Soms heb je zo'n dag, zo'n dag waarop alles mis gaat en je helemaal gek wordt van ellende. Zo'n dag waarvan je hoopt dat hij snel voorbij is, maar helaas, hij duurt langer dan andere dagen. En weet je wat de ellende was voor mij? Normale mensen hebben 1 zo'n dag in de zoveel tijd, ik heb er nu 4 achter elkaar gehad.
Het gebeurde vrijdag, ik had een moeilijk gesprek met iemand en ik was bijzonder zenuwachtig. Het gesprek zou plaatsvinden in de zaal van het gebouw waar mijn ouders beheerder van zijn (en waar wij dus boven wonen) Ik pakte de sleutel van de voordeur met de waarschuwing op de sleutelhanger "Mastersleutel, mag niet weg." Ik opende de deur beneden en liep van de zenuwen, voor het gesprek, het hele huis rond, de keuken in, mijn kamer in, het gebouw weer in, noem het maar op. Het gesprek was goed en meteen daarna moest ik mij omkleden omdat Ron en ik naar een bruiloft moesten.
De bruiloft was geweldig mooi, de bruid was prachtig en de kerkdienst was speciaal. Ron werd ziek en dus ging ik alleen naar het feest, was ook gezellig. Maar goed, daar lees je dit stukje niet voor.
De volgende dag was een dag waarop alles dus misging. Ron en ik hadden ruzie (komt natuurlijk bijna nooit voor ahum) en ik liet alles uit mijn handen vallen. De tijd van de maand komt er weer aan dus mijn histerische buien komen ook niet uit de lucht vallen. Kortom: het gaat dus een keer goed fout.
Zondag was de verjaardag van Ron, ik was zo een beetje aan het voorbereiden, en een kwartier voor iedereen er zou zijn moest ik de deur open doen, want we vierden het in dezelfde zaal als het gesprek. Dus ik op zoek naar de "Mastersleutel" geen "Mastersleutel" te vinden. Ik een beetje gestresst, want het is niet voor niets de "Mastersleute'l." In 10 minuten iedereen tegen me in het harnas gejaagd met mijn gestress,maar de sleutel niet kunnen vinden. Toen kwamen de eerste gasten, einde zoektocht.
Vandaag, maandag, de hele dag kneiterhard gewerkt. Pijn in mijn rug en schouders, want ik ben weer 2 dagen aan het tellen bij de bollenboer. Kom helemaal gesloopt thuis en denk dat ik de sleutel wel even zal vinden. Beneden zoeken, boven zoeken, in de bank, onder de bank, naast de bank, door de bank (wacht ff, dat heeft toch een speciale naam in de grammatica? In het kooitje, door het kooitje, naja laat maar)
In ieder geval, ik doorzocht het hele huis en kon geen sleutel vinden.
Begon steeds gestrester te raken, helemaal toen ik al een uur aan het zoeken was naar de sleutel met de witte sleutelhanger. Ik raakte helemaal in paniek, belde Ron op, schold hem uit en hing weer op.Schold mijn moeder uit toen zij zei dat ik verder moest zoeken tot ik hem had (daar gaat mijn christelijke levensstijl) Ik tilde de bank op, liep een rondje om het huis, zocht in de kelder, mijn kledinglades, mijn bed, het bed van mijn broertje, onder de kasten, onder mijn bureau....OVERAL.....geen "Mastersleutel."
Op dit moment bereikte ik het dieptepunt. Als ik de sleutel niet zou vinden, dan zou ik de sleutelmaker moeten bellen en alle 100 mensen die een sleutel hebben een nieuwe sleutel moeten geven: "Hallo, u spreekt met Laura, ja de dochter van de beheerder, ik ben de "Mastersleutel" kwijtgeraakt en nu moet ik u een nieuwe sleutel geven, kan ik deze even komen brengen? Schaam schaam?
Net toen ik mijn leven in een grote zoekramp op zag gaan kwam mijn moeder boven. Ik had voor de 3e keer mijn kledingkast leeggeruimd en zat erdoorheen. Mijn moeder hield een sleutel omhoog, de sleutel droeg de tekst "Mastersleutel, mag niet weg." (Hoe doet ze het toch iedere keer)Ik hikte in tranen de vraag waar ze hem vandaan had: "uit het sleutelkastje." Ik had het niet meer, daar had ik al 3 keer gekeken. Maar de hanger was geel en niet wit, dus ik had eroverheen gekeken. Punt is echter dat hij op de plek lag waar hij vandaan kwam.....en Ron maar zeggen dat ik nooit wat achter mijn kont opruim.
maandag 22 december 2008
donderdag 18 december 2008
Telloholic
Als vrouwen dromen, dan dromen zij over knappe mannen met heerlijke lichamen en geweldige ogen, een zwoele stem en een bijzondere aanbidding voor alleen de vrouw die droomt. Als vrouwen hun ogen dicht doen zien zij het gezicht van de man waar ze heimelijk verliefd op zijn en als vrouwen dagdromen dan dromen zij over de romantische uitjes met hun vriend. Vroeger had ik dit soort dromen ook, tot 3 dagen geleden, toen ging ik namelijk aan het werk...
Ik ben bij een bollenboer geweest, samen met nog een vrouw, we stonden aan een tafel en plakte stickers op kleine plastic zakjes, daarna tilden we een krat bollen, die keerden we om op de tafel en deden 25 bollen per zakje. Ik denk dat we 4 pallats hadden met ieder 30 kratten en vandaag hebben we zand uit bollen geschud, dat waren ook 31 dozen.
En lieve vrienden, als ik mijn ogen dicht doe dan zie ik geen Ron, geen romantische uitjes, nee, ik zie bollen, bollen en nog eens bollen, grote bollen, kleine bollen, bollen met veel wortels, bollen met weinig wortels, bollen die op knoflook lijken, bollen die op kleine levende kwallen lijken en noem het maar op.
Daarnaast heb ik nog eens oneindig veel spierpijn, auw in mijn rug, nek en pols en tot overmaat van ramp tel ik alles tot het doodgetelde aantal: 25. Ik tel windmolens, lantarenpalen, kerstbomen, stoeptegels, colaflesjes, theezakjes en noem het maar op. Alles maar dan ook alles tel ik.
Gelukkig heb ik drie super dagen gehad, ik had een geweldige tijd, veel plezier en een leuke collega. Jammer dat het voorbij is...ik hoop alleen wel dat het afkicken van het tellen niet te moeilijk is.
"Hallo, ik ben Laura en ik ben een telloholic."
Ik ben bij een bollenboer geweest, samen met nog een vrouw, we stonden aan een tafel en plakte stickers op kleine plastic zakjes, daarna tilden we een krat bollen, die keerden we om op de tafel en deden 25 bollen per zakje. Ik denk dat we 4 pallats hadden met ieder 30 kratten en vandaag hebben we zand uit bollen geschud, dat waren ook 31 dozen.
En lieve vrienden, als ik mijn ogen dicht doe dan zie ik geen Ron, geen romantische uitjes, nee, ik zie bollen, bollen en nog eens bollen, grote bollen, kleine bollen, bollen met veel wortels, bollen met weinig wortels, bollen die op knoflook lijken, bollen die op kleine levende kwallen lijken en noem het maar op.
