De tandarts

Zoals ik in mijn vorige blog zei:"ik ben een achtbaanschijtbak" maar ik moet jullie nog iets vertellen: ik ben ook een tandartsschijtbak. En nu wilde deze afgelopen maand nu juist het geval dat ik iedere keer met deze angst geconfronteerd werd: hier is mijn verhaal...

Op een dag voelde ik een lichte irritatie in mijn mond dus daarom besloot ik tijdens het poetsen extra aandacht te besteden aan deze irritatie. Een dag of wat ging dit goed, maar de irritatie begon zich daarna langzaam uit te breiden in mijn gebit. Met een schok bedacht ik me dat het mijn verstandskies kon zijn, de gedachte alleen al vervulde mij met ellende. Regelmatig werd ik in de toiletruimte op het werk betrapt terwijl ik uitgebreid achter in mijn mond aan het kijken was of er al iets te zien was (hetgeen grappige conversaties wekte): en ja hoor een klein wit bultje werd zichtbaar en daaromheen, nog meer vuurrode onstoken ellende. "Het gaat wel weer over" dacht ik natuurlijk.

Maar het ging niet over, de ellende werd alleen maar erger. Ik leende de "waterpik"(ja lezer u leest het goed P.I.K. kan er ook niks beters van maken) het ding straalde met een kracht van 6 op de schaal van richter een klein straaltje water op de ontstoken plekken in mijn gebid. De pijn was hels en mijn humeur werd er natuurlijk niet beter op, maar ik naar de tandarts.....? JA uiteindelijk had ik dan de moed gepakt, ik trok het niet meer, bibberend van ellende in mijn bed. Ik besloot in een heldhaftige seconde dat ik de beste man zou vereren met mijn bezoek.

Dus ik het nummer opzoeken (nee, natuurlijk ken ik de tandarts niet uit mijn hoofd, lijk wel gek!) "wij zijn op vakantie tot.... voor afspraak op maandag en dinsdag kunt u bellen met nummmer..... voor afsspraak op woensdag en donderdag met ......(ander nummer) en voor vrijdag met nummer.....(weer een ander nummer) Dus ik belde de beste tandarts van maandag op. De telefoon ging over en ik hoorde "wij zijn op vakantie...." Ik dacht dat ik doof was geworden door de ontsteking, maar nee hoor, na nog 2 pogingen leek het toch echt waar te zijn. Het tweede nummer weigerde ik te bellen, deze tandarts had er zomaar kiezen uit willen trekken zonder reden, dus zelfs als ik mijn tenen zou verliezen en mijn gebid weg zou rotten zou ik niet heengaan. De derde kregen we niet te pakken, dat ging lekker!

Tja en toen was de heldhaftige bui voorbij, het zou allemaal vanzelf wel overgaan. Ondertussen leefde ik op brufen en die verschrikkelijk vieze zuigparacetamol. PIJN PIJN PIJN. Uiteindelijk Ron de tandarts maar laten bellen, vond het niet langer eng om naar de tandarts te gaan aangezien de ellende te groot werd voor 1 mens om te dragen. Afspraak gemaakt. Dag erna afspraak vervroegd "naar de volgende dag!!!!"
Red allert red allert, nou ja het moest maar he, want je kon die man moeilijk bellen met "Laura durft niet." Hele avond besteed aan het opzoeken van horrorverhalen op internet, wortelkanaalbehandelingen, rottende verstandskiezen, schimmelende kaakbeenderen en verterende zenuwen. Het was allemaal te vinden. Vind je het gek dat 40% van de Nederlanders bang is voor de tandarts!!!

De ochtend gewerkt, de middag een uurtje, toen was het zover. Samen met Ron liep ik de wachtruimte in er kwam een vrouw naar buiten "Laura?" Ik mocht naar binnen. In geuren en kleuren vertelde ik de tandarts van de ellende waar ik in verkeerde. Ik mocht gaan liggen en opende mijn mond. De woorden "trekken, wortelkanaal, verstandskies" schoten door mijn hoofd terwijl ik lag te shaken als een martini. "Ontstoken tandvlees" zei de tandarts...tja dat had ik hem ook kunnen vertellen. "Gaatje" zei hij weer, hij pakte een boor en begon. Viel best mee. "Ow er zit nog een randje" zei hij weer "how bad can it be?" dacht ik.

Toen de tandarts met zijn boor bij mijn tenen aangekomen was kreeg ik een straal koude lucht mijn mond in gespoten. "Wedden dat ik kan jodelen!" Hij plakte het gaatje dicht en zei een of ander vreemd woord tegen de assistente. "Nu komt het dacht ik, zegt ie tussen neus en lippen door dat ik aan een kunstgebit moet." Hij hees de stoel overeind en zei iets over het tandvlees goed verzorgen en niets ernstigs kunnen vinden. Pijn kon toch niet zo erg geweest zijn?

