Ben momenteel erg bezig met lichaam en lichaamsbeeld. Even een kleine geschiedenis: Toen ik rond de 17 jaar was denk ik,was ik er helemaal klaar mee. Ik woog minstens 85 kilo (had al even niet meer op de weegschaal gestaan) en voelde me diep ongelukkig. Ik ging de strijd aan door gezond te eten en meer te bewegen, ik kwam op 77 kilo en vond het een hele overwinning. Na een gewichtsplateau, waar ik maanden op datzelfde gewicht bleef staan, lukte het me om op de 75.7 kilo te komen, weer een plateau, uiteindelijk zakte ik naar 73.3 en hier heb ik maanden stilgestaan. Tot ik ergens weer de kracht vond om verder te gaan, ik deed enorm mijn best om onder de 70 te komen, maar als ik minder dat een goed ontbijt en een goede lunch at, kreeg ik enorme last van mijn bloedsuiker en dus moest ik wel zorgen dat ik goed at. Maar zo goed en zo langszaam als het ging zakte ik naar 70.7, naar 70.3 en (in mijn vakantie nogwel) zakte ik naar 69.3. Ik was dolgelukkig.
Maar gedurende dit hele proces, had ik 1 groot probleem: het kostte me 8 jaar om 16 kilo kwijt te raken en doordat het zo langszaam ging had ik de transformatie van mijn lijf niet door. En dus denkt mijn hoofd nog steeds dat ik 85 kilo weeg en staart een ontevreden vrouw terug in de spiegel. Ik draag nog steeds de kleren die ik al 10 jaar draag (zwart kleed af toch?) en ben wanhopig op zoek naar een eigen stijl want ik wil lekker mezelf kunnen zijn. En in dit proces ben ik weer meer gaan eten, weeg ik weer 71 kilo.
Maar vandaag ging er een knop om, ik ben er klaar mee. Mijn doel is 68 kilo en ik ga het halen. En als ik dat weeg, ga ik met Ron naar Utrecht en koop me helemaal suf aan kleren die ik leuk vind en die het figuur laten zien dat ik heb en niet het gedachtevervormde vergelijkende projectiezelfbeeld. Ik heb het bereikt om 16 kilo kwijt te raken in mijn (toch nog) jonge leven. En daar mag ik trots op zijn.
maandag 13 september 2010
dinsdag 7 september 2010
Twijfel en geloof
Ik kom vaak op mijn eigen blogsite, dan kijk ik naar de datum die al verstreken is sinds mijn laatste blog en ik bedenk waar ik nu weer over kan schrijven. Er gaan tornado's aan gedachten door mijn hoofd, maar er komt zelden een blog uit. En zo is het nu ook. Ik heb de laatste dagen veel geleerd omtrent mijn eigen geloof en roeping om te spreken, maar als het erop aankomt mijn ervaringen te verwoorden dan blijft er geen gestroomlijde theologische gedachte over, dus ik zal het met mijn eigen tornado's moeten doen.
Ik spreek regelmatig in mijn eigen kerk en ben gastspreker in enkele andere gemeenten. Daarnaast ben ik jongerenwerker in de kerk en maak ook hier regelmatig studies voor. Het is prachtig, ik vind het heerlijk om preken voor te bereiden en studies te maken en op het podium voel ik me vreselijk, behalve als ik spreek (daarvoor en daarna ben ik een zenuwachtig wrak) Maar het is niet eenmalig dat mijn eigen karakter me in de weg zit bij de voorbereidingen. Ik ben enorm perfectionistisch, ik wil een preek mooi uitgedacht hebben, als het ware: een ronde gedachtelijn om te volgen. Duidelijk begin en een einde dat terugkoppeld naar het begin, geen loze gedachten of losse eindjes. Daarom kan het zijn dat ik avonden bezig ben met een preek (verspreid over soms wel een maand)
Inmiddels komt het tienerkamp eraan en dit houdt in dat ik, vanwege de ziekte van de andere studieleider, alledrie de studies zal houden. We hadden wel samen de voorbereidingen gemaakt en studie 1 was voor een groot deel uitgedacht. Maar ik kreeg de studie maar niet rond, ik had voor studie 2 slechts 4 pagina's en wist niet wat ik verder moest. Ik deelde dit met mijn vader en moeder en we kregen het over de dunne lijn tussen perfectionisme en faalangst. Dit was mijn eerste les, een les waar ik veel over nadenk. Ik ben een perfectionist en ik hou van voorbereidingen en spreken, maar ik denk dat ik heel vaak dat dunne lijntje naar faalangst oversteek. Ik maak mezelf ontzettend afhankelijk van wat anderen van mij denken, wat zij voelen, wat zij vinden, soms zo afhankelijk dat mijn eigen persoonlijkheid doodslaat en ik enkel bezig ben met anderen.
