Als kind zei de dokter dat mijn neusamandel eruit gehaald moest worden. Ik kreeg een videoband mee (ter voorbereiding op de operatie) waaop ik, als kind, kon kijken naar een ander kind die de operatie onderging, inclusief de bloederige operatie zelf. Ik kon dus niet zeggen dat ik ernaar uitkeek toen ik dat eenmaal had gezien. En gelukkig dacht de KNO-arts er ook zo over, volgens hem hoefde mijn amandelen er niet uit. JOEPIE, dacht ik.
Maar hoe ouder ik werd hoe meer klachten ik kreeg: benauwd, hyperventilatie, moe en snel geprikkeld. Meer dan eens begeleidden mijn ouders mij door een "hyperproces" door me op een stoel te zetten en te verplichten rustig te ademen. Naar verloop van itjd leerde ik me aan dat ik tot mijn buik moest ademen, in en uit, jammer genoeg leerde ik mezelf alles verkeerd om aan en dus werd ik nog benauwder. Uiteindelijk, op mijn 25e, in een stomme bui van zelfbedacht heldenmoed, naar de dokter gegaan. De neusamandel van mijn vader was ook nooit vanzelf weggegaan en die van mij zou er misschien ook nog zitten. En ja hoor, doorverwijzing naar de KNO-arts...sta je daar buiten met het papier in je handen..."joepie" (I guess)
Telefoon 1 keer over laten gaan "neemt niet op, he jammer, volgende keer beter" nog een keer proberen "met de assistente van de KNO-arts" "uhm, tja, nou uhm" mompel ik, maar ergens in mijn gemompel vangt ze toch het woord "afspraak" op "Ik zal even voor u kijken" ik wacht, afspraken met specialisten duren toch maaaaaanden! "Volgende week???" (SHOCK) En voor ik zelf goed en wel doorheb wat er aan de hand is zit ik er dan....bij de KNO-arts in de wachtkamer.
"Mevrouw van der Veen" mijn benen staan op, mijn hoofd denkt "run, while you still can!!" maar braaf volg ik de dokter in zijn kantoor. Ik kijk even rond: er hangen veel tekeningen van kinderen, die waarschijnlijk na een heftige ingreep de opdracht van papa en mama hebben gekregen een tekening voor de dokter te maken, want de dokter heeft ze wel pijn gedaan, maar voor hun eigen bestwil. Of misschien wel een tekening gemaakt hebben omdat de amadelen er toch niet uit hoefden! Er is dus nog hoop. En dan wijst hij naar een stoel...nou ja stoel....het lijkt wel een Middeleeuws martelwerktuig, mist nog net de riemen om de armen op zijn plaats te houden. Ik ga ziten en hi opend een laatje met haken en klemmen (je weet wel, die je bij de betere barbecuespeciaalzaak kunt kopen. Hoppa, klem in mijn neus, even ademen, wat is de klacht? "Alsof ik altijd om een hoeje moet ademen." Nog een klem, tja, gaat u daar maar zitten. Ik spring uit de martelstoel en duik in de gewone stoel tegenover de dokter....
"U heeft geen amandel die in de weg zit......randje in uw neus zichtbaar en.." "ik weet zeker dat hij tegen me praat, maar..:geen amandel???" en dan komt het "operatie" het woord is gevallen, mijn grootste angst werkelijkheid. Afspraak met de zuster en dan naar de Anesthesieafdeling. "Weet je al of je de operatie wil?" Ik knik verbluft. Voor ik zelf goed en wel weet wat er aan de hand is heb ik een lijst met vragen in handen en wordt ik naar een tafeltje gewezen. Ik kan me dan meteen melden bij anesthesie. Ik ga aan tafel zitten en begin het examen, maar na 2 vragen die ik niet kan beantwoorden zonder er over na te denken, stop ik alles in mijn tas en ren naar buiten.
Een paar dagen later ontvang ik een telefoontje "of ik mijn dossier bij me had" tja, oeps sorry...Ik wordt doorverbonden naar anesthesie om op te biechten dat ik verduisterd heb en krijg meteen een afspraak...en bedankt. En daar verschijn ik op de afspraak, met vragenlijst en dossier en al. Ik wordt compleet doorgelicht...Conclusie: u bent gezond! JEEJ! Sukkel die gezond en wel onder het mes gaat toch...wrong...ik moet toch.
Ik wacht en wacht en wacht en wacht, maar de oproep komt maar niet. He jammer toch! Maar mijn lieve collega verzekerd me dat het toch echt gaat gebeuren en dan ineens ligt er een brief van het ziekenhuis op de mat. Operatie op 4 november 2010 om 09.00u melden. Met jas nog aan begin ik alle afspraken af te mailen en Ron en familie te bellen. En met vrees en beven komt de 4e november dichterbij.
En dan is het zover...om 08.40u gaan we op weg, ik meld me en wordt naar afdeling Oost gestuurd. Als een stijve plank met rillende benen loop ik de lift in, meld me en mag plaatsnemen in de wachtkamer. Na een minuut of 20 komt de verpleegster melden dat "als die meneer geweest is, ze mij komt halen." ...uhm geen haast hoor, take your time, rustig aan. We lezen de krant, de Libelle (wat hebben die mensen toch een nietszeggende ellende, nee dan ik...ik wordt geopereerd!)
Ik wordt gehaald en krijg een kamertje apart...daar wordt ik zo mogelijk nog zenuwachtiger van....waarom alleen? Is het zo ellendig? De zuster neemt een vragenlijst met me door en verteld me dat het mogelijk is dat ze wat cocaine op mijn watten doen om de bloeding te stoppen. LOL ik heb me mijn hele pubertijd zo goed gedragen, krijg ik hier concaine. Dan begint het wachten. we wachten een uur, waarvan ik 20 minuten in alle heftigheid heen en weer ijsbeer en een hele versleten sleuf in de vloer achterlaat. En de klok tikt door. Dan komt de zuster binnen, ik mag me omkleden, over 30 minuten ben ik aan de beurt.
Ik krijg een prachtige operatieonderbroek (jeukt!!) en een operatiehemd, die prachtig bij mijn ogen past. En dan, na een uur wachten ben ik aan de beurt (om 11.30u) de zuster brengt me naar de operatiezaal samen met nog een andere zuster. Nadat e me gevraagd heeft of ik mijn kamer af wil staan aan een mevrouw die erg verdrietig is, dan kom ik gewoon op zaal. Ze vertellen me over de kaassoep die ze die dag hebben en vragen of ik daar ook wat van wil, en ik lust vast wel thee als ik terugkom. Na 24 uur nuchter zijn wil ik alles wel eten en vooral aan de thee!
Ron neemt afscheid bij de deur en de zusters rijden me naar binnen. Ik moet overstappen op de operatietafel, er ligt een papiertje overheen. Dapper stap ik over en zak met 1 been door de tafel...weet ik veel dat er een gat inzit!!!! We moeten allemaa lachen "ik zeg het altijd!" verontschuldigd de zuster zich. Ach, ik ben allang blij dat ik lachend mijn ellende tegemoed ga! Twee hele aardige zusters helpen me aan een infuus (fobie nummer 1 voor mij) en uit alle hoeken en gaten verschijnen de mensen die mij gaan opereren. Ze stellen zich voor en ik zeg dat ik blij ben dat ze tegen me praten en grapjes maken. Dan komt er een man binnen "die praat niet zoveel" zegt de zuster. "Daar ben ik de man voor" meldt hij zich "ik moet luisteren." Ach, zo heeft iedereen zijn taak.