Daarnaast heb ik nog eens oneindig veel spierpijn, auw in mijn rug, nek en pols en tot overmaat van ramp tel ik alles tot het doodgetelde aantal: 25. Ik tel windmolens, lantarenpalen, kerstbomen, stoeptegels, colaflesjes, theezakjes en noem het maar op. Alles maar dan ook alles tel ik.
Gelukkig heb ik drie super dagen gehad, ik had een geweldige tijd, veel plezier en een leuke collega. Jammer dat het voorbij is...ik hoop alleen wel dat het afkicken van het tellen niet te moeilijk is.
"Hallo, ik ben Laura en ik ben een telloholic."
maandag 15 december 2008
Gesprekken met mijn kat
Terwijl ik hard werk aan mijn scriptie, solliciteer tot ik erbij neerval, mijn beesten verzorg, afspraken maak en nakom,ligt onze kat opgekruld op mijn bed. Hij snurkt een beetje want hij is verkouden en af en toe beweegt zijn pootje omdat hij in zijn dromen een muis heeft gevangen. Ik kijk jaloers naar hem, hij merkt dat ik naar hem kijk en vraagt, met slaperige oogjes, wat er aan de hand is. En voor ik het merk, ben ik verwikkeld in een gesprek, met onze kat Gideon.
Ik vertel hem over de moeilijke dingen die ik meemaak. Zoals de scriptiehoofdstukken die iedere keer teruggestuurd worden en de sollicitatiegesprekken waar ik me afvraag of ze me wel aardig zullen vinden. Ik vertel hem over mijn zorgen over geld en over de onzekerheden die alle dingen met zich meebrengen. Hij luistert naar me, terwijl zijn oogjes zich soms langszaam samenknijpen, legt zijn pootje tegen mijn gezicht terwijl hij mijn relaas aanhoort en aan als de frustratie me soms even teveel wordt, duwt hij zijn kopje tegen mijn gezicht aan.
Als ik klaar ben begint hij te praten: "Laura, ik ben maar een kat, ik weet niet veel van het leven dat jij leeft, ik heb nooit een scriptie hoeven maken of moeten werken, maar ik zal je vertellen hoe ik leef."
Hij gaat zitten met een rechte rug en kijkt me aan met zijn groene ogen. Dan begint hij te praten:"'s nachts slaap ik heerlijk op de bank, het plekje waar ik lig wordt heerlijk warm, voor het slapen gaan praat ik nog even met de hond over hoe bijzonder het is dat we een huis hebben en mensen die ons af en toe eens een knuffel of een kopje geven. Joel is wat dommer, dus die begrijpt niet alles wat ik zeg, maar hij is lief en weet dat hij een goed huis heeft. Daarna dommelen we allebei in en als ik wakker wordt zie ik de baas in de kamer.Ik klim op zijn buik, terwijl hij zijn kopje koffie drinkt, knuffel ik hem wakker.
Als de baas naar zijn werk gaat komt de vrouw meestal uit bed. Ik loop, samen met Joel naar haar toe en terwijl Joel met haar gaat eten, kruip ik op haar bed om nog even te genieten van het warme bed. Als het bed opgemaakt wordt en de vrouw gaat met de hond naar haar kamer om tijd met de Grote Baas te besteden, dan ben ik soms ontdeugend, ik krabbel tegen de deur en ren snel weg.
Jij bent ook vaak beneden, ik vind je lief want je bent zo slaperig. Ik weet precies hoe ik iets gedaan moet krijgen van jou. Als ik eten wil, dan sla ik gewoon met mijn poot tegen je been en kijk je boos aan, je geeft me dan eten, maar als je dat niet doet, dan kom ik je gewoon net zo lang afleiden tot je doet wat ik wil.
De rest van de dag breng ik lekker bij jou op de kamer door, slapend op de kachel of het bed, soms ga ik op de kamer van Wendy liggen op zo'n heerlijk kussen of ik eet eens rustig uit mijn bakje. Overdag plaag ik Joel ook wel, ik daag hem net zo lang uit tot hij achter me aanrent. Soms knuffelen we ook, maar dat mag niemand zien hoor. Dan is het alweer avond, ik kijk lekker tv met de baas en de vrouw en als zij naar bed gaan, nou dan ga ik lekker met Joel kletsen.
Ik weet niet waarom je het leven zo druk maakt, ik weet niet waarom je zo onzeker bent, of waarom je zo hard moet werken dat je nooit eens even lekker kan liggen op de kachel. Maar ik denk dat je misschien wat meer op mij moet gaan lijken, want ik weet zeker dat je dan veel meer zult genieten van het warme huis en je volle maag. Misschien, als het wat beter met je gaat,kom je 's avonds eens bij Joel en mij liggen, dan praten we samen over de warme kachel en de lekkere bank en het kleed waar we op kunnen liggen.Ik raad je alleen niet aan om de vrouw te slaan als je eten wilt, er zijn dingen die alleen een kat mag doen."
Ik vertel hem over de moeilijke dingen die ik meemaak. Zoals de scriptiehoofdstukken die iedere keer teruggestuurd worden en de sollicitatiegesprekken waar ik me afvraag of ze me wel aardig zullen vinden. Ik vertel hem over mijn zorgen over geld en over de onzekerheden die alle dingen met zich meebrengen. Hij luistert naar me, terwijl zijn oogjes zich soms langszaam samenknijpen, legt zijn pootje tegen mijn gezicht terwijl hij mijn relaas aanhoort en aan als de frustratie me soms even teveel wordt, duwt hij zijn kopje tegen mijn gezicht aan.
Als ik klaar ben begint hij te praten: "Laura, ik ben maar een kat, ik weet niet veel van het leven dat jij leeft, ik heb nooit een scriptie hoeven maken of moeten werken, maar ik zal je vertellen hoe ik leef."
Hij gaat zitten met een rechte rug en kijkt me aan met zijn groene ogen. Dan begint hij te praten:"'s nachts slaap ik heerlijk op de bank, het plekje waar ik lig wordt heerlijk warm, voor het slapen gaan praat ik nog even met de hond over hoe bijzonder het is dat we een huis hebben en mensen die ons af en toe eens een knuffel of een kopje geven. Joel is wat dommer, dus die begrijpt niet alles wat ik zeg, maar hij is lief en weet dat hij een goed huis heeft. Daarna dommelen we allebei in en als ik wakker wordt zie ik de baas in de kamer.Ik klim op zijn buik, terwijl hij zijn kopje koffie drinkt, knuffel ik hem wakker.
Als de baas naar zijn werk gaat komt de vrouw meestal uit bed. Ik loop, samen met Joel naar haar toe en terwijl Joel met haar gaat eten, kruip ik op haar bed om nog even te genieten van het warme bed. Als het bed opgemaakt wordt en de vrouw gaat met de hond naar haar kamer om tijd met de Grote Baas te besteden, dan ben ik soms ontdeugend, ik krabbel tegen de deur en ren snel weg.
