Gister was het eindelijk zover, we gingen naar het theater! Als vrijwilliger mogen wij in Den Helder gratis naar een voorstelling en Ron, en mijn ouders hadden de musical 5 guys named Moe uitgekozen! Na een lekkere gourmette zijn we dus naar de musical gegaan, waar we natuurlijk nog enkele mede-christenen tegenkwamen!
De musical begon met een jongeman die over een radio heenhing, alcohol in de hand en een sigaret opstak. Meteen begon mijn christelijke veiligheidsklep te klepperen, roken mag niet meer en al helemaal niet meer in openbare ruimten. Ik was natuurlijk even in staat om als goede christen weg te lopen, maar misschien dat dit een eenmalige actie was.
het verhaal: een jongen die met zijn gedrag ervoor heeft gezorgd dat zijn meisje weg is gegaan, hij drinkt en leeft slecht. Ineens ploefen er 5 guys named Moe uit zijn radio, 5 alteregos's/hersenspinsels, die hem door verschillende nummers leren hoe hij verder moet, een ander zoeken? single blijven? Alles komt aan de orde.
Maar wat was ik geschokt, ik had weg moeten lopen toen het nog kon! Ik was niet zozeer geschokt door de musical, dit zijn de dingen die je kunt verwachten in "de wereld" maar ik was vreselijk geschokt door mijn eigen reactie. Alleen maar omdat het swingde, de stemmen klonken als een klok en de polonaise een groot succes was verloor ik mijn christelijke "ow ow ow" uitdrukking die ik wel bij andere mede-christenen in de zaal zag. Voor ik het wist zat ik als een razende mee te klappen, lachte ik om de generalisatie tussen mannen en vrouwen en enigszinse op-het-randje-grapjes. Sterker nog, ik begon het verhaal in de auto tegen Ron goed te praten! Ik vertelde hem dat ik het een geweldige musical vond met een goed moraal...voor de wereld dan!
Achteraf besef ik dat ik een zwakkeling ben geweest, ik had natuurlijk wijs mijn hoofd moeten schudden, zoals mijn heldhaftige schrijver Adrian Plass altijd doet in zijn dagboeken, maar ik denk dat ik daarvoor gewoon te veel op deze wereld leef.
Ach, ik hou ervan om een beetje te overdrijven ;-)
zaterdag 30 mei 2009
dinsdag 19 mei 2009
Verveling is een vreemd goed
Ik verveel me, ik kan het niet helpen, ik zit achter mijn laptop en weet serieus niet wat ik moet doen, niet dat ik niets te doen heb, maar ik heb gewoon nergens zin in. Ik zou bijvoorbeeld mijn kamer op kunnen ruimen, maar de gedachte alleen al bezorgd me een gevoel van groot ongenoegen. Ik zou een leuk spelletje kunnen doen, maar ook dat is het niet voor mij. En dus zit ik hier op mijn bureaustoel mezelf langzaam op te vreten van ongenoegelijke ellende: Ik verveel me.
Ik dacht dat jezelf vervelen iets is voor kleine kinderen die geen verantwoording hebben en de hele middag na school kunnen besteden aan dingen die zij leuk vinden, waardoor verveling een gevolg was van de onmogelijke hoeveelheid keuzemogelijkheden. Puzzelen, touwtjespringen, tekenen, wii-en, televisie kijken, met barbies spelen, noem het allemaal maar op. Daar ga je je als kind toch van vervelen, want wat moet je nou kiezen, waar heb je zin in? Gevolg is dat je als kind nergens zin in hebt.
Ik, als theologiestudente, die met de opleiding dusdanig hard moest werken en wie het niet direct aan kwam waaien, verveelde me nooit. Er was altijd nog wel iets te lezen, een opdracht te maken, samen te vatten en te leren. En mocht je klaar zijn met al deze zaken, dan kon je je nog wel inzetten in de kerk voor je vormingspunten of je weiden aan een stageverslag waarin het uitzoeken van het handboek al een hele puzzel was. Na deze jaren kwam de scriptie, dit geval kostte mij maandenlang al mijn uren. Ik zat de hele dag te werken aan het vreselijke geval. Wat nou vervelen...werken zul je.