Ik krijg een kap op mijn neus met zuurstof en moet goed ademen. Ik vind het heerlijk, voor het eerst in tijden echt lucht. Dan zeggen ze "welterusten" beetje paniekerig adem ik door "ik ben helemaal niet moe!" Ik probeer goed mijn ogen open te houden, stel je voor zeg dat ik weggereden wordt terwijl ik nog wakker ben.
Dan wordt ik wakker. Een zaal met enkele mensen en zusters. Ik heb zo'n dorst! Krijg een spons in mijn mond want volgens de zuster kan ik niet slikken. Dan dringt het tot me door "ik ben al klaar!" Voel me heerlijk! Zeg tegen de zusters dat ze pauze moeten nemen en zeg iedereen in de zaal gedag. Dan zegt de zuster dat ik naar de zaal mag. Ik wordt gehaald en schijn iedereen op de gang gedag gezegd te hebben. In de zaal zeg ik ook tegen iedereen "hallo." Ik krijg een blad eten op mijn bed, maar ik heb geen honger. Ron en mijn moeder komen gezellig langs. Een meneer geeft aan naar huis te willen, hij ligt al heel lang op de zaal. Hij gaat naar de gang om te wandelen en komt terug met de mededeling dat hij naar de wc is geweest. Ik schijn hierop geantwoord te hebben "dan mag je naar huis, staat in het boekje" de zuster geroepen te hebben en gezegd te hebben dat de man naar huis mocht omdat hij geplast had. Ook vond ik dat iedereen mooie kleurtjes in de haren had. Vraag me toch af of ik cocaine heb gehad.....
Opdracht van de zuster: "ga maar slapen" Ook onzin, eerst laten ze je slapen, dan maken ze je wakker, dan zeggen ze weer dat je moet gaan slapen. Whatever. Mijn moeder is al weg, maar Ron zit naast mijn bed. Ik doe mijn ogen dicht en probeer te slapen. Dan komt er een andere zuster met een hoop poeha binnen, ze scheurt met gordijnen, kletterd bedden aan de kant en verkondigd dat het "HEEL WARM IS" vervolgens stuurt ze Ron weg "want zij moet slapen." Ik hoor alles, maar mijn lichaam kan de energie niet opbrengen om te protesteren, ik wil niet dat Ron weggaat. Ron zegt me gedag en ik hoor dat hij om 17.00u mag bellen of hij me kan halen. Stel je nou voor dat ik dat niet gehoord had, dan was ik toch helemaal in paniek wakker geworden, had ik waarschijnlijk boos geworden op Ron dat hij zomaar was weggegaan!
Ik lig daar een beetje met de gordijnen dicht als onze vriend die in het ziekenhuis werkt even bij me komt kijken. Tjonge, dat was echt heel fijn, lag daar zo alleen. Als hij weg is komt de zuster weer, rost de gordijnen open en zegt dat ik moet proberen te slapen "dat probeer ik" even later komt ze weer "ik moet slapen" *zucht* "ik zou wel willen." Ik wordt ineens heel beroerd, misselijk, moe en zweterig. Ik vraag de buurvrouw of zij op de knop wil drukken, want die van mij is buiten bereik. Na een hele tijd komt de zuster "je bent aan het hyperventileren, je moet goed ademen..." *zuchtzucht* mijn hele neus is volgepropt met watten "goed ademen...aha"
Om 16.30u wordt ik uit bed gehaald, ik moet plassen. Ik wil helemaal niet plassen, maar de zuster trekt me uit bed. Halverwege de zaal wordt ik draaierig van ellende en ga weer naar bed. Een half uur later proberen we het weer, ze pakt me bij een arm, neemt haar telefoon op en begint te kletsen terwijl ik me uit alle macht staande probeer te houden. Het lukt, ik duik mijn bed weer in en hoor hoe de zuster tegen een andere zegt dat ze Ron gaat bellen, ik mag naar huis. Ron komt met een rolstoel en dan mag ik me aankleden. Mijn infuus moet eruit, ik heb gedurende het hele proces tegen iedereen gezegd dat ik panisch ben voor het infuus en iedereen is daar heel goed mee omgegaan. Maar deze zuster trok de pleister eruit en het halve infuus mee "je trekt een beetje wit weg" *JE MEENT HET!!!!*
Naar huis naar huis, dat was een hele operatie. Ik wil de zusters van de eerste helft, de operatiezusters en de KNO-arts heel hartelijk danken voor hun goede zorgen, maar misschien moeten de zusters van de tweede helft zelf maar eens een keer goed slapen!!
woensdag 10 november 2010
donderdag 7 oktober 2010
Marry Poppins wind
De allereerste films die ik mij kan herinneren van mijn leven, toen het nog heel jong was, waren: Robin Hood (de disney versie), Daffy Duck (de kwek kwek slecht verstaanbare versie) en Marry Poppins (degene die iedereen gezien heeft) Ik voelde altijd een enorme vertrouwelijke sympathie voor Bert die daar met zijn trommels en tamboerijn en harmonica stond te zingen en vervolgens terechtkwam bij het huis van de familie Banks die hopeloos verlegen zat om een nanny voor de kinderen.
En volgens alle wensen van de kids en tegen alle wensen van vader Banks kwam ze daar, gecontroleerd zwevend aan haar pratende paraplu: de vrouw die volgens haar meetlint "practically perfect in everything" is. Ze zette het hele huishouden op haar kop met een "spoon full of sugar" en draaimolenpaarden die uit de molen sprongen. Met haar woord "supercalifragilisticexpialidocious" (vertaling: Atoning for educability through delicate beauty) had ik altijd wat te zeggen in moeilijke situaties! Ik leerde dat je met honden kon praten, bolhoeden stuk kon slaan en dat een knal van een kanon om 12.00u precies best geaccepteerd kan worden door de buurt. En hoewel het me nooit lukte om zo hard te lachen dat ik tegen het plafond aanvloog...toch twijfelde ik nooit aan de geloofwaardigheid van Marry Poppins en haar geweldige (stiekem ook wel romantische) vriend Bert die haar steeds weer wist te provoceren tot minder perfecte dingen.
Maar dan komt de realiteit: de wind draait! Het teken dat Marry Poppins ook weer weggaat als het gezin gelukkig en herenigd zonder zorgen gaat vliegeren met een vlieger van paper and string. Een triest einde van een legende ware het niet dat Bert haar nog ziet en doelt op de volgende keer dat ze elkaar zullen ontmoeten.
En hoewel ik, net als iedereen ouder wordt en leer kritisch te zijn, luister naar nieuws over lijden en oorlog en besef dat een regenboog ook een natuurkundige uitleg heeft, ben ik nooit mijn vertrouwen in Marry Poppins verloren. Ik weet zeker dat ze, zoals Bert zegt, nog steeds gezinnen helpt, zoals ze de familie Banks hielp, volgens de wensen van kinderen en met de frustraties van vaders. En als alles dan weer paraplu-oke is, gaat ze weer wanneer de wind draait.
