Ode aan papieren zakdoeken

Er zijn veel dingen uitgevonden die ons leven makkelijker maken, zo zijn er bijvoorbeeld computers die denken zodat jij niet hoeft te denken, er zijn ruimteschepen die satellieten in het heelal plaatsen zodat je overal kunt zijn zonder ergens naar toe te hoeven, er zijn mobiele telefoons zodat je nooit meer met je kleingeld hoeft te prutsen in een stinkende telefooncel of je hoeft te vervelen als je wacht op de trein. Dit zijn natuurlijk geweldige uitvindingen en ik begrijp niet hoe de oermens ooit blij kon zijn met de uitvinding van alleen maar een wiel...(whahaha)

Maar er zijn ook uitvindingen waar we aan voorbij gaan.Uitvindingen die ons leven makkelijker maken zonder dat we er ooit bij stil staan. Ik kijk mijn bureau rond en zie bijvoorbeeld: een papieren zakdoekje. Besteed jij net zoveel tijd aan het uitzoeken van je papieren zakdoek als je besteed aan het uitzoeken van een nieuwe telefoon?

Stel je het leven eens voor zonder papieren zakdoekjes, er zijn een heel aantal situaties mogelijk waarin de behoefte aan een papieren zakdoekje groot is en je baalt als je er geen hebt. Je gelooft me niet? Oke, ik zal er een voor je schetsen, misschien dat je het dan inziet. Doe je ogen dicht (in gedachten dan, want anders kun je het niet lezen) en verplaats je in de volgende schoenen...mannen moeten hiervoor iets meer hun best doen dan vrouwen.

Je hebt net de meest heerlijke, geweldige, stoere, bijzondere, speciale prins op het witte paard gevonden en je bent helemaal gek van hem. Het leven bloeit op om je heen en je bent in de wolken, je lacht de hele dag en alles gaat goed. Het bijzondere is dat deze liefde wederzijds is: amazing. En op een dag is het zover hij vraagt je.... of je met zijn ouders wilt ontmoeten, je denkt "dit is echte liefde, het is zover, de bruiloft zit eraan te komen."En je zegt "ja graag." Dan is de dag daar en je wordt wakker, je opent je ogen en voelt je voor de allereerste keer sinds je hem ontmoet hebt absoluut verrot, je hoofd zit vol, je ogen zijn rood doorlopen en je ziet eruit als een dode vis. Maar je laat je niet uit het veld slaan, deze man is van jou.

Make-up doet wonderen en als je prins je komt halen zie je er beter uit dan ooit, maar: je hebt een enorme loopneus. Je bent zo zenuwachtig dat je zakdoekjes vergeten bent en je denkt "dat komt wel goed." Blijkt dat zijn ouders net zo rijk zijn als meneer Windows himself, ze hebben designer kleding aan en moeder lacht als iemand die net bij de plastisch chirurg is geweest. Jullie drinken thee en de damp zorgt ervoor dat je neus, zo nodig, nog meer gaat lopen. Jullie gaan aan tafel zitten en er liggen 6 vorken en allerlei andere martelwerktuigen, bestek genaamd, dat je nog nooit gezien hebt. Maar je doet je vriend na en het gaat best aardig.

Dan voel je ineens een druppel lopen. Je kijkt de tafel rond, niemand kijkt en je veegt de druppel af aan de mouw van je zwarte H&M jurkje, ow jee, dat had je beter niet kunnen doen, een heel slijmspoor vormt zich op de mouw van je jurk. Maar daar komt de tweede druppel. Je pakt je servet en doet of je je mond afveegt, maar beseft, net te laat dat de butler die vieze doek straks op moet ruimen, dat kun je dus niet maken, want een butler verteld alles tegen zijn baas, de pa van je prins dus....

Je kucht en probeert je neus op te halen, je denkt zelfs even aan de rand van het tafelkleed. Dan heb je het "wc-papier!" Je loopt naar de wc en snuit je neus, hehe dat lucht op. Maar je bent de gang nog niet door of daar bliebelt weer een druppel...en met een wc-rol door het huis lopen, dat lukt ook niet erg....Dan gebeurt het allerergste. De moeder van je prins kijkt naar je mouw en zegt: 'wat is dat voor viezigs?' Je verzint snel 'de hond heeft tegen mijn mouw aangelo........' en bedenkt dan dat de mensen helemaal geen hond hebben. Zeg je prins maar gedag.

