Welkom Abigail

De babyshower was geweest en ik was met mijn vriendin nog even mee naar huis gegaan om de babykamer te bekijken. Tijdens het drinken van een frisje wreef zij over haar buik en zei in de ruimte "ja tussen nu en een maand is het kindje er." De baby kreeg gekscherend een aantal leuke bijnaampjes alleen bekend voor de ouders en goed volk dat per ongeluk in de omgeving rondbanjerd (zoals ik die middag.)

Ik schreef een blog over de veranderde fase waarin mijn vriendin (en ik dus ook) zich in bevond en besloot maar over te gaan tot het bestellen van enkele gewenste cadeautjes op internet. Die kwamen die week netjes binnen in een veel te grote doos en stonden in de gang te wachten tot ze bij hun nieuwe eigenaar, die nog geboren moest worden, en de ouders mochten wonen. Het leven ging door want "tussen nu en een maand is het kindje er" en dan ga je er bij een eerste kindje stiekem toch vanuit dat het aan het verre eind van die maand is.

Tot het voorgangersontbijt van 2010. De voorbereidingen waren niet mis en begonnen op vrijdagmiddag. Daarna vrijdagavondclub en, na een kort nachtje slapen, weer op om de rest van het ontbijt voor te bereiden. Hoewel ik tegen iedereen die een afspraak wilde maken zei 'het kan zijn dat de tijden wat veranderen omdat ik op kraamvisite moet" had ik nooit verwacht dat terwijl ik een kort nachtje maakte, er een wonder aan het plaatsvinden was.

De sprekers kwamen op de valreep, twee docenten en een klasgenoot van de theologische opleiding. We omhelsden elkaar en bespraken de nieuwtjes. Toen het tijd was spraken ze de voorgangers toe over het onderwerp en daarna was het tijd om op te ruimen (wat zo nodig nog meer tijd kost als het opbouwen) Wat uitgepakt was moest weer ingepakt, tafels geschoven etc.

Ik keek op mijn telefoon en zag dat mijn vriendin mij gebeld had. Ik dacht 'zou het waar zijn?' Maar mijn aandacht werd weer gevraagd en Ron was niet gebeld 'nee, dacht ik bij mezelf, dat zou 2 weken te vroeg zijn.' Ik kletste met mijn oud-docent over de plannen die zij het komende jaar zouden uitvoeren en genoot van deze korte hereniging met mensen die zo betrokken waren bij mij gedurende de opleiding.

Maar toen Ron onze vrienden even terug belde en zei "en...is ze er?" rende ik door de zaal in de richting van het telefoongesprek. Van opruimen kwam van mijn kant niet veel meer, moet ik toch wel eerlijk zeggen. Ik was perplex, had het niet verwacht! We spraken af dat we de volgende dag zouden komen. Ineens besefte ik me dat we nog helemaal geen cadeaupapier hadden om de cadeautjes in te pakken. Snel naar de winkel en zondag op weg naar de kersverse ouders en het nieuwe wonder.

Mijn vrienden had ik nog nooit zo gezien, moe maar enorm gelukkig. Het kleine bundeltje in de armen van moeder en een trotse vader die al op de hoogte was van verschillende geluiden die het kleintje produceerde. Alles moet geleerd worden, zo klein, zo kwetsbaar en afhankelijk maar tegelijkertijd zet het de hele wereld in een klap op zn kop. Negen maanden voorbereiding, maar nu begint het pas echt.

Maar het meest bijzondere moment was toen ik van toeschouwer ineens veranderde in de trotse vriendin van vader en moeder. Ik kreeg het kleine bundeltje in mijn armen en schoot een klein beetje vol. Een week geleden had ze nog in de buik gezeten en nu, na de vertoning van bijzondere oerkrachten, lag het kleintje hier in mijn armen, mij aan te kijken. Een prachtig meisje, volmaakt, helemaal af. Kleine Abigail, een wondertje dat niet alleen het leven van vader en moeder, opa en oma, ooms en neven is binnengekomen, maar ook mijn leven.

Lieve Abigail, je hebt geweldige ouders die goed voor je zullen zorgen in afhankelijkheid van de Vader. Je hebt een hele lieve familie gevuld met mensen die betrokken zullen zijn bij je leven. En...je hebt een neptante die dankbaar is dat jij er bent en jouw leven op de voet zal volgen. En hoewel ik dan misschien het cadeaupapier niet in huis had, verwacht had ik je wel ;-)