Nu ik hier aan het typen ben besef ik dat het maandagavond is, stormen mijn gedachten door mijn hersenpan van menselijke grootte. Ik koppel de gebeurtenissen van vandaag ineens aan een groot gedachtegoed van de Nederlanders. Nederlanders, zoals ik hen heb leren kennen, houden van discussieren, gaan elkaars mening niet uit de weg, provoceren, lokken de meningen van anderen zelfs uit tot een emotionele hoogte. Onder de pet ‘vrijheid van meningsuiting’ staat ieder persoon met een mening vrij om deze mening te uiten ook als het de mening van de ander onderuithaalt. Dit kan tot ingewikkelde tavarelen leiden, maar goed daar zijn we dan ook Nederlander voor.
Maar in al deze verschillende meningen heb ik een mening kunnen ontdekken die door iedere Nederlander gedeeld wordt (behalve door de Nederlander die zegt het er niet mee eens te zijn gewoon om het er niet mee eens te zijn omdat hij een Nederlander is) Over de formulering van deze mening moet ik wel goed nadenken, omdat iedere Nederlander het misschien wel eens is met de gedachtegang van deze mening, maar niet iedere Nederlander zal dezelfde formulering geven voor deze mening. En als ik de verkeerde formulering geef zijn Nederlanders meer geneigd te discussieren over de formulering dan dat zij zullen erkennen dat de gedachtegang in het straatje van iedere Nederlander past.
Daarom, na een aantal slapeloze nachten waarin ik alle mogelijke formuleringen en discussiepunten rondom de formuleringen in mijn gedachten heb rond laten gaan ben ik tot een formulering gekomen die alle Nederlanders tevreden zal stellen (behalve de Nederlanders die zeggen het er niet mee eens te zijn gewoon om het er niet mee eens te zijn omdat het Nederlanders zijn) Het is een formulering die de gedachte weergeeft maar de grote van het gevoel van de betrokkenen open laat voor een eigen invulling. Bij deze kom ik dus met de formulering van de mening die wij Nederlanders gemeenschappelijk hebben: “Maandag is niet de beste dag van de week.”
Nu is het niet zo dat ik alleen maar de gedachten, uitspraken en visies van de Nederlanders rondom mij verwoord. Ik zelf, persooonlijk, heb ondervonden in mijn 23 levenjaren, dat deze mening van de Nederlanders niet slechts een mening is, onderhevig aan de gedachte dat iets klopt tot het tegendeel bewezen is. Deze mening klopt, het tegendeel kan niet bewezen worden, omdat iedere Nederlander deze mening niet alleen is toegedaan vanwege de mening, maar vanwege persoonlijke ondervinding, net als ik.
Neem nu de dag van vandaag, maandag, zoals ik gezegd heb: de meesten van jullie weten dat ik binnenkort met Ron trouw. In de voorbereiding van deze dag komen natuurlijk verschillende activiteiten aan de orde. Zo moet men bijvoorbeeld denken aan het bezoek aan de zonnebank welke ik dan ook met de grootste trouw bezoek. Het gaat er namelijk om dat ik een mooie egale bruine kleur krijg. Ik doe er alles aan om egaal onder de zonnebank vandaan te komen en tot deze maandag ging dat prima. Maar nu moest ik naar mijn werk fietsen, hetgeen geresulteerd heeft in een lichtroodverbrand gezicht met….twee witte streepjes rond mijn neus……maandag dus.
Of ik denk aan het briefje met opgaven voor het voorgangersontbijt dat ik kwijt was. Het moest ergens liggen in de schade die de tornado in mijn kamer achtergelaten had. Het kwijt-zijn van dit briefje resulteerde in het doorzoeken van al mijn mailtjes naar de namen van mensen die zich opgegeven hadden. En, tja wat gebeurt er op maandag als je het briefje kwijt bent en eindelijk al de mailtjes doorgeworsteld hebt…? Inderdaad, op het moment dat je net klaar bent, kijk je om je heen en…ziet het briefje liggen….maandag dus.
