Het leed dat snoepen heet

Daar zit ik dan. Achter mijn computer. En ik heb een probleem....een groot probleem. Mijn stageplaats is net verhuist en naast de gebruikelijke 'computer-haat-verhuizingen-problemen' is er een nog veel ernstiger probleem, een probleem dat er voor de verhuising niet was: namelijk, al die aardige mensen die zo blij zijn dat we eindelijk een nieuw kantoor hebben. En nu is daar op zich niets mis mee, het is meer de manier waarop ze die blijdschap uitten:
met taart, potten drop, koek en nu we toch bezig zijn vind mijn begeleider het ook leuk om ons te trakteren op taart en de M&M pot maar eens bij te vullen....en je begrijpt natuurlijk wel.....dat is een probleem.

Nu bedenk ik me dat het op zich een probleem is voor mij, maar nog eerder voor mijn weegschaal die mij langzaam moet laten wennen aan de steeds hoger wordende getallen, als hij dat namelijk niet op het juiste tempo doet (langzaam pondjes bijtellen)kon het nog wel eens zijn dat hij mij aan het huilen maakt, en dat doet ie liever niet, maar ook, dat hij door een raam geworpen buiten beland en dat heeft hij helemaal liever niet.

Uiteindelijk kun je je dus afvragen wie het probleem heeft, ik of de weegschaal....Ik klaag dan wel, maar eigenlijk is dat egoistisch, want, ik heb niks te klagen, die arme arme weegschaal..


Morgen zal ik mijn begeleider zeggen dat mijn weegschaal het niet meer aankan en dat we alle snoep de deur uitdoen, want ik weet bijna zeker dat als we het laten staan, zijn weegschaal binnenkort hetzelfde probleem heeft.

SAVE DE WEEGSCHAAL