Maar wat ik mij mijn hele leven al afvroeg was: wanneer en hoe vaak?? Wanneer kwam ze terug en hoeveel gezinnen hielp ze in een bepaalde tijdspan. En eindelijk, na toch zeker 20 jaar nadenken over Marry Poppins weggaan en terugkomen heb ik het antwoord. En aangezien ik zeker weet dat iedereen het zich afvraagt ben ik van plan hier het antwoord te geven:
Eerder vertelde ik dat Marry Poppins 'practically perfect in everything" was en dat maakt haar natuurlijk ook bijzonder efficient. En ik heb ondekt dat Marry Poppins in mijn woonplaats in ieder geval 1 gezin per dag op de goede rit brengt. Hoe ik daarop kom?
1. Marry Poppins is bijna perfect...dat zegt haar meetlint!
2. Marry Poppins helpt gezinnen die in crisis zitten (afwezige vader-syndroom)
3. Marry Poppins gaat niet weg voordat het gezin volledig geholpen is (check de film
maar!)
4. Marry Poppins gaat weg als de wind draait... en als ik naar mijn werk fiets heb
ik volle wind tegen en als ik naar huis fiets heb ik volle wind tegen.
Dus, grote kans, dat jij de echte Marry Poppins nog eens tegenkomt! Meeste kans maak je tussen 8.10u (wanneer ze land)en 16.20u (wanneer ze weer wegparapluud)
En volgens alle wensen van de kids en tegen alle wensen van vader Banks kwam ze daar, gecontroleerd zwevend aan haar pratende paraplu: de vrouw die volgens haar meetlint "practically perfect in everything" is. Ze zette het hele huishouden op haar kop met een "spoon full of sugar" en draaimolenpaarden die uit de molen sprongen. Met haar woord "supercalifragilisticexpialidocious" (vertaling: Atoning for educability through delicate beauty) had ik altijd wat te zeggen in moeilijke situaties! Ik leerde dat je met honden kon praten, bolhoeden stuk kon slaan en dat een knal van een kanon om 12.00u precies best geaccepteerd kan worden door de buurt. En hoewel het me nooit lukte om zo hard te lachen dat ik tegen het plafond aanvloog...toch twijfelde ik nooit aan de geloofwaardigheid van Marry Poppins en haar geweldige (stiekem ook wel romantische) vriend Bert die haar steeds weer wist te provoceren tot minder perfecte dingen.
Maar dan komt de realiteit: de wind draait! Het teken dat Marry Poppins ook weer weggaat als het gezin gelukkig en herenigd zonder zorgen gaat vliegeren met een vlieger van paper and string. Een triest einde van een legende ware het niet dat Bert haar nog ziet en doelt op de volgende keer dat ze elkaar zullen ontmoeten.
En hoewel ik, net als iedereen ouder wordt en leer kritisch te zijn, luister naar nieuws over lijden en oorlog en besef dat een regenboog ook een natuurkundige uitleg heeft, ben ik nooit mijn vertrouwen in Marry Poppins verloren. Ik weet zeker dat ze, zoals Bert zegt, nog steeds gezinnen helpt, zoals ze de familie Banks hielp, volgens de wensen van kinderen en met de frustraties van vaders. En als alles dan weer paraplu-oke is, gaat ze weer wanneer de wind draait.
Maar wat ik mij mijn hele leven al afvroeg was: wanneer en hoe vaak?? Wanneer kwam ze terug en hoeveel gezinnen hielp ze in een bepaalde tijdspan. En eindelijk, na toch zeker 20 jaar nadenken over Marry Poppins weggaan en terugkomen heb ik het antwoord. En aangezien ik zeker weet dat iedereen het zich afvraagt ben ik van plan hier het antwoord te geven:
Eerder vertelde ik dat Marry Poppins 'practically perfect in everything" was en dat maakt haar natuurlijk ook bijzonder efficient. En ik heb ondekt dat Marry Poppins in mijn woonplaats in ieder geval 1 gezin per dag op de goede rit brengt. Hoe ik daarop kom?
1. Marry Poppins is bijna perfect...dat zegt haar meetlint!
2. Marry Poppins helpt gezinnen die in crisis zitten (afwezige vader-syndroom)
3. Marry Poppins gaat niet weg voordat het gezin volledig geholpen is (check de film
maar!)
4. Marry Poppins gaat weg als de wind draait... en als ik naar mijn werk fiets heb
ik volle wind tegen en als ik naar huis fiets heb ik volle wind tegen.
Dus, grote kans, dat jij de echte Marry Poppins nog eens tegenkomt! Meeste kans maak je tussen 8.10u (wanneer ze land)en 16.20u (wanneer ze weer wegparapluud)
maandag 13 september 2010
Een nieuwe stijl
Ben momenteel erg bezig met lichaam en lichaamsbeeld. Even een kleine geschiedenis: Toen ik rond de 17 jaar was denk ik,was ik er helemaal klaar mee. Ik woog minstens 85 kilo (had al even niet meer op de weegschaal gestaan) en voelde me diep ongelukkig. Ik ging de strijd aan door gezond te eten en meer te bewegen, ik kwam op 77 kilo en vond het een hele overwinning. Na een gewichtsplateau, waar ik maanden op datzelfde gewicht bleef staan, lukte het me om op de 75.7 kilo te komen, weer een plateau, uiteindelijk zakte ik naar 73.3 en hier heb ik maanden stilgestaan. Tot ik ergens weer de kracht vond om verder te gaan, ik deed enorm mijn best om onder de 70 te komen, maar als ik minder dat een goed ontbijt en een goede lunch at, kreeg ik enorme last van mijn bloedsuiker en dus moest ik wel zorgen dat ik goed at. Maar zo goed en zo langszaam als het ging zakte ik naar 70.7, naar 70.3 en (in mijn vakantie nogwel) zakte ik naar 69.3. Ik was dolgelukkig.
Maar gedurende dit hele proces, had ik 1 groot probleem: het kostte me 8 jaar om 16 kilo kwijt te raken en doordat het zo langszaam ging had ik de transformatie van mijn lijf niet door. En dus denkt mijn hoofd nog steeds dat ik 85 kilo weeg en staart een ontevreden vrouw terug in de spiegel. Ik draag nog steeds de kleren die ik al 10 jaar draag (zwart kleed af toch?) en ben wanhopig op zoek naar een eigen stijl want ik wil lekker mezelf kunnen zijn. En in dit proces ben ik weer meer gaan eten, weeg ik weer 71 kilo.
Maar vandaag ging er een knop om, ik ben er klaar mee. Mijn doel is 68 kilo en ik ga het halen. En als ik dat weeg, ga ik met Ron naar Utrecht en koop me helemaal suf aan kleren die ik leuk vind en die het figuur laten zien dat ik heb en niet het gedachtevervormde vergelijkende projectiezelfbeeld. Ik heb het bereikt om 16 kilo kwijt te raken in mijn (toch nog) jonge leven. En daar mag ik trots op zijn.
Maar gedurende dit hele proces, had ik 1 groot probleem: het kostte me 8 jaar om 16 kilo kwijt te raken en doordat het zo langszaam ging had ik de transformatie van mijn lijf niet door. En dus denkt mijn hoofd nog steeds dat ik 85 kilo weeg en staart een ontevreden vrouw terug in de spiegel. Ik draag nog steeds de kleren die ik al 10 jaar draag (zwart kleed af toch?) en ben wanhopig op zoek naar een eigen stijl want ik wil lekker mezelf kunnen zijn. En in dit proces ben ik weer meer gaan eten, weeg ik weer 71 kilo.
