Als kind zei de dokter dat mijn neusamandel eruit gehaald moest worden. Ik kreeg een videoband mee (ter voorbereiding op de operatie) waaop ik, als kind, kon kijken naar een ander kind die de operatie onderging, inclusief de bloederige operatie zelf. Ik kon dus niet zeggen dat ik ernaar uitkeek toen ik dat eenmaal had gezien. En gelukkig dacht de KNO-arts er ook zo over, volgens hem hoefde mijn amandelen er niet uit. JOEPIE, dacht ik.
Maar hoe ouder ik werd hoe meer klachten ik kreeg: benauwd, hyperventilatie, moe en snel geprikkeld. Meer dan eens begeleidden mijn ouders mij door een "hyperproces" door me op een stoel te zetten en te verplichten rustig te ademen. Naar verloop van itjd leerde ik me aan dat ik tot mijn buik moest ademen, in en uit, jammer genoeg leerde ik mezelf alles verkeerd om aan en dus werd ik nog benauwder. Uiteindelijk, op mijn 25e, in een stomme bui van zelfbedacht heldenmoed, naar de dokter gegaan. De neusamandel van mijn vader was ook nooit vanzelf weggegaan en die van mij zou er misschien ook nog zitten. En ja hoor, doorverwijzing naar de KNO-arts...sta je daar buiten met het papier in je handen..."joepie" (I guess)
Telefoon 1 keer over laten gaan "neemt niet op, he jammer, volgende keer beter" nog een keer proberen "met de assistente van de KNO-arts" "uhm, tja, nou uhm" mompel ik, maar ergens in mijn gemompel vangt ze toch het woord "afspraak" op "Ik zal even voor u kijken" ik wacht, afspraken met specialisten duren toch maaaaaanden! "Volgende week???" (SHOCK) En voor ik zelf goed en wel doorheb wat er aan de hand is zit ik er dan....bij de KNO-arts in de wachtkamer.
"Mevrouw van der Veen" mijn benen staan op, mijn hoofd denkt "run, while you still can!!" maar braaf volg ik de dokter in zijn kantoor. Ik kijk even rond: er hangen veel tekeningen van kinderen, die waarschijnlijk na een heftige ingreep de opdracht van papa en mama hebben gekregen een tekening voor de dokter te maken, want de dokter heeft ze wel pijn gedaan, maar voor hun eigen bestwil. Of misschien wel een tekening gemaakt hebben omdat de amadelen er toch niet uit hoefden! Er is dus nog hoop. En dan wijst hij naar een stoel...nou ja stoel....het lijkt wel een Middeleeuws martelwerktuig, mist nog net de riemen om de armen op zijn plaats te houden. Ik ga ziten en hi opend een laatje met haken en klemmen (je weet wel, die je bij de betere barbecuespeciaalzaak kunt kopen. Hoppa, klem in mijn neus, even ademen, wat is de klacht? "Alsof ik altijd om een hoeje moet ademen." Nog een klem, tja, gaat u daar maar zitten. Ik spring uit de martelstoel en duik in de gewone stoel tegenover de dokter....
"U heeft geen amandel die in de weg zit......randje in uw neus zichtbaar en.." "ik weet zeker dat hij tegen me praat, maar..:geen amandel???" en dan komt het "operatie" het woord is gevallen, mijn grootste angst werkelijkheid. Afspraak met de zuster en dan naar de Anesthesieafdeling. "Weet je al of je de operatie wil?" Ik knik verbluft. Voor ik zelf goed en wel weet wat er aan de hand is heb ik een lijst met vragen in handen en wordt ik naar een tafeltje gewezen. Ik kan me dan meteen melden bij anesthesie. Ik ga aan tafel zitten en begin het examen, maar na 2 vragen die ik niet kan beantwoorden zonder er over na te denken, stop ik alles in mijn tas en ren naar buiten.
Een paar dagen later ontvang ik een telefoontje "of ik mijn dossier bij me had" tja, oeps sorry...Ik wordt doorverbonden naar anesthesie om op te biechten dat ik verduisterd heb en krijg meteen een afspraak...en bedankt. En daar verschijn ik op de afspraak, met vragenlijst en dossier en al. Ik wordt compleet doorgelicht...Conclusie: u bent gezond! JEEJ! Sukkel die gezond en wel onder het mes gaat toch...wrong...ik moet toch.
Ik wacht en wacht en wacht en wacht, maar de oproep komt maar niet. He jammer toch! Maar mijn lieve collega verzekerd me dat het toch echt gaat gebeuren en dan ineens ligt er een brief van het ziekenhuis op de mat. Operatie op 4 november 2010 om 09.00u melden. Met jas nog aan begin ik alle afspraken af te mailen en Ron en familie te bellen. En met vrees en beven komt de 4e november dichterbij.
En dan is het zover...om 08.40u gaan we op weg, ik meld me en wordt naar afdeling Oost gestuurd. Als een stijve plank met rillende benen loop ik de lift in, meld me en mag plaatsnemen in de wachtkamer. Na een minuut of 20 komt de verpleegster melden dat "als die meneer geweest is, ze mij komt halen." ...uhm geen haast hoor, take your time, rustig aan. We lezen de krant, de Libelle (wat hebben die mensen toch een nietszeggende ellende, nee dan ik...ik wordt geopereerd!)
Ik wordt gehaald en krijg een kamertje apart...daar wordt ik zo mogelijk nog zenuwachtiger van....waarom alleen? Is het zo ellendig? De zuster neemt een vragenlijst met me door en verteld me dat het mogelijk is dat ze wat cocaine op mijn watten doen om de bloeding te stoppen. LOL ik heb me mijn hele pubertijd zo goed gedragen, krijg ik hier concaine. Dan begint het wachten. we wachten een uur, waarvan ik 20 minuten in alle heftigheid heen en weer ijsbeer en een hele versleten sleuf in de vloer achterlaat. En de klok tikt door. Dan komt de zuster binnen, ik mag me omkleden, over 30 minuten ben ik aan de beurt.
Ik krijg een prachtige operatieonderbroek (jeukt!!) en een operatiehemd, die prachtig bij mijn ogen past. En dan, na een uur wachten ben ik aan de beurt (om 11.30u) de zuster brengt me naar de operatiezaal samen met nog een andere zuster. Nadat e me gevraagd heeft of ik mijn kamer af wil staan aan een mevrouw die erg verdrietig is, dan kom ik gewoon op zaal. Ze vertellen me over de kaassoep die ze die dag hebben en vragen of ik daar ook wat van wil, en ik lust vast wel thee als ik terugkom. Na 24 uur nuchter zijn wil ik alles wel eten en vooral aan de thee!
Ron neemt afscheid bij de deur en de zusters rijden me naar binnen. Ik moet overstappen op de operatietafel, er ligt een papiertje overheen. Dapper stap ik over en zak met 1 been door de tafel...weet ik veel dat er een gat inzit!!!! We moeten allemaa lachen "ik zeg het altijd!" verontschuldigd de zuster zich. Ach, ik ben allang blij dat ik lachend mijn ellende tegemoed ga! Twee hele aardige zusters helpen me aan een infuus (fobie nummer 1 voor mij) en uit alle hoeken en gaten verschijnen de mensen die mij gaan opereren. Ze stellen zich voor en ik zeg dat ik blij ben dat ze tegen me praten en grapjes maken. Dan komt er een man binnen "die praat niet zoveel" zegt de zuster. "Daar ben ik de man voor" meldt hij zich "ik moet luisteren." Ach, zo heeft iedereen zijn taak.
Ik krijg een kap op mijn neus met zuurstof en moet goed ademen. Ik vind het heerlijk, voor het eerst in tijden echt lucht. Dan zeggen ze "welterusten" beetje paniekerig adem ik door "ik ben helemaal niet moe!" Ik probeer goed mijn ogen open te houden, stel je voor zeg dat ik weggereden wordt terwijl ik nog wakker ben.
Dan wordt ik wakker. Een zaal met enkele mensen en zusters. Ik heb zo'n dorst! Krijg een spons in mijn mond want volgens de zuster kan ik niet slikken. Dan dringt het tot me door "ik ben al klaar!" Voel me heerlijk! Zeg tegen de zusters dat ze pauze moeten nemen en zeg iedereen in de zaal gedag. Dan zegt de zuster dat ik naar de zaal mag. Ik wordt gehaald en schijn iedereen op de gang gedag gezegd te hebben. In de zaal zeg ik ook tegen iedereen "hallo." Ik krijg een blad eten op mijn bed, maar ik heb geen honger. Ron en mijn moeder komen gezellig langs. Een meneer geeft aan naar huis te willen, hij ligt al heel lang op de zaal. Hij gaat naar de gang om te wandelen en komt terug met de mededeling dat hij naar de wc is geweest. Ik schijn hierop geantwoord te hebben "dan mag je naar huis, staat in het boekje" de zuster geroepen te hebben en gezegd te hebben dat de man naar huis mocht omdat hij geplast had. Ook vond ik dat iedereen mooie kleurtjes in de haren had. Vraag me toch af of ik cocaine heb gehad.....
Opdracht van de zuster: "ga maar slapen" Ook onzin, eerst laten ze je slapen, dan maken ze je wakker, dan zeggen ze weer dat je moet gaan slapen. Whatever. Mijn moeder is al weg, maar Ron zit naast mijn bed. Ik doe mijn ogen dicht en probeer te slapen. Dan komt er een andere zuster met een hoop poeha binnen, ze scheurt met gordijnen, kletterd bedden aan de kant en verkondigd dat het "HEEL WARM IS" vervolgens stuurt ze Ron weg "want zij moet slapen." Ik hoor alles, maar mijn lichaam kan de energie niet opbrengen om te protesteren, ik wil niet dat Ron weggaat. Ron zegt me gedag en ik hoor dat hij om 17.00u mag bellen of hij me kan halen. Stel je nou voor dat ik dat niet gehoord had, dan was ik toch helemaal in paniek wakker geworden, had ik waarschijnlijk boos geworden op Ron dat hij zomaar was weggegaan!
Ik lig daar een beetje met de gordijnen dicht als onze vriend die in het ziekenhuis werkt even bij me komt kijken. Tjonge, dat was echt heel fijn, lag daar zo alleen. Als hij weg is komt de zuster weer, rost de gordijnen open en zegt dat ik moet proberen te slapen "dat probeer ik" even later komt ze weer "ik moet slapen" *zucht* "ik zou wel willen." Ik wordt ineens heel beroerd, misselijk, moe en zweterig. Ik vraag de buurvrouw of zij op de knop wil drukken, want die van mij is buiten bereik. Na een hele tijd komt de zuster "je bent aan het hyperventileren, je moet goed ademen..." *zuchtzucht* mijn hele neus is volgepropt met watten "goed ademen...aha"
Om 16.30u wordt ik uit bed gehaald, ik moet plassen. Ik wil helemaal niet plassen, maar de zuster trekt me uit bed. Halverwege de zaal wordt ik draaierig van ellende en ga weer naar bed. Een half uur later proberen we het weer, ze pakt me bij een arm, neemt haar telefoon op en begint te kletsen terwijl ik me uit alle macht staande probeer te houden. Het lukt, ik duik mijn bed weer in en hoor hoe de zuster tegen een andere zegt dat ze Ron gaat bellen, ik mag naar huis. Ron komt met een rolstoel en dan mag ik me aankleden. Mijn infuus moet eruit, ik heb gedurende het hele proces tegen iedereen gezegd dat ik panisch ben voor het infuus en iedereen is daar heel goed mee omgegaan. Maar deze zuster trok de pleister eruit en het halve infuus mee "je trekt een beetje wit weg" *JE MEENT HET!!!!*
Naar huis naar huis, dat was een hele operatie. Ik wil de zusters van de eerste helft, de operatiezusters en de KNO-arts heel hartelijk danken voor hun goede zorgen, maar misschien moeten de zusters van de tweede helft zelf maar eens een keer goed slapen!!
woensdag 10 november 2010
donderdag 7 oktober 2010
Marry Poppins wind
De allereerste films die ik mij kan herinneren van mijn leven, toen het nog heel jong was, waren: Robin Hood (de disney versie), Daffy Duck (de kwek kwek slecht verstaanbare versie) en Marry Poppins (degene die iedereen gezien heeft) Ik voelde altijd een enorme vertrouwelijke sympathie voor Bert die daar met zijn trommels en tamboerijn en harmonica stond te zingen en vervolgens terechtkwam bij het huis van de familie Banks die hopeloos verlegen zat om een nanny voor de kinderen.
En volgens alle wensen van de kids en tegen alle wensen van vader Banks kwam ze daar, gecontroleerd zwevend aan haar pratende paraplu: de vrouw die volgens haar meetlint "practically perfect in everything" is. Ze zette het hele huishouden op haar kop met een "spoon full of sugar" en draaimolenpaarden die uit de molen sprongen. Met haar woord "supercalifragilisticexpialidocious" (vertaling: Atoning for educability through delicate beauty) had ik altijd wat te zeggen in moeilijke situaties! Ik leerde dat je met honden kon praten, bolhoeden stuk kon slaan en dat een knal van een kanon om 12.00u precies best geaccepteerd kan worden door de buurt. En hoewel het me nooit lukte om zo hard te lachen dat ik tegen het plafond aanvloog...toch twijfelde ik nooit aan de geloofwaardigheid van Marry Poppins en haar geweldige (stiekem ook wel romantische) vriend Bert die haar steeds weer wist te provoceren tot minder perfecte dingen.
Maar dan komt de realiteit: de wind draait! Het teken dat Marry Poppins ook weer weggaat als het gezin gelukkig en herenigd zonder zorgen gaat vliegeren met een vlieger van paper and string. Een triest einde van een legende ware het niet dat Bert haar nog ziet en doelt op de volgende keer dat ze elkaar zullen ontmoeten.
En hoewel ik, net als iedereen ouder wordt en leer kritisch te zijn, luister naar nieuws over lijden en oorlog en besef dat een regenboog ook een natuurkundige uitleg heeft, ben ik nooit mijn vertrouwen in Marry Poppins verloren. Ik weet zeker dat ze, zoals Bert zegt, nog steeds gezinnen helpt, zoals ze de familie Banks hielp, volgens de wensen van kinderen en met de frustraties van vaders. En als alles dan weer paraplu-oke is, gaat ze weer wanneer de wind draait.
Maar wat ik mij mijn hele leven al afvroeg was: wanneer en hoe vaak?? Wanneer kwam ze terug en hoeveel gezinnen hielp ze in een bepaalde tijdspan. En eindelijk, na toch zeker 20 jaar nadenken over Marry Poppins weggaan en terugkomen heb ik het antwoord. En aangezien ik zeker weet dat iedereen het zich afvraagt ben ik van plan hier het antwoord te geven:
Eerder vertelde ik dat Marry Poppins 'practically perfect in everything" was en dat maakt haar natuurlijk ook bijzonder efficient. En ik heb ondekt dat Marry Poppins in mijn woonplaats in ieder geval 1 gezin per dag op de goede rit brengt. Hoe ik daarop kom?
1. Marry Poppins is bijna perfect...dat zegt haar meetlint!
2. Marry Poppins helpt gezinnen die in crisis zitten (afwezige vader-syndroom)
3. Marry Poppins gaat niet weg voordat het gezin volledig geholpen is (check de film
maar!)
4. Marry Poppins gaat weg als de wind draait... en als ik naar mijn werk fiets heb
ik volle wind tegen en als ik naar huis fiets heb ik volle wind tegen.