Jij bent ook vaak beneden, ik vind je lief want je bent zo slaperig. Ik weet precies hoe ik iets gedaan moet krijgen van jou. Als ik eten wil, dan sla ik gewoon met mijn poot tegen je been en kijk je boos aan, je geeft me dan eten, maar als je dat niet doet, dan kom ik je gewoon net zo lang afleiden tot je doet wat ik wil.
De rest van de dag breng ik lekker bij jou op de kamer door, slapend op de kachel of het bed, soms ga ik op de kamer van Wendy liggen op zo'n heerlijk kussen of ik eet eens rustig uit mijn bakje. Overdag plaag ik Joel ook wel, ik daag hem net zo lang uit tot hij achter me aanrent. Soms knuffelen we ook, maar dat mag niemand zien hoor. Dan is het alweer avond, ik kijk lekker tv met de baas en de vrouw en als zij naar bed gaan, nou dan ga ik lekker met Joel kletsen.
Ik weet niet waarom je het leven zo druk maakt, ik weet niet waarom je zo onzeker bent, of waarom je zo hard moet werken dat je nooit eens even lekker kan liggen op de kachel. Maar ik denk dat je misschien wat meer op mij moet gaan lijken, want ik weet zeker dat je dan veel meer zult genieten van het warme huis en je volle maag. Misschien, als het wat beter met je gaat,kom je 's avonds eens bij Joel en mij liggen, dan praten we samen over de warme kachel en de lekkere bank en het kleed waar we op kunnen liggen.Ik raad je alleen niet aan om de vrouw te slaan als je eten wilt, er zijn dingen die alleen een kat mag doen."
Kerst in aantocht
Jaja het is alweer midden in december (bijna) en dat betekend dat de kerst heel erg vlakbij is. Dit is geloof ik de 24ste kerst die ik mee zal maken en dat is wel een beetje bijzonder. Het feit dat je iets zovaak mee hebt gemaakt betekend dat je er iets over kunt zeggen lijkt mij, en dat ga ik dan ook doen.
De kerstspellen schieten het eerst in mijn gedachten, ik was Elisabeth, ben nooit Maria geweest en dat was altijd wel triest, maar ja, je kunt niet alles hebben he. Het meest bijzondere aan de bevalling van Elisabeth was altijd dat het kindje Johannes binnen 3 seconden onder de jurk vandaan getrokken was, ik vraag me af of dit ook echt het geval was?
Dan hadden we natuurlijk ook het kerstballen kerstspel, over al die kerstboom-figuren die niet wisten wat kerst was. Met hoe langer hoe meer mensen ik praat kan ik deze ervaring delen, want volgens mij zijn er geen jongeren van mijn leeftijd die dit spel niet in hun nachtmerries terug zien...Ik was een kerstklokje, dat was wel speciaal hoor, want daar waren er minder van dan van de kerstballen. Tot op de dag van vandaag ken ik de versjes nog uit mijn hoofd. Argg.
Gelukkig behoor ik nu tot de oude garde die mag kijken naar de kerstspellen van kinderen. Waar ik voorheen zelf de teksten moest leren en vergat, kan ik nu kijken naar kinderen die vol zenuwen de tekst brabbelen. Dit brengt me meteen naar advent, zie je jezelf nog staan als je het kaarsje aan mocht steken en na 100 pogingen de kaars aanhad en weer uitblies samen met het lucifertje? Ach ja, het leven is geen krentenbol.
Ik heb nu bijzonder veel zin in de kerst. Vanaf augustus zingen de grote sterren de kerstwijsjes alweer en de eerste kerstkaarten zijn mijn kant al opgekomen! Eerste kerstdag kijken we naar de kinderen die een stukje doen onder de kerstboom. We krijgen warme chocolademelk en kerstklokjes en daarna gaan we naar huis om vervolgens samen heerlijk kerstbrood te eten, een wandeling te maken en te gourmetten. Dit allemaal in de geweldige wetenschap dat Jezus voor ons naar de aarde kwam. Voor mij geen X-mas, ik vier lekker Christmas.
De kerstspellen schieten het eerst in mijn gedachten, ik was Elisabeth, ben nooit Maria geweest en dat was altijd wel triest, maar ja, je kunt niet alles hebben he. Het meest bijzondere aan de bevalling van Elisabeth was altijd dat het kindje Johannes binnen 3 seconden onder de jurk vandaan getrokken was, ik vraag me af of dit ook echt het geval was?
Dan hadden we natuurlijk ook het kerstballen kerstspel, over al die kerstboom-figuren die niet wisten wat kerst was. Met hoe langer hoe meer mensen ik praat kan ik deze ervaring delen, want volgens mij zijn er geen jongeren van mijn leeftijd die dit spel niet in hun nachtmerries terug zien...Ik was een kerstklokje, dat was wel speciaal hoor, want daar waren er minder van dan van de kerstballen. Tot op de dag van vandaag ken ik de versjes nog uit mijn hoofd. Argg.
Gelukkig behoor ik nu tot de oude garde die mag kijken naar de kerstspellen van kinderen. Waar ik voorheen zelf de teksten moest leren en vergat, kan ik nu kijken naar kinderen die vol zenuwen de tekst brabbelen. Dit brengt me meteen naar advent, zie je jezelf nog staan als je het kaarsje aan mocht steken en na 100 pogingen de kaars aanhad en weer uitblies samen met het lucifertje? Ach ja, het leven is geen krentenbol.
Ik heb nu bijzonder veel zin in de kerst. Vanaf augustus zingen de grote sterren de kerstwijsjes alweer en de eerste kerstkaarten zijn mijn kant al opgekomen! Eerste kerstdag kijken we naar de kinderen die een stukje doen onder de kerstboom. We krijgen warme chocolademelk en kerstklokjes en daarna gaan we naar huis om vervolgens samen heerlijk kerstbrood te eten, een wandeling te maken en te gourmetten. Dit allemaal in de geweldige wetenschap dat Jezus voor ons naar de aarde kwam. Voor mij geen X-mas, ik vier lekker Christmas.
vrijdag 12 december 2008
donderdag 11 december 2008
Over pipo de Clown en mijn baan
Geen nare dromen vanacht, geen bizarre manier van wakker worden en geen vreemde gedachten, ik had heerlijk geslapen en stond op zo van "dat varkentje gaan we eens even wassen." Ik sprong even onder de douche en kleedde me aan.
Ook deed ik mijn make-up volgens de Tyra Banks methode. Eindelijk eens iets wat ik begreep. Ken je die beschrijvingen waaruit je maar moet halen hoe je iets moet doen? Er staan dan van die vage plaatjes bij van een oog en dan moet jij het maar nadoen, door de "simpele stappen" te volgen. Ken je de beschrijvingen niet? Nou hier is er een..:
Breng vervolgens een donkere kleur oogschaduw aan op het vervaagde oogpotloodlijntje, bijvoorbeeld met grijs, zwart of de kleur die jij mooi vindt en vervaag het vanaf de wimperinplant van donker naar bijna niets op het bewegende ooglid tot aan de arcadeboog. Over het gehele bewegende ooglid tot de arcade boog en onder het oog kun je een lichtere kleur aanbrengen.