Wat ik probeer duidelijk te maken is dat de aanwezigheid van een zakdoek de toekomst van je leven kan bepalen en als ik je dit voorbeeld niet had gegeven had je waarschijnlijk gedacht dat ik overdreven had.Nou, mooi niet dus. Daarom mijn tip lieve persoontjes, zorg dat je met zoveel respect met jouw pakje papieren zakdoekjes omgaat, als je doet met je mobiele telefoon. Want de zakdoek is een van de beste uitvindingen ooit!

Zo'n middernachtervaring

Soms heb ik zo'n dag waarop alles ineens helder wordt en meestal is dat om 00.00u als ik eigenlijk in bed moet liggen, maar niet in bed lig. Ik heb dan wat filmpjes gekeken op de computer en wordt slaperig: tijd om naar bed te gaan. Al het geluid gaat uit en ik ga naar de startbalk om de computer (die ongeveer 12 uur van mijn dagen uitmaakt) uit te doen. Dan is het ineens (bijna) stil. Dit zijn bijzondere momenten, momenten waarop je even alleen bent met jezelf. Nu kan een mens twee dingen doen:

1. de computer uizetten en naar bed gaan, proberen deze gedachten uit te schakelen en te slapen
2. genieten van dit heldere moment, want morgen is het waarschijnlijk weer weg

Vandaag heb ik gekozen voor de tweede optie.

Het is niet zo dat ik denk aan al mijn ernstige fouten, nare dingen of blunders, dat is juist het bijzondere van zo'n middernachtervaring. Ik denk aan de momenten dat ik als jong ambitieus meisje een boek wilde schrijven, ik schreef en schreef en schreef, met een vulpen, want ik vond dat schrijvers met een vulpen schreven, niet typten, maar schreven. Ik verzon een karakter voor de hoofdrol van mijn boek, een jongen natuurlijk, want jongens mogen veel stoerdere dingen doen dan vrouwen, deze jongen was de prins op het witte paard (in mijn boeken dan) Ik zie mezelf vanaf een afstandje zitten aan mijn bureau met een A-4 schrift voor me en een vulpen in mijn hand, ik wilde zo graag schrijver worden...

En nu, wat is er overgebleven van die ambitie? Ik denk met een liefdevolle herinnering terug aan deze tijd waarin ik dacht dat fantasie genoeg was, ik denk terug aan de tijd waarin spelen met woorden mijn passie was en ik me terug kon trekken in een wereld die ik zelf gemaakt had, een wereld die zorgeloos en prachtig was, waar geen echte problemen speelde en kattekwaad nog geen criminaliteit werd. Wat is er gebeurt met dat gepasioneerde meisje?

Ik denk dat andere zaken voorrang kregen, de strijd tegen mijn karakter, de studies, de ambities in de echte wereld maakte dat mijn fantasie verdween naar een plek ver in mijn gedachten, maar ergens, ergens leeft mijn hoofdrolspeler nog, ergens sluimert hij nog op de achtergrond en wacht tot ik de vulpen weer pak. Is hij dan nog de prins op het witte paard? Ik denk dat niet, hij zal gewoon een mens zijn in een wereld die problemen kent, maar hij zal sterk genoeg zijn om deze door te komen, net zoals ik dat ben.

Misschien dat mijn blog mij op den duur zal helpen mijn passie voor schrijven aan te wakkeren, misschien dat ik ooit mijn liefde voor woorden weer op zal pakken en mijn fantasie weer de vrije loop zal laten, misschien wordt ik ooit een echte schrijver, misschien wordt ik ooit weer dat gepassioneerde meisje, misschien vind ik ooit die weg weer waarin ik wist dat ik het kon.

Meneer Winter (Seizoenen deel 2)

Trots ligt meneer Herfst in bed, hij voelt zich zo ontzettend goed. Waar hij lange tijd moeite had om te laten zien dat hij nog steeds een krachtige man is, is het hem nu gelukt om door te breken. Hij had de kasten met alle Herfstspullen uit de kast gehaald, hij had de wind om de huizen laten gieren, hagel laten vallen en mensen bang gemaakt met bliksem. Hij had zelfs iemand horen zeggen "het is toch wel echt herfst" en de andere mensen beaamde dat. Als klap op de vuurpijl belde zelfs meneer Winter op om te zeggen dat hij gezien had dat de Herfst doorgebroken was. Hij was zo trots dat hij er bijna niet van kon slapen, maar uiteindelijk dommelde hij in en sliep een heerlijke slaap.

