Een hele operatie

Als kind zei de dokter dat mijn neusamandel eruit gehaald moest worden. Ik kreeg een videoband mee (ter voorbereiding op de operatie) waaop ik, als kind, kon kijken naar een ander kind die de operatie onderging, inclusief de bloederige operatie zelf. Ik kon dus niet zeggen dat ik ernaar uitkeek toen ik dat eenmaal had gezien. En gelukkig dacht de KNO-arts er ook zo over, volgens hem hoefde mijn amandelen er niet uit. JOEPIE, dacht ik.

Maar hoe ouder ik werd hoe meer klachten ik kreeg: benauwd, hyperventilatie, moe en snel geprikkeld. Meer dan eens begeleidden mijn ouders mij door een "hyperproces" door me op een stoel te zetten en te verplichten rustig te ademen. Naar verloop van itjd leerde ik me aan dat ik tot mijn buik moest ademen, in en uit, jammer genoeg leerde ik mezelf alles verkeerd om aan en dus werd ik nog benauwder. Uiteindelijk, op mijn 25e, in een stomme bui van zelfbedacht heldenmoed, naar de dokter gegaan. De neusamandel van mijn vader was ook nooit vanzelf weggegaan en die van mij zou er misschien ook nog zitten. En ja hoor, doorverwijzing naar de KNO-arts...sta je daar buiten met het papier in je handen..."joepie" (I guess)

Telefoon 1 keer over laten gaan "neemt niet op, he jammer, volgende keer beter" nog een keer proberen "met de assistente van de KNO-arts" "uhm, tja, nou uhm" mompel ik, maar ergens in mijn gemompel vangt ze toch het woord "afspraak" op "Ik zal even voor u kijken" ik wacht, afspraken met specialisten duren toch maaaaaanden! "Volgende week???" (SHOCK) En voor ik zelf goed en wel doorheb wat er aan de hand is zit ik er dan....bij de KNO-arts in de wachtkamer.

"Mevrouw van der Veen" mijn benen staan op, mijn hoofd denkt "run, while you still can!!" maar braaf volg ik de dokter in zijn kantoor. Ik kijk even rond: er hangen veel tekeningen van kinderen, die waarschijnlijk na een heftige ingreep de opdracht van papa en mama hebben gekregen een tekening voor de dokter te maken, want de dokter heeft ze wel pijn gedaan, maar voor hun eigen bestwil. Of misschien wel een tekening gemaakt hebben omdat de amadelen er toch niet uit hoefden! Er is dus nog hoop. En dan wijst hij naar een stoel...nou ja stoel....het lijkt wel een Middeleeuws martelwerktuig, mist nog net de riemen om de armen op zijn plaats te houden. Ik ga ziten en hi opend een laatje met haken en klemmen (je weet wel, die je bij de betere barbecuespeciaalzaak kunt kopen. Hoppa, klem in mijn neus, even ademen, wat is de klacht? "Alsof ik altijd om een hoeje moet ademen." Nog een klem, tja, gaat u daar maar zitten. Ik spring uit de martelstoel en duik in de gewone stoel tegenover de dokter....

"U heeft geen amandel die in de weg zit......randje in uw neus zichtbaar en.." "ik weet zeker dat hij tegen me praat, maar..:geen amandel???" en dan komt het "operatie" het woord is gevallen, mijn grootste angst werkelijkheid. Afspraak met de zuster en dan naar de Anesthesieafdeling. "Weet je al of je de operatie wil?" Ik knik verbluft. Voor ik zelf goed en wel weet wat er aan de hand is heb ik een lijst met vragen in handen en wordt ik naar een tafeltje gewezen. Ik kan me dan meteen melden bij anesthesie. Ik ga aan tafel zitten en begin het examen, maar na 2 vragen die ik niet kan beantwoorden zonder er over na te denken, stop ik alles in mijn tas en ren naar buiten.

