Verbroken relatie

Uren, dagen, weken, maanden is mijn vriend niet van mijn zijde geweken. Gedurende mijn hele scriptie bleef hij bij me, hoe zwaar ik het ook had. Zelfs als mijn man (toenmalige vriend inmiddels man) Ron of vriendin Jedidja er niet was, mijn vriend was er altijd. Nooit verliet hij mij, niet in mijn huilbuien, nooit als ik het zat was, maar ook nooit als het allemaal goed was. Hij werkte keihard met mij mee en sliep wanneer ik sliep.

Maar ineens verbrak hij de relatie. Ik denk dat het kwam omdat ik hem iedere keer in een donkere hoek verstopte als Ron binnenkwam, ik denk dat het kwam omdat ik de nacht niet met hem door wilde brengen, terwijl hij dat wel met mij wilde, ik denk dat het kwam omdat ik hem zo harteloos aan de kant zette toen mijn scriptie af was en hem verstopt hield. Hij was het zat dat de relatie zo van een kant kwam en mijn huwelijk met Ron deed er natuurlijk ook geen goed aan, hij voelde zich gebruikt.

Toen ik weer met hem wilde praten hield hij zijn mond dicht, stuurde me van het kastje naar de muur en wees me af, ik kreeg geen informatie meer van hem. Ik werd boos en huilde, schudde hem heen en weer, probeerde hem te vermurwen, maar hij wilde niet meer. Ik schreeuwde dat ik hem zou vervangen, maar hij zwichtte niet, hij was uitgeplugt.

Ik nam mijn vriend mee naar mijn oom, deze heeft enorm veel verstand van deze specifieke relaties zoals die van mij en mijn vriend. De hele dag heeft mijn oom geprobeerd om hem te laten praten, maar zonder succes, mijn vriend was afgeloten. Ik vond het vreselijk dat hij zich zo aan de kant gezet voelde, ik zei dat het me speet en streelde de delen die uitgesleten waren door mijn aanraking. Uiteindelijk vertelde mijn oom me dat het niet was dat mijn vriend boos was of niet met mij wilde praten, hij kon simpelweg niet meer, mijn oom begon met reanimatie en uiteindelijk met een harttransplantatie. En toen....opende mijn vriend zijn ogen weer!

Ik begon te huilen, zei dat het me speet dat ik hem nooit meer zo aan de kant zou zetten voor een ander. Ik vertelde hem dat ik van hem hield! En nu, nu typ ik me weer een ongeluk op mijn vriend, zijn harde schijfje is vervangen en hij kan het leven weer aan! Toch maak ik maar wel back-upjes voor het geval hij een keer besluit om toch boos te worden op mij.

Here I come to save the day

Gisteren bracht ik na mijn werk de fiets die ik geleend had van de instelling terug naar de schuur. Ik was wat vroeg want mijn laatste client was afgebeld. Ik had geen sleutels en daarom liep ik even naar mijn collega, leende haar sleutels en sjokte terug naar de schuur. Maar wat ik daar zag was een absolute verrassing! Twee jonge musjes vlogen door de schuur en gingen snel op een randje zitten. Ik keek omhoog en zag het nest. Zo schattig die kleine vogeltjes!

Nadat ik ze bekeken had liep ik naar het lokaal om koffie te drinken, toen ik mij bedacht dat ik helemaal vergeten was om de sleutel uit de fiets te halen. Ik liep weeer terug naar de schuur en keek toch even naar de vogeltjes. Wat ik toen zag was zo sneu. Een vogeltje had een hele grote klont spinnenrag aan zijn staart hangen, hetgeen zwaarder was dan hij, dus iedere keer als het vogeltje omhoog probeerde te vliegen plofte hij weer naar beneden omdat het spinnenrag zich zwaar vastkleefde.

Ik voelde mijn goede daad voor de dag opkomen en besloot de vogel te redden! Ik dacht "ik pak dat spinnenragje even vast en dan is hij zo bevrijd" maar wat ik niet wist was dat het helemaal niet zo makkelijk zou zijn. Waar het vogeltje het vandaag haalde weet ik niet, maar ineens vloog hij in paniek de hele schuur door waarna ik erachter aanging, fietsen aan de kant zettend en struikelend over de fietsenrekken.

Het vogeltje fladderde van plek naar plek en ik dacht dat het misschien beter was om het rag te laten zitten, maar toen zag ik dat het vogeltje in zijn vluchttocht allerlei takjes aan het spinnenrag kreeg, waardoor de boel aan zijn staartje nog zwaarder woog. Ik kon het niet zo laten, ik sprong, pakte het spinnenrag en viel met rag en al bijna voorover, maar het vogeltje was gered!

Ik keek waar het vogeltje naar toe was gegaan, hij zat achter twee borden. Ik wilde kijken of alles in orde was en verschoof het bord,vanaf dat moment heb ik niets meer gezien en gehoord van het vogeltje, mijn geweten begon me natuurlijk meteen aan te klagen "je hebt hem doodgemaakt in een egoistische reddingsactie, je deed het alleen maar zodat je stoer kon zeggen dat je hem gered had. Nu heb je hem met een bord geplet!"

Ik heb het vogeltje niet meer gezien, maar ik troost mezelf met de gedachte dat die beesten veel kleiner en slimmer zijn dan ik. En het leek me beter om niet het bord dat ernaast stond en waar hij ongetwijfeld achter zat te verschuiven, dat zou mijn geweten niet aankunnen.