De babyshower was geweest en ik was met mijn vriendin nog even mee naar huis gegaan om de babykamer te bekijken. Tijdens het drinken van een frisje wreef zij over haar buik en zei in de ruimte "ja tussen nu en een maand is het kindje er." De baby kreeg gekscherend een aantal leuke bijnaampjes alleen bekend voor de ouders en goed volk dat per ongeluk in de omgeving rondbanjerd (zoals ik die middag.)
Ik schreef een blog over de veranderde fase waarin mijn vriendin (en ik dus ook) zich in bevond en besloot maar over te gaan tot het bestellen van enkele gewenste cadeautjes op internet. Die kwamen die week netjes binnen in een veel te grote doos en stonden in de gang te wachten tot ze bij hun nieuwe eigenaar, die nog geboren moest worden, en de ouders mochten wonen. Het leven ging door want "tussen nu en een maand is het kindje er" en dan ga je er bij een eerste kindje stiekem toch vanuit dat het aan het verre eind van die maand is.
Tot het voorgangersontbijt van 2010. De voorbereidingen waren niet mis en begonnen op vrijdagmiddag. Daarna vrijdagavondclub en, na een kort nachtje slapen, weer op om de rest van het ontbijt voor te bereiden. Hoewel ik tegen iedereen die een afspraak wilde maken zei 'het kan zijn dat de tijden wat veranderen omdat ik op kraamvisite moet" had ik nooit verwacht dat terwijl ik een kort nachtje maakte, er een wonder aan het plaatsvinden was.
De sprekers kwamen op de valreep, twee docenten en een klasgenoot van de theologische opleiding. We omhelsden elkaar en bespraken de nieuwtjes. Toen het tijd was spraken ze de voorgangers toe over het onderwerp en daarna was het tijd om op te ruimen (wat zo nodig nog meer tijd kost als het opbouwen) Wat uitgepakt was moest weer ingepakt, tafels geschoven etc.
Ik keek op mijn telefoon en zag dat mijn vriendin mij gebeld had. Ik dacht 'zou het waar zijn?' Maar mijn aandacht werd weer gevraagd en Ron was niet gebeld 'nee, dacht ik bij mezelf, dat zou 2 weken te vroeg zijn.' Ik kletste met mijn oud-docent over de plannen die zij het komende jaar zouden uitvoeren en genoot van deze korte hereniging met mensen die zo betrokken waren bij mij gedurende de opleiding.
Maar toen Ron onze vrienden even terug belde en zei "en...is ze er?" rende ik door de zaal in de richting van het telefoongesprek. Van opruimen kwam van mijn kant niet veel meer, moet ik toch wel eerlijk zeggen. Ik was perplex, had het niet verwacht! We spraken af dat we de volgende dag zouden komen. Ineens besefte ik me dat we nog helemaal geen cadeaupapier hadden om de cadeautjes in te pakken. Snel naar de winkel en zondag op weg naar de kersverse ouders en het nieuwe wonder.
Mijn vrienden had ik nog nooit zo gezien, moe maar enorm gelukkig. Het kleine bundeltje in de armen van moeder en een trotse vader die al op de hoogte was van verschillende geluiden die het kleintje produceerde. Alles moet geleerd worden, zo klein, zo kwetsbaar en afhankelijk maar tegelijkertijd zet het de hele wereld in een klap op zn kop. Negen maanden voorbereiding, maar nu begint het pas echt.
Maar het meest bijzondere moment was toen ik van toeschouwer ineens veranderde in de trotse vriendin van vader en moeder. Ik kreeg het kleine bundeltje in mijn armen en schoot een klein beetje vol. Een week geleden had ze nog in de buik gezeten en nu, na de vertoning van bijzondere oerkrachten, lag het kleintje hier in mijn armen, mij aan te kijken. Een prachtig meisje, volmaakt, helemaal af. Kleine Abigail, een wondertje dat niet alleen het leven van vader en moeder, opa en oma, ooms en neven is binnengekomen, maar ook mijn leven.
Lieve Abigail, je hebt geweldige ouders die goed voor je zullen zorgen in afhankelijkheid van de Vader. Je hebt een hele lieve familie gevuld met mensen die betrokken zullen zijn bij je leven. En...je hebt een neptante die dankbaar is dat jij er bent en jouw leven op de voet zal volgen. En hoewel ik dan misschien het cadeaupapier niet in huis had, verwacht had ik je wel ;-)
maandag 26 april 2010
zaterdag 17 april 2010
Een nieuwe fase
Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje opzag tegen vandaag. Er stond een babyshower gepland voor mijn beste vriendin die tussen nu en een maand haar eerste kindje mag verwachten. Vanaf het moment dat ik de mail kreeg had ik een kleine knoop in mijn maag, maar kon de vinger er niet opleggen waarom nou precies.
In de eerste instantie dacht ik dat het zou zijn dat ik de middag door zou brengen met familie en vrienden van mijn vriendin, niet dat ik die nooit gezien had, maar 4 uur kletsen in dezelfde ruimte is toch heel anders als 'hoi, gefeliciteerd' als je het rijtje mensen langsgaat op een verjaardag.
Toch was ik er niet helemaal zeker van of dit nu mijn onrust verklaarde. Toen had ik het: het was de babypraat die ik zou moeten doorstaan. De verhalen over bevallingen, fruithapjes, spugen, vieze luiers en het eerste lachje. En aangezien ik zelf geen kinderen heb en voorlopig nog niet van plan ben die te krijgen, leek dit me toch een hele opgave: in een ruimte zitten en meepraten over iets waar je eigenlijk niet over mee kunt praten.
Maar nu ik de babyshower bezocht heb, ben ik erachter gekomen dat geen van beide redenen die onrust bij mij veroorzaakte. Reden 1 werd ontkracht bij de deur, waar ik aanbelde en meteen een familielid van mijn vriendin tegenkwam. Samen aanbellen terwijl er niet wordt opengedaan schept een band. Reden 2 was het ook niet, moeders zijn erg gezellig en de bevallingverhalen vielen ook wel mee. Het was eigenlijk heel erg leuk en ontspannen.
