Fan

Net toen het schrijven van mijn scriptie mij allemaal wat te serieus werd en ik het niet meer op kon brengen om in al die serieusiteit (ik weet niet of dat wel een woord is, maar het klinkt leuk) mijzelf staande te houden, kwam dit filmpje zomaar om de hoek zetten.

Ik bekeek het, lachte, bekeek het nog eens, lachte harder en uiteindelijk kon ik de moed weer opbrengen om te genieten van deze stralende dag.
Josh you raise me up :-D

Ow my ik klink nu als een echte stalkerfan, okeej, aan mijn bloglezers, dit zal maar een keer gebeuren, hierna zal ik mij nooit meer uitspreken over enig fan-zijn van mijn kant.



En trouwens, voordat iemand ook maar het verkeerde idee krijgt, toevallig ben ik heel erg verliefd op mijn vriend, hij is knap en stoer en geweldig, terwijl Josh eigenlijk alleen maar kan zingen, tja....ik help graag roddels de wereld uit voordat ze ook maar bestaan.....;-)

Over mijn scriptie

Ik ben al een tijdje bezig met mijn scriptie. Eerst de worsteling van het verzinnen van een onderwerp en dan het verzonnen onderwerp in een theoretisch (en grammaticaal) kloppende, zinnige zin met een afgebakende vraagstelling, een hoofdstukindeling, een bronvermelding etc. Natuurlijk moest ik me eerst inlezen. Ik plunderde mijn ouders' boekenkast, alle boeken die ook maar enigszins met mijn briljante onderwerp (de kloof tussen jongeren en volwassenen) te maken kon hebben lagen op mijn kamer. Ik onderstreepte, vouwde de blaadjes om en schreef dingen over. Daarnaast hebben we natuurlijk het meest bijzondere netwerksysteem van de wereld The World Wide Web, amazing! Ik bekeek iedere pagina, worstelde me door alle onzin heen en probeerde nuttige informatie te vinden die ik kon gebruiken.

Vervolgens maakte ik een enquete, een voor jongeren tussen de 12-18 en een voor volwassenen vanaf 30. Ik ging naar Amsterdam, legde de enquete voor aan een beruchte psycholoog die met veel universitaire krabbels wat verbeteringen aanbracht, maar het was een nuttige trip (4 uur reizen voor een kwartier bij de beste man op zijn kantoor.) Thuis polijste ik mijn vragen bij en printte ze. Het was de 6e versie die eindelijk goed was.
Van mijn stagebegeleider kreeg ik 6 telefoonnummers van mensen in kerken in Haarlem (het onderzoeksgebied voor mijn scriptie) met trillende ledematen en een bibberstem belde ik de mensen op om ze te vragen mij een gunst te bewijzen, of ze tijden van hun ontzettend druk bezette tijd op wilden offeren en moeite wilde doen om mij te helpen met verspreiden van de enquetes terwijl ik nooit iets terug zou kunnen doen voor ze.

Na tijden kreeg ik de eerste enquetes terug en gelukkig 'er kwam een nuttig punt uit!' mijn vreugde was ontzettend groot en ik dansde met het stapeltje papieren door de kamer.

Nu ben ik bezig met het verwerken van de enquetes, hoeveel jongeren zeggen 'A' hoeveel zeggen 'B' en hoe verhouden deze antwoorden zich tot de jongeren van andere kerken. Deze gegevens uittellen, verrekenen en vervolgens in een tabel zetten.
Gelukkig heb ik een zelfdenkende computer die me hierbij kan helpen. Ik had een word-document waar ik de vraag die ik de jongeren gesteld had uitschreef, vervolgens maakte ik in excel een tabel, deze plakte ik in word onder de vraag. Hierna wiste ik de tabel en maakte de volgende tabel welke ik ook in word plakte. Simpel toch?
Mja, maar mijn computer besloot mij een handje te helpen en bij vraag 13! kwam ik erachter dat het programma aan elkaar gelinkt was en alle 13 tabellen gelijk had gemaakt aan mijn laatst ingevoegde tabel!

Natuurlijk had Jedidja me dit wel verteld, om precies te zijn 'dit is een slim programma, als het goed is linkt hij de veranderingen in excel meteen naar word, maar dit gaat bijna nooit goed'
Helaas ging het bij mij dus een keer wel goed, het slimme programma bleek echt slim te zijn, maar deed helaas niet wat ik de bedoeling vond. Resulaat: Laura mocht alle 13 tabellen! weer overnieuw maken.