Dus, grote kans, dat jij de echte Marry Poppins nog eens tegenkomt! Meeste kans maak je tussen 8.10u (wanneer ze land)en 16.20u (wanneer ze weer wegparapluud)
En volgens alle wensen van de kids en tegen alle wensen van vader Banks kwam ze daar, gecontroleerd zwevend aan haar pratende paraplu: de vrouw die volgens haar meetlint "practically perfect in everything" is. Ze zette het hele huishouden op haar kop met een "spoon full of sugar" en draaimolenpaarden die uit de molen sprongen. Met haar woord "supercalifragilisticexpialidocious" (vertaling: Atoning for educability through delicate beauty) had ik altijd wat te zeggen in moeilijke situaties! Ik leerde dat je met honden kon praten, bolhoeden stuk kon slaan en dat een knal van een kanon om 12.00u precies best geaccepteerd kan worden door de buurt. En hoewel het me nooit lukte om zo hard te lachen dat ik tegen het plafond aanvloog...toch twijfelde ik nooit aan de geloofwaardigheid van Marry Poppins en haar geweldige (stiekem ook wel romantische) vriend Bert die haar steeds weer wist te provoceren tot minder perfecte dingen.
Maar dan komt de realiteit: de wind draait! Het teken dat Marry Poppins ook weer weggaat als het gezin gelukkig en herenigd zonder zorgen gaat vliegeren met een vlieger van paper and string. Een triest einde van een legende ware het niet dat Bert haar nog ziet en doelt op de volgende keer dat ze elkaar zullen ontmoeten.
En hoewel ik, net als iedereen ouder wordt en leer kritisch te zijn, luister naar nieuws over lijden en oorlog en besef dat een regenboog ook een natuurkundige uitleg heeft, ben ik nooit mijn vertrouwen in Marry Poppins verloren. Ik weet zeker dat ze, zoals Bert zegt, nog steeds gezinnen helpt, zoals ze de familie Banks hielp, volgens de wensen van kinderen en met de frustraties van vaders. En als alles dan weer paraplu-oke is, gaat ze weer wanneer de wind draait.
Maar wat ik mij mijn hele leven al afvroeg was: wanneer en hoe vaak?? Wanneer kwam ze terug en hoeveel gezinnen hielp ze in een bepaalde tijdspan. En eindelijk, na toch zeker 20 jaar nadenken over Marry Poppins weggaan en terugkomen heb ik het antwoord. En aangezien ik zeker weet dat iedereen het zich afvraagt ben ik van plan hier het antwoord te geven:
Eerder vertelde ik dat Marry Poppins 'practically perfect in everything" was en dat maakt haar natuurlijk ook bijzonder efficient. En ik heb ondekt dat Marry Poppins in mijn woonplaats in ieder geval 1 gezin per dag op de goede rit brengt. Hoe ik daarop kom?
1. Marry Poppins is bijna perfect...dat zegt haar meetlint!
2. Marry Poppins helpt gezinnen die in crisis zitten (afwezige vader-syndroom)
3. Marry Poppins gaat niet weg voordat het gezin volledig geholpen is (check de film
maar!)
4. Marry Poppins gaat weg als de wind draait... en als ik naar mijn werk fiets heb
ik volle wind tegen en als ik naar huis fiets heb ik volle wind tegen.
Dus, grote kans, dat jij de echte Marry Poppins nog eens tegenkomt! Meeste kans maak je tussen 8.10u (wanneer ze land)en 16.20u (wanneer ze weer wegparapluud)
maandag 13 september 2010
Een nieuwe stijl
Ben momenteel erg bezig met lichaam en lichaamsbeeld. Even een kleine geschiedenis: Toen ik rond de 17 jaar was denk ik,was ik er helemaal klaar mee. Ik woog minstens 85 kilo (had al even niet meer op de weegschaal gestaan) en voelde me diep ongelukkig. Ik ging de strijd aan door gezond te eten en meer te bewegen, ik kwam op 77 kilo en vond het een hele overwinning. Na een gewichtsplateau, waar ik maanden op datzelfde gewicht bleef staan, lukte het me om op de 75.7 kilo te komen, weer een plateau, uiteindelijk zakte ik naar 73.3 en hier heb ik maanden stilgestaan. Tot ik ergens weer de kracht vond om verder te gaan, ik deed enorm mijn best om onder de 70 te komen, maar als ik minder dat een goed ontbijt en een goede lunch at, kreeg ik enorme last van mijn bloedsuiker en dus moest ik wel zorgen dat ik goed at. Maar zo goed en zo langszaam als het ging zakte ik naar 70.7, naar 70.3 en (in mijn vakantie nogwel) zakte ik naar 69.3. Ik was dolgelukkig.
Maar gedurende dit hele proces, had ik 1 groot probleem: het kostte me 8 jaar om 16 kilo kwijt te raken en doordat het zo langszaam ging had ik de transformatie van mijn lijf niet door. En dus denkt mijn hoofd nog steeds dat ik 85 kilo weeg en staart een ontevreden vrouw terug in de spiegel. Ik draag nog steeds de kleren die ik al 10 jaar draag (zwart kleed af toch?) en ben wanhopig op zoek naar een eigen stijl want ik wil lekker mezelf kunnen zijn. En in dit proces ben ik weer meer gaan eten, weeg ik weer 71 kilo.
Maar vandaag ging er een knop om, ik ben er klaar mee. Mijn doel is 68 kilo en ik ga het halen. En als ik dat weeg, ga ik met Ron naar Utrecht en koop me helemaal suf aan kleren die ik leuk vind en die het figuur laten zien dat ik heb en niet het gedachtevervormde vergelijkende projectiezelfbeeld. Ik heb het bereikt om 16 kilo kwijt te raken in mijn (toch nog) jonge leven. En daar mag ik trots op zijn.
Maar gedurende dit hele proces, had ik 1 groot probleem: het kostte me 8 jaar om 16 kilo kwijt te raken en doordat het zo langszaam ging had ik de transformatie van mijn lijf niet door. En dus denkt mijn hoofd nog steeds dat ik 85 kilo weeg en staart een ontevreden vrouw terug in de spiegel. Ik draag nog steeds de kleren die ik al 10 jaar draag (zwart kleed af toch?) en ben wanhopig op zoek naar een eigen stijl want ik wil lekker mezelf kunnen zijn. En in dit proces ben ik weer meer gaan eten, weeg ik weer 71 kilo.
Maar vandaag ging er een knop om, ik ben er klaar mee. Mijn doel is 68 kilo en ik ga het halen. En als ik dat weeg, ga ik met Ron naar Utrecht en koop me helemaal suf aan kleren die ik leuk vind en die het figuur laten zien dat ik heb en niet het gedachtevervormde vergelijkende projectiezelfbeeld. Ik heb het bereikt om 16 kilo kwijt te raken in mijn (toch nog) jonge leven. En daar mag ik trots op zijn.
dinsdag 7 september 2010
Twijfel en geloof
Ik kom vaak op mijn eigen blogsite, dan kijk ik naar de datum die al verstreken is sinds mijn laatste blog en ik bedenk waar ik nu weer over kan schrijven. Er gaan tornado's aan gedachten door mijn hoofd, maar er komt zelden een blog uit. En zo is het nu ook. Ik heb de laatste dagen veel geleerd omtrent mijn eigen geloof en roeping om te spreken, maar als het erop aankomt mijn ervaringen te verwoorden dan blijft er geen gestroomlijde theologische gedachte over, dus ik zal het met mijn eigen tornado's moeten doen.
Ik spreek regelmatig in mijn eigen kerk en ben gastspreker in enkele andere gemeenten. Daarnaast ben ik jongerenwerker in de kerk en maak ook hier regelmatig studies voor. Het is prachtig, ik vind het heerlijk om preken voor te bereiden en studies te maken en op het podium voel ik me vreselijk, behalve als ik spreek (daarvoor en daarna ben ik een zenuwachtig wrak) Maar het is niet eenmalig dat mijn eigen karakter me in de weg zit bij de voorbereidingen. Ik ben enorm perfectionistisch, ik wil een preek mooi uitgedacht hebben, als het ware: een ronde gedachtelijn om te volgen. Duidelijk begin en een einde dat terugkoppeld naar het begin, geen loze gedachten of losse eindjes. Daarom kan het zijn dat ik avonden bezig ben met een preek (verspreid over soms wel een maand)
Inmiddels komt het tienerkamp eraan en dit houdt in dat ik, vanwege de ziekte van de andere studieleider, alledrie de studies zal houden. We hadden wel samen de voorbereidingen gemaakt en studie 1 was voor een groot deel uitgedacht. Maar ik kreeg de studie maar niet rond, ik had voor studie 2 slechts 4 pagina's en wist niet wat ik verder moest. Ik deelde dit met mijn vader en moeder en we kregen het over de dunne lijn tussen perfectionisme en faalangst. Dit was mijn eerste les, een les waar ik veel over nadenk. Ik ben een perfectionist en ik hou van voorbereidingen en spreken, maar ik denk dat ik heel vaak dat dunne lijntje naar faalangst oversteek. Ik maak mezelf ontzettend afhankelijk van wat anderen van mij denken, wat zij voelen, wat zij vinden, soms zo afhankelijk dat mijn eigen persoonlijkheid doodslaat en ik enkel bezig ben met anderen.
Zijn die anderen er echt? Ik heb in mijn leven nooit heel veel kritiek gehad, vaak denk ik, omdat ik anticipeer wat anderen vinden. En misschien ligt het probleem daar ook wel weer. Hoe vaak ben ik zelf niet de stem van de anderen voordat de anderen zelf weten wat ze denken, vinden of voelen. En zo, duik je op je 25ste levensjaar misschien wel 1 van de allerbelangrijkste lessen van een leven in.
Het tweede dat ik geleerd heb, is dat God mij ook stuurt. Ik hoorde wel eens sprekers zeggen "ik bereidde wat voor, maar God wilde wat anders" hetgeen resulteerde in een compleet andere preek. Ik hoopte altijd maar dat dit mij niet zou overkomen, een compleet rondgedachte preekvoorbereiding zou God er misschien wel van weerhouden om mij een andere kant op te sturen. Stel je voor zeg, dat ik wat verkeerds zou zeggen omdat ik op het laatste moment wat anders zou moeten zeggen.
Tot afgelopen zondag. Ik kreeg de studie die ik voor club aan het voorbereiden was dus maar niet rond. We spraken en dachten en ik kwam erachter dat hetgeen ik wilde vertellen niet helemaal de juiste manier van benaderen was, dat ik er met mijn gedachten niet uitkwam omdat ik niet de diepte gaf die ik wilde geven. Ik kwam erachter dat ik alles om moest gooien. Na een heel aantal tranen, wanhopige gebeden "God, U weet dat ik nog maar 4 dagen heb" en een angstige wanhopige boosheid heb ik een uur, eerst met Ron en daarna nog 2 uur met mijn ouders, geprobeerd mijn gedachten op orde te brengen. Hierbij zowel rekening houden met het filmpje dat we hadden opgenomen en de gedachten die de andere jongerenweker en ik samen hadden.
We kwamen op een outline die, denk ik, goed was. Nu de spanning van de voorbereiding. Maandag, direct uit het werk aan de slag met de studie, 's avonds nog een vergadering. Maar het bijzondere was: de gedachten vlogen op het papier. De tweede dag: na het werk, weer aan de slag met studie 2. Morgen nog studie 3, overmorgen polijsten en powerpoints en dan...tienerkamp.
Ik heb geen stem uit de hemel gehoord, ik heb geen direct antwoord gehad, mijn vingers typten niet vanzelf op het toetsenbord en ik ben gesloopt door de constante inspanning. Toch denk ik dat het God is die mij een andere weg liet zien. Ik heb net de andere tienerleider gemaild met de nieuwe outline, spannend, want wat zal hij vinden. Ik ben eigenlijk heel zenuwachtig voor zijn mening, want de eerste opzet was van ons samen.
Nog ergens diep van binnen klinkt de twijfelstem....is het echt God? Wat als die andere tienerleider het niks vind...is het dan ook God? Maar dan denk ik aan de manier waarop ik in 2 dagen 2 studies compleet afgerond heb, hoe in 4 dagen van alles op zijn gat alles op zijn pootjes moet komen en dan denk ik...gezien mijn karakter, drempels, perfectionisme en faalangst.....dat kan alleen maar God zijn.
Ik spreek regelmatig in mijn eigen kerk en ben gastspreker in enkele andere gemeenten. Daarnaast ben ik jongerenwerker in de kerk en maak ook hier regelmatig studies voor. Het is prachtig, ik vind het heerlijk om preken voor te bereiden en studies te maken en op het podium voel ik me vreselijk, behalve als ik spreek (daarvoor en daarna ben ik een zenuwachtig wrak) Maar het is niet eenmalig dat mijn eigen karakter me in de weg zit bij de voorbereidingen. Ik ben enorm perfectionistisch, ik wil een preek mooi uitgedacht hebben, als het ware: een ronde gedachtelijn om te volgen. Duidelijk begin en een einde dat terugkoppeld naar het begin, geen loze gedachten of losse eindjes. Daarom kan het zijn dat ik avonden bezig ben met een preek (verspreid over soms wel een maand)
Inmiddels komt het tienerkamp eraan en dit houdt in dat ik, vanwege de ziekte van de andere studieleider, alledrie de studies zal houden. We hadden wel samen de voorbereidingen gemaakt en studie 1 was voor een groot deel uitgedacht. Maar ik kreeg de studie maar niet rond, ik had voor studie 2 slechts 4 pagina's en wist niet wat ik verder moest. Ik deelde dit met mijn vader en moeder en we kregen het over de dunne lijn tussen perfectionisme en faalangst. Dit was mijn eerste les, een les waar ik veel over nadenk. Ik ben een perfectionist en ik hou van voorbereidingen en spreken, maar ik denk dat ik heel vaak dat dunne lijntje naar faalangst oversteek. Ik maak mezelf ontzettend afhankelijk van wat anderen van mij denken, wat zij voelen, wat zij vinden, soms zo afhankelijk dat mijn eigen persoonlijkheid doodslaat en ik enkel bezig ben met anderen.
Zijn die anderen er echt? Ik heb in mijn leven nooit heel veel kritiek gehad, vaak denk ik, omdat ik anticipeer wat anderen vinden. En misschien ligt het probleem daar ook wel weer. Hoe vaak ben ik zelf niet de stem van de anderen voordat de anderen zelf weten wat ze denken, vinden of voelen. En zo, duik je op je 25ste levensjaar misschien wel 1 van de allerbelangrijkste lessen van een leven in.
Het tweede dat ik geleerd heb, is dat God mij ook stuurt. Ik hoorde wel eens sprekers zeggen "ik bereidde wat voor, maar God wilde wat anders" hetgeen resulteerde in een compleet andere preek. Ik hoopte altijd maar dat dit mij niet zou overkomen, een compleet rondgedachte preekvoorbereiding zou God er misschien wel van weerhouden om mij een andere kant op te sturen. Stel je voor zeg, dat ik wat verkeerds zou zeggen omdat ik op het laatste moment wat anders zou moeten zeggen.
