Schoenen en schoenmakers

Danny en Tineke gaan trouwen en dat betekend dat ik een leuke outfit moest kopen voor deze geweldige dag. Met moeite vond ik een leuke blouse met blazer, met nog meer moeite vond ik een rok die eronder kon, maar het meeste moeite koste met: de laarzen voor onder de rok.

Toen ik besefte dat ik laarzen moest zoeken voor onder de rok, begon het zweet me een beetje uit te breken, we hebben namelijk onze eerste zomerse dag al achter de rug en dat betekend dat alle winkels de laarzen uit het assortiment gooien. Nu ben ik moeilijk als het op laarzen aankomt, ik heb namelijk wat bredere kuiten dan de gemiddelde tiener en daarom heb ik ook wat bredere laarzen nodig, die zijn vaak niet te vinden bij de Schoenenreus en aangezien ik geen geld heb voor dure laarzenwinkels waar ze de maat van de schacht van je laars aanpassen aan de dikte van je kuiten, moet ik het toch echt van de schoenenreus hebben.

Maar ik heb niet alleen noten op mijn zang voor de maat van mijn schacht, ik wil ook een mooie punt aan de voorkant en ik wil absoluut geen grote platte blokhak. En om het allemaal nog moeilijker te maken......de laarzen moesten zwart zijn om bij de rok te passen. Dames en heren, hier stonden wij voor een onmogelijke opgave.

Scappino had helemaal geen laarzen meer en dat maakte mij enigszins verontrust, ik stormde naar de overkant waar de Schoenenreus uitkomst bood, hele rij met laarzen, waarvan paarse, blauwe, witte maar ook zwarte. De zwarte die leuk waren, waren helaas maatje 37 (ow ja, nog een opgave, laarzen in je maat, hoeveel moeilijker moet het worden) grote blokhakken of een grote ronde punt waarbij het lijkt alsof je platvoeten hebt (niet dat ik iets tegen platvoeten heb, maar als je ze niet hebt moet je niet doen alsof je ze hebt, uit respect voor de mensen die ze wel hebben)

Uiteindelijk vond ik hem, de zwarte laars met punt en dunne hak en.....ook nog in mijn maat. Ik paste de maat 41 aan, maar de schacht zat krap, daarna pakte ik een maat 42 uit de rij, in de hoop dat de schacht iets breder zou zijn dan de maat 41. Hij paste wel, hoewel krap en dus kocht ik ze, met al mijn eisen mag je niet te kieskeurig zijn.

Daar stonden ze dan, mijn laarzen, vandaag besloot ik ze nog eens aan te passen en kwam erachter dat de schoen zelf eigenlijk te groot was, hoewel de schacht was krap zat. Ik ging terug naar de schoenenwinkel en paste de 41 weer aan, haalde de 42 uit mijn tas en vergeleek de comfortabiliteit (wat een mooi galgje-woord)Uiteindelijk naar de kassa gegaan om ze om te ruilen en daar stond ik buiten met mijn zwarte, puntige hakkige laars met iets te kleine schacht.

Mijn moeder begon over het oprekken van je laars bij de schoenmaker, ik wist dat ik het moest doen want het zou de comfortabiliteit (is ie weer) tijdens de trouwdag zeker vergroten. Maar hier komen we bij mijn fobie, ik ben echt heel erg bang voor schoenmakers.

Ik heb bij schoenmakers altijd het idee dat ik een domme schoenenmishandelaar ben die zijn eigen sleutels wel kan maken, of het nu is in Den Helder of in Haarlem, waar ik in beide steden zeker met 3 schoenmakers te maken heb gehad (jaja een geroutineerde schoenmakerbezoeker), allen hebben ze bijgedragen aan mijn schoenmakerfobie.

Ik moet bijvoorbeeld denken aan mijn bezoek om 3 sleutels 3 keer bij te laten maken. Ik werd de eerste 5 minuten genegeerd in de winkel, vervolgens liet ik de sleutels zien 'kunt u deze bijmaken?' De man keek naar mij, toen naar de sleutels en toen weer naar mij...'nee' was zijn enige antwoord, op een toon die mij vertelde dat mijn vraag gelijk stond aan 'is een cirkel rond?' Of die keer dat ik naar de schoenmaker ging om en rubber dopje onder mijn laars te laten zetten. De man griste de laars uit mijn handen alsof ik ze mishandeld had, schreef zonder me nog een blik waardig te gunnen het ophaalbriefje en draaide zich om: 'over een uur terugkomen.'

Kun je je voorstellen dat ik er niet echt naar uitzag om naar de schoenmaker te gaan met mijn te kleine schachten? Wat zou de schoenmaker zeggen, zou hij me uitlachen omdat goedkope schoenen niet opgerekt kunnen worden? Ik durfde echt niet.
Om de boel nog erger te maken begreep Jedidja mij niet, ze verteld over de schoenmaker bij haar in het dorp die zo geweldig was, dat hij wel eens gratis schoenen oprekte. Ik werd er weemoedig van.

Uiteindelijk raadde mijn moeder een andere schoenenmaker aan, ik kon daar toch zeker wel even vragen? Ik bedacht dat ik niets te verliezen had, behalve mijn ego en dus ging ik met tegenzin heen. Ik liep binnen, de bel ging en een jongeman stapte naar de balie toe. Ik stelde mijn vooraf geoefende vraag "kkkkkaaaannn de schacht misschien...uhm wwwwijder gemaakt worden van dit soort laarzen?' en hij zei "dat kan." Hij schreef een briefje, keek me aan terwijl hij vertelde dat ik ze vrijdag kon ophalen en toen ik het lef opbracht om te vragen 'hoeveel kost dat?' kreeg ik een normaal antwoord.

Mijn dag kan niet meer stuk en vrijdag, is mijn outfit helemaal compleet. Met alle pijn en moeite die ik ervoor gedaan heb, moet ik toch bijna zeker wel zo gelukkig zijn als de bruid op die dag.