Ik persoonlijk, heb dus, net als iedere andere Nederlander (behalve de Nederlander waar ik al twee keer over gesproken heb), geen twijfel bij de mening dat maandag, niet de beste dag van de week is.
maandag 20 april 2009
woensdag 8 april 2009
Schoenen en schoenmakers
Danny en Tineke gaan trouwen en dat betekend dat ik een leuke outfit moest kopen voor deze geweldige dag. Met moeite vond ik een leuke blouse met blazer, met nog meer moeite vond ik een rok die eronder kon, maar het meeste moeite koste met: de laarzen voor onder de rok.
Toen ik besefte dat ik laarzen moest zoeken voor onder de rok, begon het zweet me een beetje uit te breken, we hebben namelijk onze eerste zomerse dag al achter de rug en dat betekend dat alle winkels de laarzen uit het assortiment gooien. Nu ben ik moeilijk als het op laarzen aankomt, ik heb namelijk wat bredere kuiten dan de gemiddelde tiener en daarom heb ik ook wat bredere laarzen nodig, die zijn vaak niet te vinden bij de Schoenenreus en aangezien ik geen geld heb voor dure laarzenwinkels waar ze de maat van de schacht van je laars aanpassen aan de dikte van je kuiten, moet ik het toch echt van de schoenenreus hebben.
Maar ik heb niet alleen noten op mijn zang voor de maat van mijn schacht, ik wil ook een mooie punt aan de voorkant en ik wil absoluut geen grote platte blokhak. En om het allemaal nog moeilijker te maken......de laarzen moesten zwart zijn om bij de rok te passen. Dames en heren, hier stonden wij voor een onmogelijke opgave.
Scappino had helemaal geen laarzen meer en dat maakte mij enigszins verontrust, ik stormde naar de overkant waar de Schoenenreus uitkomst bood, hele rij met laarzen, waarvan paarse, blauwe, witte maar ook zwarte. De zwarte die leuk waren, waren helaas maatje 37 (ow ja, nog een opgave, laarzen in je maat, hoeveel moeilijker moet het worden) grote blokhakken of een grote ronde punt waarbij het lijkt alsof je platvoeten hebt (niet dat ik iets tegen platvoeten heb, maar als je ze niet hebt moet je niet doen alsof je ze hebt, uit respect voor de mensen die ze wel hebben)
Uiteindelijk vond ik hem, de zwarte laars met punt en dunne hak en.....ook nog in mijn maat. Ik paste de maat 41 aan, maar de schacht zat krap, daarna pakte ik een maat 42 uit de rij, in de hoop dat de schacht iets breder zou zijn dan de maat 41. Hij paste wel, hoewel krap en dus kocht ik ze, met al mijn eisen mag je niet te kieskeurig zijn.
Daar stonden ze dan, mijn laarzen, vandaag besloot ik ze nog eens aan te passen en kwam erachter dat de schoen zelf eigenlijk te groot was, hoewel de schacht was krap zat. Ik ging terug naar de schoenenwinkel en paste de 41 weer aan, haalde de 42 uit mijn tas en vergeleek de comfortabiliteit (wat een mooi galgje-woord)Uiteindelijk naar de kassa gegaan om ze om te ruilen en daar stond ik buiten met mijn zwarte, puntige hakkige laars met iets te kleine schacht.
Mijn moeder begon over het oprekken van je laars bij de schoenmaker, ik wist dat ik het moest doen want het zou de comfortabiliteit (is ie weer) tijdens de trouwdag zeker vergroten. Maar hier komen we bij mijn fobie, ik ben echt heel erg bang voor schoenmakers.
