Zwemmen is een serieuze aangelegenheid

Een beetje schuchter stap ik het zwembad binnen. Ans zit er al, ik ben twee minuten te laat maar collega Laura zie ik nog niet. "Is Laura er nog niet?" vraag ik angstig aan Ans. Ik zie mezelf al eenzaam en alleen in baan 1 zwemmen zonder enige bekendheid om mij heen. "Nee, maar daar zie ik een klein geel autootje" en ja hoor...daar komt Laura, gelukkig.

We kleden ons om in de veel te kleine hokjes en dan loop ik naar mijn kluisje. Op naar het trainingsbad (of het 'marinebad' zoals het in de volksmond genoemd wordt) Mensen met pieter-van-den-hogeband-brillen en mutsen zwemmen rond in het bad. Ik klets met Laura een beetje over de spijt die we hebben door hier onze avondvulling door te brengen, maar hoe we niet af durfden te zeggen omdat we Ans beloofd hadden om mee te gaan. Ik kijk even om me heen, de zijkant staat vol badmeesters en juffen en ja hoor....een van de badmeesteressen is een schoolvriendin van mij die ik nog 2 keer in het jaar zie. "Jij hier? Weet je dat het water nat is?" Ik moet alle zeilen bijzetten om niet meteen rechts omkeerd te maken.

Ans springt het water in, Laura rekt de tijd door uitgebreid de tijd voor haar brilletje te nemen, ik spring er dapper in KOUD! Ik trek een baantje om "in te zwemmen." En na dit voltooid te hebben sta ik buiten adem en bibberend in het water te wachten op de dingen die komen gaan. De badmeesters en meesteressen hebben inmiddels plaatsgemaakt voor een badjuf zoals die in de nachtmerries van waterbange kinderen voorkomen. Ze stuurt ons op pad, banen trekken. Ze heeft het over 25 en 18?? We kijken vragend naar Ans in baan 2 (dat is de baan voor de iets snellere mensen) wij staan in baan 1 (dat is de baan voor de mensen die net aan hun hoofd boven water kunnen houden) "Dat is een baan" aha!

Borstcrawl tot in de treuren en dan komen de plankjes. "kijk" zeg ik tegen Laura "ze heeft nu al door dat we het niet redden" maar niets is minder waar. Het plankje schijnt tussen je benen te moeten en dan moet je alleen met je armen zwemmen. De hele baan!!! Samen met 3 andere meiden in de baan (waarvan nog een Laura, hoe bizar!) zwemmen we op ons uiterste best naar de overkant en weer terug. We worden er melig van, tot grote ergernis van de badbeuljuffrouw. Ze geeft ons de opdracht om in tweetallen te zwemmen en te kijken wie er het eerst aan de overkant is. Aan haar hele hoofd te zien is zwemmen een serieuze aangelegenheid. Je betaald €3,60 om afgebeuld te worden en dan mag je ook niet lachen.

Ondertussen krijgen we speciale aandacht van de badbeul. Ze verteld ons hoe we de schoolslag moeten zwemmen. Ik krijg weer dat zwemlesgevoel waarbij je van zenuwen het fout te doen naar beneden zonk en niet meer wist hoe je de benen en de armen tegelijk moest bewegen en moest blijven drijven tegelijkertijd. Steeds keek ik even over mijn schouder of ze niet langs de rand van het bad liep om mij te betrappen op een foute schoolslag. Na een vermoeidende baan kwam ik aan de overkant waar ik met mijn rug naar baan 2 hing, ineens hoorde ik een hijger achter me. Ik voel me al niet zo zeker in badpak dus dit maakte me enigszins onrustig. Ik keek achterom en zag een manspersoon uitgeput aan de kant hijgen. Ik schoot in de lach, keek naar Laura, die het ook gehoord had, en zonk bijna naar de bodem van het lachen. Maar....zwemmen is een serieuze aangelegenheid, zag ik alweer in de ogen van de badbeul en dus slikte ik mijn lach maar weer in en begon aan de terugweg.

Een uur later waren we klaar, we waren niet gezonken en de haak was er niet aan te pas gekomen. Ik klom het bad uit en zocht de douche op, heerlijk even de €3,60 opmaken aan waterverbruik. Omkleden, kramp in de kuit. "En" vroeg Ans "donderdag weer?" Mmmm daar moet ik nog even over nadenken, maar maandag ben ik zeker weer van de parij en dan neem ik Ron ook mee om me te beschermen tegen badbeulen en hijgers.