Maar nu ik mijn leeswerk, opdrachten, vormingspunten, stageverslagen en uiteindelijk ook de scriptie volledig heb afgerond zit ik met een gat in mijn leven. Ik werk dan wel, maar ja, ik heb het weekend gewerkt dus nu heb ik vrij. En nu voel ik me als een kind dat niet weet wat zij moet doen met alle plotselinge vrije tijd. Nogmaals het is dus niet zo dat ik niets te doen heb, ik kan gewoon niet kiezen uit alle mogelijkheden. Toch komt er uit het geirriteerde vervelingsgevoel op de rand van een driftbui toch nog iets goeds voort: ik kan me helemaal inleven in kinderen die gewoon niet weten of ze nu moeten touwtje springen of puzzelen. Als je studeert worden je prioriteiten voor je opgesteld, je studie gaat voor alles: klaar. Maar kinderen moeten zelf de prioriteiten stellen, want wat is belangrijker, puzzelen of touwtje springen. Dit zijn waarlijk de zwaarste keuzes in een mensenleven.
Ik dacht dat jezelf vervelen iets is voor kleine kinderen die geen verantwoording hebben en de hele middag na school kunnen besteden aan dingen die zij leuk vinden, waardoor verveling een gevolg was van de onmogelijke hoeveelheid keuzemogelijkheden. Puzzelen, touwtjespringen, tekenen, wii-en, televisie kijken, met barbies spelen, noem het allemaal maar op. Daar ga je je als kind toch van vervelen, want wat moet je nou kiezen, waar heb je zin in? Gevolg is dat je als kind nergens zin in hebt.
Ik, als theologiestudente, die met de opleiding dusdanig hard moest werken en wie het niet direct aan kwam waaien, verveelde me nooit. Er was altijd nog wel iets te lezen, een opdracht te maken, samen te vatten en te leren. En mocht je klaar zijn met al deze zaken, dan kon je je nog wel inzetten in de kerk voor je vormingspunten of je weiden aan een stageverslag waarin het uitzoeken van het handboek al een hele puzzel was. Na deze jaren kwam de scriptie, dit geval kostte mij maandenlang al mijn uren. Ik zat de hele dag te werken aan het vreselijke geval. Wat nou vervelen...werken zul je.
Maar nu ik mijn leeswerk, opdrachten, vormingspunten, stageverslagen en uiteindelijk ook de scriptie volledig heb afgerond zit ik met een gat in mijn leven. Ik werk dan wel, maar ja, ik heb het weekend gewerkt dus nu heb ik vrij. En nu voel ik me als een kind dat niet weet wat zij moet doen met alle plotselinge vrije tijd. Nogmaals het is dus niet zo dat ik niets te doen heb, ik kan gewoon niet kiezen uit alle mogelijkheden. Toch komt er uit het geirriteerde vervelingsgevoel op de rand van een driftbui toch nog iets goeds voort: ik kan me helemaal inleven in kinderen die gewoon niet weten of ze nu moeten touwtje springen of puzzelen. Als je studeert worden je prioriteiten voor je opgesteld, je studie gaat voor alles: klaar. Maar kinderen moeten zelf de prioriteiten stellen, want wat is belangrijker, puzzelen of touwtje springen. Dit zijn waarlijk de zwaarste keuzes in een mensenleven.
donderdag 7 mei 2009
De Matrix
Misschien zit er toch iets in de theorie dat de mens in een soort Matrix-achtige onwetendheid leeft. Dat we in een wereld leven waar, hoewel de mens denkt de macht in handen te hebben, de wereld toch geregeerd wordt door een ander wezen. Misschien zit er toch iets in de theorie dat de uitlaat van vliegtuigen ons verstand bedwelmd zodat we niets denken en in de waan blijven. En misschien kan het inderdaad dat een mens, net als in de Matrix, ineens wakker kan worden uit deze roes en alles ziet zoals het is.