Ik heb bij schoenmakers altijd het idee dat ik een domme schoenenmishandelaar ben die zijn eigen sleutels wel kan maken, of het nu is in Den Helder of in Haarlem, waar ik in beide steden zeker met 3 schoenmakers te maken heb gehad (jaja een geroutineerde schoenmakerbezoeker), allen hebben ze bijgedragen aan mijn schoenmakerfobie.
Ik moet bijvoorbeeld denken aan mijn bezoek om 3 sleutels 3 keer bij te laten maken. Ik werd de eerste 5 minuten genegeerd in de winkel, vervolgens liet ik de sleutels zien 'kunt u deze bijmaken?' De man keek naar mij, toen naar de sleutels en toen weer naar mij...'nee' was zijn enige antwoord, op een toon die mij vertelde dat mijn vraag gelijk stond aan 'is een cirkel rond?' Of die keer dat ik naar de schoenmaker ging om en rubber dopje onder mijn laars te laten zetten. De man griste de laars uit mijn handen alsof ik ze mishandeld had, schreef zonder me nog een blik waardig te gunnen het ophaalbriefje en draaide zich om: 'over een uur terugkomen.'
Kun je je voorstellen dat ik er niet echt naar uitzag om naar de schoenmaker te gaan met mijn te kleine schachten? Wat zou de schoenmaker zeggen, zou hij me uitlachen omdat goedkope schoenen niet opgerekt kunnen worden? Ik durfde echt niet.
Om de boel nog erger te maken begreep Jedidja mij niet, ze verteld over de schoenmaker bij haar in het dorp die zo geweldig was, dat hij wel eens gratis schoenen oprekte. Ik werd er weemoedig van.
Uiteindelijk raadde mijn moeder een andere schoenenmaker aan, ik kon daar toch zeker wel even vragen? Ik bedacht dat ik niets te verliezen had, behalve mijn ego en dus ging ik met tegenzin heen. Ik liep binnen, de bel ging en een jongeman stapte naar de balie toe. Ik stelde mijn vooraf geoefende vraag "kkkkkaaaannn de schacht misschien...uhm wwwwijder gemaakt worden van dit soort laarzen?' en hij zei "dat kan." Hij schreef een briefje, keek me aan terwijl hij vertelde dat ik ze vrijdag kon ophalen en toen ik het lef opbracht om te vragen 'hoeveel kost dat?' kreeg ik een normaal antwoord.
Mijn dag kan niet meer stuk en vrijdag, is mijn outfit helemaal compleet. Met alle pijn en moeite die ik ervoor gedaan heb, moet ik toch bijna zeker wel zo gelukkig zijn als de bruid op die dag.
Toen ik besefte dat ik laarzen moest zoeken voor onder de rok, begon het zweet me een beetje uit te breken, we hebben namelijk onze eerste zomerse dag al achter de rug en dat betekend dat alle winkels de laarzen uit het assortiment gooien. Nu ben ik moeilijk als het op laarzen aankomt, ik heb namelijk wat bredere kuiten dan de gemiddelde tiener en daarom heb ik ook wat bredere laarzen nodig, die zijn vaak niet te vinden bij de Schoenenreus en aangezien ik geen geld heb voor dure laarzenwinkels waar ze de maat van de schacht van je laars aanpassen aan de dikte van je kuiten, moet ik het toch echt van de schoenenreus hebben.
Maar ik heb niet alleen noten op mijn zang voor de maat van mijn schacht, ik wil ook een mooie punt aan de voorkant en ik wil absoluut geen grote platte blokhak. En om het allemaal nog moeilijker te maken......de laarzen moesten zwart zijn om bij de rok te passen. Dames en heren, hier stonden wij voor een onmogelijke opgave.
