk is, maar ook aan het observeren van aparte types onder mijn medemensen.
Zo zijn verkopers bijvoorbeeld zeer aparte types. Ik loop nietsvermoedend een winkel in en zoek met mijn moeder de rekken door. Toch kan ik dat gevoel niet onderdrukken dat ik in de gaten gehouden wordt, ik kijk achterom en zie een vrouw die me recht aankijkt, beledigd bijna. Ik kijk terug en denk aan wat ik gezegd heb, heb ik iets doms gezegd over de kleding? Heb ik gelachen na een opmerking van mijn moeder over de winkel. Ik kan maar niet bedenken waarom de verkoopster me bijna de winkel uitkeek. Mmm volgende winkel dan maar,
Nog zo'n paar priemende ogen en een zuur gezicht. Heb je wel eens opgelet hoe mensen hun mond vormen als zij proberen zuur te kijken. Ineens begon ik een verband te zien. Waar de verkoopsters zuur keken, dat waren de winkels waar slechts 3 kledingstukken hingen tegen een witte muur. De verkoopsters keken beledigd omdat ik in mijn H&M kleding binnen durfde te lopen en de kleding van €80,- euro per tanktop aan durfde te raken I'm sorry.
Je hebt ook verkopers die tegenovergesteld zijn. Zo liep ik een winkel in, keek even rond en keek recht in het gezicht van een verkoper. Hij had zo'n enge glimlach op zijn gezicht en zei: "hallo" op zo'n manier dat ik dacht dat ik in een horrorfilm terecht gekomen was. De winkel maar weer uitgerent. En dan vragen ze zich af waarom je niets koopt aiaiai.
Het allermooiste van de dag vond ik de wat oudere bouwvakker die blijkbaar om de een of andere reden bedacht had dat hij lingerie moest kopen (ik hoop voor zijn vrouw) hij liep als een hoopje ellende door de rekken met bh's, probleem want hij moest wat uitzoeken terwijl hij bijna niet durfde te kijken. We vonden de man terug bij de kassa met een wit slipje in zijn hand gewriemeld zodat het niet op zou vallen. Hij keek om zich heen in schaamte, vond mijn moeders schaterlach en mijn "ik-wil-wel-bemoedigend-lachen-maar-het-ziet-er-echt-bizar-uit-lach"
Dit waren alleen nog maar de mensen die ik deze middag heb geobserveerd. En hoewel ik zelf geen compleet outfit kon vinden, ben ik wel bemoedigd door de voporuitzichten van komende zomer. Mijn mede-vrouw-personen gaan er deze zomer geweldig uitzien, mannen zullen wat hebben om naar te kijken en ik....ik zal wat hebben om over te lachen. De mode van deze zomer: CLOWNSPAKKEN!!!
En zo hebben mijn moeder en ik een hele leuke middag gehad, hoewel er van het eigenlijke shopdoel niet veel terecht kwam.
Ik heb de middag besteed, niet alleen aan het zoeken van een LEUKE outfit, hetgeen toch onmogelijk is, maar ook aan het observeren van aparte types onder mijn medemensen.
Zo zijn verkopers bijvoorbeeld zeer aparte types. Ik loop nietsvermoedend een winkel in en zoek met mijn moeder de rekken door. Toch kan ik dat gevoel niet onderdrukken dat ik in de gaten gehouden wordt, ik kijk achterom en zie een vrouw die me recht aankijkt, beledigd bijna. Ik kijk terug en denk aan wat ik gezegd heb, heb ik iets doms gezegd over de kleding? Heb ik gelachen na een opmerking van mijn moeder over de winkel. Ik kan maar niet bedenken waarom de verkoopster me bijna de winkel uitkeek. Mmm volgende winkel dan maar,
Nog zo'n paar priemende ogen en een zuur gezicht. Heb je wel eens opgelet hoe mensen hun mond vormen als zij proberen zuur te kijken. Ineens begon ik een verband te zien. Waar de verkoopsters zuur keken, dat waren de winkels waar slechts 3 kledingstukken hingen tegen een witte muur. De verkoopsters keken beledigd omdat ik in mijn H&M kleding binnen durfde te lopen en de kleding van €80,- euro per tanktop aan durfde te raken I'm sorry.
Je hebt ook verkopers die tegenovergesteld zijn. Zo liep ik een winkel in, keek even rond en keek recht in het gezicht van een verkoper. Hij had zo'n enge glimlach op zijn gezicht en zei: "hallo" op zo'n manier dat ik dacht dat ik in een horrorfilm terecht gekomen was. De winkel maar weer uitgerent. En dan vragen ze zich af waarom je niets koopt aiaiai.
Het allermooiste van de dag vond ik de wat oudere bouwvakker die blijkbaar om de een of andere reden bedacht had dat hij lingerie moest kopen (ik hoop voor zijn vrouw) hij liep als een hoopje ellende door de rekken met bh's, probleem want hij moest wat uitzoeken terwijl hij bijna niet durfde te kijken. We vonden de man terug bij de kassa met een wit slipje in zijn hand gewriemeld zodat het niet op zou vallen. Hij keek om zich heen in schaamte, vond mijn moeders schaterlach en mijn "ik-wil-wel-bemoedigend-lachen-maar-het-ziet-er-echt-bizar-uit-lach"
Dit waren alleen nog maar de mensen die ik deze middag heb geobserveerd. En hoewel ik zelf geen compleet outfit kon vinden, ben ik wel bemoedigd door de voporuitzichten van komende zomer. Mijn mede-vrouw-personen gaan er deze zomer geweldig uitzien, mannen zullen wat hebben om naar te kijken en ik....ik zal wat hebben om over te lachen. De mode van deze zomer: CLOWNSPAKKEN!!!
En zo hebben mijn moeder en ik een hele leuke middag gehad, hoewel er van het eigenlijke shopdoel niet veel terecht kwam.
dinsdag 24 maart 2009
Just one of those days
Sommige vrouwen hebben van die dagen dat niets lukt, alles valt uit de handen, niemand vind hen aardig, er moeten moeilijke beslissingen genomen worden en natuurlijk wordt de verkeerde beslissing genomen en ow ja, men is zo negatief als maar kan. Je zult het niet verwachten, maar ik heb ook van zulke dagen, met name eens in de maand.
Wat helpt dan nog? Er zijn een aantal tips voor zulke dagen:
Tip nummer 1:
Heel veel chocolade eten!
Zit me even af te vragen of dit zal helpen. Eens even denken, als je heel veel chocola eet, dan zet dat om in vet en dat vet plakt direct aan mijn kont. Mmm en aangezien ik dinsdag mijn trouwjurk weer ga passen, denk ik niet dat dit een geweldige oplossing is.
Tip nummer 2:
Luister muziek die emotie oproept!
Uhm ik zit even te denken welke muziek emotie bij mij oproept...moet eerlijk zeggen dat dit niet de muziek van Shakira, 2 pac of Gerard Joling. Nee de muziek die emotie bij mij oproept is afkomstig van Josh Groban en Andrea Bocelli, man wat kan ik daarvan genieten. Maar welke emotie roept het bij me op op dagen als deze? Ik leef me helemaal in, klanken, tonen, melodieeen, ik wordt er gewoon filosofisch van en weet je wat er gebeurt als ik filosofisch wordt, dan wordt ik emotioneel en weet je, op negatieve dagen, zijn de emotioneel filosofische gedachten doorgaans niet positief, ik loop dan dus de hele dag te snotteren.
Tip nummer 3:
Knuffel je man!