Ik ben na deze gebeurtenis van mening dat de computer zo slim is dat de mens al die slimmigheid niet kan bijhouden en dus gedoemd is te proberen de slimmigheid van de computer te doorbreken door slim te zijn om te bereiken wat bereikt moet worden.....uhm nou ja, laat ik het zo zeggen, na een hoop gescheld en geschreeuw, de dreiging het ding uit het raam te gooien en iedereen op te bellen om te zeggen hoe dom een computer is, kon ik overnieuw beginnen, maar dit keer verhinderde ik de computer om zelf te denken. Moest toch niet gekker worden!

Hoe mijn geoefende glimlach werkte

Het is dan toch echt gebeurt, ik heb het voor elkaar. Ik dacht dat het alleen in verhaaltjes en zeldzame anekdotes voorkwam, maar nee hoor, het is mij ook overkomen.

Het begon allemaal toen ik naar een willekeurige kerk in een willekeurige plaats moest. Een grote gereformeerde kerk met veel mensen (tot dusver mijn beschrijvingen.) Ik ging samen met mijn stoere vriend Ron en we kwamen natuurlijk ruim op tijd aan in de willekeurige kerk. Het was kiezen, of om 4 over 10 te laat binnen komen rennen, of om 4 over half 10 te vroeg te zijn en proberen onopvallend te mengen met de 3 aanwezige mensen en te zorgen dat niet op zou vallen dat je 'nieuw' bent. Wij kozen, als rasechte-altijd-op-tijd-zijnde-Nederlanders voor de laatste optie. We hingen onze jas op, brachten beide op onze eigen toilet zoveel mogelijk tijd door, ik met het lezen van de luchtverfrisserspuit en de instructies over de prullenbak, leunend tegen de deur, hopend dat er meer mensen kwamen. Toen ik het echt niet meer kon maken om binnen te blijven, zonder de gedachte bij mensen te verwekken dat ik een 'grote boodschap' deed tijdens mijn eerster keer in een nieuwe kerk, stapte ik naar buiten en deed tijden over het wassen en afdrogen van mijn handen.

Ik werd aangesproken door een mevrouw die wees op mijn witte rok (op de hagelslagvlek na) en blauwe shirtje, zij had ook zo'n combinatie aan. Ze vertelde me dat ze nog niet klaar was voor de herfst en daarom de keuze maakte om er fleurig bij te lopen. "Of ik er vanmiddag ook bij was" vroeg de beste dame na een praatje van 5 minuten. "Nee ik was er niet bij" toen zei ze dat ze me eigenlijk ook helemaal niet herkende (heeft mijn ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach toch 5 minuten gewerkt) Ik legde uit wat ik kwam doen en we liepen de gang op. Het was al drukker.

Ron en ik zochten een plaatsje. Wat wil je, plaats voor 600 mensen en niemand die zit. Niet te ver vooraan, niet helemaal achteraan en bij het gangpad, net als ieder ander persoon die voor het eerst in een kerk is zou doen. Daar zaten we en we zetten beide onze ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach op, en het werkte want niemand kwam ons begroeten.

En toen gebeurde het, de reden voor dit verhaal op mijn blog, ik kan het niet achterhouden, moet het vertellen. Tijden geleden heb ik eens een comicstrip van Dokus (ofzo) gezien. Daar was een hele lege kerk te zien met een nieuw persoon die daar zat, een oud mannetje of vrouwtje boog over hem heen en zei "pardon u zit op mijn plaats." Ik lag altijd in een scheur om dat stripje, de burgelijkheid van de gedachte alleen al dat je in de kerk een vaste plek hebt. Natuurlijk heb je wel je voorkeur, maar om een nieuw iemand van je plaats te sturen leek mij het toppunt. Mijn opa had eens verteld dat hij zo'n situatie mee had gemaakt en ook daar moest ik enorm om lachen. Het zou je gebeuren.

