Prachtige woorden en perfecte volzinnen

Daar zit ik dan, mijn scriptie bijna helemaal af.
Nog een klein stukje, de aanbevelingen aan het slot van mijn conclusie. Ik heb er zo'n zin in het eindelijk eens af te maken. Van mijn super ex-stagebegeleider geweldige tips gehad en ik zie het weer helemaal zitten. Ik ga met een rechte rug achter mijn computer zitten om alle geweldige gedachten die ik heb eens prachtig in mijn verslag te zetten, zodat iedereen die het leest denkt: "wow die aanbevelingen kan ik gebruiken, dit gaan we doen!"

Ik begin dan wel met een rechte rug maar zodra ik begin te typen begint die rug een beetje te hangen en te bollen, en tegen de tijd dat ik alles 4 keer op verschillende manieren getypt heb ben ik net de klokkenluider van de Notre Dame. Het valt niet mee om af te studeren.

Het probleem is dat alles zo logisch klinkt in mijn hoofd. Het klopt allemaal, maar zodra ik het op papier wil zetten klinken de zinnen op de een of andere manier leeg en klungelig. Het zijn helemaal geen goede ideeen meer en de passie is ook ver te zoeken. En nu ik inmiddels toe ben aan poging 5 begint het me aardig te vervelen. De onzekerheid slaat toe en ik twijfel aan mezelf.

Licht aan het einde van de tunnel, nou dat niet direct, maar het geweldige aan een scriptie is wel dat hij af moet, anders heb je alleen jezelf er maar mee. Weet je waarom? ZOlang mijn scriptie niet af is betaal ik €185,- in de maand. En als ik het binnen 6 jaar niet haal dan moet ik de studiefinanciering alles terug betalen, en aangezien dat een redelijk groot (Ow shit) bedrag is, denk ik dat ik toch maar weer aan de gang moet. Daar gaat hij dan, poging 5, wie weet komen hier de prachtige woorden en perfecte volzinnen ineens mijn gedachten uit stromen, want ik weet dat ze er zitten.....ergens....zucht. Straks maar poging 6.