Na de babyshower ging ik nog even met mijn vriendin mee naar haar huis, ik ontmoette daar ook haar man, mijn goede vriend en bekeek de babykamer, de kleertjes, de prachtige kinderwagen en bewonderde de prachtige foto's waarop beide ouders staan met de handen om de beeldschone, perfecte (striaeloze)ronde buik waarin het kindje zich bevind. En ondanks de liefde en de blijdschap die ik voel in afwachting van dit wonder werd ik op weg naar huis overvallen door een gevoel van verdriet.
Waarom? Vroeg ik mezelf af en terwijl ik over de snelweg zoefde en aan de radio morde begreep ik waarom. Het was het afscheid van een oude fase.
Mijn vriendin en ik hadden nu niet direct vriendschap-op-het-eerste-gezicht. Ik ontmoette haar in het eerste jaar van de theologische hogeschool en vond het maar een rare snuiter. Maar wij moesten nu eenmaal dezelfde metro naar school hebben en je kon nu eenmaal moeilijk zeggen 'ik ga niet bij jou zitten want ik vind je stom' al helemaal niet als je op een bijbelschool zit! Dan wordt er toch enigszins wel van je verwacht dat je werkt aan de relatie ;-)
En zo, de ritjes in de metro en de wandelingen van de halte naar de school brachten wij discussierend en pratend door. Regelmatig was ik gefrustreerd door haar mening en manier van doen, maar ik denk dat het woord 'slijpsteen' hier gebruikt kan worden. Later kwam ik erachter dat deze gevoelens geheel wederzijds waren. En toch, langszaam maar zeker kwamen wij erachter dat we meer gemeen hadden dan we dachten. De discussies bleven, maar werden onderbroken door het delen van gevoelens en al snel kenden we elkaar beter dan we ooit onder woorden konden brengen.
Ook in de klas viel dit op, onafscheidelijk werden wij. Toen wij een keer apart zaten om te studeren kwam een klasgenoot onthutst naar mijn vriendin toe met de vraag of we ruzie hadden. Nu moet ik zeggen dat dit er soms wel op leek omdat de toon van onze discussie soms heftig kon zijn, maar alles kon gezegd worden. Studeren, samenvattingen, lange avonden op msn en e-mail was de orde van de dag. En naast onze gemeenschappelijke eigenschappen vulden wij elkaar mooi aan. Ik weet nog dat mijn vriendin mij hielp om over mijn angst heen te komen om te spreken voor de klas. En nu, nu sta ik zondags op het podium van de kerk om te spreken. Adem in, adem uit.
Ook onze muzieksmaak, beginnend met Il Divo al snel Josh Groban en vooral kertmuziek op elk moment van het jaar. We deelden het allemaal hardop in de metro (net als onze theologische discussies en klasroddel natuurlijk)Film kijken, logeren, het kunnen bellen in geloofscrisisjes, de leidersconferentie en vooral: het samen scriptie maken, hoe langer ik denk hoe meer herinneringen.
De vriendschap kreeg al wat te verduren toen de opleiding was opgehouden, geen metroritjes meer, wandelingen van halte naar school en mailcontact over onzin. De afstand is een grote moeilijkheid. En nu, is zij ook nog zwanger en besef ik me hoe erg ik haar soms mis.
Maar, nu ik dit zo allemaal op een rijtje zet, besef ik dat ik afscheid aan het nemen ben, afscheid van de oude fase, een fase die niet meer terugkomt, wij zullen nooit meer samen naar school gaan. Maar, mijn angst dat alles zal verwateren is ongegrond. Wij zullen gewoon een nieuwe vorm moeten vinden waarin wij onze vriendschap voortzetten, waarin de afstand en de verschillende levensfasen waarin wij ons bevinden geen hindernis zijn.
Lieve did (en JW) ik ben zo blij met het geweldige wonder dat jullie mogen ontvangen en ik ben blij dat ik (wij) zo uitgenodigd worden door jullie om deel uit te maken van de geweldige fase die jullie ingaan. Het zal anders worden, maar jij bent nog steeds jij en ik ben nog steeds ik....tot de volgende onzinmail. Love you!
In de eerste instantie dacht ik dat het zou zijn dat ik de middag door zou brengen met familie en vrienden van mijn vriendin, niet dat ik die nooit gezien had, maar 4 uur kletsen in dezelfde ruimte is toch heel anders als 'hoi, gefeliciteerd' als je het rijtje mensen langsgaat op een verjaardag.
Toch was ik er niet helemaal zeker van of dit nu mijn onrust verklaarde. Toen had ik het: het was de babypraat die ik zou moeten doorstaan. De verhalen over bevallingen, fruithapjes, spugen, vieze luiers en het eerste lachje. En aangezien ik zelf geen kinderen heb en voorlopig nog niet van plan ben die te krijgen, leek dit me toch een hele opgave: in een ruimte zitten en meepraten over iets waar je eigenlijk niet over mee kunt praten.
Maar nu ik de babyshower bezocht heb, ben ik erachter gekomen dat geen van beide redenen die onrust bij mij veroorzaakte. Reden 1 werd ontkracht bij de deur, waar ik aanbelde en meteen een familielid van mijn vriendin tegenkwam. Samen aanbellen terwijl er niet wordt opengedaan schept een band. Reden 2 was het ook niet, moeders zijn erg gezellig en de bevallingverhalen vielen ook wel mee. Het was eigenlijk heel erg leuk en ontspannen.
Na de babyshower ging ik nog even met mijn vriendin mee naar haar huis, ik ontmoette daar ook haar man, mijn goede vriend en bekeek de babykamer, de kleertjes, de prachtige kinderwagen en bewonderde de prachtige foto's waarop beide ouders staan met de handen om de beeldschone, perfecte (striaeloze)ronde buik waarin het kindje zich bevind. En ondanks de liefde en de blijdschap die ik voel in afwachting van dit wonder werd ik op weg naar huis overvallen door een gevoel van verdriet.
Waarom? Vroeg ik mezelf af en terwijl ik over de snelweg zoefde en aan de radio morde begreep ik waarom. Het was het afscheid van een oude fase.