En het is me gebeurt, ja, echt waar. We zaten in de kerk met inmiddels voor ons een rij oude mensen, naast ons een rij oude mensen en in de hele kerk veel oude mensen, dus de ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach was niet zo overtuigend als hij was geweest tussen leeftijdgenoten. Deze oude mensen zou het wel opvallen als er een jong stel in de kerk zat.
Ineens begon de vrouw naast Ron te praten, niet tegen ons, maar tegen de vrouw in de bank voor me "waarom kom je niet hier zitten?" de vrouw antwoordde dat daar geen plaats was "ja, mijn plaats is bezet" zei de vrouw weer doelend op ons en vervolgens verder pratend over de nare situatie die onstaan was omdat ze nu op een andere plek dan normaal moest zitten.

Ik was geschokt, het kon dus echt gebeuren, dat komische plaatje was helemaal niet komisch, maar zo reeel al maar kon, het gebeurde hier, nu en ik was de persoon die durfde om in de kerk te komen en op de plaats van de vrouw te zitten. Ik keek naar Ron en Ron keek naar mij, onze monden waren open gevallen. Ik voelde allerlei niet-christelijke-gedachten in mij opkomen en de ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach verdween als sneeuw voor de zon.

Ik wilde zeggen "hallo, we kunnen u horen en omdat u er moeite mee heeft dat wij als nieuwe bezoekers op uw plaats zitten, dan staan we wel op en lopen de deur uit zodat u uw kont op uw plek neder kan vleien, dan hebben wij een vrije zondag." Maar ik deed het niet, samen met Ron praatte ik over de asocialiteit van het geheel en hoe het zou zijn als iemand voor het eerst in een kerk kwam, geen christen was en dit te horen zou krijgen, die zou nooit meer terugkomen.

Ahcteraf gezien had ik me niet zo verbijsterd moeten voelen, het was mijn eigen schuld, had ik maar niet mijn ik-kom-hier-heel-vaak-glimlach op moeten zetten, blijkbaar dachten deze mense dat wij vaak kwamen. En als je vaak komt moet je van alle 600 mensen nou eenmaal weten waar ze zitten.

Een nieuwe roeping

De mensen die dachten dat ik me in wilde zetten in het interkerkelijk werk in Den Helder are in for a surprise....ik heb een nieuwe roeping. Nou ja eigenlijk oefen ik al tijden, maar nooit had ik durven dromen dat het mijn roeping zou kunnen worden.

Het begon allemaal toen ik de geweldige vertaling hoorde van het lied Beautiful one van Tim Hughes, briljant vertaald met Prachtige God de melodie en de Nederlandse tekst bezorgde me tranen (van ellende wel te verstaan)

Steeds meer vertalingen vielen me op en toen ik met Jedidja naar school liep begonnen wij de liedjes die wij luisterden op onze mp-3's te vertalen, niet zomaar vertalen, maar op de Opwekking manier.
Inmiddels ben ik zo goed geworden dat ik jullie even deelgenoot wil maken van mijn laatste briljante opwekkingvertaling. Als ik door blijf oefenen krijg ik misschien wel een baan aangeboden bij deze geweldige vertaalorganisatie:

Laat ons geliefde zijn, dan trouwen we samen met ons fortuin
Let us be lovers, we'll marry our fortunes together
Ik heb een huisje hier in mijn tas
I've got some real estate here in my bag
Dus we kochten een pakje sigaretten en een mevrouw Bakker taart
So we bought a pack of cigarettes and Mrs. Wagner pies
en we wandelde af naar Amerika
And walked off to look for America

Cathy, zei ik en we leenden een grijze hond in Pittsburgh
Cathy, I said as we boarded a Greyhound in Pittsburgh
Michigan lijkt wel een droom voor mij nu
Michigan seems like a dream to me now
en het duurde vier dagen om te liften uit Siginaw
And it took me four days to hitchhike from Saginaw
Ik ben gekomen om Amerika te zoeken
I've come to look for America

Lachend in de bus, spelletjes spelen met de gezichten
Laughing on the bus, playing games with the faces
Ze zei dat de man in de rare jas een spion was
She said the man in the gabardine suit was a spy
Ik zei voorzichtig want zijn strikje is een camera
I said be careful his bowtie is really a camera