Maar toen hij de volgende dag wakker werd schrok hij, de mensen liepen met hun winterjas, sjawls en handschoenen aan. Had hij dan toch teveel wind gegeven, hadden de mensen het zo koud? In paniek keek hij verder het land over en hij wist niet wat hem overkwam, op bepaalde plekken in het land waren de straten wit, de bomen waren kaal en de wind was guur. Dit was niet zijn weer, dit was niet het weer van meneer Herfst. Als meneer Herfst het weer regelde waren de straten nat (niet wit) waren de bomen bedekt met enkele oranje en gele blaadjes (niet kaal) en was de wind hard (niet guur.) Had hij een fout gemaakt, was hij te hard van stapel gelopen?

Meneer Herfst belde meneer Winter op, maar deze nam niet op. Hij belde nog een keer en nog een keer en nog een keer en vervolgens kreeg hij meneer Winter aan de lijn. Maar nog voordat hij kon beginnen met praten was meneer Winter hem voor. "Is het niet geweldig" riep hij uit. "Ik heb zo lang in een hoekje gezeten, bang dat ik de winter niet meer in de vingers had, maar nu, nu heb ik iedereen laten zien dat ik er nog steeds ben!" Meneer Herfst stamelde "je nam niet op..." "Nee, ik heb het zo ontzettend druk, op het moment dat jij belde was ik net aan het kijken hoeveel ijs ik nog heb om op de sloten te leggen, ik ben van plan de kinderen een heerlijk schaatsweekend te geven!" Meneer Herfst zakte in zijn stoel en zei niets, kon niets uitbrengen.

"Meneer Herfst....? Meneer Herfst....? Ik wil u bedanken voor de moed die u me in hebt gesproken gisteren. Ik was zo enthousiast dat ik meteen aan de slag ben gegaan vanacht."

Meneer Herfst wist piepend uit te brengen: "Ik ben eerst." "Wat zei u?" "Ik ben eerst, ik bedoel, na de Zomer komt de Herfst en eindelijk was ik er. Ik ga even in bed liggen en het is meteen Winter....dat kan toch niet. Alle kinderen leren op school dat na de Zomer eerst een tijdje de Herfst komt, niet maar 1 dag."

Meneer Winter was stil. "Maar, maar ik dacht...nou ja, u had het gisteren over een deadline en ik was zo enthousiast en zag dat mijn kou-kast uitpuilde en toen, nou ja, ik dacht eerst alleen een beetje kou, maar toen vond ik het ook leuk om de straten wit te maken. En toen dacht ik, ach Sinterklaas komt er zo aan en Laura en Jedidja draaien al kerstmuziek, ik wist het echt niet meer." Meneer Herfst haalde diep adem en zei "meneer Winter, ik weet het goed gemaakt, als u nu gewoon doorgaat met het inspecteren van uw kasten, maar de inhoud nog niet gebruikt, dan maak ik eerst mijn regen en storm en bliksem op, want als u nu al begint met het legen van uw kasten, dan heeft u niets meer over in Januari en dan moet de Lente dan al komen en dan, nou ja, u snapt wel, dat gaat niet. Meneer Winter huilde excuses en zei dat hij het echt niet expres gedaan had. Meneer Herfst zei dat het wel goed zat, hij kon het ook wel begrijpen, hij had ook zo lang gewacht voor hij eens door kon breken. Misschien zouden zij en de vrouwen Lente en Zomer eens werkoverleg moeten houden.

Meneer Winter deed zijn kasten dicht en meneer Herfst haalde zijn 'herfstzon' uit de kast, de witte straten waren zo weer nat, zoals het hoorde. Hij liet een aantal blaadjes vallen en draaide de termostaat in zijn kamer naar 11 graden (meneer Winter had hem op 2 graden gezet die nacht, kon je je voorstellen!) Hij zag de mensen hun sjawls afdoen en hun jassen open. Kwam alles toch nog goed. Hij glimlachte en dacht aan zijn goede vriend de Winter, wat een enthousiaste man was dat toch.