Mijn vriendin en ik hadden nu niet direct vriendschap-op-het-eerste-gezicht. Ik ontmoette haar in het eerste jaar van de theologische hogeschool en vond het maar een rare snuiter. Maar wij moesten nu eenmaal dezelfde metro naar school hebben en je kon nu eenmaal moeilijk zeggen 'ik ga niet bij jou zitten want ik vind je stom' al helemaal niet als je op een bijbelschool zit! Dan wordt er toch enigszins wel van je verwacht dat je werkt aan de relatie ;-)
En zo, de ritjes in de metro en de wandelingen van de halte naar de school brachten wij discussierend en pratend door. Regelmatig was ik gefrustreerd door haar mening en manier van doen, maar ik denk dat het woord 'slijpsteen' hier gebruikt kan worden. Later kwam ik erachter dat deze gevoelens geheel wederzijds waren. En toch, langszaam maar zeker kwamen wij erachter dat we meer gemeen hadden dan we dachten. De discussies bleven, maar werden onderbroken door het delen van gevoelens en al snel kenden we elkaar beter dan we ooit onder woorden konden brengen.
Ook in de klas viel dit op, onafscheidelijk werden wij. Toen wij een keer apart zaten om te studeren kwam een klasgenoot onthutst naar mijn vriendin toe met de vraag of we ruzie hadden. Nu moet ik zeggen dat dit er soms wel op leek omdat de toon van onze discussie soms heftig kon zijn, maar alles kon gezegd worden. Studeren, samenvattingen, lange avonden op msn en e-mail was de orde van de dag. En naast onze gemeenschappelijke eigenschappen vulden wij elkaar mooi aan. Ik weet nog dat mijn vriendin mij hielp om over mijn angst heen te komen om te spreken voor de klas. En nu, nu sta ik zondags op het podium van de kerk om te spreken. Adem in, adem uit.
Ook onze muzieksmaak, beginnend met Il Divo al snel Josh Groban en vooral kertmuziek op elk moment van het jaar. We deelden het allemaal hardop in de metro (net als onze theologische discussies en klasroddel natuurlijk)Film kijken, logeren, het kunnen bellen in geloofscrisisjes, de leidersconferentie en vooral: het samen scriptie maken, hoe langer ik denk hoe meer herinneringen.
De vriendschap kreeg al wat te verduren toen de opleiding was opgehouden, geen metroritjes meer, wandelingen van halte naar school en mailcontact over onzin. De afstand is een grote moeilijkheid. En nu, is zij ook nog zwanger en besef ik me hoe erg ik haar soms mis.
Maar, nu ik dit zo allemaal op een rijtje zet, besef ik dat ik afscheid aan het nemen ben, afscheid van de oude fase, een fase die niet meer terugkomt, wij zullen nooit meer samen naar school gaan. Maar, mijn angst dat alles zal verwateren is ongegrond. Wij zullen gewoon een nieuwe vorm moeten vinden waarin wij onze vriendschap voortzetten, waarin de afstand en de verschillende levensfasen waarin wij ons bevinden geen hindernis zijn.
Lieve did (en JW) ik ben zo blij met het geweldige wonder dat jullie mogen ontvangen en ik ben blij dat ik (wij) zo uitgenodigd worden door jullie om deel uit te maken van de geweldige fase die jullie ingaan. Het zal anders worden, maar jij bent nog steeds jij en ik ben nog steeds ik....tot de volgende onzinmail. Love you!
dinsdag 13 april 2010
De schimmelexpert
Daar zat ik dan, op de bank om te wachten op de schimmelexpert, ik was eerder uit het werk gekomen, reed vol paniek achter een tractor met 30km per uur over de vliet maar was gelukkig nog op tijd. Maar voor ik verder ga moet ik even iets vertellen over de geschiedenis voorafgaande aan deze, wederom, geweldige dag uit mijn leven:
Er was eens een badkamer in een klein huisje en in deze badkamer hadden zich kleine schimmelpaddestoelen genesteld omdat er iets mis was met de afzuiger van het kleine huisje, de badkamer werd er bijna door opgevreten. Maar de prins van het huis belde de woningstichting en zij stuurden natuurlijk meteen iemand om de afzuiger te maken. Er werd een operatie op het huisje uitgevoerd en tot slot werd er spul op de paddestoelen gespoten waardoor zij bijna meteen verdwenen. Het huisje kon weer opgelucht ademhalen door zijn afzuiger.
Maar dit mocht niet lang duren, het huisje was net gewend aan zijn witte plafond toen de paddenstoelen zich weer lieten zien, ze pestten het huisje en het huisje werd al zwakker en zwakker, tot verdriet van de geweldige mensen die in het huisje woonden. Ze besloten naar de bouwmarkt te gaan om het huisje te redden, maar toen zij de prijs van schimmelspul zagen en daarvan stijl achterover vielen, bedachten zij zich dat het eigenlijk een zaak van woningstichting was omdat de paddenstoelen nooit helemaal verdwenen waren.
De prins belde de woningstichting omdat de wc-bril gemaakt moest worden en omdat de paddenstoelen nu maar eens verwijderd moesten worden. Twee afzonderlijke dagen werden bepaald en de moeder van de vrouw werd uitgenodigd om op dag 1 op te passen op het huis, de wc-bril zou dan vervangen worden en, na een kleine omweg door miscommunicatie kreeg het huisje een prachtige nieuwe wc-bril.
De dag waarop de paddenstoelen geruimd zouden worden was de dag waarop een heuse schimmelexpert het huisje zou bezoeken. Het huisje was erg zenuwachtig en vroeg zijn bewoners dan ook om hem zo spik en span mogelijk te maken. Aan dit verzoek kwamen de eigenaren dan ook graag tegemoed.
Zo, dit was de geschiedenis van het geheel en dan nu: de schimmelexpert.
Zoals gezegd zat ik op de bank te wachten tot hij zou komen. Ik dacht na over wat voor een verschijning de man zou zijn. Zo'n witte overall over zijn kleding, een stofmasker op, veiligheidsbril en een koffertje om monsters in te verzamelen. Ik nam aan dat hij met een soort groot wattenstaafje langs het plafond zou schrapen, het in een reageerbuisje zou doen, meerdere gekleurde limonadeachtige kleurvloeistof op de monsters zou spuiten en daarna ons huis zou ontruimen omdat er een nieuwe paddenstoel ontdekt zou zijn.