Scappino had helemaal geen laarzen meer en dat maakte mij enigszins verontrust, ik stormde naar de overkant waar de Schoenenreus uitkomst bood, hele rij met laarzen, waarvan paarse, blauwe, witte maar ook zwarte. De zwarte die leuk waren, waren helaas maatje 37 (ow ja, nog een opgave, laarzen in je maat, hoeveel moeilijker moet het worden) grote blokhakken of een grote ronde punt waarbij het lijkt alsof je platvoeten hebt (niet dat ik iets tegen platvoeten heb, maar als je ze niet hebt moet je niet doen alsof je ze hebt, uit respect voor de mensen die ze wel hebben)
Uiteindelijk vond ik hem, de zwarte laars met punt en dunne hak en.....ook nog in mijn maat. Ik paste de maat 41 aan, maar de schacht zat krap, daarna pakte ik een maat 42 uit de rij, in de hoop dat de schacht iets breder zou zijn dan de maat 41. Hij paste wel, hoewel krap en dus kocht ik ze, met al mijn eisen mag je niet te kieskeurig zijn.
Daar stonden ze dan, mijn laarzen, vandaag besloot ik ze nog eens aan te passen en kwam erachter dat de schoen zelf eigenlijk te groot was, hoewel de schacht was krap zat. Ik ging terug naar de schoenenwinkel en paste de 41 weer aan, haalde de 42 uit mijn tas en vergeleek de comfortabiliteit (wat een mooi galgje-woord)Uiteindelijk naar de kassa gegaan om ze om te ruilen en daar stond ik buiten met mijn zwarte, puntige hakkige laars met iets te kleine schacht.
Mijn moeder begon over het oprekken van je laars bij de schoenmaker, ik wist dat ik het moest doen want het zou de comfortabiliteit (is ie weer) tijdens de trouwdag zeker vergroten. Maar hier komen we bij mijn fobie, ik ben echt heel erg bang voor schoenmakers.
Ik heb bij schoenmakers altijd het idee dat ik een domme schoenenmishandelaar ben die zijn eigen sleutels wel kan maken, of het nu is in Den Helder of in Haarlem, waar ik in beide steden zeker met 3 schoenmakers te maken heb gehad (jaja een geroutineerde schoenmakerbezoeker), allen hebben ze bijgedragen aan mijn schoenmakerfobie.
Ik moet bijvoorbeeld denken aan mijn bezoek om 3 sleutels 3 keer bij te laten maken. Ik werd de eerste 5 minuten genegeerd in de winkel, vervolgens liet ik de sleutels zien 'kunt u deze bijmaken?' De man keek naar mij, toen naar de sleutels en toen weer naar mij...'nee' was zijn enige antwoord, op een toon die mij vertelde dat mijn vraag gelijk stond aan 'is een cirkel rond?' Of die keer dat ik naar de schoenmaker ging om en rubber dopje onder mijn laars te laten zetten. De man griste de laars uit mijn handen alsof ik ze mishandeld had, schreef zonder me nog een blik waardig te gunnen het ophaalbriefje en draaide zich om: 'over een uur terugkomen.'
Kun je je voorstellen dat ik er niet echt naar uitzag om naar de schoenmaker te gaan met mijn te kleine schachten? Wat zou de schoenmaker zeggen, zou hij me uitlachen omdat goedkope schoenen niet opgerekt kunnen worden? Ik durfde echt niet.
Om de boel nog erger te maken begreep Jedidja mij niet, ze verteld over de schoenmaker bij haar in het dorp die zo geweldig was, dat hij wel eens gratis schoenen oprekte. Ik werd er weemoedig van.
Uiteindelijk raadde mijn moeder een andere schoenenmaker aan, ik kon daar toch zeker wel even vragen? Ik bedacht dat ik niets te verliezen had, behalve mijn ego en dus ging ik met tegenzin heen. Ik liep binnen, de bel ging en een jongeman stapte naar de balie toe. Ik stelde mijn vooraf geoefende vraag "kkkkkaaaannn de schacht misschien...uhm wwwwijder gemaakt worden van dit soort laarzen?' en hij zei "dat kan." Hij schreef een briefje, keek me aan terwijl hij vertelde dat ik ze vrijdag kon ophalen en toen ik het lef opbracht om te vragen 'hoeveel kost dat?' kreeg ik een normaal antwoord.