Tot afgelopen zondag. Ik kreeg de studie die ik voor club aan het voorbereiden was dus maar niet rond. We spraken en dachten en ik kwam erachter dat hetgeen ik wilde vertellen niet helemaal de juiste manier van benaderen was, dat ik er met mijn gedachten niet uitkwam omdat ik niet de diepte gaf die ik wilde geven. Ik kwam erachter dat ik alles om moest gooien. Na een heel aantal tranen, wanhopige gebeden "God, U weet dat ik nog maar 4 dagen heb" en een angstige wanhopige boosheid heb ik een uur, eerst met Ron en daarna nog 2 uur met mijn ouders, geprobeerd mijn gedachten op orde te brengen. Hierbij zowel rekening houden met het filmpje dat we hadden opgenomen en de gedachten die de andere jongerenweker en ik samen hadden.
We kwamen op een outline die, denk ik, goed was. Nu de spanning van de voorbereiding. Maandag, direct uit het werk aan de slag met de studie, 's avonds nog een vergadering. Maar het bijzondere was: de gedachten vlogen op het papier. De tweede dag: na het werk, weer aan de slag met studie 2. Morgen nog studie 3, overmorgen polijsten en powerpoints en dan...tienerkamp.
Ik heb geen stem uit de hemel gehoord, ik heb geen direct antwoord gehad, mijn vingers typten niet vanzelf op het toetsenbord en ik ben gesloopt door de constante inspanning. Toch denk ik dat het God is die mij een andere weg liet zien. Ik heb net de andere tienerleider gemaild met de nieuwe outline, spannend, want wat zal hij vinden. Ik ben eigenlijk heel zenuwachtig voor zijn mening, want de eerste opzet was van ons samen.
Nog ergens diep van binnen klinkt de twijfelstem....is het echt God? Wat als die andere tienerleider het niks vind...is het dan ook God? Maar dan denk ik aan de manier waarop ik in 2 dagen 2 studies compleet afgerond heb, hoe in 4 dagen van alles op zijn gat alles op zijn pootjes moet komen en dan denk ik...gezien mijn karakter, drempels, perfectionisme en faalangst.....dat kan alleen maar God zijn.
maandag 23 augustus 2010
Kamperen is een vak!
Daar gingen we dan, ons alto-tje volgepakt met campingspullen doken we de weg op, richting Valkenburg. Na een lange rit met de knieen in de nek kwamen we er aan. Even aanmelden en naar ons plekje rijden. Uitstappen, enkele rek- en strekoefeneningen en hup, de tent opzetten. Zonder ruzie kregen we het voor elkaar en binnen een uur stond de tent en was Ron bezig de laatste haringen in de grond te slaan (het rasechte oergevoel) Ondertussen was ik bezig met het in elkaar zetten van een kastje (zonder bouwtekening!) ik had nog liever 3 keer de tent opgezet, dat ging veel makkelijker. Maar 1,5 uur later waren we klaar om met het campingleven te beginnen.
Lekker even de markt in Valkenburg. "Pardon weet u de weg naar.....?" NEE, haha, ben toerist, ben op vakantie, blijf hier 12 dagen, hoef niet te werken, niet eens aan werken te denken en het zal me een worst wezen hoe laat het is, waar ik ben of waar ik naartoe moet, laat staan dat ik me druk maak over waar u moet wezen. DAG! Nou ja, ik heb de mevrouw natuurlijk wel wat netter te woord gestaan, maar het gaat om het idee dat ik het zomaar zou kunnen zeggen! Na de markt op naar de snackbar voor de heerlijke berenhap waar ik al de hele week naar uitkeek...mjam....
De rest van de dagen op de camping kwamen we er wel achter dat kamperen een, zo mogelijk, nog serieuzere aangelegenheid is dan conditiezwemmen. Er waren mensen die nog grotere caravans met uitbouw hadden dan de grootte van ons complete huis (er zat zelfs een deur in met een slot!) toiletten, tv-schotels en 'Hart van nederland" elke avond na "popstars" Gelukkig mochten wij van deze luxe een graantje meepikken doordat we de mogelijkheid hadden de televisie van de buren te horen. Wist je dat er een kerkklok gestolen was, het hele dorp was verdrietig!
Natuurlijk hebben we hele leuke dingen gedaan, aangezien wij geen vervente kampeerders zijn die alle mogelijkheden hebben in hun kampeervoorziening, was het ook wel nodig omdat we anders zouden sterven van verveling. Dus zochten we de kabelbaan in Valkenburg op....leuk voor Laura met hoogtevrees! Maar ook zijn we grotten in geweest (100 meter rots boven je hoofd)
In Han (Belgie) hebben we een dagje in de rij gestaan (een uur voor een kaartje) een half uur in het treintje, een half uur voor we de grot in konden, in de grot gewacht op de groep voor ons die veel trager was. Weer een half uur voor de Safaribus, nog een kwartier in de safaribus. Eten ging snel. Toen de Speleogame, een 20 minuten gewacht, de deuren gingen open: een nieuwe wachtruimte die ze hadden opgeleukt, dat wel, maar toch weer een wachtruimte. Uiteindelijk een hele gare wachtdag, maar...eerlijk is eerlijk, het was het op zich wel waard, zeg maar.
Gelukkig konden we elke dag weer naar ons tentje terugkeren, wat hebben we veel van de omgeving gezien! Onze overburen vroegen elke dag "Gaan jullie alweer weg?" Tja, maar onze overburen waren dan ook vervente kampeerders die het kampeerdersvak erg serieus namen en de hele dag doorbrachten in, voor, naast en bij de tent. Ik weet niet of wij ooit nog eens zo ver komen dat we het kamperen zelf zo serieus gaan nemen, ik weet niet, hoe minder ik van de tent zag, hoe leuker ik het vond (op de gezellige monopolyavondjes na dan ;-))
Lekker even de markt in Valkenburg. "Pardon weet u de weg naar.....?" NEE, haha, ben toerist, ben op vakantie, blijf hier 12 dagen, hoef niet te werken, niet eens aan werken te denken en het zal me een worst wezen hoe laat het is, waar ik ben of waar ik naartoe moet, laat staan dat ik me druk maak over waar u moet wezen. DAG! Nou ja, ik heb de mevrouw natuurlijk wel wat netter te woord gestaan, maar het gaat om het idee dat ik het zomaar zou kunnen zeggen! Na de markt op naar de snackbar voor de heerlijke berenhap waar ik al de hele week naar uitkeek...mjam....
De rest van de dagen op de camping kwamen we er wel achter dat kamperen een, zo mogelijk, nog serieuzere aangelegenheid is dan conditiezwemmen. Er waren mensen die nog grotere caravans met uitbouw hadden dan de grootte van ons complete huis (er zat zelfs een deur in met een slot!) toiletten, tv-schotels en 'Hart van nederland" elke avond na "popstars" Gelukkig mochten wij van deze luxe een graantje meepikken doordat we de mogelijkheid hadden de televisie van de buren te horen. Wist je dat er een kerkklok gestolen was, het hele dorp was verdrietig!
Natuurlijk hebben we hele leuke dingen gedaan, aangezien wij geen vervente kampeerders zijn die alle mogelijkheden hebben in hun kampeervoorziening, was het ook wel nodig omdat we anders zouden sterven van verveling. Dus zochten we de kabelbaan in Valkenburg op....leuk voor Laura met hoogtevrees! Maar ook zijn we grotten in geweest (100 meter rots boven je hoofd)
In Han (Belgie) hebben we een dagje in de rij gestaan (een uur voor een kaartje) een half uur in het treintje, een half uur voor we de grot in konden, in de grot gewacht op de groep voor ons die veel trager was. Weer een half uur voor de Safaribus, nog een kwartier in de safaribus. Eten ging snel. Toen de Speleogame, een 20 minuten gewacht, de deuren gingen open: een nieuwe wachtruimte die ze hadden opgeleukt, dat wel, maar toch weer een wachtruimte. Uiteindelijk een hele gare wachtdag, maar...eerlijk is eerlijk, het was het op zich wel waard, zeg maar.
Gelukkig konden we elke dag weer naar ons tentje terugkeren, wat hebben we veel van de omgeving gezien! Onze overburen vroegen elke dag "Gaan jullie alweer weg?" Tja, maar onze overburen waren dan ook vervente kampeerders die het kampeerdersvak erg serieus namen en de hele dag doorbrachten in, voor, naast en bij de tent. Ik weet niet of wij ooit nog eens zo ver komen dat we het kamperen zelf zo serieus gaan nemen, ik weet niet, hoe minder ik van de tent zag, hoe leuker ik het vond (op de gezellige monopolyavondjes na dan ;-))
maandag 26 april 2010
Welkom Abigail
De babyshower was geweest en ik was met mijn vriendin nog even mee naar huis gegaan om de babykamer te bekijken. Tijdens het drinken van een frisje wreef zij over haar buik en zei in de ruimte "ja tussen nu en een maand is het kindje er." De baby kreeg gekscherend een aantal leuke bijnaampjes alleen bekend voor de ouders en goed volk dat per ongeluk in de omgeving rondbanjerd (zoals ik die middag.)
Ik schreef een blog over de veranderde fase waarin mijn vriendin (en ik dus ook) zich in bevond en besloot maar over te gaan tot het bestellen van enkele gewenste cadeautjes op internet. Die kwamen die week netjes binnen in een veel te grote doos en stonden in de gang te wachten tot ze bij hun nieuwe eigenaar, die nog geboren moest worden, en de ouders mochten wonen. Het leven ging door want "tussen nu en een maand is het kindje er" en dan ga je er bij een eerste kindje stiekem toch vanuit dat het aan het verre eind van die maand is.
Tot het voorgangersontbijt van 2010. De voorbereidingen waren niet mis en begonnen op vrijdagmiddag. Daarna vrijdagavondclub en, na een kort nachtje slapen, weer op om de rest van het ontbijt voor te bereiden. Hoewel ik tegen iedereen die een afspraak wilde maken zei 'het kan zijn dat de tijden wat veranderen omdat ik op kraamvisite moet" had ik nooit verwacht dat terwijl ik een kort nachtje maakte, er een wonder aan het plaatsvinden was.
De sprekers kwamen op de valreep, twee docenten en een klasgenoot van de theologische opleiding. We omhelsden elkaar en bespraken de nieuwtjes. Toen het tijd was spraken ze de voorgangers toe over het onderwerp en daarna was het tijd om op te ruimen (wat zo nodig nog meer tijd kost als het opbouwen) Wat uitgepakt was moest weer ingepakt, tafels geschoven etc.
Ik keek op mijn telefoon en zag dat mijn vriendin mij gebeld had. Ik dacht 'zou het waar zijn?' Maar mijn aandacht werd weer gevraagd en Ron was niet gebeld 'nee, dacht ik bij mezelf, dat zou 2 weken te vroeg zijn.' Ik kletste met mijn oud-docent over de plannen die zij het komende jaar zouden uitvoeren en genoot van deze korte hereniging met mensen die zo betrokken waren bij mij gedurende de opleiding.
Maar toen Ron onze vrienden even terug belde en zei "en...is ze er?" rende ik door de zaal in de richting van het telefoongesprek. Van opruimen kwam van mijn kant niet veel meer, moet ik toch wel eerlijk zeggen. Ik was perplex, had het niet verwacht! We spraken af dat we de volgende dag zouden komen. Ineens besefte ik me dat we nog helemaal geen cadeaupapier hadden om de cadeautjes in te pakken. Snel naar de winkel en zondag op weg naar de kersverse ouders en het nieuwe wonder.
Mijn vrienden had ik nog nooit zo gezien, moe maar enorm gelukkig. Het kleine bundeltje in de armen van moeder en een trotse vader die al op de hoogte was van verschillende geluiden die het kleintje produceerde. Alles moet geleerd worden, zo klein, zo kwetsbaar en afhankelijk maar tegelijkertijd zet het de hele wereld in een klap op zn kop. Negen maanden voorbereiding, maar nu begint het pas echt.
Maar het meest bijzondere moment was toen ik van toeschouwer ineens veranderde in de trotse vriendin van vader en moeder. Ik kreeg het kleine bundeltje in mijn armen en schoot een klein beetje vol. Een week geleden had ze nog in de buik gezeten en nu, na de vertoning van bijzondere oerkrachten, lag het kleintje hier in mijn armen, mij aan te kijken. Een prachtig meisje, volmaakt, helemaal af. Kleine Abigail, een wondertje dat niet alleen het leven van vader en moeder, opa en oma, ooms en neven is binnengekomen, maar ook mijn leven.
Lieve Abigail, je hebt geweldige ouders die goed voor je zullen zorgen in afhankelijkheid van de Vader. Je hebt een hele lieve familie gevuld met mensen die betrokken zullen zijn bij je leven. En...je hebt een neptante die dankbaar is dat jij er bent en jouw leven op de voet zal volgen. En hoewel ik dan misschien het cadeaupapier niet in huis had, verwacht had ik je wel ;-)
Ik schreef een blog over de veranderde fase waarin mijn vriendin (en ik dus ook) zich in bevond en besloot maar over te gaan tot het bestellen van enkele gewenste cadeautjes op internet. Die kwamen die week netjes binnen in een veel te grote doos en stonden in de gang te wachten tot ze bij hun nieuwe eigenaar, die nog geboren moest worden, en de ouders mochten wonen. Het leven ging door want "tussen nu en een maand is het kindje er" en dan ga je er bij een eerste kindje stiekem toch vanuit dat het aan het verre eind van die maand is.
Tot het voorgangersontbijt van 2010. De voorbereidingen waren niet mis en begonnen op vrijdagmiddag. Daarna vrijdagavondclub en, na een kort nachtje slapen, weer op om de rest van het ontbijt voor te bereiden. Hoewel ik tegen iedereen die een afspraak wilde maken zei 'het kan zijn dat de tijden wat veranderen omdat ik op kraamvisite moet" had ik nooit verwacht dat terwijl ik een kort nachtje maakte, er een wonder aan het plaatsvinden was.
De sprekers kwamen op de valreep, twee docenten en een klasgenoot van de theologische opleiding. We omhelsden elkaar en bespraken de nieuwtjes. Toen het tijd was spraken ze de voorgangers toe over het onderwerp en daarna was het tijd om op te ruimen (wat zo nodig nog meer tijd kost als het opbouwen) Wat uitgepakt was moest weer ingepakt, tafels geschoven etc.
Ik keek op mijn telefoon en zag dat mijn vriendin mij gebeld had. Ik dacht 'zou het waar zijn?' Maar mijn aandacht werd weer gevraagd en Ron was niet gebeld 'nee, dacht ik bij mezelf, dat zou 2 weken te vroeg zijn.' Ik kletste met mijn oud-docent over de plannen die zij het komende jaar zouden uitvoeren en genoot van deze korte hereniging met mensen die zo betrokken waren bij mij gedurende de opleiding.
Maar toen Ron onze vrienden even terug belde en zei "en...is ze er?" rende ik door de zaal in de richting van het telefoongesprek. Van opruimen kwam van mijn kant niet veel meer, moet ik toch wel eerlijk zeggen. Ik was perplex, had het niet verwacht! We spraken af dat we de volgende dag zouden komen. Ineens besefte ik me dat we nog helemaal geen cadeaupapier hadden om de cadeautjes in te pakken. Snel naar de winkel en zondag op weg naar de kersverse ouders en het nieuwe wonder.
Mijn vrienden had ik nog nooit zo gezien, moe maar enorm gelukkig. Het kleine bundeltje in de armen van moeder en een trotse vader die al op de hoogte was van verschillende geluiden die het kleintje produceerde. Alles moet geleerd worden, zo klein, zo kwetsbaar en afhankelijk maar tegelijkertijd zet het de hele wereld in een klap op zn kop. Negen maanden voorbereiding, maar nu begint het pas echt.