Eindelijk ging de bel. Ik rende naar beneden, opende de deur en daar stond hij dan: een dikke man met een grote baard, stinkend naar de sigaretten en overladen met een stofwolk, zijn fleecetrui was gevlekt en stonk naar bouwplaatsen. Hij gaf me een rauwe, ruwe hand en zei dat ik naar boven kon gaan. Ik opende de badkamer, mezelf verbazend dat hij geen ladder, koffer of wat dan ook bij zich had. Ik had het mis, hij pakte een schroevendraaier en begon op het plafond en de muur te beuken. Liep de badkamer uit, deed de deur open en dicht, ging weer in de badkamer staan en deed de deur dicht. Liep de deur weer uit, ging de slaapkamer in (welke ik natuurlijk niet had opgeruimd) en was even bang dat hij met de schroevendraaier door ons fotobehang zou beuken. Weer begon hij op de muur te kloppen, verklaarde dat onze muur scheef liep (NEE, ECHT?????duh) en liep de badkamer weer in.
Hij mompelde wat over de tegels en een bagger badkamerplafond. Ik hoopte dat het huis dat niet gehoord had. Hij zei dat ik spul zou krijgen om de schimmel mee weg te halen. Wees op zijn trui terwijl hij mij vertelde dat hij ik op mijn kleding moest letten als ik het opspoot omdat je witte kringen kreeg als de chloor erin trok. (dit verklaarde enigszins het smoezelige uiterlijk van de man) Ik kreeg een gratis flesje schimmelspul en er wordt een rooster in de deur gemaakt. Maar....zei hij, als het flesje leeg is moet je het zelf kopen...whatever.
Weet je, de man was aardig en misschien een beetje onorthodox naar mijn badkamertje toe, maar hij deed zijn werk wel goed. Maar ergens, diep van binnen, ben ik toch wel teleurgesteld dat de wattenstaafjes er niet aan te pas kwamen. Ik denk dat ik vanmiddag zelf maar even met wattenstaafjes aan de gang ga en ik heb ook nog limonade.
Er was eens een badkamer in een klein huisje en in deze badkamer hadden zich kleine schimmelpaddestoelen genesteld omdat er iets mis was met de afzuiger van het kleine huisje, de badkamer werd er bijna door opgevreten. Maar de prins van het huis belde de woningstichting en zij stuurden natuurlijk meteen iemand om de afzuiger te maken. Er werd een operatie op het huisje uitgevoerd en tot slot werd er spul op de paddestoelen gespoten waardoor zij bijna meteen verdwenen. Het huisje kon weer opgelucht ademhalen door zijn afzuiger.
Maar dit mocht niet lang duren, het huisje was net gewend aan zijn witte plafond toen de paddenstoelen zich weer lieten zien, ze pestten het huisje en het huisje werd al zwakker en zwakker, tot verdriet van de geweldige mensen die in het huisje woonden. Ze besloten naar de bouwmarkt te gaan om het huisje te redden, maar toen zij de prijs van schimmelspul zagen en daarvan stijl achterover vielen, bedachten zij zich dat het eigenlijk een zaak van woningstichting was omdat de paddenstoelen nooit helemaal verdwenen waren.
De prins belde de woningstichting omdat de wc-bril gemaakt moest worden en omdat de paddenstoelen nu maar eens verwijderd moesten worden. Twee afzonderlijke dagen werden bepaald en de moeder van de vrouw werd uitgenodigd om op dag 1 op te passen op het huis, de wc-bril zou dan vervangen worden en, na een kleine omweg door miscommunicatie kreeg het huisje een prachtige nieuwe wc-bril.
De dag waarop de paddenstoelen geruimd zouden worden was de dag waarop een heuse schimmelexpert het huisje zou bezoeken. Het huisje was erg zenuwachtig en vroeg zijn bewoners dan ook om hem zo spik en span mogelijk te maken. Aan dit verzoek kwamen de eigenaren dan ook graag tegemoed.
Zo, dit was de geschiedenis van het geheel en dan nu: de schimmelexpert.
Zoals gezegd zat ik op de bank te wachten tot hij zou komen. Ik dacht na over wat voor een verschijning de man zou zijn. Zo'n witte overall over zijn kleding, een stofmasker op, veiligheidsbril en een koffertje om monsters in te verzamelen. Ik nam aan dat hij met een soort groot wattenstaafje langs het plafond zou schrapen, het in een reageerbuisje zou doen, meerdere gekleurde limonadeachtige kleurvloeistof op de monsters zou spuiten en daarna ons huis zou ontruimen omdat er een nieuwe paddenstoel ontdekt zou zijn.
Eindelijk ging de bel. Ik rende naar beneden, opende de deur en daar stond hij dan: een dikke man met een grote baard, stinkend naar de sigaretten en overladen met een stofwolk, zijn fleecetrui was gevlekt en stonk naar bouwplaatsen. Hij gaf me een rauwe, ruwe hand en zei dat ik naar boven kon gaan. Ik opende de badkamer, mezelf verbazend dat hij geen ladder, koffer of wat dan ook bij zich had. Ik had het mis, hij pakte een schroevendraaier en begon op het plafond en de muur te beuken. Liep de badkamer uit, deed de deur open en dicht, ging weer in de badkamer staan en deed de deur dicht. Liep de deur weer uit, ging de slaapkamer in (welke ik natuurlijk niet had opgeruimd) en was even bang dat hij met de schroevendraaier door ons fotobehang zou beuken. Weer begon hij op de muur te kloppen, verklaarde dat onze muur scheef liep (NEE, ECHT?????duh) en liep de badkamer weer in.
Hij mompelde wat over de tegels en een bagger badkamerplafond. Ik hoopte dat het huis dat niet gehoord had. Hij zei dat ik spul zou krijgen om de schimmel mee weg te halen. Wees op zijn trui terwijl hij mij vertelde dat hij ik op mijn kleding moest letten als ik het opspoot omdat je witte kringen kreeg als de chloor erin trok. (dit verklaarde enigszins het smoezelige uiterlijk van de man) Ik kreeg een gratis flesje schimmelspul en er wordt een rooster in de deur gemaakt. Maar....zei hij, als het flesje leeg is moet je het zelf kopen...whatever.