Einde van het verhaal is altijd dat ik eruit zie als Pipo de Clown en hoe het resultaat ook is, het lijkt in de verste verte niet op het plaatje.
Maar niet meer sinds ik fan van Tyra Banks ben geworden. Eindelijk snap ik ook eens wat het verschil is tussen oogschaduw en mascara (jeej) En voor de vrouwen onder ons, ik deel deze kennis graag met jullie:
Dus na mijn oogschaduw en mascara opgedaan te hebben (de rest heb ik allemaal niet in huis hoor) zag ik er uit als Pipo, hoewel ik nog wel wat moet oefenen. En met mijn nieuwe zelfvertrouwende look liep ik de deur uit, op weg naar mijn sollicitatiegesprek, biddend op de fiets. En ik ben aangenomen, dus dat is helemaal super. Ik ben nu de trotse eigenaar van een 0-uren contract bij de Flexpool van 's Heerenloo. Nu maar kijken hoeveel werk ik ga krijgen!
Ook deed ik mijn make-up volgens de Tyra Banks methode. Eindelijk eens iets wat ik begreep. Ken je die beschrijvingen waaruit je maar moet halen hoe je iets moet doen? Er staan dan van die vage plaatjes bij van een oog en dan moet jij het maar nadoen, door de "simpele stappen" te volgen. Ken je de beschrijvingen niet? Nou hier is er een..:
Breng vervolgens een donkere kleur oogschaduw aan op het vervaagde oogpotloodlijntje, bijvoorbeeld met grijs, zwart of de kleur die jij mooi vindt en vervaag het vanaf de wimperinplant van donker naar bijna niets op het bewegende ooglid tot aan de arcadeboog. Over het gehele bewegende ooglid tot de arcade boog en onder het oog kun je een lichtere kleur aanbrengen.
Einde van het verhaal is altijd dat ik eruit zie als Pipo de Clown en hoe het resultaat ook is, het lijkt in de verste verte niet op het plaatje.
Maar niet meer sinds ik fan van Tyra Banks ben geworden. Eindelijk snap ik ook eens wat het verschil is tussen oogschaduw en mascara (jeej) En voor de vrouwen onder ons, ik deel deze kennis graag met jullie:
Dus na mijn oogschaduw en mascara opgedaan te hebben (de rest heb ik allemaal niet in huis hoor) zag ik er uit als Pipo, hoewel ik nog wel wat moet oefenen. En met mijn nieuwe zelfvertrouwende look liep ik de deur uit, op weg naar mijn sollicitatiegesprek, biddend op de fiets. En ik ben aangenomen, dus dat is helemaal super. Ik ben nu de trotse eigenaar van een 0-uren contract bij de Flexpool van 's Heerenloo. Nu maar kijken hoeveel werk ik ga krijgen!
dinsdag 9 december 2008
De trouwjurk vinden
Ik was gister na het bloggen naar mijn bedje gegaan en na in een heerlijke slaap gedommeld te zijn begon de ellende. Ik droomde namelijk over het zoeken van een trouwjurk. Mijn droom ging als volgt:
Mijn ouders zaten in een restaurant koffie te drinken en ik stond buiten omdat de dag aangebroken was dat ik een jurk zou gaan zoeken. Ineens stopte er een gele auto voor de deur met een koffer op het dak. Een vrouw stapte uit en stelde zich voor als degene van de bruidswinkel. Ze kwam bij mij langs als service van de zaak omdat het toch wel een heel eind weg was van Den Helder naar Alkmaar. Ik was blij dat ze er was en bereidde me voor op het aanpassen van jurken.
Maar het bizarre was dat de vrouw de koffer open maakte en er een afgrijselijke kanariegele jurk uithaalde, ze trok hem aan en liep naar de overkant waar zij poseerde als een model uit zo'n trouwboek. Daarna kwam ze terug en trok de volgende ellendige jurk aan. De bedoeling was dat ik dan koos welke ik wilde. De laatste jurk was geen jurk maar een heel groot stuk karton met trouwfoto's van Ron en mij, die kon ik de hele dag voor me houden. Ik weet nog dat ik me afvroeg hoe ze aan die foto's kwam.
Ik liep naar mijn moeder en probeerde haar over te halen er wat aan te doen, maar mijn moeder reageerde niet op mij. Ik werd wakker en kon amper beseffen dat ik gedroomd had, de dag begon al goed.
Gelukkig ging het vandaag een stuk beter. Mijn moeder en ik stapte om 9.00u in de trein naar Alkmaar en kwamen op tijd aan, na een tijdje verdwaald te zijn in de regen. We kwamen bij van Os aan en maakten kennis met de verkoopster, ze leek niet op de vrouw uit mijn droom, gelukkig.
We kregen thee en ik liet een paar plaatjes zien. Ik zal niet in detail treden, maar de eerste jurk die ik aantrok leek niet direct op de jurk die ik in gedachten had, maar hij was geweldig.
Ik stond mezelf in de spiegel te bekijken en de realiteit drong niet echt door. Ik heb er daarna nog 5 gepast en ze haalden het allemaal niet bij de eerste. De vrouw zij dat ik een van de weinigen was die het op deze manier trof. Ze vond mijn schouders en taille geweldig en de jurk brengt alles eruit wat eruit moet komen.
Ik vond het geweldig om de jurk aan te hebben en zie mezelf er helemaal mee door het middenpad lopen in de kerk.
Ik zou graag een plaatje willen laten zien, maar omdat Ron dit ook nog wel eens kan lezen is het enige dat ik vertel: hij is rood met heeeeeeel veeeeel parels, daar houdt Ron namelijk van (ahum)
Mijn ouders zaten in een restaurant koffie te drinken en ik stond buiten omdat de dag aangebroken was dat ik een jurk zou gaan zoeken. Ineens stopte er een gele auto voor de deur met een koffer op het dak. Een vrouw stapte uit en stelde zich voor als degene van de bruidswinkel. Ze kwam bij mij langs als service van de zaak omdat het toch wel een heel eind weg was van Den Helder naar Alkmaar. Ik was blij dat ze er was en bereidde me voor op het aanpassen van jurken.
Maar het bizarre was dat de vrouw de koffer open maakte en er een afgrijselijke kanariegele jurk uithaalde, ze trok hem aan en liep naar de overkant waar zij poseerde als een model uit zo'n trouwboek. Daarna kwam ze terug en trok de volgende ellendige jurk aan. De bedoeling was dat ik dan koos welke ik wilde. De laatste jurk was geen jurk maar een heel groot stuk karton met trouwfoto's van Ron en mij, die kon ik de hele dag voor me houden. Ik weet nog dat ik me afvroeg hoe ze aan die foto's kwam.
Ik liep naar mijn moeder en probeerde haar over te halen er wat aan te doen, maar mijn moeder reageerde niet op mij. Ik werd wakker en kon amper beseffen dat ik gedroomd had, de dag begon al goed.
Gelukkig ging het vandaag een stuk beter. Mijn moeder en ik stapte om 9.00u in de trein naar Alkmaar en kwamen op tijd aan, na een tijdje verdwaald te zijn in de regen. We kwamen bij van Os aan en maakten kennis met de verkoopster, ze leek niet op de vrouw uit mijn droom, gelukkig.