Maar vandaag ging er een knop om, ik ben er klaar mee. Mijn doel is 68 kilo en ik ga het halen. En als ik dat weeg, ga ik met Ron naar Utrecht en koop me helemaal suf aan kleren die ik leuk vind en die het figuur laten zien dat ik heb en niet het gedachtevervormde vergelijkende projectiezelfbeeld. Ik heb het bereikt om 16 kilo kwijt te raken in mijn (toch nog) jonge leven. En daar mag ik trots op zijn.
dinsdag 7 september 2010
Twijfel en geloof
Ik kom vaak op mijn eigen blogsite, dan kijk ik naar de datum die al verstreken is sinds mijn laatste blog en ik bedenk waar ik nu weer over kan schrijven. Er gaan tornado's aan gedachten door mijn hoofd, maar er komt zelden een blog uit. En zo is het nu ook. Ik heb de laatste dagen veel geleerd omtrent mijn eigen geloof en roeping om te spreken, maar als het erop aankomt mijn ervaringen te verwoorden dan blijft er geen gestroomlijde theologische gedachte over, dus ik zal het met mijn eigen tornado's moeten doen.
Ik spreek regelmatig in mijn eigen kerk en ben gastspreker in enkele andere gemeenten. Daarnaast ben ik jongerenwerker in de kerk en maak ook hier regelmatig studies voor. Het is prachtig, ik vind het heerlijk om preken voor te bereiden en studies te maken en op het podium voel ik me vreselijk, behalve als ik spreek (daarvoor en daarna ben ik een zenuwachtig wrak) Maar het is niet eenmalig dat mijn eigen karakter me in de weg zit bij de voorbereidingen. Ik ben enorm perfectionistisch, ik wil een preek mooi uitgedacht hebben, als het ware: een ronde gedachtelijn om te volgen. Duidelijk begin en een einde dat terugkoppeld naar het begin, geen loze gedachten of losse eindjes. Daarom kan het zijn dat ik avonden bezig ben met een preek (verspreid over soms wel een maand)
Inmiddels komt het tienerkamp eraan en dit houdt in dat ik, vanwege de ziekte van de andere studieleider, alledrie de studies zal houden. We hadden wel samen de voorbereidingen gemaakt en studie 1 was voor een groot deel uitgedacht. Maar ik kreeg de studie maar niet rond, ik had voor studie 2 slechts 4 pagina's en wist niet wat ik verder moest. Ik deelde dit met mijn vader en moeder en we kregen het over de dunne lijn tussen perfectionisme en faalangst. Dit was mijn eerste les, een les waar ik veel over nadenk. Ik ben een perfectionist en ik hou van voorbereidingen en spreken, maar ik denk dat ik heel vaak dat dunne lijntje naar faalangst oversteek. Ik maak mezelf ontzettend afhankelijk van wat anderen van mij denken, wat zij voelen, wat zij vinden, soms zo afhankelijk dat mijn eigen persoonlijkheid doodslaat en ik enkel bezig ben met anderen.
Zijn die anderen er echt? Ik heb in mijn leven nooit heel veel kritiek gehad, vaak denk ik, omdat ik anticipeer wat anderen vinden. En misschien ligt het probleem daar ook wel weer. Hoe vaak ben ik zelf niet de stem van de anderen voordat de anderen zelf weten wat ze denken, vinden of voelen. En zo, duik je op je 25ste levensjaar misschien wel 1 van de allerbelangrijkste lessen van een leven in.
Het tweede dat ik geleerd heb, is dat God mij ook stuurt. Ik hoorde wel eens sprekers zeggen "ik bereidde wat voor, maar God wilde wat anders" hetgeen resulteerde in een compleet andere preek. Ik hoopte altijd maar dat dit mij niet zou overkomen, een compleet rondgedachte preekvoorbereiding zou God er misschien wel van weerhouden om mij een andere kant op te sturen. Stel je voor zeg, dat ik wat verkeerds zou zeggen omdat ik op het laatste moment wat anders zou moeten zeggen.
Tot afgelopen zondag. Ik kreeg de studie die ik voor club aan het voorbereiden was dus maar niet rond. We spraken en dachten en ik kwam erachter dat hetgeen ik wilde vertellen niet helemaal de juiste manier van benaderen was, dat ik er met mijn gedachten niet uitkwam omdat ik niet de diepte gaf die ik wilde geven. Ik kwam erachter dat ik alles om moest gooien. Na een heel aantal tranen, wanhopige gebeden "God, U weet dat ik nog maar 4 dagen heb" en een angstige wanhopige boosheid heb ik een uur, eerst met Ron en daarna nog 2 uur met mijn ouders, geprobeerd mijn gedachten op orde te brengen. Hierbij zowel rekening houden met het filmpje dat we hadden opgenomen en de gedachten die de andere jongerenweker en ik samen hadden.
We kwamen op een outline die, denk ik, goed was. Nu de spanning van de voorbereiding. Maandag, direct uit het werk aan de slag met de studie, 's avonds nog een vergadering. Maar het bijzondere was: de gedachten vlogen op het papier. De tweede dag: na het werk, weer aan de slag met studie 2. Morgen nog studie 3, overmorgen polijsten en powerpoints en dan...tienerkamp.
Ik heb geen stem uit de hemel gehoord, ik heb geen direct antwoord gehad, mijn vingers typten niet vanzelf op het toetsenbord en ik ben gesloopt door de constante inspanning. Toch denk ik dat het God is die mij een andere weg liet zien. Ik heb net de andere tienerleider gemaild met de nieuwe outline, spannend, want wat zal hij vinden. Ik ben eigenlijk heel zenuwachtig voor zijn mening, want de eerste opzet was van ons samen.
Nog ergens diep van binnen klinkt de twijfelstem....is het echt God? Wat als die andere tienerleider het niks vind...is het dan ook God? Maar dan denk ik aan de manier waarop ik in 2 dagen 2 studies compleet afgerond heb, hoe in 4 dagen van alles op zijn gat alles op zijn pootjes moet komen en dan denk ik...gezien mijn karakter, drempels, perfectionisme en faalangst.....dat kan alleen maar God zijn.
Ik spreek regelmatig in mijn eigen kerk en ben gastspreker in enkele andere gemeenten. Daarnaast ben ik jongerenwerker in de kerk en maak ook hier regelmatig studies voor. Het is prachtig, ik vind het heerlijk om preken voor te bereiden en studies te maken en op het podium voel ik me vreselijk, behalve als ik spreek (daarvoor en daarna ben ik een zenuwachtig wrak) Maar het is niet eenmalig dat mijn eigen karakter me in de weg zit bij de voorbereidingen. Ik ben enorm perfectionistisch, ik wil een preek mooi uitgedacht hebben, als het ware: een ronde gedachtelijn om te volgen. Duidelijk begin en een einde dat terugkoppeld naar het begin, geen loze gedachten of losse eindjes. Daarom kan het zijn dat ik avonden bezig ben met een preek (verspreid over soms wel een maand)
Inmiddels komt het tienerkamp eraan en dit houdt in dat ik, vanwege de ziekte van de andere studieleider, alledrie de studies zal houden. We hadden wel samen de voorbereidingen gemaakt en studie 1 was voor een groot deel uitgedacht. Maar ik kreeg de studie maar niet rond, ik had voor studie 2 slechts 4 pagina's en wist niet wat ik verder moest. Ik deelde dit met mijn vader en moeder en we kregen het over de dunne lijn tussen perfectionisme en faalangst. Dit was mijn eerste les, een les waar ik veel over nadenk. Ik ben een perfectionist en ik hou van voorbereidingen en spreken, maar ik denk dat ik heel vaak dat dunne lijntje naar faalangst oversteek. Ik maak mezelf ontzettend afhankelijk van wat anderen van mij denken, wat zij voelen, wat zij vinden, soms zo afhankelijk dat mijn eigen persoonlijkheid doodslaat en ik enkel bezig ben met anderen.