Weet je, de man was aardig en misschien een beetje onorthodox naar mijn badkamertje toe, maar hij deed zijn werk wel goed. Maar ergens, diep van binnen, ben ik toch wel teleurgesteld dat de wattenstaafjes er niet aan te pas kwamen. Ik denk dat ik vanmiddag zelf maar even met wattenstaafjes aan de gang ga en ik heb ook nog limonade.
maandag 12 april 2010
Een collegiaal samenzijn
Het was een bijzonder zware werkdag geweest voor verschillende collega's maar gelukkig hadden we iets leuks in het verschiet. We hadden namelijk een avondje gepland om met elkaar te eten en een film te kijken. We rouwden even over de gedachte dat een van de collega's ziek was en er niet bij kon zijn, maar na de twee minuten stilte besloten we toch maar over te gaan op de orde van de dag. Twee collega's gingen koken, de geuren die uit de keuken kwamen waren om bij te watertanden, en ik bleef natuurlijk lekker lui op de bank zitten met een andere collega. Tja waarom zou je met zn allen in de keuken staan toch ;-)
Toen het eten klaar was gingen we lekker aan tafel zitten en daar verscheen bijna een volledig varken, omwikkeld met spek, druipend van de brie-vulling. Een lekkere salade maakte het geheel kleurrijk en de aardappelkrieltjes maakte het geheel af. We schepten ons bord vol en genoten met volle teugen, wat een heerlijkheid!
Toen de borden leeg waren vertelde de inkoop-kook-collega welk toetje zij voor ons had geregeld.: stroopwafelijs (de echte, die ook daadwerkelijk naar stroopwafelijs smaakt!!!) We waren geschokt, horrorgevoelens kwamen bovendrijven, we zijn toch allemaal aan de lijn, we kauwen toch niet voor niets op droge rijstwafels waarvan de geur een hele zaal platlegt en waar minder calorieen inzitten dan in een raket-ijsje!
Maar dit gevoel maakte al snel plaats voor een verrukking, verlangen en diepgewortelde blijdschap. Stroopwafelijs! "Nou als je het dan toch eens doet, moet je het goed doen' verkondigden we terwijl de bakken volgepropt werden met het hemelse ijs. We aten het heerlijk op de bankop terwijl we nog even over een voorgevallen werkgerelateerde situatie spraken. We lachten nog even bij wat voorbijkomende bananensplit-filmpjes van vallende kinderen (die natuurlijk geen pijn ervaarden na de val) en daarna was het tijd voor de film.
Het is een aparte film, die ik meegenomen had, The phantom of the opera. Hoe we daarbij kwamen, nou.....ik ben eerder met 2 collega's naar Alice in wonderland geweest waar een preview voorbij kwam van The bounty hunter (snap je t nog?) en daarin speelt Gerard Butler en die speelt ook in the phantom of the opera en zo is het cirkeltje weer rond! AMAZING!
We maakten een sloot thee voor iedereen, blindeerden de ramen en nestelden ons in de bank, stoel en dinges. Wat een geluid, wat een muziek, piepende oren en tranentrekkende liefdesverklaringen beschrijven deze film. Zo nu en dan stond de huiseigencollega op om haar versie van de Broadway musical te laten horen welke natuurlijk veeeeel slechter was als onze zingende sterren uit de film (maar dat moet je maar niet tegen haar zeggen)
Tijdens de film werd hij enkele malen stilgezet voor collega's die moesten plassen, collega's die moesten voorzien in thee (zodat nog een keer plaspauze verzekerd was) en...jaja...zelfs na de stroopwafelijs....moesten voorzien in toastjes met verschillende kaassoorten en salade. Hoeveel calorieen, koolhydraten of vet erin zat weet ik niet, maar het was erg (veel te) lekker!
De avond eindigde natuurlijk veel te laat en met een volle blaas na al die sloten thee die ik opgedronken had, en aangezien we allemaal de volgende dag moesten werken werd ook dat een brak dagje. Ach, je moet wat over hebben voor teambuilding!
PS Ik had wel de afwas gedaan.
Toen het eten klaar was gingen we lekker aan tafel zitten en daar verscheen bijna een volledig varken, omwikkeld met spek, druipend van de brie-vulling. Een lekkere salade maakte het geheel kleurrijk en de aardappelkrieltjes maakte het geheel af. We schepten ons bord vol en genoten met volle teugen, wat een heerlijkheid!
Toen de borden leeg waren vertelde de inkoop-kook-collega welk toetje zij voor ons had geregeld.: stroopwafelijs (de echte, die ook daadwerkelijk naar stroopwafelijs smaakt!!!) We waren geschokt, horrorgevoelens kwamen bovendrijven, we zijn toch allemaal aan de lijn, we kauwen toch niet voor niets op droge rijstwafels waarvan de geur een hele zaal platlegt en waar minder calorieen inzitten dan in een raket-ijsje!
Maar dit gevoel maakte al snel plaats voor een verrukking, verlangen en diepgewortelde blijdschap. Stroopwafelijs! "Nou als je het dan toch eens doet, moet je het goed doen' verkondigden we terwijl de bakken volgepropt werden met het hemelse ijs. We aten het heerlijk op de bankop terwijl we nog even over een voorgevallen werkgerelateerde situatie spraken. We lachten nog even bij wat voorbijkomende bananensplit-filmpjes van vallende kinderen (die natuurlijk geen pijn ervaarden na de val) en daarna was het tijd voor de film.
Het is een aparte film, die ik meegenomen had, The phantom of the opera. Hoe we daarbij kwamen, nou.....ik ben eerder met 2 collega's naar Alice in wonderland geweest waar een preview voorbij kwam van The bounty hunter (snap je t nog?) en daarin speelt Gerard Butler en die speelt ook in the phantom of the opera en zo is het cirkeltje weer rond! AMAZING!