Meneer Herfst (Seizoenen deel 1)

Het was al bijna november toen de herfst het zat was, hij was het zat om in zijn luie stoel te moeten zitten met de donder, de bliksem en de hagel netjes in de kast. Hij was het zat om thee te drinken en dr Phil te kijken zonder ook maar enige vorm van actie. Hij belde de winter op om te vragen of deze wel eens het probleem had dat de tijd nog niet aangebroken was om winter te worden terwijl het volgens de seizoenkalender al winter was. De winter barste bij die vraag in tranen uit, ook hij kende het probleem.

Meneer winter haalde aan de telefoon allerlei herinneringen op over de tijd dat hij nog kon vriezen uit volle kracht, de tijd dat zelfs Willem Alexander zijn ijs niet kon weerstaan en zelfs onder een andere naam de elfstedentocht meedeed, de tijd dat kleine Laura leerde schaatsen, de tijd van de liedjes over de witte kerst. Maar zijn kracht nam af, hij kon het niet meer zo laten vriezen, hij wilde zo graag een witte kerst, maar door zijn enorme ouderdom kreeg hij het vaak niet witter dan een paar vlokjes en niet op kerst maar een paar weken na die tijd. En voor meneer Herfst en meneer winter het wisten waren ze beide aan het huilen.

Meneer Herfst besloot dat het genoeg was geweest, hij wilde weten of mevrouw Lente en mevrouw Zomer hetzelfde probleem hadden, hij belde eerst mevrouw Zomer op, haar zonnige stem antwoordde toen zij het probleem gehoord had, "ach meneer Herfst, wat naar toch dat u nog steeds niet de mogelijkheid heeft om iets te doen. Hoe kan dit toch, wat houdt u tegen?" Meneer Herfst wist het niet, hij zou bijna weer in tranen uitbarsten, maar dat deed hij niet, hij is natuurlijk een man, en mannen huilen niet als zij een vrouw aan de telefoon hebben. "Dus u kent het probleem niet?" De Zomer was even stil, "nee" antwoordde zij toen, "ik kom gewoon als het mijn tijd is, eerst langzaam, mevrouw Lente en ik spreken altijd goed af wanneer zij gaat en wanneer ik kom. Misschien moet u mevrouw Lente eens bellen om raad, zij is een wijze vrouw."

En dus belde meneer Herfst mevrouw Lente op. Hij legde haar uit dat hij nog steeds met zijn pantoffels aan zat en dat hij inmiddels klaar was om op te staan, maar dat hij op de een of andere manier maar niet door kon breken. De Lente lachte een zonnige lach "ach meneer Herfst" zei ze "meneer Winter is voor mij, voor een vrouw is het makkelijk om een man weg te dringen, ik kom altijd op tijd. Mensen zien mij zoveel liever dan meneer Winter en meneer Winter is lang zo sterk niet meer als voorheen. Ik kom gewoon met al mijn zonlicht en nieuwe blaadjes en meneer Winter is zo verdwenen, hoe graag ik hem op persoonlijk vlak ook mag, professioneel is hij niet zo sterk." Meneer Herfst knikte en bleef stil. "Ach, meneer Herfst, u heeft het ook niet makkelijk, u moet een vrouw wegdrukken en mevrouw Zomer is toch wel sterk en daarbij zien de mensen haar liever dan u. Misschien moet u gewoon proberen alles uit de kast te halen en de mensen laten zien dat u er nog bent."

Gesterkt door de opmerking van mevrouw Lente en de gedachte te willen bewijzen dat mannen sterker zijn dan vrouwen begon meneer Herfst rondjes door zijn kamer te wandelen. Hij inspecteerde de donder en de bliksem, inspecteerde de hagel en de wind en zag dat hij van alles meer dan genoeg had. Hij prikte een datum en kwam op de dag dat de mensen de klok van 3.00 naar 2.00 zetten. Hij lachte, dat was de ideale datum omdat de mensen dan blij zijn dat ze langer mogen slapen. Nou hij zou ze laten zien.

En toen de dag aan was gebroken begon hij het op te bouwen, een beetje wind, een beetje regen een beetje kou en steeds meer en meer en meer. Tot hij vond dat de tijd gekomen was, hij zette de deuren kou, donder, bliksem en hagel open en de hele omgeving sidderde.

Meneer Winter belde op "ik heb gezien dat u er bent" riep hij uit. Meneer Herfst vertelde hem het hele verhaal, hoe het stellen van een deadline hem had geholpen. Meneer Winter was geinspireerd, hij zei "ik hang snel op, ik ga mijn kasten inspecteren en een datum prikken."