Ik had minstens verwacht dat mijn kies eruit moest, had minstens verwacht met een verdoving uit de kamer te komen of dan ten minste met een kaartje waarop de dag stond dat er iets ergs zou gebeuren....niks van dat alles, slecht een briefje met dat ene vreemde woord van de tandarts aan zijn assistente "een receptje tegen de ontsteking" Ik had die man zijn tijd verspild met mijn gaatje en rode plekjes, niks geen dramatisch verhaal! Maar toch zwijg ik hier niet, er moet me toch een erkennende gedachte van het hart:

Ik ben toch maar wel mooi een dappere tandartsschijtbak!

Achtbaanschijtbak

Het was eindelijk vakantietijd en zoals de meeste mensen die niet op vakantie gaan in hun vakantie, besloten wij om dagjes weg te gaan. En net zoals de meeste mensen in hun vakantie, resulteerde dit, ondanks alle goede voornemens, in het weggaan van welgeteld 1 dagje! Maar, dit dagje was dan ook zeker de moeite waard, aangezien wij naar de Efteling gingen met een "vriendenstel."

Samengepropt in onze (groene of blauwe, we zijn er nog niet helemaal uit) alto reden wij de 2 uur durende reis met onze knieeen in onze nek. Gezellig uitziend naar de geweldige Efteling attracties. Ik besloot meteen maar even duidelijk te maken dat ik niet van achtbanen hou, eerdere ervaringen waren mij niet zo goed bevallen. "Het is niet de snelheid" zei ik meerdere malen "het is de hoogte waar ik niet tegen kan!" Dit was geen probleem, alsdus onze vrienden, daarom gingen we ook naar de Efteling en niet naar Walibi.

We reden, dankzij onze TomTom van beter merk, precies zoals gepland het Efteling terrein op. Het duurde even voordat we alle vier uit de Alto gekreukeld waren, maar daar stonden we dan, klaar voor het geweldige pretpark. We waren nog op de parkeerplaats toen we hoorden "Ron" "Ron, Laura" en ja hoor, we hadden de eerste bekenden voor die dag al te pakken!

Wij slimme Nederlanders hadden de dag ervoor al e-tickets besteld via het wereldwijde net, want.....dan hoefden we niet in de rij te staan, maar...aangezien we Nederlanders zijn, was het nog belangrijker dat we dan een euro!!!! korting per persoon kregen. Ik bedoel maar.....

Zonder kleerscheuren liepen we langs de kassarij, vol medelijdend lachend om al die stomme mensen die geen e-ticket hadden gekocht en daardoor ook niet de verbegeerde korting hadden gekregen. Gelukkig viel het weer mee, er was maar 1 wolkbreuk die precies begon toen Ron en Ruud besloten om samen in de achtbaan te gaan, nadat ik iedereen er nogmaals van verzekerd had dat een achtbaan niet echt mijn ding is. "De rij is niet zo lang, dus we zijn zo weer terug" verzekerde de mannen ons. Een half uur later, schuilend onder de paraplu, kwamen ze eindelijk te voorschijn.

Toen was het onze beurt om te kiezen, fata morgana en andere leuke attracties liepen we door. Alle irritante deuntjes meezingend: Geweldig. Toen we alles zo'n beetje gehad hadden zei mijn vriendin "we kunnen ook in de Vogelrock" mijn adem begon te stokken "Dat is toch een achtbaan?" piepte ik eruit. "Mwah, ach,tja, nou zelfs ik durf erin dus dan stelt het niet zoveel voor" antwoordde mijn vriendin. "Is hij niet hoog?" knisperde ik eruit. "Nee, helemaal niet!" klonk de vaste verzekering in de stem. En dus, liet ik me overhalen de vogelrock in te gaan,daar deze alleen "snel en absoluut niet hoog" zou zijn en "ach hij was toch donker, dus ik zou niet zien welke kant we opgingen."

De rij was zo kort dat ik amper geen bedenktijd had en voor ik het wist reed het karretje met mij erin de donkere grot in. Ik bedacht me ineens dat ik de meisjes beneed die uit de rij gehaald werden omdat ze te klein waren. Ik was gewoon een grote schijtbak! Maar ik hield me vast aan de geruststelling van mijn vriendin "snel maar niet hoog." Ik zuchtte, dit zou leuk worden.

Maar toen kwam de eerste bocht, direct na de eerste bocht begon het karretje te klimmen en te klimmen, ik keek omhoog "wat nou donker!!!" de gigantische hoogte van de baan was fel verlicht met spots! Ik keek naar een gigantische hoge baan en tja, ik was er al bang voor, na de hoogte kwam de afdaling!

Toen ik mijn bibberende benen enigszins recht had en mijn stem herwon probeeerde ik iedereen ervan te verzekeren dat het allemaal wel mee was gevallen. Maar mijn foto sprak de waarheid: want op dat plaatje zag je een paniekerige Laura die zich wanhopig vasthield aan haar man, die op de foto blauw aangelopen was vanwege de houtgreep waarin zij hem hield.

Misschien moet ik er toch maar eerlijk voor uitkomen:
"Ik ben een achtbaanschijtbak en ik ben er trots op!"