Vanochtend werd ik wakker en had een soort rustig en helder gevoel over me. Ik stond hier in de eerste instantie niet direct bij stil, maar, als het voorbestemd is dat je ineens de dingen ziet zoals ze zijn, kun je niet lang doorgaan in het leven dat je daarvoor als normaal hebt ervaren. Zo dus ook niet bij mij. Ron zou naar school gaan en omdat ik iets uit de auto moest hebben liep ik met hem mee, hij stapte in de auto en ik zou hem uitzwaaien, maar ineens veranderde er iets in mijn blik toen ik om me heen keek. Ieder ander mens, zoals jij lezer, zou denken dat ik naar vogels keek die druk heen en weer renden over de parkeerplaats en de kieviet die kievietend door de lucht vloog, dit is omdat jij lezer, waarschijnlijk niet opgestaan bent met de openbarende ervaring die ik had.
Ik wil de waarheid van de wereld met je delen en ik hoop dat je het aankunt deze informatie te horen, want het zal je leven veranderen, misschien zelfs in gevaar brengen. Bij deze dus de waarschuwing, stop met lezen als je in de bedwelmende roes van de vliegtuiguitlaten wilt blijven.
Voor degenen die besloten hebben door te blijven lezen, mijn openbarende ervaring is de volgende: de wereld wordt niet geregeerd door de mens, maar aangestuurd en geregeerd door de vogels van de wereld. Hun netten zijn over het luchtruim uitgespreid en iedere vogel heeft zijn eigen taak in deze heerschappij! Ik besef dat dit moeilijk te geloven is, omdat je deze informatie uit tweede hand hebt. Je hebt ervoor gekozen om te geloven dat er een mogelijkheid is dat de wereld niet is zoals hij lijkt, maar hiervoor moet je over je eigen bedwelmdheid heenstappen. Om je hierbij te helpen zal ik je helpen door het summier benoemen van enkele taken van vogelsoorten.
De witte zwaan regeert over de wereld, hij is koning van de lucht en koning van het water, zijn tegenstander, de zwarte zwaan heeft overal zijn spionnen. Beide zwanen hebben militaire eenheden die zij aansturen in een oorlog om de heerschappij over de wereld.
De meeuwen zijn de bommenwerpers van de witte zwaan, zij bewaken het luchtruim met hun krachtige vleugels en imposante schreeuw. Jij, als mens, zult het ongetwijfeld wel eens moeilijk hebben als je onder een groep meeuwen door moet lopen, dat is omdat je instinctief aanvoelt dat deze meeuwen niet zomaar vogels zijn, maar doelgerichte moordwapens. Ook de zwarte zwaan heeft zijn bommenwerpers, dit zijn de duiven, met hun domme koppies en dodo-achtige praktijken zijn zij heel wat minder indrukwekkend, maar toch niet te onderschatten in hun effectiviteit.
De landmacht van de witte zwaan zijn de kauwtjes, deze kleine zwarte vogels hebben blauwe ogen die je bijzonder effectief aan kunnen kijken. Zij bewegen zich altijd in groepjes en waar je er een ziet zijn er meer. Parmantig marcheren deze kauwen door het land, achter iedere vuilnisbak en boom uitkijkend naar de eksters van de zwarte zwaan. Deze spionnen proberen zwakheden te ontdekken in het leger van de witte zwaan. Soms komt het tot een gevecht waar het kauwleger snel en effectief afrekend met de spion die bijna altijd alleen opereert.
Ook is er een marine onder de vogels. De eend is de krachtige eenheid van de witte zwaan.Vanaf hun geboorte leren de eenden om zich schattig te gedragen en er dom uit te zien, dingen te doen zoals midden op de weg zitten of lopen. Geloof je me niet? Bedenk je maar eens hoe vaak je niet in de krant een foto hebt gezien, of misschien zelf wel hebt ervaren, dat een volwassen eend met jonge pulletjes over de weg loopt. Jij dacht natuurlijk dat zij van water naar water liepen, niet is minder waar.De jonge eenden worden op datzelfde moment getraind in een belangrijk principe:'verleid de mens met schattig en dom doen, tot het geven van brood.' Waarom brood? Brood zet in een eendenlichaam om in nucleaire deeltjes waardoor zij sneller en effectiever worden in het bewaken van de wateren, daarbij laten de meerkoeten van de zwarte zwaan het wel uit hun hoofd de eenden tot ontploffing te brengen, dit zou het water verwoesten en de dood van de meerkoeten betekenen.