Mijn dag kan niet meer stuk en vrijdag, is mijn outfit helemaal compleet. Met alle pijn en moeite die ik ervoor gedaan heb, moet ik toch bijna zeker wel zo gelukkig zijn als de bruid op die dag.
vrijdag 3 april 2009
Ode aan de voet
Terwijl ik gister in bed lag en niet kon slapen, begon ik na te denken over de zin van het leven, mijn afspraken, mijn to-do-list en mijn dagelijkse ellende en genot en middenin deze stroom van gedachten kwam ik erachter dat er een zeer groot onrecht is in de wereld, hiermee doel ik niet op de rassenscheiding, het hongerprobleem en de crisis, maar op de onderwaardering van de voet. Daar lag ik dan in bed, een kussen onder mijn hoofd, een matras voor mijn lichaam, maar mijn pijnlijke voeten lagen daar maar zo'n beetje te liggen.
Vanaf het moment dat iemand wakker wordt weten de voeten dat zij de eerste zullen zijn die de koude vloer naast het bed zullen raken, de tenen bereiden zich hier mentaal op voor, maar iedere keer is er weer een schok. De voeten zijn ook degene die de mens met zijn slaapdronken hoofd veilig naar het toilet brengen en terug de kamer inleiden, terwijl zij hopeloos proberen te wennen aan de koude.
Dan gebeurt misschien nog wel het ergste, er wordt iets over ze heen getrokken, een sok, een kous, een panty, noem het maar op, maar ditgene beperkt de ademruimte en het zicht, de hele verdere dag worden zij geacht blind door het leven te gaan.
Alsof dat nog niet erg genoeg is komt daar vaak nog een schoen overheen, deze schoen verstikt hen tot het moment dat ze niet meer kunnen ademen en het zweet ze uitbreekt, waar ze vervolgens de hele dag in moeten zwemmen terwijl de sok aan ze vastkleeft en hun laatste restje vrijheid afneemt.
Sommige mensen hebben een prettige baan voor de voet, zij zitten veel en lopen soms, maar andere mensen, zoals ik, worden geacht de hele dag te lopen, waardoor de voet blaren en kramp ontwikkelt. Dan na een lange dag, wordt er als ze mazzel hebben een koud straaltje water over de voeten heen gespoten, waarna ze afgedroogd worden en schone sokken over zich heenkrijgen. Maar de meeste voeten zijn niet zo gelukkig, zij worden gewoon in een ander paar schoenen gehezen of moeten verder met de klevende sok om zich heen.
Ik heb het hier nog niet eens over de voeten die de avondvierdaagse moeten lopen, de voeten waarbij het eelt weggehaald moet worden, de voeten waar iemand iets zwaars op laat vallen of tussen de deur komen of de voeten die zich voor feestjes in schoenen met hakken of houten zolen moeten wringen.
Na een nacht filosoferen over de voet ben ik tot de conclusie gekomen dat we een speciale dag voor de voeten moeten hebben. We hebben tenslotte ook koninginnendag en secretaressendag, en zelfs de koningin en de secretaressen hebben voeten!!!
Vanaf het moment dat iemand wakker wordt weten de voeten dat zij de eerste zullen zijn die de koude vloer naast het bed zullen raken, de tenen bereiden zich hier mentaal op voor, maar iedere keer is er weer een schok. De voeten zijn ook degene die de mens met zijn slaapdronken hoofd veilig naar het toilet brengen en terug de kamer inleiden, terwijl zij hopeloos proberen te wennen aan de koude.
Dan gebeurt misschien nog wel het ergste, er wordt iets over ze heen getrokken, een sok, een kous, een panty, noem het maar op, maar ditgene beperkt de ademruimte en het zicht, de hele verdere dag worden zij geacht blind door het leven te gaan.
