De mierenbegravenis

Het was een zware dag gisteren, ik heb belissingen moeten maken die een mens niet zou moeten maken. Een beslissing over leven en dood, een beslissing over voortbestaan of elimineren, een beslissing die mijn hart brak.

Mijn antworks stond op mijn bureau, blauw met mooie lampjes eronder, in een van de tunnels lagen een aantal lijken op elkaar, achter de blauwe gel zaten nog een paar geplette mierenlijkjes en in de andere tunnel was een mier aan het zwoegen om zijn dode kamaraad tot leven te brengen.

Ik opende mijn antworks, keek naar het geheel, zoals ik naar een film over loopgraven zou kijken en besloot dat dit niet zo door kon gaan. Ik pakte een nagelvijl en begon dode mierenlijkjes uit de gel te halen, maar de vijl was niet zo'n goed idee, hij duwde de lijkjes alleen maar verder de gel in. Ik zag mijn nog levende vriendjes kijken, ze riepen in pijn uit 'WHY?'

Ik pakte een sateprikker en liep naar de badkamer en daar deed ik iets wat ik in blind verdriet heb gedaan: 'ik spoelde de dode en levende miertjes door de gootssteen.' Ja, je leest het goed ik heb deze kleine wezentjes vermoord. Eentje probeerde zich nog vast te houden aan het gootsteenputje met zijn twee kleine voorpootjes, maar ik deed de kraan aan en hij spoelde weg met een laatste schreeuw.

De lijkjes spoelden niet allemaal weg, dus ik moest de sateprikker gebruiken. Sommige miertjes lagen erbij alsof ze lekker lagen te slapen. Sommigen zaten vast en omdat ik iets te rigoreus met de sateprikker aan de slag ging werden enkelen van hen in tweeen getrokken. Uiteindelijk heeft ook het laatste mierenlijkje een zeegraf gekregen.

En daar stond ik dan, met de lege antworks in mijn handen, en ineens drong de verschrikkelijke keuze die ik had gemaakt tot me door. Ik had de levenden bij de doden begraven, zomaar zonder herinnering door de gootsteen. In gedachten dacht ik aan alle fijne momenten die ik met mijn wezentjes had gehad, toen ik ze voor het eerst ving, hun eerste hapje blauwe gel, hun eerste ontsnappingspoging toen de deksel niet goed dichtzat. En nu zomaar zonder grafsteen, verdwenen.

Maar ik heb ook troost gevonden, toen ik daar naar de met blauwe gel besmeurde gootsteen keek bedacht ik ineens dat ze helemaal niet zonder herinnering waren gestorven: ik heb over hun verteld op mijn blog, veel mensen hebben gelezen over mijn avonturen met mijn kleine vriendjes. En wie zegt dat de nog levende miertjes dood gingen door hun tocht door de gootsteenbuis en het afvoersysteem? Misschien hebben ze het wel overleeft, hebben ze een nieuwe koningin ontmoet en zijn ze weer als gelukkige miertjes in haar dienst getreden, hersenloos eten verzamelen voor de koningin, dat is toch wel het opperste geluk voor zo'n kleine wezentje.

Ik zie de zon lichten aan de horizon, hoop komt op zoals de zon opkomt.
Misschien ben ik op een dag aan het picnicken en zie ik ineens mijn broodje chocopasta weglopen. Dan til ik het broodje op en dan hangen daar een paar kleine miertjes aan, ze glimlachen naar me en we zullen elkaar knuffelen als lang verloren vrienden en ze zullen me bedanken dat ik ze gered heb uit die vreselijke kolonie, ze zullen me danken voor de liefde die ik ze heb gegeven toen ze in de antworks kwamen en ze zullen me danken dat ik ze heb vrijgelaten. Dan zullen ze hun koningin aan me voorstellen en schenk ik ze het broodje chocopasta. Ach wat is het leven toch gelukzalig!

Antworks deel 3

Na deel twee dacht ik dat er geen vervolg meer hoefde te komen. We hadden er mieren ingesmeten en nu zouden ze holletjes gaan graven en tunneltjes, ze zouden hun kleine tandjes in de blauwe gel zetten en lekker smikkelen van het NASA-voer. Maar nu heb ik toch besloten om een trilogie te schrijven, want alle goede verhalen bestaan uit 3!