We maakten een sloot thee voor iedereen, blindeerden de ramen en nestelden ons in de bank, stoel en dinges. Wat een geluid, wat een muziek, piepende oren en tranentrekkende liefdesverklaringen beschrijven deze film. Zo nu en dan stond de huiseigencollega op om haar versie van de Broadway musical te laten horen welke natuurlijk veeeeel slechter was als onze zingende sterren uit de film (maar dat moet je maar niet tegen haar zeggen)
Tijdens de film werd hij enkele malen stilgezet voor collega's die moesten plassen, collega's die moesten voorzien in thee (zodat nog een keer plaspauze verzekerd was) en...jaja...zelfs na de stroopwafelijs....moesten voorzien in toastjes met verschillende kaassoorten en salade. Hoeveel calorieen, koolhydraten of vet erin zat weet ik niet, maar het was erg (veel te) lekker!
De avond eindigde natuurlijk veel te laat en met een volle blaas na al die sloten thee die ik opgedronken had, en aangezien we allemaal de volgende dag moesten werken werd ook dat een brak dagje. Ach, je moet wat over hebben voor teambuilding!
PS Ik had wel de afwas gedaan.
Clash of the titans
Ik ben gister naar 'Clash of the titans' geweest, een mythologisch verhaal over krachtige wezens, maar wat ik niet wist was dat ik de dag erna in zelf aan de rand van een titanengevecht zou staan.
Het begon als een gewone maandag, ik ging naar mijn werk (oke ik geef toe, met de auto, maar ik had genoeg smoesjes om dat te rechtvaardigen) en daar wandelde ik de volledige werkdag door. Na deze werkdag voelde ik me alsof ik er een werkweek op had zitten, maar ook dat was niets nieuws. Ik ging weer naar huis, ontspande me even achter de computer met de vernieuwing van mijn blog en begon daarna aan het eten, een heerlijke volkoren macaronischotel. We aten terwijl we een filmpje keken op rtl's uitzending gemist en daarna begon ik aan de studie voor de jeugd. Zoals ik al zei 'een gewone maandag.'
Maar daar eindigde de maandag niet, om 20.00u was het namelijk tijd om aan conditiezwemmen te doen, zoals elke maandag, behalve tweede paasdag. We stapten in de auto en ontmoette collega en friend voor de deur. Nergens een teken van collega A en vriend A (whahaha dat maakt samen AA-drinks) We kleedde maar om, nog geen teken van AA, we waren natuurlijk diep beledigd dat zij het zo af lieten weten (en maakten ons natuurlijk stiekem een beetje zorgen.) En in deze momenten, waarin wij ons lieten zakken in het koude water, onszelf samenpersend om enige warmte te bewaren, zagen wij iets vreemds op de rand van het bad staan. Het was een raar figuur, dat helemaal niet leek op de badbeul die wij verwachten. Maar hij droeg het welbekende shirt van badbeulen dus het kon bijna niet anders....het was een, voor ons, nieuwe badbeul....(de klank van een horrorgeluid)
Gelukkig, daar waren A en A, nu konden we gerust zwemmen...KOUD!!! De vreemde figuur stond op de rand en begon meteen te vertellen, toen collega A even naar de wc was, dat we een driehoek moesten doen: 2,4,6,8 en terug zoals je wilde....zie de vraagtekens nog hangen......15 seconden rust. Inmiddels was de helft van AA teruggekomen en zei tegen de badfiguur dat het onmogelijk was om dat te zwemmen (zij zwemt al in baan 2 dus zij kan het weten) De badfiguur stribbelde tegen met een ik-weet-het-heus-wel-houding. Maar daar was collega A niet van onder de indruk, zij was vroeger ook badbeul geweest dus zij had er ook wel verstand van en als ik het zo eens bekeek had de badfiguur dat niet echt. Jaja en daar was de strijd van de titanen, ik zette een stap dichter naar de rand en hoopte te overleven.
Nou collega A kreeg het voor elkaar, wij mochten 30 seconden rust, maar daarmee was onze plaats meteen bezegeld voor de rest van de avond: die van pispaal. De badfiguur lette bijzonder op ons, joeg Ron (die ook lekker mee was) meteen tegen zich in het harnas door te vertellen dat hij zijn benen 'krachtiger moest sluiten en moest uitdrijven' (Ja ron duh!) Collega Laura deed het niet veel beter, zij moest haar hoofd onder water doen. De figuur had ons allen inmiddels zo op de zenuwen gewerkt dat Ron uitte dat de beste man zelf wel eens mocht gaan zwemmen (doelend op zijn buikige aanhang) en Laura deed of ze hem niet hoorde.
De titanenstrijd was gevoerd, maar degene die de nederlaag had gevoeld begon te trappen naar de laagste rang (en lieve mensen helaas is dat baan 1, jaja wij dus) Naast de constante kijk op hoe slecht je wel niet zwom begon hij daarna te vertellen dat iedereen 4 banen borstcrawl moest doen, maar dat 'jullie' (doelend op ons groepje in baan 1) wel 2 banen schoolslag mochten zwemmen. En nadat soortgelijks een aantal keer gebeurt was besloot ik mij te wreken in het geschreven woord, waar ik mijn blog dus op dit moment voor gebruik ('persvrijheid.') Hetgeen natuurlijk niet erg christelijk is, maar wel erg menselijk.
Maar we redde de avond door, waarna we lekker in het warme badje konden uitdrijven. We lachten en bespraken de dag, het gewicht van een ieder en vooral de prestaties van de badfiguur. We voelden ons simpelweg een beetje te kakken gezet. Maar we hadden gezwommen en daar ging het om. De schijnheilige opmerking "bedankt he, het was erg leuk" tegen de badfiguur, kwam dus ook niet van mij.....maar luidde de opstand van het gepeupel tegen de zwakkere titaan in, ben blij dat de sterkste titaan A nog altijd aan onze kant staat.
Besloot tijdens het douchen nog wel even mijn knipje uit de strippenkaart terug te vragen want ik vind dat ik voor deze les van de badfiguur niet had hoeven betalen.