We kregen thee en ik liet een paar plaatjes zien. Ik zal niet in detail treden, maar de eerste jurk die ik aantrok leek niet direct op de jurk die ik in gedachten had, maar hij was geweldig.
Ik stond mezelf in de spiegel te bekijken en de realiteit drong niet echt door. Ik heb er daarna nog 5 gepast en ze haalden het allemaal niet bij de eerste. De vrouw zij dat ik een van de weinigen was die het op deze manier trof. Ze vond mijn schouders en taille geweldig en de jurk brengt alles eruit wat eruit moet komen.
Ik vond het geweldig om de jurk aan te hebben en zie mezelf er helemaal mee door het middenpad lopen in de kerk.
Ik zou graag een plaatje willen laten zien, maar omdat Ron dit ook nog wel eens kan lezen is het enige dat ik vertel: hij is rood met heeeeeeel veeeeel parels, daar houdt Ron namelijk van (ahum)
maandag 8 december 2008
Een trouwjurk zoeken
Morgen is het zover, over 10 uur sta ik in een winkel een trouwjurk te passen. Ongelovelijk hoe dit gegeven mij al een week plaagt.
Ik vind het natuurlijk geweldig om eindelijk eens zo'n jurk aan te hebben, te passen, een volgende te passen en te denken aan de geweldigde dag die me te wachten staat. Maar het is ook een angst en beven moment, ik kan er niets aan doen, maar iedere keer denk ik aan hoe het fout zou kunnen gaan...
Wat nou als de mevrouw in de winkel net ruzie met haar man heeft gehad en gaat scheiden, het laatste wat je dan wilt doen is een ander helpen aan een trouwjurk toch? Misschien gooit ze al haar frustratie wel op mij en verteld ze me over hoe ik niet moet trouwen, terwijl ze de onhebbelijkheden van haar aanstaande ex over me uitgiet.
Wat nou als ik geen enkele jurk pas, ik me buk en de rits gaat stuk of mijn hand door de jurk steek in plaats van er doorheen? Sorry mevrouw, dat is dan €1000,- schadevergoeding.
Wat nou als ik met de plaatjes die ik heb uitgeknipt van droomjurken aankomt en de vrouw me uitlacht wegens de belachelijke smaak die ik heb? Hoe haal ik het in mijn hoofd om haar zo te beledigen, zulke jurken heeft zij niet.
Wat nou als ik thee drink, me verslik en alles uitproest over de kleding van de mevrouw die mij moet helpen?
Wat nou als ik morgen opsta en de kilo's die ik er met zwaar ontzien af heb gekregen zitten er allemaal weer aan omdat ik vandaag chinees heb gegeten?
Ik weet dat het misschien wel een beetje ver gaat, maar wees eens eerlijk...het kan toch? Nou en ik weet zeker dat het bij mij gaat gebeuren. Gelukkig heb ik mijn moeder mee, mijn rots in de branding, ik weet zeker dat als de mevrouw me uitlacht om de plaatjes, zij haar wel eens even een lesje zal leren.
Het is natuurlijk niet zo dat ik niet wil trouwen, ik wil heel graag trouwen, met Ron bedoel ik dan, duh.
Maar het is ook zo dat ik bijzonder zenuwachtig ben en waarschijnlijk niet kan slapen, het is toch een spannende aangelegenheid om zo maar naar een winkel te gaan en echt koningin te zijn als klant(inclusief de jurk)
Ach, ik ga toch maar proberen te slapen, misschien komt het allemaal wel goed. Als ik de hele gebeurtenis overleef horen jullie van me hoe het allemaal is gegaan, hetgeen gaat gebeuren over 10 uur en 10 minuten bedoel ik dan. Zie je wel ik ben zenuwachtig, hellepie.
Ik vind het natuurlijk geweldig om eindelijk eens zo'n jurk aan te hebben, te passen, een volgende te passen en te denken aan de geweldigde dag die me te wachten staat. Maar het is ook een angst en beven moment, ik kan er niets aan doen, maar iedere keer denk ik aan hoe het fout zou kunnen gaan...
Wat nou als de mevrouw in de winkel net ruzie met haar man heeft gehad en gaat scheiden, het laatste wat je dan wilt doen is een ander helpen aan een trouwjurk toch? Misschien gooit ze al haar frustratie wel op mij en verteld ze me over hoe ik niet moet trouwen, terwijl ze de onhebbelijkheden van haar aanstaande ex over me uitgiet.
Wat nou als ik geen enkele jurk pas, ik me buk en de rits gaat stuk of mijn hand door de jurk steek in plaats van er doorheen? Sorry mevrouw, dat is dan €1000,- schadevergoeding.
Wat nou als ik met de plaatjes die ik heb uitgeknipt van droomjurken aankomt en de vrouw me uitlacht wegens de belachelijke smaak die ik heb? Hoe haal ik het in mijn hoofd om haar zo te beledigen, zulke jurken heeft zij niet.
Wat nou als ik thee drink, me verslik en alles uitproest over de kleding van de mevrouw die mij moet helpen?
Wat nou als ik morgen opsta en de kilo's die ik er met zwaar ontzien af heb gekregen zitten er allemaal weer aan omdat ik vandaag chinees heb gegeten?
Ik weet dat het misschien wel een beetje ver gaat, maar wees eens eerlijk...het kan toch? Nou en ik weet zeker dat het bij mij gaat gebeuren. Gelukkig heb ik mijn moeder mee, mijn rots in de branding, ik weet zeker dat als de mevrouw me uitlacht om de plaatjes, zij haar wel eens even een lesje zal leren.
Het is natuurlijk niet zo dat ik niet wil trouwen, ik wil heel graag trouwen, met Ron bedoel ik dan, duh.
Maar het is ook zo dat ik bijzonder zenuwachtig ben en waarschijnlijk niet kan slapen, het is toch een spannende aangelegenheid om zo maar naar een winkel te gaan en echt koningin te zijn als klant(inclusief de jurk)
Ach, ik ga toch maar proberen te slapen, misschien komt het allemaal wel goed. Als ik de hele gebeurtenis overleef horen jullie van me hoe het allemaal is gegaan, hetgeen gaat gebeuren over 10 uur en 10 minuten bedoel ik dan. Zie je wel ik ben zenuwachtig, hellepie.
Prachtige woorden en perfecte volzinnen
Daar zit ik dan, mijn scriptie bijna helemaal af.
Nog een klein stukje, de aanbevelingen aan het slot van mijn conclusie. Ik heb er zo'n zin in het eindelijk eens af te maken. Van mijn super ex-stagebegeleider geweldige tips gehad en ik zie het weer helemaal zitten. Ik ga met een rechte rug achter mijn computer zitten om alle geweldige gedachten die ik heb eens prachtig in mijn verslag te zetten, zodat iedereen die het leest denkt: "wow die aanbevelingen kan ik gebruiken, dit gaan we doen!"
Ik begin dan wel met een rechte rug maar zodra ik begin te typen begint die rug een beetje te hangen en te bollen, en tegen de tijd dat ik alles 4 keer op verschillende manieren getypt heb ben ik net de klokkenluider van de Notre Dame. Het valt niet mee om af te studeren.