In de beschrijving van de antworks staat dat de mieren 2 dagen heen en weer zullen lopen en denken "what the $&%# just happened?" "Ik was hier lekker aan het rondlopen in de modder om eten voor onze almachtige koningin te zoeken" of "ik was net op weg om de rode bosmieren aan te vallen met mijn legertje" en ineens zit ik hier!"
Deze mieren verwerkingsfase duurt dus 2 dagen volgens de werknemers van NASA en zij kunnen het weten want zij hebben ervoor geleerd op de 'mieren in gel acedemie."

Maar goed, ik wachtte twee dagen en zag alle mieren in een tunneltje gaan en daar bleven ze een hele tijd zitten. En ineens raakte het me.....ze waren geplet door de blauwe gel. Ze waren een tunneltje ingekropen en vast komen te zitten terwijl de gel zich om hen heen sloot. De tranen komen nu ik eraan denk wat een angstige momenten deze beestjes gehad hebben voor ze stierven in de ingestorte tunnel. Enkelen hebben zich kunnen redden en zij proberen aan de andere kant te graven.

Nu komt het vreselijke gedeelte:
NASA raadt aan om de mieren die sterven eruit te halen voor hun kleine lichaampjes vergaan, omdat dit niet zo smakelijk is voor de nog levende beestjes, maar........ik kan mijn kleine lieve huisdiertjes er niet zomaar uithalen om te begraven in de tuin en dit breekt mijn tere hart.
Naast de dode diertjes zijn er namelijk ook een heel aantal levende diertjes en deze rennen als idioten door de antworks. Als ik de deksel eraf haal om met een pincet de lichamen van mijn kleine diertjes eruit te halen...lopen de nog levenden binnen de kortste keren over mijn bureau. En ze zijn nog niet zo tam dat ze komen als ik roep.

En dus zijn mijn kleine dode diertjes gedoemd om te rotten in de tunnel die ze gedood heeft. Het is triest en mijn hart breekt als ik eraan denk dat de levende diertjes moeten toekijken hoe hun kameraden langzaam wegrotten.

Hoe kan dit? Is NASA gewoon een rookgordijn en brengen ze alleen troep naar buiten? Nee dat denk ik niet, ik denk dat de projectleiders van de Antworks best slim zijn. Ze hebben alleen niet gerekend op die schattige kleine Nederlandse miertjes die verpulverd zouden worden door de gel. Ze stuurden gewoon professor van NASA naar buiten om mieren te vangen om te kijken of de Antworks werkt, de beste man vond mieren op de stoep van het NASA terrein, ving deze beestjes en bracht ze binnen, maar wat hij niet wist is dat de mieren op het NASA terrein niet zomaar mieren zijn:......het zijn mieren uitgegroeid tot een soort godzilla's door al die raketlanceringen. Deze mieren werden in de antworks gegooid en vraten met hun slagtanden een weg door de blauwe gel.
Mijn miertjes zijn schattig en klein en worden bedolven door de tunnel die ze graven.

Ik denk dat ik NASA maar eens gaan bellen, misschien geven ze me wel een baan omdat ik het probleem heb gevonden....

Ondergetekend de koningin van Sheba (speciaal voor Did en JW)

Het begon allemaal een hele tijd geleden bij mijn getrouwde vrienden. Jan-Willem zat in zijn grote stoel met zijn armen krachtig op de leuning geleund, zijn voeten onderuit en gezicht statig en koninklijk en daar, aan zijn voeten zat zijn vrouw Jedidja....mijn gedachten schoten terug naar de tijd van keizers en koningen, geleerden en wijzen, de tijd van kastelen en grote maaltijden, ridders en toernooien en ineens wist ik waar dit plaatje me aan deed denken "aan koning Salomo" vol wijsheid met 1 van zijn 1000 vrouwen aan zijn voeten (als ze er allemaal zouden zitten zou dat het plaatje ernstig hebben verstoort) en ik sprak in heilig ontzag uit "koning Salomo." En sindsdien is mijn goede vriend gedoopt tot de wijze koning uit het verre land.

