Verveling is een vreemd goed

Ik verveel me, ik kan het niet helpen, ik zit achter mijn laptop en weet serieus niet wat ik moet doen, niet dat ik niets te doen heb, maar ik heb gewoon nergens zin in. Ik zou bijvoorbeeld mijn kamer op kunnen ruimen, maar de gedachte alleen al bezorgd me een gevoel van groot ongenoegen. Ik zou een leuk spelletje kunnen doen, maar ook dat is het niet voor mij. En dus zit ik hier op mijn bureaustoel mezelf langzaam op te vreten van ongenoegelijke ellende: Ik verveel me.

Ik dacht dat jezelf vervelen iets is voor kleine kinderen die geen verantwoording hebben en de hele middag na school kunnen besteden aan dingen die zij leuk vinden, waardoor verveling een gevolg was van de onmogelijke hoeveelheid keuzemogelijkheden. Puzzelen, touwtjespringen, tekenen, wii-en, televisie kijken, met barbies spelen, noem het allemaal maar op. Daar ga je je als kind toch van vervelen, want wat moet je nou kiezen, waar heb je zin in? Gevolg is dat je als kind nergens zin in hebt.

Ik, als theologiestudente, die met de opleiding dusdanig hard moest werken en wie het niet direct aan kwam waaien, verveelde me nooit. Er was altijd nog wel iets te lezen, een opdracht te maken, samen te vatten en te leren. En mocht je klaar zijn met al deze zaken, dan kon je je nog wel inzetten in de kerk voor je vormingspunten of je weiden aan een stageverslag waarin het uitzoeken van het handboek al een hele puzzel was. Na deze jaren kwam de scriptie, dit geval kostte mij maandenlang al mijn uren. Ik zat de hele dag te werken aan het vreselijke geval. Wat nou vervelen...werken zul je.

Maar nu ik mijn leeswerk, opdrachten, vormingspunten, stageverslagen en uiteindelijk ook de scriptie volledig heb afgerond zit ik met een gat in mijn leven. Ik werk dan wel, maar ja, ik heb het weekend gewerkt dus nu heb ik vrij. En nu voel ik me als een kind dat niet weet wat zij moet doen met alle plotselinge vrije tijd. Nogmaals het is dus niet zo dat ik niets te doen heb, ik kan gewoon niet kiezen uit alle mogelijkheden. Toch komt er uit het geirriteerde vervelingsgevoel op de rand van een driftbui toch nog iets goeds voort: ik kan me helemaal inleven in kinderen die gewoon niet weten of ze nu moeten touwtje springen of puzzelen. Als je studeert worden je prioriteiten voor je opgesteld, je studie gaat voor alles: klaar. Maar kinderen moeten zelf de prioriteiten stellen, want wat is belangrijker, puzzelen of touwtje springen. Dit zijn waarlijk de zwaarste keuzes in een mensenleven.