Alsof dat nog niet erg genoeg is komt daar vaak nog een schoen overheen, deze schoen verstikt hen tot het moment dat ze niet meer kunnen ademen en het zweet ze uitbreekt, waar ze vervolgens de hele dag in moeten zwemmen terwijl de sok aan ze vastkleeft en hun laatste restje vrijheid afneemt.
Sommige mensen hebben een prettige baan voor de voet, zij zitten veel en lopen soms, maar andere mensen, zoals ik, worden geacht de hele dag te lopen, waardoor de voet blaren en kramp ontwikkelt. Dan na een lange dag, wordt er als ze mazzel hebben een koud straaltje water over de voeten heen gespoten, waarna ze afgedroogd worden en schone sokken over zich heenkrijgen. Maar de meeste voeten zijn niet zo gelukkig, zij worden gewoon in een ander paar schoenen gehezen of moeten verder met de klevende sok om zich heen.
Ik heb het hier nog niet eens over de voeten die de avondvierdaagse moeten lopen, de voeten waarbij het eelt weggehaald moet worden, de voeten waar iemand iets zwaars op laat vallen of tussen de deur komen of de voeten die zich voor feestjes in schoenen met hakken of houten zolen moeten wringen.
Na een nacht filosoferen over de voet ben ik tot de conclusie gekomen dat we een speciale dag voor de voeten moeten hebben. We hebben tenslotte ook koninginnendag en secretaressendag, en zelfs de koningin en de secretaressen hebben voeten!!!
woensdag 1 april 2009
Shop till you drop
Afgelopen dinsdag ben ik in Alkmaar gaan shoppen met mijn moeder. En ik kan je vertellen, niets kan je zo goed laten zien wat er in de wereld gaande is, als een middagje winkelen.
Ik heb de middag besteed, niet alleen aan het zoeken van een LEUKE outfit, hetgeen toch onmogelijk is, maar ook aan het observeren van aparte types onder mijn medemensen.
Zo zijn verkopers bijvoorbeeld zeer aparte types. Ik loop nietsvermoedend een winkel in en zoek met mijn moeder de rekken door. Toch kan ik dat gevoel niet onderdrukken dat ik in de gaten gehouden wordt, ik kijk achterom en zie een vrouw die me recht aankijkt, beledigd bijna. Ik kijk terug en denk aan wat ik gezegd heb, heb ik iets doms gezegd over de kleding? Heb ik gelachen na een opmerking van mijn moeder over de winkel. Ik kan maar niet bedenken waarom de verkoopster me bijna de winkel uitkeek. Mmm volgende winkel dan maar,
Nog zo'n paar priemende ogen en een zuur gezicht. Heb je wel eens opgelet hoe mensen hun mond vormen als zij proberen zuur te kijken. Ineens begon ik een verband te zien. Waar de verkoopsters zuur keken, dat waren de winkels waar slechts 3 kledingstukken hingen tegen een witte muur. De verkoopsters keken beledigd omdat ik in mijn H&M kleding binnen durfde te lopen en de kleding van €80,- euro per tanktop aan durfde te raken I'm sorry.
Je hebt ook verkopers die tegenovergesteld zijn. Zo liep ik een winkel in, keek even rond en keek recht in het gezicht van een verkoper. Hij had zo'n enge glimlach op zijn gezicht en zei: "hallo" op zo'n manier dat ik dacht dat ik in een horrorfilm terecht gekomen was. De winkel maar weer uitgerent. En dan vragen ze zich af waarom je niets koopt aiaiai.
