Als de piep in huis is vieren de bouwvakkers feest

Ron en ik hebben een geweldig huisje, oke hij heeft het huisje ik ga er volgend jaar bijwonen. We hebben het samen ingericht, heerlijk zoals we het allebei leuk vinden, heerlijk onze eigen kasten, een prachtige vloer, bijzonder behang.
Het duurde dan ook niet lang of we zaten lekker op onze stoel met een bakje koffie rustgevend te genieten van............ een bewoner in huis.

In de eerste instantie viel hij niet op met al dat geboor, behanggescheur en muziek uit de bouwradio was het ook te verwaarlozen, maar zodra alles stil was en alleen het geruis van de blaadjes ons huis binnendrong, tja, toen begon onze bewoner op te vallen.

Wie deze bewoner is......in ieder geval is hij er langer dan wij, vaker dan wij en was hij degene die ons opwachtte toen we de sleutel hadden gekregen. Hij is in de keuken en in de badkamer en daarom in het hele huis. Je bent nooit alleen, want altijd is hij er.......de piep.

Jaja we hebben een heuse piep in huis, niet zo'n schattige zacht piepje als van een babymuisje, nee zo'n piep die overal doordringt, zo een waar je horenddol van wordt als je er te lang naar luistert, zo een die in je oren gaat zitten en die je nog hoort als je het huis al lang en breed verlaten hebt. Zo een dus.

De mevrouw van woningstichting kwam om alles met ons door te nemen voor ons huisje, we meldde onze bewoner en de vrouw zei dat ze de piep inderdaad hoorde, lastig. Maar we zouden gebeld worden voor een afspraak en dan zouden ze komen.

Inmiddels zijn we doorgegaan met de inrichting van ons huis, wennend aan onze bewoner, die ieder stil moment doordrong met zijn gedachten, tot we er gek van werden. Maar daar was hij dan, de woningstichtingmeneer die er verstand van heeft. Hij belde aan op de afgesproken tijd (tussen 13.00-17.00) en laat zijn spullen buiten staan. "Tja, ik kan er in dit huis niets aan doen, want ze hebben me een kwartier ingeroosterd en dit is een klus van 2 uur.'
Ik glimlach naar de beste man (zo'n glimlach die ik mezelf heb aangeleerd voor mensen die ergens niets aan kunnen doen, terwijl het wel heel erg irritant is) en zeg "daar kunt u niets aan doen." De beste man belooft me volgende week terug te komen. En dus blijft onze bewoner nog een weekje slapen, uhm ik bedoel piepen.

Na drie weken krijgen we een briefje, de beste man zal weer komen (tussen 13.00 en 17.00) ik ruim het huis op en ja hoor daar wordt gebeld, een andere man. Hij komt binnen en begint als een razende door het huis te lopen. Hij zet de tv uit zodat hij de stroom overal af kan halen en luistert dan of de piep nog doorgaat, tja, de motor van het afvoersysteem in de douche (want daar woont onze bewoner) gaat zelfs door zonder stroom, dat is best wel stoer en zeker milieubewust, maar niet helemaal zoals het hoort.

Ik bied de beste man koffie aan, hij komt zitten en verteld over de nare dingen die hij in huizen tegenkomt en beschrijft aan mij hoe zwaar zijn werk is, de plaat voor de afvoer moet eraf, maar dat is moeilijk werk, en de afvoer van de buurvrouw zit ook bij ons. Als er ook maar iets stuk is zal hij alles eruit halen en op het dak zetten, dat kost een dag (langer dan van 13.00-17.00)
Hij verzekert mij, zonder de minste aanmoediging, dat hij de beste is op dit gebied en zijn collega er, ook op dit gebied, niet veel van bakt, hoewel die collega wel heel goed gehandeld had en niets heeft gedaan de eerste keer, dat dan wel weer.

De man gaat nog even aan het werk, nadat ik hem verteld heb dat ik het allemaal maar knap vind en dat ik blij ben dat hij er verstand van heeft (de dame-in-nood-truc werkt altijd als je wilt dat ze opschieten) Dan zegt hij dat hij alles gaat regelen, hij komt nog een dag met een collega en dan zullen ze samen de hele bende op het dak opbouwen. Na een tweede bakkie en nog wat technische verhalen over dingen die ik niet begrijp, ruimt hij op en verzekert mij dat er weer een afspraak gemaakt wordt als hij de spullen heeft. Hij is zeker bekwamer dan zijn collega, want hij geeft mij geen tijdsbestek over wanneer dit dan zal zijn, hoewel ik de 'week' van de eerste woningstichtingmeneer wel schattig vond.

Daar ging hij dan, de plaat is eraf en de afvoer is open en bloot in de muur van ons huisje te zien, en onze bewoner......die blijft nog even logeren.