En nu genieten we van meneer Herfst en ik denk dat we ook wel een en ander van Meneer Winter zullen zien. Toch hoop ik stiekem dat de vrouwen Lente en Zomer toch sterker blijken te zijn.

Een blije monteur

Het is inmiddels alweer een hele tijd geleden dat ik verteld heb dat de MV (luchtafvoer in de badkamer) stuk was en de man van de woningstichting was geweest om het allemaal eens te bekijken. De halve badkamer lag open omdat de MV helemaal ingebouwd was achter een muur. De beste woningstichtingmeneer heeft hem toen open gesloopt en toen we het kabaal zat waren hebben we de stekker eruit getrokken. Maar deze geluidsbewoner was nog niet weg of we hadden een nieuwe bewoner: schimmel. Jaja en deze was nog bijna hardnekkiger dan de piep die we daarvoor ervaren hadden.

Ron had de woningstichting maar weer eens gebeld, want de man kwam maar niet terug. Gisteren stond hij om 8 uur voor de deur. Ik deed open en hij begon meteen "ik ben zo blij dat u gebeld heeft, het briefje was kwijt en ik wist niet meer waar het nou was, ik ben zo blij dat u gebeld heeft." Ik vond het wel leuk dat ik iemand om 8 uur blij gemaakt heb met iets dat ik niet gedaan heb aangezien Ron gebeld had, maar ik zei niets, laat de beste man maar blij wezen....

Hij was koud in de badkamer of ik bood hem, zoals een goede gastvrouw, een kopje koffie aan, die hij (weer blij) aannam. Hij ging op de stoel zitten en dronk zijn koffie terwijl hij mij vertelde over alle moeilijke dingen die hij als monteur moest doen, kachels die niet doorliepen, maar het probleem lag niet in de kachel, MV's die er niet inzaten maar wel in moesten komen, dat waren de klusjes waar hij niet blij van werd, maar hij was wel blij dat hij het mij even kon vertellen en daar was ik ook weer blij mee.

De hele ochtend hoorde ik de man aan het werk, hij liep heen en weer, praatte in zichzelf, mompelde, zong (weliswaar vals) mee met de radio en praatte nog wat. Het was wel een gezellig aanwezig gezelschap. Na een tijdje verdween hij het dak op (want de MV werd verplaatst) en ik moest zooo nodig naar de wc (had liters thee op) en dacht 'mooi nu kan ik even' maar ik zag dat hij vanaf het dak recht de wc inkeek, laat dus maar weer. Ik telde de minuten af naar half 1 want toen had de beste man pauze. Hij ging naar huis en ik kon eindelijk naar de wc.

Om 13.00u was hij weer terug en begon weer met mompelen, zingen en knoeien, het was gezellig. We dronken nog een bakkie, waarbij hij mij weer zijn verhalen vertelde en daarna ging hij weer aan het werk. Om 14.00u kwam de tegelzetter, de MV-monteur had namelijk een aantal tegeltjes gebroken en die moesten vervangen worden. Toen had ik er 2 in de badkamer!

Ik bood ze beide een bakkie aan en luisterde hoe de tegelzetter diep onder de indruk was van de bijzonder grote verhalen van de MV-monteur en de MV-monteur was op zijn beurt weer blij dat hij zo erkent werd in zijn wijsheid. Om 14.30u was ik ze kwijt, ik deed een spel en was bang dat ik gemist had dat ze gedag hadden gezegd, maar nee hoor, ze stonden voor de deur te wachten tot het anti-schimmelspul ingetrokken was. En de grote verhalen kwamen niet uit de lucht vallen.

Om 15.30u werd ik bedankt voor de enorme gastvrijheid, hij vertelde me dat de schimmel hardnekkig was, maar hij spoot er nog wat spul op en dan moest het goedkomen. Daarna ging hij er vandoor, hij was toch een hele dag bezig geweest!

Ik keek een uur later naar het plafond van de badkamer, maar onze schimmel is gelukkig hardnekkig, hier ben ik blij om omdat ik anders zo alleen in huis zou zijn, nu heb ik allemaal schimmel om me gezelschap te houden.