Maar het meest bijzondere moment was toen ik van toeschouwer ineens veranderde in de trotse vriendin van vader en moeder. Ik kreeg het kleine bundeltje in mijn armen en schoot een klein beetje vol. Een week geleden had ze nog in de buik gezeten en nu, na de vertoning van bijzondere oerkrachten, lag het kleintje hier in mijn armen, mij aan te kijken. Een prachtig meisje, volmaakt, helemaal af. Kleine Abigail, een wondertje dat niet alleen het leven van vader en moeder, opa en oma, ooms en neven is binnengekomen, maar ook mijn leven.
Lieve Abigail, je hebt geweldige ouders die goed voor je zullen zorgen in afhankelijkheid van de Vader. Je hebt een hele lieve familie gevuld met mensen die betrokken zullen zijn bij je leven. En...je hebt een neptante die dankbaar is dat jij er bent en jouw leven op de voet zal volgen. En hoewel ik dan misschien het cadeaupapier niet in huis had, verwacht had ik je wel ;-)
zaterdag 17 april 2010
Een nieuwe fase
Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje opzag tegen vandaag. Er stond een babyshower gepland voor mijn beste vriendin die tussen nu en een maand haar eerste kindje mag verwachten. Vanaf het moment dat ik de mail kreeg had ik een kleine knoop in mijn maag, maar kon de vinger er niet opleggen waarom nou precies.
In de eerste instantie dacht ik dat het zou zijn dat ik de middag door zou brengen met familie en vrienden van mijn vriendin, niet dat ik die nooit gezien had, maar 4 uur kletsen in dezelfde ruimte is toch heel anders als 'hoi, gefeliciteerd' als je het rijtje mensen langsgaat op een verjaardag.
Toch was ik er niet helemaal zeker van of dit nu mijn onrust verklaarde. Toen had ik het: het was de babypraat die ik zou moeten doorstaan. De verhalen over bevallingen, fruithapjes, spugen, vieze luiers en het eerste lachje. En aangezien ik zelf geen kinderen heb en voorlopig nog niet van plan ben die te krijgen, leek dit me toch een hele opgave: in een ruimte zitten en meepraten over iets waar je eigenlijk niet over mee kunt praten.
Maar nu ik de babyshower bezocht heb, ben ik erachter gekomen dat geen van beide redenen die onrust bij mij veroorzaakte. Reden 1 werd ontkracht bij de deur, waar ik aanbelde en meteen een familielid van mijn vriendin tegenkwam. Samen aanbellen terwijl er niet wordt opengedaan schept een band. Reden 2 was het ook niet, moeders zijn erg gezellig en de bevallingverhalen vielen ook wel mee. Het was eigenlijk heel erg leuk en ontspannen.
Na de babyshower ging ik nog even met mijn vriendin mee naar haar huis, ik ontmoette daar ook haar man, mijn goede vriend en bekeek de babykamer, de kleertjes, de prachtige kinderwagen en bewonderde de prachtige foto's waarop beide ouders staan met de handen om de beeldschone, perfecte (striaeloze)ronde buik waarin het kindje zich bevind. En ondanks de liefde en de blijdschap die ik voel in afwachting van dit wonder werd ik op weg naar huis overvallen door een gevoel van verdriet.
Waarom? Vroeg ik mezelf af en terwijl ik over de snelweg zoefde en aan de radio morde begreep ik waarom. Het was het afscheid van een oude fase.
Mijn vriendin en ik hadden nu niet direct vriendschap-op-het-eerste-gezicht. Ik ontmoette haar in het eerste jaar van de theologische hogeschool en vond het maar een rare snuiter. Maar wij moesten nu eenmaal dezelfde metro naar school hebben en je kon nu eenmaal moeilijk zeggen 'ik ga niet bij jou zitten want ik vind je stom' al helemaal niet als je op een bijbelschool zit! Dan wordt er toch enigszins wel van je verwacht dat je werkt aan de relatie ;-)
En zo, de ritjes in de metro en de wandelingen van de halte naar de school brachten wij discussierend en pratend door. Regelmatig was ik gefrustreerd door haar mening en manier van doen, maar ik denk dat het woord 'slijpsteen' hier gebruikt kan worden. Later kwam ik erachter dat deze gevoelens geheel wederzijds waren. En toch, langszaam maar zeker kwamen wij erachter dat we meer gemeen hadden dan we dachten. De discussies bleven, maar werden onderbroken door het delen van gevoelens en al snel kenden we elkaar beter dan we ooit onder woorden konden brengen.
Ook in de klas viel dit op, onafscheidelijk werden wij. Toen wij een keer apart zaten om te studeren kwam een klasgenoot onthutst naar mijn vriendin toe met de vraag of we ruzie hadden. Nu moet ik zeggen dat dit er soms wel op leek omdat de toon van onze discussie soms heftig kon zijn, maar alles kon gezegd worden. Studeren, samenvattingen, lange avonden op msn en e-mail was de orde van de dag. En naast onze gemeenschappelijke eigenschappen vulden wij elkaar mooi aan. Ik weet nog dat mijn vriendin mij hielp om over mijn angst heen te komen om te spreken voor de klas. En nu, nu sta ik zondags op het podium van de kerk om te spreken. Adem in, adem uit.
Ook onze muzieksmaak, beginnend met Il Divo al snel Josh Groban en vooral kertmuziek op elk moment van het jaar. We deelden het allemaal hardop in de metro (net als onze theologische discussies en klasroddel natuurlijk)Film kijken, logeren, het kunnen bellen in geloofscrisisjes, de leidersconferentie en vooral: het samen scriptie maken, hoe langer ik denk hoe meer herinneringen.
De vriendschap kreeg al wat te verduren toen de opleiding was opgehouden, geen metroritjes meer, wandelingen van halte naar school en mailcontact over onzin. De afstand is een grote moeilijkheid. En nu, is zij ook nog zwanger en besef ik me hoe erg ik haar soms mis.
Maar, nu ik dit zo allemaal op een rijtje zet, besef ik dat ik afscheid aan het nemen ben, afscheid van de oude fase, een fase die niet meer terugkomt, wij zullen nooit meer samen naar school gaan. Maar, mijn angst dat alles zal verwateren is ongegrond. Wij zullen gewoon een nieuwe vorm moeten vinden waarin wij onze vriendschap voortzetten, waarin de afstand en de verschillende levensfasen waarin wij ons bevinden geen hindernis zijn.
Lieve did (en JW) ik ben zo blij met het geweldige wonder dat jullie mogen ontvangen en ik ben blij dat ik (wij) zo uitgenodigd worden door jullie om deel uit te maken van de geweldige fase die jullie ingaan. Het zal anders worden, maar jij bent nog steeds jij en ik ben nog steeds ik....tot de volgende onzinmail. Love you!
In de eerste instantie dacht ik dat het zou zijn dat ik de middag door zou brengen met familie en vrienden van mijn vriendin, niet dat ik die nooit gezien had, maar 4 uur kletsen in dezelfde ruimte is toch heel anders als 'hoi, gefeliciteerd' als je het rijtje mensen langsgaat op een verjaardag.
Toch was ik er niet helemaal zeker van of dit nu mijn onrust verklaarde. Toen had ik het: het was de babypraat die ik zou moeten doorstaan. De verhalen over bevallingen, fruithapjes, spugen, vieze luiers en het eerste lachje. En aangezien ik zelf geen kinderen heb en voorlopig nog niet van plan ben die te krijgen, leek dit me toch een hele opgave: in een ruimte zitten en meepraten over iets waar je eigenlijk niet over mee kunt praten.
Maar nu ik de babyshower bezocht heb, ben ik erachter gekomen dat geen van beide redenen die onrust bij mij veroorzaakte. Reden 1 werd ontkracht bij de deur, waar ik aanbelde en meteen een familielid van mijn vriendin tegenkwam. Samen aanbellen terwijl er niet wordt opengedaan schept een band. Reden 2 was het ook niet, moeders zijn erg gezellig en de bevallingverhalen vielen ook wel mee. Het was eigenlijk heel erg leuk en ontspannen.
Na de babyshower ging ik nog even met mijn vriendin mee naar haar huis, ik ontmoette daar ook haar man, mijn goede vriend en bekeek de babykamer, de kleertjes, de prachtige kinderwagen en bewonderde de prachtige foto's waarop beide ouders staan met de handen om de beeldschone, perfecte (striaeloze)ronde buik waarin het kindje zich bevind. En ondanks de liefde en de blijdschap die ik voel in afwachting van dit wonder werd ik op weg naar huis overvallen door een gevoel van verdriet.
Waarom? Vroeg ik mezelf af en terwijl ik over de snelweg zoefde en aan de radio morde begreep ik waarom. Het was het afscheid van een oude fase.
Mijn vriendin en ik hadden nu niet direct vriendschap-op-het-eerste-gezicht. Ik ontmoette haar in het eerste jaar van de theologische hogeschool en vond het maar een rare snuiter. Maar wij moesten nu eenmaal dezelfde metro naar school hebben en je kon nu eenmaal moeilijk zeggen 'ik ga niet bij jou zitten want ik vind je stom' al helemaal niet als je op een bijbelschool zit! Dan wordt er toch enigszins wel van je verwacht dat je werkt aan de relatie ;-)
En zo, de ritjes in de metro en de wandelingen van de halte naar de school brachten wij discussierend en pratend door. Regelmatig was ik gefrustreerd door haar mening en manier van doen, maar ik denk dat het woord 'slijpsteen' hier gebruikt kan worden. Later kwam ik erachter dat deze gevoelens geheel wederzijds waren. En toch, langszaam maar zeker kwamen wij erachter dat we meer gemeen hadden dan we dachten. De discussies bleven, maar werden onderbroken door het delen van gevoelens en al snel kenden we elkaar beter dan we ooit onder woorden konden brengen.
Ook in de klas viel dit op, onafscheidelijk werden wij. Toen wij een keer apart zaten om te studeren kwam een klasgenoot onthutst naar mijn vriendin toe met de vraag of we ruzie hadden. Nu moet ik zeggen dat dit er soms wel op leek omdat de toon van onze discussie soms heftig kon zijn, maar alles kon gezegd worden. Studeren, samenvattingen, lange avonden op msn en e-mail was de orde van de dag. En naast onze gemeenschappelijke eigenschappen vulden wij elkaar mooi aan. Ik weet nog dat mijn vriendin mij hielp om over mijn angst heen te komen om te spreken voor de klas. En nu, nu sta ik zondags op het podium van de kerk om te spreken. Adem in, adem uit.
Ook onze muzieksmaak, beginnend met Il Divo al snel Josh Groban en vooral kertmuziek op elk moment van het jaar. We deelden het allemaal hardop in de metro (net als onze theologische discussies en klasroddel natuurlijk)Film kijken, logeren, het kunnen bellen in geloofscrisisjes, de leidersconferentie en vooral: het samen scriptie maken, hoe langer ik denk hoe meer herinneringen.
De vriendschap kreeg al wat te verduren toen de opleiding was opgehouden, geen metroritjes meer, wandelingen van halte naar school en mailcontact over onzin. De afstand is een grote moeilijkheid. En nu, is zij ook nog zwanger en besef ik me hoe erg ik haar soms mis.
Maar, nu ik dit zo allemaal op een rijtje zet, besef ik dat ik afscheid aan het nemen ben, afscheid van de oude fase, een fase die niet meer terugkomt, wij zullen nooit meer samen naar school gaan. Maar, mijn angst dat alles zal verwateren is ongegrond. Wij zullen gewoon een nieuwe vorm moeten vinden waarin wij onze vriendschap voortzetten, waarin de afstand en de verschillende levensfasen waarin wij ons bevinden geen hindernis zijn.
Lieve did (en JW) ik ben zo blij met het geweldige wonder dat jullie mogen ontvangen en ik ben blij dat ik (wij) zo uitgenodigd worden door jullie om deel uit te maken van de geweldige fase die jullie ingaan. Het zal anders worden, maar jij bent nog steeds jij en ik ben nog steeds ik....tot de volgende onzinmail. Love you!
dinsdag 13 april 2010
De schimmelexpert
Daar zat ik dan, op de bank om te wachten op de schimmelexpert, ik was eerder uit het werk gekomen, reed vol paniek achter een tractor met 30km per uur over de vliet maar was gelukkig nog op tijd. Maar voor ik verder ga moet ik even iets vertellen over de geschiedenis voorafgaande aan deze, wederom, geweldige dag uit mijn leven:
Er was eens een badkamer in een klein huisje en in deze badkamer hadden zich kleine schimmelpaddestoelen genesteld omdat er iets mis was met de afzuiger van het kleine huisje, de badkamer werd er bijna door opgevreten. Maar de prins van het huis belde de woningstichting en zij stuurden natuurlijk meteen iemand om de afzuiger te maken. Er werd een operatie op het huisje uitgevoerd en tot slot werd er spul op de paddestoelen gespoten waardoor zij bijna meteen verdwenen. Het huisje kon weer opgelucht ademhalen door zijn afzuiger.
Maar dit mocht niet lang duren, het huisje was net gewend aan zijn witte plafond toen de paddenstoelen zich weer lieten zien, ze pestten het huisje en het huisje werd al zwakker en zwakker, tot verdriet van de geweldige mensen die in het huisje woonden. Ze besloten naar de bouwmarkt te gaan om het huisje te redden, maar toen zij de prijs van schimmelspul zagen en daarvan stijl achterover vielen, bedachten zij zich dat het eigenlijk een zaak van woningstichting was omdat de paddenstoelen nooit helemaal verdwenen waren.
De prins belde de woningstichting omdat de wc-bril gemaakt moest worden en omdat de paddenstoelen nu maar eens verwijderd moesten worden. Twee afzonderlijke dagen werden bepaald en de moeder van de vrouw werd uitgenodigd om op dag 1 op te passen op het huis, de wc-bril zou dan vervangen worden en, na een kleine omweg door miscommunicatie kreeg het huisje een prachtige nieuwe wc-bril.
De dag waarop de paddenstoelen geruimd zouden worden was de dag waarop een heuse schimmelexpert het huisje zou bezoeken. Het huisje was erg zenuwachtig en vroeg zijn bewoners dan ook om hem zo spik en span mogelijk te maken. Aan dit verzoek kwamen de eigenaren dan ook graag tegemoed.
Zo, dit was de geschiedenis van het geheel en dan nu: de schimmelexpert.
Zoals gezegd zat ik op de bank te wachten tot hij zou komen. Ik dacht na over wat voor een verschijning de man zou zijn. Zo'n witte overall over zijn kleding, een stofmasker op, veiligheidsbril en een koffertje om monsters in te verzamelen. Ik nam aan dat hij met een soort groot wattenstaafje langs het plafond zou schrapen, het in een reageerbuisje zou doen, meerdere gekleurde limonadeachtige kleurvloeistof op de monsters zou spuiten en daarna ons huis zou ontruimen omdat er een nieuwe paddenstoel ontdekt zou zijn.
