Een moeilijke maar snelle adoptie

We hadden het helemaal gehad met het openbaar vervoer, het duurde te lang, was te duur en we moesten te vaak overstappen. Daarom begon in onze gedachten een klein zaadje te ontkiemen, stiekem begonnen we na te denken over een kleine auto. Maar overgaan tot de koop van een auto is natuurlijk niet zomaar iets, het is een duur en ingewikkeld object waar een hoop bij komt kijken en, niet geheel onbelangrijk, we trouwen over 6 weken, hetgeen ook geld kost! Met ons verstand herhaalden wij alle argumenten die wij konden verzinnen om ons verstand over ons gevoel te laten regeren, maar na iedere treinreis werd dit lastiger! Na een kort gesprek tussen Laura en haar moeder werden enkele 'ja maars....' opgelost en barstte de bom 'wij zouden overgaan tot de koop van een auto.'

Ron had al heel wat uurtjes in gesprek met wandelende auto-encyclopedieën doorgebracht en versleten aan de zoektocht op internet. En toen de kogel eenmaal door de kerk was kreeg ik dan ook direct enkele leuke auto-opties te zien, waaronder een Suzuki Swift in een stoere kleur niet zo gek ver van Den Helder. We besloten een bod te doen en te bellen, maar de man nam niet op, hoe vaak Ron ook probeerde te bellen. De vader van Ron had ook een leuke auto gezien op internet en toen Ron de eigenaar van deze auto belden konden we direct dezelfde middag komen kijken. In optocht, de ouders van Ron en auto-encyclopedie en auto-waakhond collega Terence gingen mee, kwamen we aan bij de bewuste auto.

In het kort, de auto was niets voor ons, het was een petjes-auto (voor jongens met petjes) met te grote boxen achterin. Daarbij vertoonde het leuke ding teveel mankementen naar onze smaak. Terence speurde ze allemaal op, rook aan het motorblok, stond vanaf een afstandje te turen naar het gevaarte en heeft de auto van top tot bodem betast, waarbij hij constant herhaalde dat dit toch niks was. De vader van Ron besprong de auto dan wel niet als een Rottweiler, maar had meer dan genoeg kennis om de auto toch niet aan te raden. Toen de jonge eigenaar naar buiten stapte en Terence hem een aantal directe vragen stelde vond ik de zaak dreigend worden aangezien de pa van de jongen er ook bij kwam staan en de jongen zei dat we het bedrag al toegezegd hadden. Om een lang verhaal kort te maken "we namen de auto maar niet."

Teleurgesteld gingen we terug naar huis, Terence at bij ons en terwijl ik de afwas er even doorjaste bekeken de mannen nog een aantal auto's en laat er nou een hele leuke auto tussen staan. Voorzover we op de foto's konden zien had de auto geen schade geleden en het had de vorm, de kleur en alles wat we graag wilden. We belden de ouders van Ron op dat we de volgende dag vroeg kwamen en 's ochtends om 8 uur zaten we in de trein, we dronken een bakkie bij de ouders van Ron, waarbij de pa van Ron zei dat de auto wel ver weg was, hij liet zien hoe hij auto's zocht en kwam op een Suzuki Alto in Zaandam, maar de auto in verweggistan sprak toch het meest aan en dus gingen wij op de lange reis naar Flevoland. Weer het lange verhaal kort, "we namen de auto maar niet." Het ding was beschadigd, de voorbanden waren raar versleten en de man die de auto kwijt wilde praatte met ons mee op een te makkelijke manier, vertrouwen in de garage daar kreeg ik er ook niet echt van.

De rit naar huis was gevuld met een teleurgesteld gevoel, toch maar even in Zaandam kijken...en laten we daar ons perfecte autootje toch vinden! En....we willen het niet graag toegeven, maar de pa van Ron had toch wel een beetje gelijk :-)We hebben dus een autootje geadopteerd, het is al een oud autootje en de weg ernaartoe was lang en hobbelig, maar....we zijn wel enorm blij en gelukkig met onze Bobo :-)