Het probleem is dat alles zo logisch klinkt in mijn hoofd. Het klopt allemaal, maar zodra ik het op papier wil zetten klinken de zinnen op de een of andere manier leeg en klungelig. Het zijn helemaal geen goede ideeen meer en de passie is ook ver te zoeken. En nu ik inmiddels toe ben aan poging 5 begint het me aardig te vervelen. De onzekerheid slaat toe en ik twijfel aan mezelf.
Licht aan het einde van de tunnel, nou dat niet direct, maar het geweldige aan een scriptie is wel dat hij af moet, anders heb je alleen jezelf er maar mee. Weet je waarom? ZOlang mijn scriptie niet af is betaal ik €185,- in de maand. En als ik het binnen 6 jaar niet haal dan moet ik de studiefinanciering alles terug betalen, en aangezien dat een redelijk groot (Ow shit) bedrag is, denk ik dat ik toch maar weer aan de gang moet. Daar gaat hij dan, poging 5, wie weet komen hier de prachtige woorden en perfecte volzinnen ineens mijn gedachten uit stromen, want ik weet dat ze er zitten.....ergens....zucht. Straks maar poging 6.
Nog een klein stukje, de aanbevelingen aan het slot van mijn conclusie. Ik heb er zo'n zin in het eindelijk eens af te maken. Van mijn super ex-stagebegeleider geweldige tips gehad en ik zie het weer helemaal zitten. Ik ga met een rechte rug achter mijn computer zitten om alle geweldige gedachten die ik heb eens prachtig in mijn verslag te zetten, zodat iedereen die het leest denkt: "wow die aanbevelingen kan ik gebruiken, dit gaan we doen!"
Ik begin dan wel met een rechte rug maar zodra ik begin te typen begint die rug een beetje te hangen en te bollen, en tegen de tijd dat ik alles 4 keer op verschillende manieren getypt heb ben ik net de klokkenluider van de Notre Dame. Het valt niet mee om af te studeren.
Het probleem is dat alles zo logisch klinkt in mijn hoofd. Het klopt allemaal, maar zodra ik het op papier wil zetten klinken de zinnen op de een of andere manier leeg en klungelig. Het zijn helemaal geen goede ideeen meer en de passie is ook ver te zoeken. En nu ik inmiddels toe ben aan poging 5 begint het me aardig te vervelen. De onzekerheid slaat toe en ik twijfel aan mezelf.
Licht aan het einde van de tunnel, nou dat niet direct, maar het geweldige aan een scriptie is wel dat hij af moet, anders heb je alleen jezelf er maar mee. Weet je waarom? ZOlang mijn scriptie niet af is betaal ik €185,- in de maand. En als ik het binnen 6 jaar niet haal dan moet ik de studiefinanciering alles terug betalen, en aangezien dat een redelijk groot (Ow shit) bedrag is, denk ik dat ik toch maar weer aan de gang moet. Daar gaat hij dan, poging 5, wie weet komen hier de prachtige woorden en perfecte volzinnen ineens mijn gedachten uit stromen, want ik weet dat ze er zitten.....ergens....zucht. Straks maar poging 6.
donderdag 4 december 2008
De burgelijke stand
Daar gaan we dan, Ron en ik, naar het gemeentehuis. We verwachten een hele lange rij omdat het donderdagavond is, de enige avond dat het gemeentehuis open is. We komen binnen en toetsen onze wens in op een digitaal aanraakscherm (er is vast een mooi woord voor)en krijgen een briefje uitgeprint met een of andere code (het lijkt wel een wachtwoord van een ondringbare computer) Onze code verschijnt op het scherm zodra onze billen de stoelen raken, we staan weer op en lopen naar loket 5.
De vrouw kijkt ons aan, ik besef dat ze verwacht dat we zeggen wat we willen. Ik kijk naar Ron, hij zegt niets, dus ik zeg "we willen trouwen" de vrouw vraagt meteen onze ID-kaart en begint te typen. Jammer, ik had wel 3 dikke zoenen en een gratis bruidstaart met kaarsjes verwacht van de vrouw achter het loket, wegens dit heugelijke feit namens alle inwoners van Den Helder. Helaas, peanutbutter, dat zit er niet in.
Ze vraagt naar de dag waarop we willen trouwen: 5 juni...is dat 5-6? Ik reken: januari, februari,maart, april, mei,juni, ja! Ze typt weer allerlei zaken in. Dan stelt ze de bewuste vraag: Hoe laat? Ron en ik kijken elkaar verschrikt aan, ja uhm hoe laat eigenlijk.....De vrouw achter de balie glimlacht alsof ze dit al 100 keer meegemaakt heeft. Ron en ik denken: wat hadden we ookal weer in gedachten? Hulpsmekende blik naar de baliemevrouw.... Ze krijgt medelijden met ons en zegt dat "om 14.00u en 15.00u zijn de meest gebruikelijke tijden" alsof ze ons halve antwoord bij Party en Co goedkeurd.
Ze begint te typen en praat tegen haar collega over hoe irritant het nieuwe systeem is, waar de agenda digitaal is. Ow,oeps "5 juni is een populaire datum, we hebben om 14.00u al iemand staan. Maar goed dat we daar nu achter komen." Ze lacht, wij lachen terug. Uhm wat nu? "Ik kijk naar Ron, 12 juni?" Die kan nog wel, dus 12 juni it is....
"Wanneer willen jullie in ondertrouw?" We krijgen het gevoel dat we bij een examen zitten waar we niet voor geleerd hebben. Maar nu doe ik net of ik er verstand van heb en blader door mijn agenda met een "ik-had-het-ergens-opgeschreven-blik." De mevrouw doorziet de truc wel, maar zegt er niets van. Ik kijk naar Ron..."is eind maart wat?" Ron kijkt me aan "ik dacht eerder aan eind januari."
We krijgen een papiertje mee met alles erop en die steken we in de "trouwmap" alles netjes bij elkaar. Wat zijn we weer georganiseerd.
De vrouw kijkt ons aan, ik besef dat ze verwacht dat we zeggen wat we willen. Ik kijk naar Ron, hij zegt niets, dus ik zeg "we willen trouwen" de vrouw vraagt meteen onze ID-kaart en begint te typen. Jammer, ik had wel 3 dikke zoenen en een gratis bruidstaart met kaarsjes verwacht van de vrouw achter het loket, wegens dit heugelijke feit namens alle inwoners van Den Helder. Helaas, peanutbutter, dat zit er niet in.
Ze vraagt naar de dag waarop we willen trouwen: 5 juni...is dat 5-6? Ik reken: januari, februari,maart, april, mei,juni, ja! Ze typt weer allerlei zaken in. Dan stelt ze de bewuste vraag: Hoe laat? Ron en ik kijken elkaar verschrikt aan, ja uhm hoe laat eigenlijk.....De vrouw achter de balie glimlacht alsof ze dit al 100 keer meegemaakt heeft. Ron en ik denken: wat hadden we ookal weer in gedachten? Hulpsmekende blik naar de baliemevrouw.... Ze krijgt medelijden met ons en zegt dat "om 14.00u en 15.00u zijn de meest gebruikelijke tijden" alsof ze ons halve antwoord bij Party en Co goedkeurd.