Eindelijk ging de bel. Ik rende naar beneden, opende de deur en daar stond hij dan: een dikke man met een grote baard, stinkend naar de sigaretten en overladen met een stofwolk, zijn fleecetrui was gevlekt en stonk naar bouwplaatsen. Hij gaf me een rauwe, ruwe hand en zei dat ik naar boven kon gaan. Ik opende de badkamer, mezelf verbazend dat hij geen ladder, koffer of wat dan ook bij zich had. Ik had het mis, hij pakte een schroevendraaier en begon op het plafond en de muur te beuken. Liep de badkamer uit, deed de deur open en dicht, ging weer in de badkamer staan en deed de deur dicht. Liep de deur weer uit, ging de slaapkamer in (welke ik natuurlijk niet had opgeruimd) en was even bang dat hij met de schroevendraaier door ons fotobehang zou beuken. Weer begon hij op de muur te kloppen, verklaarde dat onze muur scheef liep (NEE, ECHT?????duh) en liep de badkamer weer in.
Hij mompelde wat over de tegels en een bagger badkamerplafond. Ik hoopte dat het huis dat niet gehoord had. Hij zei dat ik spul zou krijgen om de schimmel mee weg te halen. Wees op zijn trui terwijl hij mij vertelde dat hij ik op mijn kleding moest letten als ik het opspoot omdat je witte kringen kreeg als de chloor erin trok. (dit verklaarde enigszins het smoezelige uiterlijk van de man) Ik kreeg een gratis flesje schimmelspul en er wordt een rooster in de deur gemaakt. Maar....zei hij, als het flesje leeg is moet je het zelf kopen...whatever.
Weet je, de man was aardig en misschien een beetje onorthodox naar mijn badkamertje toe, maar hij deed zijn werk wel goed. Maar ergens, diep van binnen, ben ik toch wel teleurgesteld dat de wattenstaafjes er niet aan te pas kwamen. Ik denk dat ik vanmiddag zelf maar even met wattenstaafjes aan de gang ga en ik heb ook nog limonade.
Er was eens een badkamer in een klein huisje en in deze badkamer hadden zich kleine schimmelpaddestoelen genesteld omdat er iets mis was met de afzuiger van het kleine huisje, de badkamer werd er bijna door opgevreten. Maar de prins van het huis belde de woningstichting en zij stuurden natuurlijk meteen iemand om de afzuiger te maken. Er werd een operatie op het huisje uitgevoerd en tot slot werd er spul op de paddestoelen gespoten waardoor zij bijna meteen verdwenen. Het huisje kon weer opgelucht ademhalen door zijn afzuiger.
Maar dit mocht niet lang duren, het huisje was net gewend aan zijn witte plafond toen de paddenstoelen zich weer lieten zien, ze pestten het huisje en het huisje werd al zwakker en zwakker, tot verdriet van de geweldige mensen die in het huisje woonden. Ze besloten naar de bouwmarkt te gaan om het huisje te redden, maar toen zij de prijs van schimmelspul zagen en daarvan stijl achterover vielen, bedachten zij zich dat het eigenlijk een zaak van woningstichting was omdat de paddenstoelen nooit helemaal verdwenen waren.
De prins belde de woningstichting omdat de wc-bril gemaakt moest worden en omdat de paddenstoelen nu maar eens verwijderd moesten worden. Twee afzonderlijke dagen werden bepaald en de moeder van de vrouw werd uitgenodigd om op dag 1 op te passen op het huis, de wc-bril zou dan vervangen worden en, na een kleine omweg door miscommunicatie kreeg het huisje een prachtige nieuwe wc-bril.
De dag waarop de paddenstoelen geruimd zouden worden was de dag waarop een heuse schimmelexpert het huisje zou bezoeken. Het huisje was erg zenuwachtig en vroeg zijn bewoners dan ook om hem zo spik en span mogelijk te maken. Aan dit verzoek kwamen de eigenaren dan ook graag tegemoed.
Zo, dit was de geschiedenis van het geheel en dan nu: de schimmelexpert.
Zoals gezegd zat ik op de bank te wachten tot hij zou komen. Ik dacht na over wat voor een verschijning de man zou zijn. Zo'n witte overall over zijn kleding, een stofmasker op, veiligheidsbril en een koffertje om monsters in te verzamelen. Ik nam aan dat hij met een soort groot wattenstaafje langs het plafond zou schrapen, het in een reageerbuisje zou doen, meerdere gekleurde limonadeachtige kleurvloeistof op de monsters zou spuiten en daarna ons huis zou ontruimen omdat er een nieuwe paddenstoel ontdekt zou zijn.
Eindelijk ging de bel. Ik rende naar beneden, opende de deur en daar stond hij dan: een dikke man met een grote baard, stinkend naar de sigaretten en overladen met een stofwolk, zijn fleecetrui was gevlekt en stonk naar bouwplaatsen. Hij gaf me een rauwe, ruwe hand en zei dat ik naar boven kon gaan. Ik opende de badkamer, mezelf verbazend dat hij geen ladder, koffer of wat dan ook bij zich had. Ik had het mis, hij pakte een schroevendraaier en begon op het plafond en de muur te beuken. Liep de badkamer uit, deed de deur open en dicht, ging weer in de badkamer staan en deed de deur dicht. Liep de deur weer uit, ging de slaapkamer in (welke ik natuurlijk niet had opgeruimd) en was even bang dat hij met de schroevendraaier door ons fotobehang zou beuken. Weer begon hij op de muur te kloppen, verklaarde dat onze muur scheef liep (NEE, ECHT?????duh) en liep de badkamer weer in.
Hij mompelde wat over de tegels en een bagger badkamerplafond. Ik hoopte dat het huis dat niet gehoord had. Hij zei dat ik spul zou krijgen om de schimmel mee weg te halen. Wees op zijn trui terwijl hij mij vertelde dat hij ik op mijn kleding moest letten als ik het opspoot omdat je witte kringen kreeg als de chloor erin trok. (dit verklaarde enigszins het smoezelige uiterlijk van de man) Ik kreeg een gratis flesje schimmelspul en er wordt een rooster in de deur gemaakt. Maar....zei hij, als het flesje leeg is moet je het zelf kopen...whatever.
Weet je, de man was aardig en misschien een beetje onorthodox naar mijn badkamertje toe, maar hij deed zijn werk wel goed. Maar ergens, diep van binnen, ben ik toch wel teleurgesteld dat de wattenstaafjes er niet aan te pas kwamen. Ik denk dat ik vanmiddag zelf maar even met wattenstaafjes aan de gang ga en ik heb ook nog limonade.
maandag 12 april 2010
Een collegiaal samenzijn
Het was een bijzonder zware werkdag geweest voor verschillende collega's maar gelukkig hadden we iets leuks in het verschiet. We hadden namelijk een avondje gepland om met elkaar te eten en een film te kijken. We rouwden even over de gedachte dat een van de collega's ziek was en er niet bij kon zijn, maar na de twee minuten stilte besloten we toch maar over te gaan op de orde van de dag. Twee collega's gingen koken, de geuren die uit de keuken kwamen waren om bij te watertanden, en ik bleef natuurlijk lekker lui op de bank zitten met een andere collega. Tja waarom zou je met zn allen in de keuken staan toch ;-)
Toen het eten klaar was gingen we lekker aan tafel zitten en daar verscheen bijna een volledig varken, omwikkeld met spek, druipend van de brie-vulling. Een lekkere salade maakte het geheel kleurrijk en de aardappelkrieltjes maakte het geheel af. We schepten ons bord vol en genoten met volle teugen, wat een heerlijkheid!
Toen de borden leeg waren vertelde de inkoop-kook-collega welk toetje zij voor ons had geregeld.: stroopwafelijs (de echte, die ook daadwerkelijk naar stroopwafelijs smaakt!!!) We waren geschokt, horrorgevoelens kwamen bovendrijven, we zijn toch allemaal aan de lijn, we kauwen toch niet voor niets op droge rijstwafels waarvan de geur een hele zaal platlegt en waar minder calorieen inzitten dan in een raket-ijsje!
Maar dit gevoel maakte al snel plaats voor een verrukking, verlangen en diepgewortelde blijdschap. Stroopwafelijs! "Nou als je het dan toch eens doet, moet je het goed doen' verkondigden we terwijl de bakken volgepropt werden met het hemelse ijs. We aten het heerlijk op de bankop terwijl we nog even over een voorgevallen werkgerelateerde situatie spraken. We lachten nog even bij wat voorbijkomende bananensplit-filmpjes van vallende kinderen (die natuurlijk geen pijn ervaarden na de val) en daarna was het tijd voor de film.
Het is een aparte film, die ik meegenomen had, The phantom of the opera. Hoe we daarbij kwamen, nou.....ik ben eerder met 2 collega's naar Alice in wonderland geweest waar een preview voorbij kwam van The bounty hunter (snap je t nog?) en daarin speelt Gerard Butler en die speelt ook in the phantom of the opera en zo is het cirkeltje weer rond! AMAZING!
We maakten een sloot thee voor iedereen, blindeerden de ramen en nestelden ons in de bank, stoel en dinges. Wat een geluid, wat een muziek, piepende oren en tranentrekkende liefdesverklaringen beschrijven deze film. Zo nu en dan stond de huiseigencollega op om haar versie van de Broadway musical te laten horen welke natuurlijk veeeeel slechter was als onze zingende sterren uit de film (maar dat moet je maar niet tegen haar zeggen)
Tijdens de film werd hij enkele malen stilgezet voor collega's die moesten plassen, collega's die moesten voorzien in thee (zodat nog een keer plaspauze verzekerd was) en...jaja...zelfs na de stroopwafelijs....moesten voorzien in toastjes met verschillende kaassoorten en salade. Hoeveel calorieen, koolhydraten of vet erin zat weet ik niet, maar het was erg (veel te) lekker!
De avond eindigde natuurlijk veel te laat en met een volle blaas na al die sloten thee die ik opgedronken had, en aangezien we allemaal de volgende dag moesten werken werd ook dat een brak dagje. Ach, je moet wat over hebben voor teambuilding!
PS Ik had wel de afwas gedaan.
Toen het eten klaar was gingen we lekker aan tafel zitten en daar verscheen bijna een volledig varken, omwikkeld met spek, druipend van de brie-vulling. Een lekkere salade maakte het geheel kleurrijk en de aardappelkrieltjes maakte het geheel af. We schepten ons bord vol en genoten met volle teugen, wat een heerlijkheid!
Toen de borden leeg waren vertelde de inkoop-kook-collega welk toetje zij voor ons had geregeld.: stroopwafelijs (de echte, die ook daadwerkelijk naar stroopwafelijs smaakt!!!) We waren geschokt, horrorgevoelens kwamen bovendrijven, we zijn toch allemaal aan de lijn, we kauwen toch niet voor niets op droge rijstwafels waarvan de geur een hele zaal platlegt en waar minder calorieen inzitten dan in een raket-ijsje!
Maar dit gevoel maakte al snel plaats voor een verrukking, verlangen en diepgewortelde blijdschap. Stroopwafelijs! "Nou als je het dan toch eens doet, moet je het goed doen' verkondigden we terwijl de bakken volgepropt werden met het hemelse ijs. We aten het heerlijk op de bankop terwijl we nog even over een voorgevallen werkgerelateerde situatie spraken. We lachten nog even bij wat voorbijkomende bananensplit-filmpjes van vallende kinderen (die natuurlijk geen pijn ervaarden na de val) en daarna was het tijd voor de film.
Het is een aparte film, die ik meegenomen had, The phantom of the opera. Hoe we daarbij kwamen, nou.....ik ben eerder met 2 collega's naar Alice in wonderland geweest waar een preview voorbij kwam van The bounty hunter (snap je t nog?) en daarin speelt Gerard Butler en die speelt ook in the phantom of the opera en zo is het cirkeltje weer rond! AMAZING!
We maakten een sloot thee voor iedereen, blindeerden de ramen en nestelden ons in de bank, stoel en dinges. Wat een geluid, wat een muziek, piepende oren en tranentrekkende liefdesverklaringen beschrijven deze film. Zo nu en dan stond de huiseigencollega op om haar versie van de Broadway musical te laten horen welke natuurlijk veeeeel slechter was als onze zingende sterren uit de film (maar dat moet je maar niet tegen haar zeggen)
Tijdens de film werd hij enkele malen stilgezet voor collega's die moesten plassen, collega's die moesten voorzien in thee (zodat nog een keer plaspauze verzekerd was) en...jaja...zelfs na de stroopwafelijs....moesten voorzien in toastjes met verschillende kaassoorten en salade. Hoeveel calorieen, koolhydraten of vet erin zat weet ik niet, maar het was erg (veel te) lekker!
De avond eindigde natuurlijk veel te laat en met een volle blaas na al die sloten thee die ik opgedronken had, en aangezien we allemaal de volgende dag moesten werken werd ook dat een brak dagje. Ach, je moet wat over hebben voor teambuilding!
PS Ik had wel de afwas gedaan.
Clash of the titans
Ik ben gister naar 'Clash of the titans' geweest, een mythologisch verhaal over krachtige wezens, maar wat ik niet wist was dat ik de dag erna in zelf aan de rand van een titanengevecht zou staan.
Het begon als een gewone maandag, ik ging naar mijn werk (oke ik geef toe, met de auto, maar ik had genoeg smoesjes om dat te rechtvaardigen) en daar wandelde ik de volledige werkdag door. Na deze werkdag voelde ik me alsof ik er een werkweek op had zitten, maar ook dat was niets nieuws. Ik ging weer naar huis, ontspande me even achter de computer met de vernieuwing van mijn blog en begon daarna aan het eten, een heerlijke volkoren macaronischotel. We aten terwijl we een filmpje keken op rtl's uitzending gemist en daarna begon ik aan de studie voor de jeugd. Zoals ik al zei 'een gewone maandag.'
Maar daar eindigde de maandag niet, om 20.00u was het namelijk tijd om aan conditiezwemmen te doen, zoals elke maandag, behalve tweede paasdag. We stapten in de auto en ontmoette collega en friend voor de deur. Nergens een teken van collega A en vriend A (whahaha dat maakt samen AA-drinks) We kleedde maar om, nog geen teken van AA, we waren natuurlijk diep beledigd dat zij het zo af lieten weten (en maakten ons natuurlijk stiekem een beetje zorgen.) En in deze momenten, waarin wij ons lieten zakken in het koude water, onszelf samenpersend om enige warmte te bewaren, zagen wij iets vreemds op de rand van het bad staan. Het was een raar figuur, dat helemaal niet leek op de badbeul die wij verwachten. Maar hij droeg het welbekende shirt van badbeulen dus het kon bijna niet anders....het was een, voor ons, nieuwe badbeul....(de klank van een horrorgeluid)
Gelukkig, daar waren A en A, nu konden we gerust zwemmen...KOUD!!! De vreemde figuur stond op de rand en begon meteen te vertellen, toen collega A even naar de wc was, dat we een driehoek moesten doen: 2,4,6,8 en terug zoals je wilde....zie de vraagtekens nog hangen......15 seconden rust. Inmiddels was de helft van AA teruggekomen en zei tegen de badfiguur dat het onmogelijk was om dat te zwemmen (zij zwemt al in baan 2 dus zij kan het weten) De badfiguur stribbelde tegen met een ik-weet-het-heus-wel-houding. Maar daar was collega A niet van onder de indruk, zij was vroeger ook badbeul geweest dus zij had er ook wel verstand van en als ik het zo eens bekeek had de badfiguur dat niet echt. Jaja en daar was de strijd van de titanen, ik zette een stap dichter naar de rand en hoopte te overleven.
