Herfstfilosofie

Ik heb een baan waarbij ik veel buiten ben, om het dichterlijk te zeggen "mijn kantoor is de natuur." En tijdens deze buitenbaan kan ik veel filosoferen over het leven, al laat ik dit doorgaans achterwege. Toch kon ik mezelf vandaag niet in de hand houden, ik liep buiten, keek naar de vallende blaadjes en voor ik het wist liep ik diep te mijmeren over de kerst.

En terwijl ik zo mijmerde over de kerst begon ik te mijmeren over de zomer. Mensen denken in deze tijd vaak terug aan de zomer, de zon, het strand, de kampvuren en barbecues , de bruine tint op de huid, zonnenbrand en volleyballen , tot 's avonds laat in de schemer zitten met een glaasje drinken en borrelhapjes, spontane afspraken om op het strand broodjes te eten en te zwemmen, vrolijkheid, prachtige tuinen, net geschilderde woningen en vrolijke kinderen, fluitende vogels en fietsen zonder jas .

En dan na de zomer, als het kouder wordt, in oktober liggen de pepernoten in de schappen en de marsepijn en de chocolade kruidnoten en de marsepijnen aardappeltjes en de chocolade sinterklaasjes en zwarte pieten en de woeps even tot de orde ik had het over de koude wintermaanden. De dikke winterjassen en het warme winterzonnetje, de dampen als je ademt en de warme chocolademelk die dan echt lekker is, de gezellige familie en vriendenavonden die je met elkaar beleefd, de intocht van sinterklaas die we dan toch allemaal weer kijken, de pakjes op pakjesavond en de geweldige dichtkunsten die daarbij komen kijken, de kerstcd's en de enige dag in het jaar dat we echt koken , het shoppen voor een nieuw setje kleding en "all I want for christmas" de overvolle tuincentra en de kerstboom met kerstballen van zolder, het vieren van de geboorte van Jezus met een kerkbezoek waar de sfeer optimaal is en de vrije dagen . Ik bedoel maar....

Maar ergens vergeten we iets heel erg belangrijks, we kijken achteruit naar de zomer en vooruit naar de winter, maar de herfst dan? Het liefst vergeten we de Herfst met zijn wisselvalligheid, vallende blaadjes en regenbuien, we vergeten het liefst dat we in het donker naar ons werk gaan en welke kant we ook opgaan: wind tegen hebben! De vogels wiens keel dichtgeknepen wordt door de wind en de verkoudheid en grote groene snottebellen die we overal zien. De herfst.....

Maar heb je je ooit afgevraagd hoe de Herfst zich voelt bij deze gedachten? Heb je je ooit afgevraagd waarom het in de Herfst steeds meer regent? Waarom de Herfst zo'n depressief gevoel geeft? Omdat de Herfst diep gekwetst is door ons mijmeren over zomer en winter. Regen huilend en treurend de bladeren laten vallen omdat hij niet gewenst is. Er is een oplossing, wij moeten eens gaan denken wat er zo geweldig is aan de Herfst en het hier met iedereen over hebben, dan zal hij zich snel beter voelen en minder huilen en treuren, dan zal onze Herfst niet vervelend in het midden hangen, maar vrolijk en blij de overgang naar het volgende seizoen verkondigen en dat is toch voor iedereen beter???