Een paar dagen later ontvang ik een telefoontje "of ik mijn dossier bij me had" tja, oeps sorry...Ik wordt doorverbonden naar anesthesie om op te biechten dat ik verduisterd heb en krijg meteen een afspraak...en bedankt. En daar verschijn ik op de afspraak, met vragenlijst en dossier en al. Ik wordt compleet doorgelicht...Conclusie: u bent gezond! JEEJ! Sukkel die gezond en wel onder het mes gaat toch...wrong...ik moet toch.

Ik wacht en wacht en wacht en wacht, maar de oproep komt maar niet. He jammer toch! Maar mijn lieve collega verzekerd me dat het toch echt gaat gebeuren en dan ineens ligt er een brief van het ziekenhuis op de mat. Operatie op 4 november 2010 om 09.00u melden. Met jas nog aan begin ik alle afspraken af te mailen en Ron en familie te bellen. En met vrees en beven komt de 4e november dichterbij.

En dan is het zover...om 08.40u gaan we op weg, ik meld me en wordt naar afdeling Oost gestuurd. Als een stijve plank met rillende benen loop ik de lift in, meld me en mag plaatsnemen in de wachtkamer. Na een minuut of 20 komt de verpleegster melden dat "als die meneer geweest is, ze mij komt halen." ...uhm geen haast hoor, take your time, rustig aan. We lezen de krant, de Libelle (wat hebben die mensen toch een nietszeggende ellende, nee dan ik...ik wordt geopereerd!)

Ik wordt gehaald en krijg een kamertje apart...daar wordt ik zo mogelijk nog zenuwachtiger van....waarom alleen? Is het zo ellendig? De zuster neemt een vragenlijst met me door en verteld me dat het mogelijk is dat ze wat cocaine op mijn watten doen om de bloeding te stoppen. LOL ik heb me mijn hele pubertijd zo goed gedragen, krijg ik hier concaine. Dan begint het wachten. we wachten een uur, waarvan ik 20 minuten in alle heftigheid heen en weer ijsbeer en een hele versleten sleuf in de vloer achterlaat. En de klok tikt door. Dan komt de zuster binnen, ik mag me omkleden, over 30 minuten ben ik aan de beurt.

Ik krijg een prachtige operatieonderbroek (jeukt!!) en een operatiehemd, die prachtig bij mijn ogen past. En dan, na een uur wachten ben ik aan de beurt (om 11.30u) de zuster brengt me naar de operatiezaal samen met nog een andere zuster. Nadat e me gevraagd heeft of ik mijn kamer af wil staan aan een mevrouw die erg verdrietig is, dan kom ik gewoon op zaal. Ze vertellen me over de kaassoep die ze die dag hebben en vragen of ik daar ook wat van wil, en ik lust vast wel thee als ik terugkom. Na 24 uur nuchter zijn wil ik alles wel eten en vooral aan de thee!

Ron neemt afscheid bij de deur en de zusters rijden me naar binnen. Ik moet overstappen op de operatietafel, er ligt een papiertje overheen. Dapper stap ik over en zak met 1 been door de tafel...weet ik veel dat er een gat inzit!!!! We moeten allemaa lachen "ik zeg het altijd!" verontschuldigd de zuster zich. Ach, ik ben allang blij dat ik lachend mijn ellende tegemoed ga! Twee hele aardige zusters helpen me aan een infuus (fobie nummer 1 voor mij) en uit alle hoeken en gaten verschijnen de mensen die mij gaan opereren. Ze stellen zich voor en ik zeg dat ik blij ben dat ze tegen me praten en grapjes maken. Dan komt er een man binnen "die praat niet zoveel" zegt de zuster. "Daar ben ik de man voor" meldt hij zich "ik moet luisteren." Ach, zo heeft iedereen zijn taak.

Ik krijg een kap op mijn neus met zuurstof en moet goed ademen. Ik vind het heerlijk, voor het eerst in tijden echt lucht. Dan zeggen ze "welterusten" beetje paniekerig adem ik door "ik ben helemaal niet moe!" Ik probeer goed mijn ogen open te houden, stel je voor zeg dat ik weggereden wordt terwijl ik nog wakker ben.