Ze begint te typen en praat tegen haar collega over hoe irritant het nieuwe systeem is, waar de agenda digitaal is. Ow,oeps "5 juni is een populaire datum, we hebben om 14.00u al iemand staan. Maar goed dat we daar nu achter komen." Ze lacht, wij lachen terug. Uhm wat nu? "Ik kijk naar Ron, 12 juni?" Die kan nog wel, dus 12 juni it is....
"Wanneer willen jullie in ondertrouw?" We krijgen het gevoel dat we bij een examen zitten waar we niet voor geleerd hebben. Maar nu doe ik net of ik er verstand van heb en blader door mijn agenda met een "ik-had-het-ergens-opgeschreven-blik." De mevrouw doorziet de truc wel, maar zegt er niets van. Ik kijk naar Ron..."is eind maart wat?" Ron kijkt me aan "ik dacht eerder aan eind januari."
We krijgen een papiertje mee met alles erop en die steken we in de "trouwmap" alles netjes bij elkaar. Wat zijn we weer georganiseerd.
woensdag 3 december 2008
Spanning en sensatie
Mijn leven is zo spannend dat ik de spanning bijna niet meer aankan. Het is bijna spannender dan Tom Cruise bungelend aan een touw, wengens de hypergevoelige sensorvloer, terwijl een druppeltje zweet aan zijn bril blijft hangen. Al lijk ik dan misschien meer op Fozzie Bear:
Nu vraag je je misschien af wat mijn leven zo spannend maakt? Ik twijfel of ik het je zal vertellen, wat je kunt de spanning misschien niet aan. Misschien krijg je dan net zoveel zenuwachtige kriebels als ik, serieus, mijn rijexamen was er niks bij. Maar goed, dit stuk tekst slaat nergens op als ik je niets vertel en dus zal ik het maar vertellen (hebben we tenminste samen de kriebels en ben ik niet meer zo alleen)
1. Ik ga trouwen.
En als je gaat trouwen, dan moet je een trouwjurk hebben. Wat een logica.
Dus ik bel naar de bruidsmodewinkel in Schagen, neemt niet op. Ik opgelucht, later nog een keer bellen, neemt niet op, nog een keer bellen, neemt niet op. Ik mail sturen, stuurt niet terug. Mmmm nou dan toch maar een andere bellen.
Ik bellen naar Alkmaar, met de stotterende mededeling dat ik een trouwjurk wil zoeken omdat ik ga trouwen. Wanneer ik kan? Uhm, nou, wanneer kunt u? Ik de verwachting dat ik in januari terecht kan... "zaterdag?" ZATERDAG????!!!!! What the.... Nou is het dinsdag geworden, nog 6 dagen. Het is niet te geloven, ik krijg er een zenuwaanval van, nu kan ik niet meer terug (niet dat ik dat wil, maar het is wel definitief vind je niet?)
2. Mijn scriptie loopt ten einde.
Ik moest bij mijn begeleider op kantoor komen. Ik denk 'ow jee' dit is niet goed, hij zal wel zeggen dat ik een heel nieuw onderwerp moet verzinnen. De professor kijkt naar mij en zegt "zo Laura, wanneer wil je klaar zijn?" Ik dacht "daar heb je het..." Blijk ik heel goed bezig te zijn, alleen mijn lay-out ff te moeten veranderen. Dat geloof je toch niet?
Dus nu ben ik bezig met mijn aanbevelingen voor een ieder die daar in geinteresseerd is. Nieuwjaar is mijn einddatum, dan hoop ik hem netjes in te leveren en dan is het 'dag dag Laura, klaar met school!' ow yeah.
3. Ik zoek werk.
LAst but not least, als Ron en ik willen trouwen, dan zullen we moeten sparen, als we een beetje bruiloft willen zal ik moeten werken. Bij de thuiszorg willen ze me niet en de Blokker reageert niet (snif) Maar nu wil het geval dat een vriendin die ik eens in het jaar zie bij me langskwam, ze gaf me een telefoonnummer en een naam. Ik heb het bellen een dag uitgesteld en toen ik besloten had te bellen heb ik een half uur onder de douche geoefend wat ik zou zeggen. Ik bel de beste persoon op, deze is erg geinteresseerd en ik moest mijn motivatie sturen (oefenen onder de douche is aan te raden). Nu zit ik in spanning, hoop dat ik wordt aangenomen, want thuiszitten vind ik ook niks.
Voel je de kriebels al? Had niet overdreven he met Mission Impossible. Nou in ieder geval genoeg om over te bloggen dacht ik zo ;-)
Tot kriebels...
maandag 1 december 2008
Mijn verslaving
Ik schaam me dat ik er nooit eerder over geblogt heb, dit terwijl ik het zo vaak gebruik, nou ja, tot me neem, is het eerder. Het staat altijd op mijn bureau, of op de tafel of op het aanrecht of naast mijn bed of waar ik dan ook ben. De enige restrictie is dat ik het niet met mij naar buiten neem, maar wat niet is, dat kan nog komen. Nee, het is niet mijn telefoon, want dat neem ik niet tot me, nee het is ook niet Josh Groban, want die neem ik ook niet tot me (ik heb een vriend hoor!) Wat het dan wel is? Die heerlijke 4 letters: THEE.
Waar ik ga en waar ik sta heb ik een grote mok thee bij me, liters drink ik op een dag. Het begon allemaal toen de smaakjesthee geboren werd, daarvoor had je van die vieze engelse thee waarvan, als het zakje iets te lang in het kopje bleef hangen, je meteen zo'n schrapende keel had en je hele mond vertrok van de bitterheid. Je dronk dan netjes je kopje (bijna) leeg en hoopte dat die enorme plons suiker de smaak iets aangenamer zou maken, niet dus. Maar dan kwam de laatste slok, je zag de kleine theeneerslagstukjes (Is dat een woord?) drijven en bad stilletjes om hulp terwijl je oma vroeg of je nog een slokje wilde. De echt stoere persoon zei dan 'nee dank u'en liet het laatste slokje staan. Ik ben niet stoer en nam dan de laatste slok, terwijl mijn ogen samenknepen en mijn mond zich naar binnen drong'lekker oma.'
Ik werd op gegeven moment zwaarder en zwaarder vanwege alle koekjes en omdat ik geen kilo's aan wilde komen door de frisdrank besloot ik over te gaan op Cola Light, maar na een tijdje kwam ik erachter dat als je hier iedere dag een liter van drinkt je wel eens een behoefte naar de caffaine kan krijgen en toen ik een dag geen cola had was de koppijn niet te verdragen,aiaiai. Ik moest dus iets anders zoeken: water. Nu heb ik geen probleem met water, maar op een gegeven moment komt water je neus uit, ten slotte smaakt het maar naar water.