Ik heb een hekel aan mannen, voordat Eva een hapje van de vrucht nam hadden we nooit last van dit soort vreselijke dagen, alles was toen mooi en leuk en geweldig, kinderen schreeuwden nog niet, computers vielen niet uit, je werd niet dik van een banaan! En de man, arggg Adam stond erbij en keek ernaar, hij zei niet "Eva, schatje zou je dat wel doen?" Nee, hij liet het gebeuren en het gevolg is iedere maand weer te ervaren. En de man? Nee, hij heeft er geen last van, hij heeft er geen ellende van, op zijn hoogst een avondje met een chjagerijnige vrouw, nou dat is maar een paar uurtjes, terwijl een vrouw de hele dag met zichzelf opgescheepd zit!
Nou heb ik natuurlijk geen hekel aan mijn man, ik wil hem graag knuffelen, maar vaak werkt hij heel erg hard (Adam bedankt) of is hij in zijn eigen huis en dan mis ik hem heel erg en daar wordt ik dan emotioneel van en......nou deze tip werkt ook niet echt.
Ik denk dat ik er maar mee ophou, met die tips dan. Ze werken niet, sterker nog, ze maken het alleen maar erger! Weet je wat helpt, kijk programma's als America's next top model of Hell's kitchen en zie wat een ellende andere mensen meemaken in de jacht naar een prijs. Sjonge jonge wat een ellende, daar is mijn weekje nog niks bij!
Wat helpt dan nog? Er zijn een aantal tips voor zulke dagen:
Tip nummer 1:
Heel veel chocolade eten!
Zit me even af te vragen of dit zal helpen. Eens even denken, als je heel veel chocola eet, dan zet dat om in vet en dat vet plakt direct aan mijn kont. Mmm en aangezien ik dinsdag mijn trouwjurk weer ga passen, denk ik niet dat dit een geweldige oplossing is.
Tip nummer 2:
Luister muziek die emotie oproept!
Uhm ik zit even te denken welke muziek emotie bij mij oproept...moet eerlijk zeggen dat dit niet de muziek van Shakira, 2 pac of Gerard Joling. Nee de muziek die emotie bij mij oproept is afkomstig van Josh Groban en Andrea Bocelli, man wat kan ik daarvan genieten. Maar welke emotie roept het bij me op op dagen als deze? Ik leef me helemaal in, klanken, tonen, melodieeen, ik wordt er gewoon filosofisch van en weet je wat er gebeurt als ik filosofisch wordt, dan wordt ik emotioneel en weet je, op negatieve dagen, zijn de emotioneel filosofische gedachten doorgaans niet positief, ik loop dan dus de hele dag te snotteren.
Tip nummer 3:
Knuffel je man!
Ik heb een hekel aan mannen, voordat Eva een hapje van de vrucht nam hadden we nooit last van dit soort vreselijke dagen, alles was toen mooi en leuk en geweldig, kinderen schreeuwden nog niet, computers vielen niet uit, je werd niet dik van een banaan! En de man, arggg Adam stond erbij en keek ernaar, hij zei niet "Eva, schatje zou je dat wel doen?" Nee, hij liet het gebeuren en het gevolg is iedere maand weer te ervaren. En de man? Nee, hij heeft er geen last van, hij heeft er geen ellende van, op zijn hoogst een avondje met een chjagerijnige vrouw, nou dat is maar een paar uurtjes, terwijl een vrouw de hele dag met zichzelf opgescheepd zit!
Nou heb ik natuurlijk geen hekel aan mijn man, ik wil hem graag knuffelen, maar vaak werkt hij heel erg hard (Adam bedankt) of is hij in zijn eigen huis en dan mis ik hem heel erg en daar wordt ik dan emotioneel van en......nou deze tip werkt ook niet echt.
Ik denk dat ik er maar mee ophou, met die tips dan. Ze werken niet, sterker nog, ze maken het alleen maar erger! Weet je wat helpt, kijk programma's als America's next top model of Hell's kitchen en zie wat een ellende andere mensen meemaken in de jacht naar een prijs. Sjonge jonge wat een ellende, daar is mijn weekje nog niks bij!
woensdag 11 maart 2009
Het verwoestende virus
Lang heb ik het kunnen ontwijken, ik sloot mezelf op in mijn kamer, leefde op appels en bananen en praatte niet met mensen die het hadden. Maar nu, ondanks de efficiente voorzorgsmaatregelen heb ik het toch te pakken: het gevreede verkoudheidvirus.
Er was namelijk een persoon voor wie ik mij niet afgezonderd had en dat was mijn lieve verloofde. Jaja, en nu bleek hij nou juist drager te zijn van het vreselijke en verwoestende virus.
Afgelopen week is hij de hele week ziek geweest, ik deed boodschappen, zorgde en kookte voor mijn zieke vent en net toen hij er een beetje bovenop kwam zondag, begon ik de snotteren. Ik moest spreken zondag maar voelde me niet helemaal top, daarom heb ik onder invloed van 2 paracetamol gesproken en daarna storte ik in om er vervolgens niet meer bovenop te komen.
Maandag en dinsdag was Ron ook nog thuis en man, wat waren we vervelend samen. We keken filmpjes en toen we daar echt geen zin meer in hadden keken we er nog maar 1, want ja, wat moet je anders? Op een absoluut dieptepunt van verveling keken we zelfs Assepoester en daarna ben ik zelfs verleid tot het kijken van Bambi II. Dit virus lieve vrienden verwoest echt alles, zelfs je zelfrespect.
Nu zit ik thuis, Ron is weer aan het werk en ik snotter de ene na de andere zakdoek vol. Hoop dat mijn lichaam het verwoestende virus snel overwint.....want ik verveel me!
Er was namelijk een persoon voor wie ik mij niet afgezonderd had en dat was mijn lieve verloofde. Jaja, en nu bleek hij nou juist drager te zijn van het vreselijke en verwoestende virus.
Afgelopen week is hij de hele week ziek geweest, ik deed boodschappen, zorgde en kookte voor mijn zieke vent en net toen hij er een beetje bovenop kwam zondag, begon ik de snotteren. Ik moest spreken zondag maar voelde me niet helemaal top, daarom heb ik onder invloed van 2 paracetamol gesproken en daarna storte ik in om er vervolgens niet meer bovenop te komen.
Maandag en dinsdag was Ron ook nog thuis en man, wat waren we vervelend samen. We keken filmpjes en toen we daar echt geen zin meer in hadden keken we er nog maar 1, want ja, wat moet je anders? Op een absoluut dieptepunt van verveling keken we zelfs Assepoester en daarna ben ik zelfs verleid tot het kijken van Bambi II. Dit virus lieve vrienden verwoest echt alles, zelfs je zelfrespect.
Nu zit ik thuis, Ron is weer aan het werk en ik snotter de ene na de andere zakdoek vol. Hoop dat mijn lichaam het verwoestende virus snel overwint.....want ik verveel me!
donderdag 26 februari 2009
WACK
Versuft loop ik door het huis terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Ik kijk achterom om te zien of ik gevolgd wordt, gelukkig niet. De angst slaat om mijn hart als ik gekraak hoor. Ik sta stil om nog beter te kunnen luisteren maar ik hoor niets meer. Ik loop behoedzaam verder terwijl ik probeer de tranen te stoppen en geen geluid te maken. Ik hoop niet dat ik gevonden wordt.