Gooi me een sigaret, ik denk dat er een in mijn regenjas zit
Toss me a cigarette, I think there's one in my raincoat
we rookten de laatste een uur geleden
We smoked the last one an hour ago
Dus ik keek naar het uizicht zij las haar blaadje
So I looked at the scenery, she read her magazine
en de maan rees over een open veld
And the moon rose over an open field

Cathy, ik ben kwijt, zei ik, maar ik wist dat ze sliep
Cathy, I'm lost, I said, though I knew she was sleeping
Ik ben leeg en ik ben pijn en ik weet niet waarom
I'm empty and I'm aching and I don't know why
Auto’s tellen op de New Jersey Turnpike
Counting the cars on the New Jersey Turnpike
Ze zijn allemaal gekomen om Amerika te zoeken
They've all come to look for America
Allemaal gekomen om Amerika te zoeken
All come to look for America
Allemaal gekomen om Amerika te zoeken
All come to look for America

Een briljante vertaling met gevoel voor de poezie, al zeg ik het zelf!

Als de piep in huis is vieren de bouwvakkers feest

Ron en ik hebben een geweldig huisje, oke hij heeft het huisje ik ga er volgend jaar bijwonen. We hebben het samen ingericht, heerlijk zoals we het allebei leuk vinden, heerlijk onze eigen kasten, een prachtige vloer, bijzonder behang.
Het duurde dan ook niet lang of we zaten lekker op onze stoel met een bakje koffie rustgevend te genieten van............ een bewoner in huis.

In de eerste instantie viel hij niet op met al dat geboor, behanggescheur en muziek uit de bouwradio was het ook te verwaarlozen, maar zodra alles stil was en alleen het geruis van de blaadjes ons huis binnendrong, tja, toen begon onze bewoner op te vallen.

Wie deze bewoner is......in ieder geval is hij er langer dan wij, vaker dan wij en was hij degene die ons opwachtte toen we de sleutel hadden gekregen. Hij is in de keuken en in de badkamer en daarom in het hele huis. Je bent nooit alleen, want altijd is hij er.......de piep.

Jaja we hebben een heuse piep in huis, niet zo'n schattige zacht piepje als van een babymuisje, nee zo'n piep die overal doordringt, zo een waar je horenddol van wordt als je er te lang naar luistert, zo een die in je oren gaat zitten en die je nog hoort als je het huis al lang en breed verlaten hebt. Zo een dus.

De mevrouw van woningstichting kwam om alles met ons door te nemen voor ons huisje, we meldde onze bewoner en de vrouw zei dat ze de piep inderdaad hoorde, lastig. Maar we zouden gebeld worden voor een afspraak en dan zouden ze komen.

Inmiddels zijn we doorgegaan met de inrichting van ons huis, wennend aan onze bewoner, die ieder stil moment doordrong met zijn gedachten, tot we er gek van werden. Maar daar was hij dan, de woningstichtingmeneer die er verstand van heeft. Hij belde aan op de afgesproken tijd (tussen 13.00-17.00) en laat zijn spullen buiten staan. "Tja, ik kan er in dit huis niets aan doen, want ze hebben me een kwartier ingeroosterd en dit is een klus van 2 uur.'
Ik glimlach naar de beste man (zo'n glimlach die ik mezelf heb aangeleerd voor mensen die ergens niets aan kunnen doen, terwijl het wel heel erg irritant is) en zeg "daar kunt u niets aan doen." De beste man belooft me volgende week terug te komen. En dus blijft onze bewoner nog een weekje slapen, uhm ik bedoel piepen.

Na drie weken krijgen we een briefje, de beste man zal weer komen (tussen 13.00 en 17.00) ik ruim het huis op en ja hoor daar wordt gebeld, een andere man. Hij komt binnen en begint als een razende door het huis te lopen. Hij zet de tv uit zodat hij de stroom overal af kan halen en luistert dan of de piep nog doorgaat, tja, de motor van het afvoersysteem in de douche (want daar woont onze bewoner) gaat zelfs door zonder stroom, dat is best wel stoer en zeker milieubewust, maar niet helemaal zoals het hoort.

