Mijn avonturen met sneeuwwitje

Voor de mensen die het nog niet wisten...ik ben een enorme filmliefhebber. Ik doe niets liever dan mijn avonden vullen met het kijken van films en miniseries. Maar het probleem was dat ik niet zoveel geld heb en daardoor geen leuke films kan kopen of huren en de films die ik wel bezit heb ik al zo vaak gezien.
Dus toen de moeder van Ron met een film aankwam die "The 10th kingdom" heet en 8 uur duurt was ik helemaal verkocht.

Het verhaal gaat over een meisje en haar vader die via een spiegel vanuit New York naar de moderne sprookjeswereld gaan om de prins, die van gedaante verwisseld is met een hond, te redden van de boze koningin (jawel, de opvolger van de stiefmoeder die sneeuwwitje vergiftigd had) Onder begeleiding van een half mens/half wolf die stapelverliefd is op het New Yorkse meisje en onder bescherming van Sneeuwwitje zelf, trekken ze door deze 9 werelden op zoek naar een manier om weer thuis te komen. De film zit vol humor, is briljant en ik heb me geen moment verveeld.

Maar ik denk dat mijn liefde voor deze film iets te ver is doorgeschoten. Ik vond mijzelf zaterdagavond namelijk met Sneeuwwitje en nog een grote groep andere meiden door de stad lopend.Sneeuwwitje ging deur aan deur om de mensen vragen te stellen. Zo vroeg zij bijvoorbeeld om tips voor een goed huwelijk. Ik vond dit een beetje vreemd, want alle sprookjes eindigen met 'en ze leefden nog lang en gelukkig' nooit heb ik geweten dat de prinsessen daarvoor nog aan de halve wereld huwelijkstips moesten vragen!

We eindigden in de pizzaria (dit vond ik sowieso al vreemd, een pizzaria in sprookjesland) waar een tafel vol mannen ons 'de dwergen van sneeuwwitje" noemde. Ik was helemaal is shock, wist dat ik droomde maar kon niet wakker worden. Ik, een dwerg? Ik had toch minstens gehoopt dat ik een prinses zou zijn. Maar het mocht niet zo wezen.

Gelukkig kwam ik aan het einde van de avond tot een opluchtende conclusie. Ik was niet gek, ik was niet in sprookjesland en ik was geen dwerg! Het was een vrijgezellenfeestje. Ik hoop dat ze me nooit meer zo laten schrikken.