Zijn die anderen er echt? Ik heb in mijn leven nooit heel veel kritiek gehad, vaak denk ik, omdat ik anticipeer wat anderen vinden. En misschien ligt het probleem daar ook wel weer. Hoe vaak ben ik zelf niet de stem van de anderen voordat de anderen zelf weten wat ze denken, vinden of voelen. En zo, duik je op je 25ste levensjaar misschien wel 1 van de allerbelangrijkste lessen van een leven in.
Het tweede dat ik geleerd heb, is dat God mij ook stuurt. Ik hoorde wel eens sprekers zeggen "ik bereidde wat voor, maar God wilde wat anders" hetgeen resulteerde in een compleet andere preek. Ik hoopte altijd maar dat dit mij niet zou overkomen, een compleet rondgedachte preekvoorbereiding zou God er misschien wel van weerhouden om mij een andere kant op te sturen. Stel je voor zeg, dat ik wat verkeerds zou zeggen omdat ik op het laatste moment wat anders zou moeten zeggen.
Tot afgelopen zondag. Ik kreeg de studie die ik voor club aan het voorbereiden was dus maar niet rond. We spraken en dachten en ik kwam erachter dat hetgeen ik wilde vertellen niet helemaal de juiste manier van benaderen was, dat ik er met mijn gedachten niet uitkwam omdat ik niet de diepte gaf die ik wilde geven. Ik kwam erachter dat ik alles om moest gooien. Na een heel aantal tranen, wanhopige gebeden "God, U weet dat ik nog maar 4 dagen heb" en een angstige wanhopige boosheid heb ik een uur, eerst met Ron en daarna nog 2 uur met mijn ouders, geprobeerd mijn gedachten op orde te brengen. Hierbij zowel rekening houden met het filmpje dat we hadden opgenomen en de gedachten die de andere jongerenweker en ik samen hadden.
We kwamen op een outline die, denk ik, goed was. Nu de spanning van de voorbereiding. Maandag, direct uit het werk aan de slag met de studie, 's avonds nog een vergadering. Maar het bijzondere was: de gedachten vlogen op het papier. De tweede dag: na het werk, weer aan de slag met studie 2. Morgen nog studie 3, overmorgen polijsten en powerpoints en dan...tienerkamp.
Ik heb geen stem uit de hemel gehoord, ik heb geen direct antwoord gehad, mijn vingers typten niet vanzelf op het toetsenbord en ik ben gesloopt door de constante inspanning. Toch denk ik dat het God is die mij een andere weg liet zien. Ik heb net de andere tienerleider gemaild met de nieuwe outline, spannend, want wat zal hij vinden. Ik ben eigenlijk heel zenuwachtig voor zijn mening, want de eerste opzet was van ons samen.
Nog ergens diep van binnen klinkt de twijfelstem....is het echt God? Wat als die andere tienerleider het niks vind...is het dan ook God? Maar dan denk ik aan de manier waarop ik in 2 dagen 2 studies compleet afgerond heb, hoe in 4 dagen van alles op zijn gat alles op zijn pootjes moet komen en dan denk ik...gezien mijn karakter, drempels, perfectionisme en faalangst.....dat kan alleen maar God zijn.
maandag 23 augustus 2010
Kamperen is een vak!
Daar gingen we dan, ons alto-tje volgepakt met campingspullen doken we de weg op, richting Valkenburg. Na een lange rit met de knieen in de nek kwamen we er aan. Even aanmelden en naar ons plekje rijden. Uitstappen, enkele rek- en strekoefeneningen en hup, de tent opzetten. Zonder ruzie kregen we het voor elkaar en binnen een uur stond de tent en was Ron bezig de laatste haringen in de grond te slaan (het rasechte oergevoel) Ondertussen was ik bezig met het in elkaar zetten van een kastje (zonder bouwtekening!) ik had nog liever 3 keer de tent opgezet, dat ging veel makkelijker. Maar 1,5 uur later waren we klaar om met het campingleven te beginnen.
Lekker even de markt in Valkenburg. "Pardon weet u de weg naar.....?" NEE, haha, ben toerist, ben op vakantie, blijf hier 12 dagen, hoef niet te werken, niet eens aan werken te denken en het zal me een worst wezen hoe laat het is, waar ik ben of waar ik naartoe moet, laat staan dat ik me druk maak over waar u moet wezen. DAG! Nou ja, ik heb de mevrouw natuurlijk wel wat netter te woord gestaan, maar het gaat om het idee dat ik het zomaar zou kunnen zeggen! Na de markt op naar de snackbar voor de heerlijke berenhap waar ik al de hele week naar uitkeek...mjam....
De rest van de dagen op de camping kwamen we er wel achter dat kamperen een, zo mogelijk, nog serieuzere aangelegenheid is dan conditiezwemmen. Er waren mensen die nog grotere caravans met uitbouw hadden dan de grootte van ons complete huis (er zat zelfs een deur in met een slot!) toiletten, tv-schotels en 'Hart van nederland" elke avond na "popstars" Gelukkig mochten wij van deze luxe een graantje meepikken doordat we de mogelijkheid hadden de televisie van de buren te horen. Wist je dat er een kerkklok gestolen was, het hele dorp was verdrietig!
Natuurlijk hebben we hele leuke dingen gedaan, aangezien wij geen vervente kampeerders zijn die alle mogelijkheden hebben in hun kampeervoorziening, was het ook wel nodig omdat we anders zouden sterven van verveling. Dus zochten we de kabelbaan in Valkenburg op....leuk voor Laura met hoogtevrees! Maar ook zijn we grotten in geweest (100 meter rots boven je hoofd)
In Han (Belgie) hebben we een dagje in de rij gestaan (een uur voor een kaartje) een half uur in het treintje, een half uur voor we de grot in konden, in de grot gewacht op de groep voor ons die veel trager was. Weer een half uur voor de Safaribus, nog een kwartier in de safaribus. Eten ging snel. Toen de Speleogame, een 20 minuten gewacht, de deuren gingen open: een nieuwe wachtruimte die ze hadden opgeleukt, dat wel, maar toch weer een wachtruimte. Uiteindelijk een hele gare wachtdag, maar...eerlijk is eerlijk, het was het op zich wel waard, zeg maar.
Gelukkig konden we elke dag weer naar ons tentje terugkeren, wat hebben we veel van de omgeving gezien! Onze overburen vroegen elke dag "Gaan jullie alweer weg?" Tja, maar onze overburen waren dan ook vervente kampeerders die het kampeerdersvak erg serieus namen en de hele dag doorbrachten in, voor, naast en bij de tent. Ik weet niet of wij ooit nog eens zo ver komen dat we het kamperen zelf zo serieus gaan nemen, ik weet niet, hoe minder ik van de tent zag, hoe leuker ik het vond (op de gezellige monopolyavondjes na dan ;-))
Lekker even de markt in Valkenburg. "Pardon weet u de weg naar.....?" NEE, haha, ben toerist, ben op vakantie, blijf hier 12 dagen, hoef niet te werken, niet eens aan werken te denken en het zal me een worst wezen hoe laat het is, waar ik ben of waar ik naartoe moet, laat staan dat ik me druk maak over waar u moet wezen. DAG! Nou ja, ik heb de mevrouw natuurlijk wel wat netter te woord gestaan, maar het gaat om het idee dat ik het zomaar zou kunnen zeggen! Na de markt op naar de snackbar voor de heerlijke berenhap waar ik al de hele week naar uitkeek...mjam....