Ik haal diep adem als ik de volgende kamer nader, voorzichtig steek ik mijn hoofd om het hoekje van de deur...ik zie niemand....ik kijk de andere kant op....ook niemand. Ineens springt de kat tegen me op,ik geef een gil en val op de grond terwijl ik mijn gezicht met mijn handen bedek. Dan merk ik dat het de kat maar is en besef dat ik voor niets gegild heb...nu zal ik zeker gevonden worden.
Ik krabbel overeind en kruip achter het bed. Daar schuil ik in de donkere schaduw terwijl ik probeer mijn gedachten en ademhaling op orde te krijgen. Het zout van mijn tranen plakt op mijn gezicht. Mijn beste vriendin heeft mij herhaaldelijk geslagen en nog steeds is ze niet klaar. Gelukkig ben ik aan haar slagen ontsnapt en vond ik de kracht om weg te rennen.
Ineens hoor ik geluid en ik zie twee voeten aan de andere kant van het bed verschijnen. De schrik slaat om mijn hart, daar is ze. Ik kan geen kant op en weet niet hoe te ontsnappen. Ze zal me vinden, ik weet het zeker. Aanval is de beste optie. Ik tel tot drie spring met een rondgang op het bed en *WACK* vriendin Jedidja met mijn kussen. Daarna ren ik de deur uit terwijl de tranen van slappe lach alweer over mijn gezich rollen.
Jedidja ons virtuele kussengevecht is geweldig *WACK* deze kreeg je nog:-)
Ik haal diep adem als ik de volgende kamer nader, voorzichtig steek ik mijn hoofd om het hoekje van de deur...ik zie niemand....ik kijk de andere kant op....ook niemand. Ineens springt de kat tegen me op,ik geef een gil en val op de grond terwijl ik mijn gezicht met mijn handen bedek. Dan merk ik dat het de kat maar is en besef dat ik voor niets gegild heb...nu zal ik zeker gevonden worden.
Ik krabbel overeind en kruip achter het bed. Daar schuil ik in de donkere schaduw terwijl ik probeer mijn gedachten en ademhaling op orde te krijgen. Het zout van mijn tranen plakt op mijn gezicht. Mijn beste vriendin heeft mij herhaaldelijk geslagen en nog steeds is ze niet klaar. Gelukkig ben ik aan haar slagen ontsnapt en vond ik de kracht om weg te rennen.
Ineens hoor ik geluid en ik zie twee voeten aan de andere kant van het bed verschijnen. De schrik slaat om mijn hart, daar is ze. Ik kan geen kant op en weet niet hoe te ontsnappen. Ze zal me vinden, ik weet het zeker. Aanval is de beste optie. Ik tel tot drie spring met een rondgang op het bed en *WACK* vriendin Jedidja met mijn kussen. Daarna ren ik de deur uit terwijl de tranen van slappe lach alweer over mijn gezich rollen.
Jedidja ons virtuele kussengevecht is geweldig *WACK* deze kreeg je nog:-)
dinsdag 17 februari 2009
De vrouw en haar hondje
Na een zwaar weekend en een bijzonder zware maandag begon deze dinsdag niet optimaal. Ik had een zware nacht gehad en stond op met een bleh gevoel vanwege het druilerige weer. Gelukkig had ik van Jedidja een aantal nummers 'geleend' van Andrea Bocelli, dus deze luisterde ik onderweg naar de bus, dit had echter niet het gewenste effect, ik werd namelijk jankerig van de muziek omdat het bij mij een 'gevoelige snaar' raakt.
Ik stapte in de bus en ook mijn collega stapte in. Wij zaten zo even te kletsen over het werk enzo toen er een vrouw met haar gezicht op 10 over half 8 binnenkwam met haar cocker spaniel hondje. De vrouw wilde bij de stoel voor de rolstoel zitten en probeerde deze naar beneden te klappen. Dit wilde in de eerste instantie niet lukken dus zij gebruikte meer kracht en toen nog meer kracht en toen.....klapte de stoel open op de kop van het hondje, welke direct op de grond ging liggen.
Ik moest zo lachen van het geheel, ik kon er niets aan doen (natuurlijk nadat ik er zeker van was dat het hondje de klap overleeft had) Om de vrouw niet nog kwader te laten kijken draaide ik mijn hoofd weg en de tranen liepen over mijn wangen. Mijn collega vroeg wat er was en ik moest het hem wel vertellen. Ook hij moest bijzonder lachen, en in plaats van dat de vrouw meelachte vertrok haar gezicht naar 5 voor half 7.
Ik had haar dag verpest, maar zij had mijn dag weer goedgemaakt. Met dank aan de vrouw en haar hondje...
Ik stapte in de bus en ook mijn collega stapte in. Wij zaten zo even te kletsen over het werk enzo toen er een vrouw met haar gezicht op 10 over half 8 binnenkwam met haar cocker spaniel hondje. De vrouw wilde bij de stoel voor de rolstoel zitten en probeerde deze naar beneden te klappen. Dit wilde in de eerste instantie niet lukken dus zij gebruikte meer kracht en toen nog meer kracht en toen.....klapte de stoel open op de kop van het hondje, welke direct op de grond ging liggen.
Ik moest zo lachen van het geheel, ik kon er niets aan doen (natuurlijk nadat ik er zeker van was dat het hondje de klap overleeft had) Om de vrouw niet nog kwader te laten kijken draaide ik mijn hoofd weg en de tranen liepen over mijn wangen. Mijn collega vroeg wat er was en ik moest het hem wel vertellen. Ook hij moest bijzonder lachen, en in plaats van dat de vrouw meelachte vertrok haar gezicht naar 5 voor half 7.
Ik had haar dag verpest, maar zij had mijn dag weer goedgemaakt. Met dank aan de vrouw en haar hondje...
donderdag 5 februari 2009
Patat en zere tenen
Ik werk nu al een week ongeveer op proef, ik loop mee met mijn ongeveer collega’s om eens te kijken wat het werk inhoud, wat ik ervan vind, of ik het voor ongeveer altijd zou willen doen. Het is geweldig werk, op de zere voeten, de stijfe kuiten en de afgestorven kleine teentjes na. Is je fantasie al geprikkeld? Wil je al weten waar ik me zo al mee bezig houd?
Nou, ik maak deel uit van een wandelgroep op ’s Heerenloo, dit houdt in wandelen met mensen met een verstandelijke beperking. Ik had het nooit zo op deze doelgroep, tijdens mijn Activiteitenbegeleiding Studie heb ik deze doelgroep angstvallig vermeden, ik liep liever in het verzorgingshuis of het Activiteitencentrum stage, nooit of te nimmer had ik kunnen denken dat ik ooit mijn lol zou vinden in het werken met deze mensen.
Als ik vertel dat ik wandel kijken mensen me altijd een beetje raar aan…wandelen….voor je geld? Ja inderdaad, wandelen voor mijn geld. We halen clienten op die behoefte hebben aan deze vorm van begeleiding en we geven ze dat stukje persoonlijke aandacht. Het is heel erg gaaf om deze mensen te leren kennen en de dag met hen door te brengen, wandelend in de natuur, genietend van de omgeving, door weer en wind (behalve bij bliksem en een negatief naar-buiten-gaan-advies)
Een baan is natuurlijk geen baan als er geen ‘vervelende kanten’ aan zitten. Nou ja, vervelende kanten, de afgestorven teentjes is er bijvoorbeeld zo een. Ik heb goede wandelschoenen gekocht, welke natuurlijk enige tijd ingelopen moeten worden. Ik wandel de hele dag zo kwiek als een, tja, als een uhm, wandelende Activiteitenbegeleider, maar als de dag erop zit krijg ik het zwaar. Ik strompel met O-benen naar de bus en van het station naar huis, mensen die goed luisteren horen mij in het voorbijgaan murmelen auw, auw, auw, auw.