Dan wordt ik wakker. Een zaal met enkele mensen en zusters. Ik heb zo'n dorst! Krijg een spons in mijn mond want volgens de zuster kan ik niet slikken. Dan dringt het tot me door "ik ben al klaar!" Voel me heerlijk! Zeg tegen de zusters dat ze pauze moeten nemen en zeg iedereen in de zaal gedag. Dan zegt de zuster dat ik naar de zaal mag. Ik wordt gehaald en schijn iedereen op de gang gedag gezegd te hebben. In de zaal zeg ik ook tegen iedereen "hallo." Ik krijg een blad eten op mijn bed, maar ik heb geen honger. Ron en mijn moeder komen gezellig langs. Een meneer geeft aan naar huis te willen, hij ligt al heel lang op de zaal. Hij gaat naar de gang om te wandelen en komt terug met de mededeling dat hij naar de wc is geweest. Ik schijn hierop geantwoord te hebben "dan mag je naar huis, staat in het boekje" de zuster geroepen te hebben en gezegd te hebben dat de man naar huis mocht omdat hij geplast had. Ook vond ik dat iedereen mooie kleurtjes in de haren had. Vraag me toch af of ik cocaine heb gehad.....

Opdracht van de zuster: "ga maar slapen" Ook onzin, eerst laten ze je slapen, dan maken ze je wakker, dan zeggen ze weer dat je moet gaan slapen. Whatever. Mijn moeder is al weg, maar Ron zit naast mijn bed. Ik doe mijn ogen dicht en probeer te slapen. Dan komt er een andere zuster met een hoop poeha binnen, ze scheurt met gordijnen, kletterd bedden aan de kant en verkondigd dat het "HEEL WARM IS" vervolgens stuurt ze Ron weg "want zij moet slapen." Ik hoor alles, maar mijn lichaam kan de energie niet opbrengen om te protesteren, ik wil niet dat Ron weggaat. Ron zegt me gedag en ik hoor dat hij om 17.00u mag bellen of hij me kan halen. Stel je nou voor dat ik dat niet gehoord had, dan was ik toch helemaal in paniek wakker geworden, had ik waarschijnlijk boos geworden op Ron dat hij zomaar was weggegaan!

Ik lig daar een beetje met de gordijnen dicht als onze vriend die in het ziekenhuis werkt even bij me komt kijken. Tjonge, dat was echt heel fijn, lag daar zo alleen. Als hij weg is komt de zuster weer, rost de gordijnen open en zegt dat ik moet proberen te slapen "dat probeer ik" even later komt ze weer "ik moet slapen" *zucht* "ik zou wel willen." Ik wordt ineens heel beroerd, misselijk, moe en zweterig. Ik vraag de buurvrouw of zij op de knop wil drukken, want die van mij is buiten bereik. Na een hele tijd komt de zuster "je bent aan het hyperventileren, je moet goed ademen..." *zuchtzucht* mijn hele neus is volgepropt met watten "goed ademen...aha"

Om 16.30u wordt ik uit bed gehaald, ik moet plassen. Ik wil helemaal niet plassen, maar de zuster trekt me uit bed. Halverwege de zaal wordt ik draaierig van ellende en ga weer naar bed. Een half uur later proberen we het weer, ze pakt me bij een arm, neemt haar telefoon op en begint te kletsen terwijl ik me uit alle macht staande probeer te houden. Het lukt, ik duik mijn bed weer in en hoor hoe de zuster tegen een andere zegt dat ze Ron gaat bellen, ik mag naar huis. Ron komt met een rolstoel en dan mag ik me aankleden. Mijn infuus moet eruit, ik heb gedurende het hele proces tegen iedereen gezegd dat ik panisch ben voor het infuus en iedereen is daar heel goed mee omgegaan. Maar deze zuster trok de pleister eruit en het halve infuus mee "je trekt een beetje wit weg" *JE MEENT HET!!!!*

Naar huis naar huis, dat was een hele operatie. Ik wil de zusters van de eerste helft, de operatiezusters en de KNO-arts heel hartelijk danken voor hun goede zorgen, maar misschien moeten de zusters van de tweede helft zelf maar eens een keer goed slapen!!