De rest van de dagen op de camping kwamen we er wel achter dat kamperen een, zo mogelijk, nog serieuzere aangelegenheid is dan conditiezwemmen. Er waren mensen die nog grotere caravans met uitbouw hadden dan de grootte van ons complete huis (er zat zelfs een deur in met een slot!) toiletten, tv-schotels en 'Hart van nederland" elke avond na "popstars" Gelukkig mochten wij van deze luxe een graantje meepikken doordat we de mogelijkheid hadden de televisie van de buren te horen. Wist je dat er een kerkklok gestolen was, het hele dorp was verdrietig!
Natuurlijk hebben we hele leuke dingen gedaan, aangezien wij geen vervente kampeerders zijn die alle mogelijkheden hebben in hun kampeervoorziening, was het ook wel nodig omdat we anders zouden sterven van verveling. Dus zochten we de kabelbaan in Valkenburg op....leuk voor Laura met hoogtevrees! Maar ook zijn we grotten in geweest (100 meter rots boven je hoofd)
In Han (Belgie) hebben we een dagje in de rij gestaan (een uur voor een kaartje) een half uur in het treintje, een half uur voor we de grot in konden, in de grot gewacht op de groep voor ons die veel trager was. Weer een half uur voor de Safaribus, nog een kwartier in de safaribus. Eten ging snel. Toen de Speleogame, een 20 minuten gewacht, de deuren gingen open: een nieuwe wachtruimte die ze hadden opgeleukt, dat wel, maar toch weer een wachtruimte. Uiteindelijk een hele gare wachtdag, maar...eerlijk is eerlijk, het was het op zich wel waard, zeg maar.
Gelukkig konden we elke dag weer naar ons tentje terugkeren, wat hebben we veel van de omgeving gezien! Onze overburen vroegen elke dag "Gaan jullie alweer weg?" Tja, maar onze overburen waren dan ook vervente kampeerders die het kampeerdersvak erg serieus namen en de hele dag doorbrachten in, voor, naast en bij de tent. Ik weet niet of wij ooit nog eens zo ver komen dat we het kamperen zelf zo serieus gaan nemen, ik weet niet, hoe minder ik van de tent zag, hoe leuker ik het vond (op de gezellige monopolyavondjes na dan ;-))
maandag 26 april 2010
Welkom Abigail
De babyshower was geweest en ik was met mijn vriendin nog even mee naar huis gegaan om de babykamer te bekijken. Tijdens het drinken van een frisje wreef zij over haar buik en zei in de ruimte "ja tussen nu en een maand is het kindje er." De baby kreeg gekscherend een aantal leuke bijnaampjes alleen bekend voor de ouders en goed volk dat per ongeluk in de omgeving rondbanjerd (zoals ik die middag.)
Ik schreef een blog over de veranderde fase waarin mijn vriendin (en ik dus ook) zich in bevond en besloot maar over te gaan tot het bestellen van enkele gewenste cadeautjes op internet. Die kwamen die week netjes binnen in een veel te grote doos en stonden in de gang te wachten tot ze bij hun nieuwe eigenaar, die nog geboren moest worden, en de ouders mochten wonen. Het leven ging door want "tussen nu en een maand is het kindje er" en dan ga je er bij een eerste kindje stiekem toch vanuit dat het aan het verre eind van die maand is.
Tot het voorgangersontbijt van 2010. De voorbereidingen waren niet mis en begonnen op vrijdagmiddag. Daarna vrijdagavondclub en, na een kort nachtje slapen, weer op om de rest van het ontbijt voor te bereiden. Hoewel ik tegen iedereen die een afspraak wilde maken zei 'het kan zijn dat de tijden wat veranderen omdat ik op kraamvisite moet" had ik nooit verwacht dat terwijl ik een kort nachtje maakte, er een wonder aan het plaatsvinden was.
De sprekers kwamen op de valreep, twee docenten en een klasgenoot van de theologische opleiding. We omhelsden elkaar en bespraken de nieuwtjes. Toen het tijd was spraken ze de voorgangers toe over het onderwerp en daarna was het tijd om op te ruimen (wat zo nodig nog meer tijd kost als het opbouwen) Wat uitgepakt was moest weer ingepakt, tafels geschoven etc.
Ik keek op mijn telefoon en zag dat mijn vriendin mij gebeld had. Ik dacht 'zou het waar zijn?' Maar mijn aandacht werd weer gevraagd en Ron was niet gebeld 'nee, dacht ik bij mezelf, dat zou 2 weken te vroeg zijn.' Ik kletste met mijn oud-docent over de plannen die zij het komende jaar zouden uitvoeren en genoot van deze korte hereniging met mensen die zo betrokken waren bij mij gedurende de opleiding.
Maar toen Ron onze vrienden even terug belde en zei "en...is ze er?" rende ik door de zaal in de richting van het telefoongesprek. Van opruimen kwam van mijn kant niet veel meer, moet ik toch wel eerlijk zeggen. Ik was perplex, had het niet verwacht! We spraken af dat we de volgende dag zouden komen. Ineens besefte ik me dat we nog helemaal geen cadeaupapier hadden om de cadeautjes in te pakken. Snel naar de winkel en zondag op weg naar de kersverse ouders en het nieuwe wonder.
Mijn vrienden had ik nog nooit zo gezien, moe maar enorm gelukkig. Het kleine bundeltje in de armen van moeder en een trotse vader die al op de hoogte was van verschillende geluiden die het kleintje produceerde. Alles moet geleerd worden, zo klein, zo kwetsbaar en afhankelijk maar tegelijkertijd zet het de hele wereld in een klap op zn kop. Negen maanden voorbereiding, maar nu begint het pas echt.
Maar het meest bijzondere moment was toen ik van toeschouwer ineens veranderde in de trotse vriendin van vader en moeder. Ik kreeg het kleine bundeltje in mijn armen en schoot een klein beetje vol. Een week geleden had ze nog in de buik gezeten en nu, na de vertoning van bijzondere oerkrachten, lag het kleintje hier in mijn armen, mij aan te kijken. Een prachtig meisje, volmaakt, helemaal af. Kleine Abigail, een wondertje dat niet alleen het leven van vader en moeder, opa en oma, ooms en neven is binnengekomen, maar ook mijn leven.
Lieve Abigail, je hebt geweldige ouders die goed voor je zullen zorgen in afhankelijkheid van de Vader. Je hebt een hele lieve familie gevuld met mensen die betrokken zullen zijn bij je leven. En...je hebt een neptante die dankbaar is dat jij er bent en jouw leven op de voet zal volgen. En hoewel ik dan misschien het cadeaupapier niet in huis had, verwacht had ik je wel ;-)
Ik schreef een blog over de veranderde fase waarin mijn vriendin (en ik dus ook) zich in bevond en besloot maar over te gaan tot het bestellen van enkele gewenste cadeautjes op internet. Die kwamen die week netjes binnen in een veel te grote doos en stonden in de gang te wachten tot ze bij hun nieuwe eigenaar, die nog geboren moest worden, en de ouders mochten wonen. Het leven ging door want "tussen nu en een maand is het kindje er" en dan ga je er bij een eerste kindje stiekem toch vanuit dat het aan het verre eind van die maand is.