En dan hebben we het nog niet over de spierpijn in de kuiten en de rug. Het is een en al ellende, mijn tere lichaampje dat dag in dag uit gestudeerd heeft, is helemaal niet gewend aan deze lichamelijke inspanningen en komt danig in opstand. Maar ik draag het als een echte vrouw, want ik moet groot en sterk zijn wil ik dit ongeveer mijn hele leven willen doen.
Het grootste genot van deze baan is toch wel ‘donderdag patat dag.’ Al twee donderdagen op een rij heb ik patat gekocht van de centen van mijn collega (natuurlijk wel eerlijk terugbetaald, dat verwacht je toch wel van me?) En ik moet eerlijk zeggen, zo’n lekker warm middagpatatje gaat er altijd prima in, en ik hoef niet om de lijn te denken, want ik loop de hele dag (ongeveer).
Ik heb gewoon de ideale baan gevonden, welke ik heel graag zou willen blijven doen (God works in mysterious ways) dus ik spreek mijn teentjes streng toe en dwing ze om nog een dag met mij te lopen, dan is het weekend en kunnen ze bijkomen om, naar ik hoop, volgende week voor het echie mee te doen.
Nou, ik maak deel uit van een wandelgroep op ’s Heerenloo, dit houdt in wandelen met mensen met een verstandelijke beperking. Ik had het nooit zo op deze doelgroep, tijdens mijn Activiteitenbegeleiding Studie heb ik deze doelgroep angstvallig vermeden, ik liep liever in het verzorgingshuis of het Activiteitencentrum stage, nooit of te nimmer had ik kunnen denken dat ik ooit mijn lol zou vinden in het werken met deze mensen.
Als ik vertel dat ik wandel kijken mensen me altijd een beetje raar aan…wandelen….voor je geld? Ja inderdaad, wandelen voor mijn geld. We halen clienten op die behoefte hebben aan deze vorm van begeleiding en we geven ze dat stukje persoonlijke aandacht. Het is heel erg gaaf om deze mensen te leren kennen en de dag met hen door te brengen, wandelend in de natuur, genietend van de omgeving, door weer en wind (behalve bij bliksem en een negatief naar-buiten-gaan-advies)
Een baan is natuurlijk geen baan als er geen ‘vervelende kanten’ aan zitten. Nou ja, vervelende kanten, de afgestorven teentjes is er bijvoorbeeld zo een. Ik heb goede wandelschoenen gekocht, welke natuurlijk enige tijd ingelopen moeten worden. Ik wandel de hele dag zo kwiek als een, tja, als een uhm, wandelende Activiteitenbegeleider, maar als de dag erop zit krijg ik het zwaar. Ik strompel met O-benen naar de bus en van het station naar huis, mensen die goed luisteren horen mij in het voorbijgaan murmelen auw, auw, auw, auw.
En dan hebben we het nog niet over de spierpijn in de kuiten en de rug. Het is een en al ellende, mijn tere lichaampje dat dag in dag uit gestudeerd heeft, is helemaal niet gewend aan deze lichamelijke inspanningen en komt danig in opstand. Maar ik draag het als een echte vrouw, want ik moet groot en sterk zijn wil ik dit ongeveer mijn hele leven willen doen.
Het grootste genot van deze baan is toch wel ‘donderdag patat dag.’ Al twee donderdagen op een rij heb ik patat gekocht van de centen van mijn collega (natuurlijk wel eerlijk terugbetaald, dat verwacht je toch wel van me?) En ik moet eerlijk zeggen, zo’n lekker warm middagpatatje gaat er altijd prima in, en ik hoef niet om de lijn te denken, want ik loop de hele dag (ongeveer).
Ik heb gewoon de ideale baan gevonden, welke ik heel graag zou willen blijven doen (God works in mysterious ways) dus ik spreek mijn teentjes streng toe en dwing ze om nog een dag met mij te lopen, dan is het weekend en kunnen ze bijkomen om, naar ik hoop, volgende week voor het echie mee te doen.
woensdag 28 januari 2009
Grote schoonmaakkriebels
De mannen bij Ron op het werk hebben het zwaar, hun vrouwen, vriendinnen en geliefden hebben last van de grote voorjaars-schoonmaak-kriebels. De mannen klagen tegen Ron en vertellen hoe zwaar ze het hebben, Ron biedt een luisterend oor en probeert de mannen te troosten waar hij kan, hoewel het lastig is.
Wat Ron niet wist, was dat toen hij thuis kwam na een dag van luisteren en troosten, hij zelf in een benarde positie kwam. Ik zat namelijk met mijn hoofd vol frustraties en irritaties rondom de rommelige keukenkastjes en smoezelige ramen. Thuis gekomen vertelde Ron dat hij de mannen geholpen en getroost had, maar toen kwam mijn beurt om hem iets over vrouwen uit te leggen. Ik vertelde hem dat vrouwen daar vaker last van hebben in het voorjaar en meteen vroeg ik hem of we nu eindelijk de roze deuren konden verven.
Een beetje geschokt en triest keek Ron me aan, alsof hij wilde zeggen "nee Laura, niet jij ook al!" Hij kon het niet geloven, maar de werkelijkheid brak snel door toen ik de kasten leeg begon te halen en een emmer en keukentrapje vroeg. Een beetje beduust haalde Ron ze (Lief he) en ik begon met soppen.
Toen stelde Ron de vraag die in zijn gedachte brandde, alle frustratie en ellende kwam eruit: 'moeten we naast de maandelijkse ellende nu ook dit nog verdragen?" Hij kon het niet meer verkroppen, maar een vrouw in de voorjaarsschoonmaak is nu eenmaal niet de beste aanwezigheid voor een man. Na zijn uitroep en mijn bevestigende antwoord pakte hij de stofzuiger, zucht. If you can't beat them join them.
Ik denk dat de mannen Ron morgen wel mogen begeleiden, want hij heeft het zwaar. Misschien is een bouwvakkers-praatgroepje voor mannen met vrouwen in de grote schoonmaak een idee?
(HHVVJ Ron)
Wat Ron niet wist, was dat toen hij thuis kwam na een dag van luisteren en troosten, hij zelf in een benarde positie kwam. Ik zat namelijk met mijn hoofd vol frustraties en irritaties rondom de rommelige keukenkastjes en smoezelige ramen. Thuis gekomen vertelde Ron dat hij de mannen geholpen en getroost had, maar toen kwam mijn beurt om hem iets over vrouwen uit te leggen. Ik vertelde hem dat vrouwen daar vaker last van hebben in het voorjaar en meteen vroeg ik hem of we nu eindelijk de roze deuren konden verven.
Een beetje geschokt en triest keek Ron me aan, alsof hij wilde zeggen "nee Laura, niet jij ook al!" Hij kon het niet geloven, maar de werkelijkheid brak snel door toen ik de kasten leeg begon te halen en een emmer en keukentrapje vroeg. Een beetje beduust haalde Ron ze (Lief he) en ik begon met soppen.
Toen stelde Ron de vraag die in zijn gedachte brandde, alle frustratie en ellende kwam eruit: 'moeten we naast de maandelijkse ellende nu ook dit nog verdragen?" Hij kon het niet meer verkroppen, maar een vrouw in de voorjaarsschoonmaak is nu eenmaal niet de beste aanwezigheid voor een man. Na zijn uitroep en mijn bevestigende antwoord pakte hij de stofzuiger, zucht. If you can't beat them join them.