De meerkoeten zijn dus de marinevogels van de zwarte zwaan en hoewel hun lichaam het geheim van brood naar nucleair niet kent, beseffen de meerkoeten wel dat brood bijzonder belangrijk is voor de eenden. Daarom zetten zij doorgaans hun hele arsenaal op het afpakken van zoveel mogelijk brood om de eenden ervan te weerhouden brood te eten. Meerkoeten zijn bijzonder agressief en enorm vechtlustig vanuit frustratie, hetgeen hen niet effectief maakt in het veroveren van de wateren.
Je hebt de keuze gemaakt om de waarheid te willen zien, maar of je de waarheid ziet is de vraag. Ik heb je een aantal voorbeelden aan de hand gedaan maar misschien hebben de vliegtuigen je zo bedwelmd dat het te snel voor je is om nu de waarheid al aan te nemen. In dat geval hoop ik dat je zult blijven proberen de waarheid te zien. Ga naar een eendenvijver en zie de strijd tussen eenden en meerkoeten,probeer onder een meeuweneenheid door te lopen, dwing jezelf de waarheid te erkennen ondanks je roes, je verstand kan bijzonder veel.
Voor degenen die beseffen dat ik de waarheid spreek: wees je bewust van het gevaar de waarheid te kennen. Pas op voor de spionnen van de zwarte zwaan, als hun ter oren komt dat je de waarheid kent zullen er andere vogels ingezet worden om je de mond te snoeren, misschien zal zelfs je eigen papagaai je bijten. In het ergste geval zullen de vogels je meenemen naar een onbekende plek en zul je nooit weerkeren, zoals met enkele mensen al is gebeurt...Belangrijk is het om contact te bouwen met de vogels van de witte zwaan, geef de eenden brood, verklap de kauwtjes waar je een ekster ziet en laat ze rusten als ze moe zijn. Daarbij is het van bijzonder belang dat je je ogen gericht houdt op de witte zwaan, zijn imposante verschijning zal je geruststellen en laten beseffen dat hij alles onder controle heeft.
Vanochtend werd ik wakker en had een soort rustig en helder gevoel over me. Ik stond hier in de eerste instantie niet direct bij stil, maar, als het voorbestemd is dat je ineens de dingen ziet zoals ze zijn, kun je niet lang doorgaan in het leven dat je daarvoor als normaal hebt ervaren. Zo dus ook niet bij mij. Ron zou naar school gaan en omdat ik iets uit de auto moest hebben liep ik met hem mee, hij stapte in de auto en ik zou hem uitzwaaien, maar ineens veranderde er iets in mijn blik toen ik om me heen keek. Ieder ander mens, zoals jij lezer, zou denken dat ik naar vogels keek die druk heen en weer renden over de parkeerplaats en de kieviet die kievietend door de lucht vloog, dit is omdat jij lezer, waarschijnlijk niet opgestaan bent met de openbarende ervaring die ik had.
Ik wil de waarheid van de wereld met je delen en ik hoop dat je het aankunt deze informatie te horen, want het zal je leven veranderen, misschien zelfs in gevaar brengen. Bij deze dus de waarschuwing, stop met lezen als je in de bedwelmende roes van de vliegtuiguitlaten wilt blijven.
Voor degenen die besloten hebben door te blijven lezen, mijn openbarende ervaring is de volgende: de wereld wordt niet geregeerd door de mens, maar aangestuurd en geregeerd door de vogels van de wereld. Hun netten zijn over het luchtruim uitgespreid en iedere vogel heeft zijn eigen taak in deze heerschappij! Ik besef dat dit moeilijk te geloven is, omdat je deze informatie uit tweede hand hebt. Je hebt ervoor gekozen om te geloven dat er een mogelijkheid is dat de wereld niet is zoals hij lijkt, maar hiervoor moet je over je eigen bedwelmdheid heenstappen. Om je hierbij te helpen zal ik je helpen door het summier benoemen van enkele taken van vogelsoorten.