Vandaag was ik bij Jedidja in de veronderstelling dat ik mijn koninklijke vriend weer zou ontmoeten, met hem aan de tafel zou zitten, zo'n grote koninklijke maaltijd tot ik hoorde dat hij niet zou komen. En toen gebeurde het.....mijn alter-ego kwam boven...het gebeurde zomaar ineens, ik kon er niets aan doen. De gedachte alleen al dat mijn koninklijke vriend niet zou komen vervulde mij met verbazing en gebroken dromen.
Ik besloot hem te mailen. Ik vertelde hem dat ik uit het verre verweggistan was gekomen om zijn wijsheid te toetsen en ik erachter kwam dat hij er niet was. Ik vertelde hem dat ik aannam dat hij op een veldtocht was (deze tochten duren meestal van 9.00 tot 17.00u)Ik was teleurgesteld dat hij niet zou komen maar natuurlijk kon hij zijn mannen niet achterlaten in de strijd. Ondergetekend:..................................... de koningin van Sheba.

En ik kreeg bericht terug: deze koning, deze wijze koning mailde mij dat hij mijn vergeving vroeg en dat hij mij later graag zou ontmoeten. Ineens kreeg ik een mailtje van jawel hoor, de vrouw van koning Salomo, de eerste en de laatste vrouw wel te verstaan. Hierin meldde zij de koning mijn verdriet van zijn afwezigheid en zij verzekerde hem dat ze mij niets te kort zou laten komen (ik kom ook niets te kort maar moet alles wel zelf pakken)

En nu zal ik Salomo toch ontmoeten, zondag bij de barbecue, zijn vrouw zal er ook zijn, en ik natuurlijk, maar mooi dat ik de edelstenen en het goud dit keer wel thuislaat.

Antworks (2)

Ik heb een aantal mensen beloofd weer te bloggen op het moment dat ik meer mierennieuws had (na het slagveld dat ik eerder beschreven had) dus bij deze. Afgelopen zondag heb ik de hulp ingeroepen van mijn vriend David. Deze jongen heeft een enorme fascinatie voor insekten en andere dieren en toen ik hem verteld had over het slagveld dat mijn mieren onder elkaar hadden gaf hij me de doodleuke oplossing "je hebt meerdere verschillende kolonies bij elkaar." En ik maar denken dat alle mieren hetzelfde waren (op de rode en zwarte na dan) Ze mochten elkaar dus gewoon niet zo.

Maar David wilde mij graag assisteren in de zoektocht naar de ware mierenkolonie. Samen met Ron en David ben ik na de kerkdienst naar het huis van David gegaan, we hebben gelachen om zijn schildpad en zijn chinchilla geknuffeld en gegriezeld van zijn vogelspin, het was er gezellig, maar toen moesten wij toch echt het bos in togen. Wij hebben het hele bos doorgelopen, maar geen mier te bekennen! Op zijn hoogst 2-3 maar als je er 25 nodig hebt om in je bakje te doen houdt het al snel op. Dus liepen we richting het vogelasiel, op aanraden van mijn broer die zeiden dat daar veel mieren zaten. En ja hoor, daar liepen ze allemaal! We begonnen de mieren in een bakje te doen en toen vonden we hun holletje. Hier heb ik geleerd dat de man daadwerkelijk van de aap afstamt want ze begonnen meteen stokjes in het holletje te stoppen net zoals de de chimpancees wel ziet doen! Fascinerend.Jammer voor hen dat het niet werkte en uiteindelijk storte het holletje zelfs in! arme mieren, dat brak mijn vrouwenhart wel even. Gelukkig hadden ze al snel een ander holletje gevonden en ook daar werd een stokje ingestoken en onmiddelijk miegelde het van de mieren.

