Hoe mijn geoefende glimlach werkte

Het is dan toch echt gebeurt, ik heb het voor elkaar. Ik dacht dat het alleen in verhaaltjes en zeldzame anekdotes voorkwam, maar nee hoor, het is mij ook overkomen.

Het begon allemaal toen ik naar een willekeurige kerk in een willekeurige plaats moest. Een grote gereformeerde kerk met veel mensen (tot dusver mijn beschrijvingen.) Ik ging samen met mijn stoere vriend Ron en we kwamen natuurlijk ruim op tijd aan in de willekeurige kerk. Het was kiezen, of om 4 over 10 te laat binnen komen rennen, of om 4 over half 10 te vroeg te zijn en proberen onopvallend te mengen met de 3 aanwezige mensen en te zorgen dat niet op zou vallen dat je 'nieuw' bent. Wij kozen, als rasechte-altijd-op-tijd-zijnde-Nederlanders voor de laatste optie. We hingen onze jas op, brachten beide op onze eigen toilet zoveel mogelijk tijd door, ik met het lezen van de luchtverfrisserspuit en de instructies over de prullenbak, leunend tegen de deur, hopend dat er meer mensen kwamen. Toen ik het echt niet meer kon maken om binnen te blijven, zonder de gedachte bij mensen te verwekken dat ik een 'grote boodschap' deed tijdens mijn eerster keer in een nieuwe kerk, stapte ik naar buiten en deed tijden over het wassen en afdrogen van mijn handen.

Ik werd aangesproken door een mevrouw die wees op mijn witte rok (op de hagelslagvlek na) en blauwe shirtje, zij had ook zo'n combinatie aan. Ze vertelde me dat ze nog niet klaar was voor de herfst en daarom de keuze maakte om er fleurig bij te lopen. "Of ik er vanmiddag ook bij was" vroeg de beste dame na een praatje van 5 minuten. "Nee ik was er niet bij" toen zei ze dat ze me eigenlijk ook helemaal niet herkende (heeft mijn ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach toch 5 minuten gewerkt) Ik legde uit wat ik kwam doen en we liepen de gang op. Het was al drukker.

Ron en ik zochten een plaatsje. Wat wil je, plaats voor 600 mensen en niemand die zit. Niet te ver vooraan, niet helemaal achteraan en bij het gangpad, net als ieder ander persoon die voor het eerst in een kerk is zou doen. Daar zaten we en we zetten beide onze ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach op, en het werkte want niemand kwam ons begroeten.

En toen gebeurde het, de reden voor dit verhaal op mijn blog, ik kan het niet achterhouden, moet het vertellen. Tijden geleden heb ik eens een comicstrip van Dokus (ofzo) gezien. Daar was een hele lege kerk te zien met een nieuw persoon die daar zat, een oud mannetje of vrouwtje boog over hem heen en zei "pardon u zit op mijn plaats." Ik lag altijd in een scheur om dat stripje, de burgelijkheid van de gedachte alleen al dat je in de kerk een vaste plek hebt. Natuurlijk heb je wel je voorkeur, maar om een nieuw iemand van je plaats te sturen leek mij het toppunt. Mijn opa had eens verteld dat hij zo'n situatie mee had gemaakt en ook daar moest ik enorm om lachen. Het zou je gebeuren.

En het is me gebeurt, ja, echt waar. We zaten in de kerk met inmiddels voor ons een rij oude mensen, naast ons een rij oude mensen en in de hele kerk veel oude mensen, dus de ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach was niet zo overtuigend als hij was geweest tussen leeftijdgenoten. Deze oude mensen zou het wel opvallen als er een jong stel in de kerk zat.
Ineens begon de vrouw naast Ron te praten, niet tegen ons, maar tegen de vrouw in de bank voor me "waarom kom je niet hier zitten?" de vrouw antwoordde dat daar geen plaats was "ja, mijn plaats is bezet" zei de vrouw weer doelend op ons en vervolgens verder pratend over de nare situatie die onstaan was omdat ze nu op een andere plek dan normaal moest zitten.

Ik was geschokt, het kon dus echt gebeuren, dat komische plaatje was helemaal niet komisch, maar zo reeel al maar kon, het gebeurde hier, nu en ik was de persoon die durfde om in de kerk te komen en op de plaats van de vrouw te zitten. Ik keek naar Ron en Ron keek naar mij, onze monden waren open gevallen. Ik voelde allerlei niet-christelijke-gedachten in mij opkomen en de ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach verdween als sneeuw voor de zon.

Ik wilde zeggen "hallo, we kunnen u horen en omdat u er moeite mee heeft dat wij als nieuwe bezoekers op uw plaats zitten, dan staan we wel op en lopen de deur uit zodat u uw kont op uw plek neder kan vleien, dan hebben wij een vrije zondag." Maar ik deed het niet, samen met Ron praatte ik over de asocialiteit van het geheel en hoe het zou zijn als iemand voor het eerst in een kerk kwam, geen christen was en dit te horen zou krijgen, die zou nooit meer terugkomen.

Ahcteraf gezien had ik me niet zo verbijsterd moeten voelen, het was mijn eigen schuld, had ik maar niet mijn ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach op moeten zetten, blijkbaar dachten deze mense dat wij vaak kwamen. En als je vaak komt moet je van alle 600 mensen nou eenmaal weten waar ze zitten.