Nou collega A kreeg het voor elkaar, wij mochten 30 seconden rust, maar daarmee was onze plaats meteen bezegeld voor de rest van de avond: die van pispaal. De badfiguur lette bijzonder op ons, joeg Ron (die ook lekker mee was) meteen tegen zich in het harnas door te vertellen dat hij zijn benen 'krachtiger moest sluiten en moest uitdrijven' (Ja ron duh!) Collega Laura deed het niet veel beter, zij moest haar hoofd onder water doen. De figuur had ons allen inmiddels zo op de zenuwen gewerkt dat Ron uitte dat de beste man zelf wel eens mocht gaan zwemmen (doelend op zijn buikige aanhang) en Laura deed of ze hem niet hoorde.
De titanenstrijd was gevoerd, maar degene die de nederlaag had gevoeld begon te trappen naar de laagste rang (en lieve mensen helaas is dat baan 1, jaja wij dus) Naast de constante kijk op hoe slecht je wel niet zwom begon hij daarna te vertellen dat iedereen 4 banen borstcrawl moest doen, maar dat 'jullie' (doelend op ons groepje in baan 1) wel 2 banen schoolslag mochten zwemmen. En nadat soortgelijks een aantal keer gebeurt was besloot ik mij te wreken in het geschreven woord, waar ik mijn blog dus op dit moment voor gebruik ('persvrijheid.') Hetgeen natuurlijk niet erg christelijk is, maar wel erg menselijk.
Maar we redde de avond door, waarna we lekker in het warme badje konden uitdrijven. We lachten en bespraken de dag, het gewicht van een ieder en vooral de prestaties van de badfiguur. We voelden ons simpelweg een beetje te kakken gezet. Maar we hadden gezwommen en daar ging het om. De schijnheilige opmerking "bedankt he, het was erg leuk" tegen de badfiguur, kwam dus ook niet van mij.....maar luidde de opstand van het gepeupel tegen de zwakkere titaan in, ben blij dat de sterkste titaan A nog altijd aan onze kant staat.
Besloot tijdens het douchen nog wel even mijn knipje uit de strippenkaart terug te vragen want ik vind dat ik voor deze les van de badfiguur niet had hoeven betalen.
Het begon als een gewone maandag, ik ging naar mijn werk (oke ik geef toe, met de auto, maar ik had genoeg smoesjes om dat te rechtvaardigen) en daar wandelde ik de volledige werkdag door. Na deze werkdag voelde ik me alsof ik er een werkweek op had zitten, maar ook dat was niets nieuws. Ik ging weer naar huis, ontspande me even achter de computer met de vernieuwing van mijn blog en begon daarna aan het eten, een heerlijke volkoren macaronischotel. We aten terwijl we een filmpje keken op rtl's uitzending gemist en daarna begon ik aan de studie voor de jeugd. Zoals ik al zei 'een gewone maandag.'
Maar daar eindigde de maandag niet, om 20.00u was het namelijk tijd om aan conditiezwemmen te doen, zoals elke maandag, behalve tweede paasdag. We stapten in de auto en ontmoette collega en friend voor de deur. Nergens een teken van collega A en vriend A (whahaha dat maakt samen AA-drinks) We kleedde maar om, nog geen teken van AA, we waren natuurlijk diep beledigd dat zij het zo af lieten weten (en maakten ons natuurlijk stiekem een beetje zorgen.) En in deze momenten, waarin wij ons lieten zakken in het koude water, onszelf samenpersend om enige warmte te bewaren, zagen wij iets vreemds op de rand van het bad staan. Het was een raar figuur, dat helemaal niet leek op de badbeul die wij verwachten. Maar hij droeg het welbekende shirt van badbeulen dus het kon bijna niet anders....het was een, voor ons, nieuwe badbeul....(de klank van een horrorgeluid)
Gelukkig, daar waren A en A, nu konden we gerust zwemmen...KOUD!!! De vreemde figuur stond op de rand en begon meteen te vertellen, toen collega A even naar de wc was, dat we een driehoek moesten doen: 2,4,6,8 en terug zoals je wilde....zie de vraagtekens nog hangen......15 seconden rust. Inmiddels was de helft van AA teruggekomen en zei tegen de badfiguur dat het onmogelijk was om dat te zwemmen (zij zwemt al in baan 2 dus zij kan het weten) De badfiguur stribbelde tegen met een ik-weet-het-heus-wel-houding. Maar daar was collega A niet van onder de indruk, zij was vroeger ook badbeul geweest dus zij had er ook wel verstand van en als ik het zo eens bekeek had de badfiguur dat niet echt. Jaja en daar was de strijd van de titanen, ik zette een stap dichter naar de rand en hoopte te overleven.
Nou collega A kreeg het voor elkaar, wij mochten 30 seconden rust, maar daarmee was onze plaats meteen bezegeld voor de rest van de avond: die van pispaal. De badfiguur lette bijzonder op ons, joeg Ron (die ook lekker mee was) meteen tegen zich in het harnas door te vertellen dat hij zijn benen 'krachtiger moest sluiten en moest uitdrijven' (Ja ron duh!) Collega Laura deed het niet veel beter, zij moest haar hoofd onder water doen. De figuur had ons allen inmiddels zo op de zenuwen gewerkt dat Ron uitte dat de beste man zelf wel eens mocht gaan zwemmen (doelend op zijn buikige aanhang) en Laura deed of ze hem niet hoorde.
De titanenstrijd was gevoerd, maar degene die de nederlaag had gevoeld begon te trappen naar de laagste rang (en lieve mensen helaas is dat baan 1, jaja wij dus) Naast de constante kijk op hoe slecht je wel niet zwom begon hij daarna te vertellen dat iedereen 4 banen borstcrawl moest doen, maar dat 'jullie' (doelend op ons groepje in baan 1) wel 2 banen schoolslag mochten zwemmen. En nadat soortgelijks een aantal keer gebeurt was besloot ik mij te wreken in het geschreven woord, waar ik mijn blog dus op dit moment voor gebruik ('persvrijheid.') Hetgeen natuurlijk niet erg christelijk is, maar wel erg menselijk.
Maar we redde de avond door, waarna we lekker in het warme badje konden uitdrijven. We lachten en bespraken de dag, het gewicht van een ieder en vooral de prestaties van de badfiguur. We voelden ons simpelweg een beetje te kakken gezet. Maar we hadden gezwommen en daar ging het om. De schijnheilige opmerking "bedankt he, het was erg leuk" tegen de badfiguur, kwam dus ook niet van mij.....maar luidde de opstand van het gepeupel tegen de zwakkere titaan in, ben blij dat de sterkste titaan A nog altijd aan onze kant staat.
Besloot tijdens het douchen nog wel even mijn knipje uit de strippenkaart terug te vragen want ik vind dat ik voor deze les van de badfiguur niet had hoeven betalen.
donderdag 1 april 2010
Blubblub gewichten en borsthaar
Jaja daar was ik dan weer, helemaal klaar voor een avondje conditiezwemmen. Ik kocht een strippenkaart omdat ik besloten heb er toch maar een vast gebruik van te maken en toogde naar de kleedkamer om mij om te kleden in mijn nieuwe badpak. Vandaag hadden we de beul in zwemkleding (een aangepaste vorm van de wolf in schaapskleding) zoals collega Laura haar noemt.
Laura en ik sprongen in baan 1 want in baan 5 zwemt een meneer waar ik steeds maar voor zijn voeten (uhm handen) zwem. Het was redelijk leeg in baan 1 (maar 4 personen) dus wij konden lekker doorzwemmen. We begonnen met 10 minuten sprinten (1 baan sprinten, 30 seconden rust) sprinten komt er voor mij op neer dat ik de overkant zo snel mogelijk haal zonder op de bodem van het 3,5 meter diepe bad terecht kom. Vervolgens hang ik puffend en hijgend aan het springplankje boven de baan tot de 30 seconden voorbij zijn.
Maar in eerdere blogs heb ik natuurlijk al verteld over de 'normale' sprintopdrachten, borstcrawls en andere vreselijkheden. Daarom zal ik daar nu niet meer over uitwijden. Maar dit zegt niet dat er niet nog genoeg nieuws te vertellen is.
Eigenlijk wilde ik dit blog "conditiezwemmen onder water noemen" maar er gebeurde daarna nog meer leuks, wat ook in de titel moest voorkomen. Terwijl wij onze baantjes "rust" aan het zwemmen waren werden er gewichtjes neergelegd op de rand, deze moesten wij om onze enkels binden (voor degenen die denken dat de gewichten van die stokjes zijn met 2 gewichtjes eraan, er zijn nog andere vormen) Dus wij bonden de gewichten om onze enkels en begonnen te zwemmen, je werd erdoor naar beneden getrokken en ik moest bijna watertrappelend door het water om nu niet alleen maar blubblubblub te hoeven schrijven in mijn ervaringen en de reddingsbrigade zwom voor ons, dus die was al weg dus er was ook geen hoop meer op redding.
Ik ben blij dat de badmevrouw me niet in de gaten hield tijdens het (8 minuten!!!!!!) zwemmen met gewichten, want ik had alle techniek overboord gegooid en ik weet zeker dat als ze dat gezien had, ze met de welbekende haak was gekomen om me uit het bad te sleuren en me ten voorbeeld te stellen voor iedereen dat je het zo echt niet moet doen.
Maar de gewichtjes mochten af en we hadden het toch maar mooi vol gehouden. ow yeah! Toen we dachten dat we klaar waren (het was 21.20u) begon de badmevrouw nog meer opdrachten te geven (vlinderslag!!) en poloslag, dit is bborstcrawl met je hoofd boven water waarbij je korte slagen maakt en eruit ziet als een......nou ja.....weirdo. Dit werd helemaal duidelijk toen de stoere mannen in baan 3 (die volgens de kerel van collega Ans alleen maar een grote bek hebben en volgens mij alleen maar in baan 3 komen omdat ze goed met water kunnen spetteren) een bal kregen en deze met hun neus aanduwden terwijl zij die polocrawl deden. Helemaal volgens de regels hoor, maar het zag er een beetje uit als de hond van mijn ouders als hij met zijn voetbal zwemt (with al due respect).
Bijna waren we klaar, maar toen ik de badjuf de vraag stelde hoe de ellenbogen gehouden moesten worden bij het zwemmen was ik de pineut. Ze legde het uit en zei vervolgens "ik kijk hoor" en terwijl bijna iedereen al aan de rand hing, mocht ik nog een baantje, ik deed het heel goed onder aanmoediging van de badbeul, maar 25 meter in een pas aangeleerde slag is, om het zo maar te zeggen, ZWAAR!!! Maar ik redde het< denk er wel over om de badjuf toch maar badbeul te gaan noemen, zoals haar collega van de maandag!
En dan staat er in de titel nog iets over borsthaar, maar ter bescherming van onderlinge relaties, collegiale relaties en privacy, laat ik het toch maar hierbij: er was iets met niet natuurlijk borsthaar.......
Laura en ik sprongen in baan 1 want in baan 5 zwemt een meneer waar ik steeds maar voor zijn voeten (uhm handen) zwem. Het was redelijk leeg in baan 1 (maar 4 personen) dus wij konden lekker doorzwemmen. We begonnen met 10 minuten sprinten (1 baan sprinten, 30 seconden rust) sprinten komt er voor mij op neer dat ik de overkant zo snel mogelijk haal zonder op de bodem van het 3,5 meter diepe bad terecht kom. Vervolgens hang ik puffend en hijgend aan het springplankje boven de baan tot de 30 seconden voorbij zijn.
Maar in eerdere blogs heb ik natuurlijk al verteld over de 'normale' sprintopdrachten, borstcrawls en andere vreselijkheden. Daarom zal ik daar nu niet meer over uitwijden. Maar dit zegt niet dat er niet nog genoeg nieuws te vertellen is.
Eigenlijk wilde ik dit blog "conditiezwemmen onder water noemen" maar er gebeurde daarna nog meer leuks, wat ook in de titel moest voorkomen. Terwijl wij onze baantjes "rust" aan het zwemmen waren werden er gewichtjes neergelegd op de rand, deze moesten wij om onze enkels binden (voor degenen die denken dat de gewichten van die stokjes zijn met 2 gewichtjes eraan, er zijn nog andere vormen) Dus wij bonden de gewichten om onze enkels en begonnen te zwemmen, je werd erdoor naar beneden getrokken en ik moest bijna watertrappelend door het water om nu niet alleen maar blubblubblub te hoeven schrijven in mijn ervaringen en de reddingsbrigade zwom voor ons, dus die was al weg dus er was ook geen hoop meer op redding.
Ik ben blij dat de badmevrouw me niet in de gaten hield tijdens het (8 minuten!!!!!!) zwemmen met gewichten, want ik had alle techniek overboord gegooid en ik weet zeker dat als ze dat gezien had, ze met de welbekende haak was gekomen om me uit het bad te sleuren en me ten voorbeeld te stellen voor iedereen dat je het zo echt niet moet doen.
Maar de gewichtjes mochten af en we hadden het toch maar mooi vol gehouden. ow yeah! Toen we dachten dat we klaar waren (het was 21.20u) begon de badmevrouw nog meer opdrachten te geven (vlinderslag!!) en poloslag, dit is bborstcrawl met je hoofd boven water waarbij je korte slagen maakt en eruit ziet als een......nou ja.....weirdo. Dit werd helemaal duidelijk toen de stoere mannen in baan 3 (die volgens de kerel van collega Ans alleen maar een grote bek hebben en volgens mij alleen maar in baan 3 komen omdat ze goed met water kunnen spetteren) een bal kregen en deze met hun neus aanduwden terwijl zij die polocrawl deden. Helemaal volgens de regels hoor, maar het zag er een beetje uit als de hond van mijn ouders als hij met zijn voetbal zwemt (with al due respect).
Bijna waren we klaar, maar toen ik de badjuf de vraag stelde hoe de ellenbogen gehouden moesten worden bij het zwemmen was ik de pineut. Ze legde het uit en zei vervolgens "ik kijk hoor" en terwijl bijna iedereen al aan de rand hing, mocht ik nog een baantje, ik deed het heel goed onder aanmoediging van de badbeul, maar 25 meter in een pas aangeleerde slag is, om het zo maar te zeggen, ZWAAR!!! Maar ik redde het< denk er wel over om de badjuf toch maar badbeul te gaan noemen, zoals haar collega van de maandag!
En dan staat er in de titel nog iets over borsthaar, maar ter bescherming van onderlinge relaties, collegiale relaties en privacy, laat ik het toch maar hierbij: er was iets met niet natuurlijk borsthaar.......
maandag 22 maart 2010
Een avondje zwemmen
Veel mensen hebben enorm veel interesse in mijn nieuw gevonden hobby: het conditiezwemmen! En omdat ik iedereen natuurlijk wil vertellen hoe geweldig het is heb ik besloten dit blog te schrijven waarin ik jullie meeneem voor een avondje zwemmen. Ik zou bijna zeggen "doe je ogen dicht en ervaar het" maar dan kun je niet meer lezen dus je zult je op een andere manier in moeten leven...misschien kun je de tenen in een badje water doen ofzo...
Nou daar gaan we dan:
Het is kwart over 7, we hoeven er pas om 19.55 te zijn dus tijd genoeg. Neem nog een kopje thee of kijk nog even het nieuws op tv. Het is 19.45 nog even de badkleding pakken, handdoek en als je wilt wat douchespullen. Ai, 19.50 snel in de auto en op naar het zwembad. Haasten, haasten auto parkeren en naar binnen, we zijn de eerste, blijkbaar had mijn collega Laura ook moeite met de tijd. Ah daar komt ze al. Betalen bij de kassa, tjonge die mevrouw weet wel van wisselen, floep floef daar ligt ons wisselgeld op de toonbank. Snel naar binnen. Heb je €0,20 voor het kluisje? Ow nou je spullen kunnen er bij mij wel in.
