Een nieuwe fase

Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje opzag tegen vandaag. Er stond een babyshower gepland voor mijn beste vriendin die tussen nu en een maand haar eerste kindje mag verwachten. Vanaf het moment dat ik de mail kreeg had ik een kleine knoop in mijn maag, maar kon de vinger er niet opleggen waarom nou precies.

In de eerste instantie dacht ik dat het zou zijn dat ik de middag door zou brengen met familie en vrienden van mijn vriendin, niet dat ik die nooit gezien had, maar 4 uur kletsen in dezelfde ruimte is toch heel anders als 'hoi, gefeliciteerd' als je het rijtje mensen langsgaat op een verjaardag.

Toch was ik er niet helemaal zeker van of dit nu mijn onrust verklaarde. Toen had ik het: het was de babypraat die ik zou moeten doorstaan. De verhalen over bevallingen, fruithapjes, spugen, vieze luiers en het eerste lachje. En aangezien ik zelf geen kinderen heb en voorlopig nog niet van plan ben die te krijgen, leek dit me toch een hele opgave: in een ruimte zitten en meepraten over iets waar je eigenlijk niet over mee kunt praten.

Maar nu ik de babyshower bezocht heb, ben ik erachter gekomen dat geen van beide redenen die onrust bij mij veroorzaakte. Reden 1 werd ontkracht bij de deur, waar ik aanbelde en meteen een familielid van mijn vriendin tegenkwam. Samen aanbellen terwijl er niet wordt opengedaan schept een band. Reden 2 was het ook niet, moeders zijn erg gezellig en de bevallingverhalen vielen ook wel mee. Het was eigenlijk heel erg leuk en ontspannen.

Na de babyshower ging ik nog even met mijn vriendin mee naar haar huis, ik ontmoette daar ook haar man, mijn goede vriend en bekeek de babykamer, de kleertjes, de prachtige kinderwagen en bewonderde de prachtige foto's waarop beide ouders staan met de handen om de beeldschone, perfecte (striaeloze)ronde buik waarin het kindje zich bevind. En ondanks de liefde en de blijdschap die ik voel in afwachting van dit wonder werd ik op weg naar huis overvallen door een gevoel van verdriet.

Waarom? Vroeg ik mezelf af en terwijl ik over de snelweg zoefde en aan de radio morde begreep ik waarom. Het was het afscheid van een oude fase.

Mijn vriendin en ik hadden nu niet direct vriendschap-op-het-eerste-gezicht. Ik ontmoette haar in het eerste jaar van de theologische hogeschool en vond het maar een rare snuiter. Maar wij moesten nu eenmaal dezelfde metro naar school hebben en je kon nu eenmaal moeilijk zeggen 'ik ga niet bij jou zitten want ik vind je stom' al helemaal niet als je op een bijbelschool zit! Dan wordt er toch enigszins wel van je verwacht dat je werkt aan de relatie ;-)

En zo, de ritjes in de metro en de wandelingen van de halte naar de school brachten wij discussierend en pratend door. Regelmatig was ik gefrustreerd door haar mening en manier van doen, maar ik denk dat het woord 'slijpsteen' hier gebruikt kan worden. Later kwam ik erachter dat deze gevoelens geheel wederzijds waren. En toch, langszaam maar zeker kwamen wij erachter dat we meer gemeen hadden dan we dachten. De discussies bleven, maar werden onderbroken door het delen van gevoelens en al snel kenden we elkaar beter dan we ooit onder woorden konden brengen.

Ook in de klas viel dit op, onafscheidelijk werden wij. Toen wij een keer apart zaten om te studeren kwam een klasgenoot onthutst naar mijn vriendin toe met de vraag of we ruzie hadden. Nu moet ik zeggen dat dit er soms wel op leek omdat de toon van onze discussie soms heftig kon zijn, maar alles kon gezegd worden. Studeren, samenvattingen, lange avonden op msn en e-mail was de orde van de dag. En naast onze gemeenschappelijke eigenschappen vulden wij elkaar mooi aan. Ik weet nog dat mijn vriendin mij hielp om over mijn angst heen te komen om te spreken voor de klas. En nu, nu sta ik zondags op het podium van de kerk om te spreken. Adem in, adem uit.

Ook onze muzieksmaak, beginnend met Il Divo al snel Josh Groban en vooral kertmuziek op elk moment van het jaar. We deelden het allemaal hardop in de metro (net als onze theologische discussies en klasroddel natuurlijk)Film kijken, logeren, het kunnen bellen in geloofscrisisjes, de leidersconferentie en vooral: het samen scriptie maken, hoe langer ik denk hoe meer herinneringen.

De vriendschap kreeg al wat te verduren toen de opleiding was opgehouden, geen metroritjes meer, wandelingen van halte naar school en mailcontact over onzin. De afstand is een grote moeilijkheid. En nu, is zij ook nog zwanger en besef ik me hoe erg ik haar soms mis.

Maar, nu ik dit zo allemaal op een rijtje zet, besef ik dat ik afscheid aan het nemen ben, afscheid van de oude fase, een fase die niet meer terugkomt, wij zullen nooit meer samen naar school gaan. Maar, mijn angst dat alles zal verwateren is ongegrond. Wij zullen gewoon een nieuwe vorm moeten vinden waarin wij onze vriendschap voortzetten, waarin de afstand en de verschillende levensfasen waarin wij ons bevinden geen hindernis zijn.

Lieve did (en JW) ik ben zo blij met het geweldige wonder dat jullie mogen ontvangen en ik ben blij dat ik (wij) zo uitgenodigd worden door jullie om deel uit te maken van de geweldige fase die jullie ingaan. Het zal anders worden, maar jij bent nog steeds jij en ik ben nog steeds ik....tot de volgende onzinmail. Love you!