De witte zwaan regeert over de wereld, hij is koning van de lucht en koning van het water, zijn tegenstander, de zwarte zwaan heeft overal zijn spionnen. Beide zwanen hebben militaire eenheden die zij aansturen in een oorlog om de heerschappij over de wereld.
De meeuwen zijn de bommenwerpers van de witte zwaan, zij bewaken het luchtruim met hun krachtige vleugels en imposante schreeuw. Jij, als mens, zult het ongetwijfeld wel eens moeilijk hebben als je onder een groep meeuwen door moet lopen, dat is omdat je instinctief aanvoelt dat deze meeuwen niet zomaar vogels zijn, maar doelgerichte moordwapens. Ook de zwarte zwaan heeft zijn bommenwerpers, dit zijn de duiven, met hun domme koppies en dodo-achtige praktijken zijn zij heel wat minder indrukwekkend, maar toch niet te onderschatten in hun effectiviteit.
De landmacht van de witte zwaan zijn de kauwtjes, deze kleine zwarte vogels hebben blauwe ogen die je bijzonder effectief aan kunnen kijken. Zij bewegen zich altijd in groepjes en waar je er een ziet zijn er meer. Parmantig marcheren deze kauwen door het land, achter iedere vuilnisbak en boom uitkijkend naar de eksters van de zwarte zwaan. Deze spionnen proberen zwakheden te ontdekken in het leger van de witte zwaan. Soms komt het tot een gevecht waar het kauwleger snel en effectief afrekend met de spion die bijna altijd alleen opereert.
Ook is er een marine onder de vogels. De eend is de krachtige eenheid van de witte zwaan.Vanaf hun geboorte leren de eenden om zich schattig te gedragen en er dom uit te zien, dingen te doen zoals midden op de weg zitten of lopen. Geloof je me niet? Bedenk je maar eens hoe vaak je niet in de krant een foto hebt gezien, of misschien zelf wel hebt ervaren, dat een volwassen eend met jonge pulletjes over de weg loopt. Jij dacht natuurlijk dat zij van water naar water liepen, niet is minder waar.De jonge eenden worden op datzelfde moment getraind in een belangrijk principe:'verleid de mens met schattig en dom doen, tot het geven van brood.' Waarom brood? Brood zet in een eendenlichaam om in nucleaire deeltjes waardoor zij sneller en effectiever worden in het bewaken van de wateren, daarbij laten de meerkoeten van de zwarte zwaan het wel uit hun hoofd de eenden tot ontploffing te brengen, dit zou het water verwoesten en de dood van de meerkoeten betekenen.
De meerkoeten zijn dus de marinevogels van de zwarte zwaan en hoewel hun lichaam het geheim van brood naar nucleair niet kent, beseffen de meerkoeten wel dat brood bijzonder belangrijk is voor de eenden. Daarom zetten zij doorgaans hun hele arsenaal op het afpakken van zoveel mogelijk brood om de eenden ervan te weerhouden brood te eten. Meerkoeten zijn bijzonder agressief en enorm vechtlustig vanuit frustratie, hetgeen hen niet effectief maakt in het veroveren van de wateren.
Je hebt de keuze gemaakt om de waarheid te willen zien, maar of je de waarheid ziet is de vraag. Ik heb je een aantal voorbeelden aan de hand gedaan maar misschien hebben de vliegtuigen je zo bedwelmd dat het te snel voor je is om nu de waarheid al aan te nemen. In dat geval hoop ik dat je zult blijven proberen de waarheid te zien. Ga naar een eendenvijver en zie de strijd tussen eenden en meerkoeten,probeer onder een meeuweneenheid door te lopen, dwing jezelf de waarheid te erkennen ondanks je roes, je verstand kan bijzonder veel.
