WACK

Versuft loop ik door het huis terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Ik kijk achterom om te zien of ik gevolgd wordt, gelukkig niet. De angst slaat om mijn hart als ik gekraak hoor. Ik sta stil om nog beter te kunnen luisteren maar ik hoor niets meer. Ik loop behoedzaam verder terwijl ik probeer de tranen te stoppen en geen geluid te maken. Ik hoop niet dat ik gevonden wordt.

Ik haal diep adem als ik de volgende kamer nader, voorzichtig steek ik mijn hoofd om het hoekje van de deur...ik zie niemand....ik kijk de andere kant op....ook niemand. Ineens springt de kat tegen me op,ik geef een gil en val op de grond terwijl ik mijn gezicht met mijn handen bedek. Dan merk ik dat het de kat maar is en besef dat ik voor niets gegild heb...nu zal ik zeker gevonden worden.

Ik krabbel overeind en kruip achter het bed. Daar schuil ik in de donkere schaduw terwijl ik probeer mijn gedachten en ademhaling op orde te krijgen. Het zout van mijn tranen plakt op mijn gezicht. Mijn beste vriendin heeft mij herhaaldelijk geslagen en nog steeds is ze niet klaar. Gelukkig ben ik aan haar slagen ontsnapt en vond ik de kracht om weg te rennen.

Ineens hoor ik geluid en ik zie twee voeten aan de andere kant van het bed verschijnen. De schrik slaat om mijn hart, daar is ze. Ik kan geen kant op en weet niet hoe te ontsnappen. Ze zal me vinden, ik weet het zeker. Aanval is de beste optie. Ik tel tot drie spring met een rondgang op het bed en *WACK* vriendin Jedidja met mijn kussen. Daarna ren ik de deur uit terwijl de tranen van slappe lach alweer over mijn gezich rollen.

Jedidja ons virtuele kussengevecht is geweldig *WACK* deze kreeg je nog:-)

De vrouw en haar hondje

Na een zwaar weekend en een bijzonder zware maandag begon deze dinsdag niet optimaal. Ik had een zware nacht gehad en stond op met een bleh gevoel vanwege het druilerige weer. Gelukkig had ik van Jedidja een aantal nummers 'geleend' van Andrea Bocelli, dus deze luisterde ik onderweg naar de bus, dit had echter niet het gewenste effect, ik werd namelijk jankerig van de muziek omdat het bij mij een 'gevoelige snaar' raakt.

Ik stapte in de bus en ook mijn collega stapte in. Wij zaten zo even te kletsen over het werk enzo toen er een vrouw met haar gezicht op 10 over half 8 binnenkwam met haar cocker spaniel hondje. De vrouw wilde bij de stoel voor de rolstoel zitten en probeerde deze naar beneden te klappen. Dit wilde in de eerste instantie niet lukken dus zij gebruikte meer kracht en toen nog meer kracht en toen.....klapte de stoel open op de kop van het hondje, welke direct op de grond ging liggen.

Ik moest zo lachen van het geheel, ik kon er niets aan doen (natuurlijk nadat ik er zeker van was dat het hondje de klap overleeft had) Om de vrouw niet nog kwader te laten kijken draaide ik mijn hoofd weg en de tranen liepen over mijn wangen. Mijn collega vroeg wat er was en ik moest het hem wel vertellen. Ook hij moest bijzonder lachen, en in plaats van dat de vrouw meelachte vertrok haar gezicht naar 5 voor half 7.

Ik had haar dag verpest, maar zij had mijn dag weer goedgemaakt. Met dank aan de vrouw en haar hondje...

Patat en zere tenen

Ik werk nu al een week ongeveer op proef, ik loop mee met mijn ongeveer collega’s om eens te kijken wat het werk inhoud, wat ik ervan vind, of ik het voor ongeveer altijd zou willen doen. Het is geweldig werk, op de zere voeten, de stijfe kuiten en de afgestorven kleine teentjes na. Is je fantasie al geprikkeld? Wil je al weten waar ik me zo al mee bezig houd?

Nou, ik maak deel uit van een wandelgroep op ’s Heerenloo, dit houdt in wandelen met mensen met een verstandelijke beperking. Ik had het nooit zo op deze doelgroep, tijdens mijn Activiteitenbegeleiding Studie heb ik deze doelgroep angstvallig vermeden, ik liep liever in het verzorgingshuis of het Activiteitencentrum stage, nooit of te nimmer had ik kunnen denken dat ik ooit mijn lol zou vinden in het werken met deze mensen.

Als ik vertel dat ik wandel kijken mensen me altijd een beetje raar aan…wandelen….voor je geld? Ja inderdaad, wandelen voor mijn geld. We halen clienten op die behoefte hebben aan deze vorm van begeleiding en we geven ze dat stukje persoonlijke aandacht. Het is heel erg gaaf om deze mensen te leren kennen en de dag met hen door te brengen, wandelend in de natuur, genietend van de omgeving, door weer en wind (behalve bij bliksem en een negatief naar-buiten-gaan-advies)

Een baan is natuurlijk geen baan als er geen ‘vervelende kanten’ aan zitten. Nou ja, vervelende kanten, de afgestorven teentjes is er bijvoorbeeld zo een. Ik heb goede wandelschoenen gekocht, welke natuurlijk enige tijd ingelopen moeten worden. Ik wandel de hele dag zo kwiek als een, tja, als een uhm, wandelende Activiteitenbegeleider, maar als de dag erop zit krijg ik het zwaar. Ik strompel met O-benen naar de bus en van het station naar huis, mensen die goed luisteren horen mij in het voorbijgaan murmelen auw, auw, auw, auw.

En dan hebben we het nog niet over de spierpijn in de kuiten en de rug. Het is een en al ellende, mijn tere lichaampje dat dag in dag uit gestudeerd heeft, is helemaal niet gewend aan deze lichamelijke inspanningen en komt danig in opstand. Maar ik draag het als een echte vrouw, want ik moet groot en sterk zijn wil ik dit ongeveer mijn hele leven willen doen.

Het grootste genot van deze baan is toch wel ‘donderdag patat dag.’ Al twee donderdagen op een rij heb ik patat gekocht van de centen van mijn collega (natuurlijk wel eerlijk terugbetaald, dat verwacht je toch wel van me?) En ik moet eerlijk zeggen, zo’n lekker warm middagpatatje gaat er altijd prima in, en ik hoef niet om de lijn te denken, want ik loop de hele dag (ongeveer).

Ik heb gewoon de ideale baan gevonden, welke ik heel graag zou willen blijven doen (God works in mysterious ways) dus ik spreek mijn teentjes streng toe en dwing ze om nog een dag met mij te lopen, dan is het weekend en kunnen ze bijkomen om, naar ik hoop, volgende week voor het echie mee te doen.