Ik denk dat de mannen Ron morgen wel mogen begeleiden, want hij heeft het zwaar. Misschien is een bouwvakkers-praatgroepje voor mannen met vrouwen in de grote schoonmaak een idee?
(HHVVJ Ron)
donderdag 22 januari 2009
Van trouwdagliedjes naar een kast
Over een maand of vijf zullen Ron en ik gaan trouwen en ja, dan heb je ook bepaalde muzikale ondersteuning nodig hier en daar. Zo is er bijvoorbeeld een nummer als je binnenkomt in de kerk. Aangezien vrienden van ons het geweldige nummer "The prayer" al gebruikt hebben op hun trouwdag in december, moeten we een andere optie verzinnen. En daar ga je dan: youtube here I come.
Ik besloot eens te zoeken naar mijn favoriete zanger: Josh Groban (Nee, dit is geen fan-blog, want ik had gezegd dat ik geen fan-blogs meer zou schrijven) Hij heeft een geweldige diepe stem en zijn nummers zijn geweldig. Al snel kwam ik bij de duetten aan die hij gezongen had en ik belande bij Sarah Brightman en via via bij Andrea Bocelli en Celine Dion. De hele middag kan ik me niet meer concentreren op wat dan ook want de nummers die deze mensen zingen zijn ongelovelijk hemels.
Maar ergens is er ook wel een beetje frustratie, het moet toch niet mogelijk zijn dat mensen zo kunnen zingen en iedere keer als ik ze hoor beter geworden zijn? Ik raak in een soort 'snif-ik-heb-behoefte-aan-chocola-bui' terwijl ik van het ene in het andere nummer duik.
Gelukkig kan ik er met een aantal mensen over praten, zoals Jedidja. Samen hebben we het over een kast die wij ooit aan gaan schaffen en waar we deze mensen dan in zullen stoppen. Over enkele zijn we wel uit, zo mag Jedidja Derjan hebben, want dat is haar man, ik stop Ron in mijn kast, die hoeft zij niet. Maar dan komen de vechtpartijen, want ik wil Josh Groban in de kast, maar zij ook. En dan gaat het natuurlijk niet om hoe hij eruit ziet (hallo, ik ga trouwen hoor) maar om zijn geweldige zangkwaliteiten (ik zei toch dat het geen fan-blog was). Maar aangezien ik mijn horizon nu verbreed heb, zullen we nog meer ruzie krijgen, om Andrea Bocelli bijvoorbeeld.
Ow wacht eens,jullie snappen natuurlijk de hele bedoeling van die kast niet....nou je stopt er mensen in waar je wat aan hebt, zoals Andrea Bocelli bijvoorbeeld en als je dan gaat koken of afwassen, dan haal je hem er even uit, zodat hij je in de keuken kan ondersteunen met muzikale tonen. Dat maakt het afwassen veel leuker en gezelliger.
Zucht, het wordt natuurlijk nog een hele strijd met Jedid, maar misschien kunnen we af en toe eens ruilen van personen, "mag ik Josh, dan krijg jij Andrea voor een week" bel ik dan op. En dan komen we hem even langsbrengen.
Ach kom op dromen mag toch?
Nou,zoals je ziet, komt er van die muzikale ondersteuning niets op die trouwdag. Ik zit alleen maar over goedgevulde kasten te dromen. Jedidja, mag ik Josh eerst?
Ik besloot eens te zoeken naar mijn favoriete zanger: Josh Groban (Nee, dit is geen fan-blog, want ik had gezegd dat ik geen fan-blogs meer zou schrijven) Hij heeft een geweldige diepe stem en zijn nummers zijn geweldig. Al snel kwam ik bij de duetten aan die hij gezongen had en ik belande bij Sarah Brightman en via via bij Andrea Bocelli en Celine Dion. De hele middag kan ik me niet meer concentreren op wat dan ook want de nummers die deze mensen zingen zijn ongelovelijk hemels.
Maar ergens is er ook wel een beetje frustratie, het moet toch niet mogelijk zijn dat mensen zo kunnen zingen en iedere keer als ik ze hoor beter geworden zijn? Ik raak in een soort 'snif-ik-heb-behoefte-aan-chocola-bui' terwijl ik van het ene in het andere nummer duik.
Gelukkig kan ik er met een aantal mensen over praten, zoals Jedidja. Samen hebben we het over een kast die wij ooit aan gaan schaffen en waar we deze mensen dan in zullen stoppen. Over enkele zijn we wel uit, zo mag Jedidja Derjan hebben, want dat is haar man, ik stop Ron in mijn kast, die hoeft zij niet. Maar dan komen de vechtpartijen, want ik wil Josh Groban in de kast, maar zij ook. En dan gaat het natuurlijk niet om hoe hij eruit ziet (hallo, ik ga trouwen hoor) maar om zijn geweldige zangkwaliteiten (ik zei toch dat het geen fan-blog was). Maar aangezien ik mijn horizon nu verbreed heb, zullen we nog meer ruzie krijgen, om Andrea Bocelli bijvoorbeeld.
Ow wacht eens,jullie snappen natuurlijk de hele bedoeling van die kast niet....nou je stopt er mensen in waar je wat aan hebt, zoals Andrea Bocelli bijvoorbeeld en als je dan gaat koken of afwassen, dan haal je hem er even uit, zodat hij je in de keuken kan ondersteunen met muzikale tonen. Dat maakt het afwassen veel leuker en gezelliger.
Zucht, het wordt natuurlijk nog een hele strijd met Jedid, maar misschien kunnen we af en toe eens ruilen van personen, "mag ik Josh, dan krijg jij Andrea voor een week" bel ik dan op. En dan komen we hem even langsbrengen.
Ach kom op dromen mag toch?
Nou,zoals je ziet, komt er van die muzikale ondersteuning niets op die trouwdag. Ik zit alleen maar over goedgevulde kasten te dromen. Jedidja, mag ik Josh eerst?
maandag 19 januari 2009
Wie jouw rolmodel??
Rolmodellen zijn belangrijk, we kijken tegen ze op, of tegen iets dat ze gedaan hebben, ze zijn een voorbeeld voor ons. Maar ik geloof dat de band die we hebben met ons rolmodel onbewust nog dieper gaat. Ik geloof dat wij onderbewust meer bezig zijn met ons rolmodel dan we denken. Bijvoorbeeld, als wij een simpel cijfertestje doen, dan denk ik dat we voor de cijfers kiezen die wijzen op ons rolmodel (onbewust natuurlijk)
Geloof je me niet? Nou, dan gaan we eens even een testje doen:
Let er wel op dat je de antwoorden niet van tevoren leest, dit zou je onderbewustzijn alleen maar beinvloeden en dan is de test niet echt meer een bewijs van de theorie....toch!
1) kies je favoriete nummer tussen de 1 en de 9
2) vermenigvuldig dit met 3
3) tel er 3 bij op
4) vermenigvuldig dit getal nog eens met 3 (ik wacht wel tot je je rekenmachine gepakt hebt )
5) je krijgt nu een 2 cijferig getal
tel deze bij elkaar op zodat je nog 1 getal overhoud
En dan nu naar beneden scrollen
kijk nu in het lijstje wie je rolmodel is:
1. King Kong
2. Nelson Mandela
3 Oprah
4. Dr. Phill
5. Bill Gates
6. Gandhi
7. Prinses Maxima
8. George Bush
9. Laura (auteur Alura's Happy Life)
10.Barack Obama
ik weet het ....... ik heb dat effect nu eenmaal op veel mensen. Maar ooit, op een dag, zul je net als mij zijn, geloof me maar.