Voor degenen die beseffen dat ik de waarheid spreek: wees je bewust van het gevaar de waarheid te kennen. Pas op voor de spionnen van de zwarte zwaan, als hun ter oren komt dat je de waarheid kent zullen er andere vogels ingezet worden om je de mond te snoeren, misschien zal zelfs je eigen papagaai je bijten. In het ergste geval zullen de vogels je meenemen naar een onbekende plek en zul je nooit weerkeren, zoals met enkele mensen al is gebeurt...Belangrijk is het om contact te bouwen met de vogels van de witte zwaan, geef de eenden brood, verklap de kauwtjes waar je een ekster ziet en laat ze rusten als ze moe zijn. Daarbij is het van bijzonder belang dat je je ogen gericht houdt op de witte zwaan, zijn imposante verschijning zal je geruststellen en laten beseffen dat hij alles onder controle heeft.
zaterdag 2 mei 2009
Een moeilijke maar snelle adoptie
We hadden het helemaal gehad met het openbaar vervoer, het duurde te lang, was te duur en we moesten te vaak overstappen. Daarom begon in onze gedachten een klein zaadje te ontkiemen, stiekem begonnen we na te denken over een kleine auto. Maar overgaan tot de koop van een auto is natuurlijk niet zomaar iets, het is een duur en ingewikkeld object waar een hoop bij komt kijken en, niet geheel onbelangrijk, we trouwen over 6 weken, hetgeen ook geld kost! Met ons verstand herhaalden wij alle argumenten die wij konden verzinnen om ons verstand over ons gevoel te laten regeren, maar na iedere treinreis werd dit lastiger! Na een kort gesprek tussen Laura en haar moeder werden enkele 'ja maars....' opgelost en barstte de bom 'wij zouden overgaan tot de koop van een auto.'
Ron had al heel wat uurtjes in gesprek met wandelende auto-encyclopedieën doorgebracht en versleten aan de zoektocht op internet. En toen de kogel eenmaal door de kerk was kreeg ik dan ook direct enkele leuke auto-opties te zien, waaronder een Suzuki Swift in een stoere kleur niet zo gek ver van Den Helder. We besloten een bod te doen en te bellen, maar de man nam niet op, hoe vaak Ron ook probeerde te bellen. De vader van Ron had ook een leuke auto gezien op internet en toen Ron de eigenaar van deze auto belden konden we direct dezelfde middag komen kijken. In optocht, de ouders van Ron en auto-encyclopedie en auto-waakhond collega Terence gingen mee, kwamen we aan bij de bewuste auto.
In het kort, de auto was niets voor ons, het was een petjes-auto (voor jongens met petjes) met te grote boxen achterin. Daarbij vertoonde het leuke ding teveel mankementen naar onze smaak. Terence speurde ze allemaal op, rook aan het motorblok, stond vanaf een afstandje te turen naar het gevaarte en heeft de auto van top tot bodem betast, waarbij hij constant herhaalde dat dit toch niks was. De vader van Ron besprong de auto dan wel niet als een Rottweiler, maar had meer dan genoeg kennis om de auto toch niet aan te raden. Toen de jonge eigenaar naar buiten stapte en Terence hem een aantal directe vragen stelde vond ik de zaak dreigend worden aangezien de pa van de jongen er ook bij kwam staan en de jongen zei dat we het bedrag al toegezegd hadden. Om een lang verhaal kort te maken "we namen de auto maar niet."
Teleurgesteld gingen we terug naar huis, Terence at bij ons en terwijl ik de afwas er even doorjaste bekeken de mannen nog een aantal auto's en laat er nou een hele leuke auto tussen staan. Voorzover we op de foto's konden zien had de auto geen schade geleden en het had de vorm, de kleur en alles wat we graag wilden. We belden de ouders van Ron op dat we de volgende dag vroeg kwamen en 's ochtends om 8 uur zaten we in de trein, we dronken een bakkie bij de ouders van Ron, waarbij de pa van Ron zei dat de auto wel ver weg was, hij liet zien hoe hij auto's zocht en kwam op een Suzuki Alto in Zaandam, maar de auto in verweggistan sprak toch het meest aan en dus gingen wij op de lange reis naar Flevoland. Weer het lange verhaal kort, "we namen de auto maar niet." Het ding was beschadigd, de voorbanden waren raar versleten en de man die de auto kwijt wilde praatte met ons mee op een te makkelijke manier, vertrouwen in de garage daar kreeg ik er ook niet echt van.
