Zo'n middernachtervaring

Soms heb ik zo'n dag waarop alles ineens helder wordt en meestal is dat om 00.00u als ik eigenlijk in bed moet liggen, maar niet in bed lig. Ik heb dan wat filmpjes gekeken op de computer en wordt slaperig: tijd om naar bed te gaan. Al het geluid gaat uit en ik ga naar de startbalk om de computer (die ongeveer 12 uur van mijn dagen uitmaakt) uit te doen. Dan is het ineens (bijna) stil. Dit zijn bijzondere momenten, momenten waarop je even alleen bent met jezelf. Nu kan een mens twee dingen doen:

1. de computer uizetten en naar bed gaan, proberen deze gedachten uit te schakelen en te slapen
2. genieten van dit heldere moment, want morgen is het waarschijnlijk weer weg

Vandaag heb ik gekozen voor de tweede optie.

Het is niet zo dat ik denk aan al mijn ernstige fouten, nare dingen of blunders, dat is juist het bijzondere van zo'n middernachtervaring. Ik denk aan de momenten dat ik als jong ambitieus meisje een boek wilde schrijven, ik schreef en schreef en schreef, met een vulpen, want ik vond dat schrijvers met een vulpen schreven, niet typten, maar schreven. Ik verzon een karakter voor de hoofdrol van mijn boek, een jongen natuurlijk, want jongens mogen veel stoerdere dingen doen dan vrouwen, deze jongen was de prins op het witte paard (in mijn boeken dan) Ik zie mezelf vanaf een afstandje zitten aan mijn bureau met een A-4 schrift voor me en een vulpen in mijn hand, ik wilde zo graag schrijver worden...

En nu, wat is er overgebleven van die ambitie? Ik denk met een liefdevolle herinnering terug aan deze tijd waarin ik dacht dat fantasie genoeg was, ik denk terug aan de tijd waarin spelen met woorden mijn passie was en ik me terug kon trekken in een wereld die ik zelf gemaakt had, een wereld die zorgeloos en prachtig was, waar geen echte problemen speelde en kattekwaad nog geen criminaliteit werd. Wat is er gebeurt met dat gepasioneerde meisje?

Ik denk dat andere zaken voorrang kregen, de strijd tegen mijn karakter, de studies, de ambities in de echte wereld maakte dat mijn fantasie verdween naar een plek ver in mijn gedachten, maar ergens, ergens leeft mijn hoofdrolspeler nog, ergens sluimert hij nog op de achtergrond en wacht tot ik de vulpen weer pak. Is hij dan nog de prins op het witte paard? Ik denk dat niet, hij zal gewoon een mens zijn in een wereld die problemen kent, maar hij zal sterk genoeg zijn om deze door te komen, net zoals ik dat ben.

Misschien dat mijn blog mij op den duur zal helpen mijn passie voor schrijven aan te wakkeren, misschien dat ik ooit mijn liefde voor woorden weer op zal pakken en mijn fantasie weer de vrije loop zal laten, misschien wordt ik ooit een echte schrijver, misschien wordt ik ooit weer dat gepassioneerde meisje, misschien vind ik ooit die weg weer waarin ik wist dat ik het kon.