En hou maar op met andere nummers kiezen, ik ben gewoon je idool, accepteer dat nou maar gewoon.
Geloof je me niet? Nou, dan gaan we eens even een testje doen:
Let er wel op dat je de antwoorden niet van tevoren leest, dit zou je onderbewustzijn alleen maar beinvloeden en dan is de test niet echt meer een bewijs van de theorie....toch!
1) kies je favoriete nummer tussen de 1 en de 9
2) vermenigvuldig dit met 3
3) tel er 3 bij op
4) vermenigvuldig dit getal nog eens met 3 (ik wacht wel tot je je rekenmachine gepakt hebt )
5) je krijgt nu een 2 cijferig getal
tel deze bij elkaar op zodat je nog 1 getal overhoud
En dan nu naar beneden scrollen
kijk nu in het lijstje wie je rolmodel is:
1. King Kong
2. Nelson Mandela
3 Oprah
4. Dr. Phill
5. Bill Gates
6. Gandhi
7. Prinses Maxima
8. George Bush
9. Laura (auteur Alura's Happy Life)
10.Barack Obama
ik weet het ....... ik heb dat effect nu eenmaal op veel mensen. Maar ooit, op een dag, zul je net als mij zijn, geloof me maar.
En hou maar op met andere nummers kiezen, ik ben gewoon je idool, accepteer dat nou maar gewoon.
Radio in mijn leven
Ik werk nu alweer vier dagen bij de bollenboer waar ik eerder ook gewerkt had. En, in tegenstelling tot de eerste keer, hebben wij nu een oude radio in de schuur staan, zo een met een antenne, zo een waarbij, als het slecht weer is (zoals vandaag), je alleen grr...unch....ggggg....klakklak..... hoort. Zo een dus.
Voor iemand die de afgelopen vier jaar geen baan heeft gehad, enkel en alleen gestudeerd heeft met op de achtergrond haar eigen muziek, is de radio een hele belevenis. Radio Veronica met 80's en 90's hits vult de schuur van plafond tot betonnen vloer (bij mooi weer dan) Met deze radio verval ik van vrolijkheid in ellende en weer terug, dat komt als volgt: Ik fluit, zing en neurie namelijk een liedje mee (vrolijke bui), daarna komt de mededeling dat dit nummer uit 1993 was (ik bedenk me dat ik oud wordt,aangezien ik het hele nummer woordelijk mee kan zingen en zelfs de videoclip erbij nog weet, weg vrolijke bui) dit ben ik echter al snel weer vergeten en vrolijk zing ik het volgende nummer mee (vrolijke bui) nummer uit 1995 (auw, ik wordt echt oud) etc. etc.
Maar niet alles is kommer en kwel, want eens per dag luisteren wij op de radio naar de mopppentrommel, sjonge jonge jonge. Zo'n irritant muziekje op de achtergrond en slappe moppen, geweldig! Leuke is dat Ron precies dezelfde moppentrommel hoort op zijn werk (maf he zo'n radio, we kunnen allemaal naar hetzelfde luisteren) Thuis aangekomen blerren we het melodietje dat vervolgens de hele avond door terugkomt.
Radio geeft kleur aan je leven! In ieder geval aan ons leven!!!
Voor iemand die de afgelopen vier jaar geen baan heeft gehad, enkel en alleen gestudeerd heeft met op de achtergrond haar eigen muziek, is de radio een hele belevenis. Radio Veronica met 80's en 90's hits vult de schuur van plafond tot betonnen vloer (bij mooi weer dan) Met deze radio verval ik van vrolijkheid in ellende en weer terug, dat komt als volgt: Ik fluit, zing en neurie namelijk een liedje mee (vrolijke bui), daarna komt de mededeling dat dit nummer uit 1993 was (ik bedenk me dat ik oud wordt,aangezien ik het hele nummer woordelijk mee kan zingen en zelfs de videoclip erbij nog weet, weg vrolijke bui) dit ben ik echter al snel weer vergeten en vrolijk zing ik het volgende nummer mee (vrolijke bui) nummer uit 1995 (auw, ik wordt echt oud) etc. etc.
Maar niet alles is kommer en kwel, want eens per dag luisteren wij op de radio naar de mopppentrommel, sjonge jonge jonge. Zo'n irritant muziekje op de achtergrond en slappe moppen, geweldig! Leuke is dat Ron precies dezelfde moppentrommel hoort op zijn werk (maf he zo'n radio, we kunnen allemaal naar hetzelfde luisteren) Thuis aangekomen blerren we het melodietje dat vervolgens de hele avond door terugkomt.
Radio geeft kleur aan je leven! In ieder geval aan ons leven!!!
maandag 12 januari 2009
Geen inspiratie door zware bevalling
Ik heb een ware bevalling (bijna) achter de rug. Op dit moment heeft mijn scriptiebegeleider namelijk mijn eerste scriptieversie in zijn inbox-postvak. Vanwege al het scriptiewerk is mijn schrijfcreativiteit tot een dieptepunt gezakt, ik heb gewoon geen bloginspiratie meer over, maar ik hou jullie op de hoogte...het komt vast wel weer goed.
maandag 5 januari 2009
Interkerkelijk volleyballen
Het was weer zover, de eerste zaterdag van januari, de oliebollen waren nog niet verteerd of we begonnen aan een hele dag volleyballen met teams uit verschillende kerken, dit is goed voor de onderlinge contacten en verbroederd denken ze ;-)
Om 8.15u (!) waren Ron en ik (ongeveer) aanwezig. Slaperig en suf, maar we stonden er. Er waren al een aantal mensen fanatiek aan het opslaan en hoe langer ik naar ze keek hoe suffer is werd. Ron ging zich even omkleden en ik zocht onze teamleider. Ons team bestond uit jongerenwerkers uit verschillende kerken met wie we eens in de maand samenkomen en het leek ons cool om samen te volleyballen, we hadden shirtjes gemaakt en aangezien we deze shirtjes aanmoesten, welke geregeld waren door de teamleider, zocht ik naar hem terwijl Ron zich omkleedde, klinkt logisch toch?
Eerste twee wedstrijden moed verzamelen en ja hoor we waren aan de beurt om 10 minuten een potje te spelen. Ow had ik al verteld dat ik zo iemand ben die bang is voor de bal en iedere keer als de bal eraan komt wegduikt met de handen op het hoofd? Nee? Ow nou dan weet je het nu...Ow en had ik al verteld dat we in een poul ingedeeld waren met de twee teams die altijd winnen al 10 jaar achter elkaar? Nee?.....Nou bij deze dan.
Eerste potje, Laura moet de angst voor de bal overwinnen en staat stoer in het veld. Nou ja stoer, ik sta in ieder geval rechtop. De jongerenwerkers om mij heen vangen ballen op en rennen naar mijn kant van het veld om de ballen voor me op te vangen. Soms probeer ik een bal te raken, welke dan op een ander veld terecht komt. Maar het merendeel van de tijd denk ik "ow, was dat de bal...aha....en die had ik moeten kunnen raken.....jaja" (schaam, schaam)
Dan spelen we tegen een van die goede teams, de bal komt recht op me af met een rotgang, je dacht toch zeker niet dat ik daar voor ga springen? Middenvoor, spelverdeler, jaja, uhm dan moet ik dus altijd de tweede bal opvangen en overspelen naar rechts of links, ik zie de bal komen en denk 'wat moest ik er nou ook al weer mee?'Ow uhm punt voor de tegenpartij. Ik hoop maar dat we snel de service terugpakken, want ik wil van deze beroerde middenplek af.