Zoek je hokje en kleed je om. Als je klaar bent geef je een gil en loop je naar het kluisje. Ow daar is Ans ook al nou dat is mooi. We lopen samen naar het marinebad. Het is inderdaad indrukwekkend, nee, niet omdat het zo'n mooi bad is, maar omdat je beseft dat je hier baantjes van 25 meter trekt. Je kijkt het water in. Hier staan al een aantal mensen te rillen, anderen 'zwemmen in.' "Tjonge het water is kouder als anders" zegt Ans. Jaja dat is een lekkere oppepper om erin te springen! Dapper springen we erin. KOUD :freezing: Langzaam veranderen we in een grote ijsklont. "Je moet inzwemmen, dan krijg je het warm." Je gaat op je buik liggen en trekt 25 meter heen en 25 meter terug...resultaat brrrr geen!
De les begint. Eerst 10 minuten zwemmen waarvan 1 minuut sprinten en dan een halve minuut rust. Er is nog even verwarring over wie de tijd bijhoud, de badbeul of jij zelf, uiteindelijk houd de badbeul het bij, die heeft tenslotte een stopwatch! Ga jij maar eerst..ow je wilt dat ik eerst ga, oke. Tegen de tijd dat wij bepaald hebben wie er eerst gaat hebben de mensen in baan 2,3,4 (de banen voor snelle mensen) al een baan getrokken. Zwemmen, ja gaat goed, nee hoor je hoeft ze niet bij te houden, gewoon op je eigen tempo. Pff de rust hebben we wel nodig, ff op adem komen, ow halve minuut alweer voorbij, ga ervoor!
Zo nu tijd om te luisteren naar de volgende opdracht ah we mogen even 4 banen bijkomen. Rustig zwemmen, ja ik weet het, het is voor ons beginnende zwemmers net zo zwaar om die 4 banen bij te komen als het is om te sprinten omdat we al genoeg moeite hebben om ons drijvende te houden als je 6 banen getrokken hebt.
Nou lekker bijgekomen hoor die 4 banen :hitchhike: (whatever) Volgende opdracht is 10 minuten banen trekken en kijken hoeveel je er kunt doen. 12 banen moet makkelijk kunnen! aldus de badbeul...mmm dat is dus 300 meter zwemmen. Kom op we gaan ervoor, nee laat je niet opjagen door de dolfijnen in baan 2 en de walvissen in baan 3 die trainen al tijden. Tjonge jonge wel een hoop weerslag deze keer (de mensen in baan 3 en 2 zwemmen zo hard dat wij de golven voor onze kiezen krijgen die deze walvissen maken, inderdaad wij hebben het het moeilijkst in deze baan, als wij in baan 3 zaten hielden wij het ook wel bij!) Baan 7 gaat goed! Laura komt voorbij en zegt dat ze er al 18 heeft gedaan, whahaha, ze is zo snel dat we het niet eens zien! Tijd voorbij en ja hoor, we hebben 12 banen schoolslag achter de rug! :graduate: Klaar voor baan 2 whahaha nou ja toch maar niet.
We horen de andere zwemmers praten, het water staat te hoog waardoor het wel een golfslagbad lijkt. Alle zwemmers hebben er last van. Ja en wij hebben ook nog weerslag, zwaarder wordt het echt niet. Wij zijn zo de beste vandaag :headbang:
WAT!!!!???? We moeten nog 4 banen rust! Tjonge jonge hebben we net 12 banen gehad kunnen we er weer 4 banen bijdoen. Waarom deden we dit ook al weer? Ow bedankt, ja je hebt gelijk, voor de lijn en de conditie!
Zo 10 minuten polosprint, dat is borstcrawl met het hoofd boven water en korte slagen, een halve baan en dan 1,5 baan rust. Ow de badjuf fluit weer, wat is er? "We gaan het anders doen!" Op je rug, de badjuf ligt op het randje van het bad, tenen en knieen boven water en peddelen met je armen. 8-o Nou daar gaan we dan, boven water, peddelen, blubblubblub, nou gewoon dooroefenen, weer boven water komen tenen en knieeen boven water blubblub, doorpeddelen blubblub, sjongejongejonge! Nou komen we boven het 3,5 meter diep gedeelte, (daar woont kapitein Ortega van de smurfen ow hahaha van de snorkels natuuurlijk en als je heel goed kijkt zie je de Nautilus van kapitein Nemo ook varen) kom we zwemmen wel weer even naar onddiep want de titanic is er niks bij, ow jij bent er wel goed in, nou peddel dan maar lekker door.
Jeej we mogen uitzwemmen! We zijn klaar. Bij elkaar echt 40 minuten kneppelhard gezwommen. We hadden wel veel weerslag vandaag en er was een heel dik gespierde man in baan 3 die deed er ook geen goed aan voor ons. En dan hadden we natuurlijk het hoge water, daar klaagden zelfs de mensen in baan 3 over. Nou we gaan nog ff lekker in het warme badje zitten, tot we het koud krijgen. Nog ff kletsen met Laura en Ans, dan douchen. Lekker onder die warme straal. We moeten weer wachten op de mannen, maar als die eindelijk klaar zijn naar de kluisjes en omkleden. Je moet zelf kiezen of je de onderbroek aandoet want dat is sneller.
We zijn allemaal tegelijk klaar, lopen de parkeerplaats op en gaan allen onze eigen weg. Tot donderdag!
Nou daar gaan we dan:
Het is kwart over 7, we hoeven er pas om 19.55 te zijn dus tijd genoeg. Neem nog een kopje thee of kijk nog even het nieuws op tv. Het is 19.45 nog even de badkleding pakken, handdoek en als je wilt wat douchespullen. Ai, 19.50 snel in de auto en op naar het zwembad. Haasten, haasten auto parkeren en naar binnen, we zijn de eerste, blijkbaar had mijn collega Laura ook moeite met de tijd. Ah daar komt ze al. Betalen bij de kassa, tjonge die mevrouw weet wel van wisselen, floep floef daar ligt ons wisselgeld op de toonbank. Snel naar binnen. Heb je €0,20 voor het kluisje? Ow nou je spullen kunnen er bij mij wel in.
Zoek je hokje en kleed je om. Als je klaar bent geef je een gil en loop je naar het kluisje. Ow daar is Ans ook al nou dat is mooi. We lopen samen naar het marinebad. Het is inderdaad indrukwekkend, nee, niet omdat het zo'n mooi bad is, maar omdat je beseft dat je hier baantjes van 25 meter trekt. Je kijkt het water in. Hier staan al een aantal mensen te rillen, anderen 'zwemmen in.' "Tjonge het water is kouder als anders" zegt Ans. Jaja dat is een lekkere oppepper om erin te springen! Dapper springen we erin. KOUD :freezing: Langzaam veranderen we in een grote ijsklont. "Je moet inzwemmen, dan krijg je het warm." Je gaat op je buik liggen en trekt 25 meter heen en 25 meter terug...resultaat brrrr geen!
De les begint. Eerst 10 minuten zwemmen waarvan 1 minuut sprinten en dan een halve minuut rust. Er is nog even verwarring over wie de tijd bijhoud, de badbeul of jij zelf, uiteindelijk houd de badbeul het bij, die heeft tenslotte een stopwatch! Ga jij maar eerst..ow je wilt dat ik eerst ga, oke. Tegen de tijd dat wij bepaald hebben wie er eerst gaat hebben de mensen in baan 2,3,4 (de banen voor snelle mensen) al een baan getrokken. Zwemmen, ja gaat goed, nee hoor je hoeft ze niet bij te houden, gewoon op je eigen tempo. Pff de rust hebben we wel nodig, ff op adem komen, ow halve minuut alweer voorbij, ga ervoor!
Zo nu tijd om te luisteren naar de volgende opdracht ah we mogen even 4 banen bijkomen. Rustig zwemmen, ja ik weet het, het is voor ons beginnende zwemmers net zo zwaar om die 4 banen bij te komen als het is om te sprinten omdat we al genoeg moeite hebben om ons drijvende te houden als je 6 banen getrokken hebt.
Nou lekker bijgekomen hoor die 4 banen :hitchhike: (whatever) Volgende opdracht is 10 minuten banen trekken en kijken hoeveel je er kunt doen. 12 banen moet makkelijk kunnen! aldus de badbeul...mmm dat is dus 300 meter zwemmen. Kom op we gaan ervoor, nee laat je niet opjagen door de dolfijnen in baan 2 en de walvissen in baan 3 die trainen al tijden. Tjonge jonge wel een hoop weerslag deze keer (de mensen in baan 3 en 2 zwemmen zo hard dat wij de golven voor onze kiezen krijgen die deze walvissen maken, inderdaad wij hebben het het moeilijkst in deze baan, als wij in baan 3 zaten hielden wij het ook wel bij!) Baan 7 gaat goed! Laura komt voorbij en zegt dat ze er al 18 heeft gedaan, whahaha, ze is zo snel dat we het niet eens zien! Tijd voorbij en ja hoor, we hebben 12 banen schoolslag achter de rug! :graduate: Klaar voor baan 2 whahaha nou ja toch maar niet.
We horen de andere zwemmers praten, het water staat te hoog waardoor het wel een golfslagbad lijkt. Alle zwemmers hebben er last van. Ja en wij hebben ook nog weerslag, zwaarder wordt het echt niet. Wij zijn zo de beste vandaag :headbang:
WAT!!!!???? We moeten nog 4 banen rust! Tjonge jonge hebben we net 12 banen gehad kunnen we er weer 4 banen bijdoen. Waarom deden we dit ook al weer? Ow bedankt, ja je hebt gelijk, voor de lijn en de conditie!
Zo 10 minuten polosprint, dat is borstcrawl met het hoofd boven water en korte slagen, een halve baan en dan 1,5 baan rust. Ow de badjuf fluit weer, wat is er? "We gaan het anders doen!" Op je rug, de badjuf ligt op het randje van het bad, tenen en knieen boven water en peddelen met je armen. 8-o Nou daar gaan we dan, boven water, peddelen, blubblubblub, nou gewoon dooroefenen, weer boven water komen tenen en knieeen boven water blubblub, doorpeddelen blubblub, sjongejongejonge! Nou komen we boven het 3,5 meter diep gedeelte, (daar woont kapitein Ortega van de smurfen ow hahaha van de snorkels natuuurlijk en als je heel goed kijkt zie je de Nautilus van kapitein Nemo ook varen) kom we zwemmen wel weer even naar onddiep want de titanic is er niks bij, ow jij bent er wel goed in, nou peddel dan maar lekker door.
Jeej we mogen uitzwemmen! We zijn klaar. Bij elkaar echt 40 minuten kneppelhard gezwommen. We hadden wel veel weerslag vandaag en er was een heel dik gespierde man in baan 3 die deed er ook geen goed aan voor ons. En dan hadden we natuurlijk het hoge water, daar klaagden zelfs de mensen in baan 3 over. Nou we gaan nog ff lekker in het warme badje zitten, tot we het koud krijgen. Nog ff kletsen met Laura en Ans, dan douchen. Lekker onder die warme straal. We moeten weer wachten op de mannen, maar als die eindelijk klaar zijn naar de kluisjes en omkleden. Je moet zelf kiezen of je de onderbroek aandoet want dat is sneller.
We zijn allemaal tegelijk klaar, lopen de parkeerplaats op en gaan allen onze eigen weg. Tot donderdag!
maandag 15 maart 2010
Zwemmen is een serieuze aangelegenheid
Een beetje schuchter stap ik het zwembad binnen. Ans zit er al, ik ben twee minuten te laat maar collega Laura zie ik nog niet. "Is Laura er nog niet?" vraag ik angstig aan Ans. Ik zie mezelf al eenzaam en alleen in baan 1 zwemmen zonder enige bekendheid om mij heen. "Nee, maar daar zie ik een klein geel autootje" en ja hoor...daar komt Laura, gelukkig.
We kleden ons om in de veel te kleine hokjes en dan loop ik naar mijn kluisje. Op naar het trainingsbad (of het 'marinebad' zoals het in de volksmond genoemd wordt) Mensen met pieter-van-den-hogeband-brillen en mutsen zwemmen rond in het bad. Ik klets met Laura een beetje over de spijt die we hebben door hier onze avondvulling door te brengen, maar hoe we niet af durfden te zeggen omdat we Ans beloofd hadden om mee te gaan. Ik kijk even om me heen, de zijkant staat vol badmeesters en juffen en ja hoor....een van de badmeesteressen is een schoolvriendin van mij die ik nog 2 keer in het jaar zie. "Jij hier? Weet je dat het water nat is?" Ik moet alle zeilen bijzetten om niet meteen rechts omkeerd te maken.
Ans springt het water in, Laura rekt de tijd door uitgebreid de tijd voor haar brilletje te nemen, ik spring er dapper in KOUD! Ik trek een baantje om "in te zwemmen." En na dit voltooid te hebben sta ik buiten adem en bibberend in het water te wachten op de dingen die komen gaan. De badmeesters en meesteressen hebben inmiddels plaatsgemaakt voor een badjuf zoals die in de nachtmerries van waterbange kinderen voorkomen. Ze stuurt ons op pad, banen trekken. Ze heeft het over 25 en 18?? We kijken vragend naar Ans in baan 2 (dat is de baan voor de iets snellere mensen) wij staan in baan 1 (dat is de baan voor de mensen die net aan hun hoofd boven water kunnen houden) "Dat is een baan" aha!
Borstcrawl tot in de treuren en dan komen de plankjes. "kijk" zeg ik tegen Laura "ze heeft nu al door dat we het niet redden" maar niets is minder waar. Het plankje schijnt tussen je benen te moeten en dan moet je alleen met je armen zwemmen. De hele baan!!! Samen met 3 andere meiden in de baan (waarvan nog een Laura, hoe bizar!) zwemmen we op ons uiterste best naar de overkant en weer terug. We worden er melig van, tot grote ergernis van de badbeuljuffrouw. Ze geeft ons de opdracht om in tweetallen te zwemmen en te kijken wie er het eerst aan de overkant is. Aan haar hele hoofd te zien is zwemmen een serieuze aangelegenheid. Je betaald €3,60 om afgebeuld te worden en dan mag je ook niet lachen.
Ondertussen krijgen we speciale aandacht van de badbeul. Ze verteld ons hoe we de schoolslag moeten zwemmen. Ik krijg weer dat zwemlesgevoel waarbij je van zenuwen het fout te doen naar beneden zonk en niet meer wist hoe je de benen en de armen tegelijk moest bewegen en moest blijven drijven tegelijkertijd. Steeds keek ik even over mijn schouder of ze niet langs de rand van het bad liep om mij te betrappen op een foute schoolslag. Na een vermoeidende baan kwam ik aan de overkant waar ik met mijn rug naar baan 2 hing, ineens hoorde ik een hijger achter me. Ik voel me al niet zo zeker in badpak dus dit maakte me enigszins onrustig. Ik keek achterom en zag een manspersoon uitgeput aan de kant hijgen. Ik schoot in de lach, keek naar Laura, die het ook gehoord had, en zonk bijna naar de bodem van het lachen. Maar....zwemmen is een serieuze aangelegenheid, zag ik alweer in de ogen van de badbeul en dus slikte ik mijn lach maar weer in en begon aan de terugweg.