God heeft de smaakjesthee uitgevonden, ik weet het zeker. Die heerlijke bosvruchtenthee, meloenthee, winter glow thee, sinaasappelthee en noem het maar op. Ik kocht op Texel een grote mok waar bijna een halve liter in kan en die vulde ik zo'n 10 keer per dag met dit heerlijke goedje. Maar toen ik bij de schoonheidsspecialiste kwam (na je 20e heb je dat nodig)zei ze 'drink je veel thee of koffie?' mijn ogen begonnen te glansen en ik knikte heftig ja 'dat verklaart je droge huid'.....Ze zei het alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, maar mijn leven stortte in. Ik zag mezelf 50 kilo zwaarder worden of weer aan de colafles hangen en begon te huilen.
Ik vertelde haar over mijn liefde voor thee en toen zei ze, alsof ze niets bijzonders zei: "je kunt groene thee nemen." Ik omhelsde haar en rende naar buiten, met mijn gezichtsmasker nog op, stormde de Vomar binnen en haalde mijn eerste kopje Groene Thee en sindsdien is mijn liefde voor thee alleen nog maar gegroeid. Ongeveer 6 mokken vul ik met groene thee, afgewisseld met een heerlijk kopje winter glow.
Ik ga er nu maar eens even een halen, heb er nog maar 1 op en het is al 9.00u!!
Waar ik ga en waar ik sta heb ik een grote mok thee bij me, liters drink ik op een dag. Het begon allemaal toen de smaakjesthee geboren werd, daarvoor had je van die vieze engelse thee waarvan, als het zakje iets te lang in het kopje bleef hangen, je meteen zo'n schrapende keel had en je hele mond vertrok van de bitterheid. Je dronk dan netjes je kopje (bijna) leeg en hoopte dat die enorme plons suiker de smaak iets aangenamer zou maken, niet dus. Maar dan kwam de laatste slok, je zag de kleine theeneerslagstukjes (Is dat een woord?) drijven en bad stilletjes om hulp terwijl je oma vroeg of je nog een slokje wilde. De echt stoere persoon zei dan 'nee dank u'en liet het laatste slokje staan. Ik ben niet stoer en nam dan de laatste slok, terwijl mijn ogen samenknepen en mijn mond zich naar binnen drong'lekker oma.'
Ik werd op gegeven moment zwaarder en zwaarder vanwege alle koekjes en omdat ik geen kilo's aan wilde komen door de frisdrank besloot ik over te gaan op Cola Light, maar na een tijdje kwam ik erachter dat als je hier iedere dag een liter van drinkt je wel eens een behoefte naar de caffaine kan krijgen en toen ik een dag geen cola had was de koppijn niet te verdragen,aiaiai. Ik moest dus iets anders zoeken: water. Nu heb ik geen probleem met water, maar op een gegeven moment komt water je neus uit, ten slotte smaakt het maar naar water.
God heeft de smaakjesthee uitgevonden, ik weet het zeker. Die heerlijke bosvruchtenthee, meloenthee, winter glow thee, sinaasappelthee en noem het maar op. Ik kocht op Texel een grote mok waar bijna een halve liter in kan en die vulde ik zo'n 10 keer per dag met dit heerlijke goedje. Maar toen ik bij de schoonheidsspecialiste kwam (na je 20e heb je dat nodig)zei ze 'drink je veel thee of koffie?' mijn ogen begonnen te glansen en ik knikte heftig ja 'dat verklaart je droge huid'.....Ze zei het alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, maar mijn leven stortte in. Ik zag mezelf 50 kilo zwaarder worden of weer aan de colafles hangen en begon te huilen.
Ik vertelde haar over mijn liefde voor thee en toen zei ze, alsof ze niets bijzonders zei: "je kunt groene thee nemen." Ik omhelsde haar en rende naar buiten, met mijn gezichtsmasker nog op, stormde de Vomar binnen en haalde mijn eerste kopje Groene Thee en sindsdien is mijn liefde voor thee alleen nog maar gegroeid. Ongeveer 6 mokken vul ik met groene thee, afgewisseld met een heerlijk kopje winter glow.
Ik ga er nu maar eens even een halen, heb er nog maar 1 op en het is al 9.00u!!
Het spookbos
Na de kerkdienst besloten Ron en ik dat we eens een gezellige middag met elkaar door zouden brengen, we brengen heel veel middagen met elkaar door, maar het gaat hier met name om een 'gezellige middag' vrij van verplichtingen, opruimen, afstoffen en 'je moet die en die even terugbellen.'
We besloten lekker een filmpje te huren, maar toen we langs de videotheek reden was deze nog dicht, we konden kiezen, een half uur in de kou of een DVD halen uit de automaat, blijken ze net alle films die wij willen zien niet te hebben, balen dus.
Verder fietsen, we stopten, stapten af en liepen ineens in een bos, overal stonden dennenbomen, ik hoorde de vogeltjes tjirpen, er stonden vogelhuisjes en planten. We genoten van de prachtige natuur en de heerlijke geuren. Ineens zagen we een hert, Ron en ik kropen in de bosjes en slopen zonder geluid te maken op het dier af, maar we waren geschokt toen we vlakbij kwamen, het dier was opgezet!
In schok doken we de bosjes weer in, we wisten niet hoe snel we weg moesten kruipen, de stroper kon namelijk ieder moment verschijnen. We kropen verder en kwamen bij een meer, daar zagen we opgezette pinguins en een opgezette ijsbeer. Ik barste in tranen uit, hoe kon iemand zulke prachtige beesten nou doden en opzetten? We kropen verder en kwamen bij de hut van de stroper aan, het was een houten hutje en er stond een haardvuur voor, we wachten een hele tijd, tot we zeker wisten dat de stroper niet in de buurt was. Toen renden we de bosjes uit, over de open vlakte waar het hutje stond.
We renden en renden en renden en net toen we stemmen horen schoten we in de varens die netjes opgesteld in rijen stonden. Daar kregen we de ratten en konijnen in het oog. De stroper had ze al gevangen en in kooien gedaan, maar hij had nog niet de kans gehad om ze te doden en op te zetten. We kropen tot vlakbij de kooien en maakten ze open, de ratten en konijnen zetten het op een lopen. Ze waren vrij.
We praatten zachtjes over de stoper, hij leek ons erg gevaarlijk, hij had ten slotte een ijsbeer weten te doden. We besloten dat we wapens moesten verzamelen, we hadden sneeuw gezien bij het hutje van de stoper, dus we slopen weer terug. Er lag een hele stapel sneeuwballen die we snel pakten en meenamen de bosjes in. Daar wachten we tot de stroper terug zou komen, maar hij kwam maar niet. We wachten en wachten en wachten, tot onze knieeen koud werden en onze tenen sliepen. Toen hielden we het niet meer, we slopen naar de hut en begonnen het dak eraf te slopen, zo zachtjes als we maar konden, we hoopten namelijk op deze manier zijn stroperige gewoonte te vertragen.
Ineens stond er een agent bij ons, we waren blij hem te zien en begonnen te vertellen over de stroper en over de ijsbeer. Maar hij wilde niet naar ons luisteren, hij pakte ons vast, sleurde ons langs de kassa en gooide ons naar buiten. Daar pakte we onze fiets die onder het Life&Garden bord stond en fietsen naar huis.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