Het begon als een gewone maandag, ik ging naar mijn werk (oke ik geef toe, met de auto, maar ik had genoeg smoesjes om dat te rechtvaardigen) en daar wandelde ik de volledige werkdag door. Na deze werkdag voelde ik me alsof ik er een werkweek op had zitten, maar ook dat was niets nieuws. Ik ging weer naar huis, ontspande me even achter de computer met de vernieuwing van mijn blog en begon daarna aan het eten, een heerlijke volkoren macaronischotel. We aten terwijl we een filmpje keken op rtl's uitzending gemist en daarna begon ik aan de studie voor de jeugd. Zoals ik al zei 'een gewone maandag.'
Maar daar eindigde de maandag niet, om 20.00u was het namelijk tijd om aan conditiezwemmen te doen, zoals elke maandag, behalve tweede paasdag. We stapten in de auto en ontmoette collega en friend voor de deur. Nergens een teken van collega A en vriend A (whahaha dat maakt samen AA-drinks) We kleedde maar om, nog geen teken van AA, we waren natuurlijk diep beledigd dat zij het zo af lieten weten (en maakten ons natuurlijk stiekem een beetje zorgen.) En in deze momenten, waarin wij ons lieten zakken in het koude water, onszelf samenpersend om enige warmte te bewaren, zagen wij iets vreemds op de rand van het bad staan. Het was een raar figuur, dat helemaal niet leek op de badbeul die wij verwachten. Maar hij droeg het welbekende shirt van badbeulen dus het kon bijna niet anders....het was een, voor ons, nieuwe badbeul....(de klank van een horrorgeluid)
Gelukkig, daar waren A en A, nu konden we gerust zwemmen...KOUD!!! De vreemde figuur stond op de rand en begon meteen te vertellen, toen collega A even naar de wc was, dat we een driehoek moesten doen: 2,4,6,8 en terug zoals je wilde....zie de vraagtekens nog hangen......15 seconden rust. Inmiddels was de helft van AA teruggekomen en zei tegen de badfiguur dat het onmogelijk was om dat te zwemmen (zij zwemt al in baan 2 dus zij kan het weten) De badfiguur stribbelde tegen met een ik-weet-het-heus-wel-houding. Maar daar was collega A niet van onder de indruk, zij was vroeger ook badbeul geweest dus zij had er ook wel verstand van en als ik het zo eens bekeek had de badfiguur dat niet echt. Jaja en daar was de strijd van de titanen, ik zette een stap dichter naar de rand en hoopte te overleven.
Nou collega A kreeg het voor elkaar, wij mochten 30 seconden rust, maar daarmee was onze plaats meteen bezegeld voor de rest van de avond: die van pispaal. De badfiguur lette bijzonder op ons, joeg Ron (die ook lekker mee was) meteen tegen zich in het harnas door te vertellen dat hij zijn benen 'krachtiger moest sluiten en moest uitdrijven' (Ja ron duh!) Collega Laura deed het niet veel beter, zij moest haar hoofd onder water doen. De figuur had ons allen inmiddels zo op de zenuwen gewerkt dat Ron uitte dat de beste man zelf wel eens mocht gaan zwemmen (doelend op zijn buikige aanhang) en Laura deed of ze hem niet hoorde.
De titanenstrijd was gevoerd, maar degene die de nederlaag had gevoeld begon te trappen naar de laagste rang (en lieve mensen helaas is dat baan 1, jaja wij dus) Naast de constante kijk op hoe slecht je wel niet zwom begon hij daarna te vertellen dat iedereen 4 banen borstcrawl moest doen, maar dat 'jullie' (doelend op ons groepje in baan 1) wel 2 banen schoolslag mochten zwemmen. En nadat soortgelijks een aantal keer gebeurt was besloot ik mij te wreken in het geschreven woord, waar ik mijn blog dus op dit moment voor gebruik ('persvrijheid.') Hetgeen natuurlijk niet erg christelijk is, maar wel erg menselijk.
Maar we redde de avond door, waarna we lekker in het warme badje konden uitdrijven. We lachten en bespraken de dag, het gewicht van een ieder en vooral de prestaties van de badfiguur. We voelden ons simpelweg een beetje te kakken gezet. Maar we hadden gezwommen en daar ging het om. De schijnheilige opmerking "bedankt he, het was erg leuk" tegen de badfiguur, kwam dus ook niet van mij.....maar luidde de opstand van het gepeupel tegen de zwakkere titaan in, ben blij dat de sterkste titaan A nog altijd aan onze kant staat.
Besloot tijdens het douchen nog wel even mijn knipje uit de strippenkaart terug te vragen want ik vind dat ik voor deze les van de badfiguur niet had hoeven betalen.
donderdag 1 april 2010
Blubblub gewichten en borsthaar
Jaja daar was ik dan weer, helemaal klaar voor een avondje conditiezwemmen. Ik kocht een strippenkaart omdat ik besloten heb er toch maar een vast gebruik van te maken en toogde naar de kleedkamer om mij om te kleden in mijn nieuwe badpak. Vandaag hadden we de beul in zwemkleding (een aangepaste vorm van de wolf in schaapskleding) zoals collega Laura haar noemt.
Laura en ik sprongen in baan 1 want in baan 5 zwemt een meneer waar ik steeds maar voor zijn voeten (uhm handen) zwem. Het was redelijk leeg in baan 1 (maar 4 personen) dus wij konden lekker doorzwemmen. We begonnen met 10 minuten sprinten (1 baan sprinten, 30 seconden rust) sprinten komt er voor mij op neer dat ik de overkant zo snel mogelijk haal zonder op de bodem van het 3,5 meter diepe bad terecht kom. Vervolgens hang ik puffend en hijgend aan het springplankje boven de baan tot de 30 seconden voorbij zijn.
Maar in eerdere blogs heb ik natuurlijk al verteld over de 'normale' sprintopdrachten, borstcrawls en andere vreselijkheden. Daarom zal ik daar nu niet meer over uitwijden. Maar dit zegt niet dat er niet nog genoeg nieuws te vertellen is.
Eigenlijk wilde ik dit blog "conditiezwemmen onder water noemen" maar er gebeurde daarna nog meer leuks, wat ook in de titel moest voorkomen. Terwijl wij onze baantjes "rust" aan het zwemmen waren werden er gewichtjes neergelegd op de rand, deze moesten wij om onze enkels binden (voor degenen die denken dat de gewichten van die stokjes zijn met 2 gewichtjes eraan, er zijn nog andere vormen) Dus wij bonden de gewichten om onze enkels en begonnen te zwemmen, je werd erdoor naar beneden getrokken en ik moest bijna watertrappelend door het water om nu niet alleen maar blubblubblub te hoeven schrijven in mijn ervaringen en de reddingsbrigade zwom voor ons, dus die was al weg dus er was ook geen hoop meer op redding.