Om 21.00u belde de onderbuurvrouw aan. Ze vroeg "wat hebben ze bij jullie gedaan want ik doe mijn MV uit en er komt toch een zooitje herrie uit!"
Ik ben bang dat ik de beste man nog eens een tijdje over de vloer krijg, ach, als hij er maar blij van wordt.....

Van het warretje

Ik ben helemaal van het warretje, ik weet het gewoon echt niet meer en het wordt alleen maar erger, iedere keer als ik televisie kijk, buiten loop, boodschappen doe of bij iemand anders thuis kom...

In mijn beleving is het herfst, de blaadjes vallen van de boom, een heerlijk zonnetje onder een gure wind, de gedachte dat ik vorige maand nog ging barbecueen en nog meer van dat soort zaken, we leven zelfs nog in de zomertijd!

Ik raakte in een shock toen ik begin september de eerste pepernoten zag, de eerste marsepijn volgde iets later en ja hoor, daar kwamen de kerstballen ook al en natuurlijk, de oliebollenkraam kan ook niet ontbreken. En ik raak er helemaal van in de war. In het begin probeerde ik al die heerlijkheden nog te weerstaan, maar laatst heb ik pepernoten gehaald zodat ik binnenkort op vrijdag, zaterdag en zondag de 'club van Sinterklaas' in stijl kan kijken op televisie.

Maar tijdens mijn scriptie, als ik een lekker muziekje op heb staan, kom ik ineens midden in de kerstsfeer, want de kerstcd van Josh Groban staat heerlijk verspreid door mijn lijst. Mijn moeder wist niet wat haar overkwam toen ze mij ineens 'Stille Nacht, Heilige Nacht' mee hoorde blerren, naast de gebruikelijke nummers. En ik wist het ineens ook niet meer is het nou "Stille Nacht, Heilige nacht, Sinterklaas wordt verwacht?"

Dit weekend ga ik de folders van de speelgoedwinkels maar eens doorlopen, misschien zie ik een barby of een spel dat ik wil voor Sinterklaas, dan kan ik het lijstje meegeven aan mijn moeder die eens in het jaar het lijstje persoonlijk aan hem overhandigd. Dan hoef ik alleen nog maar te wachten tot 5 december! Maar in de tussentijd kan ik al lekker in de sfeer blijven......al weet ik niet precies welke sfeer het nou is....

De reis door mijn kamer

Deze maandag begon zoals iedere andere maandag. Ik werd wakker van mijn wekker om 8.00u en verzette hem vervolgens naar 8.30u, ik ging me wegen, gister uit eten geweest, dus wegen was niet zo'n succes. Daarna eten, yogurt en 3 droge crackers, computer aan, msn aan, met Jedidja kletsen etc. Maar toen gebeurde er iets wat anders nooit gebeurt, ik keek mijn kamer rond en dacht "wat een zooi" en begon, jawel echt waar, met opruimen! (Ik zei toch dat dit anders nooit gebeurde, het opruimen bedoel ik dan)

Ik begon met mijn laatjes in het bureau, sjonge jonge ik wist niet dat ik al die prachtige dingen nog had! Maar nu ik weer weet dat ik ze heb kan ik ze natuurlijk niet weggooien, stel je voor dat ik het ooit nog een keer nodig heb! Toen de laatjes klaar waren (bijna alles zat er nog in maar dan netter opgestapeld) ging ik verder met de zooi onder mijn bureau, oke, hier woonde dus een grote stofwolk, dat wist ik niet, hoewel ik wel iedere dag mijn voeten hierin plant (ahum)

Vervolgens de rest van mijn kamer een beetje gezogen, achter de prullenbak (was nodig, meer zeg ik niet) en toen, jawel, het moest echt gebeuren, onder mijn bed. Aiaiai, ik wilde het liefst mijn bed weer terugschuiven, niemand die het ziet, maar dat kon ook niet meer, dus ik pakte de stofzuiger en zoog, met mijn ogen dicht, het ergste weg. Stof, haar, papiertjes en sokken. Ineens hoorde ik gepiep, ik dacht dat dit mijn sok was die net niet door de slang paste, dus ik deed de turbo aan, maar het gepiep hield aan. Ik opende mijn ogen en keek onder het bed. Daar zat een moeder muis met haar 12 babymuisjes, de kleintjes zaten in de hoek gedrukt en moeder stond er beschermend voor, ze hield de kleinste baby in haar armen en keek me angstig aan. Ik mompelde excuses, haalde mijn sok uit de stofzuigerslang en gaf deze aan haar. Vervolgens duwde ik voorzichtig het bed terug en legde nog wat kaas neer. Tja ik heb echt geprobeerd om onder mijn bed op te ruimen, maar je wilt zo'n gezinnetje toch niet dakloos maken! Helaas.