Ik bied de beste man koffie aan, hij komt zitten en verteld over de nare dingen die hij in huizen tegenkomt en beschrijft aan mij hoe zwaar zijn werk is, de plaat voor de afvoer moet eraf, maar dat is moeilijk werk, en de afvoer van de buurvrouw zit ook bij ons. Als er ook maar iets stuk is zal hij alles eruit halen en op het dak zetten, dat kost een dag (langer dan van 13.00-17.00)
Hij verzekert mij, zonder de minste aanmoediging, dat hij de beste is op dit gebied en zijn collega er, ook op dit gebied, niet veel van bakt, hoewel die collega wel heel goed gehandeld had en niets heeft gedaan de eerste keer, dat dan wel weer.

De man gaat nog even aan het werk, nadat ik hem verteld heb dat ik het allemaal maar knap vind en dat ik blij ben dat hij er verstand van heeft (de dame-in-nood-truc werkt altijd als je wilt dat ze opschieten) Dan zegt hij dat hij alles gaat regelen, hij komt nog een dag met een collega en dan zullen ze samen de hele bende op het dak opbouwen. Na een tweede bakkie en nog wat technische verhalen over dingen die ik niet begrijp, ruimt hij op en verzekert mij dat er weer een afspraak gemaakt wordt als hij de spullen heeft. Hij is zeker bekwamer dan zijn collega, want hij geeft mij geen tijdsbestek over wanneer dit dan zal zijn, hoewel ik de 'week' van de eerste woningstichtingmeneer wel schattig vond.

Daar ging hij dan, de plaat is eraf en de afvoer is open en bloot in de muur van ons huisje te zien, en onze bewoner......die blijft nog even logeren.

Telefoonstrubbelingen

Gisteren heb ik een enerverende dag gehad, zo'n dag die heel bijzonder is, omdat er dingen gebeuren die je anders nooit voor mogelijk houdt. En het draaide dit keer allemaal om: mijn telefoon! Jawel, mijn mobiele telefoon.

Ik had een abonnement bij Hi voor 2 jaar, deze liep af op 18 mei, dus netjes, 3 maanden van te voren zeg ik mijn abonnement op: "Wilt u echt geen ander abonnement bij ons?" Na deze meneer netjes verteld te hebben dat dit echt niet hoeft hang ik op in de bijzondere zekerheid dat ik het allemaal netjes afgehandeld heb.

3 maanden later....ik kan nog steeds bellen...dus.....ik ben Hi op.
"Hallo lieve telefoonpersoon, ik kan nog steeds bellen, klopt dit?" "Ik zal even voor u kijken mevrouw" het is stil aan de andere kant van de lijn terwijl er iets heel ernstigs tot me door dringt MEVROUW? Sjonge, ik wordt echt oud. Een beetje van mijn stuk gebracht luister ik naar de meneer die mij verteld dat ik nog 1 dag kan bellen, daarna is het voorbij. Hij wenst me een fijne dag en ik wens hem een fijne dag....heerlijke beleefdheden, maar "mevrouw"ging toch wel wat te ver. Ik haal mijn simkaart eruit, doe mijn nieuwe erin en slinger mijn oude ergens mijn kamer in "toch niet meer nodig."

Een paar weken later....ik krijg een rekening binnen....
Zal wel kloppen, want dat is achterstallig.

Een maand later....weer een rekening.....dat klopt niet.
Dus heel stoer zoek ik het telefoonnummer op (inmiddels onder de sneltoetsen beland)
en na het gebruikelijke liftmuziekje "al onze medewerkers zijn in gesprek" liftmuziekje, krijg ik weer een meneer aan de telefoon.
"Hallo" zeg ik "mijn abonnement is opgezegd, maar ik krijg nog steeds een rekening, volgens mij gaat het niet helemaal goed."
Deze beste man kijkt en zegt "inderdaad mevrouw, dat klopt niet, ik zal het aankaarten, dat kan even duren maar dan krijgt u uw geld terug." Met een lieve glimlach (de die man niet kan zien) zet ik mijn liefste stemmetje op (want het gaat om mijn geld) en bedank de man vriendelijk voor het redden van een mevrouw in nood. Volgens mij schrok hij een beetje van die lievelijkheid want deze mensen worden volgens mij alleen maar uitgescholden, ik kan niet begrijpen waarom.