Ik had al ongeveer 20 mieren toen David een experiment wilde doen. Wat zou er gebeuren als er een sprinkhaan bij de mieren gezet werd. Hij ving een sprinkhaan en opeens doken er een paar mieren op hem. Eentje beet zich vast in zijn oog. Ik durfde niet te kijken, mijn huisdieren waren de sprinkhaan gewoon aan het afmaken! Ik smeekte de jongens of ze de sprinkhaan vrij wilde laten en uiteindelijk reageerden ze op mijn pleiten, David haalde de sprinkhaan eruit en dat beestje bleef een hele tijd op zijn hand zitten om uit te puffen. Nadat er bijna nog een expiriment met het arme beestje was uitgevoerd heb ik het gepakt en vrij gelaten. Het leek wel op de scene uit FREE WILLY, met dit kleine verschil dat het een sprinkhaan was en geen orca. Maar nu had ik een bakje vol krioelende mieren die elkaar met rust lieten! Het spijt me koninginnenmier, maar ik neem uw onderdanen mee. Thuis aangekomen dacht ik "hoe krijg ik ze nu in de antworks" maar Ron zei dat ik ze in de koelkast moest zetten, dan werden ze rustig! En tja het werkte. En nu zijn Marie, Truus, Marieke en Ans (alle mieren zijn vrouwtjes)lekker aan het graven in de antworks, het (bijna) killen van de sprinkhaan is hun laatste verzetje geweest! Ik ga ze heropvoeden, vertellen dat ze lief moeten zijn voor hun medebeesten. Stel je voor, als ze ontsnappen eten ze mijn hamster op! Nee hoor,dat moet ik niet hebben, ik heb een terrein voor hen gemaakt waar ze trektochten door houden net als in 'van etter tot engel" dat zal ze leren!

Ons huisje en zijn verrassingen

Tja, daar krijg je dan de sleutel op de dag dat je op de kop af 2,5 jaar verkering hebt. Dan ga je natuurlij kijken 'hoe zag het er ook alweer uit?'Kleiner dan we hadden gedacht, of toch niet? We lopen een rondje door onze slaapkamer en onze woonkamer en bedenken dan wat we eens met het geheel zullen doen....eerst maar eens behang krabben want de zooi die erop zit is vreselijk!

Verrassing nummer 1: een houten muur! Ooit wel eens een houten muur behangvrij gemaakt? En ik weet niet wat de bewoner voor ons gebruikt heeft als plaksel, maar volgens mij was het bizon seconde lijm. Het behang bleef keurig zitten en de stukjes hout kwamen naar beneden.

Verassing nummer 2: de houten muur was knalgroen. Gelukkig hebben wij heel mooi behang kunnen vinden en we wilden dat er meteen opdoen. Dit was voor ons beide de allereerste keer dat we hebben behangen en er zat meteen een motief in....lastig.

Verrassing nummer 3: de bewoner voor ons had de randjes van het behang niet bijgesneden, wat inhield dat dit behang de verf van de plinten trok. Dat werd dus bijschilderen.

Toen de muur ertegenover maar kaalgemaakt.
Verrassing nummer 4: er zaten allemaal grote witte vlekken op de muur en dat zag je door het behang heen dat wij erop plakten. Toch niet zulk goed behang!

De slaapkamer. We wilden heel erg graag een fotoposter in onze slaapkamer van een tropisch eiland:
aangename verrassing nummer 1: bij formido begon de prijs vanaf 100 euro, bij praxis had je de grootste voor 50 euro. Lachen.

Verrassing nummer 5: De lijm die in het pakket zat bleek geen goede lijm te zijn, het leek wel of we water op het behang aan het smeren waren. Toch maar weer de goede oude behanglijm gepakt.
Toen begon het helse karwei. De palmboom opplakken. We hadden 8 panelen waarvan de eerste en de laastste twee bijgesneden moesten worden. Heb je wel eens op een ladder gestaan met twee puntjes behang in je handen, om het op te moeten plakken op een plek waar je net niet bijkomt, terwijl de persoon onder je de onderste twee puntjes vasthoud en uit alle macht probeert de behanglijm niet op zijn haar te krijgen. Vervolgens de palmboom recht tegen het andere stuk palmboom aan te schuiven op een scheve muur in een scheef huis?
Nee, oke, wij nu wel. En wij kunnen elke storm aan na deze relatietest haha.

Verrassing nummer 6: nog een houten muur

Verrassing nummer 7: hij is knalrood

Verrassing nummer 8: onze witte centerparcs muur blijkt door de vorige bewoner roze geschilderd te zijn, daarna weer wit, maar bij een gloeilamp zien we duidelijk de roze gloed in onze slaapkamer. We moesten dus een pot wit kopen en verven. We zijn 3 uur bezig geweest met het witten!

Verrassing nummer 9: nog meer behang opgeplakt met bizon secondelijm.
Aangename verrassing nummer 2: mijn broertje komt behang krabben, mijn zusje en moeder komen de paarse trap en roze deuren schuren.

Tja, je hebt een huis en daar maak je dan wat van. Maar het is mooi geworden.