Histerische zoektocht

Soms heb je zo'n dag, zo'n dag waarop alles mis gaat en je helemaal gek wordt van ellende. Zo'n dag waarvan je hoopt dat hij snel voorbij is, maar helaas, hij duurt langer dan andere dagen. En weet je wat de ellende was voor mij? Normale mensen hebben 1 zo'n dag in de zoveel tijd, ik heb er nu 4 achter elkaar gehad.

Het gebeurde vrijdag, ik had een moeilijk gesprek met iemand en ik was bijzonder zenuwachtig. Het gesprek zou plaatsvinden in de zaal van het gebouw waar mijn ouders beheerder van zijn (en waar wij dus boven wonen) Ik pakte de sleutel van de voordeur met de waarschuwing op de sleutelhanger "Mastersleutel, mag niet weg." Ik opende de deur beneden en liep van de zenuwen, voor het gesprek, het hele huis rond, de keuken in, mijn kamer in, het gebouw weer in, noem het maar op. Het gesprek was goed en meteen daarna moest ik mij omkleden omdat Ron en ik naar een bruiloft moesten.

De bruiloft was geweldig mooi, de bruid was prachtig en de kerkdienst was speciaal. Ron werd ziek en dus ging ik alleen naar het feest, was ook gezellig. Maar goed, daar lees je dit stukje niet voor.

De volgende dag was een dag waarop alles dus misging. Ron en ik hadden ruzie (komt natuurlijk bijna nooit voor ahum) en ik liet alles uit mijn handen vallen. De tijd van de maand komt er weer aan dus mijn histerische buien komen ook niet uit de lucht vallen. Kortom: het gaat dus een keer goed fout.

Zondag was de verjaardag van Ron, ik was zo een beetje aan het voorbereiden, en een kwartier voor iedereen er zou zijn moest ik de deur open doen, want we vierden het in dezelfde zaal als het gesprek. Dus ik op zoek naar de "Mastersleutel" geen "Mastersleutel" te vinden. Ik een beetje gestresst, want het is niet voor niets de "Mastersleute'l." In 10 minuten iedereen tegen me in het harnas gejaagd met mijn gestress,maar de sleutel niet kunnen vinden. Toen kwamen de eerste gasten, einde zoektocht.

Vandaag, maandag, de hele dag kneiterhard gewerkt. Pijn in mijn rug en schouders, want ik ben weer 2 dagen aan het tellen bij de bollenboer. Kom helemaal gesloopt thuis en denk dat ik de sleutel wel even zal vinden. Beneden zoeken, boven zoeken, in de bank, onder de bank, naast de bank, door de bank (wacht ff, dat heeft toch een speciale naam in de grammatica? In het kooitje, door het kooitje, naja laat maar)
In ieder geval, ik doorzocht het hele huis en kon geen sleutel vinden.

Begon steeds gestrester te raken, helemaal toen ik al een uur aan het zoeken was naar de sleutel met de witte sleutelhanger. Ik raakte helemaal in paniek, belde Ron op, schold hem uit en hing weer op.Schold mijn moeder uit toen zij zei dat ik verder moest zoeken tot ik hem had (daar gaat mijn christelijke levensstijl) Ik tilde de bank op, liep een rondje om het huis, zocht in de kelder, mijn kledinglades, mijn bed, het bed van mijn broertje, onder de kasten, onder mijn bureau....OVERAL.....geen "Mastersleutel."

Op dit moment bereikte ik het dieptepunt. Als ik de sleutel niet zou vinden, dan zou ik de sleutelmaker moeten bellen en alle 100 mensen die een sleutel hebben een nieuwe sleutel moeten geven: "Hallo, u spreekt met Laura, ja de dochter van de beheerder, ik ben de "Mastersleutel" kwijtgeraakt en nu moet ik u een nieuwe sleutel geven, kan ik deze even komen brengen? Schaam schaam?

Net toen ik mijn leven in een grote zoekramp op zag gaan kwam mijn moeder boven. Ik had voor de 3e keer mijn kledingkast leeggeruimd en zat erdoorheen. Mijn moeder hield een sleutel omhoog, de sleutel droeg de tekst "Mastersleutel, mag niet weg." (Hoe doet ze het toch iedere keer)Ik hikte in tranen de vraag waar ze hem vandaan had: "uit het sleutelkastje." Ik had het niet meer, daar had ik al 3 keer gekeken. Maar de hanger was geel en niet wit, dus ik had eroverheen gekeken. Punt is echter dat hij op de plek lag waar hij vandaan kwam.....en Ron maar zeggen dat ik nooit wat achter mijn kont opruim.