Op te teller staat de stand 30-8 (en niet voor ons) nog 1,5 minuut op de teller, dat kunnen we niet meer inlopen, zullen we ermee ophouden? Ow, we zijn nog niet genoeg ingemaakt? Ik zie een bal komen en sla hem een kant op, over het net, we hebben een punt? "Huh, heb ik dat gedaan? Nee toch, mmm misschien kan ik toch wel een beetje volleyballen....ow, was dat de bal, ja ik weet het de service is weer voor hun, zucht."
De tweede helft van de wedstrijd is leuker, we zijn gekwalificeerd voor de verliezerspoul, dat is zeer positief, want je wilt echt niet in de winnaarspoul. Hoe we in de verliezerspoul kwamen? Nou, dat is niet zo moeilijk hoor, gewoon alles verliezen, zoals wij hadden gedaan, dan komt het helemaal goed.
Nu worden de wedstrijden leuk, er zijn gasten die nog slechter zijn dan wij, hoe bestaat het. We winnen 3 wedstrijden en ik krijg er lol in, had ik niet moeten krijgen want net op dat moment verliezen we weer, nog eens zucht.
We strijden nu om de 3e en 4e plaats, tegen een team dat we eerder dik in hadden gemaakt. We hebben net 20 minuten gespeeld (kwalificatie is langer spelen) en nu weer 20 minuten, de sfeer 'we gaan winnen' heerst. Op een gegeven moment staan we 8 punten voor, welke we ook weer verliezen. Een van de jongens uit het tegenoverteam is lang en fungeert als vliegende keep. Even denk ik erover hem uit te schakelen met een harde bal, ik probeer het zelfs, maar de bal vliegt het andere veld op, laat dus maar weer.
Laatste seconden, zij staan een punt voor, een van de meiden slaat nog een keer op, als we hem kunnen raken en op hun veld kunnen krijgen hebben we gelijk spel. Ze slaat op, de bal vliegt, we springen met zijn drieeen en de bal valt tussen ons in. Hoogmoed komt voor de val past hier wel bij denk ik.
Na het volleybal hebben we tijd om te douchen, dan gaan we naar een kerk om met elkaar te eten. Zoals ik al zei: 'sport is goed voor de onderlinge contacten' ik ken inderdaad veel meer mensen. "Jij bent die gast die die knalharde bal recht op mijn hoofd mikte he? Ja dat dacht ik al te zien."
Tijdens de Sing In na het eten kijk ik naar een team dat bij elkaar zit en stiekem denk ik "stelletje vervelende personen, jullie konden ons toch wel een beetje kans geven, 35-8 is toch niet winnen?" Tja sport verbroederd, jammer dat ik nog zoveel te leren heb als christen, zoals bijvoorbeeld vergeving en het blij zijn als de ander de beker krijgt....dubbele zucht.
Volgende keer moeten we gewoon harder dan alle andere teams bidden dat we gaan winnen, dat is onze enige hoop nog op een beker :-P
Om 8.15u (!) waren Ron en ik (ongeveer) aanwezig. Slaperig en suf, maar we stonden er. Er waren al een aantal mensen fanatiek aan het opslaan en hoe langer ik naar ze keek hoe suffer is werd. Ron ging zich even omkleden en ik zocht onze teamleider. Ons team bestond uit jongerenwerkers uit verschillende kerken met wie we eens in de maand samenkomen en het leek ons cool om samen te volleyballen, we hadden shirtjes gemaakt en aangezien we deze shirtjes aanmoesten, welke geregeld waren door de teamleider, zocht ik naar hem terwijl Ron zich omkleedde, klinkt logisch toch?
Eerste twee wedstrijden moed verzamelen en ja hoor we waren aan de beurt om 10 minuten een potje te spelen. Ow had ik al verteld dat ik zo iemand ben die bang is voor de bal en iedere keer als de bal eraan komt wegduikt met de handen op het hoofd? Nee? Ow nou dan weet je het nu...Ow en had ik al verteld dat we in een poul ingedeeld waren met de twee teams die altijd winnen al 10 jaar achter elkaar? Nee?.....Nou bij deze dan.
Eerste potje, Laura moet de angst voor de bal overwinnen en staat stoer in het veld. Nou ja stoer, ik sta in ieder geval rechtop. De jongerenwerkers om mij heen vangen ballen op en rennen naar mijn kant van het veld om de ballen voor me op te vangen. Soms probeer ik een bal te raken, welke dan op een ander veld terecht komt. Maar het merendeel van de tijd denk ik "ow, was dat de bal...aha....en die had ik moeten kunnen raken.....jaja" (schaam, schaam)
Dan spelen we tegen een van die goede teams, de bal komt recht op me af met een rotgang, je dacht toch zeker niet dat ik daar voor ga springen? Middenvoor, spelverdeler, jaja, uhm dan moet ik dus altijd de tweede bal opvangen en overspelen naar rechts of links, ik zie de bal komen en denk 'wat moest ik er nou ook al weer mee?'Ow uhm punt voor de tegenpartij. Ik hoop maar dat we snel de service terugpakken, want ik wil van deze beroerde middenplek af.
Op te teller staat de stand 30-8 (en niet voor ons) nog 1,5 minuut op de teller, dat kunnen we niet meer inlopen, zullen we ermee ophouden? Ow, we zijn nog niet genoeg ingemaakt? Ik zie een bal komen en sla hem een kant op, over het net, we hebben een punt? "Huh, heb ik dat gedaan? Nee toch, mmm misschien kan ik toch wel een beetje volleyballen....ow, was dat de bal, ja ik weet het de service is weer voor hun, zucht."
De tweede helft van de wedstrijd is leuker, we zijn gekwalificeerd voor de verliezerspoul, dat is zeer positief, want je wilt echt niet in de winnaarspoul. Hoe we in de verliezerspoul kwamen? Nou, dat is niet zo moeilijk hoor, gewoon alles verliezen, zoals wij hadden gedaan, dan komt het helemaal goed.
Nu worden de wedstrijden leuk, er zijn gasten die nog slechter zijn dan wij, hoe bestaat het. We winnen 3 wedstrijden en ik krijg er lol in, had ik niet moeten krijgen want net op dat moment verliezen we weer, nog eens zucht.
We strijden nu om de 3e en 4e plaats, tegen een team dat we eerder dik in hadden gemaakt. We hebben net 20 minuten gespeeld (kwalificatie is langer spelen) en nu weer 20 minuten, de sfeer 'we gaan winnen' heerst. Op een gegeven moment staan we 8 punten voor, welke we ook weer verliezen. Een van de jongens uit het tegenoverteam is lang en fungeert als vliegende keep. Even denk ik erover hem uit te schakelen met een harde bal, ik probeer het zelfs, maar de bal vliegt het andere veld op, laat dus maar weer.
Laatste seconden, zij staan een punt voor, een van de meiden slaat nog een keer op, als we hem kunnen raken en op hun veld kunnen krijgen hebben we gelijk spel. Ze slaat op, de bal vliegt, we springen met zijn drieeen en de bal valt tussen ons in. Hoogmoed komt voor de val past hier wel bij denk ik.
Na het volleybal hebben we tijd om te douchen, dan gaan we naar een kerk om met elkaar te eten. Zoals ik al zei: 'sport is goed voor de onderlinge contacten' ik ken inderdaad veel meer mensen. "Jij bent die gast die die knalharde bal recht op mijn hoofd mikte he? Ja dat dacht ik al te zien."
