Patat en zere tenen

Ik werk nu al een week ongeveer op proef, ik loop mee met mijn ongeveer collega’s om eens te kijken wat het werk inhoud, wat ik ervan vind, of ik het voor ongeveer altijd zou willen doen. Het is geweldig werk, op de zere voeten, de stijfe kuiten en de afgestorven kleine teentjes na. Is je fantasie al geprikkeld? Wil je al weten waar ik me zo al mee bezig houd?

Nou, ik maak deel uit van een wandelgroep op ’s Heerenloo, dit houdt in wandelen met mensen met een verstandelijke beperking. Ik had het nooit zo op deze doelgroep, tijdens mijn Activiteitenbegeleiding Studie heb ik deze doelgroep angstvallig vermeden, ik liep liever in het verzorgingshuis of het Activiteitencentrum stage, nooit of te nimmer had ik kunnen denken dat ik ooit mijn lol zou vinden in het werken met deze mensen.

Als ik vertel dat ik wandel kijken mensen me altijd een beetje raar aan…wandelen….voor je geld? Ja inderdaad, wandelen voor mijn geld. We halen clienten op die behoefte hebben aan deze vorm van begeleiding en we geven ze dat stukje persoonlijke aandacht. Het is heel erg gaaf om deze mensen te leren kennen en de dag met hen door te brengen, wandelend in de natuur, genietend van de omgeving, door weer en wind (behalve bij bliksem en een negatief naar-buiten-gaan-advies)

Een baan is natuurlijk geen baan als er geen ‘vervelende kanten’ aan zitten. Nou ja, vervelende kanten, de afgestorven teentjes is er bijvoorbeeld zo een. Ik heb goede wandelschoenen gekocht, welke natuurlijk enige tijd ingelopen moeten worden. Ik wandel de hele dag zo kwiek als een, tja, als een uhm, wandelende Activiteitenbegeleider, maar als de dag erop zit krijg ik het zwaar. Ik strompel met O-benen naar de bus en van het station naar huis, mensen die goed luisteren horen mij in het voorbijgaan murmelen auw, auw, auw, auw.

En dan hebben we het nog niet over de spierpijn in de kuiten en de rug. Het is een en al ellende, mijn tere lichaampje dat dag in dag uit gestudeerd heeft, is helemaal niet gewend aan deze lichamelijke inspanningen en komt danig in opstand. Maar ik draag het als een echte vrouw, want ik moet groot en sterk zijn wil ik dit ongeveer mijn hele leven willen doen.

Het grootste genot van deze baan is toch wel ‘donderdag patat dag.’ Al twee donderdagen op een rij heb ik patat gekocht van de centen van mijn collega (natuurlijk wel eerlijk terugbetaald, dat verwacht je toch wel van me?) En ik moet eerlijk zeggen, zo’n lekker warm middagpatatje gaat er altijd prima in, en ik hoef niet om de lijn te denken, want ik loop de hele dag (ongeveer).

Ik heb gewoon de ideale baan gevonden, welke ik heel graag zou willen blijven doen (God works in mysterious ways) dus ik spreek mijn teentjes streng toe en dwing ze om nog een dag met mij te lopen, dan is het weekend en kunnen ze bijkomen om, naar ik hoop, volgende week voor het echie mee te doen.