De rit naar huis was gevuld met een teleurgesteld gevoel, toch maar even in Zaandam kijken...en laten we daar ons perfecte autootje toch vinden! En....we willen het niet graag toegeven, maar de pa van Ron had toch wel een beetje gelijk :-)We hebben dus een autootje geadopteerd, het is al een oud autootje en de weg ernaartoe was lang en hobbelig, maar....we zijn wel enorm blij en gelukkig met onze Bobo :-)
Ron had al heel wat uurtjes in gesprek met wandelende auto-encyclopedieën doorgebracht en versleten aan de zoektocht op internet. En toen de kogel eenmaal door de kerk was kreeg ik dan ook direct enkele leuke auto-opties te zien, waaronder een Suzuki Swift in een stoere kleur niet zo gek ver van Den Helder. We besloten een bod te doen en te bellen, maar de man nam niet op, hoe vaak Ron ook probeerde te bellen. De vader van Ron had ook een leuke auto gezien op internet en toen Ron de eigenaar van deze auto belden konden we direct dezelfde middag komen kijken. In optocht, de ouders van Ron en auto-encyclopedie en auto-waakhond collega Terence gingen mee, kwamen we aan bij de bewuste auto.
In het kort, de auto was niets voor ons, het was een petjes-auto (voor jongens met petjes) met te grote boxen achterin. Daarbij vertoonde het leuke ding teveel mankementen naar onze smaak. Terence speurde ze allemaal op, rook aan het motorblok, stond vanaf een afstandje te turen naar het gevaarte en heeft de auto van top tot bodem betast, waarbij hij constant herhaalde dat dit toch niks was. De vader van Ron besprong de auto dan wel niet als een Rottweiler, maar had meer dan genoeg kennis om de auto toch niet aan te raden. Toen de jonge eigenaar naar buiten stapte en Terence hem een aantal directe vragen stelde vond ik de zaak dreigend worden aangezien de pa van de jongen er ook bij kwam staan en de jongen zei dat we het bedrag al toegezegd hadden. Om een lang verhaal kort te maken "we namen de auto maar niet."
Teleurgesteld gingen we terug naar huis, Terence at bij ons en terwijl ik de afwas er even doorjaste bekeken de mannen nog een aantal auto's en laat er nou een hele leuke auto tussen staan. Voorzover we op de foto's konden zien had de auto geen schade geleden en het had de vorm, de kleur en alles wat we graag wilden. We belden de ouders van Ron op dat we de volgende dag vroeg kwamen en 's ochtends om 8 uur zaten we in de trein, we dronken een bakkie bij de ouders van Ron, waarbij de pa van Ron zei dat de auto wel ver weg was, hij liet zien hoe hij auto's zocht en kwam op een Suzuki Alto in Zaandam, maar de auto in verweggistan sprak toch het meest aan en dus gingen wij op de lange reis naar Flevoland. Weer het lange verhaal kort, "we namen de auto maar niet." Het ding was beschadigd, de voorbanden waren raar versleten en de man die de auto kwijt wilde praatte met ons mee op een te makkelijke manier, vertrouwen in de garage daar kreeg ik er ook niet echt van.
De rit naar huis was gevuld met een teleurgesteld gevoel, toch maar even in Zaandam kijken...en laten we daar ons perfecte autootje toch vinden! En....we willen het niet graag toegeven, maar de pa van Ron had toch wel een beetje gelijk :-)We hebben dus een autootje geadopteerd, het is al een oud autootje en de weg ernaartoe was lang en hobbelig, maar....we zijn wel enorm blij en gelukkig met onze Bobo :-)
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