Tot het voorgangersontbijt van 2010. De voorbereidingen waren niet mis en begonnen op vrijdagmiddag. Daarna vrijdagavondclub en, na een kort nachtje slapen, weer op om de rest van het ontbijt voor te bereiden. Hoewel ik tegen iedereen die een afspraak wilde maken zei 'het kan zijn dat de tijden wat veranderen omdat ik op kraamvisite moet" had ik nooit verwacht dat terwijl ik een kort nachtje maakte, er een wonder aan het plaatsvinden was.
De sprekers kwamen op de valreep, twee docenten en een klasgenoot van de theologische opleiding. We omhelsden elkaar en bespraken de nieuwtjes. Toen het tijd was spraken ze de voorgangers toe over het onderwerp en daarna was het tijd om op te ruimen (wat zo nodig nog meer tijd kost als het opbouwen) Wat uitgepakt was moest weer ingepakt, tafels geschoven etc.
Ik keek op mijn telefoon en zag dat mijn vriendin mij gebeld had. Ik dacht 'zou het waar zijn?' Maar mijn aandacht werd weer gevraagd en Ron was niet gebeld 'nee, dacht ik bij mezelf, dat zou 2 weken te vroeg zijn.' Ik kletste met mijn oud-docent over de plannen die zij het komende jaar zouden uitvoeren en genoot van deze korte hereniging met mensen die zo betrokken waren bij mij gedurende de opleiding.
Maar toen Ron onze vrienden even terug belde en zei "en...is ze er?" rende ik door de zaal in de richting van het telefoongesprek. Van opruimen kwam van mijn kant niet veel meer, moet ik toch wel eerlijk zeggen. Ik was perplex, had het niet verwacht! We spraken af dat we de volgende dag zouden komen. Ineens besefte ik me dat we nog helemaal geen cadeaupapier hadden om de cadeautjes in te pakken. Snel naar de winkel en zondag op weg naar de kersverse ouders en het nieuwe wonder.
Mijn vrienden had ik nog nooit zo gezien, moe maar enorm gelukkig. Het kleine bundeltje in de armen van moeder en een trotse vader die al op de hoogte was van verschillende geluiden die het kleintje produceerde. Alles moet geleerd worden, zo klein, zo kwetsbaar en afhankelijk maar tegelijkertijd zet het de hele wereld in een klap op zn kop. Negen maanden voorbereiding, maar nu begint het pas echt.
Maar het meest bijzondere moment was toen ik van toeschouwer ineens veranderde in de trotse vriendin van vader en moeder. Ik kreeg het kleine bundeltje in mijn armen en schoot een klein beetje vol. Een week geleden had ze nog in de buik gezeten en nu, na de vertoning van bijzondere oerkrachten, lag het kleintje hier in mijn armen, mij aan te kijken. Een prachtig meisje, volmaakt, helemaal af. Kleine Abigail, een wondertje dat niet alleen het leven van vader en moeder, opa en oma, ooms en neven is binnengekomen, maar ook mijn leven.
Lieve Abigail, je hebt geweldige ouders die goed voor je zullen zorgen in afhankelijkheid van de Vader. Je hebt een hele lieve familie gevuld met mensen die betrokken zullen zijn bij je leven. En...je hebt een neptante die dankbaar is dat jij er bent en jouw leven op de voet zal volgen. En hoewel ik dan misschien het cadeaupapier niet in huis had, verwacht had ik je wel ;-)
zaterdag 17 april 2010
Een nieuwe fase
Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje opzag tegen vandaag. Er stond een babyshower gepland voor mijn beste vriendin die tussen nu en een maand haar eerste kindje mag verwachten. Vanaf het moment dat ik de mail kreeg had ik een kleine knoop in mijn maag, maar kon de vinger er niet opleggen waarom nou precies.
In de eerste instantie dacht ik dat het zou zijn dat ik de middag door zou brengen met familie en vrienden van mijn vriendin, niet dat ik die nooit gezien had, maar 4 uur kletsen in dezelfde ruimte is toch heel anders als 'hoi, gefeliciteerd' als je het rijtje mensen langsgaat op een verjaardag.
Toch was ik er niet helemaal zeker van of dit nu mijn onrust verklaarde. Toen had ik het: het was de babypraat die ik zou moeten doorstaan. De verhalen over bevallingen, fruithapjes, spugen, vieze luiers en het eerste lachje. En aangezien ik zelf geen kinderen heb en voorlopig nog niet van plan ben die te krijgen, leek dit me toch een hele opgave: in een ruimte zitten en meepraten over iets waar je eigenlijk niet over mee kunt praten.
Maar nu ik de babyshower bezocht heb, ben ik erachter gekomen dat geen van beide redenen die onrust bij mij veroorzaakte. Reden 1 werd ontkracht bij de deur, waar ik aanbelde en meteen een familielid van mijn vriendin tegenkwam. Samen aanbellen terwijl er niet wordt opengedaan schept een band. Reden 2 was het ook niet, moeders zijn erg gezellig en de bevallingverhalen vielen ook wel mee. Het was eigenlijk heel erg leuk en ontspannen.
Na de babyshower ging ik nog even met mijn vriendin mee naar haar huis, ik ontmoette daar ook haar man, mijn goede vriend en bekeek de babykamer, de kleertjes, de prachtige kinderwagen en bewonderde de prachtige foto's waarop beide ouders staan met de handen om de beeldschone, perfecte (striaeloze)ronde buik waarin het kindje zich bevind. En ondanks de liefde en de blijdschap die ik voel in afwachting van dit wonder werd ik op weg naar huis overvallen door een gevoel van verdriet.
Waarom? Vroeg ik mezelf af en terwijl ik over de snelweg zoefde en aan de radio morde begreep ik waarom. Het was het afscheid van een oude fase.
Mijn vriendin en ik hadden nu niet direct vriendschap-op-het-eerste-gezicht. Ik ontmoette haar in het eerste jaar van de theologische hogeschool en vond het maar een rare snuiter. Maar wij moesten nu eenmaal dezelfde metro naar school hebben en je kon nu eenmaal moeilijk zeggen 'ik ga niet bij jou zitten want ik vind je stom' al helemaal niet als je op een bijbelschool zit! Dan wordt er toch enigszins wel van je verwacht dat je werkt aan de relatie ;-)
En zo, de ritjes in de metro en de wandelingen van de halte naar de school brachten wij discussierend en pratend door. Regelmatig was ik gefrustreerd door haar mening en manier van doen, maar ik denk dat het woord 'slijpsteen' hier gebruikt kan worden. Later kwam ik erachter dat deze gevoelens geheel wederzijds waren. En toch, langszaam maar zeker kwamen wij erachter dat we meer gemeen hadden dan we dachten. De discussies bleven, maar werden onderbroken door het delen van gevoelens en al snel kenden we elkaar beter dan we ooit onder woorden konden brengen.