Zijn die anderen er echt? Ik heb in mijn leven nooit heel veel kritiek gehad, vaak denk ik, omdat ik anticipeer wat anderen vinden. En misschien ligt het probleem daar ook wel weer. Hoe vaak ben ik zelf niet de stem van de anderen voordat de anderen zelf weten wat ze denken, vinden of voelen. En zo, duik je op je 25ste levensjaar misschien wel 1 van de allerbelangrijkste lessen van een leven in.
Het tweede dat ik geleerd heb, is dat God mij ook stuurt. Ik hoorde wel eens sprekers zeggen "ik bereidde wat voor, maar God wilde wat anders" hetgeen resulteerde in een compleet andere preek. Ik hoopte altijd maar dat dit mij niet zou overkomen, een compleet rondgedachte preekvoorbereiding zou God er misschien wel van weerhouden om mij een andere kant op te sturen. Stel je voor zeg, dat ik wat verkeerds zou zeggen omdat ik op het laatste moment wat anders zou moeten zeggen.
Tot afgelopen zondag. Ik kreeg de studie die ik voor club aan het voorbereiden was dus maar niet rond. We spraken en dachten en ik kwam erachter dat hetgeen ik wilde vertellen niet helemaal de juiste manier van benaderen was, dat ik er met mijn gedachten niet uitkwam omdat ik niet de diepte gaf die ik wilde geven. Ik kwam erachter dat ik alles om moest gooien. Na een heel aantal tranen, wanhopige gebeden "God, U weet dat ik nog maar 4 dagen heb" en een angstige wanhopige boosheid heb ik een uur, eerst met Ron en daarna nog 2 uur met mijn ouders, geprobeerd mijn gedachten op orde te brengen. Hierbij zowel rekening houden met het filmpje dat we hadden opgenomen en de gedachten die de andere jongerenweker en ik samen hadden.
We kwamen op een outline die, denk ik, goed was. Nu de spanning van de voorbereiding. Maandag, direct uit het werk aan de slag met de studie, 's avonds nog een vergadering. Maar het bijzondere was: de gedachten vlogen op het papier. De tweede dag: na het werk, weer aan de slag met studie 2. Morgen nog studie 3, overmorgen polijsten en powerpoints en dan...tienerkamp.
Ik heb geen stem uit de hemel gehoord, ik heb geen direct antwoord gehad, mijn vingers typten niet vanzelf op het toetsenbord en ik ben gesloopt door de constante inspanning. Toch denk ik dat het God is die mij een andere weg liet zien. Ik heb net de andere tienerleider gemaild met de nieuwe outline, spannend, want wat zal hij vinden. Ik ben eigenlijk heel zenuwachtig voor zijn mening, want de eerste opzet was van ons samen.
Nog ergens diep van binnen klinkt de twijfelstem....is het echt God? Wat als die andere tienerleider het niks vind...is het dan ook God? Maar dan denk ik aan de manier waarop ik in 2 dagen 2 studies compleet afgerond heb, hoe in 4 dagen van alles op zijn gat alles op zijn pootjes moet komen en dan denk ik...gezien mijn karakter, drempels, perfectionisme en faalangst.....dat kan alleen maar God zijn.