Een uur later waren we klaar, we waren niet gezonken en de haak was er niet aan te pas gekomen. Ik klom het bad uit en zocht de douche op, heerlijk even de €3,60 opmaken aan waterverbruik. Omkleden, kramp in de kuit. "En" vroeg Ans "donderdag weer?" Mmmm daar moet ik nog even over nadenken, maar maandag ben ik zeker weer van de parij en dan neem ik Ron ook mee om me te beschermen tegen badbeulen en hijgers.
We kleden ons om in de veel te kleine hokjes en dan loop ik naar mijn kluisje. Op naar het trainingsbad (of het 'marinebad' zoals het in de volksmond genoemd wordt) Mensen met pieter-van-den-hogeband-brillen en mutsen zwemmen rond in het bad. Ik klets met Laura een beetje over de spijt die we hebben door hier onze avondvulling door te brengen, maar hoe we niet af durfden te zeggen omdat we Ans beloofd hadden om mee te gaan. Ik kijk even om me heen, de zijkant staat vol badmeesters en juffen en ja hoor....een van de badmeesteressen is een schoolvriendin van mij die ik nog 2 keer in het jaar zie. "Jij hier? Weet je dat het water nat is?" Ik moet alle zeilen bijzetten om niet meteen rechts omkeerd te maken.
Ans springt het water in, Laura rekt de tijd door uitgebreid de tijd voor haar brilletje te nemen, ik spring er dapper in KOUD! Ik trek een baantje om "in te zwemmen." En na dit voltooid te hebben sta ik buiten adem en bibberend in het water te wachten op de dingen die komen gaan. De badmeesters en meesteressen hebben inmiddels plaatsgemaakt voor een badjuf zoals die in de nachtmerries van waterbange kinderen voorkomen. Ze stuurt ons op pad, banen trekken. Ze heeft het over 25 en 18?? We kijken vragend naar Ans in baan 2 (dat is de baan voor de iets snellere mensen) wij staan in baan 1 (dat is de baan voor de mensen die net aan hun hoofd boven water kunnen houden) "Dat is een baan" aha!
Borstcrawl tot in de treuren en dan komen de plankjes. "kijk" zeg ik tegen Laura "ze heeft nu al door dat we het niet redden" maar niets is minder waar. Het plankje schijnt tussen je benen te moeten en dan moet je alleen met je armen zwemmen. De hele baan!!! Samen met 3 andere meiden in de baan (waarvan nog een Laura, hoe bizar!) zwemmen we op ons uiterste best naar de overkant en weer terug. We worden er melig van, tot grote ergernis van de badbeuljuffrouw. Ze geeft ons de opdracht om in tweetallen te zwemmen en te kijken wie er het eerst aan de overkant is. Aan haar hele hoofd te zien is zwemmen een serieuze aangelegenheid. Je betaald €3,60 om afgebeuld te worden en dan mag je ook niet lachen.
Ondertussen krijgen we speciale aandacht van de badbeul. Ze verteld ons hoe we de schoolslag moeten zwemmen. Ik krijg weer dat zwemlesgevoel waarbij je van zenuwen het fout te doen naar beneden zonk en niet meer wist hoe je de benen en de armen tegelijk moest bewegen en moest blijven drijven tegelijkertijd. Steeds keek ik even over mijn schouder of ze niet langs de rand van het bad liep om mij te betrappen op een foute schoolslag. Na een vermoeidende baan kwam ik aan de overkant waar ik met mijn rug naar baan 2 hing, ineens hoorde ik een hijger achter me. Ik voel me al niet zo zeker in badpak dus dit maakte me enigszins onrustig. Ik keek achterom en zag een manspersoon uitgeput aan de kant hijgen. Ik schoot in de lach, keek naar Laura, die het ook gehoord had, en zonk bijna naar de bodem van het lachen. Maar....zwemmen is een serieuze aangelegenheid, zag ik alweer in de ogen van de badbeul en dus slikte ik mijn lach maar weer in en begon aan de terugweg.
Een uur later waren we klaar, we waren niet gezonken en de haak was er niet aan te pas gekomen. Ik klom het bad uit en zocht de douche op, heerlijk even de €3,60 opmaken aan waterverbruik. Omkleden, kramp in de kuit. "En" vroeg Ans "donderdag weer?" Mmmm daar moet ik nog even over nadenken, maar maandag ben ik zeker weer van de parij en dan neem ik Ron ook mee om me te beschermen tegen badbeulen en hijgers.
donderdag 11 maart 2010
Hoe eet je een frika(n)del
Ik heb pauze van 13.15-13.45 (stiekem maken we daar natuurlijk 12.00-13.00 van maar dat vertrouw ik alleen toe aan mijn blogs) Nu besef ik dat veel mensen pauzes hebben maar ik wil er niet meteen vanuit gaan dat we daarom allemaal dezelfde pauze-ervaringen hebben; Sommige mensen gaan naar de kantine, anderen lezen een boek, weer anderen nemen geen tijd voor pauze en dan is er natuurlijk het slag mensen dat doorvergaderd tot het weer tijd is om te beginnen. Met dit laatste heb ik ook ervaring, maar sinds we een systeem hebben is er tijd voor pauze zoals we hem nu invullen. En daar ga ik jullie in dit blog deelgenoot van maken want anders bestaat het gevaar dat iedereen zijn eigen ervaringen op die van mij projecteerd.
Voorheen hadden we dus altijd roosterruzie, maar dat is de laatste tijd wat minder, daarom waren de eerste pauzedagen wat onwenning. we staarden wat naar elkaar. Maar de gespreksonderwerpen kwamen al snel, of liever: het gespreksonderwerp kwam al snel. Tijdens de pauze hebben we het over: eten. Tja, ik begrijp dat dit vele mensen raar in de oren klinkt om tijdens de middagpauze over eten te praten, maar ik zal uitleggen waarom. Een collega van mij is namelijk aan het dr Frank dieet. Zij heeft een tupperwarebak die iedere dag weer gevuld is met de meest bijzondere maaltijden waar de tong van uit de mond gaat hangen en jaloerse blikken van het eigen broodje chocopasta naar het bakje tupperware (zou er bijna een positief gevoel bij tupperware aan over houden)
Iedere dag begint onze pauze vorm te krijgen met de volgende woorden: "Wat eten we vandaag (naam collega)?" En dan krijgen we dingen te horen als "ei met ham en komkommer" of "soepgroenten met bouillon" of "salade met pijnboompitjes en tonijn" etc. etc. en vooral etc. Nou en dan barst het gesprek los over waar de chocopasta het lekkerst is over het feit dat ik alleen maar beschuit met blauw-witte muisjes lust en niet met roze-witte muisjes, dat ik eigenlijk helemaal niet van anijs houd. Mijn andere collega smeert tegelijkertijd haar broodje kipfilet met augurkschijfjes (ow nee, nu is de rage weer tomaat) en weer een andere smeert een broodje kaas met tomaat. mmmmchocopasta
En hier zit m de kneep, hoe eet je die broodjes en vooral de meegebrachte appels als er maar twee mesjes zijn. We kijken naar hoe de meseigenaren hun brood eten in afwachting van het mes. Wat een rare gewoontes zijn er toch. Alleen de bovenkant van je broodjes eten en dan pas de onderkant, de appelstukjes nog een keer extra door de midden.
Dit brengt mij op de titel van mijn blog. We bepraten onderling de vage eetgewoonten en ik vertel over hoe ik mijn frikandel eet. Ik haal het velletje van de eerste helft eraf, die eet ik op, dan eet ik de kern van de frikandel op, vervolgens eet ik het velletje van de andere helft en ook hier weer de kern. Maar dit is anders met de kontjes van de vette hap, want deze zijn het lekkerst en die eet ik dus met kontjesvelletje en al. Mijn collega's keken mij vaag aan, stelden vragen om het duidelijk te krijgen. Blijkbaar wist niemand wat de ideale manier is om een frikandel te eten. Ze begrepen me gewoon niet. En omdat wij gewend zijn om in de gehandicaptenzorg met fotos te werken heb ik uiteindelijk toch maar gezegd dat mijn volgende blog maar een fototreportage moest worden in het "stap voor stap eten van een frikandel" dit was ook zwaar het plan maar een collega die ik regelmatig tref op hyves kon niet wachten en daarom vertrouw ik het stappenplan maar toe aan woorden, misschien dat als zij het een paar keer lezen dat ze het ook wel begrijpen. Ik heb namelijk geen frikandellen meer in de vriezer met het oog op de fietstochten naar mijn werk die ik toch ook niet voor Jan Snot maak????
Voorheen hadden we dus altijd roosterruzie, maar dat is de laatste tijd wat minder, daarom waren de eerste pauzedagen wat onwenning. we staarden wat naar elkaar. Maar de gespreksonderwerpen kwamen al snel, of liever: het gespreksonderwerp kwam al snel. Tijdens de pauze hebben we het over: eten. Tja, ik begrijp dat dit vele mensen raar in de oren klinkt om tijdens de middagpauze over eten te praten, maar ik zal uitleggen waarom. Een collega van mij is namelijk aan het dr Frank dieet. Zij heeft een tupperwarebak die iedere dag weer gevuld is met de meest bijzondere maaltijden waar de tong van uit de mond gaat hangen en jaloerse blikken van het eigen broodje chocopasta naar het bakje tupperware (zou er bijna een positief gevoel bij tupperware aan over houden)
Iedere dag begint onze pauze vorm te krijgen met de volgende woorden: "Wat eten we vandaag (naam collega)?" En dan krijgen we dingen te horen als "ei met ham en komkommer" of "soepgroenten met bouillon" of "salade met pijnboompitjes en tonijn" etc. etc. en vooral etc. Nou en dan barst het gesprek los over waar de chocopasta het lekkerst is over het feit dat ik alleen maar beschuit met blauw-witte muisjes lust en niet met roze-witte muisjes, dat ik eigenlijk helemaal niet van anijs houd. Mijn andere collega smeert tegelijkertijd haar broodje kipfilet met augurkschijfjes (ow nee, nu is de rage weer tomaat) en weer een andere smeert een broodje kaas met tomaat. mmmmchocopasta
En hier zit m de kneep, hoe eet je die broodjes en vooral de meegebrachte appels als er maar twee mesjes zijn. We kijken naar hoe de meseigenaren hun brood eten in afwachting van het mes. Wat een rare gewoontes zijn er toch. Alleen de bovenkant van je broodjes eten en dan pas de onderkant, de appelstukjes nog een keer extra door de midden.
Dit brengt mij op de titel van mijn blog. We bepraten onderling de vage eetgewoonten en ik vertel over hoe ik mijn frikandel eet. Ik haal het velletje van de eerste helft eraf, die eet ik op, dan eet ik de kern van de frikandel op, vervolgens eet ik het velletje van de andere helft en ook hier weer de kern. Maar dit is anders met de kontjes van de vette hap, want deze zijn het lekkerst en die eet ik dus met kontjesvelletje en al. Mijn collega's keken mij vaag aan, stelden vragen om het duidelijk te krijgen. Blijkbaar wist niemand wat de ideale manier is om een frikandel te eten. Ze begrepen me gewoon niet. En omdat wij gewend zijn om in de gehandicaptenzorg met fotos te werken heb ik uiteindelijk toch maar gezegd dat mijn volgende blog maar een fototreportage moest worden in het "stap voor stap eten van een frikandel" dit was ook zwaar het plan maar een collega die ik regelmatig tref op hyves kon niet wachten en daarom vertrouw ik het stappenplan maar toe aan woorden, misschien dat als zij het een paar keer lezen dat ze het ook wel begrijpen. Ik heb namelijk geen frikandellen meer in de vriezer met het oog op de fietstochten naar mijn werk die ik toch ook niet voor Jan Snot maak????
dinsdag 23 februari 2010
Daar zit ik dan....achter mijn laptop
Daar zit ik dan achter mijn laptop, moet eigenlijk wat doen. De woorden willen alleen niet helemaal in mijn word-document verschijnen. Niet omdat mijn toetsenbord het niet doet, nee die doet het prima zoals je ziet. Maar omdat mijn hoofd gewoon niets (dat serieus met het geduchte onderwerp te maken heeft) kan bedenken om in kleine energiestralen naar mijn vingers te sturen zodat de serieuse gedachten in het bewuste word-document te voorschijn komen.
Daar zit ik dan achter mijn laptop. Op de cd speelt Jaap van Zweden, hij doet enorm zijn best om mij in hogere filosofische sferen te krijgen, maar zelfs wiskundig violistisch klassiek kan mij nu niet redden. Ik staar naar mijn beeld en denk aan van alles: hoe het met de baby van een kennis is, hoe mooi mijn vriendin eruit zag in haar trouwjurk, hoe het met die vriendin is die ik al zolang niet meer heb gezien, wat mijn collega gaat eten en wie die mevrouw op de vreemde foto eigenlijk is.
Daar zit ik dan achter mijn laptop, gefrustreerd, ik zou toch serieus bezig moeten zijn, het moeten omschrijven in woorden, lezen, bestuderen, filosoferen en hardop uitspreken. Maar de woorden willen niet komen, mijn handen typen onzin in plaats van de gewenste alinea.
Daar zit ik dan achter mijn laptop, kan ik het dan echt niet? Waarom ben ik zo snel afgeleid en denk ik aan mensen die ik al in geen tijden meer gesproken heb....waarom nu juist vandaag? Nu ik eigenlijk serieus aan het schrijven wil!
Daar zit ik dan achter mijn laptop en ineens begint het te dagen, ik begin de afleiding te begrijpen, de gedachtenstroom aan vage bekenden te omvatten. Het feit dat ik mijn hyvespagina open heb staan zou toch wel eens te maken kunnen hebben met dit afgeleide gedrag. Sluit dus toch maar af, want moet toch echt wat doen, zo zittend achter mijn laptop.
Daar zit ik dan achter mijn laptop. Op de cd speelt Jaap van Zweden, hij doet enorm zijn best om mij in hogere filosofische sferen te krijgen, maar zelfs wiskundig violistisch klassiek kan mij nu niet redden. Ik staar naar mijn beeld en denk aan van alles: hoe het met de baby van een kennis is, hoe mooi mijn vriendin eruit zag in haar trouwjurk, hoe het met die vriendin is die ik al zolang niet meer heb gezien, wat mijn collega gaat eten en wie die mevrouw op de vreemde foto eigenlijk is.
Daar zit ik dan achter mijn laptop, gefrustreerd, ik zou toch serieus bezig moeten zijn, het moeten omschrijven in woorden, lezen, bestuderen, filosoferen en hardop uitspreken. Maar de woorden willen niet komen, mijn handen typen onzin in plaats van de gewenste alinea.
Daar zit ik dan achter mijn laptop, kan ik het dan echt niet? Waarom ben ik zo snel afgeleid en denk ik aan mensen die ik al in geen tijden meer gesproken heb....waarom nu juist vandaag? Nu ik eigenlijk serieus aan het schrijven wil!
Daar zit ik dan achter mijn laptop en ineens begint het te dagen, ik begin de afleiding te begrijpen, de gedachtenstroom aan vage bekenden te omvatten. Het feit dat ik mijn hyvespagina open heb staan zou toch wel eens te maken kunnen hebben met dit afgeleide gedrag. Sluit dus toch maar af, want moet toch echt wat doen, zo zittend achter mijn laptop.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