Ook in de klas viel dit op, onafscheidelijk werden wij. Toen wij een keer apart zaten om te studeren kwam een klasgenoot onthutst naar mijn vriendin toe met de vraag of we ruzie hadden. Nu moet ik zeggen dat dit er soms wel op leek omdat de toon van onze discussie soms heftig kon zijn, maar alles kon gezegd worden. Studeren, samenvattingen, lange avonden op msn en e-mail was de orde van de dag. En naast onze gemeenschappelijke eigenschappen vulden wij elkaar mooi aan. Ik weet nog dat mijn vriendin mij hielp om over mijn angst heen te komen om te spreken voor de klas. En nu, nu sta ik zondags op het podium van de kerk om te spreken. Adem in, adem uit.
Ook onze muzieksmaak, beginnend met Il Divo al snel Josh Groban en vooral kertmuziek op elk moment van het jaar. We deelden het allemaal hardop in de metro (net als onze theologische discussies en klasroddel natuurlijk)Film kijken, logeren, het kunnen bellen in geloofscrisisjes, de leidersconferentie en vooral: het samen scriptie maken, hoe langer ik denk hoe meer herinneringen.
De vriendschap kreeg al wat te verduren toen de opleiding was opgehouden, geen metroritjes meer, wandelingen van halte naar school en mailcontact over onzin. De afstand is een grote moeilijkheid. En nu, is zij ook nog zwanger en besef ik me hoe erg ik haar soms mis.
Maar, nu ik dit zo allemaal op een rijtje zet, besef ik dat ik afscheid aan het nemen ben, afscheid van de oude fase, een fase die niet meer terugkomt, wij zullen nooit meer samen naar school gaan. Maar, mijn angst dat alles zal verwateren is ongegrond. Wij zullen gewoon een nieuwe vorm moeten vinden waarin wij onze vriendschap voortzetten, waarin de afstand en de verschillende levensfasen waarin wij ons bevinden geen hindernis zijn.
Lieve did (en JW) ik ben zo blij met het geweldige wonder dat jullie mogen ontvangen en ik ben blij dat ik (wij) zo uitgenodigd worden door jullie om deel uit te maken van de geweldige fase die jullie ingaan. Het zal anders worden, maar jij bent nog steeds jij en ik ben nog steeds ik....tot de volgende onzinmail. Love you!
In de eerste instantie dacht ik dat het zou zijn dat ik de middag door zou brengen met familie en vrienden van mijn vriendin, niet dat ik die nooit gezien had, maar 4 uur kletsen in dezelfde ruimte is toch heel anders als 'hoi, gefeliciteerd' als je het rijtje mensen langsgaat op een verjaardag.
Toch was ik er niet helemaal zeker van of dit nu mijn onrust verklaarde. Toen had ik het: het was de babypraat die ik zou moeten doorstaan. De verhalen over bevallingen, fruithapjes, spugen, vieze luiers en het eerste lachje. En aangezien ik zelf geen kinderen heb en voorlopig nog niet van plan ben die te krijgen, leek dit me toch een hele opgave: in een ruimte zitten en meepraten over iets waar je eigenlijk niet over mee kunt praten.
Maar nu ik de babyshower bezocht heb, ben ik erachter gekomen dat geen van beide redenen die onrust bij mij veroorzaakte. Reden 1 werd ontkracht bij de deur, waar ik aanbelde en meteen een familielid van mijn vriendin tegenkwam. Samen aanbellen terwijl er niet wordt opengedaan schept een band. Reden 2 was het ook niet, moeders zijn erg gezellig en de bevallingverhalen vielen ook wel mee. Het was eigenlijk heel erg leuk en ontspannen.
Na de babyshower ging ik nog even met mijn vriendin mee naar haar huis, ik ontmoette daar ook haar man, mijn goede vriend en bekeek de babykamer, de kleertjes, de prachtige kinderwagen en bewonderde de prachtige foto's waarop beide ouders staan met de handen om de beeldschone, perfecte (striaeloze)ronde buik waarin het kindje zich bevind. En ondanks de liefde en de blijdschap die ik voel in afwachting van dit wonder werd ik op weg naar huis overvallen door een gevoel van verdriet.
Waarom? Vroeg ik mezelf af en terwijl ik over de snelweg zoefde en aan de radio morde begreep ik waarom. Het was het afscheid van een oude fase.
Mijn vriendin en ik hadden nu niet direct vriendschap-op-het-eerste-gezicht. Ik ontmoette haar in het eerste jaar van de theologische hogeschool en vond het maar een rare snuiter. Maar wij moesten nu eenmaal dezelfde metro naar school hebben en je kon nu eenmaal moeilijk zeggen 'ik ga niet bij jou zitten want ik vind je stom' al helemaal niet als je op een bijbelschool zit! Dan wordt er toch enigszins wel van je verwacht dat je werkt aan de relatie ;-)
En zo, de ritjes in de metro en de wandelingen van de halte naar de school brachten wij discussierend en pratend door. Regelmatig was ik gefrustreerd door haar mening en manier van doen, maar ik denk dat het woord 'slijpsteen' hier gebruikt kan worden. Later kwam ik erachter dat deze gevoelens geheel wederzijds waren. En toch, langszaam maar zeker kwamen wij erachter dat we meer gemeen hadden dan we dachten. De discussies bleven, maar werden onderbroken door het delen van gevoelens en al snel kenden we elkaar beter dan we ooit onder woorden konden brengen.
Ook in de klas viel dit op, onafscheidelijk werden wij. Toen wij een keer apart zaten om te studeren kwam een klasgenoot onthutst naar mijn vriendin toe met de vraag of we ruzie hadden. Nu moet ik zeggen dat dit er soms wel op leek omdat de toon van onze discussie soms heftig kon zijn, maar alles kon gezegd worden. Studeren, samenvattingen, lange avonden op msn en e-mail was de orde van de dag. En naast onze gemeenschappelijke eigenschappen vulden wij elkaar mooi aan. Ik weet nog dat mijn vriendin mij hielp om over mijn angst heen te komen om te spreken voor de klas. En nu, nu sta ik zondags op het podium van de kerk om te spreken. Adem in, adem uit.
Ook onze muzieksmaak, beginnend met Il Divo al snel Josh Groban en vooral kertmuziek op elk moment van het jaar. We deelden het allemaal hardop in de metro (net als onze theologische discussies en klasroddel natuurlijk)Film kijken, logeren, het kunnen bellen in geloofscrisisjes, de leidersconferentie en vooral: het samen scriptie maken, hoe langer ik denk hoe meer herinneringen.
De vriendschap kreeg al wat te verduren toen de opleiding was opgehouden, geen metroritjes meer, wandelingen van halte naar school en mailcontact over onzin. De afstand is een grote moeilijkheid. En nu, is zij ook nog zwanger en besef ik me hoe erg ik haar soms mis.
Maar, nu ik dit zo allemaal op een rijtje zet, besef ik dat ik afscheid aan het nemen ben, afscheid van de oude fase, een fase die niet meer terugkomt, wij zullen nooit meer samen naar school gaan. Maar, mijn angst dat alles zal verwateren is ongegrond. Wij zullen gewoon een nieuwe vorm moeten vinden waarin wij onze vriendschap voortzetten, waarin de afstand en de verschillende levensfasen waarin wij ons bevinden geen hindernis zijn.
Lieve did (en JW) ik ben zo blij met het geweldige wonder dat jullie mogen ontvangen en ik ben blij dat ik (wij) zo uitgenodigd worden door jullie om deel uit te maken van de geweldige fase die jullie ingaan. Het zal anders worden, maar jij bent nog steeds jij en ik ben nog steeds ik....tot de volgende onzinmail. Love you!
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