Ik ben blij dat de badmevrouw me niet in de gaten hield tijdens het (8 minuten!!!!!!) zwemmen met gewichten, want ik had alle techniek overboord gegooid en ik weet zeker dat als ze dat gezien had, ze met de welbekende haak was gekomen om me uit het bad te sleuren en me ten voorbeeld te stellen voor iedereen dat je het zo echt niet moet doen.
Maar de gewichtjes mochten af en we hadden het toch maar mooi vol gehouden. ow yeah! Toen we dachten dat we klaar waren (het was 21.20u) begon de badmevrouw nog meer opdrachten te geven (vlinderslag!!) en poloslag, dit is bborstcrawl met je hoofd boven water waarbij je korte slagen maakt en eruit ziet als een......nou ja.....weirdo. Dit werd helemaal duidelijk toen de stoere mannen in baan 3 (die volgens de kerel van collega Ans alleen maar een grote bek hebben en volgens mij alleen maar in baan 3 komen omdat ze goed met water kunnen spetteren) een bal kregen en deze met hun neus aanduwden terwijl zij die polocrawl deden. Helemaal volgens de regels hoor, maar het zag er een beetje uit als de hond van mijn ouders als hij met zijn voetbal zwemt (with al due respect).
Bijna waren we klaar, maar toen ik de badjuf de vraag stelde hoe de ellenbogen gehouden moesten worden bij het zwemmen was ik de pineut. Ze legde het uit en zei vervolgens "ik kijk hoor" en terwijl bijna iedereen al aan de rand hing, mocht ik nog een baantje, ik deed het heel goed onder aanmoediging van de badbeul, maar 25 meter in een pas aangeleerde slag is, om het zo maar te zeggen, ZWAAR!!! Maar ik redde het< denk er wel over om de badjuf toch maar badbeul te gaan noemen, zoals haar collega van de maandag!
En dan staat er in de titel nog iets over borsthaar, maar ter bescherming van onderlinge relaties, collegiale relaties en privacy, laat ik het toch maar hierbij: er was iets met niet natuurlijk borsthaar.......
Laura en ik sprongen in baan 1 want in baan 5 zwemt een meneer waar ik steeds maar voor zijn voeten (uhm handen) zwem. Het was redelijk leeg in baan 1 (maar 4 personen) dus wij konden lekker doorzwemmen. We begonnen met 10 minuten sprinten (1 baan sprinten, 30 seconden rust) sprinten komt er voor mij op neer dat ik de overkant zo snel mogelijk haal zonder op de bodem van het 3,5 meter diepe bad terecht kom. Vervolgens hang ik puffend en hijgend aan het springplankje boven de baan tot de 30 seconden voorbij zijn.
Maar in eerdere blogs heb ik natuurlijk al verteld over de 'normale' sprintopdrachten, borstcrawls en andere vreselijkheden. Daarom zal ik daar nu niet meer over uitwijden. Maar dit zegt niet dat er niet nog genoeg nieuws te vertellen is.
Eigenlijk wilde ik dit blog "conditiezwemmen onder water noemen" maar er gebeurde daarna nog meer leuks, wat ook in de titel moest voorkomen. Terwijl wij onze baantjes "rust" aan het zwemmen waren werden er gewichtjes neergelegd op de rand, deze moesten wij om onze enkels binden (voor degenen die denken dat de gewichten van die stokjes zijn met 2 gewichtjes eraan, er zijn nog andere vormen) Dus wij bonden de gewichten om onze enkels en begonnen te zwemmen, je werd erdoor naar beneden getrokken en ik moest bijna watertrappelend door het water om nu niet alleen maar blubblubblub te hoeven schrijven in mijn ervaringen en de reddingsbrigade zwom voor ons, dus die was al weg dus er was ook geen hoop meer op redding.
Ik ben blij dat de badmevrouw me niet in de gaten hield tijdens het (8 minuten!!!!!!) zwemmen met gewichten, want ik had alle techniek overboord gegooid en ik weet zeker dat als ze dat gezien had, ze met de welbekende haak was gekomen om me uit het bad te sleuren en me ten voorbeeld te stellen voor iedereen dat je het zo echt niet moet doen.
Maar de gewichtjes mochten af en we hadden het toch maar mooi vol gehouden. ow yeah! Toen we dachten dat we klaar waren (het was 21.20u) begon de badmevrouw nog meer opdrachten te geven (vlinderslag!!) en poloslag, dit is bborstcrawl met je hoofd boven water waarbij je korte slagen maakt en eruit ziet als een......nou ja.....weirdo. Dit werd helemaal duidelijk toen de stoere mannen in baan 3 (die volgens de kerel van collega Ans alleen maar een grote bek hebben en volgens mij alleen maar in baan 3 komen omdat ze goed met water kunnen spetteren) een bal kregen en deze met hun neus aanduwden terwijl zij die polocrawl deden. Helemaal volgens de regels hoor, maar het zag er een beetje uit als de hond van mijn ouders als hij met zijn voetbal zwemt (with al due respect).
Bijna waren we klaar, maar toen ik de badjuf de vraag stelde hoe de ellenbogen gehouden moesten worden bij het zwemmen was ik de pineut. Ze legde het uit en zei vervolgens "ik kijk hoor" en terwijl bijna iedereen al aan de rand hing, mocht ik nog een baantje, ik deed het heel goed onder aanmoediging van de badbeul, maar 25 meter in een pas aangeleerde slag is, om het zo maar te zeggen, ZWAAR!!! Maar ik redde het< denk er wel over om de badjuf toch maar badbeul te gaan noemen, zoals haar collega van de maandag!
En dan staat er in de titel nog iets over borsthaar, maar ter bescherming van onderlinge relaties, collegiale relaties en privacy, laat ik het toch maar hierbij: er was iets met niet natuurlijk borsthaar.......
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
