Achtbaanschijtbak

Het was eindelijk vakantietijd en zoals de meeste mensen die niet op vakantie gaan in hun vakantie, besloten wij om dagjes weg te gaan. En net zoals de meeste mensen in hun vakantie, resulteerde dit, ondanks alle goede voornemens, in het weggaan van welgeteld 1 dagje! Maar, dit dagje was dan ook zeker de moeite waard, aangezien wij naar de Efteling gingen met een "vriendenstel."

Samengepropt in onze (groene of blauwe, we zijn er nog niet helemaal uit) alto reden wij de 2 uur durende reis met onze knieeen in onze nek. Gezellig uitziend naar de geweldige Efteling attracties. Ik besloot meteen maar even duidelijk te maken dat ik niet van achtbanen hou, eerdere ervaringen waren mij niet zo goed bevallen. "Het is niet de snelheid" zei ik meerdere malen "het is de hoogte waar ik niet tegen kan!" Dit was geen probleem, alsdus onze vrienden, daarom gingen we ook naar de Efteling en niet naar Walibi.

We reden, dankzij onze TomTom van beter merk, precies zoals gepland het Efteling terrein op. Het duurde even voordat we alle vier uit de Alto gekreukeld waren, maar daar stonden we dan, klaar voor het geweldige pretpark. We waren nog op de parkeerplaats toen we hoorden "Ron" "Ron, Laura" en ja hoor, we hadden de eerste bekenden voor die dag al te pakken!

Wij slimme Nederlanders hadden de dag ervoor al e-tickets besteld via het wereldwijde net, want.....dan hoefden we niet in de rij te staan, maar...aangezien we Nederlanders zijn, was het nog belangrijker dat we dan een euro!!!! korting per persoon kregen. Ik bedoel maar.....

Zonder kleerscheuren liepen we langs de kassarij, vol medelijdend lachend om al die stomme mensen die geen e-ticket hadden gekocht en daardoor ook niet de verbegeerde korting hadden gekregen. Gelukkig viel het weer mee, er was maar 1 wolkbreuk die precies begon toen Ron en Ruud besloten om samen in de achtbaan te gaan, nadat ik iedereen er nogmaals van verzekerd had dat een achtbaan niet echt mijn ding is. "De rij is niet zo lang, dus we zijn zo weer terug" verzekerde de mannen ons. Een half uur later, schuilend onder de paraplu, kwamen ze eindelijk te voorschijn.

Toen was het onze beurt om te kiezen, fata morgana en andere leuke attracties liepen we door. Alle irritante deuntjes meezingend: Geweldig. Toen we alles zo'n beetje gehad hadden zei mijn vriendin "we kunnen ook in de Vogelrock" mijn adem begon te stokken "Dat is toch een achtbaan?" piepte ik eruit. "Mwah, ach,tja, nou zelfs ik durf erin dus dan stelt het niet zoveel voor" antwoordde mijn vriendin. "Is hij niet hoog?" knisperde ik eruit. "Nee, helemaal niet!" klonk de vaste verzekering in de stem. En dus, liet ik me overhalen de vogelrock in te gaan,daar deze alleen "snel en absoluut niet hoog" zou zijn en "ach hij was toch donker, dus ik zou niet zien welke kant we opgingen."

De rij was zo kort dat ik amper geen bedenktijd had en voor ik het wist reed het karretje met mij erin de donkere grot in. Ik bedacht me ineens dat ik de meisjes beneed die uit de rij gehaald werden omdat ze te klein waren. Ik was gewoon een grote schijtbak! Maar ik hield me vast aan de geruststelling van mijn vriendin "snel maar niet hoog." Ik zuchtte, dit zou leuk worden.

Maar toen kwam de eerste bocht, direct na de eerste bocht begon het karretje te klimmen en te klimmen, ik keek omhoog "wat nou donker!!!" de gigantische hoogte van de baan was fel verlicht met spots! Ik keek naar een gigantische hoge baan en tja, ik was er al bang voor, na de hoogte kwam de afdaling!

Toen ik mijn bibberende benen enigszins recht had en mijn stem herwon probeeerde ik iedereen ervan te verzekeren dat het allemaal wel mee was gevallen. Maar mijn foto sprak de waarheid: want op dat plaatje zag je een paniekerige Laura die zich wanhopig vasthield aan haar man, die op de foto blauw aangelopen was vanwege de houtgreep waarin zij hem hield.

Misschien moet ik er toch maar eerlijk voor uitkomen:
"Ik ben een achtbaanschijtbak en ik ben er trots op!"