Tijdens de Sing In na het eten kijk ik naar een team dat bij elkaar zit en stiekem denk ik "stelletje vervelende personen, jullie konden ons toch wel een beetje kans geven, 35-8 is toch niet winnen?" Tja sport verbroederd, jammer dat ik nog zoveel te leren heb als christen, zoals bijvoorbeeld vergeving en het blij zijn als de ander de beker krijgt....dubbele zucht.
Volgende keer moeten we gewoon harder dan alle andere teams bidden dat we gaan winnen, dat is onze enige hoop nog op een beker :-P
vrijdag 2 januari 2009
Over schoonmaken en rituele verbrandingen
Een mens moet wat voor zijn geld in tijden van crisis, helemaal als je in Den Helder woont en dus maak ik vakantiehuisjes op Texel schoon. Het is apart werk, je gaat met een busje naar de boot, met een grote groep andere schoonmaakwezens stap je op de boot en aan de overkant stap je weer in een busje (inmiddels zijn we een uur verder). Het busje rijdt naar een park en daar stap je uit. Je loopt (hangt af van welk park) naar een kantine en daar krijg je een stuk of 5/6 sleutels in de hand, een emmer en een dweil, have fun.
Zoekend loop ik met mijn emmertje met doekjes aan de fiets, ik fiets niet want het heeft geijzeld, ben niet gek.
Eerste huisje: mensen aan het inpakken
Tweede huisje: ik hoor de stofzuiger (scheelt mij weer)
Derde huisje: Auto voor de deur
Vierde huisje: stressende vrouw, man laadt de auto in
Vijfde huisje: jij beetje vroeg he??? (uhm nee, u moet over 5 minuten uw huis uit zijn arggg maar ik ga wel weer)
Daar sta ik dan met mijn fietsje, na 10 minuten kou gekleumt te hebben besluit ik toch maar weer naar de kantine te gaan (Zoals mijn controleur 5 minuten geleden al aanraadde, maar ik met mijn eigenwijze hoofd niet deed.)Een bakkie koffie later en ik loop weer naast mijn fiets, op aanraden van een man met een leuke herdershond.
Eerste huisje, bijna schoon. Radio aan en het werk kan beginnen, afstoffen, bedden opmaken, koelkast schoonmaken, zuigen, dweilen...best leuk. Maar dan begint het, de badkamer (eigenlijk moet je nu Jaws-muziek op de achtergrond horen terwijl ik dit zeg) Haren zijn echt vervelend, je wrijft ze alleen maar van de ene naar de andere plaats. En dan die halve zeepflessen die omgegaan zijn over het bad, argggg.
En als de badkamer er een beetje schappelijk uitziet beginnen we aan: de wc (welke muziek is enger dan Jaws? Nou die dan als ik zeg: de wc) Laat ik verder maar niet in detail treden, het enige dat ik zeg is dat je soms heel wat moet overwinnen om iets schoon te maken.
En dan ziet alles er netjes uit, we zijn inmiddels 3 kwartier tot een uur verder, maar het resultaat mag er zijn. Een blinkende koelkast en wc. Het kan niet beter.
En als voldoening voor je werk, mag je dan overnieuw beginnen in het volgende huisje (snif)
Om 13.00u stap ik naast de fiets ;-) op naar het laatste huisje, ik heb nog een uur voor de bus naar de boot gaat, dus dat moet goedkomen.Ik loop het laatste huisje in, het is groot, dus ik begin meteen met de slaapkamers (3 stuks) dan zijn die maar mooi gedaan. De badkamer en woonkamer lijken mee te vallen, dus ik doe alles lekker grondig. 13.20, nog een half uur, ik loop de woonkamer en keuken in en val bijna flauw. Op het eerste gezicht was het best schappelijk, maar als je beter kijkt, overal limonadevlekken en vetvlekken en een kindje heeft met wasco op de vloer gekrijt, en natuurlijk niet op de tegels maar in de voegen!
Even denk ik eraan om het dat kind betaald te zetten en de knuffel die ik gevonden heb niet in te leveren maar ritueel te verbranden in de tuin (ik dacht er alleen maar even aan hoor)
Race tegen de klok, afraffelen van de badkamer, maar eindelijk zit ik dan in de bus, net op tijd en om 15.00 beland ik netjes thuis. Maandag weer een dag :-)
Zoekend loop ik met mijn emmertje met doekjes aan de fiets, ik fiets niet want het heeft geijzeld, ben niet gek.
Eerste huisje: mensen aan het inpakken
Tweede huisje: ik hoor de stofzuiger (scheelt mij weer)
Derde huisje: Auto voor de deur
Vierde huisje: stressende vrouw, man laadt de auto in
Vijfde huisje: jij beetje vroeg he??? (uhm nee, u moet over 5 minuten uw huis uit zijn arggg maar ik ga wel weer)
Daar sta ik dan met mijn fietsje, na 10 minuten kou gekleumt te hebben besluit ik toch maar weer naar de kantine te gaan (Zoals mijn controleur 5 minuten geleden al aanraadde, maar ik met mijn eigenwijze hoofd niet deed.)Een bakkie koffie later en ik loop weer naast mijn fiets, op aanraden van een man met een leuke herdershond.
Eerste huisje, bijna schoon. Radio aan en het werk kan beginnen, afstoffen, bedden opmaken, koelkast schoonmaken, zuigen, dweilen...best leuk. Maar dan begint het, de badkamer (eigenlijk moet je nu Jaws-muziek op de achtergrond horen terwijl ik dit zeg) Haren zijn echt vervelend, je wrijft ze alleen maar van de ene naar de andere plaats. En dan die halve zeepflessen die omgegaan zijn over het bad, argggg.
En als de badkamer er een beetje schappelijk uitziet beginnen we aan: de wc (welke muziek is enger dan Jaws? Nou die dan als ik zeg: de wc) Laat ik verder maar niet in detail treden, het enige dat ik zeg is dat je soms heel wat moet overwinnen om iets schoon te maken.
En dan ziet alles er netjes uit, we zijn inmiddels 3 kwartier tot een uur verder, maar het resultaat mag er zijn. Een blinkende koelkast en wc. Het kan niet beter.
En als voldoening voor je werk, mag je dan overnieuw beginnen in het volgende huisje (snif)
Om 13.00u stap ik naast de fiets ;-) op naar het laatste huisje, ik heb nog een uur voor de bus naar de boot gaat, dus dat moet goedkomen.Ik loop het laatste huisje in, het is groot, dus ik begin meteen met de slaapkamers (3 stuks) dan zijn die maar mooi gedaan. De badkamer en woonkamer lijken mee te vallen, dus ik doe alles lekker grondig. 13.20, nog een half uur, ik loop de woonkamer en keuken in en val bijna flauw. Op het eerste gezicht was het best schappelijk, maar als je beter kijkt, overal limonadevlekken en vetvlekken en een kindje heeft met wasco op de vloer gekrijt, en natuurlijk niet op de tegels maar in de voegen!
Even denk ik eraan om het dat kind betaald te zetten en de knuffel die ik gevonden heb niet in te leveren maar ritueel te verbranden in de tuin (ik dacht er alleen maar even aan hoor)
Race tegen de klok, afraffelen van de badkamer, maar eindelijk zit ik dan in de bus, net op tijd en om 15.00 beland ik netjes thuis. Maandag weer een dag :-)
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