Ik spreek regelmatig in mijn eigen kerk en ben gastspreker in enkele andere gemeenten. Daarnaast ben ik jongerenwerker in de kerk en maak ook hier regelmatig studies voor. Het is prachtig, ik vind het heerlijk om preken voor te bereiden en studies te maken en op het podium voel ik me vreselijk, behalve als ik spreek (daarvoor en daarna ben ik een zenuwachtig wrak) Maar het is niet eenmalig dat mijn eigen karakter me in de weg zit bij de voorbereidingen. Ik ben enorm perfectionistisch, ik wil een preek mooi uitgedacht hebben, als het ware: een ronde gedachtelijn om te volgen. Duidelijk begin en een einde dat terugkoppeld naar het begin, geen loze gedachten of losse eindjes. Daarom kan het zijn dat ik avonden bezig ben met een preek (verspreid over soms wel een maand)
Inmiddels komt het tienerkamp eraan en dit houdt in dat ik, vanwege de ziekte van de andere studieleider, alledrie de studies zal houden. We hadden wel samen de voorbereidingen gemaakt en studie 1 was voor een groot deel uitgedacht. Maar ik kreeg de studie maar niet rond, ik had voor studie 2 slechts 4 pagina's en wist niet wat ik verder moest. Ik deelde dit met mijn vader en moeder en we kregen het over de dunne lijn tussen perfectionisme en faalangst. Dit was mijn eerste les, een les waar ik veel over nadenk. Ik ben een perfectionist en ik hou van voorbereidingen en spreken, maar ik denk dat ik heel vaak dat dunne lijntje naar faalangst oversteek. Ik maak mezelf ontzettend afhankelijk van wat anderen van mij denken, wat zij voelen, wat zij vinden, soms zo afhankelijk dat mijn eigen persoonlijkheid doodslaat en ik enkel bezig ben met anderen.
Zijn die anderen er echt? Ik heb in mijn leven nooit heel veel kritiek gehad, vaak denk ik, omdat ik anticipeer wat anderen vinden. En misschien ligt het probleem daar ook wel weer. Hoe vaak ben ik zelf niet de stem van de anderen voordat de anderen zelf weten wat ze denken, vinden of voelen. En zo, duik je op je 25ste levensjaar misschien wel 1 van de allerbelangrijkste lessen van een leven in.
Het tweede dat ik geleerd heb, is dat God mij ook stuurt. Ik hoorde wel eens sprekers zeggen "ik bereidde wat voor, maar God wilde wat anders" hetgeen resulteerde in een compleet andere preek. Ik hoopte altijd maar dat dit mij niet zou overkomen, een compleet rondgedachte preekvoorbereiding zou God er misschien wel van weerhouden om mij een andere kant op te sturen. Stel je voor zeg, dat ik wat verkeerds zou zeggen omdat ik op het laatste moment wat anders zou moeten zeggen.
Tot afgelopen zondag. Ik kreeg de studie die ik voor club aan het voorbereiden was dus maar niet rond. We spraken en dachten en ik kwam erachter dat hetgeen ik wilde vertellen niet helemaal de juiste manier van benaderen was, dat ik er met mijn gedachten niet uitkwam omdat ik niet de diepte gaf die ik wilde geven. Ik kwam erachter dat ik alles om moest gooien. Na een heel aantal tranen, wanhopige gebeden "God, U weet dat ik nog maar 4 dagen heb" en een angstige wanhopige boosheid heb ik een uur, eerst met Ron en daarna nog 2 uur met mijn ouders, geprobeerd mijn gedachten op orde te brengen. Hierbij zowel rekening houden met het filmpje dat we hadden opgenomen en de gedachten die de andere jongerenweker en ik samen hadden.
We kwamen op een outline die, denk ik, goed was. Nu de spanning van de voorbereiding. Maandag, direct uit het werk aan de slag met de studie, 's avonds nog een vergadering. Maar het bijzondere was: de gedachten vlogen op het papier. De tweede dag: na het werk, weer aan de slag met studie 2. Morgen nog studie 3, overmorgen polijsten en powerpoints en dan...tienerkamp.
Ik heb geen stem uit de hemel gehoord, ik heb geen direct antwoord gehad, mijn vingers typten niet vanzelf op het toetsenbord en ik ben gesloopt door de constante inspanning. Toch denk ik dat het God is die mij een andere weg liet zien. Ik heb net de andere tienerleider gemaild met de nieuwe outline, spannend, want wat zal hij vinden. Ik ben eigenlijk heel zenuwachtig voor zijn mening, want de eerste opzet was van ons samen.
Nog ergens diep van binnen klinkt de twijfelstem....is het echt God? Wat als die andere tienerleider het niks vind...is het dan ook God? Maar dan denk ik aan de manier waarop ik in 2 dagen 2 studies compleet afgerond heb, hoe in 4 dagen van alles op zijn gat alles op zijn pootjes moet komen en dan denk ik...gezien mijn karakter, drempels, perfectionisme en faalangst.....dat kan alleen maar God zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