Nog 2 rekeningen later besluit ik toch nog maar eens te bellen, want iedere keer wordt er 20 euro afgeschreven en van een student zonder studiefinanciering is dat nogal wat.
Ik krijg het uitgebreide keuzemenu te horen waarna ik een liftmuziekje te horen krijg "al onze medewerkers zijn in gesprek, een ogenblikje alstublieft" liftmuziekje. Vervolgens krijg ik een vrouw aan de telefoon die zegt "dat ga ik even uitzoeken, mag ik u in de wacht zetten?"Ik zeg "ja"want wat moet ze anders. Vervolgens sta ik 15 minuten in de wacht (tegen mobiel tarief wel te verstaan) dan komt ze aan de lijn en zegt "ik zie hier een aanvraag voor nummerbehoud, wilt u die nog houden?" "uhm, dat was 3 maanden geleden, ik heb iedereen mijn nieuwe nummer al doorgegeven, no way dus." (al zei ik het wat netter natuurlijk) "Mag ik u nog even in de wacht zetten?" "whatever"

Ik ben helemaal in de overwinningsroes, straks moeten ze zeggen, "ach mevrouw Bouma, wat erg, we hebben een fout gemaakt, hier is uw 60 euro en een nieuwe telefoon, welke wilt u graag?" Tja, jammer, ik had het moeten weten.

"Dank u voor het wachten, ik heb even nagevraagd maar door uw aanvraag tot nummerbehoud is uw abonnement weer geactiveerd, u moet hem opzeggen, dat duurt de gebruikelijke 3 maanden"......"mevrouw? mevrouw? Gaat het nog met u? Hallo, hallo?"
Ik probeer mezelf van de grond omhoog te werken en pak te telefoon. "Wat zei u?"
"Wacht even, ik verbind u even door." Weer in de wacht.

"Hallo" een meneer aan de andere kant van de lijn 'wat kan ik voor u doen?"
"wat kunt u voor me doen? Nou ik heb een abonnement en die doet het ineens weer" stamel ik.
"Ja ik had een en ander van mijn collega vernomen" "waarom vraag je mij dan wat je kunt doen?"
"mag ik u vragen waarom u uw abonnement op wil zeggen?" "Ja hoor, ik heb geen studiefinanciering meer en kan het niet meer betalen." "Ach, wat naar, is er niemand in uw omgeving die voor u kan betalen?" Ik sta met mijn oren te klapperen. "Of iemand die u blij kan maken met een nieuwe telefoon, want ik heb een mooie aanbieding voor u. Voor 12,95 per maand krijgt u van mij een nieuwe telefoon en..." de man rateld door over allemaal mooie aanbiedingen. "mevrouw het is toch wel voordeliger, anders moet u nog 3 maanden de volle mep betalen." Met de laatste tegenwoordigheid van geest die ik heb zeg ik dat hij later terug moet bellen, ik zal het overleggen.


Helemaal gestresst en trillend van ellende (ik voelde me gewoon genaa%$#) bel ik Ron en schreeuw naar hem dat hij het maar moet regelen, ik msn met Chris en Jedidja en verteld de hele wereld dat het niet eerlijk is.
Om 16.00u komt Ron thuis "ik heb de situatie in de KPN winkel uitgelegd, ze zullen proberen je te helpen." Waarom kom ik daar nooit op.

Hele situatie uitgelegd. Bottom line "Simyo (nieuwe profider) wijst naar Hi, Hi wijst naar Simyo."
"Maar ik zal doen wat ik kan."

Die avond wordt ik teruggebeld door Hi. "Hallo mevrouw, stoor ik?" Op mijn hoede zeg ik "nee hoor, ik keek film." "O, is het een leuke film?" Ik ben helemaal van mijn voeten geschud..."ik weet niet precies wat u met mijn collega overlegt heeft, maar wat kan ik voor u doen?"
Ik stamel dat ik mijn abonnement op wil zeggen en er zo snel mogelijk af wil. "Prima mevrouw, u hoeft niet op te hangen, dat doe ik voor u, dan haal ik u nu uit het bestand." Ik stotter "hoef ik niet 3 maanden te betalen?" De man antwoord "nee hoor, dat heeft u al gedaan de afgelopen maanden, ik haal u er nu uit, dag mevrouw."

De telefoon zakt van mijn oor naar de grond....ik kijk naar het scherm "sim inactief."

Als je de volgende keer problemen hebt, hang op en bel nog een keer, want misschien krijg je dan deze geweldige, briljante en bijzondere man wel aan de telefoon.