Het allermooiste van de dag vond ik de wat oudere bouwvakker die blijkbaar om de een of andere reden bedacht had dat hij lingerie moest kopen (ik hoop voor zijn vrouw) hij liep als een hoopje ellende door de rekken met bh's, probleem want hij moest wat uitzoeken terwijl hij bijna niet durfde te kijken. We vonden de man terug bij de kassa met een wit slipje in zijn hand gewriemeld zodat het niet op zou vallen. Hij keek om zich heen in schaamte, vond mijn moeders schaterlach en mijn "ik-wil-wel-bemoedigend-lachen-maar-het-ziet-er-echt-bizar-uit-lach"
Dit waren alleen nog maar de mensen die ik deze middag heb geobserveerd. En hoewel ik zelf geen compleet outfit kon vinden, ben ik wel bemoedigd door de voporuitzichten van komende zomer. Mijn mede-vrouw-personen gaan er deze zomer geweldig uitzien, mannen zullen wat hebben om naar te kijken en ik....ik zal wat hebben om over te lachen. De mode van deze zomer: CLOWNSPAKKEN!!!
En zo hebben mijn moeder en ik een hele leuke middag gehad, hoewel er van het eigenlijke shopdoel niet veel terecht kwam.
Ik heb de middag besteed, niet alleen aan het zoeken van een LEUKE outfit, hetgeen toch onmogelijk is, maar ook aan het observeren van aparte types onder mijn medemensen.
Zo zijn verkopers bijvoorbeeld zeer aparte types. Ik loop nietsvermoedend een winkel in en zoek met mijn moeder de rekken door. Toch kan ik dat gevoel niet onderdrukken dat ik in de gaten gehouden wordt, ik kijk achterom en zie een vrouw die me recht aankijkt, beledigd bijna. Ik kijk terug en denk aan wat ik gezegd heb, heb ik iets doms gezegd over de kleding? Heb ik gelachen na een opmerking van mijn moeder over de winkel. Ik kan maar niet bedenken waarom de verkoopster me bijna de winkel uitkeek. Mmm volgende winkel dan maar,
Nog zo'n paar priemende ogen en een zuur gezicht. Heb je wel eens opgelet hoe mensen hun mond vormen als zij proberen zuur te kijken. Ineens begon ik een verband te zien. Waar de verkoopsters zuur keken, dat waren de winkels waar slechts 3 kledingstukken hingen tegen een witte muur. De verkoopsters keken beledigd omdat ik in mijn H&M kleding binnen durfde te lopen en de kleding van €80,- euro per tanktop aan durfde te raken I'm sorry.
Je hebt ook verkopers die tegenovergesteld zijn. Zo liep ik een winkel in, keek even rond en keek recht in het gezicht van een verkoper. Hij had zo'n enge glimlach op zijn gezicht en zei: "hallo" op zo'n manier dat ik dacht dat ik in een horrorfilm terecht gekomen was. De winkel maar weer uitgerent. En dan vragen ze zich af waarom je niets koopt aiaiai.
Het allermooiste van de dag vond ik de wat oudere bouwvakker die blijkbaar om de een of andere reden bedacht had dat hij lingerie moest kopen (ik hoop voor zijn vrouw) hij liep als een hoopje ellende door de rekken met bh's, probleem want hij moest wat uitzoeken terwijl hij bijna niet durfde te kijken. We vonden de man terug bij de kassa met een wit slipje in zijn hand gewriemeld zodat het niet op zou vallen. Hij keek om zich heen in schaamte, vond mijn moeders schaterlach en mijn "ik-wil-wel-bemoedigend-lachen-maar-het-ziet-er-echt-bizar-uit-lach"
Dit waren alleen nog maar de mensen die ik deze middag heb geobserveerd. En hoewel ik zelf geen compleet outfit kon vinden, ben ik wel bemoedigd door de voporuitzichten van komende zomer. Mijn mede-vrouw-personen gaan er deze zomer geweldig uitzien, mannen zullen wat hebben om naar te kijken en ik....ik zal wat hebben om over te lachen. De mode van deze zomer: CLOWNSPAKKEN!!!
En zo hebben mijn moeder en ik een hele leuke middag gehad, hoewel er van het eigenlijke shopdoel niet veel terecht kwam.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