Ik maakte mijn bed op en kwam tot een prettige ontdekking. Ik lag niet iedere nacht alleen in mijn bed, ik ontmoette bij mijn hoofdeind: meneer spin. Ik praatte even met hem, het is een bijzondere man die het ziet als zijn taak om te zorgen dat ik 's nachts niet lastig gevallen wordt door muggen of vliegen. Het is een al wat oudere heer, maar hij doet zijn werk goed, geen last van muggen (niemand denk ik in dit jaargetijde) Meneer Spin en ik hebben een verstandhouding opgebouwd tijdens onze korte ontmoeting, hij is dood en ik leef nog en dat accepteren we allebei.

Na deze ontmoetingen en bijzondere ontdekkingen ben ik gestopt met opruimen. Hoeveel verrassingen kan een persoon hebben he op een dag. Nu zit ik achter mijn laptop en verdoe mijn tijd weer met MSN net als iedere maandafg trouwens.

Johannes en Jacobus

Als er twee mensen in de Bijbel zijn die ik niet begrijp, dan zijn het Johannes en Jacobus in hun wij-wandelen-drie-jaar-met-Jezus-tijd. Daarom wijdt ik een blog aan hen.

Twee stoere rauwdouwers zijn het, twee stoere jongens, op de basisschool waren alle meisjes al verliefd op ze, ze weten wat ze willen en ze gaan ervoor. Daarom kiest Jezus hen ook uit, al die nerdjes zoals Petrus en Levi, kon Jezus wel twee echte kerels gebruiken en daarom koos hij de twee gebroeders Johannes en Jacobus.

Sprong Petrus uit de boot Jezus tegemoed, dan bleven deze mannen koelbloedig in de boot zitten, stel je voor. Stelde Petrus allerlei domme vragen, Johannes en Jacobus bleven zwijgzaam zitten en schudde hun wijze en stoere hoofd.

En hoe denk je dat Jezus die tocht door Samaria kon ondernemen? Omdat hij deze twee sterke beren bij zich had.

Ik vind het dan ook niet meer dan normaal dat deze twee broers ervan uitgingen dat zij beide aan een zijde van Jezus zouden zitten, zij hadden zeker meer recht dan de andere 10 nerdjes met wie zij optrokken, ik bedoel, natuurlijk zou Petrus niet naast Jezus mogen zitten in het paradijs, duh.

Alleen was het probleem wel of links aan de zijde van Jezus van voren of van achteren gezien was, want links van voren gezien is rechts en rechts van voren gezien is links. En over dit lastige wiskundige vraagstuk bogen onze nieuw-testamentische Ezau's zich.
Tot ze het niet meer hielden, ze wilden het weten, maar ze wilden natuurlijk niet zo dom overkomen als Petrus, met al die domme vragen van hem iedere keer en dus, ja, ze bedachten een idee: ze stuurden hun mama erop af!

Aiaiai ze hadden het misschien beter zelf kunnen vragen, want toen ik las dat zij hun moeder erop af stuurden, slonk mijn beeld van hen opeens, deze 'zonen van de donder' werden in mijn ogen opeens een stelletje mietjes. Zelfs Petrus was in mijn ogen stoerder, die stelde zijn domme vragen in ieder geval zelf!

Op het moment dat ik zo eens nadacht over deze twee mannen, kreeg ik mijn twee degoes

en toen stond ik voor de lastige taak hen een naam te geven. Ik hield ze vast, maar ze zijn zo snel en druk, ik moest meteen denken aan de 'zonen van de donder' en zo heten ze dan ook "Johannes en Jacobus." Maar eerlijk gezegd heten ze niet alleen maar zo omdat zij zo wild zijn en mij herinneren aan de donder, zoals Johannes en Jacobus Jezus herinnerde aan de donder. Nee, mijn degoes zijn ook nog eens ontzettend schattig en iedere keer als ik naar ze kijk moet ik lachen, net zoals ik moet lachen om het verhaal van Johannes, Jacobus en hun mama.